[SF] Kyuwook etc.

ลำดับตอนที่ #1 : [ Kyuwook ] illusion ? : Part l

ณ.ใจกลางย่านแหล่งช้อปปิ้งและของกินมากมายซึ่งเป็นแหล่งดึงดูดเหล่าวัยรุ่นและผู้คนทั่วไปได้เป็นอย่างดี แต่ท่ามกลางความสุขของคนทั้งหลายก็ยังมีใบหน้าบูดบึ้งที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเจ้าของใบหน้านั้นรู้สึกอย่างไรในขณะนี้

“ ซองมิ้นนนนนนนนนนนน !!!!!!~~~~ ” เสียงหวานแหลมถูกเจ้าของเรียวปากสวยตะโกนออกมาอย่างเหลืออด

“ เฮ้ย ! อะไรขอแกเนี้ยะ แกกลัวคนอื่นไม่รู้ชื่อฉันหรือไงห๊ะถึงได้ตะโกนออกมาอย่างนี้หัดอายคนอื่นเค้าบ้างซิ ! ดูสิคนอื่นเค้ามองมากันหมดแล้ว ฉะ ... ”

“ ถ้าแกยังไม่หยุดพล่ามฉันจะไปบอกคุณน้าว่าแกเอาเงินไปซื้อของให้ผู้ชาย ! ” สิ้นเสียงประกาศิตนั้นก็ทำให้เด็กหนุ่มร่างอวบ หน้าตาน่ารักเงียบลงในบัดดลพร้อมกับลากเพื่อนตัวดีออกมาจากร้านขนมที่ตนชอบมาเป็นประจำ

“ นี่แกเป็นอะไรของแกวะ ทำหน้าบูดยังกะโหนกแกสูงขึ้นอีกสิบเซ็นงั้นแหละ ” รู้ทั้งรู้ว่าอีกคนอารมณ์ไม่ดีแต่ก็ไม่วายจะจิกกัดปมด้อยที่ติดตัวมาแต่เกิดซึ่งเจ้าคนโดนด่าก็ทำหน้าบอกบุญไม่รับ

“ แกอยากตายมากใช่มั้ยซองมิน ? ” คนตัวเล็กปลายตามองเพื่อนสนิทก่อนจะนั่งลงตรงม้านั่งยาวที่ตั้งตระหง่านอยู่ข้างหน้า

“ แกก็รู้ไม่ใช่หรือไงว่าฉันไม่ชอบมาในที่ที่คนมันเยอะๆอ่ะ ฉันเบื่อกับการที่คนอื่นมาเดินเบียดชนไหล่ฉันไปมามันน่ารำคาญจะตาย ไม่รู้ทำไมแกถึงชอบนะซองมิน ” ใช่แล้วเด็กหนุ่มเกลียดมากกับสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านแบบนี้มันทำให้เค้าหายใจไม่สะดวกแถมยังโดนชนจนแทบจะกลิ้งลงไปกับพื้น

เจ้าของชื่อที่ถูกพาดพิงก็เริ่มรู้สึกผิดนิดหน่อย ( ย้ำนะว่านิดหน่อย -  -” ) เค้าเองก็รู้หรอกว่าอีกคนไม่ชอบแต่จะให้ทำอย่างไรได้ก็เค้าอยากให้เจ้าเพื่อนตัวดีของเค้าออกมาเปิดหูเปิดตาบ้างนี่น่า

“ โธ่ ! เรียวอุค ฉันก็แค่อยากพาแกออกมาดูโลกกับเค้าบ้าง วันๆฉันเห็นแกอยู่แต่บ้านกับโรงเรียนไม่เห็นแกจะออกไปไหน ฉันไม่อยากให้เพื่อนสุดแสนจะน่ารักของฉันต้องเฉาตายคาบ้านนะ ! ” เมื่อก่อวีรกรรมที่ทำให้เพื่อนเกือบจะอารมณ์พุ่งปรี๊ดฆ่าเค้าตายคาร้านขนมก็ต้องง้อด้วยการชมเจ้าตัวเล็กสักหน่อย

“ แหมๆแกไม่ต้องเอาฉันมาอ้างเลยนะ ฉันรู้หรอกว่าแกไปที่ร้านขนมทำไม .. แกตั้งใจจะกินพี่คนขายใช่มั้ยล้าา าา ~~~ ” ในตอนนี้อารมณ์ของเจ้าตัวเล็กเย็นลงมากแล้วคงเพราะบรรยากาศที่ไม่ได้วุ่นวายมากนักถ้าเทียบกับใจกลางแหล่งช้อปปิ้งแล้วตรงนี้ถือว่าเงียบสงัดเลยแหละ

“ อื้อหื้อออออออ ~~~~~ แกนี่สมกับเป็นเพื่อนรักฉันจริงๆเลยเรียวอุค ! ” บทสนทนาของทั้งคู่ยังมีต่อไปเรื่อยๆพร้อมกับเสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่ถูกส่งให้กันแต่ทั้งคู่จะรู้มั้ยนะว่ารอยยิ้มของใครคนนึงผุดขึ้นที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนที่สโต๊กเกอร์* ฝึกหัดจะปลีกตัวออกมาจากคนทั้งคู่อย่างช้าๆ

* สโต๊กเกอร์ คือ พวกโรคจิตที่ชอบสะกดรอยตามนะฮับ

................................ I L L U S I O N ................................

