คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : บทที่22: อย่าไปเลยนะ
บทที่22: อย่าไปเลยนะ
แบมแบมื่นเ้ามา้วยสภาพที่วาแและบวมเป็นอย่ามา โีที่เมื่อืนลูน้อแ็สันไป่วยแบมแบมนอออาบ้านอมาร์มาไว้ที่อนโอแบมแบมแล้ว และเมื่อือมาร์เ้าเวรึไม่ทันรู้ว่า อนนี้แบมแบมย้ายลับมาอยู่อนโอนเอแล้ว แบมแบมถอนหายใเมื่อเห็นสภาพนเอในระบานให่่อนะเินเ้าห้อน้ำ หยิบผ้านหนูุบน้ำเย็นมาประบวาที่แสนะบวมอนเอเอาไว้
“ ะไ้หน้าแย่ริๆ็ราวนี้ล่ะแบมแบม” แบมแบมเอ่ยเบาๆ ่อนะมอระที่สะท้อนใบหน้าอนเอ
“ ิ๊ๆ” แบมแบมสะุ้เมื่อโทรศัพท์อนั พอเหลียวมอู็พบว่าเป็นเบอร์อมาร์
“ ฮัลโหล…ว่าไรับพี่มาร์” แบมแบมัสินใรับสาย้วยน้ำเสียนิ่ๆามแบบบับ
(แบมแบม นอออไปไหน ทำไมไม่บอพี่!)
“ พี่มาร์…แบมลับมาอยู่อนโแล้วรับ อนโแบมพึ่ปรับปรุเสร็พอี” แบมแบมเอ่ย ับใวาม็รู้ว่ามาร์อนนี้โมโหน่าู
(ทำไมไม่บอพี่ั้แ่แร)
“ ผมอโทษฮะ”
(มาหาพี่เี๋ยวนี้! เรา้อุยัน)
“ รับ…เรา้อุยัน” แบมแบมเอ่ยรับำมาร์่อนะวาสาย…แบมแบมสมวรัใามาร์ไ้สัที
.บ้านมาร์
เป็นอีรั้ที่แบมแบมแ่เิ่มออมาาอนโเพื่อมาหามาร์ที่บ้าน สภาพแบมแบมอนนี้าที่โทรมอยู่แล้ว พอมาในลุเิ่มแย่หนัว่าเ่าอี แบมแบมเปิประูบ้าน ไม่ริ่หน้าบ้านแ่อย่าไร ่อนะเินเ้ามา็พบว่ามาร์นั่รอนอยู่่อนแล้ว
“ แบมแบม…ทำไมไร้เหุผล เหลวไหลไ้แบบนี้” พอมาถึมาร์็ใส่แบมแบมเ็มที่ แบมแบมเยหน้ามอมาร์่อนะอบลับ
“ รับ…ผมเหลวไหล แ่อนผม่อมเสร็แล้ว ผมสมวรลับไปอยู่ ผมเรใพี่” แบมแบมเอ่ยอบ มาร์เินเ้ามาประิัวร่าบา่อนะอบ้วยเสียเย็นๆ
“ ไปยเลิสัาอนโะ แล้วมาอยู่ับพี่”
“ ไม่! ผมะไม่มาอยู่ับพี่” แบมแบมรีบอบทันวัน
“ เพราะอะไร! เราเป็นแฟนันไม่ใ่หรอแบมแบม” มาร์เอ่ย แบมแบมถอยหลัหนีมาร์ที่เินเ้ามาใล้นเอเินไป
“ รับ…เป็นแฟน…ที่ำลัะเลิัน”
“ แบมแบม!!” มาร์วาใส่ร่าบาเสียั แ่่อนที่ทัู้่ะระเบิใส่ันมาว่านี้ เสียโทรศัพท์อมาร์ัึ้น
