ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เพียงรักฝากใจจากนายตัวร้ายถึงนายน่ารัก(yaoi)

    ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 12(100%)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 815
      4
      28 ก.ย. 53

    ตอนที่ 12

    "ว่ายังไงนะ"เสียงคุณแม่โวยวายผ่านอากาศมาทันทีที่ผมพูดจบว่าวันอาทิตย์หน้าจะบินไปอังกฤษพร้อมพี่อเล็กซ์ทันที

    "ผมจะไปอังกฤษ"ผมยังคงดื้อเงียบครับพี่น้อง   ผมยอมคุณแม่มามากพอแล้วคราวนี้ก็ถึงเวลาของผมบ้าง

    "แต่น้อง"

    "ผมไม่แต่หรอกนะครับคุณแม่   ตอนนี้อลิสเซียก็ดีขึ้นมากแล้ว"ผมยังคงใจเย็นอธิบาย

    "เอาเถอะถ้าลูกยืนยันว่าจะไปให้ได้แม่ก็ไม่อยากห้าม    อ้อแล้วก็เรียกอเล็กซ์มาหาแม่ด้วยล่ะ"พูดจบคุณแม่ก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องขึ้นข้างบนไปเลย

    ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณแม่ต้องตั้งกฏเกณฑ์มากมายเพื่อที่จะรั้งผมให้อยู่ไทย   ทั้งๆที่คุณแมา่ก็รู้ๆอยู่ว่าถึงอยู่ไปก็ไม่ได้ช่วยให้ผมมีความอยากที่จะไปโรงเรียน

    "พี่ชาย   คุณแม่เรียกไปพบแหนะ"ผมเรียกพี่อเล็กซ์ให้ขณะที่กำลังยุ่งกับการเตรียมข้าวของอยู่

    "คุณแม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับพี่หรอ"พี่อเล็กซ์เงยหน้าขึ้นมาถาม งงๆ ก่อนที่จะละมือจากการจัดเตรียมข้าวของทั้งของผมและของตัวเอง

    "คงเรื่องผมมั้ง   พี่ไปเถอะถ้าช้าเดี๋ยวคุณแม่จะว่าเอาเดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง"ผมว่าก่อนที่จะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า

    "อื้ม"

                                 ****************************************************************

    by อเล็กซ์

    "อเล็กซ์   แม่ขอล่ะอย่าพาอลิซไปเลยนะ"คุณแม่พูดขึ้นหลังจากที่ผมเดินเข้ามาในห้องนอนของท่านเรียบร้อยแล้ว

    "ทำไม"ผมถามเสียงเรียบ

    "ปล่อยอลิซไปเถอะนะแม่ขอร้อง"คุณแม่ถึงกับตรงมากอดผมเอาไว้เลยทีเดียว   เพียงเพราะต้องการให้ผมตัดใจจากอลิซอย่างนั้นหรอ

    "คงไม่ได้หรอกครับ    ทำไมคุณต้องขัดขวางผมด้วย"

    "ลูกก็รู้   ว่าอลิซรักและเคารพลูกขนาดไหนแม่ไม่อยากให้เขารู้ว่าลูกไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของเขา"

    ใช่แล้วครับจริงๆแล้วผมกับอลิซและอลิซเซียไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ แต่ผมเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทคุณแม่และคนรักเก่าที่ตายไปเท่านั้นเอง

    เหตุผลที่ท่านรับผมมาเลี้ยงก็คือผมหน้าตาเหมือนคุณพ่อที่เป็นคนรักเก่าของคุณแม่   และสงสารที่ผมต้องสูญเสียพ่อแม่ไปเพราะเครื่องบินตก

    "ผมรู้    แต่ความรักมันก็ห้ามกันไม่ได้ไม่ใช่หรอครับเหมือนที่คุณก็ยังไม่หยุดรักคุณพ่อของผมทั้งๆที่คุณก็มีคนของคุณอยู่แล้ว"

    "....................."

    "และก็เป็นคุณไม่ใช่หรอครับที่ส่งผมไปอังกฤษ"

    "อเล็กซ์ได้โปรด"

    "หยุดขัดขวางผมสักที   คุณไม่รู้หรือไงว่าผมเจ็บปวดมากแค่ไหนที่ต้องแยกจากอลิซคุณทำร้ายความรู้สึกตัวเองไม่พอแล้วยังจะมาทำร้ายความรู้สึกผมอีก"ทันทีที่ผมพูดจบ   น้ำตาก็ล่วงลงมาคราวนี้ความอดทนของผมหมดลงแล้วจริงๆ

    ผมจะไม่รู้สึกอย่างนี้เลยถ้าบังเอิญผมไม่รู้ว่าตัวเองไม่ใช้ลูกแท้ๆและไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของฝาแฝดสองคนนั้น   และถ้าไม่บังเอิญผมไม่ไปหลงรักน้องชายตัวเอง

    ผมพยายามที่จะตัดใจยอมรับข้อเสนอที่จะไปเรียนต่อเมืองนอกยอมทำทุกอย่าง   เพื่อคนที่ผมรักและสุดท้ายผมต้องมาเจ็บอย่างนั้นหรอ

    และเมื่อคนที่ผมมักจะเรียกว่าแม่เสมอได้สติก็ถึงกับกอดผมแน่นและพร่ำพูดขอโทษผม    เหมือนกับตอนนั้นตอนที่แม่ไปส่งผมที่สนามบิน