แสงแดดยามบ่ายที่มักจะมีผลทำให้นักเรียนม.ปลายส่วนมากหลับใหลกันเกือบทั้งห้องอาจเป็นเพราะหนังท้องตึงจากการกินข้าวตอนพักเที่ยงจึงทำให้หนังตาหย่อนตามไปด้วยและไม่ต้องพูดถึงหากวิชาเรียนในคาบบ่ายนั้นเป็นวิชา ‘ คณิตศาสตร์ ! ’  ถึงแม้เพื่อนพ้องในห้องจะพร้อมใจกันหลับไปมากกว่าครึ่งแต่เด็กหนุ่มร่างเล็กกลับนั่งทำหน้าเบื่อหน่ายพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่สนใจจะฟังบุคคลที่ยืนบ่นอะไรสักอย่างอยู่หน้าห้อง  ( ไรเตอร์ : เค้าเรียกสอนลูกไม่ได้เรียกบ่น =w=’ ) สูตรมากมายถูกเขียนบนกระดานแต่ก็เท่านั้นเพราะเค้าเองไม่คิดแม้แต่จะอ่านและถึงอ่านไปเค้าก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคือภาษาที่มนุษย์อ่านออก (-   -)’

สายตาที่ถูกทอดยาวไกลออกไปกลับต้องสะดุดลงเพียงเพราะเจ้าตัวมีความรู้สึกว่าถูกจ้องมองจากใครสักคนทางด้านล่าง คนตัวเล็กละสายตาออกจากภูเขาเขียวขจีที่เค้าชอบมองยามที่นั่งเรียนเบื่อๆ แต่สายตาก็ต้องไปหยุดอยู่ที่ชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งที่แหงนหน้ามองจ้องเค้าด้วยสายตาที่เดาอารมณ์ไม่ออก คนถูกมองก็ยังคงจ้องกลับอย่างไม่เกรงกลัวต่อสายตาคมที่ถูกส่งกลับมาเป็นเชิงท้าทาย

“ อ่าวๆตื่นกันได้แล้วหมดเวลาเรียนแล้วกลับบ้านไปนอนกันซะให้พอเจ้าพวกเด็กขี้เกียจ ” เสียงของบุคคลที่ได้ขึ้นชื่อว่าอาจารย์ดังเข้าโสตประสาทคนตัวเล็กทำให้แอบสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมายืนขึ้นทำความเคารพอาจารย์ตามคำสั่งหัวหน้าห้องแต่พอหันหลับมายังจุดที่มีผู้ชายประหลาดคนนั้นยืนอยู่กลับไร้วี่แว่ว

“ เรียวอุค ... แกมองอะไรน่ะ ? ฉันเห็นแกมองตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ” พูดพลางมองไปที่ที่เพื่อนสนิทของตนจ้องอยู่

“ เมื่อกี้มีผู้ชายจ้องหน้าฉันเค้าจ้องอยู่นานเลยนะ ฉันสงสัยน่ะว่าเค้ามีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่า ” คนตัวเล็กเอ่ยตอบออกไปใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

“ หรือว่าเค้าจะชอบแกวะ ? ... ใช่แน่เลย แกบอกว่าเค้าจ้องแกนานมากเลยใช่ป้ะ ? ” เสียงตื่นเต้นปนดีใจถูกพ่นออกมาจากปากของซองมินเพื่อนซี้ร่างอวบ ท่าทางดูมีความสุขมากที่มีคนมาชอบเพื่อนสนิทอย่างเรียวอุค

“ ไม่มีทาง !!! สายตาที่ฉันเห็นมันไม่ได้สื่อออกมาว่าเค้ารู้สึกกับฉันแบบนั้น สายตาที่ฉันเห็น ... ” คนตัวเล็กหยุดพูดแล้วเงยหน้ามองเพื่อนรักก่อนจะพูดต่อไปว่า  “ สายตาที่ฉันเห็น ... มันเหมือนกับว่าฉันไปแย่งของรักของหวงมาจากเค้า  ”

“ นี่แกคิดมากไปเองหรือเปล่าแบบว่าแกไม่เข้าใจสายตาเลิฟๆที่เค้าส่งมาให้ไรงี้ ” พูดออกไปเพราะไม่อยากให้เพื่อนต้องคิดมากแล้วอีกอย่างเพื่อนของเค้าอาจจะไม่ค่อยประสีประสาเรื่องพวกนี้ก็เป็นได้

