คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เหนียวไก่น่องที่ 5
เหนียวไก่น่องที่ 5
“เฮ้”
“เฮ้”
“นี่คุณ”
“นี่จงอินไม่ใช่คุณ”
“จงอิน”
“ว่าไงชานยอล”
“เขยิบไปหน่อยสิผมจะตกเตียงแล้วอ่ะ”
“เอาเหรอ?”
“คุณอึดอัดป้ะเนี่ย? เดี๋ยวผมลงมานอนพื้นนะ”
“เห้ย ไม่ต้องหรอกยังไงนี่ก็บ้านนายอ่ะ” ใช่ครับ นี่บ้านชานยอลมัน ก็ที่มันบอกว่าจะไปปิดร้านเก็บของให้นั่นมันหมายถึงว่าเก็บของของผมมาไว้บ้านตอนแรกก็ว่าจะด่ามันอ่ะนะแต่ก็ถูกมันสวนแล้วตีเนียนลากผมขึ้นมาด้วยเหตุผลที่ว่าผมจะได้ลงไปเฝ้าร้านให้มันง่ายๆแล้วบ้านผมก็ใกล้จะพังมันอาจจะถล่มมาตอนไหนก็ได้....
มันกำลังดูถูกบ้านสังกะสีสุดสวยของผมนะ
“ถ้าผมนอนกับคุณผมอาจจะถีบคุณนะ”
“ถ้านายถีบฉันนายได้ลงไปกองกับพื้นสมใจแน่ชานยอล”
“น่ะ...งั้นผมลงไปนอนพื้นเลยดีกว่า” มันพูดแล้วก็โยนหมอนลองไปที่พื้นดังปุ๊
“ฉันนอนเองดีกว่า นี่บ้านนายฉันเกรงใจ”
“เอ๊ะ คุณ ผมนอนเอง ผมนอนได้น่า ไม่ต้องมาเกรงใจ”
“ปาร์คชานยอล” ส่งสายตาและหยิบหมอนที่เพิ่งถูกเขาโยนไปขึ้นมาเป็นการบอกว่าผมจริงจัง เรื่องอะไรจะให้เจ้าของบ้านเขาไปนอนพื้นแล้วตัวเองมานอนเตียงสบายใจล่ะ บ้าน่า
“เอามาเถอะคุณ ผมโอเค ไม่ถือ”
“ไปๆ ขึ้นไปนอนชานยอล อยู่บ้านฉันฉํนก็นอนพื้นแบบนี้อ่ะฉันนอนได้”
“งั้นคุณก็ลองนอนเตียงนุ่มๆบ้างไง”
“ชานยอล”
“งั้นเอางี้ งั้นคุณลงมานอนพื้นด้วยกันมา คุณนอนพื้นฝั่งนู้นผมนอนพื้นฝั่งนี้” มันทำหน้าตามึนๆแล้วชี้ไปที่พื้นข้างเตียงทั้งสองข้าง
คือมันจะให้ผมกับมันนอนที่พื้นโดยมีเตียงคั่นระหว่างเราอ่ะนะ!!
“โว้ย! นายบ้าป้ะ! เตียงก็ออกจะใหญ่ เมื่อกี้ฉันคงเขยิบเบียดนายเกินไป ขึ้นมานอนด้วยกันบนเตียงเดี๋ยวนี้!!”
“แหนะ อยากนอนกับผมอ่ะดิ”
“หลงตัวเอง”
“อย่ามาหลงผมละกัน”
“ใครจะไปหลงนาย ถุ้ย”
“นอนละ” อยู่ๆมันก็โดดลงไปที่พื้นพร้อมหมอนแล้วก็นอนทันที...เออ....นอนง่ายดีนะ
“...”
“ZZzzz”
“เออช่างเหอะ นอนก็ได้”
กลางดึกคืนนั้น
ผมลุกไปเข้าห้องน้ำอย่างทุลักทุเลเพราะความง่วงที่ครอบงำ พอจัดการธุระเสร็จเตรียมจะล้มตัวลงนอนสายตาก็ไปสะดุดกับก้อนกลมๆที่นอนอยู่ที่พื้น สภาพชานยอลจัดได้ว่าน่าสมเพชถึงขั้นสุด ขายาวๆนอนขดเพราะผ้าห่มปลิวกระเด็นไปไกล แถมหมอนกกระเด็นไปอีกทาง พรุ่งนี้มันจะต้องพบเจอกับอาการตกหมอนแน่นอน จงอินขอนอนยัน!!
“กึกๆๆ”
เฮ้ย..เสียงอะไรวะ?
พอผมหันไปมองก็เจอกับที่มาของเสียง ปาร์คชานยอลนอนกัดฟันกึกๆด้วยควาหนาว ผมรู้สึกอยากทึ้งหัวตัวเองขึ้นมานิดนึง ก็บอกให้มานอนบนเตียดีๆก็ไม่ยอมมานอน สมน้ำหน้า!! แต่ผมจะไปนอนเลยก็กระไรอยู่ จะดูเหี้ยโหดเกินไป
“ชานยอล” เอาเท้าเขี่ยได้ไหม กลัวมันกัด
“กึกๆ”
“ชานย๊อล!!”
