จุดบกพร่องในเรื่องนี้นั้นบอกได้เลยว่าหายากมากกกกกกก (แต่ก็ยังอุตส่าห์หาเจอ)
อย่างเเรกเลยเเล้วกันน่ะค่ะ คือตั้งเเต่บทนำค่ะ ในชีวิตประจำวันแบบธรรมดาสามัญในตอนเเรกของเมฆานั้น ดูเหมือนจะน้อยเกินไปจนจับใจความไม่ค่อยได้ ไรท์เตอร์ควรจะเพิ่มตรงส่วนเกริ่นนำเรื่องก่อนน่ะค่ะ อย่างเช่นว่หลังจากที่เดินกลับบ้านเเล้วน่าจะใช้ชีวิตแบบปถุชนคนธรรมดาก่อนสัก 2-3 วันค่ะ เอาเเบบว่าวันที่ไปโรงเรียนบ้าง วันหยุดบ้าง กิจกรรมพิเศษที่ชอบทำบ้าง เพราะมีอยู่ตอนนึงในเรื่องที่เคยเขียนเอาไว้ว่า เคยไปฝึกเทควันโดที่โรงฝึก ซึ่งในส่วนนี้คนอ่านทั้งหลายจะเกิดอาการงงนิดๆเพราะไม่รู้มาก่อนค่ะ
ส่วนอย่างที่สองคือ การที่บทบาทของเรื่องมันค่อนข้างจะต่างกันจนมากเกินไป อย่างเช่นในช่วงเเรกนี้เนื้อหาค่อนข้างสบายๆไม่
ซีเรียสเเต่ก็ไม่ได้สบายจนเกินไป เเต่มาตอนหลังนี้รู้สึกว่าเนื้อเรื่องค่อนข้างถลำลึกลงไปในอย่างใดอย่างหนึ่งจนเกินความพอดี เเละในตอนหลังๆนี้รู้สึกว่าเมฆาจะอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่กับคนอื่น ซึ่งมันทำให้เกิดความรู้สึกว่าขาดอะไรไปซักอย่าง เเละที่ขาดไปก็คือความสนุกสนานร่าเริงที่ตัวไรท์เตอร์เองไม่สามารถรักษาเอาไว้ได้ ดังนั้นไรท์เตอร์สมควรเป็นอย่างยิ่งที่จะกลับไปอ่านในตอนต้นๆอีกครั้ง เเล้วเอาความรู้สึกตรงนั้นมาเขียนต่อไปเพื่อไม่ให้เรื่องดูเครียดเกินความจำเป็น
เเล้วอย่างที่สามคือ การที่ไรท์เตอร์เอาช่วงเวลามาปนกันซึ่งขอยอมรับตรงๆเลยว่าตอนเริ่มย้อนเเรกๆก็งงนิดๆ จนอ่านมาเรื่อยๆถึงได้เข้าใจ คือไรท์เตอร์ต้องทำความเข้าใจสักนิดนึงว่าคนอ่านทั้งหลายนั้นไม่สามารถจะคิดเเบบไอสไตล์ตามไรท์เตอร์ได้ค่ะ เอาเเบบตรงๆเลยคือตามความคิดของไรท์เตอร์ไม่ทันนั่นเอง
อย่างที่สี่ คือ โครงเรื่องและสโลเเกนค่ะ ในส่วนของโครงเรื่องนั้นมันซับซ้อนเกินกว่าการอ่านครั้งเดียวจะสามารถทำความเข้าใจได้ทั้งหมด โดยเฉพาะความคิดของเมฆ คำพูดบางคำพูดของเขาก็ต้องอ่านหลายรอบเหมือนกันกว่าจะเข้าใจ เเละในส่วนของ สโลเเกนเรื่องนั้น ในคราเเรก ไรท์เตอร์จะเอาเป็นเเบบการที่พระเอกจะต้มคนทั้งโรงเรียนใช่มั้ยค่ะ? แต่ว่าตอนนี้ไรท์เตอร์เองก็คงหลุดจากสโลเเกนนั้นเเล้วค่ะ เพราะเนื้อเรื่องในตอนนี้จะไปทางช่วยเพื่อนหรือเเก้เเค้นมากกว่าจะมาต้มคนเเล้วค่ะ ถ้าจะเข้าใจในส่วนของตรงนี้ไรท์เตอร์ควรสงบจิตสงบใจ วางมือกับเรื่องนี้สักพัก อาจจะเป็นอาทิตย์ สองอาทิตย์หรือหนึ่งเดือน เเล้วกลับมาอ่านใหม่ทั้งหมด ไรท์เตอร์เองก็จะสามารถเข้าใจมุมมองของคนอ่านได้เเล้วค่ะ
อย่างที่ห้าน่ะค่ะ คือความเป็นมาของเมฆาค่ะ ในตอนเเรกนั้นมันก็ดูลึกลับน่าค้นหาดีค่ะ เเต่นานๆไปพอไม่มีอะไรพอที่จะเป็นเบาะเเสของเมฆาเเล้วมันก็ดูจืดๆไป จนบางคนอาจคิดว่า ก่อนหน้านี้มันจะเป็นตัวอะไรมาก่อนก็ช่างมัน เพราะตอนนี้มันคือจอมมายา ซึ่งในความคิดนี้ทำให้จุดเด่นเเละจุดด้วยในเรื่องไม่สมดุลกัน เเละในกรณีนี้ หากคนอ่านรู้ความเป็นมาของเมฆานั้น เขาก็อาจจะมองไม่เห็นเบื้องหลังของความสำเร็จเเต่พวกเขาจะดูเพียงเเค่ฉากหน้า ฉากที่เมฆาประสบความสำเร็จในการต้มคน ไม่ใช่ฉากหลัง...ฉากที่เมฆานั้นดั้นด้นเเละดิ้นรนจนมาถึงจุดนี้ได้เเละมันจะทำให้นิยายเรื่องนี้ดูไร้ความน่าสนใจในตอนท้ายได้ค่ะ
อย่างที่หกคือ ตัวประกอบกับพลังของเมฆาค่ะ ในเรื่องตัวประกอบนั้น จะออกมาทีก็น้อยเหลือเกิน (ยกเว้นคนในกิลด์เดียวกัน เเต่มันก็เหมือนไม่ค่อยจะโผล่) มาถึงตรงนี้จุดบกพร่องที่ใหญ่สุดๆเลยคือ การที่ตัวเอกเหมือนจะมาอยู่ในเรื่องเพียงคนเดียว มันก็เหมือกับภูเขาเตี้ยๆลูกหนึ่ง ที่มีเเต่ต้นไม่เพียงต้นเดียว ไม่มีหญ้า ไม่มีนก ไม่มีภูเขาลูกอื่นหรือวิวทิวทัศน์อื่นๆเลยนอกจากต้นไม้ต้นนี้ เเละในด้านพลังของเมฆานั้น ควรจะมีการใช้ให้บ่อย (ไม่งั้นก็ถูกจับได้ง่ายๆสิ) เเละน่าจะมีการหลุดพลังที่ซ่อนเอาไว้ออกมาบ้าง ไม่ใช่เก็บเงียบไว้ไรท์เตอร์รู้คนเดียวเเบบนี้ เพราะมันจะทำให้คนอ่านเริ่มเบื่อในตัวเอกคนนี้เเล้ว ความจริงถ้าเป็นไปตามหลักจิตวิทยาเเล้วคนอ่านจะเริ่มเบื่อเมฆาก็ตั้งเเต่ตอนที่ไรท์เตอร์เอาเรื่องเเผลเป็นมาล่อเเล้วจากนั้นก็ปิดเงียบไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเเละนี่ก็เป็นปัญหาที่โครตจะใหญ่อีกเหมือนกัน ไอ้คำว่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนี่แหละ สุดจะบรรลัยในการเขียนนิยายเลย เพรามันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไงค่ะ ลองทวนคำนี้ดูดีๆ คำว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น!!!
และอย่างสุดท้ายคือ ความเชื่อมั่นในตัวเองของไรท์เตอร์ ความจริงข้อบกพร่องเหล่านี้เราก็พอจะเห็นมาตั้งนานเเล้วค่ะ เเต่พอไรท์เตอร์มาพูดแบบหมดอาลัยตายอยากอย่างนี้มันปื๊ดดดดดดด ขึ้นหัวเลยค่ะ การที่เราจะเขียนนิยายซักเรื่องนั้น ไม่ว่าเราจะเป็นคนยังไงนิสัยเเบบไหน ก็จงเขียนมันไปตามสไตล์ของเรา ไม่ต้องไปสนใจชาวบ้านเค้าหรอกค่ะ ส่วนที่ปรึกษาของไรท์เตอร์ก่อนหน้านี้นั้น ถึงเเม้ว่าเขาจะสำคัญกับการเเนะนำไรท์เตอร์ในการดำเนินเรื่องเเต่ไรท์เตอร์เชื่อสิ ว่าตอนนี้ถึงเเม้ว่าไรท์เตอร์จะไม่มีเขาคอยเเนะนำอยู่เเต่ ไรท์เตอร์ต้องรู้จัก พึ่งตัวเองซะบ้าง การพึ่งคนอื่นไม่ได้ดีเสมอไปหรอกน่ะค่ะ เหมือนกับที่มีคนเคยบอกไว้ว่า การพึ่งคนอื่นมากๆน่ะจะส่งผลร้ายมากกว่าผลดี ถึงเเม้ว่าเราพึ่งเขาเเล้วเราจะประสบความสำเร็จ เเต่ถ้าคนที่เราพึ่งไม่อยู่ให้พึ่งหล่ะ? คุณเเน่ใจเเค่ไหนว่าคุณจะสามารถยืนด้วยลำเเข้งของตัวเองได้? เพราะฉะนั้นขอให้ไรท์เตอร์คิดถึงข้อนี้ด้วย

