All + Reader ตัวละครแสนรัก [ปิดรับรีเควสชั่วคราวจ้า]

ลำดับตอนที่ #36 : [Free!] Tachibana Makoto x Reader : Ice cream accident [Request]

Pairing : Tachibana Makoto x Reader

Theme : เหตุเกิดเพราะไอศกรีม

Summary : งานเทศกาลฤดูร้อนที่ต่างจากปีไหนๆเพราะช็อกโกแลตกับหนุ่มนักว่ายน้ำ

...................................................................................................................................................................................................................

        คุณรู้สึกได้ถึงของเหลวที่เริ่มหลั่งเอ่อล้นขึ้นมาท่วมฉ่ำทั่วปากยามกลิ่นหอมกรุ่นชวนละมุนลิ้นของเครปลอยมาแตะจมูก คุณกลืนน้ำลายลงคอไปพลางชะเง้อดูหน้าร้านผ่านคนจำนวนหนึ่งที่ยืนต่อแถวกันมา อีกเพียงไม่กี่คนก็จะถึงคิวของคุณแล้วหลังจากยืนต่อแถวมาตั้งแต่ร้านเปิด วันนี้คนแน่นเป็นพิเศษเพราะเป็นวันแรกของเทศกาลดอกไม้ไฟฤดูร้อน

        ใช้เวลาไม่นาน คุณก็ได้ขนมหวานสีเหลืองทองอุ่นๆห่อในกระดาษสีหวานสวยมาครอบครองในอุ้งมือ คุณเดินไปยังม้านั่งสมทบกับเพื่อนสนิทที่กำลังจิ้มทาโกะยากิควันฉุยนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เธอยิ้มให้คุณโดยที่มุมปากมีซอสสีเข้มเลอะอยู่ประปราย

        " คิดว่าเธอหนีกลับบ้านแล้วนะเนี่ย หายไปซะนานเชียว"

เธอพูดหยอกพร้อมกับคว้าเอากระดาษขึ้นมาเช็ดปาก คุณยิ้มน้อยๆพลางส่ายหัว

        " โธ่ เธอดูแถวซะก่อนสิ ฉันจะซื้อสองชิ้นด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่าเกรงใจคนต่อคิวข้างหลัง"

        เธอหัวเราะร่วนพลางตบที่ว่างข้างๆกาย คุณหย่อนตัวลงนั่งแล้วเริ่มลงมือจัดการกับขนมหวานที่ถืออยู่ในมือ รสหวานฉ่ำละมุนลิ้นของครีมนุ่มที่ละลายในปากผสมผสานกับรสชาติเปรี้ยวนิดหวานหน่อยจากผลไม้สดๆคู่กับไอศกรีมรสชาติโปรดผสมผสานกันเป็นความรู้สึกที่เยี่ยมยอดในการเข้าสู่ยามสายของวัน

เผละ!

        บรรยากาศที่กำลังไปได้สวยและวันอันแจ่มใสของคุณก็ไม่ได้สดใสอีกต่อไปเมื่อคุณรู้สึกถึงวัตถุสสารอะไรบางอย่างที่ค่อนข้างอ่อนนิ่มยวบยาบตกลงมาใส่ศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมสี(...) คุณร้องอุทานพลางผุดลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ด้วยอารามตกใจส่งผลให้เพื่อนที่นั่งๆข้างๆสะดุ้งตามไปด้วย แรงจากการเคลื่อนไหวตัวลวดเร็วนั้นทำให้ต้นเหตุปริศนานั้นร่วงผ่านตัวซีกขวาของคุณก่อนจะหล่นลงพื้นดังแหมะ คุณไม่มีเวลาหรือแม้แต่อารมณ์จะก้มไปดูว่ามันคืออะไรเพราะมัวแต่สาละวนอยู่กับการปาดร่องรอยที่มันทิ้งเอาไว้บนหัวและใบหน้า มันแฉะและค่อนข้างจะเหนียวเหนอะหนะ ใจของคุณหล่นวูบเมื่อเห็นคราบสีน้ำตาลเข้มหนืดที่เปรอะเปื้อนตามมือเพราะคิดว่ามันคืออะไรที่น่าขยะแขยงแบบที่คุณคิด แต่เมื่อกลิ่นหวานๆอันเป็นเอกลักษณ์ลอยเข้าจมูกประกอบกับอุณหภูมิค่อนข้างจะเย็นยามได้สัมผัสก็ทำให้คุณถึงบางอ้อว่ามันไม่ใช่