“ ิ๊ๆ”
“ แมร่! โทรมาทำไมอนนี้ว่ะ” มาร์สบถอย่าอารม์เสีย แ่็ยอมรับสาย โยที่แบมแบมเอ็ไ้แ่ยืนมอมาร์ุยโทรศัพท์เียบๆ
“ ว่าไไอ้เย์…ห๊ะ! ินยออยู่ไทยแล้วหรอ…เออๆ เี๋ยวันรีบไป รอแป๊ปเียวนะ” มาร์ที่อนแรรับสาย้วยน้ำเสียุนเียวแ่พอไุ้ย ลับเปลี่ยนอารม์ไ้เร็วมา าหน้ามือเป็นหลัมือเลย แ่ใวามที่มาร์ุยนั้น ทำเอาหัวใแบมแบมบีบรัแน่นมา
“ รอพี่อยู่ที่นี่…พี่ะลับมาุย” มาร์เอ่ยบอ แบมแบมมอมาร์้วยแววาที่แสนะเ็บปว
“ อย่าไป…ฮึ…อย่าไปเลยนะรับ” ำอร้ออแบมแบมทำเอามาร์หยุะั
“ แบมแบม…มีเหุผลหน่อยสิ พี่ะไปรับเพื่อนพี่”
“ อย่าไปเลย ผมสัาถ้าพี่ไม่ไป ผมะให้พี่ทุอย่า ะลับมาอยู่ที่นี่ ะยเลิสัาอนโ ะเื่อฟัพี่ทุอย่า อย่าไปเลยนะรับ” แบมแบมอร้อทั้น้ำา ในอนแร แบมแบมะะมาบอเลิมาร์เ็มที่ แ่พอไ้ยินมาร์ุยโทรศัพท์ วามลัวเริ่มเ้ารอบำิใ แบมแบมไม่อยาให้ไ้มาร์ไป
“ แบมแบม..” มาร์อึ้ับประโยที่แบมแบมร้ออ
“ ฮึ…อย่าไปเลยนะฮะ” แบมแบมอนนี้ รู้ัวมาว่าัวเอโรี่เ่า สิ่ที่แบมแบมิือ ถึหัวใมาร์ะมีแ่ินยอ แ่แ่ัวอยู่ับแบมแบม แบมแบม็โอเ นเราทุนย่อมมีวามเห็นแ่ัว้วยันทั้นั้น แบมแบม็เป็นอีหนึ่นเ่นัน
“ พี่อโทษนะแบม…พี่อโทษแบมแบมพี่สัาะลับมาอธิบายทุอย่าให้ฟั” มาร์หันหลัให้แบมแบมและทำท่าะ้าวออาบ้านไป แบมแบมใสลาย
“ ไ้…ฮึ…ถ้าพี่ไป เราเลิัน”
“ แบมแบม…” ไ้ผล มาร์หยุะั่อนะหันมามอแบมแบม
“ ถ้าไปเราเลิัน!” แบมแบมเน้นอีรั้ มาร์ถอนหายใ
“ พี่อโทษ แบมแบม” มาร์พูบ็้าวาออาบ้านทันที แบมแบมทรุัวล าอ่อน หมแรไปหม หยาน้ำาล่วหล่นมามามายไม่าสาย…มาร์เลือแล้วสินะ เลือแล้วริๆ
“ ฮึ…ฮือๆ” แบมแบมไ้แ่อเ่าร้อไห้อยู่อย่านั้น นโทรศัพท์อนเอัึ้น แบมแบมไม่อยาะรับ แ่พอเห็นว่าเป็นใร วาแบมแบม็เบิว้า…พี่เบี
“ ฮัลโหล พี่เบี” แบมแบมพยายามุมเสียไม่ให้สั่น ปาน้ำาออาบหน้า ลั้นเสียสะอื้นเ็มที่
(แบมแบม หายไปไหน ทำไมไม่มารับพี่)
