คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1: Good Bye
แบมแบมเินผ่านห้อ้อมที่บรราเ็ฝึะอยู่้อมเ้น
และหัท่าเ้นันอยู่้วยวามรู้สึหลาหลาย
แบมแบมพยายามมาลอหลายปีที่ทิ้บ้านเิเมือนอนอนมาามหาวามฝันถึที่นี่
แ่อนนี้แบมแบมเอ้อลั้นใทิ้มันเผื่อลับไปยัที่ที่นามา
ที่รนั้นไม่มีใร แบมแบมำเป็น้อลับไป...
“
อ้าว...แบมแบม
ทำไมไม่เ้าไป้อมล่ะ”
“
ินยอฮยอ...” แบมแบมเอ่ยเรียรุ่นพี่ที่เป็นเ็ฝึนหนึ่
ที่ำลัเินสวนับนเอ
“ ทำไมทำหน้าเศร้าั
นายำลัเบิวไม่ใ่หรอ ร่าเริหน่อยสิ” ินยอ ายหนุ่มสัาิเาหลีผู้ที่ฝึเ้ามาฝึเป็นศิลปินมาไ้ไม่นานเท่าไร
แ่วามสามารถมีไม่แพ้นที่ฝึมานานเลย
“ แล้วฮยอิว่า
ฮยอะไ้เบิวบ้าไหมล่ะรับ” แบมแบมเอ่ยถาม
ินยอมวิ้ว้วยวามไม่เ้าใ
“ นายหมายวามว่าไ ันน่ะรอไ้น่า ันพึ่เ้ามาฝึไ้ไม่นานนี่เอ” ินยอว่า แบมแบมทำเพียมอหน้าินยอ่อนะยิ้มให้ับินยอเล็น้อย
“ ผมอัว่อนนะรับ
พอีผมะไปุยับพีีนิมฮยอน่ะ” แบมแบมว่า
ินยอพยัหน้า และมอามแผ่นหลัอรุ่นน้อไปแบบๆ
“ วาูเศร้าๆ เาเป็นอะไรอเานะ” ินยอบ่นเบาๆ
.ห้อพีีนิม
แบมแบมยืม้มหน้าอยู่รพีีนิม
ผู้ที่สนับสนุนแบมแบมมาลอ นแบมแบมใล้ะประสบวามสำเร็แล้ว แ่ทว่า
แบมแบมำเป็น้อทิ้มันอย่าเลี่ยไม่ไ้สันิ
แบมแบมพยายามลั้นน้ำาเอาไว้อย่าสุวามสามารถ
“
นายแน่ใริๆหรอแบมแบม” เมื่อโนถามย้ำแบมแบมพยัหน้าทั้น้ำา
“ ผม...ฮึ...ไม่มีทาเลือรับ”
“
แ่นี่ือวามฝันอนายไม่ใ่หรอ”
“
แ่รอบรัวผม็สำัรับ
ผมอบุพีีนิมฮยอมานะรับทีู่แลผมมาลอ ที่ให้โอาสผมทุอย่า
ผม...ผมอโทษรับที่้อทิ้โอาสที่ฮยอมอบให้” แบมแบมเอ่ยทั้น้ำา
“ ันเ้าในาย...ันะให้นอั๋วเรื่อบินเที่ยวที่เร็วที่สุให้
แล้ว็...ูแลัวเอีๆนะแบมแบม ันเื่อว่านที่มีวามเป็นาวอยู่ในัวเอแบบนาย
ะ้อไ้เป็นศิลปินนหนึ่แน่ๆ”
“
อบุรับ...สัวันเราไ้เอันอีนะรับ”
“
อื้ม...โีนะ”
“ ผมลานะรับ”
“
แล้วะไปลานอื่นไหมแบมแบม” เมื่อโนถามแบมแบมทำเพียำมือแน่น
“ ให้ผมไปเียบๆเถอะรับ”
หลัาที่แบมแบมเินออมาาห้อ
แบมแบม็รีบเินลับหออนเอ เพื่อเ็บ้าวอทุอย่าลระเป๋าเินทา
เ็บทุิ้น...เ็บนไม่หลเหลืออยู่เลย อนนี้แบมแบม้อรีบเ็บเพราะนอื่นๆที่เป็นเ็ฝึ้วยันำลัฝึ้อมันอยู่
แบมแบมไม่อยาให้ใรรู้
อนนี้วที่ำลัะเบิว ือวGOT มีสมาิทั้หม4น ประอบไป้วย
มาร์ ผู้ที่มีหน้าาที่เ่นและเหมาะับารเป็นหน้าาอว