        " เหย..มันคืออะไรเนี่ย...? "

เพื่อนซี้ของคุณถามขึ้นด้วยสีหน้าไม่สู้ดี เธอกำลังด้อมๆมองๆของเหลวสีน้ำตาลที่แผ่กระจายบนพื้นอย่างกล้าๆกลัวๆไม่ไว้วางใจสลับกับตัวคุณที่ไม่จำเป็นต้องบรรยายก็เดาออกชัดเจนว่ามันเละแค่ไหนเมื่อมองจากสีหน้าของเธอ คุณสะบัดหย่อมคราบเหนียวๆนั่นออกไปลวกๆอย่างหัวเสีย

        " ไม่ใช่แบบที่เธอคิดหรอก...ไอศกรีมช็อกโกแลตน่ะ "

อีกฝ่ายคิ้วขมวดทันทีด้วยความสงสัย

        " แล้วมันมาจากไหนล่ะ? "

        " คงมีใครเล่นพิเรนทร์หรือไม่ก็อุบัติเหตุน่ะ "

คุณว่าพลางหันไปกวาดตามองรอบๆไปยังบรรดาผู้คนที่ยืนออกันครึกครื้นหน้าร้านต่างๆเต็มทางเท้าทั้งที่ยืนต่อคิวรอซื้อของและที่อื่นๆ

        นัยน์ตาสี(...)หยุดลงไกลจากม้านั่งคุณไม่กี่ก้าว ตรงนั้นมีวัยรุ่นชายชั้นมัธยมกลุ่มย่อมๆท่าทางคล้ายนักกีฬากลุ่มหนึ่งกำลังหันรีซ้ายขวาดูวุ่นวายและเลิกลั่ก และหนึ่งในนั้นก็มีหลักฐานชิ้นเบ้อเริ่มคามือ นั่นก็คือโคนไอศกรีมไซส์ใหญ่ที่ว่างเปล่าโบ๋เบ๋มีเพียงร่องรอยสีน้ำตาลเลอะอยู่ตามขอบของโคนเท่านั้น

        คุณกับเพื่อนสบตาอย่างรู้กันก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปใกล้พวกเขา คุณรู้สึกขอบคุณที่คนส่วนใหญ่ให้ความสนใจกับการรอคอยบรรดาอาหาร สินค้าหรือเหล่าเพื่อนร่วมเดินทางทำให้คุณไม่ค่อยเป็นจุดดึงดูดสายตาเยอะเกินไป ถึงจะอย่างนั้นแต่มันก็อายไม่ใช่เล่นอยู่ดี...

        " ช่างมันเถอะน่า จะไม่ดีกว่าเหรอที่หามันไม่เจอ "

เสียงชายหนุ่มผมสีม่วงยาวประบ่าคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นมาเมื่อพวกคุณอยู่ในระยะใกล้มากพอ

        " ฉันกลัวว่าหาไม่เจอแบบนี้คือมันไปหล่นใส่ใครเขาเข้าน่ะสิ "

        เสียงชายหนุ่มผมสีโอลีฟตัวสูงโปร่งผู้เป็นเจ้าของโคนไอศกรีมพูดขึ้น เขายกมันขึ้นมาส่องดูอีกรอบด้วยความฉงนสงสัยว่าบางทีไอศกรีมของตนอาจจะละลายทะลุก้นโคนตกลงไป

        " บางทีมันอาจจะกระเด็นหายไปที่อื่นแล้วล่ะมั้ง..."