อยากจะบ้า คนบ้าอะไรหลับลึกได้ขนาดนี้ ถ้าไฟไหม้บ้านมันจะรู้ไหม?
“ปาร์คชานยอล” ผมเขย่าตัวมันแรงๆ เขย่าจนผมมันปลิวสยายประหนึ่งโฆษณาซันซิลแต่มันก็ยังไม่ตื่นอีก!!
“โว้ยยยย” ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหวตัดสินใจยกร่างหนักๆของเขาขึ้นมา อื้อหืออออ หนักเหมือน...เหมือนผมอุ้มวัวประมาณสามตัวได้อ่ะ แขนแทบจะหัก นี่อุ้มท่าเจ้าสาวด้วยไง ถามว่าทำไมต้องทำผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมแค่หมั่นไส้
“ลงไป๊!” ผมโยนร่างชานยอลลงบนเตียงย่างรุนแรงแต่แน่นอนว่ามันก็ยังไม่ตื่น จัการห่มผ้าแบบมิดทั้งหน้าก่อนจะพาตัวเองลงไปนอข้างล่างแทน
โอ๊ยเหนื่อย..
ง่วง..
ZZzzzz
ผมตื่นขึ้นมาด้วยความสลึมสลือและปวดคอนิดๆสงสัยนอนตกหมอนล่ะมั้ง ผมหมุนคอตัวเองนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆเลื่อนตัวมานั่งที่ข้างเตียง เอ๊ะเดี๋ยว... เตียง?? เมื่อคืนผมนอนที่พื้นไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้ผมอยู่บนเตียงอ่ะ!?
“อ่อก”
“เฮ้ย!” ผมรีบชักขาขึ้นมากอดบนเตียงทันทีที่ได้ยินเสียงประหลาดตอนที่ผมหย่อนขาลงไปที่พื้น เอ่อ..ใช่ใช่ไหม? ใช่เขาใช่ไหมน่ะ
ผมมองลงไปที่ข้างเตียงก็พบกับร่างถึกๆที่นอนแผ่อยู่ที่พื้น เอ่อ เสื้อเลิกขึ้นกางเกงก็ถลกขึ้นมาซะขนาดนั้น
“เฮ้อ” ผมลงมานั่งข้างๆเขาที่พื้นแล้วค่อยๆดึงเสื้อกับกางเกงที่เตลิดไปของเขาลง ผมนี่คนดีจริงๆเลย
“เฮ้ย!!”
“!!!!” ซวยละชานยอล!!
“นะ..นาย”
“ห้ะ....ท ทำไม??”
“นายทำบ้าอะไรเนี่ย ฉันรู้ว่าฉันหล่อดูดีมาดแมนเร้าใจ แต่คือฉันก็เป็นผู้ชายป้ะวะ! นายมาทำแบบนี้ได้ยังไง นายมัน...”
“เฮ้ยอะไรของคุณเนี่ย ผมปล่าว!”
“ยังจะมาแก้ตัว!”
“ดีกว่าแก้ผ้าไหมล่ะคุณ?” ไหนๆเขาก็คิดว่าผมจะเอ่อ...กระทำเค้าก็แกล้งมันซะเลยนี่แหละ คนบ้าอะไรไม่ฟังเหตุผลกันเลย
“ไอ้บ้า! บ้าๆๆๆ ไปตายซะ!”
“เอ้า ผมทำอะไรผิดเนี่ย เลิกตีผมได้แล้ว”
“ก็นาย...”
“ตอบมาก่อนว่าผมทำอะไรผิดผมจะยอมให้คุณตี”
“ก็นายมา..มาดึงเสื้อฉัน..นาย..เอ้อนั่นแหละ! จะให้พูดทำไมวะ!”
“ดึงกางเกงด้วย”
“เออ!!! นายนี่มันไม่น่าไว้ใจที่สุดเลย ร้ายกาจ!!! ฉันโมโหจริงๆแล้ว”
“คือผมแค่ดึงเสื้อกับกางเกงคุณลงให้เพราะมันเปิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว อ้อ...อีกอย่างนะ ตอนเช้าๆผมไม่มีอารมณ์หรอก ง่วง”
“ไอ้บ้า! ฉันไม่ได้อยากรู้เลยว่านายมีอารมณ์อะไรตอนไหน แล้วทีหลังก็ไม่ต้องมาดึงอะไรให้ฉันด้วย!”
“คืออยากให้ผมนั่งมองคุณในสภาพแบบนั้นใช่ไหม? ถ้าแบบนั้นความปลอดภัยคุณจะเหลือศูนย์นะ”
“โว้ยยย ไปขายไก่เลยไป ไอ้บ้า ไอ้กาง ไอ้โรคจิต!!”
“ไม่มีอารมณ์ละ”
“ไม่ได้ถาม!”
