คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : บทที่26: Press conference
.่ายเพลหวัมิวสิ
อนนี้แบมแบมเินเ้ามาใน่ายเพลอนเอ
พร้อมับนรัอย่ามาร์ ้วน แน่นอนทันทีที่ร่าบา้าวาเ้ามา
นทั้บริษัทถึับหยุทำิรรมอนแทบทุน แบมแบมไ้แ่ยิ้มแห้ๆ
พร้อมยมือไหว้ทัทายทุนในบริษัท และมาร์เอ็ยมือไหว้ามนรัเ่นัน
“ สวัสีรับ”
“
าหวัีับ”
“ สวัสี่ะ/สวัสีรับ” และแน่นอนพนัานทุน่า็ทัทายแบมแบมและมาร์ลับไปอย่าๆ
ถึแม้ว่าอนนี้นเือบทั้ประเทศ
และทั่วทั้เอเียะมั่นใแล้วว่าแบมแบมเป็นนรัอมาร์ แ่ทว่านในบริษัทอแบมแบม็อที่ะใแะแื่นไม่ไ้เ่นัน
แบมแบมรีบลาแนมาร์ไปึ้นลิฟ์ทันที และุมุ่หมาย็ือห้ออแ็สัน
เมื่อเ้าแบมแบมพามาร์ลับไปไหว้หม่าม๊าอนเอ
พร้อมทาน้าว้วยันเล็น้อย ่อนที่ทัู้่ะ้อเ้าบริษัท
เพราะว่าแ็สันเป็นนโทรามแบมแบมให้รีบมาุย
เนื่อามาร์เป็นสาเหุล้วนๆ
เพราะทันทีที่มาร์โพสรูปภาพที่แบมแบมทาน้าวอยู่ นั้นล่ะทำเอาผู้นแื่นและฮือฮาันรั้ให่
เพราะมันเหมือนับว่ามาร์เปิัวแบมแบมไปเรียบร้อยแล้ว
ถึแม้ว่าะไม่ไ้เห็นทั้หน้า แ่ร้อยทั้ร้อย็รู้ว่าบุลในภาพือแบมแบม
“ มาร์ฮยอ…ไหนบอะเียบๆไรับ” แบมแบมเอ็ยัโวยวายใส่มาร์ไม่เลิลา
เมื่อทัู้่เ้ามาในลิฟ์แล้ว แบมแบม็โวยวายใส่เ็มที่
“ ไม่ไ้บอเียบๆ สัหน่อย
ฮยอบอว่าะ่อยเป็น่อยไป” มาร์เถีย
“ นั้นล่ะรับ
ใรเาเรียแบบนี้ว่า่อยเป็น่อยไปัน!” แบมแบมเอ็อเือๆไม่ไ้
เพราะอนนี้นที่แบมแบมเป็นห่วมาที่สุ็ือบรราแฟนลับอแบมแบมนั้นล่ะ
ส่วนให่ะออมาร่ำรวมาว่า
เพราะเหมือนพวเาะรู้ีว่าารที่แบมแบมลายเป็นนรัอมาร์็เท่าับ
ารเป็นศิลปินอแบมแบมำลัะบล เพราะแบบนี้ทุนถึับอร่ำรวไม่ไ้เลย
“ เอาน่า~ นีอย่าพึ่อแสิรับ” มาร์พยายามะปลอบแบมแบม
“ ็…็…”
“
ฮยอมาิๆูแล้ว เราประาศเลย็ี
เพราะอีไม่ี่วันฮยอ็้อลับเาหลีไป่อน” มาร์ว่า
แบมแบมเยหน้ามอมาร์่อนะถอนหายใ
“ รับ…แล้วแ่ฮยอเลย”
“
อนรึเปล่า”
“
ไม่ไ้อนรับ แ่อใหายไม่ไ้” แบมแบมเอ่ยสารภาพ
มาร์ึแบมแบมเ้าสู่อ้อมอ พร้อมับูบลบนมับอร่าบาอย่าแผ่วเบา
“ ไม่เป็นไรนะรับ”
“
อื้ม…” แบมแบมถอนายออาอ้อมอมาร์เมื่อเห็นว่า
ลิฟ์ไ้เินทามาถึั้นอท่านประธานแล้ว
แบมแบมเินเ้าห้ออแ็สันไปทันที
โยที่ไม่ยอมเอ่ยทัทายเลาหรือออนุาเลาอท่านประธานเลยสันิ
มาร์มอๆแ่็ยอมเินามนรัเ้าไป
“ เฮียแ็สัน!” เมื่อเห็นหน้าอแ็สันแบมแบม็มีทีท่าะโวยวายใส่ทันที
“ ว่าไแบมแบม สวัสีมาร์” แ็สันเอเมื่อเห็นว่าแบมแบมเินเ้ามาในห้อพร้อมับมาร์
็ทำเพียหยุเ็นบรราเอสารบนโ๊ะทำาน ่อนะเอ่ยทัทายแบมแบมและมาร์
“ สวัสีแ็สัน” มาร์เอ่ยทัทายลับไป
“ มาีสัาหรอ” แ็สันเอ่ยถาม
“ เฮีย!!!”