เบีหรือแบอม ผู้ที่มีวามสามารถทา้านารร้อเพลเป็นเลิศ
ยูยอม ผู้ที่เป็นนัเ้นที่เ่ที่สุในบรราเ็ฝึทั้หม
และแน่นอน นสุท้ายือแบมแบม แ่อนนี้แบมแบม้อทิ้มันล ทาพีีนิม และนหลายๆฝ่ายำลัพิาราเ็ฝึึ้นใหม่มาแทนที่แบมแบม
“ อ้าว! แบมแบม นายะไปไหนน่ะ
แ่ัวเ็มยศเลย” เสียยูยอมเอ่ยถามเมื่อเห็นแบมแบมเินเ้ามาในห้อ้อม ึ่าร้อมแ่แ่ัวธรรมาๆสบายๆ็ไ้ แ่แบมแบมแ่มาเหมือนะออไปเที่ยวไหน และอนนี้ทุนำลั่วยิท่าเ้นสำหรับารเบิวอยู่
“ นายะโ้อมหรือไ” เบีเอ่ยถาม
อนนี้ามโปรแรมที่วาไว้ นที่ะเป็นลีเอร์อว็ือเบีนั้นเอ
ไม่แปลที่เบีะเป็นนทีู่แลนอื่นๆในว
“ เบีฮยอรับ ยูยอม
ออหน่อยไ้ไหม” ประโยที่แบมแบมเอ่ยออมาทำเอาเบีและยูยอมมวิ้ว
“ นายเป็นอะไร ะอ้อนเอาอะไรั้นหรอ” เบีเอ่ยถาม
“ เปล่าฮะ แ่ออหน่อยไ้ไหมรับ” เมื่อเห็นแบมแบมเอาริ
เบี็ยอมเินเ้าไปออย่าเลี่ยไม่ไ้ แบมแบมพยายามะลั้นสะอื้นเ็มที่
แ่็ทำเพียยิ้มเบาๆับอ้อมอนี้
“ อให้ฮยอัไปทั่วเอเียนไปถึฝัยุโรปเลยนะฮะ” แบมแบมเอ่ย
“ อื้ม...เราะัไป้วยันนะ” แบมแบมถึับสะอึับประโยที่เบีเอ่ยบอ
แบมแบมฝืนยิ้มให้ับเบี่อนะผละออมา แล้วเินไปหายูยอม
“ นายเป็นเพื่อนที่ันรัมาที่สุเลยว่ะยู” แบมแบมอเพื่อนร่าสู้วยวามอาวร์
“ ทำไมวันนี้มาแปล” ยูยอมเอ่ยๆ
“ นายะ้อโ่ัไปทั่วฟ้าแน่ๆ” แบมแบมว่า
“ ไม่้อมาทำเป็นพูีมา้อมไ้แล้วแบมแบม
ำลัะเบิวแล้วนะ นายวรโฟัสับสิ่นี้” เบีเอ่ยุ แบมแบมทำเพียยิ้ม
่อนะมีบุลหนึ่เปิประูเ้ามา
“ เบี พีีนิมอยาุยับนายน่ะ” เสียอเมเนเอร์ฮยอ
นที่ะมาูแลพวเา้าวเ้ามาในห้อ่อนะเอ่ยเรียเบีออไป
“ อ้อ...รับ” เบีรับำ่อนะเินออไป
เมเนเอร์หันมามอแบมแบม่อนะเินเ้าไปอ
“ ลา่อนนะแบมแบม
ันิว่าะไ้ทำานร่วมับนายอยู่แล้วเี่ยว” เมเนเอร์เอ่ยบอ
แบมแบมทำเพียยิ้ม
“ ูแลพวเาแทนผม้วยนะฮะฮยอ” แบมแบมเอ่ย
“ หมายวามว่าไ” ยูยอมที่ยัอยู่ในห้อเอ่ยถาม้วยวามใ
“ แบมแบมปิเสธารเบิวน่ะ” เมเนเอร์เป็นฝ่ายบอ
ยูยอมเบิาว้า
“ ไม่ริใ่ไหม บอสิว่าไม่ริ!”
“ ยูยอม...ันำเป็นที่ะ้อไปริๆ
อนนีุ้พ่อันเสียีวิแล้ว ที่นั้นไม่มีใร ันไม่อยาทิ้แม่ให้อยู่นเียว
ฝาทำฝันแทนทีนะยู” แบมแบมเอ่ยบอเพื่อนรัที่อยู่้วยันมาั้แ่แรๆ
“ แบมแบม...นายะทิ้พวเราไปริๆหรอ” ยูยอมถามย้ำอนนี้น้ำาท่วมหน้ายูยอมแล้ว
“ ร้อไห้ทำไม นายไม่ใ่เ็ๆนะ” แบมแบมเอ่ย
“ แ่ฮึ...แ่...ฮึ...”
