คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่6(100%)
ตอนที่6
หลังจากผ่านเหตุการ์ณที่ผมถูกแทงวันนั้นจนถึงวันนี้ก็เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์พอดี เป็นช่วงเวลาที่ผมกับไอ้เลโอไม่คิดแม้แต่จะมองหน้ากัน
แม้ว่ามันจะอารมณ์เสียขนาดซ้อมรุ่นพี่หรือไถเงินพวกอ่อนแอผมก็ยังไม่สนใจมัน ในเมื่อมันรู้ความลับของผมผมก็ไม่จำเป็นต้องไปเสวนากับมันให้มากความเพราะผมเชื่อว่ามันไม่มีทางเอาความลับของผมไปบอกใคร
แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิดแฮะ เมื่ออยู่ดีๆระหว่างที่ผมจะกลับบ้านมันก็ดันเดินมาขว้างหน้าผมเอาไว้แล้วลากผมไปยังห้องวิทย์ที่แยกออกไปพร้อมลงกลอนปิดประตูเสร็จสับโดยที่ผมนั้นไม่ได้อนุญาติมันเลยแม้แต่น้อย
“มีอะไร”ผมถามออกไปด้วยความข้องใจ
“เธอเป็นอะไร ทำไมไม่พูดไม่จากับฉันฉันอยากรู้”
“นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก เลิกเรียกเธออย่างนั้นเธออย่างนี้สักทีอยากอ้วกกับประโยชน์นี้จะแย่หมดธุระแล้วใช่ไหมกูจะได้ไปอ้อ...แล้วอีกอย่างมึงคงจะเป็นผู้ชายพอที่จะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร”พูดจบผมก็ทำท่าว่าจะเปิดประตูออกไป
ถ้าไม่ถูกไอ้เลโอเดินมากระชากแขนผมออกจากประตูแล้วให้หันหน้าไปเผชิญกับมันโดยตรง ท่าทางมันตอนนี้คงจะโมโหมากแต่ผมไม่กลัวมันหรอก แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันจะเกินเลยยังไงไม่รู้ก็อยู่ดีๆไอ้เลโอก็ผลักไหล่ผมให้เดินถอยไปข้างหลังเรื่อยๆ
พอผมเหลือบไปมองก็เห็นว่าข้างหลังนั้นมีโต๊ะยาวเรียงกันเป็นตับเชียวเหมาะแก่การทำมิดีมิร้ายเป็นที่สุดแล้วอย่างนี้ผมจะรอดหรอเนี่ย
“มึงจะทำอะไรอ่ะ”ผมถามอย่างหวั่นๆ
“แล้วมึงคิดว่ากูจะทำอะไรล่ะ”มันพูดพร้อมกับผลักผมให้นั่งลงกับเก้าอี้ที่อยู่ข้างหลัง
“ช่างเถอะกูจะกลับ ช่วยหลีกทางด้วย”ผมพูดพร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้นแต่ไอ้เลโอก็กดไหล่ผมให้นั่งลงกับที่และขู่
“ถ้ามึงลุกขึ้นล่ะก็กูจับมึงทำเมียแน่”
“ชิบ มึงมีไรก็ว่ามากูจะได้ไปสักที”ผมพูดตัดรำคานพลางสะบัดหน้าไปอีกทางอย่างอารมณ์เสีย
“มึงเป็นอะไรถึงไม่พูดไม่มองหน้ากู”มันถามย้ำประโยคเดิมก่อนหน้านี้อีกครั้ง
