บารามอส อีกหนึ่งความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #21 : ความทรงจำบทที่ 3 ตอนที่ 1 (100%)

                                 ในวันที่อากาศร้อนจัดวันนึงของป้อมอัศวินเฟริน ตัวแสบแห่งป้อมอัศวินได้คิดแผนการใหม่สำหรับหนีเที่ยวไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว โดยมีผู้ร่วมขบวนการดังนี้ คิล ลูคัส ครี้ดและโร สาเหตุที่ยอมร่วมด้วยก็ต่างกันออกไป คิลบอกว่า "โหมีเรืื่องน่าสนุกมาให้ทำจนได้เอาดิขอเล่นด้วยคน" ลูคัสบอกว่า "หึน่าสนใจนะอยากลองหายไปสองสามวันให้ไอ้บ้าบางตัวเป็นห่วงอยู่พอดี" ครี้ดบอกว่า "โอเคเรื่องเที่ยวขอให้บอก" โรบอกว่า "แล้วแต่เจ้าหญิงจะทรงบัญชา ว่าแต่นายสนใจมีกิ๊กสักคนมะ"(โรมันคงร้อนไปหน่อยอยากลองโดนแช่แข็งดูสักครั้ง =_=;;)                                


                           "แล้วปิดเทอมเราจะหนีสายตาของผู้คุมพวกนั้นยังไงดีอะ ถึงจะพาไปด้วยได้แต่คงโดนคุมจนหมดสนุกแหง"เฟรินเริ่มปรึกษาประเด็นหลักที่เป็นปัญหาใหญ่ (ผู้คุมที่ว่าได้แก่ ลอเรนซ์ คาโล แอ้งจี้ เรนอน) "นั้นสิเอาไงดีอะพวกนี้ถ้าเป็นเรื่องหนีเที่ยวของพวกเราละก็ ฉลาดขึ้นมาทันทีเลยละเรื่องอื่นละซื่อนักเชียว"ครี้ดออกความเห็นบ้าง "เรื่องนั้นง่ายๆน่าเดี๋ยวพี่จัดการเอง"ลูคัสเสนอตัวช่วยด้วยความมั่นใจเต็มที่"ยังไงฮะ"เฟรินถามอย่างตื่นเต้นเต็มที่ "คาถานิทราไงท่านแม่สอนให้ตั้งแต่พี่สี่ขวบเลยด้วยซ้ำ ทำให้หลับได้สามสิบนาที พอพวกนั้นหลับปุ๊บก็เผ่นปั๊บทีนี้ถึงจะรู้ว่าหนีเที่ยวแต่ก็ไม่มีทางตามทันแน่นอน 

                         "พี่ลูคัสฉลาดที่สุด"เฟรินเอ่ยกระโดกอดพี่สาวอย่างถูกใจเป็นที่สุด "ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้หนีเที่ยว เอาล่ะขอสละโสดสักวันนะแอ้งจี้จ๋า"ครี้ดดี๊ด๊าสุดขีด "โหย...อย่าชั่วนักดิแกเดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก"คิลเอ่ยเตือน "ทำยังกะว่าที่ทำอยู่นี่พอกลับมาแล้วมันจะไม่เป็นเรื่อง"ครี้กสวนกลับไม่สนคำเตือนของคิล "ชั้นเตือนแล้วนา...แอ้งจี้บอกเลิกขึ้นมาจบข่าวเลยนะเอ็ง"คิลแยกเขี้ยวใส่ ในใจชักจะหมั่นไส้ครี้ดตงิดๆ "เออรู้น่าก็พูกเล่นๆหรอกไม่ได้คิดจะทำจริงสักหน่อย"นักดาบหนุ่มยอมแพ้ในที่สุด "เออให้มันจริงอย่างที่ปากว่าละกัน"คิลถอนหายใจอย่างเซ็งๆ "ไม่ต้องห่วงหรอกคิล ชั้นเองก็ชักจะหมั่ไส่ครี้ดหน่อยๆ เอาเป็นว่าชั้นจะคุมนายแทนแอ้งจี้แทนล่ะกัน"และนั้นคือคำประกาศิตจากโรที่ทนฟังมานาน "ม่าย......"


