พรหมข้ามภพ (พีเรียดไทย)

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ ๑ รอยภพ (Re-write)

“คุณหญิงขอรับ! คุณหญิง”

“วุ้ย! เอ็งจะเสียงดังทำอะไรนักหนา เบาๆ หน่อยก็ได้ไอ้ทอง”

คุณหญิงบัวแลร่างใหญ่วิ่งแจ้นร้องโหวกเหวกโวยวายดังหูดับตับไหม้ เหลียวมองใบหน้าเจื่อนๆ ของทาสบริวารยามถูกดุแล้วก็ได้แต่โคลงศีรษะอย่างระอา วางมือจากเสื่อสานตรงหน้าเอามือเท้าสะเอวมั่น

“ขออภัยขอรับคุณหญิง” ทองลดตัวลงคลานเข่าเข้ามาหา ยิ้มแห้งตอบรับสายตาดุ

“มีอะไรน่าตื่นเต้นแต่เพียงนั้นฤา”

“ขุนไกรขอรับ! เมื่อประเดี๋ยวกระผมไปเดินตลาดมา ได้ยินเขาลือกันให้หนาหูว่าท่านขุนไกร ได้เลื่อนยศเป็นหลวงแล้วขอรับ!” ว่าด่วนจี๋ด้วยความยินดี

“กระนั้นรึ”

คุณหญิงบัวเอื้อมไปคว้ากระโถนขนาดพอเหมาะก่อนจะคายหมากแดง หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กออกมาจากชายพกก่อนจะเช็ดริมฝีปากจนไร้คราบ ริมฝีปากของผู้เป็นแม่กระตุกยิ้มรับ บุตรชายเพียงคนเดียวชะรอยตามเจ้าคุณอดิเรก บิดาผู้ล่วงลับไปแล้วไม่ผิดเพี้ยน ความรักชาติและอุทิศตนแด่หน้าที่อย่างสุดความสามารถมิแคล้วกันจริงๆ

“กระผมมิกล้าโป้ปดเรื่องของขุนไกรแน่นอนขอรับ โอ้ย!”

ทองยกมือแตะกระหม่อมเมื่อมีของแข็งมากระแทกเบาๆ หันขวับอย่างไม่พอใจเพราะคิดว่าบ่าวไพร่อื่นคงมากลั่นแกล้ง หากแต่เพียงเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องหัวเราะเจื่อนเมื่อสบดวงตาคมแวววับเป็นประกาย

“ท่านขุน...” เอ่ยเรียกพลางหัวเราะแห้งแก้ความกระดาก

“นินทาฉันให้คุณแม่ฟังอีกแล้วฤา”

“กระผมมิได้นินทาขอรับ”

ทองเร่งโบกมือไหว เกรงว่าจะถูกดุ ทว่าเพียงลอบมองก็ถอนหายใจครั้งเห็นอีกฝ่ายกระตุกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี

“กระผมแค่อยากบอกข่าวดีกับคุณหญิงไวๆ ขอรับ”

“ข่าวดีกระไรฤาขอรับคุณแม่”

คนถามย่างเข้าหา ทรุดตัวลงนั่งเคียงผู้มีพระคุณ ยกมือประนมระดับอกก่อนจะก้มลงกราบแนบบ่า คุณหญิงบัวลูบไหล่กว้างเบาๆ ดวงตายิ้มให้อย่างแสนรัก

“ไหว้พระเถิดพ่อ”

“ก็ข่าวดีที่ท่านขุนไกรของกระผม ได้เลื่อนขั้นเป็นคุณหลวงไกรเดชาวรางค์กูรอย่างไรเล่าขอรับ คราวนี้ไอ้ทองก็จักไปเบ่งใส่ผู้อื่นบ้าง ว่ามีนายเป็นถึงคุณหลวง”

ทองว่าด้วยความเพ้อฝัน แต่แล้วก็สะดุ้งเฮือกเมื่อถูกเสื่อกกที่ยังถูกสานไม่เสร็จปาเข้าเต็มหน้า

“เจ้านายเขายังคุยกันไม่จบ อย่าพูดสอด!”

