คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : บทที่32: Request
.ประเทศไทย
ในบรรยาาศที่ร้อน เพราะแสอาทิย์สาส่ออยู่แทบลอวัน
ไม่ว่าะร้อนนาไหน แ่มัน็ไม่ทำให้ แบมแบมรู้สึว่าเหนื่อย
หรืออ่อนเพลียเลยแม้แ่น้อย ร่าบายืนื่มน้ำิเพื่อแ้อาารแพ้ท้อ
ในระหว่าที่รอบรราสมาิว GOT รวนเ้าเมืออยู่
แบมแบมมอบรรยาาศรอบัว้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแ่มใส
เพราะมันือที่ที่ร่าบาุ้นเย และอบอุ่นที่สุ
“ อนนี้แฟนลับมารออยู่้านนอเยอะมาเลยนะ” เสียอส๊าฟที่อยประสานานอยู่เอ่ยบอ
“ แบมแบมไปออ่อทา VIP
ับมาร์ไหม” เสียเมเนเอร์ฮยอเอ่ยถาม เนื่อาั้แ่อนอยู่ที่สนามบินในเาหลี
ร่าบายืนยัน และแทบะนอนยัน ว่านะออ่อทาธรรมา
แบมแบมไม่อยาใ้อภิสิทธิ์ใๆทั้สิ้น
และร่าบา็รู้ว่า
แฟนลับอน ็รอนอยู่้านนอเ่นัน
“ ไม่รับ
ผมมีแฟนลับรออยู่้านนอ พวเามารออยู่รนั้น ถ้าผมออทา VIP ็มีแ่แฟนลับว GOT แฟนลับพวมาร์ฮยอ” แบมแบมเถีย
“ แ่เราท้ออยู่นะแบมแบม” เป็นอีเสียที่ััึ้นมา
แบมแบมหันไปมอ็พบว่าเป็นมาร์ ที่อนนี้หน้าบูหน้าบึ้เ็มทน มาร์ะแบมแบมเถียันเรื่อนี้มาั้แ่ที่เาหลีแล้ว
แบมแบมื้อท่าเียว มาร์ไม่รู้ะทำยัไี
“ แ่ผม...”
“
ห่วลูเถอะนะ ฮยอลัวแบมโนรุม” มาร์พยายามใ้เหุผลับแบมแบม
“ เฮ้อ~็ไ้รับ” สุท้ายแล้วแบมแบม็้อเห็นแ่ลู
แ่ใริ็ัวลเรื่อแฟนลับนเอไม่น้อย
“ แบมแบม....”
“
ยอแ....มาไ้ไ” แบมแบมหันไปเอเพื่อนรัรอรที่ึ้นรถอล์ฟVIPเพื่อที่ะออาสนามบิน
“ มารับศิลปินอันไ
พวพี่มาร์มาอนเสิร์รวมศิลปินใ่ไหม แเอ็มีานไ พิธีรรายาร KPOP อแไ” ยอแว่า
ใ่แล้ว
สาเหุารมาเมือไทยรั้นี้อว GOT ือารมาแสอนเสิร์ รวมศิลปินา่ายในสััอนเอ ึ่วที่ะเ้าร่วมศิลปิน่าๆา่าย็ะทยอยันมาเรื่อยๆ
เพียแ่วGOT เินทามาเป็นศิลปินลุ่มแร
แบมแบมึไ้รับอานิส์ในารลับบ้านรั้นี้้วย
ปัุบันแบมแบมท้อไ้สี่เือนว่าแล้ว
ผ่านพ้นเอันรายแล้ว และ่วแพ้ท้อแล้ว
แ่็ยัมีอาารรู้สึอยาอาเียนอยู่บ้าเล็น้อย แ่็ไม่มาเท่าที่วร
มาร์ึยอมให้แบมแบมลับมาไทยไ้ และยอมให้นรัรับานไ้ แ่ทว่าานที่แบมแบมรับ็้อเป็นานที่อยู่ในสายาอมาร์เท่านั้น
โรเรื่อมา!