“
โวยวายทำไม็ันพูเรื่อริ…่าวนายอนนี้ัสุๆเลยนะออ่าวทุ่อ
ทุหนัสือพิมพ์” แ็สันว่า แบมแบมเอ็ไ้แ่มอหน้ามาร์
“ อื้ม…ันมายเลิสัาให้แบมแบม” มาร์เอ่ยยืนยัน
แบมแบมเอ็ไ้แ่ยืม้มหน้าเพราะรู้ีว่าเรื่อ้อออมาเป็นแบบนี้อยู่แล้ว
“ ่าใ้ันะแ้ทีหลั็แล้วันนะ” แ็สันหยิบสัาอแบมแบมออมาาลิ้นั
แ็สันเรียมเอสารพวนี้ไว้นานแล้ว
เพราะรู้ีว่าไม่้า็เร็วมาร์้อมาุยเรื่อนี้
“ เฮีย…”
“
รั้นี้ันนะพนันนะแบมแบม” แ็สันว่าอย่าเป็น่อ
่อนะเรียมยปาาึ้นเ็นอนุมัิารยเลิสัาอแบมแบม
“ โธ่! เฮียะย้ำทำไม” แบมแบมว่า
“ เฮ้อ~ แล้วะเอาไ ะั้โ๊ะแถล่าวไหม” แ็สันเอ่ยถาม
แบมแบมหันไปมอหน้ามาร์ แ่มาร์เอาแ่เียบ
“ ไม่รับ…ผมไม่อยาแถล
อยาให้เรื่อมันำเนินไปเรื่อยๆ
อนนี้ทุนเอ็รู้หมแล้วว่าผมเป็นนรัอมาร์” แบมแบมิพู เพราะนไม่อยาั้โ๊ะแถลริๆ
“ แ่ฮยออยายืนยันเรื่ออแบม” มาร์เอ่ย้านออมา
“ แ่ทา่ายที่เาหลีเาะยอมหรอรับ” แบมแบมเอ่ยถาม
“ ฮยอุยไว้แล้ว
พวเาให้ฮยอัารเรื่อนี้ไ้เ็มที่” มาร์ว่า แ็สันพยัหน้ารับ ่อนะรปาาเ็นอนุมัิารยเลิสัาให้แบมแบม
“ เฮียีใที่แบมแบมเื่อใ่ายอเฮีย
และอบุที่เราเ้ามาสร้าื่อเสียให้่ายอเฮีย” แ็สันยื่นเอสารให้แบมแบม
่อนะเอ่ยอบุแบมแบม แบมแบมรับเอสารนั้นมา่อนน้ำาะหยออมาาวาใส
“ ฮึ…อบุทีู่แลผมมาลอรับเฮีย” แบมแบมน้ำานอหน้า
มาร์ไ้แ่ึแบมแบมเ้าไปอ
“
ฮึ…ฮือ…ฮยอ…ฮึ…ฮือๆ”
“
ไม่ร้อนะรับ ไม่ร้อ”
“
ฮึ…ฮือๆ”
ถึแม้แบมแบมะบอว่าทำใไ้
แ่ส่วนลึอิใมาร์็รู้ีว่าแบมแบมใหายไม่ใ่น้อย แบมแบมไ้แ่สะอึสะอื้นอยู่ับอมาร์อยู่พัให่
่อนะสลบไปเพราะอาารเพลีย
“
แบมแบม!!” มาร์ใไม่น้อยเมื่อเห็นแบมแบมสลบไปาอแบบนี้
เมื่อืนแบมแบมรับศึหนัามาร์ไม่ใ่น้อย
แล้วยั้อื่นเ้าพามาร์ไปไหว้แม่อนเออี
ไหนะ้อมารับรู้เรื่ออระแส่าๆ และสุท้าย็้อมารับรู้ว่านเอหมสัาารเป็นศิลปินแล้ว
ร่าายและิใไม่ไหว ึสลบไปาอมาร์แบบนี้
“ เอาไปไว้ที่โฟา่อน” แ็สันี้ให้มาร์อุ้มแบมแบมไปนอนบนโฟาัวให่่อนะหายาม่าๆส่ให้มาร์
“ เย็นนี้พร้อมไหมสำหรับารแถล่าว” แ็สันเอ่ยถาม เพราะแ็สันไ้เรียมเรื่อนี้ไว้ั้แ่ที่มาร์ปล่อยรูป
MY LOVE ออมาแล้ว
“ อื้ม…เอาั้น็ไ้
อบุมานะแ็สันทีู่แลแบมแบมมาโยลอ ที่สนับสนุนวามฝันอเา อบุริๆ” มาร์เอ่ยอบุแ็สัน้วยใริๆ
“ เล็น้อย…แบมแบมน่ะเป็นเหมือนน้อายัน
เล่นมา้วยันั้แ่ีนเท่าฝาหอย อย่าทำเาเสียใ
ถ้าไม่รัไม่เอ็นู็เอามาืนีๆ อย่าทำร้ายแบมแบมนะรู้ไหม” แ็สันเอ่ยับมาร์