เสียงนุ่มทุ้มอีกเสียงตอนนั้นเองที่เพื่อนจอมห้าวหาญของคุณตัดสินใจแสดงตน เธอส่งเสียงกระแอมไอก่อนจะพูดขึ้น

        " อ้อ แน่ล่ะสิ...ก็มันหล่นมาใส่หัวเพื่อนฉันนี่ไง! "

        เธอเอ็ดพร้อมยกมือเท้าเอว ทั้งกลุ่มนั้นสะดุ้งโหยง สายตาหลากสีสันพากันหันมาจ้องพวกคุณ สีหน้าของพวกเขาเรียกได้ว่าอยู่ในสถานะช็อคสุดขีด ชายหนุ่มผมสีเขียวโอลีฟถึงกับทำโคนไอศกรีมหล่นพื้นด้วยความตกใจ

        " อ๊ะ!แย่แล้ว! ข-ขอโทษนะ...อ-เอ่อ--รบกวนรอแปปนึงนะ! "

        เขาพูดอย่างลนลานขณะปรี่ล้วงมือควานหาอะไรสักอย่างรีบร้อนจากกระเป๋าสะพายใบใหญ่ที่ชายหนุ่มผมสีดำสะพายหลังอยู่ ไม่นานนักเขาก็กระชากมือดึงผ้าคลุมอาบน้ำสีครีมออกมา เขายื่นมันมาตรงหน้าคุณ

        " คือ...รับนี่ไปคลุมก่อนนะ "

เพื่อนของคุณรับมันมาและจัดการห่อมันลงมายังตัวคุณ ทีแรกมันก็ดูเหมือนจะช่วยได้ดีอยู่หรอก แต่ความสีอ่อนของมันแอบขับให้รอยเปื้อนบางจุดเด่นหราออกมายิ่งกว่าเดิมเสียอีก จนแล้วจนรอด...มันก็ยังดีกว่าเมื่อตะกี้นี้ที่สรีระของคุณโชว์ลายด่างของรอยเปื้อนไปเต็มเหนี่ยว

        " รีบไปไหนกันหรือเปล่า? "

เขาถามอีก เพื่อนของคุณขมวดคิ้ว

        " อะไรของพวกนายเนี่ย! "

เธอว่าด้วยน้ำเสียงแกมดุ ทำเอาร่างสูงโปร่งแอบสะดุ้งเบาๆ

        " เอ่อ--ถ้าไม่รังเกียจ...จะเข้าไปล้างตัวในห้องอาบน้ำของโรงเรียนพวกเราก็ได้นะ อยู่ใกล้ๆนี่เอง ไม่ไกลหรอก แทนคำขอโทษน่ะ.."

        " ทุกโรงเรียนปิดสระน้ำทุกเสาร์อาทิตย์แล้วจะเข้าไปใช้ห้องน้ำยังไง?"

เพื่อนสาวจอมห้าวเถียงกลับอย่างดื้อดึง

        " ใช้ห้องของชมรมว่ายน้ำที่พวกเราเป็นสมาชิกอยู่ก็ได้ ห้องนั้นเปิดทุกวัยน"

เธอเลิกคิ้ว สีหน้าดูค่อนข้างพออกพอใจในคำตอบ

        " เธอคิดว่าไง?"

เธอหันมากระซิบกระซาบกับคุณ

        " ตอนนี้อะไรก็ได้ทั้งนั้น แถวนี้ไม่มีห้องน้ำแล้วฉันก็ไปไหนต่อในสภาพนี้ไม่ได้ด้วย "

คุณกระซิบตอบก่อนที่คุณทั้งคู่จะหันกลับไปพยักหน้าให้พวกเขา

.

.

