ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 12(100%)
ตอนที่ 12
"ว่ายังไงนะ"เสียงคุณแม่โวยวายผ่านอากาศมาทันทีที่ผมพูดจบว่าวันอาทิตย์หน้าจะบินไปอังกฤษพร้อมพี่อเล็กซ์ทันที
"ผมจะไปอังกฤษ"ผมยังคงดื้อเงียบครับพี่น้อง ผมยอมคุณแม่มามากพอแล้วคราวนี้ก็ถึงเวลาของผมบ้าง
"แต่น้อง"
"ผมไม่แต่หรอกนะครับคุณแม่ ตอนนี้อลิสเซียก็ดีขึ้นมากแล้ว"ผมยังคงใจเย็นอธิบาย
"เอาเถอะถ้าลูกยืนยันว่าจะไปให้ได้แม่ก็ไม่อยากห้าม อ้อแล้วก็เรียกอเล็กซ์มาหาแม่ด้วยล่ะ"พูดจบคุณแม่ก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องขึ้นข้างบนไปเลย
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณแม่ต้องตั้งกฏเกณฑ์มากมายเพื่อที่จะรั้งผมให้อยู่ไทย ทั้งๆที่คุณแมา่ก็รู้ๆอยู่ว่าถึงอยู่ไปก็ไม่ได้ช่วยให้ผมมีความอยากที่จะไปโรงเรียน
"พี่ชาย คุณแม่เรียกไปพบแหนะ"ผมเรียกพี่อเล็กซ์ให้ขณะที่กำลังยุ่งกับการเตรียมข้าวของอยู่
"คุณแม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับพี่หรอ"พี่อเล็กซ์เงยหน้าขึ้นมาถาม งงๆ ก่อนที่จะละมือจากการจัดเตรียมข้าวของทั้งของผมและของตัวเอง
"คงเรื่องผมมั้ง พี่ไปเถอะถ้าช้าเดี๋ยวคุณแม่จะว่าเอาเดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง"ผมว่าก่อนที่จะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า
"อื้ม"
****************************************************************
by อเล็กซ์
"อเล็กซ์ แม่ขอล่ะอย่าพาอลิซไปเลยนะ"คุณแม่พูดขึ้นหลังจากที่ผมเดินเข้ามาในห้องนอนของท่านเรียบร้อยแล้ว
"ทำไม"ผมถามเสียงเรียบ
"ปล่อยอลิซไปเถอะนะแม่ขอร้อง"คุณแม่ถึงกับตรงมากอดผมเอาไว้เลยทีเดียว เพียงเพราะต้องการให้ผมตัดใจจากอลิซอย่างนั้นหรอ
"คงไม่ได้หรอกครับ ทำไมคุณต้องขัดขวางผมด้วย"
"ลูกก็รู้ ว่าอลิซรักและเคารพลูกขนาดไหนแม่ไม่อยากให้เขารู้ว่าลูกไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของเขา"
ใช่แล้วครับจริงๆแล้วผมกับอลิซและอลิซเซียไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ แต่ผมเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทคุณแม่และคนรักเก่าที่ตายไปเท่านั้นเอง
เหตุผลที่ท่านรับผมมาเลี้ยงก็คือผมหน้าตาเหมือนคุณพ่อที่เป็นคนรักเก่าของคุณแม่ และสงสารที่ผมต้องสูญเสียพ่อแม่ไปเพราะเครื่องบินตก
"ผมรู้ แต่ความรักมันก็ห้ามกันไม่ได้ไม่ใช่หรอครับเหมือนที่คุณก็ยังไม่หยุดรักคุณพ่อของผมทั้งๆที่คุณก็มีคนของคุณอยู่แล้ว"
"....................."