“ ันสัา
ันะไม่มีวันเอาเามาืนนายแน่นอน” มาร์เอ่ย้วยแววาที่เ็มไป้วยวามมุ่นมั่น
“ แล้วะเอาแบมแบมไปเาหลีเมื่อไร” แ็สันเอ่ยถาม
“ ันำเป็น้อลับเาหลี่อน
เพราะว่าาราานเ้ามาะทันหัน แบมแบมให้ำสัาับันว่า เาะามไปทีหลั”
“ อื้ม…ไม่้อห่ว หมอนี่ไม่ผิำสัาหรอ
ถ้าื้อมา เี๋ยวันับยัใส่เรื่อบินไปส่ให้เอ” แ็สันยืนยันอีน
“ หึหึ…อบใว่ะ”
“
แล้วธุริระูล้วนเป็นไบ้า” แ็สันยัวนมาร์ุยไปเรื่อยๆ
“ ็ี…อีไม่นานัน็้อลับไปูแลแล้วล่ะ” มาร์ว่า ่อนะเอานิ้วเี่ยแ้มใสอแบมแบมเบาๆ
ยิ่ร้อไห้หน้ายิ่แปายิ่บวม มาร์อที่ะเอ็นูนรัอเาไม่ไ้เลยริๆ
“ ฮยอ…” แบมแบมเริ่มรู้สึแล้ว มาร์เลยเอายามออามูร่าบา
“ พั่อนเนอะ เย็นนี้่อยไปแถล่าว” มาร์ที่เห็นแบมแบมำลัลุไ้แ่ันแบมแบมให้นอนลามปิ
“ เย็นนี้เลยหรอรับ” แบมแบมถามเสียแผ่ว
“ รับ…เย็นนี้” มาร์ยืนยัน
“ เี๋ยวเฮียมานะ รออยู่นี่ล่ะ” แ็สันว่า
่อนะเินไปเปิประูบานหนึ่และเินเ้าไป้านใน แบมแบมเอ็พอรู้มาว่า
แ็สันมีห้อนอนส่วนัวในห้อทำาน แ่ไม่เยมีโอาสไ้เ้าไป เพราะแ็สันหวห้อมา
ไม่เยให้ใรเ้าไปสันิ นอาแม่บ้านประำเท่านั้น
“ แบมแบม….”
“
ยอแ!!!” ยัไม่ทันที่ะพูอะไร แ็สัน็เินออมา
พร้อมับอุ้มบุลหนึ่ออมา ึ่แบมแบมรู้ัี
“ เฮียทำอะไรเพื่อนผม!!” แบมแบมโวยวาย
เมื่อเห็นสีหน้าอยอแีเหมือนนป่วย
ร่าบาลุึ้นนั่เพื่อให้ยอแไ้นั่บนโฟาับน้วย
แ็สันเลยวายอแลบนโฟา้าๆแบมแบม
“ ยอแน่ะเมียัน
ะทำอะไร็เรื่ออันไหม”
“
แ่ยอแือเพื่อนผมนะ!” แบมแบมยัไม่ยอมามเย
“ เออ…ันไม่เป็นอะไรหรอแบมแบม แ่เพลียๆน่ะ” ยอแว่า เมื่อเ้ายอแมีไ้อ่อนๆ
แ่แ็สัน็้อเ้าบริษัทเพราะอนนี้บริษัทำลัวุ่นวายับเรื่ออแบมแบม
แ่ทว่าแ็สัน็ห่วยอแไม่น้อย
็เลยอุ้มมาทำาน้วยันเลย อย่าน้อยอยู่ใล้ๆแ็สันะไ้หายห่ว
เพราะยอแอบื้อไม่ยอมทานยาและพัผ่อน
“ ให้ายเถอะ! อนทำานับัน ันไม่เยใ้านแหนัถึั้นป่วยเลยนะเว้ย
แ่นี่ไปเป็นเมียเฮียแ็สันแ่ไม่ี่เือน มาป่วยแบบนี้ไ้ไัน” แบมแบมยัหวเพื่อไม่เลิรา
“ มาร์เ็บเมียไป่วนเลย
ันูแลอันีอยู่แล้ว ไม่้อมาห่ว” แ็สันเอ็ไม่ยอมแพ้เ่นัน
“ หึ!” แบมแบมมอ้อนใส่แ็สัน
“ สวัสีรับุมาร์” ้านยอแเอ็พึ่รู้สึัวว่ามาร์อยู่้วย
็เลยหันไปทัทายมาร์
“ สวัสียอแ…ไม่้อห่วไปหรอรับนี
ไอ้แ็สันน่ะมัน็อยาเร่ผลิลูแบบเรา” มาร์ว่า
ถึแม้ว่าะๆอยู่นานเพราะแบมแบมแ็สันเถียัน้วยภาษาไทย
แ่มาร์็พอเาสถานาร์ออ
และแน่นอนประโยอมาร์ทำเอาทั้แบมแบมและยอแหน้าแ
“ ฮยอ!”