“ก็ไม่ขาย”
“โถ่ปาร์คชานยอล พ่อยอดขมองอิ่มของจงอิน”
“จุ้บๆที”
“อย่าเข้ามานะ!!”
“เร็วๆ มาจุ้บๆหน่อย”
“จะบ้าเหรอออกไปโว้ยย ไอ้กางชานยอลลล!!”
“เหอะ ผมล้อเล่นคุณนี่เล่นตัวซะสาวแตกเลย คิดว่าผมจะจูบคุณจริงๆหรือไง”
“จะไปรู้นายไหมล่ะ ฉันก็ต้องป้องกันตัวไว้ก่อน!”
“พูดมากนี่ผมจะจับคุณจูบจริงๆนะ ไปอาบน้ำก่อนเลยคุณน่ะ”
“ฉันยังไม่ได้แปรงฟันถ้านายทนได้ก็จูบดิ”
“อย่าท้า”
“นายไม่กล้าหรอกเพราะตอนนี้ฉันปากเหม็นมาก”
“....” เฮ้ย ทำไมมองหน้ากันแบบนี้อ่ะ ไอ้ใจบ้านี่ก็จะเต้นดังทำไมวะ!
“เอ่อ..ฉันไปอาบน้ำก่อนก็ได้”
“นึกว่าอยากโดนก่อน”
“ไอ้บ้าเอ๊ย!”
“ฮ่าๆๆๆ” เสียงหัวเราะทุ่มๆดังขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกคนรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปเหมือนโจรหนีตำรวจงั้นแหละ
“ซวยล่ะ” ผมอุทานขึ้นภายในห้องน้ำ ผมลืมหยิบผ้าเช็ดตัวมาอ่ะ ทำไงดีเนี่ย ไอ้กางยังอยู่ในห้องป้ะวะ?
“ชานยอล”
“ห๊ะ?” ยังอยู่นี่
“เอ่อ นายหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้ฉันหน่อยสิ”
“เดี๋ยวไปหาก่อน”
“อื่อ”
“เปิดๆ เอามาให้ละ”
ผมค่อยๆเเง้มประตูออกเล็กน้อยแล้วสอดมือออกไปข้างนอกแต่แทนที่จะได้จับผ้าขนหนูดันถูกไอ้บ้านั่นจับมือไว้อีก!! ผมรีบสะบัดมือออกแล้วหยิบผ้าขนหนูกลับเข้ามาทันที ผมว่าผมเริ่มคิดผิดแล้วล่ะที่มานอนบ้านหมอนี่ ฮืออออ
“จงอิน คุณเสร็จยังผมปวดฉี่จะเข้าห้องน้ำอ่ะ” พอผมเช็ดตัวเสร็จไม่นานไอ้บ้านี่ก็มาเคาะประตูรัวเลย
“เออๆ เสร็จแล้ว”
“อ่า ถอยหน่อยๆ” ปากมันบอกว่าให้ถอยแต่ว่ามือมันดันผลักผมเข้ามาในห้องน้ำอีกรอบเนี่ยนะ โอ๊ย ไอ้บ้า!
“นายนั่นแหละถอย ฉันจะออกไปแต่งตัว”
“รอเป๊ปนึงนะคุณ แล้วนี่สภาพนี้คุณจะออกไปแต่งตัวข้างนอกก็ตามใจนะผมเปิดหน้าต่างไว้”
“เรื่องของฉันน่า!”
“คุณถอยไปหน่อยดิผมปวดฉี่!”
“แล้วนายจะให้ฉันอยู่ในนี้ดูนายฉี่อ่ะนะ!!!”
“คุณอยากดูก็ดูไม่อยากก็หันไปสิจะถอดแล้วนะ”
“อ้ากกก” ผมรีบวิ่งออกไปนอนห้องน้ำทันที่ที่มันทำท่าจะดึงกางเกงตัวเอง ถ้าผมเป็นตากุ้งยิงนะผมจะโทษมันคนเดียว
“คุณไม่กลัวคนอื่นเห็นคุณโป๊ก็ตามใจนะออกไปแต่งตัวข้างนอกแบบนั้นอ่ะ”
“ฉันจะแต่งตัวแล้วเว้ย”
“งั้นผมอาบน้ำแปรงฟันก่อนนะ”
“เออๆ เสร็จแล้วไปขายไก่ให้ฉันด้วย”
“ครับแม่ รู้แล้วครับ”
“ใครแม่นาย”
“อุณไอแอ่อ๋ม” (คุณไงแม่ผม)
“อ่ะงั้นมาไว้แม่นายหน่อยสิ”
“แอ้อะอัดอีอั๊บบ(แม่สวัสดีครับ)” อยู่ๆมันก็เปิดประตูออกมาในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวกับแปรงสีฟันในปาก เอ่อ ทำไมผ้าขนหนูขนาดเท่าๆกันแต่พออยู่กับมันแล้วมันสั้นได้แบบนั้นอ่ะ
แล้วคือมันทำจริงด้วยไงวิ่งออกมาสวัสดีจริงๆ บางทีผมก็แค่ประชดไหม?
