ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    All + Reader ตัวละครแสนรัก [ปิดรับรีเควสชั่วคราวจ้า]

    ลำดับตอนที่ #27 : [Big Hero 6] Hiro Hamada x Reader : Baymax [Request]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.05K
      82
      1 ก.ค. 61

    Pairing : Hiro Hamada x Reader
    Theme : Company Co-work
    Summary : ฮิโระต้องการผู้ช่วยในการทำผลงานชิ้นโบว์แดงสุดวิเศษของเขาให้สมบูรณ์





    ...................................................................................................................................................................................................................



            ในที่สุด คุณมีเวลาทุ่มเทให้กับโปรเจคสิ่งประดิษฐ์ของคุณเต็มที่ซะทีหลังจบเหตุการณ์ชายหน้ากากปริศนาที่ขโมยไมโครบอตส์ของฮิโระไปใช้ป่วนโลก แม้เหตุการณ์นั้นจะผ่านมาเกือบเดือนแล้ว แต่บอกตามตรงว่าทุกวันนี้ทุกคนแทบไม่อยากเชื่ออยู่ดีว่าศาสตราจารย์คัลลาแฮนจะเป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลัง เขาเป็นครูที่ดีคนหนึ่งที่ส่งเสริมความสามารถและสนับสนุนพรสวรรค์ของนักศึกษาในความดูแลของเขา ตอนนี้ที่พวกคุณสามารถกลับเข้าศึกษาในสถาบันเทคโนโลยีได้ตามปกติแล้วภายใต้ความดูแลของศาสตราจารย์คนใหม่ อีกสิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือฮิโระได้สมัครเข้ามาเรียนที่นี่ตามที่ทาดาชิพี่ชายของเขาแนะนำ แล้วเขาก็ไม่รีรอที่จะลงมือเริ่มโปรเจคแรกในสถาบันนี้ด้วยการสร้างเบย์แม็กซ์ต้วใหม่ทดแทนตัวเก่าที่เสียไป คุณเอากล่องอุปกรณ์ใหม่เอี่ยมและชิ้นส่วนประกอบต่างๆที่อุตส่าห์อดตาหลับขับตานอนค่อยๆสร้างอย่างประดิดประดอยมาตลอดทั้งอาทิตย์ ผมสี(...)ถูกรวบขึ้นเหน็บไว้บนศีรษะไม่ให้มันเกะกะเวลาทำงาน นัยน์ตาสี(...)เป็นประกายด้วยความตื่นเต้นเมื่อทอดมองโครงเหล็กที่วางพิงอยู่กับหน้าต่าง มันถูกขึ้นรูปเป็นแกนหลักของตัวรถเสร็จแล้ว เหลือเพียงประกอบส่วนต่างๆให้เป็นรถเหาะได้ที่สมบูรณ์เท่านั้น ยานพาหนะนี่แหละคือสิ่งที่คุณชื่นชอบ

    ฉันจะจัดการแกให้ปิ๊งล่ะนะ

            ว่าแล้วคุณก็จัดการสภาพตัวเองให้พร้อมสำหรับการทำงาน ใส่แว่นฟิล์มอินฟาเรดป้องกันสสารดีเยี่ยม ใส่ถุงมือหนังป้องกันคู่เก่ง แม้สภาพภายนอกของมันจะทรุดโทรมเหมือนผ่านสงครามกลางเมืองมา แต่ประสิทธิภาพการใช้งานของมันยังคงความเจ๋งเหมือนเดิม คุณคว้าเครื่องเชื่อมโลหะจิ๋วขึ้นมาในมือหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็คว้าแผงวงจรจัดวางมันลงบนตัวโครง ขยับนิดหน่อยเพื่อหาตำแหน่งที่ดีที่สุด

    แก๊งๆๆๆ!

            เสียงใครบางคนเคาะประตูเหล็กขัดจังหวะคุณที่กำลังจัดการบัดกรีเชื่อมชิ้นส่วนเข้าด้วยกัน คุณเขวี้ยงเครื่องเชื่อมลอยละลิ่วกลับไปในลังด้วยความโมโหก่อนจะกระชากเอารีโมตออกมากระแทกปุ่มกลมสีแดงเปิดประตู ในใจนึกสบถก่นด่าผู้มาเยือนไปแล้วเรียบร้อย