“
มะ…ไม่ใ่นะุมาร์” ยอแเอ็เสียสั่นไปหม แ็สันยิ้มเบาๆ
่อนะนั่ล้าๆยอแพร้อมับปัผมอยอแที่ยุ่อยู่ให้เ้าที่
เนื่อายอแพึ่ื่นอนแ็สันเ้าไปปลุ สภาพผมถึไ้ยุ่แบบนี้
“ แบมแบมน่ะ…หมสัาับทาเราแล้วนะ
เออาร์นนี้้อเป็น้อให่เ็มัวแล้วนะรับ” แ็สันว่า ยอแมอหน้าแบมแบมทันที
“ แบมแบม…”
“
อย่าร้อนะเว้ย! เมื่อี้ัน็พึ่หยุร้อไปเอนะ” แบมแบมว่า
“ แบมแบม…ะไปแล้วหรอ” ยอแเอ่ยถาม
ถึแม้ยอแะแ่านออมาอยู่ับแ็สันไ้ั้นานแล้ว
แ่ทว่ามิรภาพอยอแและแบมแบมมัน็ยาที่ะทำใ
“ ยัหรอ หมานถึไปน่ะ” แบมแบมว่า้วยเสียเศร้าๆ
“ แ็สัน…่อานี้แบมแบมเป็นอิสระแล้วใ่ไหม” มาร์เอ่ยถาม แ็สันพยัหน้ารับ
“ อื้ม…ทำไมว่ะ”
“ ถ้า่อานี้ มีานให่ๆเ้ามา ันอนุาให้ส่ไปให้ัน และันะพิาราอีทีว่าะให้แบมแบมมาไหม”
“
ฮยอ…”
“
ันรู้ว่ามันัใลำบา ไหนะานพรีเนเอร์่าๆที่ยัไม่หมสัาอี
ันให้แบมแบมรับานไ้ แ่ทุานะ้อผ่านัน
และันให้รับานผ่านบริษัทอนายเท่านั้น” มาร์เสนอ
“ ฮยอ…ฮึ…ริๆนะรับ” แบมแบมอนนี้เ็มไป้วยวามื้นันใสุๆ
“ อื้ม…ฮยอให้นายลับมาทำานที่ไทยไ้
แ่มี้อแม้ว่าถ้า้ออยู่ในวามูแลอฮยอ” มาร์ิเรื่อนี้มาีแล้ว
เพราะนรู้ว่าแบมแบมทำใไม่ไ้ ไหนะบรราแฟนลับอี
ถ้าู่ๆแบมแบมะหายไปเลยแบบนี้ พวเาใหายน่าู
ให้แบมแบมรับานอิสระีว่า และ่อยๆเลือนหายไปาวารน่าะีที่สุ
“ ฮึ…อบุรับฮยอ…อบุรับ” แบมแบมโผล่เ้าอมาร์ทันที
“ อื้ม…ลันรับ้อเสนอ แ่ถึยัไ
แบมแบม็ไม่ไ้เป็นศิลปิน่ายอัน แ่รับานผ่าน่ายอัน
ยัไ็้อแบ่เปอร์เ็น์ให้ันอยู่ีนะเว้ย!”
“
เฮีย!” แบมแบมว่าทันที
“ อะไรๆ เฮีย็ทำมาหาินนะเว้ย
และถ้านายมารับานที่ไทย ยอแ็้อไปเป็นเออาร์อยู่ีป่ะ” แ็สันเถีย
“ เหอะ…อยู่ีนั้นล่ะ!”