“เอียบไออ่ะ? อะอึงเอยอ่ะอิ” (เงียบไมอ่ะ? ตะลึงเลยอ่ะดิ)
“ฉันแค่หมดคำพูดเฉยๆ”
“อ๋มอ่ออะอิ” (ผมหล่ออ่ะดิ)
“ยังไงก็ไม่เท่าฉันหรอกจริงๆ”
“....” พอผมพูดจบมันก็เดินหายไปป้วนปากในห้องน้ำพร้อมกับหยิบผ้ามาผืนนึง
“พูดไม่ออกเลยอ่ะดิ ฉันก็รู้นะว่าฉันอ่ะหล่อมาก..”
“เลือดกำเดาคุณไหล”
“เฮ้ย อย่ามาโกหก!”
“จริงๆ” มันยื่นผ้าผืนเล็กมาซับที่จมูกผมแล้วยื่นให้ผมดู....
“เห้ย” เป็นไปไม่ได้ OMG!! ผมมองไปที่ผ้าสีขาวที่ตอนนี้เปื้นเลือดเป็นหยดๆแล้วต้องกรีดร้อง
“มานี่เลยมา” แขนยาวรีบลากผมลงไปนั่งที่เตียง เออ จะให้แต่งตัวหน่อยก็ไม่ได้มายืนเปลือยท่อนบนกันทำไม
“เดี๋ยวๆ นายไปอาบน้ำเถอะไปฉันทำเองได้”
“คุณจะทำไง ทำเป็นเหรอ?”
“เออน่า” โอ๊ย แล้วมันจะเบียดเข้ามาทำไมเนี่ย ผมหยิบผ้าจากมือเขามาอุดจมูกแล้วเงยหน้าเดินไปหาเสื้อผ้าตัวเองมาใส่
“ใครเค้าให้เงยหน้าเวลาเลือดกำเดาไหลกันคุณ ก้มหน้าแล้วบีบจมูกไว้เลยนะถ้าไม่อยากให้เลือดมันไหลย้อนเข้าไป” พูดปาวๆแล้วก็ใช้มือนึงกดคอมลงส่วนมืออีกข้างที่ว่างก็บีบจมูกผมแทน
“ให้ฉันใส่เสื้อก่อนเซ่” ผมพยายามจะเงยหน้าขึ้นแต่กลับมีมือใหญ่มากดหัวผมให้ลงเหมือนเดิม
“ผมก็ยังไม่ได้ใส่แฟร์ๆกัน ก้มไว้สิ”
แฟร์กับผีน่ะสิ!!สมมติว่ามีคนมาเห็นฉากนี้เข้าล่ะก็ชื่อเสียงผมป่นปี้แน่เพราะความเข้าใจผิดแน่นอน!!!
“ไหน..เลือดหยุดยัง?” ทิ้งไว้ประมาณสองสามนาทีมันก็ปล่อยมือที่บีบจมูกผมออกแล้วประคองหน้าผมให้เงยขึ้นสบตามัน...เอ่อ...
“ยะ...ยังเลยม..มั้ง”
“งั้นรออีกสักพักนะคุณ”
“อือ...” อาจจะรอพักใหญ่ๆเลยก็ได้ถ้านายยังไม่ไปใส่เสื้ออ่ะ..
“ก้มลงอีกหน่อยคุณเลือดจะได้ออกมาให้หมด”
“อ่า นายไปอาบน้ำไปฉันโอเคแล้ว” ถ้านายยังมาโป๊ให้ฉันมองแล้วให้ฉันก้มไปจนโฟกัสอะไรๆมากกว่านี้เลือดฉันไหลหมดตัวแน่ๆ
“ชานยอลเพื่อนรัก ว่าไงฉันมาแล้ว! เฮ้ย...อ่อ มีธุระอยู่เหรอ...” อยู่ๆก็มีบุคคลแปลกหน้าวิ่งโร่เข้ามาในห้องนอนที่ไม่ได้ล็อค แหม เข้ามาถูกเวลาจัง สภาพพวกผมนี่ก็ไม่ชวนคิดอะไรจริงๆ
“อ้าวจงแด มาแล้วเหรอ?”
“เออๆ เดี๋ยวฉันลงไปรอแกข้างล่างก็ได้นะเว้ย ทีหลังมีธุระก็บอกก่อนจะได้ไม่มารบกวนแกแบบนี้คิกๆๆ”
“อ่า เอางั้นเหรอเดี๋ยวแกรอฉันอาบน้ำก่อนเดี๋ยวลงไปหา เอ้าคุณ ทำไมไม่เอาผ้าอุดจมูกไว้เลือดมันหยดน่ะ”
“ไอ้กาง!!! ดุสิหมอนั่นเข้าใจผิดไปใหญ่แล้วน่ะ”
“อ่อก! ทำไมคุณต้องทุบหลังผมแรงๆด้วยเนี่ย จงแดเข้าใจผิดอะไร?”