“
ันำเป็น้อไปริๆ” แบมแบมเอ่ยย้ำ
ยูยอมึแบมแบมเ้ามาอ
“ ้อสัานะ
นายห้ามาาริ่อาัน นาย้อลับมาเยี่ยมันนะ ลไหม” ยูยอมไม่อยาให้เพื่อนไปแ่เมื่อแบมแบมเลือแล้วยูยอม็ไม่มีสิทธิไปรั้เพื่อน
“ ันสัา...”
“
แล้วมาร์ฮยอล่ะแบมแบม” สิ้นำอยูยอม ทำเอาแบมแบมสะอึ
“ ฮึ...อย่าบอเา
ห้ามบอเ็า...ฮยอ้อปิเสธารเบิวามันแน่ๆ ห้ามบอนะยู” แบมแบมร้อไห้ทันทีที่ไ้ยินื่อนี้
“ แบมแบม...” ยูยอมรับรู้วามสัมพันธ์อมาร์และแบมแบมมาลอ เพียแ่ทัู้่ยัปาแ็ไม่มีใรบอใรว่ารัเลยสันิ ยูยอมเอ็ลุ้นๆเหมือนัน แ่ทว่ามาร์รัแบมแบมมา ถ้ามาร์รู้ว่าแบมแบมะไป มาร์้อปิเสธารเบิวามแบมแบมไป็ไ้
“ อ้าว…ยูยอม แบมแบม แล้วเบีไปไหนล่ะ” และบุลที่ถูพูถึ็้าวเ้ามาในห้อ
“ เออ...เบีฮยอโนพีีนิมเรียพบน่ะฮะ” ยูยอมเอ่ย แบมแบมรีบปาน้ำาเพราะไม่อยาให้มาร์เห็น
“ แบมแบมเป็นอะไรน่ะ”
มาร์เอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นท่าทีแปลๆอน้อ
“ มาร์ฮยอรับ...ไปเินเล่น้านอันไหม” แบมแบมเอ่ยวน มาร์มวิ้วเป็นเิๆ แ่ยูยอมทำเพียว้าเพื่อนมาออีรอบแล้วระิบบอว่าโีับแบมแบม เพราะเหมือนว่าาร้าวออาห้อ้อมรั้นี้...แบมแบมะไม่ไ้ลับมาอีแล้ว
“ ลา่อนนะแบมแบม โีนะ”
“
ลา่อนยูยอม”
“
เป็นอะไรไป
ทำไมูเศร้าๆ” มาร์เอ่ยถาม้วยวามเป็นห่ว
แบมแบมยิ้ม่อนะเินเ้าไปูมือมาร์
“ ฮยอรับ...เราไปเินเล่นันเถอะรับ” แบมแบมเอ่ย
“ แ่มันใล้ะ้อมแล้วนะแบมแบม” มาร์เอ่ย
“ ฮยอไปับแบมแบมเถอะรับ
ว่าเบีฮยอะลับ็อีั้นาน วันนี้ท้อฟ้ายาม่ำสวยะาย ไม่มีเมมาบบัวิวยาม่ำืนเลย” ยูยอมเอ่ย
มาร์พยัหน้า่อนะยอมเินออไปับแบมแบม
ทัู้่เินออมา้านนออบริษัท
มาร์เินูมือแบมแบมไปที่สวนสาธาระ
สถานที่ที่แบมแบมับมาร์อบมานั่เล่นประำเวลาที่ทัู้่ทุ์ใ
ไม่ว่าะิถึบ้าน ทะเลาะับเพื่อนนอื่นๆ หรือว่าโนบรรารูุ
“ วันนี้เราูแปลๆไปนะแบมแบม
ที่บ้านมีเรื่อรึเปล่า ั้แ่นายรับโทรศัพท์ ฮยอเห็นนายเศร้าลนะ” มาร์เอ่ยถามรๆ
แบมแบมสะุ้เล็น้อยที่มาร์เาถูว่าแบมแบมำลัทุ์ใอยู่
“ ฮยอรับ
่อานี้ฮยอ้อลายเป็นนที่อยู่ในแสไฟแล้วนะรับ” แบมแบมเอ่ยึ้น
มาร์หันไปมอแบมแบมๆ
“ ใ่
เราำลัะลายเป็นบุลในแสไฟแล้ว” มาร์ว่า
“ ฮยอสัาับผมนะว่าะทำามวามฝันอัวเอให้เ็มที่
ผมะ้อเห็นฮยอมีื่อเสีย มีแ่นรั ฮยอสัานะรับ”
“ เราเยสัาไว้แล้วไ
ว่าเราะัไป้วยัน ะเินามวามฝันไป้วยัน ยัไฮยอ็้อสัาอยู่แล้ว” มาร์เอ่ยแบมแบมลั้นสะอื้น
ไม่ล้าพูใๆับมาร์อี
“ ผมีใที่ไ้รู้ัฮยอ