แน่นอนประโย้าบน
มาาารบ่นอแ็สันล้วนๆ
“ อ้อ! ีใัไ้ลับมาในบรรยาาศเิมอีรั้”
อนนี้มาร์เหมือนลายเป็นหมาหัวเน่าลายๆ
เนื่อาแบมแบมให้วามสนใแ่ยอแ และาราานที่ยอแให้มา แบมแบมเปิูราวๆ
แ่ทว่าานส่วนให่ะเี่ยวับเทศาลานนรีอศิลปินKPOPล้วนๆ
อยู่ในสายาอมาร์ลอเวลาริๆ
“ ไม่้อห่วเรื่อแฟนลับอแหรอนะ พวเาเาอออยู่แล้ว
ว่าแะออ่อทาไหนอสนามบิน อีอย่านะ รายารเพลอแ
ันับโปริวเอร์รายาร ันที่ไว้ในแฟนลับอแเาร่วม้วยแล้วนะ” ยอแรู้ว่าเพื่อนนเอำลััวลเรื่ออะไรอยู่
“ อบในะยอแ รู้ใริๆเลยนะ” แบมแบมว่า
พร้อมระบายยิ้มออมา เมื่อรู้ว่าสิ่ที่นัวลนั้น ไม่มีปัหาอะไรแล้ว
“ ลับมาราวนี้แบมแบมะไปนอนที่โรแรมับพี่มาร์ไหม”
ยอแเอ่ยถามถึเรื่อที่นเอสสัย
“ ไม่หรอ ลับพี่มาร์แล้ว
พอออาสนามบินะแยออไปน่ะ พี่มาร์ะไปนอนที่อนโอเราน่ะ” แบมแบมหันไปมอหน้ามาร์อยู่พัหนึ่ ่อนะหันมาอบยอแ
“ มีอะไรรึเปล่า” มาร์ที่ปล่อยให้สอเพื่อนีุ้ยันอยู่นานแล้ว
เอ่ยถาม
“ ยอแถามเรื่อที่นอนน่ะรับ
ผมบอไปว่าฮยอะไปนอนที่อนโอผม” แบมแบมเอ่ยอบ
“ หืม...แล้วแบบนี้ เวลามีานะไม่วุ่นวายหรอรับ”
เป็นยอแที่เอ่ยถามมาร์เป็นภาษาเาหลี
เพราะานอแบมแบมน่ะไม่น่าัวลเท่าไร แ่านอมาร์ เาไ้เลยว่าวุ่นวายแน่ๆ
“ ุยับพวเมเนเอร์ไปแล้วล่ะ
านส่วนให่อยู่ับที่โมอนเสิร์
อนโแบมแบมเหมือนะใล้ับที่ัอนเสิร์มาว่าโรแรมอี “ มาร์เอ่ยอบยอแ
“ อ้าว! ฮยอไปนอนับแบมแบม
วนี้ินยอฮยอ็วยน่ะสิรับ” เป็นยูยอมที่ยืนอยู่้าๆเอ่ยึ้นมา
“ ทำไมล่ะ”
“
แ่เิมมาร์ฮยอเป็นรูมเมทเวลามีทัวร์อนเสิร์ับินยอฮยอ
ส่วนเบีฮยอับผมเป็นรูมเมทัน แ่ว่าานนี้ผมไปนอนับแนเอร์นหนึ่อบริษัท
เรามีนัุยันเรื่อโว์น่ะรับ” ยูยอมว่า
“ ั้นนที่้อไปนอนับเบีฮยอ ็ือินยอฮยอใ่ไหม”
แบมแบมเอ่ยถาม
“ รับ”
“
ยุ่แล้วสิ” มาร์บ่นออมา
่อนะหันไปมอนทัู้่ อนนี้เบีเินออมาา่านรวนเ้าเมือแล้ว
ึ่ินยอ็เินามมาิๆ
“ มีอะไรันรึเปล่า” ินยอเินมาหาพวมาร์
่อนมือะพันสายหูฟั เพื่อเ็บลระเป๋า ลอเวลาที่นั่อยู่บนเรื่อบิน
และอยู่ใล้เบี
ินยอใส่หูฟัเพื่อผิบัารสนทนาและารรับรู้ใๆทั้สิ้นาทุน
“ เออ..”
“
ไ้เวลาแล้ว ไปันไ้แล้ว” เป็นเมเนเอร์ฮยอที่เินมาเรียทุน
เพื่อเรียมัวไปออทา VIP ที่ไ้เรียมเอาไว้ให้แ่บรราศิลปินทั้หลาย
“ ั้นเอันที่รถนะ เี๋ยวออไปหาพี่แ็สัน่อน
ป่านนี้บ่นแล้ว อั้นานว่าะให้สิทธิันเ้ามาหาแในนี้ไ้” ยอแว่า
“ อื้ม...เป็นธรรมา แท้ออยู่นะ” แบมแบมว่า เพราะอนนี้ยอแเอ็ท้อไ้สามเือนแล้วเ่นัน
“ แ็ท้อเหมือนันนั้นล่ะ” ยอแสวนลับไปทันที
“ ฮ่าๆ พอๆเลิแวๆ” แบมแบมว่า
่อนะเรียมัว ออไปทาVIPับมาร์และทุน
ท่ามลาบรรยาาศ แสแ และเสียรี๊ที่ล้นหลาม
อแฟนลับาวไทย ทุนที่รอ้อนรับบรราศิลปินอยู่นั้น
แบมแบมเอ็เินเียู่มาร์มาิๆ
พร้อมับสอส่ายสายาเพื่อมอหาลุ่มแฟนลับอัวเอเ็มที่
“ รี๊ พี่มาร์หล่อเหมือนเทวาส่มาเิ ”
“ รี๊ ๊อเเว่นนนนนน”
“
รี๊ ินยอ เบี หล่อทัู้่ เหมาะสม ันิปู่นี้!!”