“ก็..เข้าใจ..เออนั่นแหละ! ปล่อยฉันได้แล้วฉันจะไปแต่งตัว”
“เอ้า อะไรของเขาน่ะ”
“อ้าวมาแล้วเหรอ?”
“อ้อ โทษนะอาบน้ำนานไปหน่อย”
“...” คนที่ไม่ได้อยู่ในบทสนทนาค่อยๆเดินหายไปในครัวเนื่องจากท้องเริ่มร้อง แล้วอีกอย่างนะปล่อยให้เพื่อนเค้าคุยกันน่าจะดีกว่า
“เออ....ใครวะ?” จงแดที่นั่งอยู่ตรงข้ามตีขาผมรัวเมื่อเห็นว่าจงอินเดินออกไปแล้ว
“เรื่องมันยาว”
“งั้นชื่ออะไรสะ? แฟนแกเหรอ?”
“ชื่อจงอิน ตอนนี้ยังไม่ใช่แฟน”
“แปลว่าต่อไปอาจจะเป็น?”
“ก็ไม่แน่ ฮ่าๆๆ”
“แหนะ..พี่ปาร์คของเราสนใจล่ะสิครับเนี่ย...”
“แล้วนี่แกจะมาสนใจเรื่องฉันทำไมวะจงแด นี่กินข้าวมายัง?”
“กินมาแล้วดิ คือสรุปว่าสนใจคนนี้จริงๆใช่ป้ะ?”
“ก็...ใช่มั้ง ไม่รู้ว่ะ”
“เออๆ ก็น่ารักดี เดี๋ยวนี้ชอบแนวนี้สินะ อืมๆ โตขึ้นเยอะนะยอลลี่เพื่อนรัก”
“ตอนแรกก็เฉยๆนะแต่พอชอบเท่าน้นแหละชอบเลย”
“แล้วอะไรยังไงทำไมมาอยู่ด้วยกันได้อ่ะ?”
“นี่ก็ถามจัง! บอกว่าเรื่องมันยาว”
“อ่ะๆๆ แล้วหมอนั่นชอบแกป้ะ?”
“จะไปรู้ได้ไงล่ะ ถ้ารู้ก็ดีดิ”
“เอ้า คือแกชอบเค้า เค้าชอบแกไหมไม่รู้ แต่อยู่ด้วยกันสินะ”
“ประมาณนั้นมั้ง คือฉันก็ไม่ได้ชอบแบบ...ไม่รู้ว่ะแค่ชอบอยู่ด้วยชอบแกล้งเฉยๆ มีความสุขดีสบายใจด้วย”
“.....”
จงอินเดินผ่านไป...
จงอินเดินผ่านกลับมา....
แล้วจงอินก็เดินผ่านไปอีก....
“เฮ้” ผมที่เห็นจงอินเดินผ่านหน้าไปๆมาๆสองสามรอบสุดท้ายก็ทนไม่ไหวดึงมือเขามานั่งข้างๆ
“ไร?” ไม่ตอบเปล่า หยิบมาม่าในซองมาเคี้ยงกรุบๆอีก
“มาม่าบ้านผมใช่ไหม?”
“ก็เอามาจากบ้านนายก็ต้องเป็นของนายสิ”
“กินบ้าง”
“ไม่ให้เว้ย” จะลุกหนีอีกละ
“จะกิน” แต่คิดว่าสู้แรงผมได้เหรอ?
“เอ๊ะ ในครัวมีตั้งเยอะตั้งแยะ จะมาแย่งกันกินทำไม”
“ก็อยากกินคุณอ่ะ”
“ห้ะ?”
“อยากกินของคุณ...”
“ไม่เอาอ่ะไม่แบ่งฉันหิว”
“หิวเหมือนกันอ่ะ เบื่อคนที่กินข้าวมาก่อน” ผมแกล้งแหย่จงแดที่นั่งยิ้มเงียบๆอยู่
“เอ้า อุตส่าห์นั่งเงียบแล้วแขวะทำไมเนี่ย”
“เอาไปกินเองเลยไปๆ ฉันไม่กินแล้ว” เอ้าๆๆๆ ทำไมมายัดซองมาม่าใส่มือล่ะ นี่ไม่รู้หน้าที่เหรอ?
“ป้อน”
“ไม่มีมือ?”
“มีแต่อยากให้ป้อน”
“เอาไป๊!” ทำเป็นดุแต่สุดท้ายก็ป้อนให้ ถึงแม้ว่ามันจะรุนแรงไปหน่อยก็เหอะ..
“อ่าอัก” (น่ารัก)
“ตอนกินใครเค้าให้นายพูดไม่ทราบ”
“อังออกอ่อ?” (ฟังออกเหรอ?)
“อะไร?”
“อังไอ่ออกอิ..นะ(ฟังไม่ออกสินะ)” กลืน
“เห้ยเลิกพูดแล้วกินไปอีกไปๆ” ยัด
“อักอ้า”
“ขอให้ติดคอตาย”
“ฮี่ๆ”
“นายๆ จงแดป้ะ? เออกินข้าวยังอ่ะ?”
