All + Reader ตัวละครแสนรัก [ปิดรับรีเควสชั่วคราวจ้า]

ลำดับตอนที่ #6 : [Katekyo Hitman Reborn] Sawada Tsunayoshi x Reader : Tutor [Request]

        คุณนั่งอยู่ในห้องสมุดของโรงเรียนนามิโมริ กวาดตาดูหนังสือและชีทที่กระจัดกระจายทั่วโต๊ะ มือเขียนอะไรขยุกขยิกลงบนกระดาษ ตาสี(...)กำลังจดจ่ออยู่กับข้อความสีแดงเป็นแถบยาวที่เขียนเติมลงไปและคิ้วของคุณก็ขมวดผูกกันภายใต้แว่นตาขอบกลมสีใส น่าแปลกใจคือบนหัวกระดาษนั้นไม่ใช่ชื่อของคุณ แต่เป็นชื่อของ 'ซาวาดะ สึนะโยชิ' เด็กหนุ่มผมสีตาลไหม้ตากลมโตที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยอาการกระวนกระวายคล้ายปลาทูน่าโดนน้ำร้อนลวก คุณขีดฆ่าข้อความบนกระดาษแผ่นสุดท้ายอีกนิดหนึ่งก่อนจะถอดแว่นออกเก็บใส่กระเป๋า มือกวาดรวบกองชีทยื่นให้คนตรงหน้า

        "ไม่ไหวๆ ตรวจการบ้านให้นายทีไรทำเอาฉันปวดตาทุกทีเลย แล้วก็...ถ้านายยังทำได้เท่าเดิม สอบครั้งนี้ก็คงไม่พ้นดิ่งเหวอีกรอบล่ะนะ" 

        คุณบ่นอุบอิบขณะหยิบเอาการบ้านของตัวเองมาตรวจบ้าง สึนะมองผลงานของเขาแผ่นแล้วแผ่นเล่า เขายัดมันใส่กระเป๋าอย่างลวกๆก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ถอนหายใจ

        "ไม่อยากจะเชื่อเลย ฉันเจออะไรซวยๆมาตั้งเยอะ แถมเฉียดตายตั้งหลายรอบแต่ก็ยังรอดมาได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องเรียนเนี่ย..." 

เขาพูดงึมงำ

"บ่นอย่างนี้อีกแล้วน้า..สึนะ" คุณส่ายหัว

"ก็มันจริงนี่...ตอนนี้ฉันได้เป็นรุ่นที่สิบเต็มตัวแล้วแต่ก็ยังไม่พ้นมาปวดหัวเรื่องวิชาการ ทีต่อสู้จะเป็นจะตายตั้งแต่มุคุโร่ยันพวกวินดีเช่ยังไม่เห็นปวดหัวเท่านี้เลย"

เขาพูดต่อโดยที่หน้ายังคงฟุบอยู่กับโต๊ะ ท่าทางบ่งบอกความซังกะตายที่ยิ่งหนักขึ้นทุกทีๆ

"บอสมาเฟียไม่มีความรู้แล้วจะดูแลแฟมิลีได้ยังไงกันล่ะ" คุณเอ่ยเรียบๆ เขาสะดุ้งน้อยๆก่อนจะรีบเงยหน้า

"ชู่ว..เบาๆหน่อยสิ เดี๋ยวใครก็ได้ยินหรอก" คุณก้มดูนาฬิกาข้อมือพลางยักไหล่ 

"ว่าแต่เราจะไปกันรึยัง? ใกล้เรียนคาบต่อไปแล้วนะ" คุณบอก เริ่มเก็บข้าวของ เขาพยักหน้า

"อะ-อื้ม ฉันคิดว่าฉันคงต้องใช้เวลาอธิบายสองคนนั้นยาวหน่อยเรื่องที่แอบชิ่งออกมากับเธอ" เขาพูด ยกมือขึ้นเกาแก้มน้อยๆด้วยความเขิน สองคนนั้นที่ว่า คุณรู้ดีว่าเขาหมายถึงโกคุเดระกับยามาโมโตะ ซึ่งเมื่อตอนพัักกลางวันสึนะกับคุณหลอกพวกเขาไว้ว่าเป็นเวรห้องสมุดในวันนี้ สึนะจะได้ขอให้คุณช่วยตรวจการบ้านเขาได้สะดวก

