Snape The last prince สเนป เจ้าชายองค์สุดท้าย

ลำดับตอนที่ #42 : special เจเดนxเบนจามิน

การที่จูเลียนเสียชีวิตส่งผลกระทบทั้งต่อเจเดนและเบนจามิน แม้ว่าทั้งคู่จะหลีกเลี่ยงไม่พูดถึงจูเลียน แต่พวกเขาก็อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้จูเลียนต้องตาย
เบนจามินกับเจเดนนั่งเคียงข้างกันอยู่ที่ม้านั่งในสวนสาธารณะ พวกเขาเหม่อมองท้องฟ้าแล้วเจเดนก็พูดขึ้นว่า
“ จำได้ไหม เบน พวกเราชอบมาวิ่งเล่นตรงนี้บ่อยๆ”
เบนจามินพยักหน้า เขาไม่พูดอะไร
“ จูเลียนวิ่งไม่เคยทันพวกเรา” เจเดนพูดต่อ “ เราต้องต่อให้เขาอยู่เรื่อย” เขายิ้มเศร้าๆ “ แต่วันนี้เขากลับไม่รอเรา”
“ ฉันน่าจะเอาใจใส่เขามากกว่านี้” เบนจามินว่า “ ฉันน่าจะรู้ ฉันเป็นเพื่อนสนิทเขา”
“ อย่าตำหนิตัวเองเลย” เจเดนปลอบ “ ฉันเองต่างหาก มัวแต่อ่านหนังสือสอบ ไม่สนใจน้องตัวเอง” เขาถอนหายใจ “ ถ้าฉันรู้”
“ มันมีคำว่าถ้าอยู่มากเกินไป” เบนจามินว่า “ ถ้าอย่างนั้น ถ้าอย่างนี้ มันสายเกินไปแล้วล่ะที่จะมาพูดกันตอนนี้”
เจเดนสบตาสีเขียวของเพื่อนน้องชาย “ งั้นเราต้องช่วยคนอื่น อย่างน้อยๆเราก็ต้องเริ่มช่วยกันและกัน”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร” เบนจามินปฏิเสธ “ ฉันสบายดี” ความจริงแล้วเขาไม่ได้สบายดี เขาฝันเห็นจูเลียนร่างชุ่มเลือดมาหาเขา แววตาตำหนิ
“ นายไม่ได้สบายดี” เจเดนพูดอย่างหนักแน่น “ แล้วฉันก็ไม่ได้สบายดีเหมือนกัน แต่เราจะสบายดีในที่สุด”
“ ฉันคิดถึงจูเลียน” เบนจามินยอมรับ “ มันไม่เหมือนเดิมเลยที่ไม่มีเขา เหมือนมีเงาของเขาอยู่ทุกที่ ในสนามบาส ในห้องเรียน ในโรงอาหาร”
“ มีเงาของเขาอยู่ที่บ้านเหมือนกัน” เจเดนว่า “ แต่ฉันอยากให้มันเป็นแบบนี้ เขาจะอยู่กับเราตลอดไป อย่างน้อยก็ในใจของเรา”
“ สักวันหนึ่งฉันจะลืมเขาไหม” เบนจามินถาม “ ถ้าฉันเข้าสังคมใหม่ๆ ฉันจะลืมหรือเปล่าว่าเขาเคยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ฉันจะลืมหน้าตาของเขาไหม จะลืมเสียงหัวเราะของเขาหรือเปล่า”
เจเดนคว้ามือเบนจามินขึ้นมากุมไว้ “ นายไม่มีวันลืมเขา เบน” เขาพูดอย่างหนักแน่น “ ต่อให้สมองของนายลืม หัวใจของนายก็จะไม่มีวันลืม”
เบนจามินยิ้มเศร้าๆ “ ฉันเห็นเขาในตาของนาย เขามีชีวิตอยู่ในตัวนาย”
“ ฉันเห็นเขาในตัวนายเหมือนกัน” เจเดนตอบ
“ เราสัญญาอะไรกันอย่างหนึ่งได้ไหมเจด” เบนจามินถาม น้ำเสียงอ้อนวอน “ สัญญาได้ไหมว่ามีเรื่องอะไรจะไม่เก็บไว้คนเดียว เราจะแบ่งปันทุกข์สุขกัน แล้วถ้า..” เขาชะงักก่อนจะพูดต่อว่า “ ถ้านายโกรธฉันหรือน้อยใจฉันหรืออะไรก็ตาม นายต้องบอกฉัน ฉันก็จะบอกนายเหมือนกัน ตกลงไหม”
เจเดนพยักหน้า “ ฉันสัญญา พวกเราจะคุยกันทุกเรื่อง เราจะไม่คิดไปเอง เราจะไม่ใช้อารมณ์ในการแก้ปัญหา”
เบนจามินยิ้มออกมาจริงๆแล้วคราวนี้ “ เราอย่างกับทำข้อตกลงเป็นแฟนกันเลย”
เจเดนหัวเราะแล้วใช้มือขยี้ผมสีน้ำตาลของเบนจามิน “เรียนให้จบมัธยมก่อนเถอะ แล้วค่อยคิดถึงเรื่องแฟน”
ทั้งคู่ไม่พูดอะไรกันอีกเบนจามินเอียงหัวพิงไหล่เจเดน พวกเขาอยากมีแค่ปัจจุบันเหลือเกิน ไม่ต้องคิดถึงอดีต ไม่ต้องคิดถึงอนาคต มีแต่ปัจจุบันที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไป