ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    บารามอส อีกหนึ่งความทรงจำ

    ลำดับตอนที่ #19 : ตอนพิเศษ ลอเรนซ์ ลูคัส ชาย+ชายจ๊ะ 1(100%)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 380
      1
      3 ก.พ. 55





                                         ดีจ้ากลับจากวังวนของการบ้านกองพะเนิน....(แอบอู้)แหะแบบว่าอยู่ๆก็คิดขึ้นมาได้ซะงั้นอะนะ ใครตั้งใจมาฮาก็....ทำใจซะเถอะตรูยังฮาไม่ออกเลย แล้วก็นะไม่เกี่ยวกับเนื้อหาหลักแม้แต่น้อยเจ้าค่ะ 


                                        "ลูคัสชั้นจะแต่งงานล่ะ"เสียงทุ้มนุ่มสบายๆของนักบวชหนุ่มโพล่งขึ้นมาหลังจากที่สองหนุ่มคู่หูประจำป้อมคุยกันมาสักพัก ว่าแล้ววันนี้ต้องมาถึงลูคัสคิดในใจอย่างเศร้าสร้อย เจ้าตัวหันหน้าหนีอีฝ่ายแสร้งทำเป็นเงยหน้าดูดาวไม่อาจให้อีกฝ่ายเห็นน้ำตาได้ เพื่อนกำลังจะมีความสุขเราจะขวางมันได้ยังไงล่ะ

                                 "เหรอแล้วเป็นใครเหรอ"ลูคัสพยายามถามไม่ให้เสียงสั่นเต็มที่ "อ้อเป็นที่ท่านพ่อหาให้นะ สวยมากแถมเป็นกุลสตรีอีกแนะเพียบพร้อมไปซะหมดทุกอย่าง"ลอเรนซ์บรรยายซะจนลูคัสแทบยืนไม่อยู่ ใช่ซิผู้หญิงยังไงก็ดีกว่าซินะ ขนาดชั้นอยู่กับนายมาก็นานยอมทิ้งแทบทุกอย่างเพื่อขอให้ได้อยู่ใกล้ๆ แต่นายกลับไม่มองผู้หญิงคนนั้นมาเจอนายแค่ครั้งเดียวกลับทำให้นักบวชหน้าโง่หลงซะจนโงหัวไม่ขึ้น นายมันใจร้ายลอเรนซ์ 


                            ลูคัสแอบตัดพ้ออยู่ในใจเงียบๆ แม้ในใจจะเจ็บซะจนแทบทนไม่ได้แต่ลูคัสทำได้เพียงยิ้มตอบเพื่อนซี้ไปเท่านั้น "แล้วจะแต่งเมื่อไหร่ล่ะ" ซาตานหนุ่มกลั่นเสียงสะอื้นแล้วถามต่อเพื่อไม่ให้ดูผิดปรกติ "เดือนหน้านะแกต้องมานะ มาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว" ลอเรนซ์ตอบยิ้มๆ แกจะฆ่าชั้นให้ตายคามือเลยล่ะซิ ร่างบางเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ "อือ.....ถ้าว่างก็จะไปล่ะกัน"

                         รู้สึกป่ะว่าตอนของสองตัวนี้มันจะเยอะกว่าคู่เอกแล้วนะเนี้ย แต่ช่างมันเต๊อะยังไงซะตอนหลักก็มีแต่เฟรินกะคาโลอยู่ล่ะเนอะ

                      และก่อนที่ลอเรนซ์จะได้มีโอกาสพูดจาทำร้ายจิตใจลูคัสโดยไม่รู้ตัวมากไปกว่านี้ เสียงใสๆของแม่น้องสาวตัวยุ่งของลูคัสก็ดังขึ้นขัดจังหวะเข้าพอดี  "พี่ลูคัสฮะ ผมมีเรื่องจะปรึกษามาด้วยกันหน่อยซิฮะ"เฟรินเดินมาฉุดลูคัสออกไปโดยไม่สนว่าพี่ชายของเธอกำลังคุยกับใครอยู่ "อ้อ เอ่อ....งั้นลอเรนซ์ชั้นไปก่อนล่ะกันนะ"