.านแถล่าว
แบมแบมและมาร์้าวาเ้ามาภายในห้อที่ถูัเรียมไว้
ทันทีที่เ้ามา บรราแฟราล้อถ่ายรูป็ัออมาเป็นระยะๆ
นั่าวที่แ็สันเิมามีหลาหลาย อีทั้ยัมีแฟนลับบาส่วนที่แ็สันยอมให้เ้ามาร่วมารแถลรั้นี้้วย
อนนี้มาร์ยืนอยู่เีย้าแบมแบม พร้อมับล่ามที่นั่อยู่้าๆมาร์อีทีหนึ่
“ สวัสีรับ พี่ๆนั่าวทุน” แบมแบมเป็นฝ่ายเอ่ยทัทาย
ารแถลรั้นี้แบมแบมมือเย็นนมาร์สัมผัสไ้
มาร์ทำเพียุมมือร่าบาเอาไว้เพื่อแบ่ปันวามรู้สึอแบมแบม
“ าารที่มี่าวออมามามายในโลโเี่ยว
ผมเลยออมายอมรับรับ ว่าผมเป็น…นรัอมาร์ริๆ” แบมแบมสูลมหายใเ้าลึๆ่อนะเอ่ยออมา
“ แบมแบมเป็นนรัอผมรับ
เรารัันมาั้แ่ที่น้อไปฝึหัอยู่ที่เาหลี แ่้วยปัหาอะไรหลายๆอย่า
ทำให้แบมแบม้อปิเสธารเบิวและลับมาที่ไทยรับ” มาร์ยืนยันอีเสีย
และล่าม็แปลไ้อย่าไม่มีหล่น
“ แล้วแบบนี้น้อแบมแบมะ้อออาวารไหมะ” นั่าวยมือึ้นถาม
“ เออ…ผมไ้หมสัาับทาหวัมิวสิแล้วรับ” ทันทีที่ร่าบาเอ่ยอบ เสียฮือฮาั้อห้อแถล่าว บรราแฟนลับถึับโอรวยให่
“ ฮึ…พี่แบมแบม…ะออาารเป็นศิลปิน”
“
โธ่! ไม่ออไม่ไ้หรอะ…พี่แบม”
“
ฮึ…แบมแบม…”
“ แบบนี้น้อแบม็้อเินทาไปเาหลีพร้อมุมาร์เลยใ่ไหมรับ” นั่าวเอ่ยถาม่อเมื่อเห็นอาารอบรราแฟนลับแบมแบม
“ ยัหรอรับ
ทันทีที่ผมรับานสุท้ายเสร็ผม็ามไปทีหลั…แ่ไม่้อห่วรับผมยัรับานอยู่เรื่อยๆ
ไม่หายไปลับแน่นอนรับ” แบมแบมยืนยัน
“ ผมให้เารับานรับ
ผมรู้ว่าารที่แบมแบมะหายไปเลยาวารมันน่าใหาย ผมะให้แบมแบมลับมาทำานที่ไทยบ้าเป็นระยะๆแน่นอนรับ” มาร์เอ่ยึ้นอีเสีย
ประโยนี้ทำให้แฟนลับอแบมแบมเริ่มทำใยอมรับันไ้บ้า
“ ผมอบุทุนนะรับ
ที่อยู่เีย้าแบมแบมและสนับสนุนแบมแบมมาโยลอ
และผมอยาอโทษทุนรับที่้อเอาเาลับไป้วยแบบนี้ อโทษริๆรับ” มาร์เป็นฝ่ายลุึ้นาเ้าอี้
พร้อมับยมือไหว้อโทษ่อหน้านั่าว และบรราแฟนลับ
แบมแบมอึ้เพราะไม่ิว่ามาร์ะทำริๆ
“ ฮยอ…”
“
อโทษทุนริๆรับ แ่แบมแบมือหัวใอผม ผมาเาไปไม่ไ้
่วยเ้าใและอวยพรเราทัู้่้วยนะรับ” มาร์เอ่ย่อ และ้มหน้าอโทษอยู่แบบนั้นพัให่
“ ยั็อให้ทุนเ้าใ้วยนะรับ
อบุที่รับฟัผม และอบุที่สนับสนุนผมมาลอ อบุริๆรับ” แบมแบมยมือไหว้ทุน
“ แล้วแบบนี้น้อแบมะมีอนเสิร์อำลาบ้ารึเปล่าะ” นั่าวเอ่ยถาม่อ
“ อันนี้็้อถามท่านประธาน่ายอผมน่ะรับ” แบมแบมว่า
“ แล้วระแสที่เาหลีอนนี้ล่ะะ” นั่าวถามถึประเ็นที่ยัร้อนแรอยู่เสมอ
“ ผมเอ็้ออพูไว้รนี้เลยนะรับ
ถึแม้ผมะเป็นนรัอมาร์ฮยอ แ่ว่าเหนือสิ่อื่นใ