    วื้ด-กืด

            ประตูอัตโนมัติเปิดออกเผยให้เห็นร่างเล็กในชุดเสื้อฮู้ดสีน้ำเงินของฮิโระ สภาพเขาดูเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนไม่มีผิด ผมสีดำฟูฟองชี้โด่เด่กระเซิงยิ่งกว่าเดิม ใต้ตาของเขาเป็นถุงย่อมๆและมีปื้นสีคล้ำทั้งสองข้างทำให้เขาดูเหมือนแพนด้าอมโรค แต่แค่ปัจจัยหยุมหยิมพวกนี้ทำให้คุณอ่อนข้อโทษฐานรบกวนไม่ได้หรอกนะ

    คุณหยัดตัวลุกขึ้นพร้อมสองมือกอดอก คิ้วเลิกสูงจ้องคนตรงหน้าที่ก้มหน้าก้มตาด้วยอาการกล้าๆกลัวๆ

            " อ่า...หวัดดี(...) เธอพอจะว่างไหม..."
    เขาถามเป็นเชิง เขี่ยเท้าไปมาบนพื้น บอกตามตรงนะ เวลาเขาทำกิริยาแบบไม่มั่นใจนี่คุณหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมอีก...

            คุณยังคงจ้องเขาอยู่ เขาฉีกยิ้มยิงฟันสีขาวให้หวังว่ามันจะดูน่ารักจนคุณใจอ่อน ซึ่ง...คุณก็ยอมรับว่าเขาดูน่ารักซัก..สิบจุดศูนย์สองเปอร์เซ็นต์..

            "ไม่ว่าง"

            คุณพูดเรียบๆก่อนจะกระแทกปุ่มปิดประตูเดินเลี้ยวกลับเข้ามาในห้องไม่สนใจสีหน้าเหวออึ้งรับประทานของฮิโระ เขารีบเบียดตัวผ่านประตูเข้ามาก่อนที่มันจะปิด คุณถอนหายใจอีกรอบขณะนั่งขัดสมาธิตรงหน้าชิ้นงานเตรียมพร้อมจะลงมือทำงานต่อ งานไม่ได้กระเตื้องไปไหนไกลเลยเมื่อมีภูตตัวหนึ่งคอยเขย่าไหล่โยกแขนคุณไปมาอย่างดื้อดึงไม่ยอมแพ้

            " ไม่เอาน่า(...)แค่แปปเดียวเอง มาช่วยหน่อย ขอร้องเถอะ ของฉันอีกแค่นิดเดียวจะเสร็จอยู่แล้ว นะๆๆๆๆ ขอร้องล่ะ อีกแค่นิดเดียวจริงๆ แค่ขั้นตอนเล็กๆน้อยๆเท่านั้น "

            คุณกระตุกแขนออกจากวิถีของเขา ไขควงถูกทิ้งลงบนกล่องเครื่องมือแล้วหมุนตัวกลับไปจ้องหน้าเจ้าจอมยุ่ง มือข้างหนึ่งของคุณจับบ่าของเขาไว้อย่างมั่นคง นัยน์ตาสี(...)จับจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลของฮิโระ ถ้าคุณสามารถกระซวกเขาโดยการจ้องมองได้ล่ะก็...ป่านนี้เขาคงจะเหลือแต่กระดูกแล้วล่ะ

    " ฟังนะ นายบ๊อง ฉันจะบอกให้เผื่อลูกตาบ้องแบ๊วของนายมองไม่เห็น...เห็นกองศิลปะตรงนี้ไหม? "
    มือข้างที่ว่างวาดผายไปทางโครงชิ้นงานและกองชิ้นส่วนอุปกรณ์เครื่องมือต่างๆ ฮิโระรีบพยักหน้าหงึกหงักราวกับกลัวว่าคุณจะระเบิดเขาเป็นเสี่ยงๆด้วยของพวกนี้

    "นี่คือโปรเจคผลงานของฉันที่-ยัง-ไม่-มี-อะ-ไร-เสร็จ-เป็น-ชิ้น-เป็น-อัน-เลย-สัก-กะ-อย่าง "
    คุณพูดด้วยเสียงลอดไรฟันโดยไม่ลืมทิ้งน้ำหนักมือข้างที่ยึดบ่าเขาไว้เป็นการยืนยันถึงความจริงจัง มืออีกข้างจิ้มหน้าอกเขาเน้นย้ำตามถ้อยคำเหล่านั้น

