บ่น > Blog: V A M P I E

เรากำลังจะตาย...

ไม่ใช่ป่วยเป็นโรคร้ายตายนะ แต่คือจมอยู่กับความกังวลของตัวเองจนตาย...

เราเป็นพวกมองโลกในแง่ลบมาแต่ไหนแต่ไร ความมั่นใจที่เคยมีในวัยเด็กก็ค่อยๆ เลือนหายไป กลายเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเอง

เราก็เหมือนคนอื่นๆ ที่โดนคนรอบๆ ข้าง คนไม่รู้จัก พูดจาทำร้ายจิตใจตั้งมากมาย สำหรับหลายคนมองเรื่องของเราว่ามันเล็ก แต่ตัวเราที่ไม่ชินกับเรื่องแบบนี้มองว่าเรื่องมันใหญ่มากไง

แล้วนี่คือกะที่ทำงาน ครึ่งเดือนแรกก็บั่นทอนความมั่นใจของเราไปหมดแหละ ทำอะไรเราก็ต้องเกรงใจ(ซึ่งมันก็ควรเกรงใจอยู่แล้วแหละ) แต่แบบเกรงใจแบบเกรงมากกกกก เกรงมากจนแบบเราเหนื่อยเองอ่ะ

แล้วซึ่งตอนนี้ที่ความคิดของหัวหน้ากับหัวหน้าอีกคนมันไม่ตรงกัน แล้วเราก็อยู่ตรงกลาง (ให้ตายสิ เป็นคนกลางมันลำบากมากขนาดนี้เลยหรอ?) ก็ไม่รู้จะยังไง

เรารู้ว่าความสามารถเราไม่ถึง เราไม่ได้เก่งอะไรเบอร์นั้น ประสบการณ์ก็ยังไม่มี แต่มีคนให้ทั้งโอกาสเรา และมีคนที่ปิดกั้นโอกาสเรา บางทีเราก็มองว่ามันเป็นเรื่องดีนะ ที่เราจะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ แต่บางทีมันเหมือนกับว่าเรายังไม่พร้อมแล้วไปเจอเรื่องใหม่ๆ มันก็ปรับตัวไม่ทัน ทำพลาด(ซึ่งใครๆ ก็เป็น) แต่เราชอบย้ำคิด จมปรักอยู่กับความผิดพลาดนั้นอ่ะ คือไม่มูฟออน ระวังตัวทุกฝีเก้า เหมือนการไปทำงานคือไปสนามรบอ่ะ

เราต้องเตรียมใจไปเยอะๆ เพราะระแวงคนใกล้ตัวเราเอง คือถ้าทำอะไรผิดเราต้องโดนเหยียบจนจมแน่ๆ

โลกนี้มันน่ากลัว...เรารู้แล้วว่าเป็นยังไง คือเรายิ้มแย้ม พูดคุยกับพี่ทำงาน แต่ต้องคอยระวังตลอด ถ้าพลาดเมื่อไหร่ เราตายแน่ๆ

แล้วเรากำลังโดนส่งไปขึ้นเขียงอ่ะ คิดดูว่าเราจะรอดมั้ย?

เราคิดในหัวช่วงวันหยุดที่ผ่านมา รู้ว่ายิ่งคิดยิ่งกลุ้ม แต่เราหยุดไม่ได้เลย ถ้ามันถึงสถานการณ์เลวร้ายที่สุดจริงๆ อย่างน้อยคือเราก็คิดแล้วว่ามันต้องเป็นอย่างนี้

ถามว่าถ้าลาออกทุกอย่างก็จบ...ใช่

แต่เรารู้สึกว่าเราเพิ่งเริ่มก้าว เราเพิ่งเริ่มในวงการนี้ เรายังไม่รู้อะไรดี เราจะตัดสินอะไรไม่ได้

นี่เป็นนิสัยเสีย(?) อย่างนึงของเรา แต่ก่อนเราชอบตัดสินคนอื่นแบบผิวเผินมากๆ มองการกระทำคนนั้นแล้วตัดสิน

แต่พอเราไปต่างประเทศมา ทุกอย่างก็เปลี่ยนความคิดเรา เหมือนการกระทำนั้นต้องมีเบื้องหลังแฝงอยู่ การที่คนๆ นั้นแสดงออกมา ไม่ได้หมายความว่าเขาคิดอย่างนั้นเสมอไป

เพราะงั้นเราจะด่วนตัดสินอะไรไม่ได้ถ้าไม่ได้รู้จักเขาจริงๆ และถึงรู้จักดีแล้ว เราก็ไม่ควรไปตัดสินว่าคนๆ ดีหรือไม่ดี ไม่ควรเอาความคิดของเราไปยัดใส่อีกคนว่าเขาเป็นคนอย่างนี้ๆๆ นะ

และก็นั่นแหละ ทำให้เราไว้ใจใครไม่ได้ซักคน นอกจากคนที่บ้าน...

แค่คิดว่าทุกการกระทำต้องมีเบื้องหลังอยู่ เราก็ปวดหัวแล้ว

รู้สึกนอกเรื่อง... เอาเป็นว่า เรากำลังจะทำสิ่งยิ่งใหญ่(สำหรับเรา)

ซึ่งถ้าเราพลาด(และให้ตายเถอะ เวลาเราตื่นเต้นทีไรมักชอบพลาดตลอด) เราต้องจมเละแน่ๆ เราต้องโดนยำเละเป็นขยะเปียก ให้ตาย เราไม่อยากคิดถึงตอนนั้นจริงๆ นะ

ไม่ว่าจะท่าทีเย็นชาหรือเกรี้ยวกราด เราก็ไม่อยากเห็นทั้งนั้นแหละ

และก็นะ ตัวเราอ่อนแอเกินไปแล้ว เรามองโลกสวยเกินไปอ่ะ เราเชื่อว่าโลกนี้มีคนดีๆ อยู่ แค่ไม่มารู้จักกับเราเท่านั้นเอง...

ให้ตายเถอะ เราอยากจะหนีไปจากตรงนี้มากกกก ชีวิตมันต้องมีเรื่องยุ่งยากขนาดนี้ด้วยหรอ?

ช่วงเวลา 2 ปีที่เราอยู่ต่างประเทศ นอกจากปัญหาเล็กๆ น้อยๆ แล้วมันไม่มีอะไรวุ่นวายเลย เงียบสงบ ที่สุดของความสุขเท่าที่เราสัมผัสแล้วอ่ะ หรือว่าเพราะคนในเมืองเป็นแบบนี้กันหมด? เราต้องย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดมั้ยเผื่ออะไรๆ จะดีขึ้นบ้าง

ให้ตายสิ เราต้องตาย ต้องตายแน่ๆ เราจะไปไหว้เจ้าที่ไหนให้มาช่วยชีวิตเราได้ดี เราชอบตื่นเต้นและทำทุกอย่างพังหมด เราตายแน่ๆ ให้ตายเถอะ!

บ่น

ความคิดเห็น