ีใที่ไ้พบฮยอ อบุสำหรับทุอย่าเลยนะฮะ” แบมแบมเอ่ยบอ มาร์มวิ้ว
“ ทำไมพูาแปลๆแบบนี้ล่ะ”
“ ่าเถอะรับ
ว่าแ่ืนนี้ท้อฟ้ามีาวเยอะัเลยนะรับ” แบมแบมเอ่ยเมื่อเยหน้ามอท้อฟ้า็พบว่ามีวาวเ็มไปหมเลย
“ นั้นน่ะสิ สวยเนอะ” มาร์ว่าพลาเยหน้ามอวาวที่ระายอยู่เ็มท้อฟ้า
แบมแบมลอบมอใบหน้าที่แสนเพอร์เฟนี้ มาร์เป็นผู้ายทีุ่สมบัิรบทุอย่า
เหมาะสม่อารเป็นไออลที่มีื่อเสีย
เพราะะนั้นแบมแบมะมอใบหน้านี้ในระยะประิแบบนี้เป็นรั้สุท้าย
่อนที่หลัานี้ไู้ผ่านเลนส์ล้อ ผ่านหน้าออมพิวเอร์
หรือไม่เป็นที่ไลแสนไล
" มีนเยบอว่าเวลาิถึใรให้มอวาว แ่ผมว่าาวมันมีมานเินไป
ผมไม่รู้หรอว่าะมอวเียวับฮยออยู่รึเปล่า"
แบมแบมเอ่ยึ้น่อนะเยหน้ามอาวามมาร์
" นายพูเหมือนะไปไหน" อนนี้มาร์เริ่มแปลใแล้วล่ะ
แบมแบมพูเหมือนะลาไปไหน
" เปล่า ผมแ่ลอิูเล่นๆ"
" ถ้าาวมันมาไป ลอเปลี่ยนมามอพระันทร์แทนูสิ" มาร์เอ่ย
แบมแบมหันมามอหน้ามาร์้วยวามประหลาใ
“ หืม...ฮยอิอะไรแบบนี้เป็น้วยหรอฮะ” แบมแบมแว
“ พูแบบนี้หมายวามว่าไห๊ะ! ไอ้ัวแสบ!” มาร์โยศีรษะแบมแบมไปมา
แบมแบมำเมื่อแล้มาร์ไ้
“ โถ่! ผมแวเล่น”
“ ำไ้แล้วสินะ
วันนี้ฮยอว่านายูึมไปน่ะ ิถึบ้านใ่ไหมล่ะ” มาร์เอ่ยอย่านรู้ทัน แบมแบมถึับะัไปทันที
“ ฮยอรับ...ถ้าือไหนมีพระันทร์
ืนนั้นะไม่มีวาวใ่ไหมรับ” แบมแบมเอ่ยถาม
“ อื้ม...นายอย่ามาเล่านิทานเรื่อพระันทร์ับวาวอนนี้นะ”
“ ผมไม่ไ้ะเล่าอะไรหรอรับ”
“ แล้วะพูอะไร”
“ ที่รุเทพน่ะ...ผมหมายถึบ้านผมที่ไทย
ที่นั้นน่ะ เวลาืนไหนที่ท้อฟ้ามีวาว เราไม่มีวันไ้เห็นหรอรับ
เพราะแสสีมันเยอะเินไป แ่ถ้าพระันทร์็มีโอาสอยู่...” แบมแบมเอ่ยึ้นมา
แววาแบมแบมอนนี้เื่อไป้วยน้ำาแ่็พยายามไม่ให้มาร์เห็นมันเ็า
“ หืม...นาย้อาระสื่ออะไร” มาร์เอ่ยถาม
“ ฮยอรับ
ถ้าสมมิว่าวันไหนที่เรา้อห่าัน...ถ้าืนไหนมีพระันทร์ มัน็แสว่า
ืนนั้นผมมอมันอยู่เ่นัน....ผมอมอมันเมื่อผมท้อและิถึฮยอนะรับ” แบมแบมเอ่ยเสียสั่น
“ ทำไมนายพูแปลๆ
นายะไปไหนแบมแบม!” มาร์ว่ามาร์เริ่มรู้ัวแล้วล่ะ
“ ผมไม่ไ้ะไปไหน
ผม...แ่พูเผื่อไว้ นเราวรมีอะไรที่แสถึวามผูพันธ์ไว้บ้าสิรับ” แบมแบมพยายามหา้อแ้ัว
มาร์เอ็มอหน้ารุ่นน้อแปลๆ แ่็ไม่ไ้พูอะไร
“ ึมาแล้วเราลับันเถอะ
อาาศหนาวเี๋ยวนายะป่วยนะ” มาร์เอ่ย แบมแบมพยัหน้า่อนะยอมเินลับบริษัทับมาร์
“ ฮยอรับ ึ้นไป่อนเลย
ผมอแวะื้ออ่อนนะรับเี๋ยวามไป”
แบมแบมเอ่ยับมาร์ มาร์หันมามอๆ