ปล. ขอบคุณที่อุตส่าห์อ่านมาจนจบไม่ว่ามันจะทิ่มเเทงคุณเเค่ไหนก็ตาม

นล. (นักอ่านมีเงาหัวลิขิต) นี่จะเป็นคำวิจารย์เเรกเเละคำวิจารย์เดียวที่เราจะวิจารย์เรื่องนี้ ถึงนักอ่านหรือรีดเดอร์ทุกท่าน ไม่ว่านิยายที่ท่านอ่านจะเป็นอย่างไร ไม่ว่าท่านจะเป็นนักอ่านเงาหรือไม่ ขอให้คุณจำกฎของนักอ่านข้อนี้ไว้เสมอ กฎคือ อย่าได้เดาเหตุการณ์ของเรื่องที่คุณอ่านล่วงหน้า เพราะหากคุณเดาออกหมดเเล้ว คุณจะมาอ่านให้มันเสียเวลาไปทำไม? จริงไหม?

จล. (จิตนาการลิขิต) จงกางปีกโบยบินไปกับความฝันของตนซะ ไม่ว่าเราจะทำอะไร หากไร้ซึ่งจินตนาการก็ยากที่จะสำเร็จ ดั้งนั้น ได้โปรด กางปีกโบยบินไปในจินตนาการซึมซับเอาทุกความสุขยามสัมผัส เเละสัมผัสทุกครั้งที่หายใจ ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ขอเพียงเเค่จินตนาการของคุณยังคงอยู่ คุณก็จะมีความสุขตลอดไป ตราบจนกว่า จินตนาการนั้นจะสลาย

ดังที่ไอสไตล์ท่านเคยกล่าวเอาไวว่า จินตนาการสำคัญกว่าความรู้

สล. (สุดท้ายลิขิต) หากไม่พอใจอะไรก็ไปด่าได้ที่ my.id น่ะค่ะ

คะแนนรวมทั้งหมด 9 เต็ม 10
คนอ่านเห็นแล้วหลงรักแน่ๆเลย><

ในด้านพล็อตเรื่อง 10/10
พล็อตเรื่อง หรือแนวเรื่องในที่นี้เป็นอะไรที่ค่อนข้างแปลก แหวก ชิมิ! ดึงดูดให้คนอ่านนั้นติดใจในนิยายเรื่องนี้ เท่านั้นยังไม่พอ ความลับของนางเอกก็เป็นเรื่องชวนลุ้นว่ายูโรจะรู้เมื่อไหร่ เพราะฉะนั้น เรื่องนี้ถือว่าเป็นนิยายที่น่าติดตามอีกเรื่องจ้า

