ฟิคบารามอสตอนรักแรกของนักฆ่า
รักแรกของนักฆ่าเป็นอย่างไร โปรดติมตามชมนะคร้า..................
ผู้เข้าชมรวม
1,948
ผู้เข้าชมเดือนนี้
10
ผู้เข้าชมรวม
1.94K
หมวด : แฟนตาซี
อัปเดตล่าสุด : 1 ก.ย. 53 / 23:48 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ที่ห้องหัวหน้าป้อมอัศวิน
“เฮ้ย คิลเป็นอะไรไปหรอ ทำไมดูเหม่อลอยพิกล”
น้ำเสียงถามด้วยความเป็นห่วงเนื่องจากเห็นเพื่อนซี้มีท่าทางแปลกไป
“........................”
ไม่มีเสียงตอบเนื่องจากนักฆ่านัยน์ตาสีม่วงยังไม่รู้สึกตัวว่ามีคนถาม
“ไอ้คิลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
ลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลฟังชั้นอยู่หรือเปล่าเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“หืม........เอ่อ...........เฟรินเมื่อกี๊นายว่าไงนะ”
คำถามจากคนที่เพิ่งรู้สึกตัวเรียกความโมโหแกมหงุดหงิดของเจ้าตัวยุ่งประจำป้อมได้ดี จนต้องหาคำมาประชด แต่ก็ยังไม่วายจะแซวเพื่อนรัก
ของตนเอง
“ช่างเหอะ แกมัวแต่คิดถึงเจ้าหญิงคนงามของแกอยุ่อะดิท่าถึงไม่ได้ฟังชั้นพูด”
“แกจะบ้าหรอ ใครจะไปคิดถึงเรนอ.....อุ๊บ”
“ฮั่นแน่ยังไม่มีใครบอกว่าเป็นเจ้าหญิงเรนอนซะหน่อยนึง ร้อนตัวจังนะ”
“อะ...อะไรเล่า................”
บุรุษนัยน์ตาสีม่วงร้อนตัวทันที
“อย่างว่าล่ะนะ เรนอนเค้าออกจะสวยใครๆก็อยากนึกถึง แถมเค้ายังเป็นรักแรกของนักฆ่าผู้อ่อนประสบการณ์อย่างแกด้วนนิคิล ฮึฮึ”
เจ้าตัวยุ่งยังแซวเพื่อนรักของตนเองต่อไป
“ยัยนั่นไม่ใช่รักแรกของชั้นหรอก...........................................”
คิลพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดจนเฟรินเลิกแหย่แล้วหันมาถามด้วยความสงสัยว่า
“ง่า...แล้วใครเป็นรักแรกของแกล่ะคิล”
“..................................................................................................................................................................................
..................................................”
คำตอบที่ได้เป็นความเงียบ จนเฟรินต้องถามซ้ำ
“แล้วตกลงใครคือรักแรกของแกหาคิล”
“...............แกนี่ไม่ยุ่งซักเรื่องจะได้มั๊ยเนี่ย”
พอพูดจบคิลก็เดินจากไปทิ้งให้เฟรินยืนงงกับคำตอบของเพื่อนซี๊
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เฮ้อ..................คนรักคนแรกน่ะหรอ..............................................................”
นักฆ่าหนุ่มนั่งคิดที่ห้องนั่งเล่นของป้อมอัศวินจนหลับไป
“นี่ คิลมาหลับอยู่ที่นี่เองหรอ ชั้นหาตั้งนานแน่ะ”
เสียงใสๆน่ารักของเด็กหญิงน่ารักคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“หืม...............อ้าวมาเรียเองหรอ มีอะไรหรอเปล่าอ่ะ”
เสียงตอบแบบกวนๆดังขึ้นจากเด็กหนุ่มหน้าตาดีนามคิล
“จะมีอะไรซะอีกล่ะ ก็วันนี้นายสัญญากับชั้นว่าจะพาชั้นไปซื้อของขวัญวันเกิดไง”
มาเรียตอบแกมหงุดหงิด
“เออ จริงด้วย ลืมไปเลยแฮะว่าวันนี้เธอจะอายุ 10 ขวบเท่าชั้นแล้ว ฮ่าๆๆ แก่ขึ้นอีกปีแล้วสินะ”
“พูดมากย่ะ ไปได้แล้ว”
“คร้าบบบบบบบผ้ม”
คิลตอบด้วยน้ำเสียงกวนตีน ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินจูงมือมาเรียไป ทั้งสองเดินดูของทั่วตลาดไปเรื่อยๆ จนมาเรียไปสะดุดตากับแหวนที่ร้าน
แห่งหนึ่งเข้า
“อุ๊ย วงนี้สวยจังเลย ราคาเท่าไรหรอคะ”
เธอรีบถามแม่ค้าทันที
“1000 คราวจ้า วงนี้มีตำนานด้วยนะว่าถ้าชายคนไหนซื้อให้หญิงผู้เป็นที่รักแล้ว ทั้งสองจะมีความรักที่ยืนยาวตลอดกาล...”
เมื่อมาเรียได้ฟังราคาก็ทำหน้าสลดทันที แล้วพูดขอบคุณแล้วเดินจากไป
“ไม่เอาหรอ................”
คิลถามตรงๆ
“ก็มันแพงเกินไปน่ะสิ ไปดูอย่างอื่นดีกว่านะ”
จากนั้นทั้งสองก็เดินไปรอบๆตลาดอีกหน จนในที่สุดทั้งสองก็มาหยุดพักที่ม้านั่งแห่งหนึ่งในตลาด
“มาเรียเดี๋ยวชั้นมานะ เธอนั่งรออยู่ที่นี่แหละ”
คิลบอกและรีบวิ่งไปทันที เค้ารีบวิ่งไปที่ร้านนั้นเนื่องจากกลัวใครจะเอาไปก่อน
“ป้าครับผมขอซื้อแหวนวงเมื่อกี๊นี้หน่อยนะครับ.............แฮ่ก.............แฮ่ก...........”
“น่าเสียดายจังป้าพึ่งขายไปเมื่อกี๊นี้เองจ้ะ”
แม่ค้าบอก แต่พอเห็นสีหน้าสลดของหนุ่มน้อย แม่ค้าเลยบอกว่า
“หนูซื้อวงนี้แทนมั๊ยล่ะ มันเป็นแหวนคู่ด้วยนะ ถ้าคู่รักคู่ไหนใส่แหวนคู่นี้ คู่รักคู่นั้นก็จะไม่แยกจากกันไงจ๊ะ สนมั๊ยล่ะ ป้าขายให้ราคา 500
คราวจ้า”
“เอ่อ...........ก็ได้ครับ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พอหลังจากที่ซื้อเสร็จเด็กหนุ่มก็รีบวิ่งไปหาสาวผู้เป็นที่รักทันที
“เฮ้.............มาเรีย”
“นายไปไหนมาทำไมไปนานจังเนี่ย”
มาเรียตะโกนถาม น้ำเสียงบ่งบอกถึงความหงุดหงิด
“รอให้ชั้นมอบแหวนวงนี้ให้ก่อนเถอะ...ฮึ ฮึ”
คิลคิดในใจ ระหว่างที่เดินไปหาหล่อน
ทันใดนั้นเอง คิลก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เขาอุทานขึ้นมาทันที
\"พี่..............มาทำอะไรที่นี่...........อย่าบอกนะว่าเหยื่อคราวนี้คือ.............”