        "ที่จริงสองคนนั้นน่ะไม่ใช่ว่าพึ่งพาไม่ได้หรอกนะ เพียงแต่..เวลาพวกนั้นอยู่ด้วยกันน่ะ" สึนะไม่จำเป็นต้องพูดต่อ คุณก็เข้าใจดี ครั้งล่าสุดที่ติวหนังสือพร้อมกันสี่คนนั้นจบลงด้วยหนังสือวิชาเลขของสึนะขาดกระจุยกระจายเป็นชิ้นๆและโกคุเดระแหกปากโวยวายใส่ยามาโมโตะที่โต้ตอบด้วยการหัวเราะระรื่นอย่างอารมณ์ดีราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นตรงข้ามกับสึนะที่มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก 

        วิชาต่อไปคือวิชาประวัติศาสตร์ ซึ่งคุณไม่แปลกใจเลยที่หันไปเห็นสึนะฟุบหลับไปหลังหนังสือเรียนทั้งที่เพิ่งจะเริ่มไปเพียงแค่สิบนาที เวลาผ่านไปอย่างเอื่อยเฉื่อยกับการบรรยายไปเรื่อยเปื่อยชวนให้ง่วงนอน ทั้งห้องส่วนใหญ่กำลังตกอยู่ในบรรยากาศเคลิบเคลิ้มใกล้หลับเต็มที ส่วนคุณนั้นจดโน้ตลงในสมุดอย่างเขี่ยๆด้วยความขี้เกียจ แต่จู่ๆนักเรียนทุกคนก็ต้องตื่นตัวขึ้นมาเพราะเสียงของคุณครูที่ดังลั่นขึ้นมากะทันหัน

        "นี่เธอ!! เอาเท้าขึ้นมาแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงฮึ!! เอาลงเดี๋ยวนี้เลย!!" ครูท่านนั้นบอกพลางชี้มือไปที่นั่งข้างหน้าของเขา โกคุเดระยกขาขึ้นมาพาดไว้บนโต๊ะ เขาเอนไปข้างหลัง มือประสานไว้ที่ท้ายทอย ตาของเขาลืมขึ้นมาข้างหนึ่ง

"หนวกหูฟ่ะ ก็มันง่วงนี่หว่า" เขาสบถ ทำให้ครูทุบโต๊ะดัง 'ปึง!' อย่างมีอารมณ์ ตอนนี้สายตาของคนทั้งห้องจ้องอยู่ที่ทั้งคู่เป็นตาเดียว

"ว่าไงนะ! งั้นเธอตอบคำถามข้อนี้หน่อยซิ!" เขาสั่งพลางชี้นิ้วไปที่คำถามข้อหนึ่งบนกระดานดำ

โกคุเดระลืมตาขึ้นน้อยๆ

" ปี 1892 " เขาเอ่ยนิ่งๆ

"เอ่อ..ถ-ถูกต้อง" ครูพูดอย่างตะกุกตะกัก 

"ชิ!"

โกคุเดระสบถอีกครั้งก่อนจะเอนตัวลงไปนอนเหมือนเดิม

        เป็นเรื่องปกติที่พวกหนุ่มๆจะเดินหาวออกมาตามๆกันตอนเลิกเรียน พวกคุณสี่คนเดินออกจากโรงเรียนพร้อมกันก่อนโกคุเดระจะขอแยกไปกับสึนะ คุณจึงโบกมือลายามาโมโตะแล้วตรงกลับบ้าน(ซึ่งจริงๆแล้วมันก็เป็นแค่อพาร์ตเมนท์ที่เดียวกับโกคุเดระนั่นแหละ) วันนี้โชคดีที่ไม่มีครูคนไหนสั่งการบ้าน คุณจึงมีเวลาพักผ่อนเอื่อยเฉื่อยได้เต็มที่ก่อนจะลงไปซื้อข้าวเย็นจากร้านสะดวกซื้อ

สึนะโทรมาหาคุณในตอนค่ำหลังจากเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ 

"ฮัลโหล?"  คุณหนีบโทรศัพท์แนบไว้ระหว่างหูกับบ่าพร้อมกับเอามือเช็ดผมไปด้วย

"หวัดดี(...) เอ่อ..เธอจะว่าอะไรไหม ถ้าฉันจะขอให้เธอช่วยติวหนังสือให้หน่อยน่ะ "

คุณเลิกคิ้วขณะพาดผ้าขนหนูไว้ที่คอ 

"เอ๋? อยู่ดีๆนึกยังไงน่ะนาย?" 