ในด้านเนื้อเรื่อง 10/10 (ณ นาทีปัจจุบันนะจ๊ะ)
เนื้อเรื่องรวมทั้งพล็อตในเรื่องนี้ต่างจากเรื่องBullsh*t mission มากๆ ดังนั้นการดำเนินเรื่องจึงแตกต่างกัน ในขณะที่Bullsh*t mission ของคุณนั้น แบ่งออกเป็นสามตอนใหญ่ๆ คือ ต้นเรื่อง จุดสำคัญ และท้ายเรื่อง ในเรื่องนี้นั้น มันกลับแบ่งเป็นสองตอน คือ ทั้งเรื่อง และจุดสำคัญที่ตัวตนของมินนี่จะถูกเปิดเผย... ตรงนี้คือฉากเด็ดเลยนะ! ต้องใส่ให้ถูกจังหวะด้วยมันถึงจะได้อารมณ์แบบคนอ่านลุกขึ้นมาชูมือแล้วตะโกนว่า! “.......” (จงเติมคำในช่องว่าง) เรื่องนี้ถือว่าแตกต่างจากเรื่องที่แล้วมากๆ อาจจะด้วยการดำเนินเรื่องที่มีเนื้อหาสำคัญตั้งแต่ตอนเริ่ม และจุดสำคัญและเหตุวุ่นวายของเรื่องก็มีที่มาที่ไปชัดเจน เหตุการณ์เรียงลำดับได้ดี ไม่งง ไม่ข้าม ไม่ตัดตอนมากจนเกินไป และเรื่องการแสดงอารมณ์ของตัวละคร อา... มันเข้าถึงมากตอนที่แชทกัน พอมาคุยสั้นๆง่ายๆอย่างนี้แล้วมันเหมือนกับคำสั้นๆไม่กี่คำรวมกับอารมณ์คิดเองเออเองของยูโร มันก็สื่ออารมณ์ออกมาได้เป็นอย่างดี เป็นการใช้ประโยชน์จากส่วนนี้ได้ดีเยี่ยม!

ในด้านภาษา 7/10
คำซ้ำจ้า เรื่องของคำซ้ำ มาร์สังเกตว่าคุณใช้คำว่า “ผม” ซึ่งเป็นสรรพนามแทนตัวพระเอกเกือบทุกประโยคเลย! แบบนั้นไม่งามนะไม่งาม... คุณอาจจะใช้คำเชื่อมอื่นๆก็ได้ อย่างเช่น “ผมขยี้หัวอย่างหงุดหงิดแล้วโยนกระดาษไปที่เบาะข้างคนขับ กดปุ่มสตาร์ทเครื่องรถพร้อมเหยียบคันเร่งจนเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม ก่อนจะเปลี่ยนเกียร์...” บลา บลา บลา อะไรก็ว่าไป สำนวนใครสำนวนมัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ระวังเรื่องคำเชื่อมนะจ๊ะ ใช้ต้องระวังในเรื่องความหมายของมัน แล้วก็ระวังคำเชื่อมมันซ้ำซะเอง แต่เท่าที่เห็นโดยรวมแล้วเรื่องนี้ก็มีพลาดไม่มากจ้าเรื่องภาษา คำเชื่อมก็ใช้ได้อย่างเหมาะสมดีจ้า

ความเหมาะสม 9/10
ชื่อเรื่อง... อ่า... เท่าที่ดูในเนื้อเรื่องนี้เหมือนจะใช้ชีวิตประจำวันสลับกับแชทใช่มั้ยล่ะ! เราอยากบอกว่า ถ้าจะให้เข้ากับชื่อเรื่องมากกว่านี้ก็เพิ่มบทตอนแชทหน่อยนะ จะได้ตรงกับชื่อเรื่องมาขึ้น
ตัวละคร! ...เอาอีกแล้ว^^! ตัวประกอบค่ะตัวประกอบ!ที่ผับมีแค่ สองอัน คอปเตอร์ ยูโร มินนี่ และบาร์เทนเดอร์... ถือจะมีบทที่บรรยายว่าคนเยอะเหมือนหนอนไชผลไม้ แต่ในตอนต่อมาผลไม้มันหมด หนอหเลยหาย น่าจะเติมคนลงไปในฉากเพื่อให้มันดูไม่เงียบเหงาเกินไปนะจ๊ะ อย่างเดินไปแล้วโดนเหยียบเท้า ผู้ชายสูบบุหรี่ ขี้เมาตรงเคาเตอร์ อะไรก็ว่ากันไปจ้า

สรุปคะแนนอีกครั้ง 9 เต็ม 10
ดีแล้วจ้า จากการสำรวจทั้งสองเรื่องของคุณ เหมือนคุณจะถนัดแนวนี้มากกว่า แต่ถึงไม่ถนัดใจจะไปก็หาทางไปให้ได้นะ! อย่าไปเชื่อคำของใครง่ายๆโดยที่ยังไม่ถามใจตัวเองดี สู้ๆจ้า
ฉบับอ่านสบายๆในกรุ๊ปจ้า
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=876509&chapter=3
ขอความฝันจงกลายเป็นจริง
ด้วยรัก
มาริสา [Marisa]
Empress of Critics Empire

คะแนนรวมทั้งหมด (หารเสร็จสรรพ) 5.75 เต็ม 10
ความน่าเบื่อ คุกคามนิยายของคุณอยู่นะ...

ในด้านพล็อตเรื่อง 9/10
พล็อตเรื่องโดยรวมมีความน่าสนใจมากถึงมากที่สุด มีการวางปมวางปริศนาไว้ในช่วงที่ค่อนข้างเหมาะสม