“ ันไปเป็นเพื่อนีว่า
อยาินอะไรเย็นๆ้วย” มาร์เอ่ย แ่แบมแบมรีบส่ายหน้า
“ เี๋ยวผมื้อไปให้ีว่ารับ
เี๋ยวเบีฮยอะรอนานนะรับ” แบมแบมพยายามหา้ออ้าเพื่อที่ะให้มาร์เลิวามิที่ะามนเอไป
“ เอาั้น็ไ้
อย่าลืมื้อมาให้ล่ะ” มาร์ว่า
“ รับฮยอ...” แบมแบมยิ้มให้มาร์เล็น้อย่อนะมอามหลัมาร์ที่ำลัะเินไปที่บริษัท
แบมแบมพยายามลั้นสะอื้นเ็มที่
แผ่นหลัแผ่นนี้เยเป็นที่รอรับน้ำาอแบมแบมเวลาที่แบมแบมิถึบ้าน
เยปลอบโยนเวลาที่แบมแบมเหา เยเป็นที่พัวามเหนื่อยเวลาแบมแบมท้อใ
่อานี้แบมแบมไม่ไ้สัมผัสมันอีแล้วสินะ...
“ มาร์ฮยอ!!” แ่สุท้ายารระทำไวว่าวามิ
แบมแบมรีบวิ่เ้าไปสวมอมาร์า้านหลั้วยวามลืมัว
“ แบมแบม...เป็นอะไรไปน่ะ” มาร์สะุ้เมื่อเห็นว่ามีร่าบาที่นรัมาลอวิ่เ้ามาอแบบนี้
“ ฮึ...ออ่อนนะฮะ...ออแบบนี้สัพันะฮะ” แบมแบมเอ่ย
มาร์ไ้แ่สสัย ่อนะหมุนัวลับมาแล้วึแบมแบมเ้ามาบอ
“ ร้อไห้หรอ เป็นอะไรบอฮยอสิ อย่าเป็นแบบนี้สิรับ” มาร์เอ่ยถามเมื่อเห็นร่าบาร้อไห้ทั้ๆที่อนอยู่
แ่ะว่าอนนี้ถึแม้ะึมาแล้ว แ่มัน็ไม่ีนัหรอที่ะมายืนอันแบบนี้
มาร์เลยึแบมแบมไปหลบมุมหลีหนีผู้นยามวิาลเพื่อที่ะไ้อแบมแบมไ้ถนั
“ ไม่มีอะไรรับ แ่ฮึ...แ่อยาอ” แบมแบมเอ่ยน้ำานอหน้า
“ ปินายไม่ไ้เป็นนแบบนี้นี่ เป็นอะไรบอฮยอะีๆ” มาร์ว่า
“ ผม...ผมรัฮยอนะรับ” และำที่แบมแบม้อารพูมาลอ็หลุออมาาปาอแบมแบมแล้ว
มาร์เบิาว้า
“ ระ...รัหรอ”
“ ฮึ...ผมรัฮยอ รัเินว่าพี่าย
รัแบบที่นนหนึ่ะรัไ้” แบมแบมิว่ารั้นี้อาะเป็นรั้สุท้ายที่ะไ้พูอะไรแบบนี้
แบมแบมึล้าที่ะบอวามในใับมาร์แบบไม่มีท่าทีลัเลสันิ
“ รู้ไหม พูแบบนี้มันหมายวามว่าไ” มาร์เอ่ยถาม แบมแบมพยัหน้ารับ
“ ฮึ...ฮยอะโรธผม
ะเลียผม็ไ้ที่รัฮยอแบบนั้น แ่...ฮึ...แ่ผมรัฮยอริๆ” แบมแบมร้อไห้สะอึสะอื้นนัวโยน
มาร์ไ้แ่ลูบแผ่นหลัอร่าบาเบาๆเป็นเิปลอบประโลม
“ อย่าร้อไห้เลยนะ” มาร์เอ่ยปลอบนในอ้อมอ
“ ฮึ...ฮยอเลียผมแล้วใ่ไหมฮะ
เลียแล้วใ่ไหมฮะ....ฮยอ...อุ๊บ!” แบมแบมเบิาว้าเมื่อู่ๆริมฝีปาอนเอ็ถูรอบรอ้วยริมฝีปาอนรหน้า
เพราะวามใและั้รับไม่ทันทำให้แบมแบมืนายออหลีหนีสัมผัสนั้น
แ่มาร์็ูบย้ำลไปอย่าไม่มีใรยอมใร
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร
นแบมแบมแทบะหมลมหายใ มาร์ถึไ้ล่ะริมฝีปาออมา
“ อือ....ฮยอ....” แบมแบมใมอหน้ามาร์้วยใบหน้าแล่ำ
“ ูบแรสินะ ถึไม่ไ้เรื่อแบบนี้” มาร์เอ่ยแว แบมแบมหน้าแหนัว่าเ่า
“ ฮยอ...”
“ ถ้าบอว่าฮยอ็ิเหมือนนายล่ะ...นายะว่ายัไ” แบมแบมเบิาว้าเมื่อไ้ยินแบบนี้
“ ฮยอ...”
“ ฮยอ็รันายนะแบมแบม รัมาลอ” มาร์เอ่ย้วยน้ำเสียที่แสถึวามริาใล้วนๆ
แบมแบมถึับลั้นสะอื้นไม่อยู่
“ ฮึ...อบุที่รัผม....อบุรับฮยอ” แล้วแบบนี้าที่ะาไปเพียเพราะำว่าพี่น้อ
แ่ราวนี้้อาไป้วยวามสัมพันธ์ที่ลึึ้ว่านั้น
แบมแบมไม่อยาิเลยว่าะ้อร้อไห้ี่วัน
“ ไม่ร้อแล้วนะ เราลับันเถอะ
ไปลันีว่า ว่า่อานี้เราะเริ่ม้นเินวามสัมพันธ์ใหม่นี่ยัไี” มาร์เอ่ยบอ
แบมแบมพยัหน้า่อนะเินามมาร์ แ่เมื่อิไ้ว่าเรื่อมันวรบไ้แล้ว
แบมแบม็หยุเินทันที
“ หืม...เป็นอะไรไปน่ะ” มาร์หันมาถาม
แบมแบมปล่อยมือามาร์
“ ึ้นไปรอผมนะรับฮยอ
ผมะื้ออ่อน” แบมแบมอ้าเหุผลเิม
“ นี่ยัไม่ล้มเลิวามิที่ะินสินะ”
“ โถ่….ฮยออ่า”
“ โอเๆ เี๋ยวฮยอะึ้นไปรอนะ” มาร์ว่า แบมแบมพยัหน้า่อนะมอมาร์ที่่อยๆเินเ้าบริษัทไป
แม้ว่ามาร์ะเินไปแล้ว แ่็หันมามอแบมแบมเป็นพัๆ แบมแบมไ้แ่ลั้นน้ำา
่อนะปล่อยออมาเ็มที่เมื่อเห็นมาร์เินเ้าึไปแล้ว
“ ฮึ....อโทษรับ...ฮึ....มาร์ฮยอ....แบมอโทษ” แบมแบมร้อไห้สะอึสะอื้นไม่หยุ
นรถยน์ันหนึ่อรหน้าแบมแบม
“ แบมแบม....”
“ เมเนเอร์ฮยอ....”
แบมแบมเอ่ยเมื่อเห็นนที่ับรถมาเป็นเมเนเอร์อีนหนึ่ที่อยูแลบรราศิลปินฝึหั
“ ไ้เวลาแล้ว อี2ั่วโมว่าๆเรื่อะออรีบไปเถอะเี๋ยวไม่ทันเ็อิน
พร้อมรึยัล่ะ” เมื่อไ้ยินแบบนี้
แบมแบมแทบเ่าทรุ
แบมแบมเยหน้ามอึที่สูให่รหน้า้วยน้ำาที่ไหลออมาไม่หยุไม่หย่อน
“ อบุสำหรับทุอย่านะ ยูยอม
เบีฮยอ...มาร์ฮยอ” แบมแบมลั้นสะอื้นเ็มที่่อนะเินึ้นรถไป
รถยน์ออัวพร้อมับมุ่หน้าสู่สนามบิน...