"ก-ก็ เทอมนี้ฉันนึกไม่อยากเรียนเสริมขึ้นมา ล-แล้วก็..แล้วก็เจ้ารีบอร์นเพิ่งขู่ฉันมาสดๆเลยว่าถ้าฉันตกแม้แต่วิชาเดียวจ-จะบังคับให้ฉันวิ่งมาราธอนทั่วเมืองห้าสิบรอบ!"

ปลายสายพูดรัวอย่างลนลานตะกุกตะกัก คุณอมยิ้มขำ

"ฉันว่าเป็นเพราะประโยคหลังมากกว่านะ~" คุณแหย่

"อะไรก็ช่างเฮ้อออ แต่ช่วยฉันหน่อยได้ไหมเล่าาาา"

เขาโอดครวญ

"ได้สิ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปเจอที่บ้านนายนะ "

คุณกำลังจะวางสาย แต่สึนะก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน

"เดี๋ยวซี่ ฉ-ฉันว่าไปห้องสมุดของเมืองดีกว่า ที่บ้านฉันก็วุ่นวายหนวกหูพอกัน" เขาบอก

"ตกลง งั้นเจอกันที่นู่นตอนเก้าโมงนะ อย่าตื่นสายซะล่ะ ปลาทูน่าขี้เซา" 

คุณทิ้งท้ายก่อนจะวางสาย แต่ก็ยังทันได้ยินปลายมายบ่นอุบอิบแว่วออกมา

"ฉันไม่ใช่ทูน่าซะหน่อย.."

.

.

.

.

        คุณไปถึงห้องสมุดของเมืองตอนเก้าโมงเป๊ะ ส่วนสึนะมาถึงราวๆห้านาทีให้หลัง แต่คุณก็ไม่ได้ว่าอะไร อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้มาสายเท่าวันไปเรียนล่ะนะ...

หลังจากนั้นก็เข้าสู่ห้วงเวลาแห่งความทรมานของซาวาดะ สึนะโยชิ

วิชาภาษาอังกฤษ

"เอาล่ะ อ่านบทความนี่แล้วแปลใจความทีละส่วน จะได้เข้าใจง่ายขึ้น"

"อ-เอ่อ ประโยคนี้คือส่วนขยายของตรงนี้ แล้วจากตรงนี้ถึงตรงนี้คือใจความสำคัญ"

พรืด

หมึกสีแดงถูกขีดทับรอยปากกา

"ผิด ใจความสำคัญอยู่ตรงนี้ต่างหาก เอาใหม่"

~

วิชาเลข

"--เพราะฉะนั้น..เมื่อเอาตรงนี้มาแทนที่ข้างขวา ..x ก็จะมีค่าเป็นศูนย์ แล้วนั่น ทำให้ Y มีค่าเท่ากับสาม โอเคไหม..หืม?"

ปึง!

"อย่าหลับสิสึนะ!"

.

.

.

.

        หนังสือเรียนสองสามเล่มที่เปิดอ้าค้างไว้คู่กับชีทกองย่อมๆที่วางสะเปะสะปะกับอาการของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลไหม้ที่เอาคางเกยบนโต๊ะอย่างหมดอาลัยตายอยากฉุกให้คุณรู้สึกตัวว่าเวลาผ่านมานานแค่ไหนแล้ว นาฬิกาบนผนังตอนนี้บอกเวลาเที่ยง สึนะขยี้ตาพลางหันดูนาฬกาชัดๆอีกครั้ง