            " เพราะฉะนั้นฉันคิดว่าแค่นิดเดียวนั่นน่ะนายน่าจะสานต่อจนจบเองได้นะ"
    คุณส่งเสียงฮึดฮัดแล้วกลับมาทำงานต่อ เขาเดินมานั่งข้างๆ คุณแอบเห็นเขาเอาแขนปาดเหงื่อบนหน้าผาก
            " คือ...ที่ฉันต้องให้คนอื่นช่วยเพราะว่ามันชิ้นใหญ่น่ะ ฉันจับคนเดียวไม่ไหว..."
    พอได้ยินอย่างนั้น สีหน้าตึงของคุณก็ผ่อนคลายลง คุณถอนหายใจ
            " ทำไมไม่ลองไปถามคนอื่นดูก่อนล่ะ? ฉันว่าวาซาบิน่าจะเหมาะกับปัญหาของนายนะ "
    คุณถามเนือยๆ มือยังไม่ละจากงาน
            " อย่าว่าแต่ถามเลย(...)เอ๊ย แค่มองห้องเขาจากทางเดินนี่ก็เห็นแต่แสงเลเซอร์วาบไปวาบมาเต็มสตรีมอย่างกับร้านดิสโก้ละ "
    คุณถอนหายใจอีกรอบขณะคว้ามอเตอร์ใส่ลงในตัวถังขับเคลื่อน
            " ฮันนี่เลมอนล่ะ? "
    เสียงฮิโระโอดครวญมาจากทางขวาตอนที่คุณกำลังก้มหน้ามุดลงไปจัดการแผงวงจรไฟฟ้า
            " เธอกำลังพยายามคิดค้นสีชมพูที่ชมพูยิ่งกว่าโทนล่าสุดที่เธอคิด "
    " ก็ดูว่างอยู่นะ "
    คุณพูดหลังจากเงยหน้าขึ้นมา ฮิโระเล่นมือของตัวเองแก้ประหม่
            " เธอคงไม่คิดว่าฉันจะกล้าเดินลุยอ่างผสมสารเคมีขนาดเท่าสระยางเป่าลมของเด็กหรอกนะ...เธอวางมันอยู่ตรงทางเข้าเลยล่ะ" 

            คุณแค่นหัวเราะพลางจินตนาการสภาพฮิโระที่โดนสารเคมีหลากชนิดของฮันนี่เลมอนเข้าไปก่อนจะกวาดตามองภาพรวมงานตัวเอง ตอนนี้เครื่องยนต์หลักของตัวรถเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาบ้างแล้ว
            " อืม..โกโก้? "
    คุณเลิกคิ้วถาม มือเท้าสะโพกไล่ดูแบบแปลน
            " เธอเอาผลงานใหม่ไปจัดแสดงที่อาคารนิทรรศการในเมือง"
    ฮิโระตอบนิ่งๆ คุณขมวดคิ้ว ไขควงคู่ใจกำลังขันน็อตเชื่อมต่อท่ออากาศสองท่อนเข้าด้วยกัน
            " เฟรด? "
    คุณถามถึงความหวังแสงสุดท้ายในกลุ่ม แต่ฮิโระเพียงยักไหล่
            " ไปมหกรรมงานการ์ตูนที่ญี่ปุ่น ขึ้นเครื่องไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว "

    เวรกรรมแท้ๆ...ตัวเลือกสุดท้ายดันดับวูบปิ๋วไปอีกคน กะจะหวังพึ่งซะหน่อย ไปๆมาๆดันอาการหนักกว่าชาวบ้านอีก เล่นออกนอกประเทศไปเที่ยวเฉยเลย

            " สรุปคือฉันดูว่างสุดสำหรับนายว่างั้น? "
    เขาเอามือเกาท้ายทอยแล้วเริ่มเอาเท้าเขี่ยไปเขี่ยมาบนพื้นอีกครั้ง
            " ต้องเปลี่ยนเป็นบอกว่าเธอดูดึงตัวออกมาจากงานได้ง่ายสุดมากกว่า.."
    " เออความผิดฉันเองที่เปิดประตูรับนาย... "
    คุณถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่ก่อนหยัดตัวลุกขึ้นยืนเปิดแว่นตาป้องกันออก คุณยกมือกอดอก
            " จะให้ช่วยอะไรก็ว่ามา แค่แปปเดียวแน่นะ? "

            เพียงเท่านั้น สีหน้าของฮิโระก็พลันสดใสเริงร่าขึ้นมายังกับได้รางวัลชนะเลิศอัจฉริยะประจำเมือง เขาถือวิสาสะกดปุ่มเปิดประตูเองแล้วไม่รอช้ารีบถูลู่ถูกังคุณเข้าไปในห้องทำงานของเขา

    ภาพที่คุณเห็นคือกองภูเขาที่ทำจากวัสดุสีขาวผ้าใบผสมพลาสติกยืดหยุ่นกองพะเนินทบกันทำให้คุณนึกถึงโรงงานผ้า