“อ่อกินแล้ว มดกัดด้วยอ่ะ”
“อ้าวมด? ไหน??”
“แถวๆนี้แหละ”
“ทำไมฉันไม่เห็นโดนกัดเลยนายโดนป้ะชานยอล?”
“ไม่อ่ะ มดบ้านนี้กัดคนบ้า”
“เพื่อนเลวชานยอล”
“โถ่รักเพื่อน”
“จีบกันไปเถอะเดี๋ยวฉันไปดูทีวีเอง อีหน่อยฉันคงหมดความสำคัญสินะเห้อๆ” ไอ้จงแดลุกเดินมากระซิบที่ข้างหูผมเบาๆแล้วเดินไปที่โซฟานอนดูทีวีทันที แหม รู้งาน
“พวกนาย...??” จงอินหันมามองหน้าผมกับจงแดอึ้งๆ นี่คืออะไร? คงไม่คิดว่าผมกับมันเป็นเอ่อ..สินะ
“อ๋อ ฉันกับชานยอลนี่เป็นเพื่อนกันมาห้าหกปีแล้วตั้งแต่สมัยเรียนอ่ะอยู่บ้านติดๆกันแต่ไอ้บ้านี่ดันหนีมาเปิดร้านที่นี่ซะงั้น เบื่อ!”
“อ๋อ”
“นาย...ชื่อจงอินใช่ป้ะ?”
“เออๆใช่ นี่รู้ได้ไง?”
“...” มันชี้ผม..อืม เพื่อนรัก
“นี่นายไปบอกเพื่อนนายเรื่อวอะไรบ้างเนี่ย”
“ก็แค่บอกชื่อ”
“จริงอ่ะ?”
“ใช่ชานมันบอกแค่นี้ อ้อๆๆ รู้ว่านายขายเหนียวไก่ด้วย”
“เออพูดถึงเหนียวไก่ชานยอลไปขายได้แล้วป้าจะมาแล้ว!!”
“โอ้ะ ได้ๆ ดูร้านให้ผมด้วยนะไว้ผมจะส่งคาเคาไปหา จงแดแกจะอยู่นี่หรือเอาไง?”
“เดี๋ยวฉันช่วยจงอินเฝ้าร้านดีกว่า”
“อยากตากแอร์ก็พูดมา”
“แหมเพื่อนรักรู้ใจจัง”
“แต่ก็ไม่ใช่คนรู้ใจป้ะ อยู่นี่ก็ทำตวมีประโยชน์ด้วย”
“จะให้ทำอะไรวะ? ฉันทำสเน่ห์ไม่เป็นนะชานยอล”
“แกคิดอะไรจงแดแหม แค่ให้เฝ้าร้าน”
“อ๋อเหรอจ๊ะ?”
“เออ ไปละ” เดินออกไปing
“เอ่อ....จงแด...เปลี่ยนช่องได้ป้ะ?” คือไม่อะไรหรอกครับถ้าหมอนี่มันไม่เปิดดูรายการธรรมมะที่เค้ากำลังนำเสนอเรื่องราวของนรกขุมต่างๆ ฟังแล้วร้อนๆครับ
“นายไม่ชอบเหรอ??”
“คือฉันยังไม่อยากบรรลุเห็นกรรมตอนนี้อ่ะ”
“เปลี่ยนก็ได้”
“ขอบคุณนะ”
“ปลาบล็อบ สัตว์ร้านแห่งใต้ท้องทะเล ปลาชนิดนนี้มักจะล่าเหยื่อด้วยการทับ....”
“ตัวอะไรล่ะนั่น”
“เขาก็บอกอยู่ว่าปลาบล็อบไง”
“คือมันเป็นคำอุทาน”
“อ้าวเหรอ นึกว่าถามอ่ะ”
“...” ไม่แปลกที่สองคนนี้เป็นเพื่อนกันได้
ใช้เวลาไปเกือบสองชั่วโมงกว่าๆที่ผมและจงแดนั่งดูสารคดีปลาบล็อบอันยาวนาน จะบอกว่าวันนี้คนเข้าร้านของไอ้กางชานยอลเยอะเหมือนกันนะครับ โชคดีที่จงแดเองก็เรียนเภสัชมาเหมือนกับชานยอลเลยสามารถขายให้ได้ ส่วนไก่ผมจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้
โครก...
หิวอ่ะ..
หิวอีกแล้ว
“จงแด”
“หื้อ?”
“ฉันหิวอ่ะ”
“ก็กินดิๆ”
“มีอะไรให้กินอ่ะ?”
“ไก่”
“จะบ้าเหรอช่วงนี้ฉันชงกับไก่”
“เอ้ะ? คืออะไร? เหมือนชงชาป้ะ?”
“โอ่ย..”
“...”