.

.

.

.

.

.

        " พอดีเจ้าฮารุสะดุดทางเท้าก็เลยล้มใส่มาโคโตน่ะ "

        คนผมม่วงที่ชื่อรินบอกเมื่อคุณออกมาจากห้องอาบน้ำหลังเสร็จธุระ ตอนนี้เนื้อตัวของคุณสะอาดสะอ้านเหมือนน ส่วนเจ้าตัวที่ถูกเอ่ยพาดพิงถึงนั้นทำหน้าบึ้งใส่เพื่อนนิดๆพลางขมุลขมิบปากขอโทษเบาๆด้วยแนวแก้มที่ขึ้นสีจางๆ

        " แล้วเจ้ามาโคโตะตกใจก็เลยเผลอเหวี่ยงไอติมหลุดไปนั่นแหละ"

ชายหนุ่มผมสีเขียวโอลีฟยิ้มแห้งๆอย่างรู้สึกผิดพลางยกมือลูบท้ายทอยแก้อาการประหม่า

        " ขอโทษจริงๆนะ "

คุณยิ้มน้อยๆระหว่างที่เพื่อนสาวกำลังจัดการช่วยคุณเช็ดผมโดยอาศัยผ้าขนหนูจากห้องเปลี่ยนเสื้อของพวกเขา

        " เอ้อช่างมันเถอะ ถือว่าเพื่อนฉันดวงซวยไปละกัน"

เธอหยอกคุณ ทำเอาคุณอดหันไปถองศอกมองค้อนใส่เธอไม่ได้ นั่นทำให้ทั้งกลุ่มกลั้นหัวเราะขำความตลกของพวกคุณเวลาอยู่ด้วยกัน

        " เอาล่ะ--ฉันว่าพวกเราไปดีกว่า ยังมีร้านขายของอีกตั้งสองช่วงถนนที่เรายังไม่ได้เดิน"

ประโยคนั้นทำเอารินกับนางิสะหันขวับมาแทบจะทันที

        " งานหน้าร้อนล่ะก็ตอนกลางคืนพวกเธอไม่ควรพลาดนะ ปีนี้มีดอกไม้ไฟตอนราวๆทุ่มครึ่งด้วย "

รินบอก มือใหญ่รับเสื้อคลุมและผ้าขนหนูคืนไป

        " อืม...ไว้เราจะคิดดูนะ ขอบใจสำหรับนู่นนี่นั่น"

เธอว่าพร้อมกับดึงมือคุณออกเดิน

' ขอบคุณนะ '

        คุณขยับปากขมุบขมิบให้พวกเขาขณะโดนเพื่อนสาวถูลู่ถูกัง ทุกคนเอ่ยปากขอโทษขอโพยอีกครั้งหนึ่ง แต่มีคนหนึ่งที่โดดเด่นแตกต่างจากพวกอย่างชัดเจน ด้วยเหตุอะไรบางอย่างทำให้แนวแก้มและใบหูของชายหนุ่มผมสีเขียวโอลีฟแดงระเรื่อออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

.

.

.

.

.

.

.

.

        " เร็วๆซี่(...) ถ้าช้าเดี๋ยวคนจะเยอะเอานะ "

เสียงเร้าจากเพื่อนสาวทำให้คุณต้องพลอยเร่งฝีเท้าจ้ำำอ้าวตามให้ทันแรงดึงของเธอ

        " ช้าหน่อยซี่ อีกตั้งชั่วโมงนึง--กว่า--ดอกไม้ไฟ--จะเริ่ม "

คุณกึ่งพูดกึ่งหอบหลังจากที่เธอหยุดฝีเท้าลงได้สักที

        " ก็ฉันอยากกินช็อกโกบานาน่าก่อนนี่นา "

เธอบอกเสียงระริกระรี้ตื่นเต้นพลางลากคุณตรงปรี่ไปที่ร้าน คุณอมยิ้มพลางถอนหายใจกับความรื่นเริงดี๊ด๊าของเพื่อน 

        ความรู้สึกแปลกๆก่อร่างสร้างตัวขึ้นในใจของคุณทุกครั้งที่มองไปยังกลุ่มคนขายที่วิ่งสาละวนกันอยู่ในร้านยามที่ก้าวเท้าเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พวกเขาแต่ละคนล้วนแต่คุ้นตาคุณอย่างน่าพิศวงแม้จะเห็นเพียงลางๆจากระยะไกล เมื่อถคงจุดหมายคือหน้าร้านที่ตกแต่งด้วยซุ้มสีสดสวยเข้ากับสินค้า...คำตอบก็กระจ่างผ่างเผยขึ้นมา

        " เชิญครับ--อ้าว! พวกเธอนี่นา! "

        รินขยี้เรือนผมสีม่วงของตัวเองด้วยความงุนงงเมื่อหันมาพบพวกคุณ เสียงของเขาดึงให้คนที่เหลือต่างเงยหน้าขึ้นมาจากกิจกรรมที่กำลังทำอยู่ พวกเขาก็คือกลุ่มคนชุดเดียวกับอุบัติเหตุไอศกรีมช็อกโกแลตเมื่อตอนเช้านี่เอง

        " ให้ตายสิ ฉันว่าบางครั้งโลกก็กลมไปจนน่ากลัวชะมัด"

เพื่อนคุณสบถมุบมิบออกมา รินเอามือเท้าบนเคาน์เตอร์พลางยักไหล่

        " ฉันก็ว่างั้นล่ะ ว่าแต่--จะรับอะไรดี"

        " อ๊ะ! เอาช็อกโกบานาน่า--มีหลายรสด้วยเหรอ!--นายแนะนำหน่อยสิ "

        ระหว่างเพื่อนสาวกับคนขายผมม่วงกำลังยุ่งกับการนำเสนอสินค้าอยู่นั้น คุณก็รู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องมาทางคุณ นัยน์ตาสีเขียวของมาโคโตะรีบหลบมองไปทางอื่นทันทีที่นัยน์ตาสี(...)หันมาทางเขา เพียงเสี้ยวขณะเดียวเขาก็ค่อยๆหันกลับมาสบตาคุณตรงๆอีกครั้งแล้วยกมือกวักน้อยๆด้วยท่าทางเขินนิดๆเป็นเชิง คุณเหลือบชำเลืองมองเพื่อนสาวที่ยังวุ่นกับของกินก่อาจะเดินตามเขาไปหลังร้าน พอได้อยู่ในระยะประชิดเช่นเดิม เป็นอีกครั้งหนึ่งที่คุณสังเกตว่าใบหน้าของเขามีสีกุหลาบผุดระเรื่อขึ้นมาจางเจือ

        " มีอะไรเหรอ? "

คุณเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่จ้องคุณค้างเติ่งตาไม่กระพริบอยู่อย่างนั้นไม่พูดอะไรออกมาสักที

        " อ๊ะ!--ไม่มีอะไรมากหรอก--คือว่า...ฉันแค่อยากขอโทษเธอเรื่องเมื่อเช้าอีกรอบ..แบบว่า...ขอโทษเป็นการส่วนตัวน่ะ..."

เขาพูดพร้อมกับยกมือเอานิ้วเกาแก้มแก้เขิน คุณหลุดหัวเราะพรืดในท่าทางที่ดูตลกปนขี้เล่นของเขา

        " โธ่เอ๊ย แค่นี้เอง..ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร "

คุณเอ่ยเรียบๆพลางโบกมือปัดยืนยันคำพูดนั้น

        " ไม่ใช่แค่นี้นะ--คือฉันอยากถามเธอว่า..."

ประโยคของเขาตัดไปดื้อๆราวกับว่าถ้อยคำหลังจากสั้นถูกกลืนหายลงไปในลำคอ

        " ว่า? "

คุณถาม คิ้วเลิกขึ้นสูงระหว่างรอคอยคำพูด

        " ก็บอกไปซี่ว่าอยากชวนเขาไปดูดอกไม้ไฟด้วย อ้ำๆอึ้งๆอยู่นั่นล่ะนาย "

        เสียงปริศนาที่สามอันแสนคุ้นหูดังแทรกขึ้นมาทำเอาคุณทั้งคู่ตวัดหันไปมองก็พบรินกำลังยืนพิงผนังซุ้มของร้านด้วยท่าทางสบายใจ ใบหน้าของเขาหยักเป็นรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย ข้างๆเขาคือเพื่อนสาวตัวแสบที่กำลังยืนเคี้ยวช็อกโกบานาน่าอย่างเอร็ดอร่อยพร้อมสีหน้าปิดไม่มิดว่าสนอกสนใจในฉากตรงหน้าอย่างรุนแรง ข้างหลังทั้งคู่คือสมาชิกคนอื่นของแก๊งชมรมว่ายน้ำที่ชะเง้อชะโงกจ้องมองพวกคุณด้วยความอยากรู้อยากเห็น

คราวนี้ถึงคราวที่ใบหน้าของตัวคุณเองเริ่มขึ้นสีโทนกุหลาบแข่งกับมาโคโตะ

        " ฮะๆ...นั่นล่ะที่อยากถาม...สนใจไปดูดอกไม้ไฟด้วยกันไหม--เอ่อ...เธอชื่ออะไรเหรอ? "

คุณยังไม่ทันจะอ้าปากตอบ แขกผู้รับชมตัวแสบก็ได้พูดแทนคุณขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ

        " (...)! เพื่อนฉันชื่อ(...)!~ "

เธอร้องขึ้นมาก่อนจะเริ่มลงมือกัดช็อกโกบานาน่าแท่งที่สอง คุณตวัดตาเขียวใส่เธอเร็วๆแล้วหันกลับมาหาคู่สนทนา

        " ก็..ตามนั้นแหละ...ฉันชื่อ(...) "

        มาโคโตะพยักหน้ารับ เขาหันไปมองผู้ชมข้างหลังราวกับเป็นเชิงขอกำลังใจ เพียงครู่เดียว...ริมฝีปากได้รูปของเขาก็คลี่รอยยิ้มออกมา นัยน์ตาสีเขียวสบมองกับนัยน์ตาสี(...)

        " งั้น...ไปดูดอกไม้ไฟด้วยกันไหม--(...)? "

        ใบหน้าของคุณร้อนแผ่วผ่าวไปกับคำเชิญนั้น กว่าจะรู้สึกตัวอีกที คุณก็พยักหน้าตอบตกลงไปเรียบร้อยเรียกให้รอยยิ้มผุดพราวขึ้นมาบนใบหน้าของคนชวนและกลุ่มผู้ชมด้านหลัง

...................................................................................................................................................................................................................

ป.ล.1 ไรต์นั่งดูการ์ตูนชินจังตอน 'เกิดคดีเพราะไอศกรีม' ก็เลยเกิดไอเดียปิ๊งขึ้นมา...

ป.ล.สุดท้าย คิวรีเควสจ้า

      1. Kirito [Sword Art Online]

      2. Pharaoh Atem [Yu-Gi-Oh!]

      3. Doctor Strange [Doctor Strange]

      4. Rikuo Nura [Nurarihyon no Mago] 

      5. Lavi [D.Gray-man]

      6. Yukimura Tooru [Aoharu x Kikanjuu]

      7. The Shape [Dead By Daylight]

      8. Nura Rihan [Nurarihyon no Mago]

      9. Nurarihyon [Nurarihyon no Mago]

      10. Kageyama Tobio [Haikyuu!!]

      11. Eyeless Jack [Creepypasta]