“
รี๊ ยูยอมอพี่ หล่อวัวายวายล้มริๆ”
“ รี๊ พี่มาร์ แๆ พี่มาร์มาับแบมแบมริๆ้วย”
“
รี๊ น้อแบมแบม รี๊ น้อน่ารัอ่ะแ
อนที่ยัไม่ท้อไม่เห็นะน่ารันานี้ พอท้อล่ะน่าทะนุถนอมึ้นเป็นอเลย”
ท่ามลาเสียรี๊
และเสียพูุยอแฟนลับ บวับบรรยาาศที่ร้อนอบอ้าวนรู้สึไ้
แบมแบมเริ่มมึนศีรษะ ร่าบาระุายเสื้ออมาร์เบาๆ เป็นเิส่สัา
และูเหมือนมาร์ะรับรู้ไว
ร่าหนารีบหยิบเอายามที่แบมแบมพอยู่เป็นประำออมาทันที
“ ไหวไหมแบมแบม ฮยออุ้มไหม” มาร์เอ่ย
“ ไม่รับ อีนิเียวะถึรถแล้ว” แบมแบมรีบปิเสธพร้อมับว้ายามามาร์ไปอย่าไว
“ ทนไวนะรับ ่อยๆเินนะ” มาร์ประอร่าบาไปลอทา
มาร์และแบมแบมะเิน้าว่าเพื่อน เพราะมาร์ไม่ล้าเินไว
ลัวะไประทบเ้าัวน้อย มาร์เลยแทบะประอแบมแบมทุฝี้าว
“ รี๊ แพี่มาร์อบอุ่น ูแลพี่แบมีมาเลย”
“
รี๊ มาร์แบมๆๆๆๆ”
“
รี๊ ไม่ไ้พ่อแม่ เอาลูแทน็ไ้
พี่ะรอลูในท้ออน้อแบมนะะ”
ภาพที่มาร์ูแลแบมแบม อยู่ในสายาอสื่อ และแฟนลับทุน
มาร์เลยลายเป็นระแส เรื่อวามหล่อที่บวเรื่อวามอบอุ่น และารูแลใส่ใน้าายไปอีเท่าัว
“ เป็นไล่ะ แล้ว็ร้อะออ่อทาธรรมา
นี่แ่่อทาVIP แบม็ไม่ไหวแล้ว” มาร์ที่ึ้นมาบนรถเรียบร้อยแล้ว
บ่นร่าบาแทบะทันที แ่มือหนา็ับแบมแบมบบนอ และถือยามให้อยู่ลอเวลา
“ ็ แบมอยาเอแฟนลับ”
“
มัวแ่มอหาแฟนๆ ไม่สนใอะไรเลย ถ้าแบมเป็นไรไป พวเารู้สึผิ
และฮยอไม่ให้อภัยัวเอลอีวิ ทีู่แลแบมแบมไม่ี” มาร์ว่า่อ
อาารปวศีรษะอแบมแบมน่าะมาาารสอส่อสายามอหาแฟนลับอนเอ แ่ปริมานที่เยอะบวเสียรี๊และอาาศ อีทั้ร่าายอร่าบาที่ยัมีอีหนึ่ีวิ ไม่้อแปลใเลยว่าทำไม แบมแบมถึไ้ปวศีรษะ
“ อโทษรับฮยอ” แบมแบมเอ่ยอย่ารู้สึผิทันที
“ เฮ้อ~ ไม่เป็นไรรับ หลับานะ
นอนะ เี๋ยวฮยอพาลับอนโเอ” มาร์ว่า
แบมแบมพยัหน้าับหน้าอหน้าอมาร์ ่อนะหลับาลเบาๆ
“ ฮยออย่าไปุแบมแบมเลยรับ นำลัท้อ” เป็นินยอที่เอ่ยึ้นมา หลัาสัเสถานาร์อยู่ลอเวลา
“
นั้นสิ แบมแบมิถึแฟนๆที่นี่ และ็เมือไทยมา
เาลับไปอยู่ที่เาหลีับฮยอั้หลายเือน” เป็นยูยอมที่เสริมทัพ
“ ไม่ไ้อยาุ และ็เ้าใแบม้วย แ่ถ้าไมุ่
็ะื้อไม่ยอมห่วัวเอับลูหรอ” มาร์เอ่ย
่อนะลูบผมที่ปรหน้าแบมแบมออเบาๆ อนนี้แบมแบมหลับาอมาร์ไปแล้ว มาร์เอ็ประออแบมแบมไปลอทาเ่นัน
“ ฮยอเรียมไ้ายาใหม่ไ้เลย” ยูยอมว่า
“ ายาอะไร”
“
็เ้าพ่อหว ห่ว เมียไ” ยูยอมว่า
“ ริๆ รับ ฮยอไ้ระแสเรื่อวามอบอุ่น
และเพอร์เฟแมนไปแน่ๆ” ินยอว่า่อ
“ อิาหรือไรับฮยอ ฮยออยาไ้แบบนี้บ้าไหมรับ
ลอท้อูบ้าสิ” เป็นยูยอมที่เอ่ยึ้นมา
่อนะหันไปสบาเบีที่เบาะ้านหลัอรถ
และหันลับมาูินยอที่นั่อยู่เบาะรลาับน
“ พูอะไรน่ะยูยอม!”