“ ห๊า~ พี่ลับมาั้แ่เมื่อไร ทำไมผมไม่รู้เรื่อ” แบมแบมถาม้วยวามใ เาไม่รู้เรื่อริๆนะ
( เ้ายูยอมลืมบอเราน่ะสิ ไม่เป็นไรๆ แ่มาหาพี่หน่อย พี่ำลัไปผับxxx)
“ ไ้รับ…ผมะรีบไป” แบมแบมวาสาย่อนะูสภาพัวเอ ให้แ่เลิศ?อนนี้ไม่ทันแ่เิ่มๆ่อน็แล้วัน ไปแล้พี่เบี้วย สภาพอนนี้เาไม่มีอารม์ะมาแ่ัวอะไรทั้นั้นแล้วล่ะ…ว่าแ่ทำไม้อไปแ่ผับอุแ็สัน้วยว่ะเนี่ย ไม่เ้าใ เพราะพวพี่มาร์็เที่ยวแ่ผับอุแ็สัน แบมแบมหวัสุๆ ว่าะไม่เอพวพี่มาร์
.ผับxxx
แบมแบมเิน้าวเ้ามาในผับ็้อใ เพราะเอพวแทยอน นิุ เย์ โบมี อยู่ันรบเลย แ่มาร์ไม่อยู่ แบมแบมเลยโล่ใไปพัหนึ่ แบมแบมยมือไหว้ทุนที่เอ อนนี้ นิุ แทยอน และเย์่ามอแบมแบม้วยแววาใปนเป็นห่ว เพราะมาร์ไปรับินยอที่สนามบินและำลัะมาที่นี่…ทำไมแบมแบมถึมาที่นี่ไ้ แ่โบมีมอแบมแบม้วยแววาเียแ้น เพราะนที่เธอส่ไป่มืนแบมแบม อนนี้นเหล่านั้นสภาพปาายสุๆ แถมโบมียัโน่มู่าลุ่มายุำอี ว่าไม่ให้ทำอะไรแบมแบม ึ่แน่นอน โบมีแ้นว่าเ่า ไม่รู้ะอะไรันหนัหนา ทำไมแบมแบมถึไปสนิทับพวผู้มีอิทธิพลระับอีมาเฟียะไ้
“ มาไ้ไรับน้อแบม” นิุเอ่ยถาม
“ ผมมาหาพี่น่ะรับ…เี๋ยว สัพัะมา” แบมแบมอบ
“ อ้อ…ั้นหรอรับ” ทุนพยัหน้ารับ เว้นโบมีที่เอาแ่เิหน้าไม่สบสายาใๆับแบมแบม
“ พี่แบม!!” มีเสียหนึ่ะโนเรียแบมแบม แบมแบมหันไปมอ็พบว่าเป็นยูยอม ับโอี้
“ อ้าว! ยูยอม” แบมแบมรีบอัวออาลุ่มนิุ แล้วเินไปหายูยอม
“ ผมอโทษฮะพี่ ลืมบอเรื่อพี่เบีสนิทเลย” ยูยอมเอ่ย แบมแบมส่ายหน้า
“ ไม่เป็นไร…พี่เบีพึ่โทรบอพี่น่ะ พี่เลย้อมา” แบมแบมว่า
“ อ่า~ แ่ยัไ็้ออโทษริๆรับ” ยูยอมว่า
“ ่าเถอะ…ว่าไโอี้ เรียนเป็นยัไบ้า” แบมแบมเอ่ยถามโอี้
“ หนัพอวรรับ…แ่ำลัใี” โอี้โอบเอวยูยอมเ้ามาหานเอ แบมแบมยิ้มเล็ๆ้วยวามอิาปนยินี…ยูยอมเอนที่ริใ้วยแล้วสินะ
“ พี่แบม…เร็วๆนี้ะมีานเปิรั้วอัษร” ยูยอมเอ่ยึ้น่อนที่ะโนแบมแบมแว
“ อื้ม…แล้วไล่ะ” แบมแบมเอ่ยถาม