ในด้านเนื้อเรื่อง 2/10
เนื้อเรื่อง สิ่งที่ทำให้คนอ่านตัดสินใจอ่านเรื่องนี้คือบทนำ... บทนำคุณน่าสนใจมากๆ มันเป็นอะไรที่ดึงดูด (ได้สองคะแนนตรงนี้แหละ)
มาแจกแจงเป็นข้อๆ
- ฉากตอนต้นค่อนข้างยืดเยื้อ (ประมาณว่า ทำไมมันไม่เปิดเทอมซักที) การดำเนินเนื้อเรื่องถึงแม้จะดูไปเร็วแต่มันก็วนไปวนมาอยู่ในเหตุการณ์เดิมๆ ไม่มีความหวือหวา หรือความน่าตื่นเต้นให้คนอ่านได้ติดตามต่อ
- มีปม แต่เนื้อหาข้อมูลส่วนนี้น้อย โดยเฉพาะเรื่องของเดอะแก๊งค์ กับ unknown เดอะแก๊งค์คืออะไร? มันยิ่งใหญ่มั้ย คนในโรงเรียนมีใครรู้จักบ้าง ประวัติของคนในแก๊งค์นี้ วีรกรรมที่ไม่รู้ลืม อะไรซักอย่างที่บ่งบอกว่าแก๊งค์นี้มันได้ก่อตั้งมานานเนิ่น สืบทอดต่อๆๆกันมาเสมือนว่าสืบทายาทปอบ
- Unknown และตัวร้าย จู่ๆมันก็โผล่มา มันน่าจะมีการโผล่มาก่อกวน ลอบทำร้าย หรืออะไรซักอย่างพอเป็นพิธีก่อน แล้วค่อยเชื่อมไปถึงฉากเข้มข้นของเรื่อง
- ต่อจากข้อข้างบน ฉากตรงนี้ถือเป็นฉากสำคัญมากๆ คือฉากไคลแมกซ์ แอคชั่น ที่ตัดสินว่าใครจะอยู่ใครจะไป ฝ่ายไหนจะเป็นฝ่ายได้ ฝ่ายเสีย ปัญหาอยู่ที่ว่ามันสั้นเกินไป เข้าใจว่าไม่ค่อยถนัดฉากประมาณนี้นะคะ แต่ว่าควรจะยืดให้ยาว หรือเพิ่มเติมเหตุการณ์อีกนิด อย่างเช่นว่า ตอนโดนจับตัวไปมีใครอยู่ด้วยบ้าง แล้วก็สู้กันพอเป็นพิธี ตอนกลางก็ขอให้มันเข้มข้นหน่อย สมาชิกเดอะแก๊งค์ก็มีตั้งหลายคน ผู้ร้ายก็เหมือนจะแค้นตั้งแต่รุ่นพ่อมันก็ต้องมีพวกเยอะอยู่แล้ว ช่วยเอามันมาสู้รบตบตี ยำๆกันหน่อยนะตรงนี้
- ข้อมูลคุณขาดๆหายๆ ไม่ชัดเจน เหตุการณ์บางอย่างสมควรจะถ่ายทอดในรูปเหตุการณ์ในอดีตแทนการบอกเล่าด้วยปาก เช่น ส่วนตรงที่พระเอกบอกว่าได้รับภารกิจปกป้องนางเอกมาจากใคร แต่ควรระวังเรื่องเวลา คุณพลาดหลายจุดมากในเรื่องนี้ เพราะบางตอนที่คุณย้อนกลับไปก็ไม่รู้ว่าเป็นเวลาช่วงไหน ก่อน...หรือหลังจากที่พระเอกได้รับภารกิจ น่าจะระบุเป็นเดือนไป เดือนเป็นหน่วยเวลาที่ไม่ละเอียดและไม่กว้างจนเกินไป แต่ถ้าเหตุการณ์มันข้ามปี (ก็เรื่องเกิดต้นๆปีนี่เนอะ) ก็บอกประมาณว่า เดือนธันวา ปีที่แล้ว , เดือนมกราคม ปีปัจจุบัน หากว่าเหตุการณ์อยู่ในปีเดียวกันก็ระบุชื่อเดือนไปเลย จะช่วยได้มากสำหรับการย้อนความ
- เรื่องย้อนความในเรื่องนี้ถือว่าสำคัญมาก เพราะมันเหมือนการเปิดเผยและเผยปริศนาของเรื่อง เพิ่มข้อมูลในส่วนที่คนอ่านยังงงๆ ว่ามันแค้นกันตอนไหน พ่อแค้นแล้วทำไมลูกต้องแค้น หรือพ่อปลูกฝังมา(?) ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เสริมความหัวอ่อนปนโรคจิตน้อยๆให้สกายด้วย เพราะคนบ้าทำอะไรใครก็ว่าไม่ได้
- แล้วจุดจบของสกาย มันกลับตัวกลับใจหรือตายไม่ฟื้น ขอนิดนึงให้เคลียร์ ไม่อย่างนั้นมันก็จะค้างคา ว่ามันจะกลับมาแก้แค้นมั้ย
- ตอนท้ายของเรื่อง... ยืดนะยืดได้ แต่สาระนะอยู่ไหน? ถ้าจะหวาน จะเศร้า จะงอน จะอะไรก็ให้สุดๆเถอะ ให้มันเป็นฉากจบที่ประใจจนไม่อยากให้จบ
สรุปปัญหาด้านเนื้อหา
- ในบางบทคนเขียนรู้เรื่องอยู่คนเดียว (คนอ่านงงนะจ๊ะ)
- เรื่องมีแต่น้ำ ไม่มีเนื้อ ส่วนมากเป็นเหตุการณ์ที่ไม่สำคัญมากนัก
- ไปอ่านเรื่องภาษาต่อ

ในด้านภาษา 7/10
ภาษาสำนวนดีแล้ว แต่ยังสื่ออารมณ์ไม่เต็มที่ รวมทั้งการบรรยายเกี่ยวกับเรื่องบรรยากาศรอบตัว เช่นตอนสงกรานต์นั่น อาจจะพูดไป โดนน้ำสาดไป ซักสามสี่รอบ ก่อนจะเร่งให้เร็ว นอกจากเหตุการณ์จะชัดเจนแล้ว คนอ่านยังรู้สึกซึมซับ ได้อารมณ์ หรือเห็นภาพ ในช่วงตอนสงกรานต์ที่ตัวเองไปเล่นน้ำ ว่าพูดไปก็โดนสาด น้ำเข้าปาก โดนปะแป้ง เปียกไปทั้งตัว หนาว แล้วก็ความรู้สึกหลายๆอย่างที่คนอ่านจะรู้สึก ...คุณทำได้ง่ายๆ แค่บรรยายบรรยากาศตรงนั้น รวมทั้งอารมณ์ของนางเอกให้ชัดเจน อย่าคิดว่าบทบรรยายเหล่านี้จะทำให้เรื่องดูยืดเยื้อเลยนะ แต่ถ้าคิดว่ามันยืดเยื้อคุณก็เขียนให้กระชับโดยไม่ต้องใช้คำเชื่อมอะไรมากมาย เช่น “ตัวฉันเปียก หน้าก็เต็มไปด้วยคราบแป้ง ไอ้รถคันหน้าก็ไม่ขยับซักที ว้อย! แล้วไอ้ซุ้มเล่นน้ำตรงนั้นน่ะ! ไม่ต้องหวังดีเอาสายยางมาฉีดน้ำล้างหน้าฉันหรอก!!! อย่าให้ฉันออกจากถังน้ำแข็งนี่ไปได้นะ ไม่อย่างนั้นแม่จะเอาจอบเอาเสียมไปเฉาะก๊อกน้ำพวกแก!” อ่า... มันคงออกมาประมาณนี้ถ้านางเอกเป็นพวกฟุ้งซ่าน ขี้บ่นในใจอะไรประมาณนั้น แต่นี่อาจไม่ใช่แนวทางหรือสำนวนของคุณ เท่าที่สังเกตคุณชอบบรรยายแบบโดยรวม ตรงนี้ไม่ต้องแก้อะไรมากมาย แค่เพิ่มให้มันจำเพาะเจาะจงเข้าไปอีกหน่อยก็ได้อารมณ์ ได้บรรยากาศแล้วจ้า