“คือฉันอยู่กับไก่จะโชคร้าย”
“อ๋ออออ นายนี่เชื่อเรื่องดวงเหมือนไอ้ชานเป๊ะเลย”
“ก็ไม่เชิงนะ ปกติไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่”
“ดีแล้วไง ฮ่าๆ นายสองคนจะได้เข้ากัน”
“ได้กับผีน่ะสิ ทะเลาะจะตายทุกวันแล้วเนี่ย”
“เดี๋ยวสักวันก็เข้ากันได้แหละน่า”
“แล้วทำไมฉันต้องเข้าได้ด้วย”
“เอ้า ใครจะไปรู้”
“นายเลิกพูดเรื่องนี้เถอะฉันหิวแล้วอ่ะ...”
“มาม่าไง”
“เพิ่งกินไปเอง”
“ไข่เจียว”
“ทำให้หน่อยดิ...”
“นายขายไก่ทำไข่ไม่เป็นเหรอ?”
“ไม่อ่ะ ._.”
“งั้นเดี๋ยวทำให้”
“จริง??”
“โกหกมั้ง”
“=___=”
“ฮิๆๆ”
ฮิๆพร่องส์...
“มาละ ไข่มาแล้ว”
“...” คือมีคนทำไข่เจียวให้กินมันก็ดีอ่ะครับแต่ถ้าจะทำให้แล้วไหม้ดำเกรียมขนาดผมก็...
“มากินดิ”
“ทำไมมันดูไหม้ๆอ่ะ”
“พอๆกับไก่นายอ่ะแหละ ฉันเคยเห็น”
“=___=” บังอาจวิจารณ์ไก่ตรู
“กินเร็ว”
“กินด้วยกันดิ” ไม่ครับ จงอินจะไม่ยอมเสี่ยงตายคนเดียว
“ไม่ชวนไอ้ชานมากินด้วยเหรอ? ป่านนี้ได้กินอะไรยังไม่รู้”
“เออๆ ลืมไปเลยอ่ะ”
“นายไปชวนให้หน่อยสิจงอิน เดี๋ยวฉันตักข้าวให้เอง”
“โอเคๆ ไปก็ได้” ไปตามไอ้กางก็ดีกว่านั่งมองไข่ดำๆน่าเกลียดนี่แหละครับ
“ปาร์คชานยอล”
“ครับ?? อ่าว คุณเองเหรอ”
“อือ ขายดีป้ะ?”
“ดีมากเลยคุณ!! ดูๆ ผมขายหมดไปสองรอบแล้วนี่กำลังทำใหม่อยู่”
“...” ทำไมไอ้กางนี่ขายดีจังอ่ะ หล่อไม่เข้าใจ
“อ่ะนี่เงินค่าไก่ ปกติใส่กระป๋องนี่ใช่ป้ะ อ่ะๆ”
“....” หือ...เงินเต็มกระป๋องเลยอ่ะ
“ไม่ดีใจเหรอ? แล้วร้านผมอ่ะเป็นไง?”
“ก็ดีเลยนะ คนเข้าเรื่อยๆ”
“อ๋อ ขอบคุณนะ”
“ขอยคุณทำไมคนขายอ่ะจงแด ฉันแค่นั่งเฝ้าเฉยๆ”
“ก็นั่นแหละ”
“ไงจ๊ะจงอิน”
“อ้าวป้า สวัสดีครับ” ผมหันไปเห็นคุณป้าเจ้าประจำของผมที่เดินมาจากหลังต้นไม้แล้วเข้ามาในร้านผม เข้ามาทำไมครับป้า
“วันนี้หายไปไหนมาลูกป้าเพิ่งเห็น”
“อ๋อ ช่วงนี้ผมจะไม่อยู่อ่ะครับ”
“อ้าวเหรอ..งั้นหนูจงอินพอจะมีเบอร์มือถือไหมจ๊ะเผื่อป้าจะโทรสั่งก่อน”
“อ่า..”
“ไงจ๊ะ??”
“..ผมจะเบอร์ไม่ได้อ่ะครับ ไม่ได้เอาออกมาด้วย”
“งั้นเหรอ งั้นหนูเอาเบอร์ป้าไปนะลูก”
“....” ป้าๆๆ ป้ายัดกระดาษใส่มือผมทำไมเนี่ย ผมไม่เอา
“พ่อหนุ่มนี่ใครน่ะ?” เอาแล้วไง ป้าแกหันไปหาเจ้ากางแล้ว ผมรอดแล้วใช่ป้ะ
“สวัสครับคุณป้าผมปาร์คชานยอลครับ”
“เป็นเพื่อนจงอินเหรอจ๊ะ?”
“อ่อ ผมกับจงอินไม่ใช่เพื่อนกันหรอกครับ” เห้ย!!!