        "นี่เราติวกันมาสามชั่วโมงเลยเหรอเนี่ย ถ้าสองคนนั้นอยู่ด้วยล่ะก็ไม่ได้ติวแน่นขนาดนี้แน่ๆ" เขาบอกอย่างทึ่งๆ คุณสูดจมูก

"มันก็ไม่ได้เต็มซะทีเดียวหรอกนะ นายก็วอกแวกเป็นช่วงๆนั่นแหละ" เขาทำแก้มป่องๆ

"แหม อย่างน้อยฉันก็เข้าใจบทเรียนมากขึ้นนะ" เขาเถียง

"จ้าๆ ตามนั้นๆ " คุณหัวเราะ สึนะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ

"ไปกินข้าวกันเถอะ ท้องฉันร้องโครกครากจะแย่อยู่แล้ว"

คุณพยักหน้าพลางกวาดตาดูสารพัดข้าวของบนโต๊ะ

"ว่าแต่ กินข้าวเสร็จแล้วเราจะมาติวกันต่อไหม หรือจะพอแค่นี้" เขาเกาแก้มเขินอย่างโลเล

"เอ...ไม่รู้สิ ฉันก็บอกตรงๆว่าขี้เกียจแล้วอ่ะนะ แต่ไหนๆวันเสาร์ทั้งทีเธอก็ยังอุตส่าห์มา จะให้เธอมาแค่สามสี่ชั่วโมงแล้วกลับมันก็ยังไงๆอยู่" 

คุณยิ้มให้เขา หัวเราะออกมานิดๆ

"งั้นติวต่อก็แล้วกันนะ ดูจากทรงนายแล้วท่าจะลืมง่าย" คุณหยอก ส่วนแก้มของเขาก็ป่องขึ้นมาอย่างงอนๆ

        เพียงแปปเดียวคุณกับสึนะก็หอบสัมภาระทั้งหมดมาอยู่ที่ร้านข้าวแห่งหนึ่ง คุณค่อยๆตักแกงกะหรี่ทงคัตสึเข้าปากตรงข้ามกับสึนะที่ยกถ้วยข้าวหน้าเนื้อโกยเอาๆด้วยความหิว คุณนั่งมองเขาขำก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้

        "เออใช่...ทำไมคุณรีบอร์นเขาไม่ติวหนังสือให้นายแล้วล่ะ? เห็นโกคุเดะระเคยบอกอยู่ว่าเมื่อก่อนคุณรีบอร์นถึงกับสอนการบ้านให้นายด้วยนี่นา" 

เขาเกือบสำลักข้าว แต่ก็ไอโขลกๆอยู่พักนึง

"เธอไม่ได้มาเห็นเจ้านั่นเวลาสอนฉันนี่หว่า...ทั้งไดนาไมต์ ระเบิดมือ ไม้เบสบอล..มาครบชุด" เขาบอกก่อนจะคว้าแก้วน้ำมาดื่ม คุณยิ้มและส่ายหัวน้อยๆ

"กินข้าวเสร็จละไปกินขนมกันต่อนะ เวลาเหนื่อยๆเครียดๆแล้วได้กินอะไรหวานๆนี่ดีมากเลยนะ" คุณชวน 

"อ-เอ้อ ก็ได้ ฉันไม่ได้จะรีบกล้บไปติวหนังสืออยู่แล้ว.." 

จบประโยค คุณสองคนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน

        ขึ้นชื่อว่าร้านขนมแล้วแน่นอนว่าเป็นร้านอันดับต้นๆในใจของวัยรุ่นโดยเฉพาะสาวๆที่มักจะชื่นชอบของหวานเป็นชีวิตจิตใจ คุณยืนจ้องเมนูที่ถูกเขียนไว้บนกระดานด้วยลายมือน่ารัก เมนูร้านนี้มีแต่ขนมที่ดูน่าทานจนคุณเลือกไม่ถูก

        "เธอจะกินอะไรก็เลือกเลย ฉันเลี้ยง ถือเป็นค่าจ้างติวหนังสือ" 