                     
                        "ไหนเฟรินแกไปทะเลาะอะไรกับคาโลมันมาอีกล่ะถึงลากชั้นมาช่วยเนี้ย"ลูคัสถามแล้วยิ้มฝืนๆส่งไปให้ "ผมได้ยินหมดแล้วล่ะฮะ....เรื่องที่พวกพี่คุยกันถ้าเจ็บแวยังจะทนฟังไปทำไมฮะ ถ้าผมไม่เข้าไปช่วยคิดว่าตัวเองจะเจ็บอีกแค่ไหนกัน  หัดนึกตัวเองก่อนคนเฮงซวยนั้นซะบ้างซิ"เฟรินบ่นโกรธๆ "ถ้าทำแบบนั้นลอเรนซ์จะ..."พูดไม่ทันจบดีเฟรินก็เขย่าตัวเทศนาพี่ชายอีกรอบ "ผมบอกว่าเลิกนึกถึงมัน ให้นึกถึงตัวเองได้แล้วไงฮะ ยังเจ็บไม่พอรึไง"

                         
                           "นายมันก็พูดได้นิได้เป็นผู้หญิงอยู่คนที่รัก แต่ชั้นมันผู้ชายแต่กำเนิดนะจะให้ทำยังไงล่ะ จะแสดงออกว่ารักหรือแข่งกับใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น"พูดจบน้ำตาเจ้ากรรมก็พาลจะไหลออกมาอยู่ร่อมร่อ เจ็บ เจ็บจนแทบจะขาดใจตายมันซะตรงนี้อยู่แล้วนะ "พี่ฮะจะร้องก็ร้องไปเถอะฮะผมจะอยู่เป็นเพื่อนเอง" 


                                   ลูคัสหวังว่าซักวันเวลาที่มีอยู่นับพันปี จะช่วยปลอบใจเขาได้  แต่ในใจกลับรู้ดีมาเสมอว่าเวลาที่มีอยู่เหลือแหล่จะไม่ได้ช่วยอะไรเลยนอกจากเพิ่มความทรมาณให้เท่านั้น ก็เพราะว่ารัก รักมากเกินไปจนยอมละทิ้งทั้งแม่ทั้งแผ่นดินเกิดทุกสิ่งทุกอย่าง ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ ไม่ยุติธรรมเลยทั้งๆที่เฟรินก็เหมือนกันกลับมีแต่น้องของเค้าเท่านั้นที่สมหวังทำไมล่ะ ทุกอย่างจบแล้วซินะ....

          
                    หลังจากนั้นตลอดสามวันที่ผ่านมาลูคัสก็พยายามหนีหน้าลอเรนซ์มาตลอด  เค้าตัดสินใจแล้วว่าจะทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างตามที่เฟรินบอกใว้  แม่ยัยตัวแสบจะไม่เห็นด้วยกับวิธีการนี้แต่ก็ไม่ว่าอะไรถ้าเค้าจะทำ ยังไงซะหลบไปทำใจก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที

                         

                        "เฟรินนายเห็นลูคัสบ้างรึเปล่า"นักบวชเดินเข้าไปถามหวังจะได้คำตอบจากคนน้องเพราะคนพี่ที่เขาหาอยู่นั้นพยายามหลบหน้าเขามาหลายวันแล้ว "เอิ่ม...ไม่ทราบสิฮะแบบว่าคงออกไปไหนมั้ง"เฟรินที่ไม่อยากโกหกเท่าไหร่ก็ตอบกลับมาแบบกำกวมแล้วเดินจากไป "ถ้านายไม่พูดแล้วชั้นจะรู้ได้ไงว่าหมอนั้นเป็นอะไร มันโกรธชั้นขนาดนั้นเชียว แล้วโกรธเรื่องอะไรอะ"(มันยังไม่รู้ตัว)ลอเรนซ์ไม่ยอมแพ้พยายามง้างปากจากคนที่เอาคำตอบได้ง่ายที่สุดอย่างเฟริน

                    "ไม่ใช่นะพี่ลูคัสไม่ได้โกรธพี่สักหน่อย แต่เพราะ.....ช่างเถอะฮะพี่อะไม่รู้นะถูกแล้วให้มันจบๆไปเถอะผมไม่อยากพูดอะไรไปนะ"ว่าจบเฟรินก็ใส่ตีนหมาวิ่งไปทันทีคราวนี้แบบกะว่าหนีรอดแน่ๆไม่งั้นคนปากมากได้เผลอพูดเรื่องบางเรื่องไปแน่ๆ "โอ๊ย....เกือบไปแล้วมั้ยละเนี้ย"เจ้าตัวแสบยืนหอบแดกอยู่หน้าประตูลับแห่งหนึ่ง ที่พี่ชายตัวปัญหาสร้างขึ้นมาเป็นที่กบดานชั่วคราว หันซ้ายแลขวาไม่พบใคร ก็เดินเข้าไปเงียบๆ 