ในด้านความเหมาะสม 5/10
ชื่อเรื่อง หยาบคายไปนิด ในส่วนของภาษาอังกฤษแต่ก็คล้องจองกันดี แต่ภาษาไทย ถ้าขี้เกียจหาคำเพิ่มก็ตัดคำออกให้กระชับกว่าเดิม
ตัวละคร
- ถือว่ามีตัวละครเยอะ... แต่ไม่เอามาใช้ประโยชน์ให้ครบทุกตัวละคร เท่าที่เห็นนั้นนอกจากชื่อที่โผล่มาเป็นพักๆแล้วก็ไม่เห็นมันทำอะไรอีกทั้งๆที่อยู่แก๊งค์เดียวกัน (รักที่จะมีตัวละครเยอะต้องบริหารบทนะจ๊ะ!)
- ลักษณะของตัวละคร อันนี้ไม่อะไรมากมาย อ้วน เตี้ย ผมยาว ผมสั้น โปรดบอกกันซักนิดเพื่อการจินตนาการให้นึกภาพได้บ้าง แต่ในด้านนิสัยใจคอ อันนี้ชัดเจนอยู่นะ
- อายุของตัวละคร... ถ้าถึงขั้นจะฆ่ากันมันยังอายุน้อยไปมั้ย ย้ายอายุไปอยู่หมวดอาชีวะเหอะ ช่วง 18-21ปี นี่กำลังเหมาะกับเหตุการณ์แรงๆไม่ทันยั้งคิดแบบนี้จ้า
- ตัวประกอบ... โอเค โรงเรียนมีอาจารย์ (ที่โผล่มา) หนึ่งคน มีนักเรียนไม่เท่าไหร่ เพื่อนร่วมห้องคือตัวอิจฉาที่พูดจาแปลกๆประดุจคนไข้สติไม่สมประกอบที่หลุดออกมาจากโรงพยาบาล ตัวประกอบจะมีโผล่มาทักทาย ถามชื่อ เดินสวน เหยียบเท้า เดินชน อะไรก็ได้จ้า อย่างให้มันดูเหมือนมีแต่พวกนางเอกกับผู้ร้ายอยู่แค่สองกลุ่ม


สรุปคะแนนอีกครั้ง (ตอกย้ำค่ะตอกย้ำ)
5.75 เต็ม 10
พลาดที่การดำเนินเรื่อง
พลาดเรื่องอารมณ์ร่วม
พลาดเรื่องการบริหารบทให้ตัวละคร
คุณพลาดแค่สามอย่าง แต่สามอย่างนี้ คือส่วนหลักของงานเขียน มาถึงจุดนี้ เราขอให้คุณสูดลมหายใจเข้าช้าๆ ปล่อยมันออกมาเร็วๆ สะบัดหัวซักสองสามที เอาความเข้าใจแค่คนเดียวของคุณออกไป แล้วเริ่มอ่านนิยายของคุณอีกรอบ ...อย่าคิดว่าตอนต่อไปเป็นอย่างไร อย่าคิดถึงอะไรที่คุณยังอ่านไม่ถึง แค่คุณอ่านตอนปัจจุบัน จดไว้ว่าตรงไหนที่คุณอ่านแล้วมันคาใจ ตรงไหนที่คุณคิดว่ามันไม่ดีพอ ...ตัดมันซะข้อมูลของนิยายเรื่องนี้ที่อยู่ในหัวคุณ อ่าน...เหมือนว่าคุณไม่เคยอ่านเรื่องนี้มาก่อน แล้วคุณจะรู้ ว่าคุณควรทำอย่างไรต่อไป
เราให้คุณได้สามคำสำหรับเรื่องนี้ ยัง-งง-อยู่ (แม้ว่ามันจะจบแล้วก็ตาม)
และสามคำสำหรับคุณ สู้-ต่อ-ไป

หวังว่าสักวันหนังสือของท่าน จะมาอาศัยอยู่ในตู้หนังสือของเรา
เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้แนะนำ
Marisa
Empress of Critics Empire

8.5 เต็ม 10
[ปัญหา (ส่งตรงจากเจ้าของผลงาน)] : คิดว่าใช้คำหรูหราฟุ่มเฟือย ยืดเยื้อน่าเบื่อ และเหมือนจะน้ำเน่าเกินความจำเป็น
อ่า... เรื่องใช่คำเอ็มมาร์คิดว่าสำหรับเรื่องนี้แล้ว มันยังหรูไม่พอ! การใช้คำบางครั้งก็ไม่ต้องกลัวว่ามันจะยืดเยื้อหรือไม่ขอแค่มาครบถ้วนกระบวนความที่เราต้องการจะสื่อมันออกมาก็เป็นอันใช้ได้ เอาแบบที่ว่าถ้าตัดประโยคใดประโยคหนึ่ง หรือคำใดคำหนึ่งออกไปแล้วจะอ่านแทบไม่ได้ใจความ นั่นหมายความว่าคุณไม่ได้ใช้คำฟุ่มเฟือย แต่เป็นการใช้เพื่อบรรยาย เพิ่มอรรถรสในการอ่านให้ผู้อ่านเกิดอารมณ์ร่วมมากยิ่งขึ้น ส่วนเรื่องการใช้คำหรูหรานั้น ไม่ต้องห่วงมันหรอกจ้า แนวเรื่องประมาณนี้เป็นแบบแฟนตาซีขนานแท้ จะใช้คำเวอร์แค่ไหนก็ไม่มีใครว่าเราได้ เพราะฉะนั้น ขอให้ใส่เต็มที่ไปเลย
ในขณะที่คนเขียนกำลังกังวลกับเรื่องคำศัพท์ที่ฟุ่มเฟือยอยู่นั้น เอ็มมาร์เห็นว่ามันยังขาดไปอีกส่วนหนึ่ง นั่นคือการบรรยายเกี่ยวกับสถานที่ที่แวดล้อมตัวละครอยู่ขณะนั้น บางครั้งเอ็มมาร์เองก็ไม่แน่ใจว่าอยู่ที่ไหนกันแน่ เข้าป่าก็ขอให้พูดถึงต้นไม้หน่อย เข้าเมืองก็พูดถึงตึกอาคารบ้านช่องผู้คน เข้าที่ทำงานก็อย่าลืมหนังสือทั้งหลาย เพื่อร่วมงาน และอื่นๆ อาจจะบรรยายในย่อหน้าแรกว่าสภาพเป็นยังไงก่อน แล้วค่อยดำเนินเรื่องต่อไป ถ้าทำแบบนั้น ฉากที่ชัดเจนจะติดอยู่ในหัว แล้วจากนั้นจะทำอะไรก็ว่าไปเพราะเราได้เข้าไปอยู่ในสถานที่นั้นแล้ว ซึ่งวิธีนี้คนเขียนน่าจะถนัดกว่าอีกวิธีคือการแทรกข้อความบรรยายลงไปตามกริยาอาการที่มาหลังคำพูดหรือการกระทำ เช่น “เขายกตำราขึ้นเก็บบนชั้นวางที่มีตำราแบบเดียวกันหลายเล่มวางอยู่ก่อนแล้ว สองมือน้อยเร่งทำงาน ในขณะที่ปากก็ยังคงทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม ‘ก็ใครใช้ให้เจ้ามาเฝ้าข้าเล่า!’
‘ก็ปู่ของเจ้านะสิ!’ กุเรนตอบพลางแยกเขี้ยว ใจนึกอยากจะใช้หางปัดแท่นฝนหมึกที่วางรวมกับม้วนกระดาษสีขาวบนโต๊ะให้มันกระจุยเสียให้หมด” อาฮะ! มาทำนองนั้นล่ะ เห็นแล้วขี้เกียจแทนเลย! เขียนตามแบบที่ตัวเองถนัดดีกว่าจ้า ไม่ต้องตามแบบใครเค้าหรอก
และอีกเรื่องที่คนเขียนกังวลคือเรื่อง “ความน้ำเน่า” เอ่อ... สำหรับเรื่องนี่เอ็มมาร์ว่ายังไงก็ไม่เน่า! คนอ่านเค้าอ่านแล้วมีอารมณ์ร่วม อ่านแล้วแบบว่า... ฟิน... ประมาณนั้นแหละจ้า ไม่ใช่อะไรเน่าๆกลิ่นตุๆแน่นอน ถึงแม้ออร่ามันจะออกม่วงๆหน่อยก็เถอะ XD
ปล.ขออภัยในความล่าช้า เอ็มมาร์ผิดไปแล้ว ToT

