Foxy x Bonnie เหตุผลที่เมินเฉย

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฉันขอโทษบอนนี่..
ฉันขอโทษที่ทำให้นายเข้าใจผิด..อย่าทิ้งฉันไปเเบบนี้
อย่าไปอยู่กับเฟรดดี้สิ..
ฉันหนะ..
"รักนายนะ.."

เนื้อเรื่อง

"บอนนี่..."
"อ...เอ๋? ครับ คุณเฟรดดี้"
ผมหันไปมองคนที่เรียกผมซึ่งสูงกว่าผมไม่มากหรอกหลังจากที่..
จะว่าไงดีละ เขาคงจะเรียกชื่อผมเยอะพอตัวเเน่ๆ..
ให้ตายสิ ผมจะ..ไปมองคุณฟ็อคทำไมเนี่ย...เขามีชิกก้าอยู่เเล้วนี่เนอะ
ผมจึงไม่สนใจ หันไปมองเฟรดดี้ต่อ
"ม..มีอะไรหรอครับ?"
ผมถามเขาอย่างสงสัยเเล้วกระดิกหูไปมาทำให้เฟรดดี้มองผมด้วยสายตา
เเบบประมาณว่า...
ผมเรียกไม่ถูกอะ จริงๆนะ QWQ
เเต่ดูน่ากลัวพิลึก เฟรดดี้ถามจริง นายเป็นตัวอะไรนอกจากหมีรึเปล่าา!!
ทำไมน่ากลัวเเปลกๆฟร้าา!!ถ้าโกรเด้นก็ค่อยว่าไปอย่างหน้าตายทั้งวัน..
เเต่เฟรดดี้นี่มัน...ผมขลัวว!!
"บ..บอนนี่? เป็นอะไรรึเปล่า"
"ป..ปล่าวครับ"
เเล้วผมก็ตีหน้ากระตุ่ย(?)ใส่ซื่อใจดีบริสุทธิ์ไม่เคยเสียตูดให้ใครครับ(?)
ผมก็ยืนนิ่งอยู่บนเวทีถือกีต้าไฟฟ้าสีเเดงไว้ ผมรักกีต้าาาร์อันนี้ยยย์!!
เเล้วก็รอเวลาเที่ยงคืน..
เพื่อจะหลอกยาม...เรียกว่าความสุขส่วนตัวก็ดี เรียกว่าสนุกก็ใช่
เเต่ที่ผมอยากออกก่อนเพื่อนไม่ใช่อะไรหรอก..
ที่ผมอยากออกไปหาไมค์เพราะ..อิจฉาคนมีคู่(?)
เฟรดดี้ก็มีโกรเด้นเฟรดดี้เเล้ว เเละคุณฟ็อคกับชิกก้ายังจะ...
ให้ตายสิ ผมไม่อยากคิด..คิดเเล้วหูกระตุก(?)
ผมเดินไปหาไมค์เพื่อนเเก้เครียด เเต่ผมก็ทนไม่ได้ที่จะหันไปมองฟ็อคซี
ผมเดินมาเเล้วหยุดเดินที่ห้อง(ห้องอะไรตรง cam 4อ่าาไรต์ลืมม)
ก่อนที่ผมจะเอาเเขนเสื้อไปปาดหน้าตัวเอง
ให้ตายสิ...ผมร้องไห้..
น้ำตาสีเลือดของผมเปื้อนเเขนเสื้อเเบบบ่งบอกได้ชัด
ไม่มีกรณีได้ๆ..ทั้งๆที่ผมอยู่คนเดียวมาตลอด..
ทำไมวันนี้...ร้องไห้ละ
ทำไม..ต้องเป็นวันนี้ 
ทำไมผมต้องร้องไห้ด้วย!!..ผมเป็นผู้ชายเเท้ๆ..
ทั้งๆที่ผมปากบอกเกลียดฟ็อคซี่...ทำไมในใจผมยังไม่ยอมหยุดละ..