.สนามบิน
แบมแบมรับพาสปอร์พร้อมั๋วเรื่อบินมาาเมเนเอร์อนเอ
พร้อมับโ้ัวให้เพื่ออบุสำหรับทุอย่าที่เยทำให้แบมแบม
“ อบุนะรับฮยอ”
“
ั๋วรั้นี้ไม่มีั๋วบินลับมาที่เาหลีแล้วนะแบมแบม” เมเนเอร์เอ่ยับแบมแบม
แบมแบมพยัหน้ารับ
“ ผมรู้ัวีรับ”
“ โีนะแบมแบม
มาเที่ยวเาหลีบ้านะ”
“
อบุสำหรับทุอย่านะรับฮยอ” แบมแบมเอ่ยอีรั้
่อนะเินเ้าไปในสนามบินเพื่อัารเรื่อ่าๆ แบมแบมุมพาสปอร์แน่น่อนะลั้นใเินไปเรียมที่ะเินเ้าไปในเ
เรียมัวที่ะไปึ้นเรื่อ
“ แบมแบม!!”
“
ินยอฮยอ...” ่อนที่แบมแบมะไ้เินเ้าไป เสียหนี่็เรียแบมแบมเ้าะ่อน
“ นายะไปแบบนี้ไม่ไ้นะ” ินยอเอ่ยบอ้วยน้ำเสียที่เหนื่อยหอบน่าู
เพราะั้แ่รู้ว่าินยอถูวาัวให้เรียมเบิวในวGOTแทนแบมแบม
้วยวามใินยอึรีบนั่รถแท็ี่มาัรอแบมแบมที่สนามบินทันที
“ ฮยอ...”
“
ันไม่อยาแย่วามฝันอใร
วามฝันอนายนายวรทำเอสิ” ินยอเอ่ยบอ้วยน้ำเสียริั
แบมแบมเินเ้ามาุมมือินยอแน่น
“ ฮยอรับ...ฮยอไม่ไ้แย่ำแหน่อใร
ผมไม่สามารถ้าวเินามวามฝันไ้ริๆ แ่เมื่อโอาสมาถึฮยอแล้ว
ฮยอ้อรีบว้ามันไว้สิฮะ”
แบมแบมเอ่ยเือนสินรหน้า
“ นายมีเหุผลอะไรที่้อทิ้มัน” ินยอเอ่ยถาม
“ ผมไม่สามารถทิ้รอบรัวอผมไ้
ินยอฮยอรับ ฮยอเป็นรุ่นพี่ที่น่ารัมาลอ
ถึแม้เราะพึ่รู้ัันแ่ฮยอมีวามสามารถไม่แพ้ใรเลย
อย่าปิเสธารเบิวเหมือนผมเลยนะฮะ ฮยอ้อทำฝันอฮยอให้เป็นริสิรับ” แบมแบมเอ่ยอร้อนรหน้า
“ แ่ว่า...”
“
ผมไม่เยอร้ออะไรฮยอเลย
รั้นี้อเป็นรั้สุท้ายไ้ไหมรับ” แบมแบมเอย้วยน้ำเสียริั พลาุมมือินยอแน่น
“ แบมแบม...”
“
แล้ว็....ผมฝามาร์ฮยอ้วยนะรับ” แบมแบมเอ่ยบอ
“ เรื่อเบิวันยอมทำแทนนาย็ไ้ แ่เรื่อมาร์ฮยอนาย้อมาทำเอสิแบมแบม” ินยอเอ่ย เพราะรู้วามสัมพันธ์อทั้มาร์และแบมแบมี แน่ล่ะมาร์แสออลอว่ารัและหวและห่วแบมแบมมาแ่ไหน
“ ฮยอไม่ไ้เป็นัวแทนอผมนะรับ
อย่าิว่าัวเอเป็นัวแทนอใรเลยรับ” แบมแบมเอ่ยับินยอ
“ นาย็รู้ว่าันไม่ถูับเบีฮยออนาย” ินยอว่า
เพราะั้แ่ินยอ้าวเ้ามาเป็นศิลปินฝึหัใน่าย
เบีเป็นบุลที่ินยอไม่เยอยาสุสิหรือไปุย้วยสันิ
นอะไรเอาแู่ถูนอื่น
นอะไรเอาแ่นิ่อบิว่าัวเอเท่อยู่ลอเวลา
นอะไรเอาแ่้อะผิเา
และ
นอะไรเอาแ่ิว่าัวเอเป็นให่
นี่ล่ะเป็นเหุผลที่ทำให้ินยอไม่อบี้หน้าเบี
และแทบะีันทุรั้ที่เอหน้าัน
เพราะเบีอบมาูถูว่าวามสามารถอินยอไม่สามารถะเบิวเป็นไออลไ้เลยสันิ
“ ผมรู้รับ
แ่เรื่อานับเรื่อส่วนัวฮยอ้อแยแยะให้ออสิรับ” แบมแบมเอ่ยเือนสิ
“ ัน...”