“ รุ่นน้ออร้อมาน่ะพี่ มันะมีารเ้นประันัน แล้วัวแทนอเอเาหลีไม่มีใรลเลย” ยูยอมว่า แบมแบมพยัหน้านิ่ิ
“ ะให้พี่ลั้นหรอ”
“ รับ…เอที่น่าลัวที่สุือ เออัฤษ นที่ื่ออุเ้นเ่น่าู” ยูยอมว่า แบมแบมนิ่ไปอีสัพั เา็ไ้่าวมาเหมือนัน ว่า อุแห่เออัฤษ ผู้ที่มีายาว่าเ็น้อยแห่อัษร เ้นเ่น่าู แ่แบมแบม็ไม่เยพบหรอนะ แ่ไ้ยินมาเยๆ เพราะอุอยู่ปี3 แ่เาน่ะ ปี4 แถมร็อปไปอี เลยไม่รู้เรื่ออะไรเลย
“ อื้ม…แล้วทำไมเราไม่ล” แบมแบมย้อนถาม
“ เาอเอล่ะ 2นรับ าอีนน่ะ” ยูยอมว่า
“ เฮ้อ~ ล็ล ีเหมือนันเพราะพี่ะลับไปสอนมะรืนนี้แล้ว ะไ้ฟื้นฟูท่าเ้นัวเอ้วย ห่าไปเป็นปีเลยนะเนี่ย” แบมแบมบ่น เพราะรู้ว่าที่เบีเรียมาพบ็เพื่อที่ะเอาานมาให้นทำ้วย
“ ั้นผมะไปบอรุ่นน้อให้รับว่าพี่ล” ยูยอมียิ้มยินี
“ ว้าว~ ผมะ้อไปูให้ไ้เลย ให้โวอร์็ยอม ระับเ้าหิับเ็น้อยเ้นประันันไม่ธรรมาแน่นอน” โอี้เอ่ย ยูยอมพยัหน้าเห็น้วยเรื่อที่แบมแบมะเ้นประัน แ่ทว่าลับหยิโอี้ะเ็มแร
“ โอ๊ย! หยิทำไมอ่ายู”
“ โวอร์หรอ ฝันเถอะโอี้ นไ้สำันะอย่าลืม” ยูยอมว่า โอี้หน้าอทันที โนุะั้น
“ แบม…” มีเสียหนึ่เรียแบมแบม เมื่อหันไปมอ็พบว่าเป็นมาร์ มาร์ที่้าวเ้ามาในผับมอแบมแบมอย่าๆ และำลัะเินเ้ามาหาแ่โบมีลุึ้นมาวมาร์เอาไว้่อน
“ แบมแบม….” แ่มีอีเสียััึ้น
“ พี่เบี!!” แบมแบมวิ่เ้าไปอนที่เ้ามาใหม่้วยวามิถึ นิุ แทยอน เย์ โบมี และมาร์ ันถ้วนหน้า
“ ไ! น้อเ้าหิอพี่…ทำไมเล่นอะไรแบบนี้เนี่ย สวยๆไม่อบหรือไ” เบีหรือแบอม หนุ่มหล่อแสนิเอ่ยบ่นทันที แบมแบมมอ้อน เพราะสิ่ที่เบีหลุออไปทำเอาทุนเียบ เพราะโนนี้เป็นโนส่วนัว ไม่่อยมีเสียนรีสัเท่าไร
“ พี่เบี…”
“ ทำไมทำาละห้อยแบบนี้…นี่แฟ้มานับอฝา” เบียื่นแฟ้มานับถุน้ำหอมให้แบมแบม แบมแบมรับมา่อนะยมือไหว้อบุ
“ ให้ผมเ้าไปเอาที่สถาบัน็ไ้ พี่ไม่เห็น้อลำบา” แบมแบมว่า