“ ผมไม่ไ้พูอะไรผิ
แ่พูเยๆ” ยูยอมทำไม่รู้ไม่ี้
“ ไอ้ยูยอม!”
“ อย่าพึ่ีหน้ายัษ์ใส่สิฮยอ”
“ ันะไปฟ้อนที่แีบอยู่”
ินยอหมายหัวยูยอม
“ ฮยอ!!!”
อนนี้รถู้ไ้เินทามาถึโรแรม
อันเป็นที่พัอบรราทีมานและศิลปินทั้หมแล้ว อนนี้เมเนเอร์ำลัแุแให้ับทุนอยู่
มาร์และแบมแบม็ยัอยู่ที่โรแรม
เนื่อาว่ามาร์้อรอรถที่แ็สันะส่มาให้มาร์และแบมแบมใ้
ระหว่าที่ทัู้่อยู่ที่เมือไทย
“ มาร์ไปนอนับแบมแบมใ่ไหม ั้น้ามนะ” เสียเมเนเอร์เอ่ย
“ รับ”
“ ส่วนยูยอมไปนอนับิมวอนนะ”
เมเนเอร์เอ่ย
่อนะยื่นุแห้อให้ยูยอมและแนเอร์อบริษัทที่ยูยอมั้ใะไปนอน้วย
เนื่อาะหารือเรื่อารั้อมท่าเ้นพิเศษ
“ ูยูยอมมัน้วย
อย่าให้หนีไปเาะห้อศิลปินอี่ายล่ะ” เมเนเอร์เอ่ย
“ โธ่! ฮยอ” ยูยอมโวยวายเล็ๆ
“ ินยอ เบี เหลือนายสอน นอน้วยันไ้ใ่ไหม”
เมเนเอร์เอ่ยถาม
“ เออ..." ินยอที่ำลัอยู่ใน่ว็อ
เพราะไม่ไ้ิถึเรื่อนี้ และำลัะเอ่ยปิเสธ
“ ไม่มีปัหารับ” เป็นเบี
ที่เ้ามาึุแห้อาเมเนเอร์ไป
“ เออ...ฮยอ ผมไปนอนับฮยอไม่ไ้หรอ” ินยอรีบถามทันที เพราะอนนี้เหมือนเบีะเินลิ่วไปหาห้อแล้ว
“ ไม่ไ้หรอ รั้นี้บรราเมเนเอร์มาเป็นู่น่ะ
ไม่มีเศษเหลือให้นายไปนอน้วยเลย” เมเนเอร์เอ่ยบอ
“ ฮยอ...”
“ มีปัหาอะไรรึเปล่าินยอ”
เมเนเอร์เอ่ยถาม
“ ไม่มีอะไรรับ” ินยอไม่อยาให้เป็นปัหา
เลยัสินใับท เพราะั้แ่ินยอหนีมาพัผ่อนที่เมือไทย และพอลับเาหลีไป
ินยอ็แยห้อนอนับเบีมาโยลอ
ลอารอยู่ที่หอพั
เหมือนทัู้่ะัออาโลอันและันมา ่วนี้วGOT ศิลปินส่วนให่ะโฟัสานเี่ยว
มาร์็ออรายารวาไรี้ หรือานถ่ายแบบเป็นหลั ส่วนยูยอมไม่้อพูถึ
ออแ่รายารสายเ้น ส่วนัวเบีเอ็เหมือนมีแผนทำอัลบัมเี่ยว
แน่นอนินยอึโฟัสแ่านถ่ายละร
พอมีาราที่้อออไป้อมอนเสิร์
หรือ้อมเ้น่าๆ ทั้ินยอและเบี็เหมือนเพื่อนร่วมานธรรมาๆเท่านั้น
พูุยแทบะนับำไ้ มาร์และยูยอมที่้อผันัวไปเป็นนลา
แทบะสมอระเบิัวเอทุรั้ไป
“ ินยอฮยอ ไปนอนับผมไหมรับ” เป็นแบมแบมที่เอ่ยถาม
อนนี้แบมแบมเริ่มรู้สึีึ้นมาแล้ว
“ ไม่ีว่า ไม่อยาวนนายับมาร์ ไว้พรุ่นี้เอันนะ”
ินยอเอ่ย ่อนะเินผละออมาาลุ่มอทุน
เพื่อไปหาห้อที่น้ออาศัยนอนับเบีลอารทัวร์อนเสิร์นี้