ความสมบูรณ์ในส่วนของอารมณ์ ทำให้เราลืมความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆของคุณได้
เป็นเกียรติอย่างหาที่สุดมิได้
มาริสา [Marisa]
Empress of Critics Empire

ต้องขอยอมรับเลยว่า ครั้งแรกที่เปิดเข้ามาอ่าน ข้าพเจ้ารู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย เพราะเป็นนิยายที่แทบไม่มีบทบรรยายเลย มีเพียงบทพูดอย่างเดียว ในตอนแรกที่อ่าน ข้าพเจ้าคิดอยู่ในหัวว่า "จะรอดหรือ?" เพราะมันดูโล่งผิดจากนิยายที่เคยอ่านชอบกล แต่สิ่งที่น่าแปลกใจกว่านั้นของนิยายเรื่องนี้คือ ตัวอักษรเพียงไม่กี่ตัวในแต่ละบทมันกลับทำให้ข้าพเจ้ามีอารมณ์ร่วมอย่างน่าเหลือเชื่อ! เพียงแค่บทสนทนาของคนคู่หนึ่ง ...โดยไม่ต้องมีบทบรรยาย ข้าพเจ้ากลับจินตนาการได้อย่างลื่นไหลไม่มสะดุด
ข้าพเจ้าเชื่อว่า หากผู้เขียนมีเวลาว่าง แล้วมารีไรท์นิยายเรื่องนี้ ด้วยการขัดเกลาภาษาและเพิ่มบทบรรยายให้มากขึ้น นิยายเรื่องนี้จะเป็นนิยายที่สนุกมากอย่างแน่นอน เอาใจช่วยอยู่นะคะ

ชื่อ มาริสา [Marisa]

คะแนนรวมทั้งหมด (หารแล้วเน้อ) 3.75 เต็ม 10 จ้า

มาเริ่มเรื่องแรกเลยนะ เรื่องภาษา
ภาษา 3/10
เข้าใจว่ามันคือฟิค... ในชีวิตจริงส่วนใหญ่เราคุยกันเยอะ คุย คุย คุย ไม่มีตัวหนังสือมาบรรยายให้มันยุ่งยาก แต่เมื่อมันมาอยู่ในรูปแบบของนิยาย ยิ่งเป็นฟิคแบบนี้ด้วยแล้ว บทบรรยายที่ลื่นไหล ทำให้คนอ่านเห็นภาพไอดอลในดวงใจกำลัง.... กันก็เป็นสิ่งที่สำคัญไม่น้อยเลยทีเดียว!
- ในเรื่องบทบรรยายในตอนขึ้นต้นแต่ละฉาก มาร์ขอลงความเห็นว่ามันสั้นเกินไป ไม่ชัดเจนว่าเป็นสถานที่เป็นแบบใดหรือเป็นบรรยากาศแบบไหน อย่างในโรงอาหาร ก็น่าจะบรรยายอีกนิดหน่อยว่าคนเยอะมั้ย (คนเยอะราวกับอยู่ในรังปลวก อะไรทำนองนั้น) เป็นเวลาเช้าหรือบ่าย และบทบรรยายกริยา การกระทำของตัวละคร เพื่อความสะดวกและเอื้ออำนวยในการจิ้น สมควรเป็นอย่างยิ่งที่จะบรรยายแสดงอากัปกริยาของตัวละครนั้นออกมาบ้าง อย่างยืนเก๊ก กินขนมไปพูดไป เพราะไม่อย่างนั้นมันจะดูเหมือนว่าคนสองคนจะยืนเป็นท่อนไม้ คุยกันง้องแง้งเอาซะได้!
- เรื่องสรรพนามที่เรียกแทนตัวซองมิน เอ็มมาร์ขอถาม ซองมินอวบเหรอ? สรรพนามคือคำที่ใช้เรียกแทนคน สัตว์ สิ่งของ สำคัญรองลงมาจากคำนาม ในกรณีที่เป็นคนนั้น ควรที่จะใช้สรรพนามแทนรูปร่าง อาจจะเป็นร่างบาง ร่างสูง แต่ในกรณีของกระต่ายน้อยซองมิน เอ็มมาร์ขอเสนอคำว่า ‘คนตัวเล็ก หรือเจ้าตัวเล็ก’ จ้า มันจะดูเคะ ดูน่าทะนุถนอมมาก ทั้งในอารมณ์ความรู้สึกของเมะที่เรียกหรือนึกถึง ขณะเดียวกัน คนอ่านก็พลอย.. ..(จงเติมคำในช่องว่าง)ไปด้วย เรื่องนี้ก็สำคัญนะจ้ะ อย่าพลาด
- กริยาอารมณ์ตัวละคร (ขอจิ้มตรงนี้เน้นๆอีกครั้งเลย) เรื่องการแสดงอารมณ์เกือบจะไม่รอดเลย ที่จับได้เข้าจังๆคือตอนที่ดงเฮตื่นนอน ดูท่าทางกระปรี้กระเปร่ามากมายทั้งๆที่เพิ่งตื่น ยังไม่รวมถึงก่อนหน้านี้ที่รูมเมทแต่ละคู่มาเจอกัน ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันมาก่อนแต่ดันทำท่าราวกับว่าสนิทกันมานานนับปี แนะนำตัวกันหน่อยก็ดีจ้า ถึงแม้อีกฝ่ายจะดังหรือป๊อบแค่ไหนก็ตามที