    "แม่ขอโทษอเล็กซ์   แม่ขอโทษ"

    "ทำไม   แค่นี้ผมยังรู้สึกแย่ไม่พออีกหรือฮะ"

    "แม่ขอโทษ   อย่าร้องนะลูก"ไม่พูดเปล่าแต่แม่ยังยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากใบหน้าให้ผม

     ********************ต่ออีก50%งับ*************************

    หลังจากที่คุยกับคุณแม่เสร็จผมก็เดินกลับไปยังห้องนอนของอลิซทันที   หากอลิซเซียนั้นก็เดินเข้ามาหาจนผมเริ่มสงสัยว่ายัยน้องสาวตัวแสบเนี่ยขาหายเจ็บตั้งแต่เมื่อไร

    แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมตกใจเท่ากับคำพูดที่ถูกเปล่งออกมาจากปากเล็กๆนั้นของอลิซเซีย

    "จริงหรอคะพี่ชาย   ที่พี่อเล็กซืไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของฉันกับอลิซ"

    "ไม่มีอะไรหรอกน่า"ผมบอกปัดและเตรียมที่จะเดินหนีหากแต่อลิซเซียก็เข้ามาขวางไว้เหมือนเดิม

    "ไม่จริง   ฉันได้ยินนะเรื่องที่พี่คุยกับคุณแม่"

    "อลิซเซีย   พี่บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิ"ผมเริ่มหมดความอดทนจนตวาดใส่อลิซเซียไป   แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะก่อนที่ผมนะจะเดินผ่านอลิซเซียไปอย่างเย็นชา

    แต่ก่อนที่ผมจะเดินจากไปนั้นอลิซเซียที่ยืนหันหลังให้ผมอยู่นั้นก็เคยคำพูดคำพูดหนึ่งออกมาและก็เป็นคำพูดที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยิน

    "ฉันรักพี่นะ   รักมานานแล้วฉันดีใจที่รู้ว่าเราไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆแต่ฉันก็เสียใจด้วยที่รู้ว่าพี่รักอลิซแต่รู้ไว้ด้วยฉันไม่ดีใจเลยที่ต้องเกิดมามีหน้าตาเหมือนกันอลิซ    และรู้อะไรไหมว่าฉันจะขัดขวางพี่กับอลิซทุกอย่างพี่อย่างหวังเลยว่าพี่จะได้รักกับอลิซน่ะ"พูดจบอลิซเซียก็เดินจากไป

    นี่มันอะไรกัน   อลิซเซียรักผมและรู้เรื่องทุกอย่าง อย่างนั้นหรอ  แล้วเรื่องบาดเจ็บล่ะมันยังไงผมชักจะเอะใจกับอาการหายวันหายคืนของอลิซเซียขึ้นมาแล้วสิ

    ผมคงต้องค่อยๆสืบเรื่องนี้ชะแล้วว่ามันยังไงกันแน่   ผมได้แต่ทิ้งเรื่องที่อลิซเวียไว้ข้างหลังก่อนที่จะเดินกลับห้องของอลิซต่อเมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง

    สิ่งที่ผมเห็นเป็นสิ่งแรกก็คือ    ภาพของอลิซที่นอนหลับอยู่ทามกลางเสื้อผ้ามากมายที่ขนออกมากองไว้บนที่นอนเพียงแค่นั้นก็ทำให้ผมถึงกับลืมเรื่องราวทั้งหมด

    และมีความสุขกับภาพที่ได้เห็นก่อนที่ผมจะจัดการเก็บเสื้อผ้าทั้งหมดนั้นยัดใส่กระเป๋าและจัดการห่มผ้าให้กับอลิซอย่างเบามือที่สุด  

    "ฝันดีนะอลิซ   ไม่ว่าจะยังไงก็ตามพี่จะไม่ยกเราให้ใครเด็ดขาดและพี่ก็จะทำลายทุกคนที่ขัดขวางความรักของเรา"

    พูดไปแล้วผมก็ได้แต่ยกมือขึ้นลูบผมอลิซช้าๆเพื่อต้องการให้อลิซรู้ว่าผมจะทำตามคำพูด   แม่แต่เลโอหรืออลิซเซียก็อย่าหวังที่จะมาทำลายความรักของผมเลย

    "อีกหน่อยเราก็จะได้ไปอยู่ด้วยกันแล้วนะสุดที่รักของผม"

     ****************************************************************************

    โห๊ะๆๆๆๆ

    มาแบบสั้นๆแต่จบตอนโดยสวัสดิ์ภาพนะเจ้าคะ

    ต้องขอโทษด้วยที่หายไปนานที่งานคนแต่งเยอะมาก

    เพราะต้องรีบเคลียร์งานเพื่อที่จะไปสอบ

    สอบเสร็จกลับมาเอกสารหายปวดหัวจิ้วๆต้องทำเอกสารใหม่

    พอเสร็จงานปุบก็มาอัพปับเร็วทันใจไหม

    ไงก็เม้นกันเยอะๆนะหนุกไม่หนุกบอก

    แต่ขอบอกไว้ว่าอีกไม่ถึง5ตอนจะจบโดยสมบูรณ์   แล้วก็จะเริ่มเรื่องใหม่ทันที

    ไงก็บะบายนะคะพี่น้อง  เจอกันเมื่อชาติต้องการ

    ********************************************************************
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×