สึนะบอกขณะที่คุณกำลังไล่ดูเค้กแบบต่างๆในตู้กระจกอย่างสนอกสนใจ

"อืม...อ๊ะ! เอาเค้กนี้ชิ้นนึงค่ะ" คุณชี้เค้กครีมสดสีขาวสวยที่อยู่ในตู้

พนักงานขายยิ้มรับด้วยท่าทางยิ้มแย้มก่อนจะนำขนมไปจัดใส่จาน แต่เมื่อเธอส่งจานมาให้ คุณก็เห็นว่าในจานมีเค้กช็อกโกแลตเพิ่มมาอีกชิ้น

คุณกับสึนะมองหน้ากันอย่างงงๆก่อนจะหันไปทางพนักงานขาย เธอหัวเราะคิกคัก

"ชิ้นนั้นแถมให้ค่ะ เห็นว่าคุณลูกค้าเป็นคู่รักที่น่ารักดี"

คุณกระพริบตา ส่วนอีกคนนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหน้าแดงไปถึงหูแล้ว

ก่อนที่เขาจะทันได้แย้งอะไร คุณก็รีบควักกระเป๋าออกมาจ่ายเงินและรีบพาเขาไปหาที่นั่งเพื่อไม่ให้คนต่อคิวข้างหลังเสียเวลา

        "อ้ะ เค้กครีมสดที่นี่อร่อยมากเลยนะ ครีมก็ฟูนุ่มสุดๆ ลองดูสิ" คุณจิ้มเค้กนมสดออกมาส่วนนึงยื่นไปหาคนตรงหน้าที่เพิ่งจะหายจากอาการช็อก

"อ-อ่ะ ข-ขอบใจนะ.." สึนะพูดตะกุกตะกักก่อนจะอ้าปากทานเค้กเข้าไป

"หือ! อร่อยจริงๆด้วยแฮะ" คุณยิ้ม

"ใช่ไหมล่ะ ยิ่งกินคู่กับเค้กช็อกโกแลตยิ่งอร่อย" คุณแนะนำ เขาจิ้มเค้กทั้งสองกินอย่างละนิด

"จริงด้วย หวานๆขมๆกำลังดี" แต่แล้วเขาก็หน้าขึ้นสีอีกครั้ง

"เพราะมัวแต่อึ้งเลยไม่ได้เลี้ยงเธอเลย ขอโทษนะ.." เขาบอกพลางยกมือลูบท้ายทอยแก้เขิน

คุณหลุดหัวเราะก่อนจะส่ายหัว

"ไม่เป็นไรหรอก ไว้นายค่อยชดเชยวันหลังเมื่อไหร่ก็ได้"

"ฮะฮะ นั่นสินะ"

คุณตักเค้กใส่ปากอีกคำ

        "งั้น พรุ่งนี้ไปเกมเซนเตอร์ในห้างกันไหมล่ะ ถ้านายไม่อยากก็ไปดูหนังมันส์ๆกันสักเรื่อง" เขาคิดไปสักพัก

"เอ้อ..ฉันชอบเกมเซนเตอร์อ่ะนะ.."

"ตามนั้น งั้นก็รีบๆกินจะได้ไปติวต่อ "

ว่าแล้วคุณก็ตักเค้กยัดใส่ปากเขาอีกคำ

.

.

.

.

.

        พวกคุณพากันเดินมาได้ครึ่งทางเมื่อสึนะหันมาถาม

"นี่(...) ไปๆมาๆฉันว่าเราพอแค่นี้กันดีไหม แบบว่า..เราก็ติวกันไปแล้วตั้งสามชั่วโมงรวด ที่เหลือเราค่อยมาต่อกันว้นหลัง"

คุณคิดสักพัก จะว่าไปมันก็จริง อย่าว่าแต่เขาเลย ตัวคุณเองก็ชักจะเริ่มล้าแล้วเหมือนกัน

"ก็ดีนะ ฉันเองป็เริ่มจะเพลียๆแล้วล่ะ ว่าแต่จะแยกย้ายกันกลับตอนนี้เลยเหรอ"

สึนะทำสีหน้าลังเลก่อนจะเสนอขึ้นมา

"จริงสิ! ไปเกมเซนเตอร์กันเลยไหมล่ะ?"