"และก็เป็นคุณไม่ใช่หรอครับที่ส่งผมไปอังกฤษ"
"อเล็กซ์ได้โปรด"
"หยุดขัดขวางผมสักที คุณไม่รู้หรือไงว่าผมเจ็บปวดมากแค่ไหนที่ต้องแยกจากอลิซคุณทำร้ายความรู้สึกตัวเองไม่พอแล้วยังจะมาทำร้ายความรู้สึกผมอีก"ทันทีที่ผมพูดจบ น้ำตาก็ล่วงลงมาคราวนี้ความอดทนของผมหมดลงแล้วจริงๆ
ผมจะไม่รู้สึกอย่างนี้เลยถ้าบังเอิญผมไม่รู้ว่าตัวเองไม่ใช้ลูกแท้ๆและไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของฝาแฝดสองคนนั้น และถ้าไม่บังเอิญผมไม่ไปหลงรักน้องชายตัวเอง
ผมพยายามที่จะตัดใจยอมรับข้อเสนอที่จะไปเรียนต่อเมืองนอกยอมทำทุกอย่าง เพื่อคนที่ผมรักและสุดท้ายผมต้องมาเจ็บอย่างนั้นหรอ
และเมื่อคนที่ผมมักจะเรียกว่าแม่เสมอได้สติก็ถึงกับกอดผมแน่นและพร่ำพูดขอโทษผม เหมือนกับตอนนั้นตอนที่แม่ไปส่งผมที่สนามบิน
"แม่ขอโทษอเล็กซ์ แม่ขอโทษ"
"ทำไม แค่นี้ผมยังรู้สึกแย่ไม่พออีกหรือฮะ"
"แม่ขอโทษ อย่าร้องนะลูก"ไม่พูดเปล่าแต่แม่ยังยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากใบหน้าให้ผม
********************ต่ออีก50%งับ*************************
หลังจากที่คุยกับคุณแม่เสร็จผมก็เดินกลับไปยังห้องนอนของอลิซทันที หากอลิซเซียนั้นก็เดินเข้ามาหาจนผมเริ่มสงสัยว่ายัยน้องสาวตัวแสบเนี่ยขาหายเจ็บตั้งแต่เมื่อไร
แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมตกใจเท่ากับคำพูดที่ถูกเปล่งออกมาจากปากเล็กๆนั้นของอลิซเซีย
"จริงหรอคะพี่ชาย ที่พี่อเล็กซืไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของฉันกับอลิซ"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า"ผมบอกปัดและเตรียมที่จะเดินหนีหากแต่อลิซเซียก็เข้ามาขวางไว้เหมือนเดิม
"ไม่จริง ฉันได้ยินนะเรื่องที่พี่คุยกับคุณแม่"
"อลิซเซีย พี่บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิ"ผมเริ่มหมดความอดทนจนตวาดใส่อลิซเซียไป แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะก่อนที่ผมนะจะเดินผ่านอลิซเซียไปอย่างเย็นชา
แต่ก่อนที่ผมจะเดินจากไปนั้นอลิซเซียที่ยืนหันหลังให้ผมอยู่นั้นก็เคยคำพูดคำพูดหนึ่งออกมาและก็เป็นคำพูดที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยิน
"ฉันรักพี่นะ รักมานานแล้วฉันดีใจที่รู้ว่าเราไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆแต่ฉันก็เสียใจด้วยที่รู้ว่าพี่รักอลิซแต่รู้ไว้ด้วยฉันไม่ดีใจเลยที่ต้องเกิดมามีหน้าตาเหมือนกันอลิซ และรู้อะไรไหมว่าฉันจะขัดขวางพี่กับอลิซทุกอย่างพี่อย่างหวังเลยว่าพี่จะได้รักกับอลิซน่ะ"พูดจบอลิซเซียก็เดินจากไป
นี่มันอะไรกัน อลิซเซียรักผมและรู้เรื่องทุกอย่าง อย่างนั้นหรอ แล้วเรื่องบาดเจ็บล่ะมันยังไงผมชักจะเอะใจกับอาการหายวันหายคืนของอลิซเซียขึ้นมาแล้วสิ