“กูไม่อยากสนิทกับมึง แต่กูรู้ว่ามึงจะไม่บอกใครเรื่องที่กูปลอมตัวเป็นอลิซเซียและกูก็ขอบคุณจากใจจริงเรื่องที่มึงช่วยกูเคลียร์ป่ะ”
“ทำไมกูเลวขนาดที่มึงจะคบด้วยไม่ได้เลยหรือไง”มันถามพร้อมกับส่งสายตามายังผมเหมือนกับจะเว้าวอนยังไงไม่รู้
“เปล่า มึงรู้แค่ว่ากูมีเหตุผลส่วนตัวของกูก็แล้วกันส่วนเรื่องเจ้านายมันเป็นเพื่อนคนแรกของกูมึงเลิกแกล้งมันได้ไหม”พอพูดเรื่องนี้ขึ้นมามันก็ทำให้ผมนึกถึงสภาพไอ้เจ้านายที่โดนไอ้เลโอมันต่อยปากแตกข้อหาหมั่นไส้ที่มันทำตัวสนิทกับผม
“ทำไมมึงห่วงมันมากหรือไง”
“เปล่ากูก็แค่ห่วงมันในฐานะเพื่อนเท่านั้น มึงหึงกูหรือไง”ผมถามมันอย่างสงสัยแค่นั้นแหละไอ้เลโอมันก็ชะงักไป
“ช่างเหอะ มึงออกไปได้แล้วกูอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ”มันบอกพร้อมกับเดินมานั่งลงข้างๆผมเหมือนคนกำลังคิดไม่ตกยังไงก็ไม่รู้
ผมจึงไม่รอช้ารีบลุกขึ้นเดินไปที่ประตูทันที แต่ผมก็อดเป็นห่วงมันไม่ได้เหมือนกันตอนที่ผมเดินออกมาหน้ามันเครียดไงๆก็ไม่รู้แต่ผมไม่อยากจะสนใจอะไรแล้วขอแค่ได้ออกจากสถานที่ที่ดูอันตรายต่อสวัสดิภาพผมก็พอ
“อลิซ”
“เสียงใครวะ”ผมบ่นกับตัวเองพร้อมกับมองไปรอบๆตัวก่อนที่จะพบไอ้เจ้านายมันวิ่งหน้าตื่นมาแต่ไกล
พร้อมกับกระดาษอะไรสักอย่างในมือมันก็ไม่รู้ ผมจึงหยุดอยู่กับที่รอเจ้านายมันวิ่งมาหาอย่างใจเย็น
“ดีจังที่อลิซยังไม่กลับ”มันพูดยิ้มพร้อมกับหอบน้อยๆ
“มีอะไรเปล่า”
“คืองี้นะ อาทิตย์หน้าโรงเรียนเราจะประกวดคิงและควีนอ่ะแล้วรู้อะไรไหมคนที่ชนะจะได้เป็นหนึ่งในคณะกรรมการนักเรียนด้วยนะ”มันพูดอย่างตื่นเต้นพร้อมกับกางกระดาษที่ยับไม่เป็นท่าในมือมันมาตรงหน้าผมเพื่อให้ผมมองได้ถนัด
“แล้วไง”ผมถามอย่างสงสัยเพราะเรื่องนี้ไม่เห็นเกี่ยวกับผมเลย
“โธ่ ที่รัก...อุ้ยตัวก็แบบว่าเขาอยากให้ตัวลงประกวดน่ะ”พูดจบมันก็ยืนบิดซ้ายทีขวาทีจนผมนี่นึกอยากที่จะยกเท้าขึ้นมาถีบให้รู้แลวรู้รอดแต่ก็ต้องสำรวมเอาไว้เพราะใส่กระโปรงอยู่
“เชิญไปหาคนอื่นเถอะ”พอพูดจบผมก็ผลักเจ้านายมันให้หลีกทางแล้วเดินต่อทันที
แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมันเล่นวิ่งมาตัดหน้าขวางทางเดินผม ไม่ว่าผมจะเดินไปซ้ายมันก็ดักไปขวามันก็ดักจนผมชักจะหงุดหงิดหน่อยๆแล้วนะ