ารทัวร์อนเสิร์รั้นี้
มีทั้หม 2 รอบ 2 วัน แ่มีสัมภาษ์รายาร่าๆอี รวมๆแล้ว
ะอยู่ที่เมือไทยประมา 5 วัน แ่เหมือนไ้่าวามาร์มาว่า
ทั้มาร์และแบมแบมะอยู่่ออี2วันให้รบอาทิย์หนึ่ ่อนะเินทาลับเาหลี
ารลับไปรั้นี้
มาร์และแบมแบม มีแผนะย้ายออาหอพั เนื่อา ทัู้่้อารวามเป็นส่วนัว รวมถึแบมแบมที่ำลัท้อ
และ้อารพื้นที่เลี้ยลู มาร์เลยัสินใะย้ายออ แ่มาร์ไม่ไ้ไปไหนไล
ะอยู่ละแวเียวับหอพันั้นล่ะ
้านยูยอมเอ
็เหมือนะบ่นเปรยๆ ว่าะลับไปอยู่บ้าน
เนื่อาน่าะสะวสะบายมาว่าอยู่หอพัอบริษัท และมีอิสระมาว่า
ินยอเลยที่มีวามิเรื่อย้ายออาหออยู่แล้ว
็เลยยิ่อยาะย้ายออเ้าไปให่
รั้นี้
ินยอเลยแอบไปูหอพัใหม่สำหรับนเอบ้าแล้ว
และินยอเอ็มีแผนที่ะย้ายออแล้วเ่นัน หลัาลับไปเาหลีวนี้
ินยอะย้ายออาหอพัแล้วริๆ อยู่ไป็มีแ่อึอั ินยอไม่อยาอยู่
“ อยู่ับันมันอึอัมาหรอไ” ทันทีที่หาห้อเอ
ินยอ็เปิประูเ้าไปเอับเบี ที่ำลันั่อยู่บนเีย และมอมาที่นาเียว
“ อย่ามาหาเรื่อไ้ไหมเบี ่าน่าอยู่” ินยอเอ่ยึ้นมาบ้า
“ ะเย็นาันแบบนี้ลอเลยใ่ไหม” เบีเริ่มหุหิแล้ว ร่าโปร่รเ้าไประา้อมืออินยอทันที
“ ฟันะเบี ันไม่ใ่นเริ่มเรื่อนี้!” ินยอสะมือออาารเาะุมนั้น และึ้นเสียใส่บ้า
“ อย่าี่เ่าไปหน่อยเลย นายโรธันมาเป็นเือนๆแล้วนะ
เรื่อรายารแ่านบ้าบอนั้น”
“ อย่าสำััวเอผิ
ุมีอะไรี ถึทำให้ผมี่เ่าใส่ไ้!”
“ ินยอ!! อย่าทำให้ันอารม์เสียน่า เรามาุยันีๆ
ันยัไม่ไ้ิบัีเรื่อที่นายหนีไปนอนห้อเ่าอมาร์ฮยอนะ!” เบีเอ่ยเสียเย็น
“ สำั้วยหรอ เรื่อนี้น่ะ”
“ หมายวามว่าไ
ทำไมมันะไม่สำั”
“ เราไม่เยเป็นอะไรัน
ันิ็ไม่! เรื่อระหว่าเรามันไม่เยมีำว่าัเน!
ุน่ะเห็นแ่ัว เห็นผมเป็นัวอะไรันแน่ นึะทำอะไร็ไ้
นึะสั่อะไร็ไ้!” ินยออนนี้น้ำาเริ่มไหลออมาแล้ว
ร่าเพรียวรหน้าเบีอนนี้ำลัวาเบีทั้น้ำา
“ ินยอ…”
“ ผมอยู่เยๆอผมมัน็ีอยู่แล้ว
ุเ้ามายุ่ทำไม เ้ามาทำไม!!! ฮึ...แ่นี้ผมยัสูเสียไม่พออีหรอเบี...ฮึ...แ่นี้มันยัเ็บไม่พออีหรอ
ผมทำอะไรผิ ุถึทำับผมแบบนี้!!!” ินยออนนี้เหมือนนสิแ
ร่าเพรียวแทบะหลุทุำพูที่อยู่ในใออมานหม
“ นายำลัเ้าใผิ”
“ มีอะไร้อให้เ้าใผิ”
“ ันรันาย....”
“ หึ!