“ ฮยอสัาแล้วนะรับว่าะทำามวามฝันอัวเอ
ฮยอะ้อไ้เบิว ะ้อเป็นไออลที่สาวๆทั้ประเทศหลรัให้ไ้นะรับ” แบมแบมเอ่ยบอ
“ ันรู้แล้วว่าทำไมเหล่าฮยอที่่ายถึไ้รันาย
รัษาัวีๆนะแบมแบม” ินยอเอ่ย
่อนะึแบมแบมเ้ามาอ
“ โีนะรับฮยอ”
“ โีเหมือนันนะแบมแบม” ินยอเอ่ยลา
แบมแบมผละออาอ้อมออินยอ
และลั้นใอีรั้เินเ้าเไป
ินยอมอนแบมแบมหายเ้าไปในเ่อนะถอนหายใออมา
อนแรินยอปิเสธารเบิวเพราะไม่อยาอยู่ร่วมวับเบี
แ่นี่ือวามฝันอินยอเหมือนัน
ินยอไม่วระทิ้มันถูไหม
“ แบมแบม!!!!!!” แ่แล้วินยอ็้อใเมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน
ร่าหนาอผู้ายนหนึ่็วิ่มาทาินยอ
“ มาร์ฮยอ...”
“
ินยอ....แบมแบมล่ะ
แบมแบมล่ะ” มาร์เอาแ่ร้อเรียแบมแบมนนแถวนั้นหันมามอันหม
“ น้อไปแล้วฮยอ” ินยอเอ่ยบอร่าหนา
ทันทีที่มาร์ไ้ยินแบบนั้น
มาร์็ทรุัวลนั่บนพื้นสนามบินอย่าไม่อายสายาใๆทั้สิ้น
“ ฮยอ...”
“
ินยอ....แบมแบมไปแล้ว” มาร์เอ่ยเหมือนนไร้วิา
หลัาที่มาร์เินเ้าึไป
่าวอารปิเสธารเบิวอแบมแบม็เ้าหูมาร์ทันที
มาร์ใ้เวลาเพียเสี้ยววินาทีในารรีบลาึเพื่อวิ่ไปหาแบมแบมที่หน้าบริษัท
แ่ทว่าภาพที่เห็นือแบมแบมึ้นรถอบริษัทไปแล้ว มาร์ไม่รอ้ารีบโบรถามไปิๆ
แ่็้าไปะแล้ว...
มาร์เ้าใแล้วว่าทำไมแบมแบมถึพูาแปลๆลอแถมยัยอมบอรันเอ่อน...เพราะรู้สินะว่าะไม่มีโอาสไ้บออีแล้ว
“ ฮยอรับ...”
“
ันวระทำยัไีล่ะินยอ....”
้านแบมแบมเอเมื่อเินึ้นมานั่บนเรื่อบิน
เรียมัวที่ะรอเวลาเหินเวหา เพื่อที่ะลับไปยับ้านเิเมือนอนอน
แบมแบมเอาแุ่มมือัวเอแน่น พร้อมับหยาน้ำาที่ไหลออมามามาย
“ ฮึ...ลา่อนนะทุน”
นี่อาะเป็นบทเริ่ม้นารเินทาออแบมแบม
เป็นบทเริ่ม้นอนาอนสอน
และอาะเป็นบทเริ่ม้นเรื่อราวมามายที่ำลัะเิึ้น็เป็นไปไ้...
**************************************************************************************
ไรท์อมาลเพิ่มอีอนเนอะ เพราะูเหมือนอาทิย์ะไม่ว่า ไม่ไ้มาล ยัไฝาิามเรื่อนี้้วยนะะ อย่าทิ้ันไปไหนน้าาาาาา เห็นเียร์ู่อยูันเยอะมา รอ่อไปเน้อ อนนี้ไรท์สารภาพเลยแ่ไปร้อไห้ไป ยิ่ฟัเพลเศร้าๆ้วยนะ น้ำาไหลพราเลย 5555
ฝาิามนิยาย้วยนะะ
#ฟิมบ้ามฟ้า
ความคิดเห็น