แฟนๆทุนที่อยู่เีย้าฮยอ ผม็ะถือว่าเป็นรอบรัวอผม้วยรับ
อบุที่สนับสนุนมาร์ฮยอมาโยลอ ผมสัาะไม่ทำให้ทุนผิหวัแน่นอนรับ” แบมแบมเอ่ยประโยเหล่านี้เป็นภาษาเาหลี
มาร์ไ้แ่มอแบมแบม้วยวามภาภูมิใ
แบมแบมยัเ่และเ้าใมาร์เสมอ
“ ยัไ็ฝาเนื้อฝาัว้วยนะรับ” แบมแบมเอ่ยทิ้ท้าย
“ อให้มีวามสุ
และสมหวัในทุเรื่อนะะ” บรรานั่าวที่มาไ้แ่อวยพรแบมแบม
แบมแบมยิ้มรับ่อนะรีบบารสัมภาษ์ในรั้นี้
“ อบุที่ืนแบมแบมให้ผม
ผมสัาะูแลเาให้ีที่สุรับ” มาร์เอ่ยทิ้ท้าย
“ อบุทุนนะรับ” และเมื่อารสัมภาษ์สิ้นสุล
แบมแบม็เินออาห้อแถล่าวพร้อมับมาร์
ทันทีที่เินออไป็พบยอแและแ็สันรออยู่่อนแล้ว
แบมแบมโผล่เ้าอยอแ้วยวามรู้สึหลาหลาย แ่ที่เ่นัที่สุือ…
วามโล่ใ
“ อนนี้ระแสอบรับีมา
ทุนยอมรับับำพูอพวนาย” แ็สันเอ่ย เพราะแ็สันและยอแเอ็เ็ระแสเป็นระยะๆอยู่เ่นัน
“ ส่วนให่เาพูว่าไันรับ” แบมแบมเอ่ยถาม
“ ็อวยพรให้นายับมาร์มีวามรัที่สใส” แ็สันว่า
อนนี้อมเม้น์้านลบแทบไม่มีเลย อาะเป็นเพราะแบมแบมไม่เยมี่าวเสียหาย
และอีอย่าานะ และหน้าาอแบมแบม็ันถูใบรราแฟนลับอมาร์้วย
“ วันนี้เหนื่อยมาทั้วันแล้ว
ลับไปพัเถอะ” มาร์เอ่ยับแบมแบม แบมแบมทำเพียพยัหน้ารับ
“ ั้นผมลานะรับเฮียแ็สัน ไปนะยอแ” แบมแบมเอ่ย
“ พัผ่อนเถอะแบมแบม หน้าีหมแล้ว” ยอแว่า
“ แเอ็เหมือนัน
อะไรที่สู้เฮียแ็สันไ้สู้เลย อย่าไปยอม” แบมแบมยุยอแ
“ ไอ้แบมแบม”
“ โหย! ึ้นไอ้เลยหรอเฮีย ่าล้า!” แบมแบมโวยวาย
“ เฮ้อ~ มาร์เอาเมียไปไ้แล้ว
ันะพายอแลับบ้านเหมือนัน” แ็สันว่า ่อนะสั่ให้มาร์มาเอาแบมแบมลับไป
“ หึ! ไป็ไ้ สวัสีรับเฮียแ็สัน” แบมแบมเอ่ย
่อนะยอมเินออไปับมาร์ทันที
“ พี่แ็สัน…แบมแบม้อไปริๆหรอรับ” ยอแเอ่ยถามแ็สัน
แ็สันทำเพียโอบนรัเอาไว้แนบาย
“ เามีวามรัที่สวยาม
เราวรยินีับเานะ” แ็สันว่า
“ แ่…”
“ ไม่้อห่ว พี่ะพายอแไปหาแบมแบมที่เาหลีเอาไหม
ถ้ามาร์มันไม่ยอมให้แบมแบมลับมา เี๋ยวพี่พาไปหาเอ” แ็สันว่า
“ สัานะรับ” ยอแยนิ้ว้อยึ้น แ็สันยิ้ม่อนะเี่ยวนิ้ว้อยอยอแลับไป
“ สัารับ
แ่ว่า็มี้อแลเปลี่ยนเหมือนันนะ” แ็สันว่า ยอแมวิ้วอย่าไม่เ้าใ
“ แลเปลี่ยน…แลเปลี่ยนอีแล้วหรอรับ” ยอแเอ่ยถาม
“ มีเ้าัวน้อยให้พี่เร็วๆสิ”
“ พี่แ็สัน!!!” ยอแเินหน้าแนับไ้
ลอเวลาที่ยอแ้ออยู่บ้าน
และพึ่ปลูถ่ายมลูสำเร็ แ็สัน็ั้หน้าั้าผลิลูอย่าเียว
นยอแเพลียและป่วยไปหลายวัน
“ หน้าแเี่ยว…ยอแรับอยาเป็นศิลปินไหม” ู่ๆแ็สัน็เอ่ยถาม