ผมคงต้องค่อยๆสืบเรื่องนี้ชะแล้วว่ามันยังไงกันแน่ ผมได้แต่ทิ้งเรื่องที่อลิซเวียไว้ข้างหลังก่อนที่จะเดินกลับห้องของอลิซต่อเมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง
สิ่งที่ผมเห็นเป็นสิ่งแรกก็คือ ภาพของอลิซที่นอนหลับอยู่ทามกลางเสื้อผ้ามากมายที่ขนออกมากองไว้บนที่นอนเพียงแค่นั้นก็ทำให้ผมถึงกับลืมเรื่องราวทั้งหมด
และมีความสุขกับภาพที่ได้เห็นก่อนที่ผมจะจัดการเก็บเสื้อผ้าทั้งหมดนั้นยัดใส่กระเป๋าและจัดการห่มผ้าให้กับอลิซอย่างเบามือที่สุด
"ฝันดีนะอลิซ ไม่ว่าจะยังไงก็ตามพี่จะไม่ยกเราให้ใครเด็ดขาดและพี่ก็จะทำลายทุกคนที่ขัดขวางความรักของเรา"
พูดไปแล้วผมก็ได้แต่ยกมือขึ้นลูบผมอลิซช้าๆเพื่อต้องการให้อลิซรู้ว่าผมจะทำตามคำพูด แม่แต่เลโอหรืออลิซเซียก็อย่าหวังที่จะมาทำลายความรักของผมเลย
"อีกหน่อยเราก็จะได้ไปอยู่ด้วยกันแล้วนะสุดที่รักของผม"
****************************************************************************
โห๊ะๆๆๆๆ
มาแบบสั้นๆแต่จบตอนโดยสวัสดิ์ภาพนะเจ้าคะ
ต้องขอโทษด้วยที่หายไปนานที่งานคนแต่งเยอะมาก
เพราะต้องรีบเคลียร์งานเพื่อที่จะไปสอบ
สอบเสร็จกลับมาเอกสารหายปวดหัวจิ้วๆต้องทำเอกสารใหม่
พอเสร็จงานปุบก็มาอัพปับเร็วทันใจไหม
ไงก็เม้นกันเยอะๆนะหนุกไม่หนุกบอก
แต่ขอบอกไว้ว่าอีกไม่ถึง5ตอนจะจบโดยสมบูรณ์ แล้วก็จะเริ่มเรื่องใหม่ทันที
ไงก็บะบายนะคะพี่น้อง เจอกันเมื่อชาติต้องการ
********************************************************************
"ว่ายังไงนะ"เสียงคุณแม่โวยวายผ่านอากาศมาทันทีที่ผมพูดจบว่าวันอาทิตย์หน้าจะบินไปอังกฤษพร้อมพี่อเล็กซ์ทันที
"ผมจะไปอังกฤษ"ผมยังคงดื้อเงียบครับพี่น้อง ผมยอมคุณแม่มามากพอแล้วคราวนี้ก็ถึงเวลาของผมบ้าง
"แต่น้อง"
"ผมไม่แต่หรอกนะครับคุณแม่ ตอนนี้อลิสเซียก็ดีขึ้นมากแล้ว"ผมยังคงใจเย็นอธิบาย
"เอาเถอะถ้าลูกยืนยันว่าจะไปให้ได้แม่ก็ไม่อยากห้าม อ้อแล้วก็เรียกอเล็กซ์มาหาแม่ด้วยล่ะ"พูดจบคุณแม่ก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องขึ้นข้างบนไปเลย
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณแม่ต้องตั้งกฏเกณฑ์มากมายเพื่อที่จะรั้งผมให้อยู่ไทย ทั้งๆที่คุณแมา่ก็รู้ๆอยู่ว่าถึงอยู่ไปก็ไม่ได้ช่วยให้ผมมีความอยากที่จะไปโรงเรียน
"พี่ชาย คุณแม่เรียกไปพบแหนะ"ผมเรียกพี่อเล็กซ์ให้ขณะที่กำลังยุ่งกับการเตรียมข้าวของอยู่
"คุณแม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับพี่หรอ"พี่อเล็กซ์เงยหน้าขึ้นมาถาม งงๆ ก่อนที่จะละมือจากการจัดเตรียมข้าวของทั้งของผมและของตัวเอง
"คงเรื่องผมมั้ง พี่ไปเถอะถ้าช้าเดี๋ยวคุณแม่จะว่าเอาเดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง"ผมว่าก่อนที่จะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า