รัั้นหรอ นที่เารัันริๆ เาไม่ทำันแบบนี้หรอนะ” ินยอเอ่ยทั้น้ำา ยิ่เบีอย้ำำว่ารั ินยอยิ่รู้สึเ็บ
รั แ่็ไม่เยพู
รั แ่็ทิ้ว้า
รั แ่็ทำร้าย
รั แ่็บัับร่าาย
และิใ
รั
แ่ทำเหมือนินยอไร้ัวน
“ ินยอ...นายฟััน่อน”
“ ฮึ..เราไม่มีอะไร้อุยัน
สิ้นานนี้ ผมะย้ายออาหอ พอหมสัา เรา็ไม่ำเป็น้อมาุยันอี วันนี้ผมะไปนอนับนอื่น ถ้าุรัผมริๆ ุปล่อยผมไปเถอะ ผมอร้อ”
“ ินยอ! ันไม่มีวันให้นายไปาัน่ายๆหรอนะ!” เบีที่ไม่เยรับรู้วามรู้สึอินยอถึับไป่อไม่เป็น
เาไม่รู้ริๆ ว่าินยอรู้สึยัไ เบีรู้แ่ว่า
เบี้อเอานะวามพยศอินยอให้ไ้
ใ่! เบีิว่าินยอพยศมาลอ
ิว่าินยอี่เ่า
และไม่ใส่ใวามรัอนมาลอ ไม่ิไม่ฝันว่าินยอะิไปอีแบบหนึ่
ือ...ิว่านรัเล่นๆ
“ ผมอร้อ
ปล่อยผมไปเถอะ ุไม่ไ้รัผมริๆหรอ ุ้อารแ่ัยนะ”
“ ินยอ...”
“ ฮึ...ุนะแล้ว
ุนะแล้วเบี ุทำให้ผมรั ให้ผมยอมุ ให้ผมยอมทุอย่า าวันนี้เป็น้นไป
ปล่อยผมไปเถอะนะ”
“
ไม่...ไม่มีวัน...”
“ ผมอร้อ...”
ินยอเอ่ยอย่านหมแร และไม่ว่าเบีะพยายามเ้ามาใล้แ่ไหน
ินยอ็เอาแ่หลบหลีเบี
“ ินยอ...นายฟััน่อนไ้ไหม”
เบีเอ่ยอร้อ
“
เบีฮยอ! ินยอฮยอ ๊อๆ อยู่ันไหมรับ
ลไปทาน้าวันรับ ๊อๆ” ู่ๆ็มีเสียเาะประูัึ้น
พร้อมับเสียร้อเรียอยูยอมที่เรียทัู้่
“ ฮึ....ยูยอม” เป็นินยอที่รีบเปิประูออไปทันที
“ ินยอฮยอ! เป็นอะไรไหมรับ”
ยูยอมใ เมื่อเห็นสภาพอินยอ ที่อนนี้หูาแไปหม
ใบหน้าเ็มไป้วยหยาน้ำามามาย
“ ให้ฮยอไปนอน้วย ให้ฮยอไปนอน้วยเถอะนะ” เสียินยอที่เอ่ยับยูยอมเ็มไป้วยอาารอร้อ
ยูยอมหันไปมอนที่ยืนอยู่้าหลัินยออย่าเบี
สายาเบีเ็มไป้วยวามัวลใ และวามเ็บปวไม่แพ้ินยอเลยสันิ
“ เออ....”
“ ให้เาไปนอน้วยเถอะยูยอม”
เป็นเบีที่เอ่ยออมา
“ ฮยอ....”
“ เี๋ยวันไปนอนับิมวอนเอ” เบีเอ่ย ่อนะเินออาห้อไป
“ ินยอฮยอ....”
“ ยูยอม
ฮึ ฮือๆ” ินยอปล่อยน้ำาออมาเ็มที่
หลัาเบีเินออไปแล้ว ยูยอมทำอะไรไม่ถูไ้แ่อปลอบินยอ
พร้อมับหันไปมอแผ่นหลัอเบีเป็นระยะ
ินยอฮยอะรู้ไหม
เบีฮยอหันมามอินยอฮยอ
พร้อมหยน้ำาที่ไหลออมาเ่นัน
.สูิโอรายาร Kpop in
Thailand
แบมแบมำลันั่แ่หน้าอยู่หน้าระบานให่พร้อมับมาร์ที่นั่อยู่้าๆ
วันนี้แบมแบมมีานสัมภาษ์บรราศิลปินที่มาร่วมานKPOP ในรั้นี้
ามาราแล้ว ิวอวGOTะอยู่ในลำับท้ายๆ่วบ่ายๆ
แ่ิวเ้า ะเป็นอบรราศิลปินหิ แ่มาร์เอ็้อื่นและพาแบมแบมมาทำาน
ึเป็นมาร์ที่มานั่หลับ้าๆภรรยาัวน้อยมาว่าามมาเฝ้าภรรยา
“ ุมาร์ที่เฝ้าไม่ห่าเลยนะะ” เสีย่าแ่หน้าเอ่ยแวแบมแบม
“ เมื่อืนพี่มาร์นอนึน่ะรับ เผอิมีเรื่อนิหน่อย
แถมผม็ันแพ้ท้อลาึอี ทั้ๆที่็เลิแพ้ไปแล้ว