แน่นอนำถามนี้ทำเอายอแะั
“ ทำไมถึถามรับ” ยอแเอ่ยถาม
“ ็พี่เป็นนทำให้เราาโอาส
พี่มาิๆูแล้ว ถ้าเราอยาเป็น พี่ะพร้อมสนับสนุน” แ็สันิเรื่อนี้อยู่หลายวัน
เพราะารที่ยอแ้อมาูแลแบมแบมในานะศิลปิน ยอแเ็บปวไม่น้อย
ที่แบมแบมไ้เป็นศิลปิน แ่ยอแลับเป็นไ้แ่เออาร์
และูเหมือนแ็สันะเป็นฝ่ายผิเ็มๆ
ถึแม้ที่ผ่านมาแ็สันะเ้า้าัวเอ็เถอะว่านเอนั้นทำถูแล้วที่ไม่ให้ยอแเป็นศิลปิน
และมาแ่านับน แ่พอนานๆเ้าแ็สัน็ปิเสธไม่ไ้เลยว่า
วามฝันที่แท้ริอยอแ็ือารเป็นศิลปิน
“ เป็นอนนี้็ไม่ทันแล้วล่ะรับ อายุผมมาึ้นทุวัน
แล้วถ้าเิ…ถ้าเิว่าผม…ผมท้อ ็ยิ่ไม่ทันให่” ยอแว่า เพราะเรื่อนี้ยอแทำใไ้แล้ว และไม่ไ้าหวัใๆอี
สิ่ที่ยอแาหวัมาที่สุในอนนี้็เป็น…
ารเป็นภรรยาที่ีมาว่า
“ ยอแ…พี่อโทษ”
“ ถ้ารู้สึผิริๆ ผมออะไรอย่าหนึ่ไ้ไหมรับ” ยอแเอ่ยึ้นมา
เพราะเห็นว่าไ้โอาสแล้ว
“ ออะไรรับ”
“ ผมอยาทำเพีย อยาเป็นโปริวเอร์บ้า ผมเยเียนเนื้อเพลไว้บ้า
อยาลอทำู ให้ผมทำไ้ไหม ศิลปินนไหน็ไ้ ผมทำไ้หม” ยอแเอ่ยอ
เพราะวามฝันนี้ยอแเอ็อยาเป็นไม่น้อยว่าารเป็นศิลปินเลย
“ หืม…”
“ นะรับ…ผมอยาทำริๆ”
“ เป็นถึ้อให่อหวัมิวสิ…ทำไมะไม่ไ้ล่ะรับ”
“ รินะรับ ให้ผมทำริๆนะ” ยอแอนนี้ียิ้มว้า และเ็บวามีใไว้ไม่อยู่
รอยยิ้มอยอแอนนี้ทำเอาแ็สันอที่ะรู้สึีไม่ไ้เลย รั้นี้ยอแยิ้มอย่ามีวามสุริๆ
แถมเป็นวามสุที่แ็สันเป็นนสร้ามันึ้นมาะ้วย
“ ฟอ…ลับบ้านันรับ
อยาิน้าวฝีมือยอแ” แ็สันลหอมแ้มยอแฟอให่่อนะโอบเอวเล็เพื่อที่ะเินไปึ้นรถลับบ้าน
“ พี่แ็สัน! หอมทำไมรับ” ยอแโวยวาย
“ ็พี่อยาหอม”
“ แ่ผมเิน!” ยอแว่า
เพราะอนนี้ทัู้่ยัเินอยู่ในบริษัทและพนัานเินให้เ็มไปหม
และภาพอแ็สันและยอแ็ทำเอาพนัานอที่ยิ้มแวยอแไม่ไ้เลย
“ ฮ่าๆ…น่ารัริๆหร่ายอพี่…ฟอๆๆ” และแ็สัน็รวบยอแเ้ามาอ่อนะหอมแ้มยอแโว์พนัานทั้บริษัท
“ พี่เียเออร์!! พอๆ อ๊า! แ้ม้ำแล้วรับ”
.สนามบินสุวรรภูมิ
ร่าบาที่ยัอยู่ในอ้อมออร่าหนา
เนื่อาร่าหนาไม่ยอมปล่อยออาอ้อมอมานานหลายนาที
อนนี้ร่าบาอที่ะเป็นฝ่ายผละออมาไม่ไ้ เนื่อาเาลัวว่านที่เอาแ่อนอยู่นั้นะเรื่อเอาไ้
“ ฮยอ…เี๋ยวเรื่อนะรับ” แบมแบมเอ่ย
เพราะั้แ่ที่แบมแบมเินทามาส่มาร์ที่สนามบิน
อนนี้ทัู้่ยืนอยู่หน้าเโยที่มีบรราแฟนลับอยู่บ้าประปราย เพราะมาร์ไม่ไ้บอว่าะลับเาหลีวันนี้เนื่อลัวว่าะวุ่นวาย
แ่แฟนลับที่บัเอิเอ็ไม่ไ้มีารรุมแ่อย่าใ
แถมทุน็เว้นระยะห่าให้ทัู้่ไ้อำลาันอี้วย
ลอหลายวันที่ผ่านมา
มาร์ามแบมแบมไปทำาน้วยหลาย่อหลายาน ็เลยเอบรราแฟนลับแบมแบมเป็นเรื่อปิ
และอนนี้ทุน็ยอมรับในัวแบมแบมและมาร์ันเือบหมแล้ว
ถึแม้ะมีแอนี้บ้าแ่็น้อย และมาร์เลือที่ะสอนให้แบมแบมปล่อยว่า
เพราะบ้ารั้แบมแบม็เ็บ้อวามที่แอนี้มาิมา
นมาร์้อใ้ไม้ายั้นเ็า ือถ้าแบมแบมเรียเรื่อแอนี้แฟนเมื่อไร
มาร์็ับปล้ำทันที แน่นอนมาร์ไ้ำไรเห็นๆ
นอาแบมแบมะหยุิมาหรือเสียใแล้ว มาร์็ยัไ้ผลิลู่ออี้วย
ทุวันนี้แบมแบมโอรวเสมอ
ว่าอยาให้สามีนเอลๆวามหื่นลบ้า
“ ้อรีบามไปทันทีเลยนะ” มาร์ว่าแบมแบมพยัหน้า
“ รับ…รีบามไปแน่นอนรับ” แบมแบมให้สัา
“ ูแลัวเอ้วยนะรับ
ห้ามโหมานหนันะ ถึแม้ะไม่ไ้ทำแล้วแ่็ห้ามโหมานเ็า” มาร์สั่ร่าบา
“ รับๆ ผมะูแลัวเอ
ฮยอเอ็เหมือนัน ั้ใทำานนะรับ ไม่้อห่วผมหรอรับ” แบมแบมเอ่ย
“ โทรมา้อรับทุรั้นะรู้ไหม ถ้าไม่รับฮยอะบินมาไทยทันที” มาร์ู่
“ แล้วถ้าเิว่าผมอยู่บนเวทีล่ะรับ”
“ ไม่สน ยัไ็้อรับ ถ้าไม่รับะมาามลับไปเอ
ราวนี้ไม่้อทำานแล้ว ่าเสียหาย ฮยอ่ายไ้สบายๆ” ไม่ว่าะยัไ็าม มาร์
้วนยัเผ็ารไ้อย่าเสมอ้นเสมอปลาย
“ โธ่! ฮยอ”
“ ฮยอรัแบมแบมนะรับ”
“ แบมแบม็รัฮยอรับ…เินทาปลอภัยนะรับ” แบมแบมเอ่ย มาร์ึแบมแบมเ้าไปออีรั้
่อนะฟัแ้มร่าบาไปหลายฟอ
“ ฟอๆๆๆๆ ิถึายเลย” มาร์บ่นๆ
“ อือ…พอแล้วๆ ผมอายนะรับ” แบมแบมเอ่ย เพราะอนนี้แบมแบมเริ่มไ้ยินเสียรี๊าพวแฟนลับที่มอๆอยู่
“ ุ๊บ! ฮยอไปนะ” มาร์ุ๊บเบาๆที่ริมฝีปาอแบมแบมเป็นารปิท้าย
่อนะหัห้ามใและยอมเินเ้าเไป
“ บ๊ายบายรับฮยอ” แบมแบมไ้แ่โบมือบ๊ายบายมาร์อยู่้านนอ
และมาร์็หันมามอแบมแบมเป็นระยะๆเ่นัน ร่าบายโทรศัพท์ึ้นถ่ายรูปแผ่นหลัอมาร์่อนะยิ้มออมาเบาๆ
แบมแบมเ้าไปในแอฟพริเั่นทีุ่้นเย
และแบมแบมไม่ไ้เ้านานแล้ว ่อนะอัพรูปภาพที่นถ่ายเมื่อี้ลไป
ิแท็มาร์เรียบร้อย พร้อมับ้อวามใ้รูปภาพว่า…
Have a save flight
my husband. ~
**************************************************************
อโทษที่หายไปนานเลยนะะ อย่าที่บอ่วนี้ไรท์านถาโถมมา แทบะมอานาย่ะ ะพยายามหาเวลามาอัพให้นะะ ถ้าพ้นวันที่22ไปแล้ว นั้นือไรท์เป็นอิสระแล้ว แ่้อพ้นไป่อนนะะ แ่็ะพยายามหาเวลามาอัพให้่ะ
อนหน้าเรามาูวามิถึออสื่ออทั้มาร์และแบมแบมัน่ะ 5555
ที่สำัอย่าลืมอมเม้น์ให้ไรท์้วยเน้อ ารอมเม้น์ือำลัใ ถ้ามีำลัใมา ็ะพยายามหาเวลามาลให้แน่นอน
ฝาิามนิยาย้วย่ะ
#ฟิมบ้ามฟ้า
ความคิดเห็น