"อื้ม"
****************************************************************
by อเล็กซ์
"อเล็กซ์ แม่ขอล่ะอย่าพาอลิซไปเลยนะ"คุณแม่พูดขึ้นหลังจากที่ผมเดินเข้ามาในห้องนอนของท่านเรียบร้อยแล้ว
"ทำไม"ผมถามเสียงเรียบ
"ปล่อยอลิซไปเถอะนะแม่ขอร้อง"คุณแม่ถึงกับตรงมากอดผมเอาไว้เลยทีเดียว เพียงเพราะต้องการให้ผมตัดใจจากอลิซอย่างนั้นหรอ
"คงไม่ได้หรอกครับ ทำไมคุณต้องขัดขวางผมด้วย"
"ลูกก็รู้ ว่าอลิซรักและเคารพลูกขนาดไหนแม่ไม่อยากให้เขารู้ว่าลูกไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของเขา"
ใช่แล้วครับจริงๆแล้วผมกับอลิซและอลิซเซียไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ แต่ผมเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทคุณแม่และคนรักเก่าที่ตายไปเท่านั้นเอง
เหตุผลที่ท่านรับผมมาเลี้ยงก็คือผมหน้าตาเหมือนคุณพ่อที่เป็นคนรักเก่าของคุณแม่ และสงสารที่ผมต้องสูญเสียพ่อแม่ไปเพราะเครื่องบินตก
"ผมรู้ แต่ความรักมันก็ห้ามกันไม่ได้ไม่ใช่หรอครับเหมือนที่คุณก็ยังไม่หยุดรักคุณพ่อของผมทั้งๆที่คุณก็มีคนของคุณอยู่แล้ว"
"....................."
"และก็เป็นคุณไม่ใช่หรอครับที่ส่งผมไปอังกฤษ"
"อเล็กซ์ได้โปรด"
"หยุดขัดขวางผมสักที คุณไม่รู้หรือไงว่าผมเจ็บปวดมากแค่ไหนที่ต้องแยกจากอลิซคุณทำร้ายความรู้สึกตัวเองไม่พอแล้วยังจะมาทำร้ายความรู้สึกผมอีก"ทันทีที่ผมพูดจบ น้ำตาก็ล่วงลงมาคราวนี้ความอดทนของผมหมดลงแล้วจริงๆ
ผมจะไม่รู้สึกอย่างนี้เลยถ้าบังเอิญผมไม่รู้ว่าตัวเองไม่ใช้ลูกแท้ๆและไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของฝาแฝดสองคนนั้น และถ้าไม่บังเอิญผมไม่ไปหลงรักน้องชายตัวเอง
ผมพยายามที่จะตัดใจยอมรับข้อเสนอที่จะไปเรียนต่อเมืองนอกยอมทำทุกอย่าง เพื่อคนที่ผมรักและสุดท้ายผมต้องมาเจ็บอย่างนั้นหรอ
และเมื่อคนที่ผมมักจะเรียกว่าแม่เสมอได้สติก็ถึงกับกอดผมแน่นและพร่ำพูดขอโทษผม เหมือนกับตอนนั้นตอนที่แม่ไปส่งผมที่สนามบิน
"แม่ขอโทษอเล็กซ์ แม่ขอโทษ"
"ทำไม แค่นี้ผมยังรู้สึกแย่ไม่พออีกหรือฮะ"
"แม่ขอโทษ อย่าร้องนะลูก"ไม่พูดเปล่าแต่แม่ยังยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากใบหน้าให้ผม
********************ต่ออีก50%งับ*************************
หลังจากที่คุยกับคุณแม่เสร็จผมก็เดินกลับไปยังห้องนอนของอลิซทันที หากอลิซเซียนั้นก็เดินเข้ามาหาจนผมเริ่มสงสัยว่ายัยน้องสาวตัวแสบเนี่ยขาหายเจ็บตั้งแต่เมื่อไร
แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมตกใจเท่ากับคำพูดที่ถูกเปล่งออกมาจากปากเล็กๆนั้นของอลิซเซีย
"จริงหรอคะพี่ชาย ที่พี่อเล็กซืไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของฉันกับอลิซ"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า"ผมบอกปัดและเตรียมที่จะเดินหนีหากแต่อลิซเซียก็เข้ามาขวางไว้เหมือนเดิม