สสัยลูไม่ินับสถานที่น่ะรับ เยอยู่แ่ในเมือหนาวๆ” แบมแบมบ่น
“ อาาศเมือไทย็แบบนี้ล่ะ่ะน้อแบม
ั้แ่ท้อผิวหนูทั้าว ทั้ผ่อ สสัยเป็นลูสาวแน่ๆเลย่ะ”
“ หรอรับ พี่มาร์เอ็บ่นว่าอยาไ้ลูสาว
เาอบเ็ี้อ้อนน่ะรับ” แบมแบมว่า
“ แ่ะว่าไป็สมับำแหน่เทวาสวรร์มาๆเลยนะ
หล่อแม้ระทั่อนหลับ” ่าแ่หน้าว่า
แบมแบมทำเพียยิ้มำลับไปเท่านั้น
“ แบมแบมรับ เรียมิวรับ” เสียอทีมานเอ่ยเรียแบมแบมที่แ่หน้าทำผมเสร็พอี
“ ไ้เวลาแล้วหรอ พี่ะไปูหน้ามอนิเอร์นะ” เหมือนมาร์ะมีาส่วนัว ทั้ๆที่หลับอยู่แ่พอทีมานเรียแบมแบม
็สะุ้ื่นึ้นมา แถมเหมือนะเ้าใภาษาที่ทีมานสื่อับแบมแบมะ้วย
“ รับฮยอ...วนี้มีัอานูน่า
นที่ทำให้เบีฮยอับินยอมีปัหา้วยรับ” แบมแบมเอ่ย
เพราะหลัาสัมภาษ์วนี้เสร็ อีไม่นานวGOT็มาถึที่นี่ันหม
แบมแบมไ้แ่ภาวนา อไม่ให้ทั้สอวเอันเลย
แบมแบมลัวินยอฮยอะเ็บไปว่านี้
“ ไม่้อัวลเรื่ออนอื่นรับ เี๋ยวระทบในท้อ”
มาร์ว่า
“ นอื่นที่ไหน นั้นพี่ินยอ พี่ายอแบมอีนนะ”
“ รับๆ รู้แล้วรับ แ่ิมาไป ระวัระทบเบบี้นะ
มัมมี๊” มาร์เอ่ย
“ แี๊ไม่้อัวลไปหรอรับ
มัมมี๊นนีู้แลัวเออยู่ลอเวลาอยู่แล้ว อบห่วเินไปสุๆเลยนะ”
“ ็ั้ใผลิออมา ็้อห่วเป็นธรรมา”
“ มาร์ฮยอ!!” แบมแบมหน้าแอย่าเห็นไ้ั ่อนะเินหนีไปทำานอน่อ
มาร์มอแบมแบมอยู่ที่หน้ามอนิเอร์ลอเวลา
และเมื่อทีมานสั่พัเมื่อไร ็เป็นร่าหนาที่้อเ้าไปพั เ้าไปเอายามมาให้หรือแม้ระทั่ับเหื่อให้นรั เรียไ้ว่า แย่หน้าที่ทีมานนอื่นไปันหมเลย
แ่็เรียเสียรี๊าบรราแฟนๆในห้อสูิโอไ้ไม่น้อยเลยล่ะ
“ น้อแบมรับ อันนี้สริป่อไปอวGOTรับ” ทีมานเินเอาสริปำถามอวGOTมาให้แบมแบม ำถามส่วนให่ะเาะเรื่อผลานเี่ยวอแ่ละน
รวมถึำถามเรื่อแบมแบม้วย
“ ำถามที่เี่ยวับผม แ่ให้ผมถาม มันะีหรอรับ”
แบมแบมเอ่ยถามทันที
“ ทีมานแ่เียนไว้เยๆ เอาไว้สำรอน่ะ
น้อแบมไม่้อีเรียส” ทีมานบอ
“ เออ...แล้วำถามอเบีล่ะรับ”
“ หืม...มีปัหาั้นหรอ”
ทีมานเอ่ยถาม
“ ำถามอัอาับเบี
เหมือนะเป็นุเียวันเลยนะรับ ถามเหมือนันมาเินไปไหมรับ” แบมแบมเอ่ยถาม
“ ระแสเรื่อนี้ำลัแร พวแฟนๆอมาน่ะ ถามไปเถอะ”
ทีมานว่า แบมแบมพยัหน้ารับ เมื่อลับหลัทีมานแบมแบมแทบะถอนหายใทิ้
ให้ถามว่าแบมแบมับมาร์วามสัมพันธ์ไปถึไหนแล้ว
ยั่ายว่า
ให้ถามว่าเบีำลัูใับัอาริรึเปล่า
มันไม่เห็นสร้าสรรรไหน รายารวรเน้นเรื่อุภาพอศิลปิน ผลาน่าๆมาว่า แ่ผลานอเบี ันมีเรื่ออัอาเี่ยว้วยน่ะสิ เนื่อารายารแ่านอเบีและัอา ันิที่ว่าเริ้รายารระุย มีทั้แฟนลับที่พอใและไม่พอใ ็เลย่อน้าเป็นระแสทีเียว
“ เฮ้อ~
านหนัเลยราวนี้เบีฮยอ...”