คุณหญิงบัวทำท่าคว้าเอาไม้เรียวข้างตัวมาถือไว้โดยที่ทองถอยหลังกรูดด้วยความรวดเร็ว เห็นคุณหญิงทำท่าฉิวใส่ก็ยิ่งเกรง คุณท่านปากร้ายมือไวก็จริง แต่ก็เป็นคนมีเมตตายิ่งนัก!

“ขออภัยขอรับ ไอ้ทองปากไวอีกแล้ว นี่แน่!” ตบปากตัวเองพลางกระพริบตาถี่ประจบ

“มีกระไรจะทำก็ไปทำเถิด”

หลวงไกรเดชาอมยิ้มบางเบา เห็นมารดาอายุมากขึ้นทุกปีก็ยิ่งแอบอดกังวลเสียมิได้ แลคุณแม่ยังแข็งแรงดีอยู่ก็เบาใจ

“แต่ว่า...”

“เอ็งนี่พูดจามิรู้เรื่อง! แลเอ็งว่างนัก ข้าจักหางานให้เอ็งทำดีไหมเล่า” คุณหญิงบัวขู่ด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“กระผมนึกได้แล้วขอรับ...มีงานขอรับ”

ทองตอบฉับพลันก่อนจะคลานเข่าออกห่าง ชั่วพริบตาเดียวก็พ้นออกนอกชานเรือน

“เห็นพ่อไกรได้ดิบได้ดีแม่ก็ดีใจ”

คุณหญิงบัวพินิจบุตรชายอย่างภาคภูมิ รอยยิ้มแตะทั้งดวงตาและปากจนไม่อาจอดยิ้มน้อยตามไปด้วย หากแต่เพียงแวบหนึ่งนัยน์แววตานั่นฉาบความกังวล จนทำให้หลวงไกรเดชาอดถามด้วยความเป็นห่วงเสียไม่ได้

“คุณแม่มีกระไรมิสบายใจฤาขอรับ”

“เฮ้อ! แม่เองก็แก่ลงไปทุกที เมื่อใดพ่อไกรจะเอาหลานมาให้แม่อุ้มบ้าง”

“คุณแม่หมายความว่ากระไรฤา” แสร้งถามอย่างไม่เข้าใจ แม้จะรู้ความหมายที่แอบซ่อนในประโยคนั้นก็ตามที

“หน้าที่การงานพ่อไกรก็ไปด้วยดี หากพ่อต้องตาสาวงามเรือนใดก็คงไม่มีปัญหา” ทอดมองด้วยความหวัง ถึงแม้ว่าจะเป็นบุตรีบ้านใดก็คงไม่อาจปฎิเสธด้วยเกรงบารมี

“เหตุการณ์บ้านเมืองยังมิสู้ดีนัก กระผมมิอยากออกเรือนเพลานี้ขอรับดอกคุณแม่” พูดแล้วก็ถอนหายใจหนัก คิดถึงเรื่องนี้แล้วหัวคิ้วขมวดเข้าหากัน

“กังวลเรื่องงานหรือยังมิมีแม่หญิงต้องใจกันเล่า”

“กระผม...”

“วันพรุ่งแม่กับคุณหญิงจันทร์วาดจะไปให้นังปรุงดูดวงเสียหน่อย พ่อไกรไปด้วยกันเถิด”

คุณหญิงบัวหรี่ตามองคุณหลวงที่ทำหน้ากระอักกระอ่วน ปีนี้บุตรชายก็อายุย่างเข้าเลขสาม หากไม่ชักนำเสียหน่อยก็ไม่รู้ว่าจะต้องคอยไปอีกนานเท่าใด จึงจะได้เชยชมสะใภ้และทายาทสืบสานวงศ์ตระกูล

“กระผมมิชอบดูดวงขอรับ”

“มิชอบก็มิต้องฟัง แม่แค่อยากรู้ว่าพ่อได้เจอเนื้อคู่บ้างแล้วฤาไม่ ให้คนแก่มีหวังเสียหน่อยมิได้เชียว”

พูดจาโน้มน้าวพลางทำสีหน้าน้อยอกน้อยใจ ทว่าไม่นานคุณหญิงบัวก็ยิ้มยิงฟันทันทีที่คนตรงหน้าพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้...