                    

                              "พี่ฮะผมมาหา"เจ้าตัวดีเดินเข้าไปพบลูคัสนั่งเหม่อลอยอยู่เงียบก็ใจหาย รีบทักเผื่อคนตรงหน้าจะดูสดชื่นขึ้นมาบ้าง "หืม...อืมหวัดดีเฟรินวันนี้เป็นไงบ้างล่ะแล้วลอเรนซ์ทำงานจนลืมกินข้าวอีกรึเปล่า...."ลูคัสทักตอบเฟรินแต่สุดท้ายก็ยังคงถามถึงคนที่คอยคิดถึงมาตลอด "พี่ฮะเลิกบ้าซักที ไหนว่าจะลืมให้ได้ไงทำตัวแบบนี้ให้ตายเมื่อไหร่จะตัดใจได้ล่ะ"เฟรินเริ่มมีน้ำโหเมื่อพี่ชายตัวดียังคงทำตัวที่เรียกว่า  งี่เง่า  ไม่เลิกแบบนั้นล่ะถึงได้รู้ไงว่ารักมากแค่ไหนจะกลับบ้านไปสบอกแม่ยังทำไม่ได้ต้องมาติดแหง็กตรอมใจอยู่อย่างเงี้ย  

                          
                            "รู้แบบนี้กลับไปอยู่ที่บ้านซะก็ดีเนอะ"อยู่ๆลูคัสที่นิ่งเงียบไปนานก็เอ่ยปาพูดขึ้นอีกครั้ง "ถ้าตัดใจกลับไปตั้งแต่แรกก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก"ร่างบางที่ตัวสั่นระริกยังคงเพ้อไม่เลิก "ทำไงดีน้า.....ตายไปเลย..."เพี้ย!!!ใบหน้าหวานใสราวหญิงสาวหันไปตามแรงตบของน้องสาวดวงหน้าที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาแสดงอาการตกใจสุดขีดไม่คิดว่าจะโดนคนตรงหน้าตบจังๆแบบนี้

                         " ผมบอให้พี่เลิกบ้าสักทีไม่ได้ยินรึไง ถ้าหูตึงนักจะได้ตบอีกข้างเพื่อสมองมันจะหายโง่ซะบ้าง" เอาสิเฟรินมันของเรียบร้อยจนคนกำลังบ้าที่เจอคนบ้ากว่าเงียบกันไปเลย "อะ...เอ่อ"ลูคัสพยายามรวบรวมสติให้เข้าที่หลังจากที่เอ่อไปสักพัก "ไม่ต้องมาพูดตัวเองไม่ยอมพูดอะไรออกไปสักอย่างแล้วจะโวยวายหาหอกอะไรว่ะ ถ้าขี้ขลานขนาดนั้นก็น่าจะหนีไปซะแต่แรก ขออย่างเดียวเหอะห้ามพูดเรื่องตายนะ ผมเหลือพี่แค่คนเดียวพี่จะทิ้งผมไปหรือไง...."ว่าจบร่างบางก็เข้าไปกอดลูคัสเบาๆหวังจะปลอบคนตรงหน้าทั้งๆที่ตัวเองก็กำลังร้องให้อย่เหมือนกัน

                         "ขอโทษนะเฟรินพี่มันบ้าเอง อย่าห่วงเลยพี่ให้สัญญาจะไม่คิดแบบนั้นอีกเด็ดขาด"จากคนถูกปลอบลูคัสกลับต้องเป็นฝ่ายปลอบซะเองเมื่อน้องสาวตัวดียังร้องไม่เลิกเจ้าตัวก็ได้แต่ปลอบเบาๆ ถึงตอนนี้เค้าจะเสียอะไรไปหลายอย่างแต่ตอนนี้ก็ได้รู้แล้วว่าน้องสาวคนนี้จะคอยอยู่เป็นเพื่อนข้างๆเสมอ....

             อ่าฮะตอนนี้มันยาวหน่อยรอตอนสองได้เลยจ้า...(ค่อนข้างลำเอียงอะตอนคนอื่นอันเดียวจบ)เม้นบ้างอะไรบ้างกำลังใจเป็นสิ่งสำคัญเน้อ^o^ป.ล.รักคนอ่านเสมอบลูลี่

     
                                
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×