“ใช่เหยื่อคราวนี้คือ มาเรีย ฟาเดนเทีย”
บุรุษผู้เป็นพี่ตอบพร้อมกับวิ่งไปหามาเรีย
“ไม่นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่จะฆ่าเค้าไม่ได้นะ เพราะเค้าคือคนรักของผมนะ”
คิลตะโกนบอกพี่ชายของตนอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่พี่ของตนกำลังจะเข้าประชิดสาวอันเป็นที่รัก ซึ่งกำลังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนไม่
สามารถขยับตัวหนีไปไหนทัน
“นักฆ่าย่อมไม่มีคำว่ารัก จำไว้ให้ดีคิล”
สิ้นคำพูดสาวผู้เป็นที่รักของนักฆ่าหนุ่มก็ล้มลงไปนอนกับพื้น เลือดนองเต็มบริเวณแห่งนั้น คิลรีบวิ่งไปที่มาเรียทันที
“เป็นนักฆ่า ต้องไม่ใจอ่อนนะคิล ไม่เช่นนั้นจะเป็นนักฆ่าที่ดีไม่ได้ ชั้นไปก่อนล่ะ”
สิ้นคำ นักฆ่าหนุ่มก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว
“มาเรีย อย่าเป็นอะไรไปนะ นะ...นี่ไงชั้นไปซื้อแหวนคู่มาให้เธอด้วย ถ้าเราใส่แหวนคู่นี้ละแล้วเราจะไม่พรากจากกันนะ เธอจะต้องไม่เป็น
อะไรนะ”
คิลบอกสาวผู้เป็นที่รักด้วยเสียงอันสั่น
“คะ...คิล ชะ...ชั้นไม่ไหวแล้...........ชั้น..........ดะ...ดีใจจั........งเล.......ย......ที่เธอ...................ซื้................อ...........................
แหว..................น...............วงนี้................ให้ชั้..........น......ต..แต่...........เก็บไว้ให้ค...........น........อื่นที่นายรั.................ก....ดี
กว่านะ.........อย่ามา..................ยึ..............ด............ติ........ด..........กับชั้..........น........เล....ย..................ชั้.........................
น........รู้ตั.............ว...............ว่าชั้น.........คง.................ไม่รอดหรอก.........................ช.......ชั้น...............อยา......................
ก.............ให้นาย............มี............ควา.............ม...............สุขกับค.....................นที่................นา............ย....รัก................
นะ...................ชั้...........น.................เหนื่อ.................ย..........จั............ง........................ข..........ขอ.................พัก.........
......................หน่อ...............................................................ย...............................นะ.................................................
................................................................................................................................................................................
............................................................................................................................\"
สิ้นคำพูดมาเรียก็ได้หลับไปตลอดกาล
“มาเรีย มาเรียไม่ น้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเธอต้องไม่เป็นไรสิ เธอต้องอยู่กับชั้นนะ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เด็กหนุ่มเสียใจมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน....................................................
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คุณคิล เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
เจ้าหญิงคนงามประจำป้อมถามด้วยความเป็นห่วงเนื่องจากเห็นชายผู้เป็นที่รักเหงื่อโชก และมะเมอออกมาเสียงดัง
“อ๊ะ!!!เอ่อ.................เรนอน ชั้นไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่คิดถึงใครคนนึงอยู่จนเผลอหลับไปน่ะ ว่าแต่เธอมีอะไรหรือเปล่า”
คิลตอบ
“ก็คุณเฟรินบอกว่าคุณคิลมีเรื่องจะคุยกับชั้นนิ..........เอ่อ.......ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นชั้นขอตัวก่อนนะคะ”
เรนอนตอบและกำลังจะเดินไป
“เดี๋ยวก่อนเรนอน..............ชั้นมีเรื่องจะพูดด้วย”
คิลรั้งไว้พร้อมทั้งหยิบแหวนวงคู่นั้นขึ้นมาและใส่วงหนึ่งไว้กับนิ้วของตน
“ชะ...ชั้นให้นะ ถะ...ถ้าเรียนจบเมื่อไร ตะ...แต่งงานกับชั้นนะ”
คิลพูดด้วยอาการเขินมากจนหน้าแดงพร้อมยื่นแหวนวงหนึ่งให้เรนอน
“อะ.........เอ่อ...............ได้ค่ะ................................................................”