    " แล้ว...เราต้องทำยังไงกับมัน นายจะให้ฉันทำอะไร"
    เขาเดินตรงไปหากองวัสดุสีขาวนั่น ยกมันขึ้นมา
    " แค่ถือไว้ให้ฉันเป่าลมได้สะดวกก็พอแล้ว"
    ฮิโระบอกพร้อมสีหน้ายิ้มแป้น มือข้างนึงคว้าเครื่องเป่าลมขึ้นมาชูให้คุณดู คุณรู้สึกเหมือนเส้นอะไรในขมับขาดดังผึง คุณถอดถุงมือเน่าคู่ใจออกมาปาใส่ตัวเขา เขาสะดุ้งโหยงรีบกระโดดหลบไปอีกทาง

            " นายจะให้ฉันช่วยแค่ถือของกับเป่าลูกโป่งเนี่ยนะ! เออขอบใจมากพวก ฉันไปล่ะ "
    คุณเดินไปคว้าถุงมือคืนกำลังจะหันหลังกลับ ฮิโระรีบคว้ามือคุณไว้
    " เดี๋ยวสิ! ฉันต้องการให้เธอช่วยจริงๆนะ ต้องมีใครสักคนคอยยืดตัวโครงเอาไว้ตอนเป่าลม ถ้าฉันเป่าลมเหมือนลูกโป่งธรรมดาแรงลมมันอาจจะไปโดนมอเตอร์หรือกลไกอะไรมันเคลื่อนน่ะ "

            คุณส่งเสียงฮึดฮัดก่อนจะเดินกลับมาตำแหน่งเดิม ก้มลงคว้าเอาลูกโป่งสีขาวขึ้นมาชูขึ้นไปสุดแขนในระหว่างที่ฮิโระทำการจ่อเครื่องเป่าเข้าไปแล้วเริ่มทำการเป่าลมเข้าไป
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .
            ฮิโระไม่ได้ล้อเล่น แล้วเขาก็ไม่ได้พูดโอเวอร์เกินขีดจำกัดด้วย คุณเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงต้องการคนช่วย งานนี้ไม่ได้หมูอย่างที่คิด ข้อแรก ไอ้เจ้าเบย์แม็กซ์ตัวแฟบนี่ค่อนข้างหนักเอาการ แวบแรกที่มองเผินๆจากสายตาคุณคิดว่ามันจะเบาซะอีก ข้อสอง ขนาดช่วยกันจับสองคนก็แล้ว แต่ก็ยังมีชิ้นส่วนข้างในบางส่วนที่ลมเจ้ากรรมเล็ดลอดเข้าไปทำป่วนได้จนได้ หลายครั้งหลายที่คุณทั้งสองต้องหยุดเป่าลมเพื่อช่วยกันคลำหาชิ้นส่วนที่อยู่ข้างในแล้วค่อยๆขยับดุนให้มันกลับเข้าไปอยู่ในที่เดิม

    ปุ๊ ฟุ่บ!

            ฮิโระซีลรูที่ใช้เป่าลมด้วยเครื่องรีดพลาสติก เขายกนิ้วโป้งโผล่ออกมาให้คุณเห็นเป็นสัญญาณว่าให้ปล่อยมือได้ คุณปล่อยมือ เจ้าเบย์แม็กซ์ยืนตรงตระหง่านอย่างมั่นคงข้างหน้า ฮิโระเดินมาอยู่ข้างๆคุณ นัยน์ตาสีน้ำตาลของเขามีน้ำตารื้นด้วยความตื้นตันภาคภูมิใจในผลงาน เจ้าหุ่นเบย์แม็กซ์ส่งเสียงดังวี้ดๆก่อนจะค่อยๆเปิดตากลมรีสีดำขึ้นมา ตาคู่นั้นกระพริบขณะมองผู้ที่อยู่ตรงหน้าราวกับสงสัย

            " สวัสดี ฉันคือ เบย์แม็กซ์-- "

        เจ้าหุ่นยนต์ยังไม่ทันจะพูดจบตามโปรแกรมของมัน  ฮิโระก็ตรงปรี่เข้าไปกอดเบย์แม็กซ์เข้าเต็มเปา  เขาซุกหน้าเข้ากับผิวเนื้อลูกโป่งพลาสติกด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความสุข เจ้าหุ่นก้มลงมองฮิโระอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยกแขนพองๆนุ่มนิ่มขึ้นตอบรับอ้อมกอดพร้อมเอนหัวพิงแล้วหลับตาพริ้ม  คุณที่ยืนดูอยู่ถึงกับอดไม่ได้ต้องรีบยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปเพราะทนความน่ารักของฉากตรงหน้าไม่ไหว