                         ทั้งหมดแอบย่องขึ้นเกวียนทันทีที่ลูคัสร่ายคาถาเสร็จ ใครจะไปอยู่รอดูผลล่ะประเดี๋ยวได้ซวยกันหมดพอดี  "เฮ้อรอดมาได้หวุดหวิดแล้วเรา"เฟรินถอนหายใจอย่างโล่งอกที่แผนการเป็นไปได้ด้วยดีตามแผน(ซึ่งนาๆจะเกิดขึ้นที "นี้ก็ต้องยกความดีให้ลูคัสเค้าไปเต็มๆเลยนะ"คิลเสริมขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม "ก็แหงซินานๆจะได้หนีพี่ลอเรนซ์มาเที่ยวซักทีนึงนี่"ครี้ดแซวเข้าให้

                          "หึๆถ้านายยังอยากไปเที่ยวด้วยอยู่นะครี้ด ช่วยสงบปากสงบคำของนายไว้จะดีกว่า"ลูคัสยิ้มออกมาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ "เอิ่ม...ผมก็ว่างั้น"ครี้ดรู้สึกเห็นด้วยกับคำเตือนของพี่ท่านทันที "สมน้ำหน้า"เฟรินหัวเราะสะใจไปให้หนึ่งดอก โดยที่ครี้ดทำได้แค่มองมาอย่างอาฆาต "ฝากไว้ก่อนเหอะ"

                        "แล้วเราจะไปไหนกันดีอะ"โรถาม เออนั้นซิลืมนึก "ไปเที่ยวน้ำตกบุกป่ากันป่ะ"ครี้ดเสนอแต่กลับโดนเฟรินตบหัวเข้า "เอาสมองส่วนไหนคิดฮะ ปีที่แล้วยังลุยป่าที่เดมอสไม่พอกันเรอะ ถึงจะไปบุกป่าที่เอเดนต่อ"ร่างบางที่ท่าทางจะเอียนป่าเต็มทนตวาดเค้าให้ "นั้นก็จริงเราไปไหนดีนา......."ลูคัสพยักหน้าเห็นด้วย พรางคิดที่เที่ยวต่อไป "ไปซาเรสป่ะเดี๋ยวพาไปเลี้ยงอาหารซาเรส"คิลเสนอต่ออีกราย "จะไปเสนอหน้าให้พ่อแกเชือดทิ้งหาพ่อแกเรอะ"(เอ๊ะยังไง)


                     "แหมช่วงนี้พ่อยังไม่ได้รับงานใครฆ่าแกสัดหน่อย....มั้ง"-_-;; มั้งไอ้ที่มั้งมันหมายความว่าไงฟ่ะ ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในใจของใครหลายคน "เอาเงี้ยไปลอยเรือไปเที่ยวเกาะกัน!!"เฟรินเสนอบ้างและท่าทางทุกคนจะเห็นด้วย "อย่างน้อยไปเกาะพ่อคงตามมาฆ่าแกไม่ได้"ตกลงพ่อแกรับงานแล้วใช่มั้ยเนี้ย


                        เกวียนเล่มเล็กแล่นตรงดิ่งไปยังท่าเรือที่ใกล้ที่สุดโดยมีครี้ดกับโรเป็นคนคุมเกวียน ขณะที่เหล่าคนหนีเที่ยวกำลังสนุกกันเต็มที่อยู่นั้นเอง...ดูเหมือนว่าจะมีบุคคลปริศนามาขวางเกวียนไว้พร้อมกับแผ่รังสีอาฆาตแรงกล้า "เฮ้ยคิลอย่าบอกนะว่าพ่อแกตามมาจริงๆอะ"(จะพาดพิงถึงตรูไปถึงไหนฟ่ะ) 