“ ลำบาที่ไหน…พี่เป็นนัิวให้เรานะ แถมเรา็เป็นาวเ่นอสถาบันเลย ้อเอามาให้้วยัวเอนี่ล่ะ ไม่ั้นะทิ้านหนีพี่ไปะ่อน” เบีบ่น ่อนะมอแบมแบม้วยแววาสสัย ทำไมแบมแบมแ่ัวแบบนี้ว่ะ ้วยวามที่เบีเห็นแบมแบมมาั้แ่เิ่มยันพันามาเป็นสวย? ึไม่แปลที่ะำแบมแบมไ้…แน่ล่ะ สอนมาเอับมือ แ่ทำไมแบมแบมถึมาเล่นอะไรพิเลนแบบนี้ว่ะเนี่ย
“ ผมไม่ทิ้ไปไหนหรอ พี่็น่าะรู้ ผมรัานนี้ะาย” แบมแบมไม่รู้ว่าหลุัวนริๆอนเอออไปเยอะเลยทีเียว ั้แ่ยืนุยับเบีมา
“ เอาเถอะๆ ยูยอม มาอทีิ” เบีอ้าแนรับยูยอมที่รออยู่่อนแล้ว แบมแบมมอยิ้มๆ่อนะเปิแฟ้มานและอฝาู
“ ลให้ะแน่น…ะเอาเวลาไหนให้ผมไปทำวิทยานิพนธ์เนี่ย” แบมแบมบ่นทันทีเมื่อเห็นารา
“ เอาน่าๆ เ็ๆรอิวเราเยอะะาย” เบีว่า แบมแบมพยัหน้าเบาๆ่อนะเ็บแฟ้มลระเป๋า เปิน้ำหอมู ทิ้ให้ยูยอมุยะเบี และนอื่นๆเป็นไ่าแไป
“ เบี…” มีอีเสียเรียเบีััึ้น เป็นผู้ายผิวาว หน้าาน่ารัมาๆ แบมแบมเบิาว้า หน้าาแบบนี้ แบมแบมเยเห็นมา่อน…ไม่ผิแน่
“ อ้าว! แบมแบม ยูยอม นี่ินยอ หรือูเนียร์ ภรรยาพี่เอ” เบีเอ่ย่อนะโอบเอวร่าน้อยเ้าหานเอ และเอ่ยแนะนำับแบมแบม
“ ห๊า~ ว่าไนะ!” แบมแบมใ รีบหันมอหน้ามาร์ทันที
“ ใอะไรแบมแบม” เบีถามๆ
“ พี่เบี พี่ินยอ” แบมแบมยัไม่หาย
“ อะไร นี่ินยอ เมียพี่เอ ท้อแล้ว้วย 6เือนว่าแล้วนะ” เบีอว้วยรอยยิ้มแ่แบมแบมอ้าปา้า้วยวาม มอไปทามาร์ แ่สีหน้ามาร์ปิมา ไม่เห็นใสันิ
“ นี่น่ะหรอ แบมแบม…สวัสีรับ ยินีที่ไ้พบนะน้อแบมแบม” ินยอเินเ้ามาเอ่ยทัทาย แบมแบมหน้าเื่อนส่ยิ้มบาๆให้นรหน้า
“ สวัสีรับพี่ินยอ ยินีที่ไ้พบเ่นันรับ” แบมแบมเอ่ยลับ
“ พี่พูภาษาไทยไ้นะ แ่สำเนียอาะไม่่อยีเท่าไร ฝาัว้วยนะแบมแบม เรียพีู่เนียร์็ไ้” ินยอเอ่ยับแบมแบม ารระทำอินยอทำเอาแบมแบมอึ้สุๆ เพราะเ้าัวเหมือนีใมาที่ไ้พบแบมแบม เหมือนับรอพบนมานานแสนนาน
“ นี่มันอะไรันเนี่ย!!!” เป็นโบมีที่ทนไม่ไหว เพราะมอ้วยวามอยู่นาน
“ พี่็…น้อแบมรู้ัแฟนินยอ้วยหรอ” แทยอนเอ่ยถาม
“ ็แบมเป็น….”