    เดี๋ยวได้โอกาสรวมตัวกันเมื่อไหร่ต้องอวดภาพนี้ให้ทุกคนดูซะหน่อย

            ทันทีที่คุณเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า คุณก็ถูกแรงดึงจากหนึ่งคนและหนึ่งหุ่นยนต์เข้าไปร่วมวงอ้อมกอดด้วย คุณส่ายหน้าน้อยๆพลางเอามือขยี้ผมยุ่งเหยิงสีดำของเขาด้วยความหมั่นเขี้ยว
    " ในเมื่อทุกอย่างเสร็จแล้ว ฉันกลับไปทำงานของตัวเองต่อละกันนะ "

    คุณสังเกตเห็นผู้ติดตามสองคนเจ้าเก่าเดินตามมาหยุดยืนอยู่ข้างหลัง คุณเลิกคิ้วขณะหันไปประจันหน้า

    " เอ่อ...คือ..ขอบคุณนะ (...) "
    ฮิโระพูดพึมพำ ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ
    " อาการหน้าแดง เกิดจากเส้นเลือดฝอยมีการขยายตัว มีสาเหตุจากหลายปัจจัย เช่น ระบายความร้อน หรือการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ เช่น อาย เขิน หรือกำลังมีความรัก "

            เบย์แม็กซ์ร่ายยาวออกมาตามความรู้ที่ถูกป้อนมากับคำสั่ง ฮิโระถองศอกเข้าสีข้างพองๆของเจ้าหุ่นทันทีที่จบประโยค คุณมองหนุ่มก๋ากั่นจอมซ่าตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมา

     " ถึงทีแรกจะไม่ค่อยเต็มใจช่วยเท่าไหร่ แต่ก็ดีใจนะที่เห็นนายกลับมามีความสุขยังงี้ "
    คุณเอ่ยพร้อมกับประทับรอยจุ๊บลงบนแก้มขึ้นสีร้อนกรุ่นของฮิโระ เล่นเอาเขาตาโตเป็นทรงกลมป๊อกด้วยความอึ้ง

    " อ้อ..ดีใจที่ได้นายกลับมานะ เบย์แม็กซ์ "

            คุณพูดทิ้งท้าย เบย์แม็กซ์เอียงหัวมองคุณก่อนจะโบกมือพองฟูให้ คุณโบกมือตอบแล้วหันหลังกลับเข้าไปในห้องทำงาน ทิ้งเจ้าหุ่นลูกโป่งอยู่กับเจ้าของที่ยืนเอ๋อพร้อมกับใบหน้าสีแดงจัดอยู่หน้าประตูห้องทำงาน







    *Special*


    ปิ๊ปๆ

            เสียงคำนวณแบบคอมพิวเตอร์ดังออกมาจากผิวพลาสติกบริเวณพุ่งยุ้ยๆของเบย์แม็กซ์หลังจากที่เจ้าหุ่นถือโอกาสสแกนฮิโระในตอนนี้เขามัวแต่ยืนเหม่อล่องลอย

    " จากผลการตรวจระดับฮอร์โมนและค่าของอุณหภูมิร่างกาย ผลการวินิจฉัยสำหรับอาการหน้าแดงครั้งนี้คือ..ความรัก "
    " เฮ้ย! เปล่าซะหน่อย เงียบๆเซ่ "

            แต่เจ้าหุ่นไม่สนใจ ตรงหน้าจอบริเวณอกของเบย์แม็กซ์ฉายภาพไอคอนแสดงสีหน้าต่างๆของคนตามระดับความเจ็บปวด มีตั้งแต่ระดับหนึ่งไปถึงระดับสิบ

    " คุณให้คะแนนความรุนแรงอยู่ในระดับไหน? "
    เจ้าหุ่นมองคนถามที่ตอนนี้มะเขือเทศยังชิดซ้ายเทียบไม่ติด
    " โธ่! อย่ายุ่งน่า ก็บอกว่าไม่ใช่ไงเล่าาาาา "



    ...................................................................................................................................................................................................................
    ป.ล. คิวรีเควสจ้า
           1. Jason Vorhees [Friday the 13th ]
           2. Kozume Kenma [Haikyuu!!]
           3. Star-Lord [Marvel]
           4. Makoto Tachibana [Free!]
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×