พล๊อตเรื่อง 4/10
อย่างแรกเลยคือ มันไม่ชัดเจนมากพอ แม้ว่าจะมาได้สิบกว่าตอนแล้วก็ตาม ในส่วนของตรงนี้เอ็มมาร์ก็ยังไม่แน่ใจว่าเรื่องจะไปแนวไหน จะมีฉากไคลแมกซ์จุดแรงๆที่งานประกวดดาวเดือนคณะอะไรรึเปล่า หรือจะฮาๆคอมเมดี้ มีเรื่องต่อไปไม่หยุดหย่อนจนเค้ามีอะไรกัน หรือจะมีตัวร้ายที่มาขวางคนจะรักกันอะไรประมาณนั้น ในเรื่องนี้มันมีสาวยาวแน่ๆละเออ สาวไปถึงเนื้อเรื่องเลย

เนื้อเรื่อง 2/10
ตั้งแต่เรื่องภาษาแล้ว มันทำให้เหตุการณ์ดูตกหล่น แต่ในขณะเดียวกันในฉากที่สมควรจะออกแนวแรงๆก็ยังราบเรียบพอๆกันตอนปกติ การดำเนินเรื่องนั้นแทบจะจับเนื้อไม่ได้เลย ส่วนใหญ่ควานเจอแต่น้ำ ในบางครั้ง การดำเนินเรื่องก็เร็วจนเกินไปจนเกือบตามไม่ทัน อย่างในตอนแรก เพราะเหตุการณ์เร็วเหลือเกิน! ยังไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ใครใหญ่ ใครเทพ ใครนิสัยเสียนิสัยดีอะไรก็ยังไม่ทันรู้ ตัวละครมันเลยกลายเป็นกลุ่มก้อน เป็นกระจุกๆ ที่มีแต่เหล่าเมะเคะและตัวร้ายที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ และเมะๆทั้งหลายเค้าครองตำแหน่งอะไรกัน ไปได้มาเมื่อไหร่ แล้วเรื่องหอเอ็มมาร์แอบเห็นว่ามันมีชื่อด้วย แสดงว่ามันมีการแยกหอ แล้วเค้าไปแยกกันตอนไหน จะรู้ได้ยังไง ช่วยเสริมเหตุการณ์เล็กน้อยแบบนี้จะดีมาก เพราะนอกจากจะช่วยยืดความยาวเพิ่มสาระเข้าไปด้วยแล้ว ยังเป็นการนำเสนอตัวละคร ให้มีบทบาทมากขึ้น ไม่ใช่แต่เพียงตัวเอก แต่ยังรวมถึงเพื่อนๆ หรือคนรอบข้าง คนใกล้ตัวได้มากขึ้นอีกด้วย (ตอนหลังๆคนอื่นในวงเริ่มโผล่ออกมาเหมือนผีเลย มายังไงก็ไม่รู้ บางคนก็หายหน้าไปตั้งแต่บทแรก แล้วมาโผล่เอาอีกหลายๆบทต่อมา สมควรให้เค้าโผล่ๆมาก่อนกวนมากกว่านี้ก็นะจ้ะ จะได้มีสีสัน)

ตัวละคร 6/10
- แต่งหลายคู่ เรื่องการบริหารบทเฉลี่ยๆกันไปถึงว่าเหมาะสมดีแล้วจ้ะ คู่เอกเด่น คู่รองก็เด่นน้อยลงมา
- เพื่อนๆ + ตัวประกอบ มันหายไปไหนหมด! โผล่หน้ามาเยี่ยมเยียนสาวกหน่อยก็ดีนะจ้ะ ยังไงซะก็เพื่อน หรือไม่ก็ศัตรู เดินวนไปเวียนมา เจอหน้าเหวียงหมัด ก็เป็นเรื่องสมควรจ้า
- ลักษณะของตัวละคร ในด้านนิสัย... ในความเห็นของมาร์ เห็นว่านี่คือฟิค คือการเอาบุคคลที่มีอยู่จริง มาจิ้น จิ้น จิ้น เป็นเรื่องเป็นราวออกมา ดังนั้น อุปนิสัยของตัวละครนั้น สมควรมากๆๆที่จะต้องมีนิสัยคล้ายคลึงกับไอดอลคนต้นฉบับ เอามาแค่ชื่อเฉยๆนี่มันคงจะแปลกๆว่ามั้ย? และถึงแม้ว่าจะเป็นฟิคก็ตามที แต่กับคนที่ไม่ค่อยได้กระโดดโลดเต้นตามดาราเกาหลี (เช่นเอ็มมาร์เอง) ก็ไม่รู้ว่าใครมันหน้าตายังไง (ภาพที่แปะหน้าบทความช่วยมาร์ไม่ได้เลย ใครเป็นใครอ่า...) แต่บางครั้ง ไม่ได้รู้จักก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยๆก็ของรายละเอียด ลักษณะของตัวละครตัวนั้นหน่อยเถอะ อย่างผมสีอะไร ตาแบบไหน เพราะเท่าที่รู้ก็มีแต่ลักษณะของซองมินในตอนที่คยู คิดนึกบรรยายในใจว่าเหมือนผู้หญิง ตาสองชั้น ผิวขาว อะไรนั่น ในส่วนของเมะและคู่อื่น ถ้าว่างพอก็เพิ่มบทตรงที่เจอหน้าแนะนำตัวกันใหม่ๆจ้า

สรุปผลการวิจารณ์
3.75 คะแนน
นิยายวาย ไม่ว่าจะวายหรือจะฟิค ขึ้นชื่อว่า yaoi แล้ว สิ่งที่ขาดไม่ได้คือภาษาที่จะทำให้คนอ่านได้จินตนาการ และอารมณ์ที่จะถ่ายทอดออกมาจากภาษานั้น ให้คนอ่านได้ฟิน
ในฐานะสาววายคนหนึ่ง เอ็มมาร์ไม่ฟินเลยอ่า มันมีความรู้สึกว่าจะสุดก็ไม่สุด จะถึงก็ไม่ถึง บางทีการปรับเรื่องบทบรรยายภาษา หรือเพิ่มคำพูดชวนจิ้นฟินกระจายบางตอนบางที่แบบนานๆทีก็ช่วยได้ไม่น้อยเลยที่เดียว
นิยายวายที่ไม่ฟิน นานเข้าก็จะตกกระป๋อง... ศิรินทร์ไม่ต้องรีบร้อนแก้ไขก็ได้นะ ลองแต่งลองเขียนตอนต่อไปดูก่อน เพราะเนื้อเรื่องก็เริ่มเข้ารอยแล้ว ใกล้ถึงฉากเด็ดฉากสำคัญ ให้เขียนต่อไปก่อนจ้า มีเวลาแล้วค่อยมาแก้ไขย้อนหลังได้ อย่าไปหวั่นใจว่าจะต้องแก้เดี๋ยวนั้นเดี๋ยวนี้ อดีตที่มันผ่านไปนะ ยัดใส่เป้ไว้ก่อน แล้วมาจัดการปัจจุบัน อนาคตจะได้ไม่มีอดีตหนักๆไว้ยัดใส่เป้เราอีก พอถึงตอนนั้น ค่อยเอาอดีตที่ยัดเก็บไว้ออกมาแก้ไขก็ยังไม่สายนะจ๊ะ!