“ ถ้าการมองแบบแทบจะกินเลือดกินเนื้อ จ้องมองด้วยแววตาที่ดูขุ่นเคืองและสีหน้าที่อยากจะเอาชนะนั่นมันเรียกว่าสายตาเลิฟๆ หมอนั่นคงปิ๊งฉันเขาเต็มเปาแล้วล่ะ ! ” คำพูดแกมประชดประชันที่ถูกพ่นออกมาจากกลีบปากสวยได้รูปทำให้คนฟังหายใจติดขัดเล็กน้อยอยากจะคิดว่าเพื่อนตัวเล็กของเค้าคิดไปเองแต่ดูจากท่าทางที่สุดแสนจะมั่นใจนั่นแล้วกลับต้องยอมแพ้

“ หมอนั่นมันเป็นยังไงล่ะ เผื่อจะนึกออกว่าแกไปฉกชิงวิ่งราวอะไรของมันมาหรือเปล่า ” น้ำเสียงที่ดูเหมือนจิกกัดของซองมินแต่ก็แฝงไปด้วยความเป็นห่วง และถึงแม้จะเป็นห่วงมากขนาดไหนเค้าก็อดไม่ได้ที่จะยั่วโมโหเพื่อนสนิท  ( ไรเตอร์ : หนูโรคจิตเหรอมิน ? =[]=’     มิน : ก็ไรเตอร์เขียนให้ผมโรคจิตเองนิฮับ ! (-  -)      ไรเตอร์ : *  หงายเงิบ *  @-@ )

“ เอิ่มมมมมมมม ... ตัวสูง ผิวขาว ผมยาวประมาณต้นคอ รอยยิ้มและสายตาโคตรจะเจ้าเล่ห์ ที่ฉันจำได้ก็เท่านี้แหละแล้วอีกอย่างนะ  ฉันไม่ใช่โจรนะเฟ้ยไอ้ฟักทองอ้วน !!!!!! ” ประโยคสุดท้ายคนตัวเล็กจงใจพูดใส่หน้าเพื่อนสนิทที่ชอบหาเรื่องจิกกัดเค้าได้ตลอดเวลา วันไหนไม่จิกกัดเค้าไอ้เพื่อนบ้านี่คงจะนอนไม่หลับเป็นแน่  ( -w- )

“ นี่ฉันคิดวกไปวนมาตั้งหลายรอบแล้วนะแต่ก็คิดไม่ออกอยู่ดีว่าแกไปสร้างศัตรูที่ไหนไว้  แกพอจะคิดออกบ้างมั้ย ? ” คำถามที่ถูกส่งกลับได้คำตอบเป็นการส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายของคนตัวเล็กกว่า และจากการที่นั่งคิดกันอยู่นานสองนานก็ทำให้คนตัวเล็กหมดความอดทนถึงแม้จะสงสัยมากมายก็ตามแต่จะให้คนอย่าง ‘ คิมเรียวอุค ’ มานั่งคิดอะไรที่มันไร้สาระแบบนี้นานๆก็ทนไม่ไหวเหมือนกันนะ !!!!

“ พอๆเลิกคิดแล้วกลับบ้านกันเหอะคิดไปก็เปล่าประโยชน์คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก .. ไว้วันหลังถ้าเจอฉันจะเข้าไปถามมันเองเลย ! ” น้ำเสียงและคำพูดที่เปล่งออกมาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเรียวอุครู้สึกหงุดหงิดเพียงใด

“ เออ ! เอาให้จริงนะครับไอ้คุณคิมเรียวอุคผู้เก่งกาจ ” บทสนทนาหัวข้อ ‘ ผู้ชายประหลาด ’ ก็จบลงเพียงเท่านี้ก่อนที่คนสองคนจะเดินออกจากห้องเรียนมุ่งตรงกลับบ้านตามคำบัญชาของ คิมเรียวอุค ...

                                                                                            To Be Continue.

_________________________________________________________________________________________________________

อ่าาาา ... ใครกันน๊าที่เป็นสโต๊กเกอร์ฝึกหัดแอบตามสองหนุ่มแล้วใครกันผู้ชายประหลาดที่เจ้าตัวเล็กสงสัย ???

จะเป็นยังไงต่อไปรีดเดอร์ทุกคนคงต้องติดตามตอนต่อไปนะฮับ. คิคิ ><'

ลงตอนแรกไปแล้วไม่รู้จะดีหรือเปล่ายังไงรีดเดอร์ก็ช่อยคอมเม้นต์ติชมด้วยนะจ้ะ

เพิ่งจะหัดแต่งฟิคถ้าไม่สนุกเค้าขอโทษนะตัวเธออออออ !!!!~ TT^TT * ก้มกราบงามๆ *