“จะเอายังไงกูจะกลับบ้าน”ต้องขอหยาบคายหน่อยล่ะครับก็คนมันอารมณ์เสียนี่นา
“แหะๆ นะอลิซเขาเชื่อนะว่าถ้าตัวลงประกวดนี่ต้องชนะขาดรอยทิ้งห่างคู่แข่งแน่ๆ”มันพูดพร้อมกับเดินเข้ามาจับมือผมไปกุมไว้
“ไม่”
“นะ”มันยังคงตื้อ
“ไม่ก็คือไม่”
“นะนะนะ”
“เอะ ไอ้เจ้านายนี่มึงจะเอายังไงเนี่ยกูบอกว่าไม่ก็ไม่สิโว้ย”ผมพูดพร้อมกับสะบัดมือมันออกอย่างแรงจนมันเสียหลักเซถลาไปนั่งจับกบอยู่ที่พื้น
ซึ่งทีแรกที่มันเซลงไปนั่งกับพื้นผมก็ตกใจเหมือนกัน เพราะไม่คิดว่าตัวผมเองจะรุนแรงกับมันได้ขนาดนี้เหมือนกันพอ
“เอ่อ กูขอโทษ”
“ช่างเถอะ เราไม่บังคับอลิซก็ได้ขอโทษแล้วกัน”มันพูดจบก็ลุกขึ้นยืนปัดกางเกงแล้วเดินจากไปอย่างช้าๆ
จนผมที่มองดูเหตุการณ์และเป็นคนกระทำนั่นรู้สึกผิดนิดๆ และสงสารมันหน่อยๆที่พูดจาหยาบคายใส่มันแถมยังทำรุนแรงกับมันอีก
“เจ้านายเดี๋ยวก่อน”ผมตะโกนรั้งมันไว้เมื่อมันเดินไปไกลพอสมควรแล้ว ซึ่งมันก็หยุดเดินและหันมามองหน้าผมช้าๆอย่างสงสัย
“เรื่องประกวด เราลงประกวดให้ก็ได้เพราะฉะนั้นขอโทษนะเรื่องที่พูดจาแย่ๆใส่น่ะ”เพียงแค่จบประโยคเท่านั้นแหละ
เจ้านายมันถึงกับทำตาโตและร้องไชโยออกมาอย่างดีใจก่อนที่จะวิ่งเข้ามากอดผมอย่างแรง จนผมต้องร้องโอ้ยออกมาด้วยความจุกและเจ็บซึ่งมันก็เพียงแต่ขอโทษผมและบอกว่าดีใจไปหน่อยเท่านั้นเอง เพราะไม่คิดว่าผมจะแคร์ความรู้สึกมันมากขนาดนี้
“ขอบคุณมากๆเลย”พูดจบมันก็ทำท่าว่าจะหอมแก้มผมจนผมต้องดันหน้ามันออกห่าง
“ลามกนะมึงเนี่ย”
“อุ้ย พอดีเขาดีใจมากไปหน่อยเลยลืมตัว”มันอธิบายพร้อมกับยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างอายๆ
“ช่างเหอะ ว่าแต่เราไปหาอะไรกินกันไหมแล้วค่อยกลับบ้านนี่เพิ่งจะบ่ายสองเอง”
“งั้น เขาขอเลี้ยงตัวนะ”มันเอ่ยอย่างเห็นด้วยแถมยังออกตัวเป็นเจ้ามือเลี้ยงผมอีก
แต่คนอย่างอลิซมันไม่เคยขัดศรัทธาใครอยู่แล้ว เรื่องอิ่มจังตังค์อยู่ครบนี่ขอให้บอกไปไหนไปกันเลยผมคิดอย่างสุขใจก่อนที่จะเดินไปควงแขนมันอย่างลัลล้าเป็นที่สุด
“เพราะงั้นเราไปกันเถอะ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++
เย้...ลงครบ100เปอแล้วจร้า
ไม่มีเม้นใหม่ๆเลย
แต่ไม่เป็นไรแค่นี้ก็ดีใจแล้ว
ยังไงก็ขอให้อ่านให้สนุกนะค้าไม่หนุกบอก
ความคิดเห็น