อ่านฉบับสบายตาได้ที่นี่เลยจ้า
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=876509&chapter=7
พลังจิ้น ไม่มีที่สิ้นสุด!
เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้วิจารณ์
มาริสา [Marisa]
Empress of Critics Empire

คะแนนรวมทั้งหมด 7.75 เต็ม 10

วิจารณ์โดย มาริสา [Marisa]



พล็อตเรื่อง 10/10

มีการวางแผนการณ์ล่วงหน้าไว้ได้ดีเยี่ยม ลำดับเหตุการณ์ได้ชัดเจน ผูกปมปัญหาของเรื่องได้ดีเป็นอย่ามาก ส่วนตรงนี้ไม่มีที่ติจริงๆ



เนื้อเรื่อง 7/10

พล็อตผ่านไปแล้วนะ... อันนี้เป็นเรื่องของการดำเนินเรื่อง ในส่วนของปมปัญหาในพล็อตชัดเจนก็จริงแต่ในเนื้อเรื่องนั้นมันแสดงออกมาไม่มากเท่าที่ควร คือคนอ่านไม่รู้ว่าเจ้าพวกนี้มาเปิดร้านเพราะอะไร แต่นั่นยังไม่เท่าไหร่ ต่อภาคสองได้ ที่สำคัญคือส่วนของเบอรี่ ความต้องการของคุณเธอในตอนแรกไม่ชัดเจน คนอ่านไม่แน่ใจว่าที่ทำงานร้านนี้เพราะไปทำลายข้าวของเขา หรือมีเหตุผลอื่นประกอบหรือไม่ อย่างเช่นว่าการทำให้โอ๊ตกลับมารักกันเหมือนเดิม ในส่วนตรงนี้มีบอกเพียงแค่ไม่กี่ประโยคเท่านั้น ควรจะขยายให้อีกหน่อยว่าจะทำยังไงถึงจะกลับมารักกันได้ ต้องรอบ่มผงอะไรให้ได้ที่ ส่วนตรงนี้ขอความละเอียดให้มากขึ้นนะจ๊ะ



ภาษา 8/10

จะบอกว่าไงดี... แนวใครแนวมันละมั้ง แต่ในแบบที่ใช้ในเรื่องนั้น ค่อนข้างชัดเจนในด้านอากัปกริยา แต่ในด้านอารมณ์แล้วนั้น สื่อออกมาได้น้อยมาก น่าจะเพิ่มหน่อยในส่วนของฉากหวานๆ บรรยายให้คนอ่านได้รับรู้ถึงความรักของคนทั้งคู่ บรรยายให้เข้าถึงอารมณ์ว่าหน้าแตกแล้วมันอับอายแค่ไหน อาจจะเพิ่มในส่วนของการนึกในใจของตัวละครตัวนั้นเข้าไป หรือเพิ่มคำวิพากษ์วิจารณ์ของบุคคลรอบข้าง กริยาของคนรอบข้างให้มากขึ้น อะไรประมาณนั้นจ้า



ความเหมาะสม 6/10

- ชื่อเรื่อง ในส่วนนี้ควรเอาชื่อร้านมาไว้ข้างหน้าด้วย จะได้ดูเป็นเอกลักษณ์ เป็นจุดเด่นของเรื่อง อย่างนี้ ‘I Tim World Café อลหม่าน... ร้านไอติมวุ่นรัก’ ทำอย่างนี้ก็จะรู้ได้ทันทีว่าสถานที่หลักของเรื่องคือร้านไอติมนี่เอง!
- - ตัวละคร แยกย่อยเลย เรื่องแรกคือ บุคลิกลักษณะนิสัยของหนุ่มๆ มันจะชัดเจนแค่บางคนเท่านั้น ในขณะที่หนุ่มๆอีกหลายคนมีความชัดเจนของบุคลิกไม่มากพอ อาจเพิ่มคำบรรยายหลังคำพูดนิดๆ ว่า ...นี่พูดอย่างใจเย็นอ่อนโยน ผิดกับ...ที่กระโชกโฮกฮากใส่ อะไรทำนองนั้น อีกเรื่องคือความน่าสนใจของตัวร้าย... โผล่มาแค่นั้นไม่เร้าใจเลย! มาก่อกวนหน่อยก็ได้ อย่างไอติมกลับตาลปัตร น่าจะเป็นผู้ร้ายเอามาใส่ตู้แช่แข็งเพื่อให้เกิดเรื่อง นอกจากจะเพิ่มความเป็นเหตุเป็นผลมากขึ้นแล้ว ยังช่วยดันตัวร้ายให้มันโดดเด่นน่าค้นหามากขึ้นด้วย!
- - สถานที่ หลักๆ ใหญ่ๆ คือร้านไอติม ควรจะบรรยายลักษณะของร้านหน่อยประมาณว่าผนังทาสีอะไร ร้านตกแต่งสไตล์ไหน รวมทั้งโรงเรียนต่างๆ อาจจะใส่ชื่อ x y z เพื่อระบุสักหน่อย จะได้ไม่สับสนจ้า


สรุปคะแนนอีกครั้ง 7.75 เต็ม 10

ทุกอย่างในเรื่องโอเคหมดยกเว้นภาษาที่มันไม่ได้ฟิลลิ่ง (มันคืออะไรวะ) และเหตุการณ์บางเรื่องที่ไม่ค่อยสมเหตุสมผลนักไม่มีที่มาที่ไปเท่าที่ควร ตัวละครบางตัวที่ถึงแม้จะเป็นตัวหลักแต่ก็โดนตัวหลักด้วยกันแย่งซีนไปบ่อยๆ (รักที่จะมีตัวละครเยอะๆต้องหมั่นบริหารบทเน้อ) ในส่วนนี้ต้องหาทางปรับปรุงตามแบบฉบับของตัวเอง เพื่ออนาคตอันสดใสสืบต่อไป (ไอ ไอ ไอ /เอคโค่)

ปล. อ่านฉบับสบายตาได้ที่นี่ http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=876509&chapter=12

หวังว่าสักวัน หนังสือของท่าน จะมาอาศัยอยู่ในตู้หนังสือของเรา
ด้วยรัก
มาริสา [Marisa]
Empress of Critics Empire