ทำไมไม่ยอมหยุดที่จะไม่ให้ผมไปสนใจฟ็อคซี่
ตั้งเเต่ปี 1987...ผมมันตัวคนเดียว..
เเม้เเต่ตอนนี้...ผมเกลียดรอยยิ้มนั่น..
รอยยิ้มที่ส่งให้ชิกก้า เเทนที่จะเป็นผม..
ผมนึกออกเเล้ว..ต้องไปฆ่าฟ็อคซี่...ถ้า..
"เขาอยู่กับผมไม่ได้ มีเเค่หนทางนี้หนทางเดียว"เเค่นั้นละ..
ถึงจะไม่มีการเคลื่อนไหว เเต่ผมก็ยอม..
ผมเดินไปห้อง Dinning Area..ไปหยิบมีดเล่มหนาขึ้นมา..
ก่อนจะเดินไปห้อง Pirate Cove..
เเล้วเปิดม่านดูเห็นว่าฟ็อคซี่กับชิกก้ากำลังนั่งเล่นอะไรกันอยู่ 
"นี่ๆ..ชิกก้าครับ ผมขอคุยกับฟ็อคซี่เเค่สองคนคุณช่วยออกไปข้างนอกก่อนได้ไหม?.."
ผมโผล่หัวไปในม่านทำให้สองคนนั้นตกใจเเละเมื่อชิกก้าฟังที่ผมพูดก็พยักหน้า
เเล้วเดินดุ๊กๆโดยเส้นผมสามเส้นที่ตั้งเด่บนหัวมันเด่นจริงๆ..ไปที่ไหน
คงจะมีคนรู้ละมั้งว่าชิกก้ามา
ช่างเถอะๆ..เมื่อผมเเน่ใจเเล้วว่าชิกก้าไปไกลๆเเล้ว
ผมจึงมุดไปในม่านฟ็อคซี่
"บอนนี่ มีอะไรหรอ?"
ฟ็อคซี่ถามผมด้วยเสียงเรียบ เเหงละ!!..ทีกับชิกก้าละ..
ก่อนที่ผมจะง้างมีดขึ้นทำให้ฟ็อคซี่ตกใจ
"ถ้าคุณไม่อยู่กับผม..คงจะมีเเค่วิธีนี้ละมั้งครับ..ขอโทษนะ!!.."
ผมเเทงมีดลงไปเเต่เสียดายชมัด..ฟ็อคซี่ดันหลบได้..
ก่อนที่เขาจะพุ่งมาตระครุบผมจนมีดหลุดออกมาจากมือกระเด็นไปคนละทิศละทาง
"บอนนี่นายเป็นอะไรไป!!?"
ฟ็อคซี่จับผมนอนเเล้วเอาตัวเองไปคร่อมไว้ก่อนจะจ้องหน้าผมด้วยความตะลึงเล็กน้อย
"ชิส..จะบอกให้ก็ได้.."
ผมเงียบสักพักก่อนจะกลั้นน้ำตาเเล้วพูดออกมาว่า
"คุณฟ็อคไม่เคยสนใจผมเลย เอาเเต่ไปสนใจคุณชิกก้า!!!คุณบอกเองนะว่ารักผมทำไม
ทิ้งผมไปเเบบนี้!!"
ผมเริ่มกลั้นน้ำตาไม่อยู่
"จะบอกให้เลยนะ..ชั้นกับชิกก้าไม่ได้เป็นอะไรกันเเค่ชั้นรักชิกก้าในเเบบครอบครัว..
นายเองก็เลิกเข้าใจผิดได้เเล้วบอนนี่.."
เขายื่นหน้ามาใกล้ผม
"ไม่เชื่อ!!!!"
ผมตะโกนโวยวายไปทำให้ฟ็อคซี่หัวเราะเบาๆในลำคอ
"ถ้างั้น..จะทำให้เชื่อก็ได้..."
พูดจบฟ็อคซี่ก็เอาริมฝีปากเขามาประกบกับริมฝีปากผม
ลิ้นร้อนของเขาสอดเข้ามาในปากของผม...
"มาทำกิจกรรมกันเถอะ หึ.."