“ เป็นอะไรรึเปล่าแบมแบม”
มาร์เอ่ยถาม
“ เมื่อืนินยอร้อไห้หนัมาเลยใ่ไหมรับ” แบมแบมเอ่ยถาม
เพราะหลัาที่ยูยอมโทรมาบอมาร์เรื่อที่ินยอและเบีมีปาเสีย
ถึั้นินยอร้อไห้ไม่หยุ แบมแบมเลยอร้อึ่บัับให้มาร์ไปูินยอที่โรแรม
มาร์็เลยยอมปล่อยแบมแบมให้อยู่อนโามลำพั
และับรถออไปที่โรแรม แ่มาร์็ไม่ไ้ละเลยแบมแบม
เพราะมาร์บัับให้แบมแบมทานยาและเ้านอน
ถ้าแบมแบมไม่นอนมาร์็ะไม่ไปูินยอให้ แน่นอนแบมแบมเลยเผลอหลับไป
ว่าะื่นึ้นมา็เ้าและไ้เวลาออไปทำานแล้ว
“ ็พอัวอ่ะนะ
ยูยอมับฮยอให้ินยาลายเรียับยานอนหลับไปน่ะ ไม่ั้นินยอไม่ไ้นอนแน่ๆ
าบวมสุๆ” มาร์ว่า
“ แล้วเบีฮยอล่ะรับ”
“ รายนั้น็เหมือนัน
เหมือนหุ่นยน์ ไม่ยอมรับรู้อะไร เอาแ่บอว่าินยอมาอร้อให้ปล่อยินยอไป”
มาร์เล่า เพราะมาร์เอ็ไปูเบีมาเหมือนัน
“ ผมสสารินยอฮยอ”
“ เฮ้อ~ ฮยอไม่อยาเ้าไปยุ่หรอนะ และ็ไม่อยาให้เราเ้าไปยุ่้วย
เรื่อนี้มันเป็นเรื่ออนสอน”
“ แ่...”
“ นาเรื่ออแบม
ฮยอยััารเอเลย และ็ัารไ้แล้ว้วย
เรื่อแบบนี้มันอยู่ที่วาม้อารอเบี และ็ินยอ
เรา้อปล่อยเาให้ัารเอ แ่ถ้ามันไม่โอเริๆ
เาูไม่ไหวันทัู้่เรา่อยเ้าไป่วย”
“ แ่อนนี้ินยอฮยอ
เหมือนะไม่ไหวแล้วนะรับ” แบมแบมเอ่ยบอ
มาร์ทำเพียลูบแ้มเนียนอภรรยาัวน้อย ่อนะยิ้มออมาเล็น้อย
“ รู้อะไรไหม ฮยอมีวามเื่ออยู่อย่าหนึ่นะ”
“ เื่ออะไรรับ”
แบมแบมถามาใส
“ เื่อว่า นเราน่ะ...ถ้าะให้ปล่อยนที่รัไป
มัน็เหมือนสั่ให้ไปาย” มาร์เอ่ย้วยสีหน้าและแววาที่ริั
“ ฮยอ...”
“ ฮยอเยเผลอปล่อยแบมแบมไป
แน่นอนเ็บปาาย พอไ้โอาสถึไม่อยาปล่อยไปอีไ ไม่ว่าะวิธีไหน ะให้ทำยัไ
ฮยอ็ะึแบมแบมลับมาเป็นีวิอฮยอให้ไ้”
“ ฮยอหมายวามว่าไรับ”
“ ฮยอเื่อว่านอย่าเบี ็ิเหมือนฮยอ แ่ฮยอ็ไม่รู้หรอนะว่ามันะัารยัไ แ่เื่อเถอะว่า ยัไมัน็ไม่ยอม ปล่อยินยอไปแน่ๆ”
*****************************************************************************************************
555555555555555555555 หายไปนานเลยเนอะ หลายๆนลืมไรท์ และลืมเรื่อนี้หรือยัะ ใรที่ลืมไปแล้วลับไปอ่านใหม่ไ้เลยนะ และ็อย่าลืมเาเลยน้าาาา แ่หายไปนิเียวเอริรี๊
ไรท์อโทษริๆนะะ ่วนี้ไรท์วุ่นวายับีวิัวเอสุๆ ยัไ็อย่าพึ่ทิ้ันไปเลยเนอะ ไรท์็สัาะไม่ทิ้เรื่อนี้และทุนไปเ่นัน ไม่มีำแ้ัวใๆ นอาำว่าอโทษ อโทษริๆนะะ
อให้ทุนลับมาสนุับฟิเรื่อนี้อีรั้นะะ ่วนี้ะเ้าสู่เนื้อเรื่ออินยอับเบี ่อน้าีเรียสหน่อยนะะ แ่เปิมาแบบนี้ หลายนาหวัncทีุ่เือาู่นี้ แน่นอน่ะมีแน่นอน แ่หลัาอนนี้นะะ ยัไม่ถึเวลา ฮ่าๆ
เป็นำลัใให้ไรท์้วยนะะ
ฝาฟิ้วยนะะ
#ฟิมบ้ามฟ้า
ความคิดเห็น