“อ๋อ..หนูจงอินนี่ไม่เบานะ เอ้อ ป้าต้องขอโทษด้วยนะจ๊ะพ่อหนุ่มที่เจ๊าะแจ๊ะหนูจงอินเค้าน่ะพอดีว่าป้าแค่เอ็นดูเค้าเฉยๆ พ่อหนุ่มเองก็หล่อเหมือนกันนะ”
“อ่าครับๆ ขอบคุณนะครับ”
“จ๊ะๆ ป้ากลับก่อนนะจงอินแล้วก็พ่อชานยอลไว้ป้าจะมาซื้อใหม่นะ”
“เห้ยป้า! ผมไม่ได้เป็นอะไรกับมันนะครับ ป้า ป้า คุณป้าครับ!” เอาจริงๆผมก็ดีใจนะที่ป้าแกจะไม่มาเจ๊าะแจ๊ะผมอีกแล้วอ่ะแต่ว่าจะให้ป้าแกเข้าใจผิดแบบนี้อ่ะนะ แล้วถ้าป้าแกไปบอกคนอื่นเค้าทำไงดีล่ะ ชื่อเสียงผมป่นปี้หมด!!
“นี่! นายไปพูดแบบนั้นกับป้าเค้าได้ไง ป้าแกเข้าใจผิดหมดละ!”
“ก็ดีแล้วนี่”
“ดียังไง?”
“ก็ไม่ชอบไม่ใช่เหรอ?”
“ก็ใช่อ่ะ..แต่แบบนี้มัน..”
“นี่ผมอุตส่าห์ยอมให้ป้าเค้าคิดว่าเป็นแฟนคุณนะ”
“ฉันไม่ได้อยากเป็นแฟนนายสักหน่อยเหอะ”
“ผมอยาก”
“ไอ้บ้านี่!”
“นี่พูดจริง”
“ไม่คุยด้วยแล้วปวดหัว”
“หน้าแดงแล้ว”
“หน้าแดงบ้าอะไร! ไม่หิวข้าวหรือไงพูดมากอยู่ได้”
“หิวอ่ะ”
“งั้นกลับบ้านไปกินข้าว ปิดร้านให้ฉันด้วยไก่ที่จะทำเพิ่มก็ไม่ต้องละปิดๆไปเลยวันนี้ขายได้เยอะพอแล้ว”
“ครับๆ รู้ครับรู้”
“เออๆ นี่นายรู้ไหมว่าเพื่อนนายทำไข่เจียวได้แย่มาก”
“หื้อ? ก็ไม่นะ”
“นายนี่ลิ้นจระเข้แน่ๆเลยว่ะ”
“เอ้า ทีผมยังกินไก่คุณได้เลย”
“ก็ไก่ฉันอร่อยไง”
“อ๋อๆ เหรอครับคุณจงอิน”
“เออ!!!”
“คุณเพื่อนจงแดดดดดดดด”
“ว่าไงเพื่อนชานยอลลลลลลล”
“....” ดู...มันเจอหน้ากันก็บ้าเลย นี่ถ้าผมไม่รู้จักผมคงคิดว่ากระเทยมาเจอกัน
“อยากกินไข่นายอ่ะ”
“แหมคิดถึงไข่ฉันอ่ะดิ”
พวกมันคุยอะไรกันวะ!!!!
“คิดถึงดิไม่ได้กินนานละ”
“นู่นๆบนโต๊ะกินข้าวอ่ะ ไปกินดิ”
“ครับเพื่อน”
“...” ผมยืนมึนกับบทสนทนาเสื่อมๆนั่นสักพักก่อนจะเดินตามไปนั่งที่โต๊ะกับชานยอล
“????” อยู่ๆไอ้กางมันก็เลื่อนจานไข่ดำตรงหน้าผมไปไว้ตรงหน้ามันแล้วก็ลุกหายไปในห้องครัว ส่วนจงแดก็เดินสวนออกมาพร้อมกับจานไข่ดำๆอีกใบแล้วเอามานั่งกินข้างๆผม
มันกินไข่ดำนั่นไปได้ไงน่ะ...
“ชานยอลหายไปไหนอ่ะ?”
“เอ้า เมื่อกี้สวนกับนายเข้าไปในครัวไง”
“เอ้าเหรอ? ไม่เห็นอ่ะ”
“...” นั่นตาหรือตูด
“มาละๆ มากินกัน” ไอ้กางรีบวิ่งออกมาจากครัวพร้อมกับจานอีกใบที่มีไข่เจียวแสนสวยงามโปะอยู่ข้างบน แถมยังมีการใช้ซอสมะเขือเทศวาดเป็นรูปหน้ายิ้ม มันเดินยิ้มร่ามาก่อนจะวางลงตรงหน้าผมแล้วก็รีบจัดการจานตัวเองแบบไม่สนใจผมเลย
“....” นี่เมื่อกี้หายไปทอดไข่ให้ผมใหม่เหรอ...
ปาร์คชานยอล
นายมันบ้า
บ้าจริงๆ
เออนั่นแหละๆ เราอยากจะบอกว่าฟิคเราจะมีแท็กบ้างละอยากมีมั่งอ่ะ 555555 #ฟิคเหนียวไก่ นะไปแท็กนะขอร้อง เราของร้อง 55555555555555555555555555
ความคิดเห็น