"ไม่จริง ฉันได้ยินนะเรื่องที่พี่คุยกับคุณแม่"
"อลิซเซีย พี่บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิ"ผมเริ่มหมดความอดทนจนตวาดใส่อลิซเซียไป แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะก่อนที่ผมนะจะเดินผ่านอลิซเซียไปอย่างเย็นชา
แต่ก่อนที่ผมจะเดินจากไปนั้นอลิซเซียที่ยืนหันหลังให้ผมอยู่นั้นก็เคยคำพูดคำพูดหนึ่งออกมาและก็เป็นคำพูดที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยิน
"ฉันรักพี่นะ รักมานานแล้วฉันดีใจที่รู้ว่าเราไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆแต่ฉันก็เสียใจด้วยที่รู้ว่าพี่รักอลิซแต่รู้ไว้ด้วยฉันไม่ดีใจเลยที่ต้องเกิดมามีหน้าตาเหมือนกันอลิซ และรู้อะไรไหมว่าฉันจะขัดขวางพี่กับอลิซทุกอย่างพี่อย่างหวังเลยว่าพี่จะได้รักกับอลิซน่ะ"พูดจบอลิซเซียก็เดินจากไป
นี่มันอะไรกัน อลิซเซียรักผมและรู้เรื่องทุกอย่าง อย่างนั้นหรอ แล้วเรื่องบาดเจ็บล่ะมันยังไงผมชักจะเอะใจกับอาการหายวันหายคืนของอลิซเซียขึ้นมาแล้วสิ
ผมคงต้องค่อยๆสืบเรื่องนี้ชะแล้วว่ามันยังไงกันแน่ ผมได้แต่ทิ้งเรื่องที่อลิซเวียไว้ข้างหลังก่อนที่จะเดินกลับห้องของอลิซต่อเมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง
สิ่งที่ผมเห็นเป็นสิ่งแรกก็คือ ภาพของอลิซที่นอนหลับอยู่ทามกลางเสื้อผ้ามากมายที่ขนออกมากองไว้บนที่นอนเพียงแค่นั้นก็ทำให้ผมถึงกับลืมเรื่องราวทั้งหมด
และมีความสุขกับภาพที่ได้เห็นก่อนที่ผมจะจัดการเก็บเสื้อผ้าทั้งหมดนั้นยัดใส่กระเป๋าและจัดการห่มผ้าให้กับอลิซอย่างเบามือที่สุด
"ฝันดีนะอลิซ ไม่ว่าจะยังไงก็ตามพี่จะไม่ยกเราให้ใครเด็ดขาดและพี่ก็จะทำลายทุกคนที่ขัดขวางความรักของเรา"
พูดไปแล้วผมก็ได้แต่ยกมือขึ้นลูบผมอลิซช้าๆเพื่อต้องการให้อลิซรู้ว่าผมจะทำตามคำพูด แม่แต่เลโอหรืออลิซเซียก็อย่าหวังที่จะมาทำลายความรักของผมเลย
"อีกหน่อยเราก็จะได้ไปอยู่ด้วยกันแล้วนะสุดที่รักของผม"
****************************************************************************
โห๊ะๆๆๆๆ
มาแบบสั้นๆแต่จบตอนโดยสวัสดิ์ภาพนะเจ้าคะ
ต้องขอโทษด้วยที่หายไปนานที่งานคนแต่งเยอะมาก
เพราะต้องรีบเคลียร์งานเพื่อที่จะไปสอบ
สอบเสร็จกลับมาเอกสารหายปวดหัวจิ้วๆต้องทำเอกสารใหม่
พอเสร็จงานปุบก็มาอัพปับเร็วทันใจไหม
ไงก็เม้นกันเยอะๆนะหนุกไม่หนุกบอก
แต่ขอบอกไว้ว่าอีกไม่ถึง5ตอนจะจบโดยสมบูรณ์ แล้วก็จะเริ่มเรื่องใหม่ทันที
ไงก็บะบายนะคะพี่น้อง เจอกันเมื่อชาติต้องการ
********************************************************************
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น