เรนอนตอบด้วยอาการเขินและอึ้งเพราะไม่คิดว่าคนอย่างคิลจะพูดเช่นนี้กับตน
คิลสวมแหวนให้เรนอน และทันใดนั้นเอง
“ยินดีด้วยจ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงจากเพื่อนๆชาวป้อมอัศวินดังขึ้น
“พะ...พวกนายทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย”
คิลถามตะกุกตะกักด้วยความอาย ส่วนเจ้าหญิงคนงามก็อายจนพูดไม่ออกเลยทีเดียว
“ก็แหม ชั้นเห็นนายเดินมาที่นี่ ทำหน้าเหม่อลอยไงชอบกลชั้นเลยไปพาเรนอนมาเผื่อแกจะรู้สึกดีขึ้น”
เจ้าตัวยุ่งประจำป้อมตอบ
“แล้วทำไมพวกนายมาอยู่ที่นี่กันหมดเลยล่ะ”
คิลถามอีกครั้ง คราวนี้เสียงเย็นยะเยือกเหมือนเจ้าชายน้ำแข็งเบอร์ 2 ไม่มีผิด
“ก..............ก็ไอ้เฟรินมันบอกว่ามีเรื่องหนุกๆให้ตามมา พวกชั้นก็เลยตามมาดูเนี่ยแหละ”
กัสเป็นผู้ตอบด้วยเสียงหวาดๆ
“แต่พวกชั้นก็ไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าแกจะถึงขั้นขอแต่งงานเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”
ครี๊ด ธันเดอร์พูดต่อ
“พะพวกแกตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
คิลซึ่งสติแตกไปด้วยความเขินก็ไล่จัดการเพื่อนร่วมป้อมทันที
คืนนั้นคิลออกมานั่งที่ระเบียงพร้อมพึมพำว่า
“สิ่งที่ชั้นทำ................มันไม่ผิดใช่มั๊ย........................มาเรีย........................................................\"
\"หืม..............นี่นายบอกใครเนี่ย คิล\"
เฟรินถามเพราะมาได้ยินพอดี คิลยิ้มก่อนตอบว่า
\"คนรักคนแรกของชั้นไง\"
พูดจบคิลก็เดินเข้าไปนอน ปล่อยให้เฟรินงงกับพฤติกรรมของเพื่อนซี๊ตนเอง
\"ทำไมทีนี้มันบอกวะ\"
+++จบ+++
ปล.งานนี้คาโลเราไม่มีบทเลยนะเนี่ย..........................................
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
เป็นไงกานบ้างคะ สำหรับฟิคเรื่องที่ 2 ของเรา ช่วยวิจารณ์ให้หน่อยน้า เราจาได้เอาไปปรับปรุงในเรื่องต่อไปที่จะแต่งอ่ะ และก้อขอขอบคุณ
ทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคของเรา(รวมถึงบางคนที่ถูกหลอกให้เข้ามาอ่านด้วยนะ อิอิ) ช่วยติดตามฟิคเรื่องต่อไปของเราด้วยนะขอบคุณจ้ะ
“เฮ้ย คิลเป็นอะไรไปหรอ ทำไมดูเหม่อลอยพิกล”
น้ำเสียงถามด้วยความเป็นห่วงเนื่องจากเห็นเพื่อนซี้มีท่าทางแปลกไป
“........................”
ไม่มีเสียงตอบเนื่องจากนักฆ่านัยน์ตาสีม่วงยังไม่รู้สึกตัวว่ามีคนถาม
“ไอ้คิลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
ลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลฟังชั้นอยู่หรือเปล่าเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“หืม........เอ่อ...........เฟรินเมื่อกี๊นายว่าไงนะ”
คำถามจากคนที่เพิ่งรู้สึกตัวเรียกความโมโหแกมหงุดหงิดของเจ้าตัวยุ่งประจำป้อมได้ดี จนต้องหาคำมาประชด แต่ก็ยังไม่วายจะแซวเพื่อนรัก
ของตนเอง
“ช่างเหอะ แกมัวแต่คิดถึงเจ้าหญิงคนงามของแกอยุ่อะดิท่าถึงไม่ได้ฟังชั้นพูด”
“แกจะบ้าหรอ ใครจะไปคิดถึงเรนอ.....อุ๊บ”
“ฮั่นแน่ยังไม่มีใครบอกว่าเป็นเจ้าหญิงเรนอนซะหน่อยนึง ร้อนตัวจังนะ”
“อะ...อะไรเล่า................”
บุรุษนัยน์ตาสีม่วงร้อนตัวทันที
“อย่างว่าล่ะนะ เรนอนเค้าออกจะสวยใครๆก็อยากนึกถึง แถมเค้ายังเป็นรักแรกของนักฆ่าผู้อ่อนประสบการณ์อย่างแกด้วนนิคิล ฮึฮึ”
เจ้าตัวยุ่งยังแซวเพื่อนรักของตนเองต่อไป
“ยัยนั่นไม่ใช่รักแรกของชั้นหรอก...........................................”
คิลพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดจนเฟรินเลิกแหย่แล้วหันมาถามด้วยความสงสัยว่า
“ง่า...แล้วใครเป็นรักแรกของแกล่ะคิล”
“..................................................................................................................................................................................
..................................................”
คำตอบที่ได้เป็นความเงียบ จนเฟรินต้องถามซ้ำ
“แล้วตกลงใครคือรักแรกของแกหาคิล”
“...............แกนี่ไม่ยุ่งซักเรื่องจะได้มั๊ยเนี่ย”
พอพูดจบคิลก็เดินจากไปทิ้งให้เฟรินยืนงงกับคำตอบของเพื่อนซี๊
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เฮ้อ..................คนรักคนแรกน่ะหรอ..............................................................”
นักฆ่าหนุ่มนั่งคิดที่ห้องนั่งเล่นของป้อมอัศวินจนหลับไป
“นี่ คิลมาหลับอยู่ที่นี่เองหรอ ชั้นหาตั้งนานแน่ะ”
เสียงใสๆน่ารักของเด็กหญิงน่ารักคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“หืม...............อ้าวมาเรียเองหรอ มีอะไรหรอเปล่าอ่ะ”
เสียงตอบแบบกวนๆดังขึ้นจากเด็กหนุ่มหน้าตาดีนามคิล
“จะมีอะไรซะอีกล่ะ ก็วันนี้นายสัญญากับชั้นว่าจะพาชั้นไปซื้อของขวัญวันเกิดไง”
มาเรียตอบแกมหงุดหงิด
“เออ จริงด้วย ลืมไปเลยแฮะว่าวันนี้เธอจะอายุ 10 ขวบเท่าชั้นแล้ว ฮ่าๆๆ แก่ขึ้นอีกปีแล้วสินะ”
“พูดมากย่ะ ไปได้แล้ว”
“คร้าบบบบบบบผ้ม”
คิลตอบด้วยน้ำเสียงกวนตีน ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินจูงมือมาเรียไป ทั้งสองเดินดูของทั่วตลาดไปเรื่อยๆ จนมาเรียไปสะดุดตากับแหวนที่ร้าน
แห่งหนึ่งเข้า
“อุ๊ย วงนี้สวยจังเลย ราคาเท่าไรหรอคะ”
เธอรีบถามแม่ค้าทันที
“1000 คราวจ้า วงนี้มีตำนานด้วยนะว่าถ้าชายคนไหนซื้อให้หญิงผู้เป็นที่รักแล้ว ทั้งสองจะมีความรักที่ยืนยาวตลอดกาล...”
เมื่อมาเรียได้ฟังราคาก็ทำหน้าสลดทันที แล้วพูดขอบคุณแล้วเดินจากไป
“ไม่เอาหรอ................”
คิลถามตรงๆ
“ก็มันแพงเกินไปน่ะสิ ไปดูอย่างอื่นดีกว่านะ”
จากนั้นทั้งสองก็เดินไปรอบๆตลาดอีกหน จนในที่สุดทั้งสองก็มาหยุดพักที่ม้านั่งแห่งหนึ่งในตลาด
“มาเรียเดี๋ยวชั้นมานะ เธอนั่งรออยู่ที่นี่แหละ”
คิลบอกและรีบวิ่งไปทันที เค้ารีบวิ่งไปที่ร้านนั้นเนื่องจากกลัวใครจะเอาไปก่อน
“ป้าครับผมขอซื้อแหวนวงเมื่อกี๊นี้หน่อยนะครับ.............แฮ่ก.............แฮ่ก...........”