คุณนิ่งไปสักพัก พอตั้งตัวได้ว่าเขาหมายถึงอะไร คุณก็ฉีกยิ้มกว้าง

"อื้อ! เอาสิๆ! ไปกันเถอะ!" คุณว่าพลางออกตัวเตรียมจะวิ่งก็พอดีกับมือเรียวบางคว้าข้อมือคุณไว้

"ช้าๆหน่อยซี่ ทำแบบนั้นเดี๋ยวก็หลงกันหรอก เธอนี่บางทีก็พลังงานเยอะพอๆกับพวกอี้ผิงเลยนะเนี่ย"

เมื่อได้ยินเขาบอกแบบนั้น คุณก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะร่วน

"ก็อยู่กับนายแล้วฉันสนุกมากเลยนี่นา มีความสุขด้วย"

แก้มของเขากลายเป็นสีชมพู

"ฉ-ฉันก็เหมือนกัน.." เขาพึมพำออกมาเบาๆ

"ไปเถอะน่า ถ้าช้าเดี๋ยวจะค่ำซะก่อนนะ" 

คุณบอกพลางจูงมือเขาเดินนำไปยังห้างนามิโมริโดยมีสึนะยิ้มและหัวเราะไปด้วยกันกับคุณตลอดทาง

~ ติวหนังสืออาทิตย์หน้าจะสนุกแค่ไหนกันน้า ~

**Special**

"นี่..." เสียงเยียบเย็นดังขึ้นหยุดชะงักฝีเท้าของคนทั้งสอง

เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลไหม้และคนที่จูงมืออยุ่ข้างๆมองเจ้าของเสียงอย่างหวาดๆ

"ม-มีอะไรเหรอครับเหรอครับ ค-คุณฮิบาริ" แม้เจ้าตัวจะไม่ได้เอ่ยอะไร แต่คนสองคนก็สามารถสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตพิฆาตที่แผ่ออกมารอบบรรยากาศ

"แสดงความรักกันหนุงหนิงมันผิดกฎ" ประธานคุมกฎเอ่ยขึ้นเย็นๆ เสี้ยววินาทีที่สายตาทั้งสองคู่แอบเห็นทอนฟาเหล็กโผล่ออกมาแวบๆ

"ต-แต่นี่มันนอกโรงเรียนนะคร้าบบบบบ" ปลาทูน่าหัวฟูกลัวแทบจะน้ำตาแตกออกมาอยู่รอมร่อ แต่เพื่อน(หรือว่าที่แฟน?)คนข้างๆนั้น..

"เอ๋ แต่นี่มันนอกโรงเรียนไม่ใช่หรือคะ?" เอ่ยถามอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว

"..ต้องขย้ำให้เละ." ในที่สุดทอนฟาคู่ใจก็ได้ออกมาลืมตาดูโลกภายนอก

"ว้ากกกกก!!!ไปเร็ว(.....)!!!!เราไม่ใช่คู่รักซะหน่อย!!!" สึนะร้องลั่นพลางดึงมือคุณออกวิ่งทันทีทันใด

"หนวกหู!!" หนุ่มรุ่นพี่ว่าพลางวาดทอนฟาไปมาในอากาศ

"ช่วยฟังกันบ้างเถอะครับพี่ท่านนนนน!!!!" ทูน่าผู้น่าสงสารโอดครวญอย่างหมดอาลัยตายอยาก แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยอะไรดีขึ้น

"แบบนี้เหมือนคนโสดแล้วพาลเลย"

"นี่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเล้ยยยยยย!!!!!"

หรือว่าทริปเกมเซนเตอร์จะต้องเปลี่ยนเป็นทริปวิ่งเพื่อชีวิตแทนซะแล้ว?

....................................................................................................................................................................................................................................................

ป.ล.1 จัดไปตามรีเควสอีกหนึ่งจ้า ชอบไม่ชอบยังไงบอกกันได้นะคะ

ป.ล.2 ธีมของเรื่องนี้คือ ติวหนังสือ ขนม กับพล็อตหวานฟูๆ

ป.ล.3 ไม่รู้ทำไมพอนึกถึงสึนะนี่จะคิดถึงเรื่องติวหนังสือกับทำการบ้าน...