                      "ท่าทางจะไม่ใช่ว่ะ พ่อชั้นไม่หล่อเหมือนแฟนพี่ลูคัสอย่างนี้หรอกว่ะ"คิลพูดเมือเห็นบุคคลปริศนาจะๆตา ลูคัสเหงื่อแตกพลั่กสัญชาตญาณบอกถึงลางซวยได้เป็นอย่างดี "ซวยแล้วเรา"หญิงสาวพูดได้แค่นั้นลอเรนซ์ที่ยืนขวางทางเกวียนอยู่ก็เดินเข้ามาในเกวียนแล้วนั่งลงจ้องตากับร่างบางของลูคัสอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ "นายจะไปไหน"นักบวชหนุ่มถามเสียงเย็นจนดูน่ากลัว


                        "เอิ่มว่าจะไปเที่ยวกันอะแหะๆ แล้วนายมาได้ไงเนี้ย"ลูคัสถามกลับบ้าง "หึพอดีออกไปตลาดมาเลยรอดจากเวทย์แปลกๆของนายมาได้นะ เห็นเกวียนพวกนายวิ่งผ่านไปพอดีเลยละ"อ้ากซวยแล้ว...ผิดแผนๆใครจะคิดว่านักบวชจะมีอารมณ์มาเดินตลาดในช่วงปิดเทอมว่ะ ฉิบแล้วอะท่าน "ถ้าพวกนายจะไปชั้นไปด้วยล่ะกัน"พูดจบลอเรนซ์เอนหลังไปผนังเกวียนแล้วหลับตาลงอย่างใจเย็น 

                      "เอ่อพี่ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามานิฮะ"เฟรินผู้กล้า(ตาย)ประจำเกวียนถามรุ่นพี่หนุ่มอย่างเกรงๆ "ไม่ต้องห่วงชั้นเตรียมไว้แล้วตอนแรกกะจะชวนลูคัสไปเยี่ยมบ้าน แต่แบบนี้ก็โอเค"นักบวชหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงใจดีเป็นพิเศษอย่างอารมณ์ดี แต่เหมือนทุกคนจะรู้ว่าไอ้ความใจดีนั้นคงเป็นแค่เปลืกนอกที่ฉาบไว้เล่นเท่านั้น เพราะไอเย็นที่ออกมาจากเจ้าตัวน่ากลัวน้อยซะเมื่อไหร่ พี่จะแข่งแช่แข็งคนเล่นกับคาโลมันรึงาย....เสียงในใจของใครหลายคนดังขึ้นมา แต่ไม่มีใครกล้าพูกออกมาแน่นอน


                       "...."เหล่าคนหนีเที่ยวได้แต่พกันเงียบกริบ แล้วหันไปประจำที่ของตนเพื่ออกเดินทางต่อโดยมีผู้ร่วมขบวน(แล้วผู้คุม)เพิ่มมาด้วยอีกหนึ่ง ครี้ดกับโรโชคดีหน่อยที่ต้องคุมเกวียนอยู่ด้านนอกทำให้ไม่ต้องนั่งตัวเกร็งทนแรงกดดันอยู่ด้านใน ทำให้ทั้งสองหายใจโล่งขึ้นเยอะ "ให้ตายดิพี่แกนี่เหมือนคาโลชะมัด นึกว่าจะโดนแช่แข็งซะแล้วอะ"ครี้มบ่นขึ้นมาเบาๆอย่างอดไม่อยู่ 



                  "หึๆงั้นนายคงต้องทำใจหน่อยล่ะ เพราะว่าถ้าพี่ลูคัสแกก่อเรื่องเมื่อไหร่ เราก็คงต้องเจอแบบนี้ไปอีกจนกว่าจะได้กลับจากเที่ยวนั้นล่ะ"โรขยับยิ้มขึ้นมาอย่างสะใจ "เอิ่มงั้นชั้นไม่ไปแล้ว กลับไปเรียมเสริมช่วงปิดเทอมตอนนี้ท่าจะทัน"ครี้ดทำท่าจะหนีลงจากเกวียนแต่กลับถูกโรยึดใว้ได้ก่อน "เดี๋ยวดิจะไปไหนล่ะมาถึงขั้นนี้แล้วใครจะปล่อยแกไปสบายคนเดียว ร่วมมือกันมาขนาดนี้แล้ว ก็ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันให้ถึงที่สุดซิ^_^"โรเอ่ยคำตัดสินที่แทบจะทำให้ครี้ดลมจับ แล้วส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้อย่างเคย