“น่าเสียดายจังป้าพึ่งขายไปเมื่อกี๊นี้เองจ้ะ”
แม่ค้าบอก แต่พอเห็นสีหน้าสลดของหนุ่มน้อย แม่ค้าเลยบอกว่า
“หนูซื้อวงนี้แทนมั๊ยล่ะ มันเป็นแหวนคู่ด้วยนะ ถ้าคู่รักคู่ไหนใส่แหวนคู่นี้ คู่รักคู่นั้นก็จะไม่แยกจากกันไงจ๊ะ สนมั๊ยล่ะ ป้าขายให้ราคา 500
คราวจ้า”
“เอ่อ...........ก็ได้ครับ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พอหลังจากที่ซื้อเสร็จเด็กหนุ่มก็รีบวิ่งไปหาสาวผู้เป็นที่รักทันที
“เฮ้.............มาเรีย”
“นายไปไหนมาทำไมไปนานจังเนี่ย”
มาเรียตะโกนถาม น้ำเสียงบ่งบอกถึงความหงุดหงิด
“รอให้ชั้นมอบแหวนวงนี้ให้ก่อนเถอะ...ฮึ ฮึ”
คิลคิดในใจ ระหว่างที่เดินไปหาหล่อน
ทันใดนั้นเอง คิลก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เขาอุทานขึ้นมาทันที
\"พี่..............มาทำอะไรที่นี่...........อย่าบอกนะว่าเหยื่อคราวนี้คือ.............”
“ใช่เหยื่อคราวนี้คือ มาเรีย ฟาเดนเทีย”
บุรุษผู้เป็นพี่ตอบพร้อมกับวิ่งไปหามาเรีย
“ไม่นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่จะฆ่าเค้าไม่ได้นะ เพราะเค้าคือคนรักของผมนะ”
คิลตะโกนบอกพี่ชายของตนอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่พี่ของตนกำลังจะเข้าประชิดสาวอันเป็นที่รัก ซึ่งกำลังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนไม่
สามารถขยับตัวหนีไปไหนทัน
“นักฆ่าย่อมไม่มีคำว่ารัก จำไว้ให้ดีคิล”
สิ้นคำพูดสาวผู้เป็นที่รักของนักฆ่าหนุ่มก็ล้มลงไปนอนกับพื้น เลือดนองเต็มบริเวณแห่งนั้น คิลรีบวิ่งไปที่มาเรียทันที
“เป็นนักฆ่า ต้องไม่ใจอ่อนนะคิล ไม่เช่นนั้นจะเป็นนักฆ่าที่ดีไม่ได้ ชั้นไปก่อนล่ะ”
สิ้นคำ นักฆ่าหนุ่มก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว
“มาเรีย อย่าเป็นอะไรไปนะ นะ...นี่ไงชั้นไปซื้อแหวนคู่มาให้เธอด้วย ถ้าเราใส่แหวนคู่นี้ละแล้วเราจะไม่พรากจากกันนะ เธอจะต้องไม่เป็น
อะไรนะ”
คิลบอกสาวผู้เป็นที่รักด้วยเสียงอันสั่น
“คะ...คิล ชะ...ชั้นไม่ไหวแล้...........ชั้น..........ดะ...ดีใจจั........งเล.......ย......ที่เธอ...................ซื้................อ...........................
แหว..................น...............วงนี้................ให้ชั้..........น......ต..แต่...........เก็บไว้ให้ค...........น........อื่นที่นายรั.................ก....ดี
กว่านะ.........อย่ามา..................ยึ..............ด............ติ........ด..........กับชั้..........น........เล....ย..................ชั้.........................
น........รู้ตั.............ว...............ว่าชั้น.........คง.................ไม่รอดหรอก.........................ช.......ชั้น...............อยา......................
ก.............ให้นาย............มี............ควา.............ม...............สุขกับค.....................นที่................นา............ย....รัก................
นะ...................ชั้...........น.................เหนื่อ.................ย..........จั............ง........................ข..........ขอ.................พัก.........
......................หน่อ...............................................................ย...............................นะ.................................................
................................................................................................................................................................................
............................................................................................................................\"
สิ้นคำพูดมาเรียก็ได้หลับไปตลอดกาล
“มาเรีย มาเรียไม่ น้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเธอต้องไม่เป็นไรสิ เธอต้องอยู่กับชั้นนะ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เด็กหนุ่มเสียใจมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน....................................................