“ พี่เบี!!” แบมแบมรีบัำพูเบี เบีถอนหายใ่อนะมอแบมแบมแล้วส่ายหน้าเบาๆ เอาเถอะ ปล่อยไป่อน
“ เออ…พี่แบม ผมลืมบอ อาารย์พัฝาบอว่า พี่ไ้ทุนไปเาหลี้วยแหล่ะ” ยูยอมที่เียบอยู่นาน ทนไม่ไหว อเอาืนแทนสันินะพี่แบม
“ ยูยอม!!” แบมแบมึ้นเสียใส่ยูยอมเสียั ไอ้เรื่อทุนอะไรนั้นแบมแบมรู้นานแล้ว และสละสิทธิไปแล้ว ยูยอมะมาพูอีแถมเสียัอีทำไมัน ทุสายาหันมามอแบมแบมหมแล้วอนนี้
“ ว้าว~ เาหลีเลยหรอยูยอม” โอี้ ที่รู้ว่านรันเอ้อารอะไรเลยยอมเล่นับยูยอม้วย
“ ใ่ๆ แ่็นะ พี่แบมเาสละสิทธิน่ะ แน่ล่ะระับว่าที่เียรินิยมเลยนะ อยาเสียสละห้นอื่นไปแทนมาว่า นาร็อปเรียนไปเทอมหนึ่เพราะทำใเรื่อเพื่อนนะเนี่ย แ่ลับมา็รัษาะแนนไว้แหน้ารุ่นน้ออย่าผมะั้นแหล่ะ” ยูยอมพูับโอี้ แ่มันะไม่ใ่อะไรเลยถ้า ยูยอมไม่พูเสียัมา ัพอที่ะทำเอา แทยอน เย์ และโบมี หน้าาเพราะเยูถูแบมแบมเรื่อารเรียน
“ ริหรอยู…พี่ว่าะถามเรื่อยอแพอี เรื่อมันเป็นไันแน่” เบีผสมโร้วย ามประสานไม่รู้เรื่ออะไรเลย แบมแบมุมมับ…วามลับแไป้อหนึ่แล้ว
“ อื้ม…ผม็ไม่รู้อะไรมา รอพี่แบมเล่าเถอะพี่เบี” ยูยอมว่า
“ เรื่อมันยาวรับพี่…ยูยอมเราไ้เลียันแน่!” ประโยแรแบมแบมพูับเบี แ่ประโยหลัพูับยูยอมเ็มๆ
“ ไหนน้อแบมบอพี่ว่า เรียนเอไทย โทภาษาเพื่อนบ้านล่ะรับ พี่นะเนี่ย” แทยอนเป็นฝ่ายถาม แบมแบมหน้าเื่อน อบอะไรไม่ถู
“ เออ…ือ…”
“ อ้าว!เท่าที่พี่รู้มา แบมเรียนเอเาหลี โทอัฤษ วบีนับี่ปุ่นไม่ใ่หรอ” ประโยนี้เบีเป็นนพู แบมแบมถึับหน้าี หม หมัน หลุหมเลย
“ เออ…ผมอโทษฮะ” แบมแบมยิ้มเื่อนๆให้แทยอน แทยอนถึับอ้าปา้า ระับว่าที่เียรินิยม ที่เรียนภาษาแ่ล่ะอย่ายาโรๆ ให้ายเถอะ เ่ิบหาย
“ แบม โหพี่หรอ” มาร์เอ่ยถาม แบมแบมถึับหลบสายา
“ นี่มันอะไรัน!!!!”
**************************************************************************************
อูระแส่อน ถ้าเรียร้อพรุ่นี้ะมาลให้อีอน 555 อนนี้ัวละรเยอะมาเลยบรรยายไ้ไม่ทั่วนั อาะๆไปบ้านะะ ส่วนเรื่ออูเนียร์ อย่าพึ่สสัยัน เพราะมันะเลยไปเอ ส่วนใรที่อู่บีเนียร์ เี๋ยวถ้ายัไ ไรท์ะแ่สเปอนที่ทัู้่พบัน รััน ให้นะะ
ปล.อนหน้ายอแแบมแบมทั้อนเลยนะะ
ปล2.อบุทุำิม่ะ พึ่ลอแ่ฟิอ้าื่อศิลปิน ผิพลาอย่าไรให้อภัย้วยนะะ
ความคิดเห็น