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คุณคิล เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
เจ้าหญิงคนงามประจำป้อมถามด้วยความเป็นห่วงเนื่องจากเห็นชายผู้เป็นที่รักเหงื่อโชก และมะเมอออกมาเสียงดัง
“อ๊ะ!!!เอ่อ.................เรนอน ชั้นไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่คิดถึงใครคนนึงอยู่จนเผลอหลับไปน่ะ ว่าแต่เธอมีอะไรหรือเปล่า”
คิลตอบ
“ก็คุณเฟรินบอกว่าคุณคิลมีเรื่องจะคุยกับชั้นนิ..........เอ่อ.......ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นชั้นขอตัวก่อนนะคะ”
เรนอนตอบและกำลังจะเดินไป
“เดี๋ยวก่อนเรนอน..............ชั้นมีเรื่องจะพูดด้วย”
คิลรั้งไว้พร้อมทั้งหยิบแหวนวงคู่นั้นขึ้นมาและใส่วงหนึ่งไว้กับนิ้วของตน
“ชะ...ชั้นให้นะ ถะ...ถ้าเรียนจบเมื่อไร ตะ...แต่งงานกับชั้นนะ”
คิลพูดด้วยอาการเขินมากจนหน้าแดงพร้อมยื่นแหวนวงหนึ่งให้เรนอน
“อะ.........เอ่อ...............ได้ค่ะ................................................................”
เรนอนตอบด้วยอาการเขินและอึ้งเพราะไม่คิดว่าคนอย่างคิลจะพูดเช่นนี้กับตน
คิลสวมแหวนให้เรนอน และทันใดนั้นเอง
“ยินดีด้วยจ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงจากเพื่อนๆชาวป้อมอัศวินดังขึ้น
“พะ...พวกนายทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย”
คิลถามตะกุกตะกักด้วยความอาย ส่วนเจ้าหญิงคนงามก็อายจนพูดไม่ออกเลยทีเดียว
“ก็แหม ชั้นเห็นนายเดินมาที่นี่ ทำหน้าเหม่อลอยไงชอบกลชั้นเลยไปพาเรนอนมาเผื่อแกจะรู้สึกดีขึ้น”
เจ้าตัวยุ่งประจำป้อมตอบ
“แล้วทำไมพวกนายมาอยู่ที่นี่กันหมดเลยล่ะ”
คิลถามอีกครั้ง คราวนี้เสียงเย็นยะเยือกเหมือนเจ้าชายน้ำแข็งเบอร์ 2 ไม่มีผิด
“ก..............ก็ไอ้เฟรินมันบอกว่ามีเรื่องหนุกๆให้ตามมา พวกชั้นก็เลยตามมาดูเนี่ยแหละ”
กัสเป็นผู้ตอบด้วยเสียงหวาดๆ
“แต่พวกชั้นก็ไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าแกจะถึงขั้นขอแต่งงานเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”
ครี๊ด ธันเดอร์พูดต่อ
“พะพวกแกตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
คิลซึ่งสติแตกไปด้วยความเขินก็ไล่จัดการเพื่อนร่วมป้อมทันที
คืนนั้นคิลออกมานั่งที่ระเบียงพร้อมพึมพำว่า
“สิ่งที่ชั้นทำ................มันไม่ผิดใช่มั๊ย........................มาเรีย........................................................\"
\"หืม..............นี่นายบอกใครเนี่ย คิล\"
เฟรินถามเพราะมาได้ยินพอดี คิลยิ้มก่อนตอบว่า
\"คนรักคนแรกของชั้นไง\"
พูดจบคิลก็เดินเข้าไปนอน ปล่อยให้เฟรินงงกับพฤติกรรมของเพื่อนซี๊ตนเอง
\"ทำไมทีนี้มันบอกวะ\"
+++จบ+++
ปล.งานนี้คาโลเราไม่มีบทเลยนะเนี่ย..........................................
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
เป็นไงกานบ้างคะ สำหรับฟิคเรื่องที่ 2 ของเรา ช่วยวิจารณ์ให้หน่อยน้า เราจาได้เอาไปปรับปรุงในเรื่องต่อไปที่จะแต่งอ่ะ และก้อขอขอบคุณ
ทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคของเรา(รวมถึงบางคนที่ถูกหลอกให้เข้ามาอ่านด้วยนะ อิอิ) ช่วยติดตามฟิคเรื่องต่อไปของเราด้วยนะขอบคุณจ้ะ
ผลงานอื่นๆ ของ maronchan ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ maronchan
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น