tHe VoDgA ; aLcOhOl ชุลมุนรักสาวหน้าหล่อ (ไม่ใช่ Yuri ค่ะ)

บทที่  33 การเคลื่อนไหวในเงามืด
 

100 % 


 

ระวัง !!!

 

ท่านจะเผลอกรี๊ดกับสิ่งที่ท่านอ่าน
วงเล็บ  ตอนท้าย ๆ น่านแหละ...คุณจะได้กรี๊ดกับความน่าร้ากของเจ้าชายหนุ่ม

เวลาเช้าตรู่

“ อืม….. ” เสียงวอดก้าครางหนัก ๆ เมื่อรู้สึกถึงแรงรัดที่ดึงเข้าหาไออุ่น  อากาศที่เย็นภายในห้องสร้างความหนาวพอสมควร  เสียงกริ๊งเบา ๆ ของนาฬิกาปลุกทำให้นัยน์ตาสองคู่ลืมตาพรึ่บอย่างไร้ซึ่งอาการง่วงงุน

วอดก้าที่ตอนนี้อยู่ในสภาพที่พาราไดซ์กอดไว้แนบแน่นเพื่อให้ซุกเข้าที่ตัวเช่นเดียวกับมือเรียวข้างหนึ่งของเขาที่ประสานกับมือของเจ้าชายหนุ่มเอาไว้   ครั้งนี้ทั้งสองไร้ซึ่งอาการตกใจ  พากันยันกายขึ้นช้า ๆ โดยสังเกตุเห็นเตียงซึ่งยังถูกวางไว้ติดกันเนื่องจากกว่าเมื่อวานพวกเขาทั้งคู่จะเคลียร์ประชุมสภาเพื่อแบ่งงานเสร็จก็ปาไปเกือบเที่ยงคืน  พออาบน้ำเสร็จก็ล้มตัวลงนอนทั้งที่เตียงติดกันทั้งอย่างนั้นแหละ

ด้านวอดก้าก็ไม่คิดอะไรมากอยู่แล้วเพราะยังไงเจ้าตัวก็ไม่คิดถึงความไม่ดีงามที่หญิงชายนอนติดกัน  เพียงคิดว่าตอนนี้ตนเองอยู่ในร่างผู้ชาย  จะนอนติดกันก็ไม่เห็นเป็นเรื่องเสียหาย  ยิ่งอีกฝ่ายเป็นเจ้าชายหนุ่มอยู่แล้ว  เขาจึงไม่คิดว่าอยู่ดี ๆ เจ้าชายรัชทายาทของทริสทอร์จะมาพิศวาสเขาหรอก

เช่นเดียวกับพาราไดซ์  ซึ่งเมื่ออีกฝ่าย  เพื่อนร่วมห้องเขาไม่สนใจที่จะแยกเตียงนอน  แล้วทำไมคนอย่างเขาต้องสนใจด้วย  จะนอนก็นอนไปเลยเพราะถ้าเขาร่ายเวทเพื่อแยกเตียงก็จะกลายเป็นทำตามความต้องการของนักบวชเพื่อนร่วมห้องแถมทำให้เขาเสียแรงฟรีอีกต่างหาก

ด้วยความคิดของทั้งคู่   ต่างคนจึงต่างตื่นขึ้นมาโดยอยู่ในอ้อมกอดซึ่งกันและกัน  โดย……..คิดเอาไว้แล้ว  แต่ก็ไม่คิดจะสนใจ……ซะงั้นไป ( แต่ไรท์เตอร์ชอบบบบบ ^///^ )

วอดก้ารวบเส้นผมสีเงินที่ยาวสยายให้ผูกทบครึ่งหัวง่าย ๆ แล้วหันไปบอกเจ้าชายหนุ่มเสียงเริงร่าตามปกติ

 “ คุณอาบน้ำก่อนเลยนะครับ  เดี๋ยวผมจะไปให้อาหารปลา ” วอดก้าว่าแล้วเดินไปหยิบอาหารในห้องครัว  เดินลิ่ว ๆ ไปส่วนนั่งเล่นพร้อมกับนั่งย่อ ๆ โปรยอาหารให้ปลาสีทองและสีเงินที่ว่าบเข้ามากินอาหารอย่างสุขใจ

พาราไดซ์ก็ไม่แม้แต่จะปรายตามอง  ลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อนักเรียนเข้าไปในห้องน้ำเงียบ ๆ แต่เพียงแวบหนึ่งที่เจ้าของนัยน์ตาสีส้มไม่รู้ตัว  นัยน์ตาสีม่วงคมมองรอยยิ้มมีความสุขของนักบวชหนุ่มที่ให้อาหารปลาอยู่ด้วยนัยน์ตาเรียบนิ่ง

สิบนาทีต่อมา

แอ๊ด !!!

เสียงประตูห้องน้ำที่เปิดขึ้นทำให้วอดก้าหันไปมองด้วยความว่องไวพร้อมคำพูดที่กล่าวพร้อม ๆ กัน

“ เสร็จแล้วหรือครับ รู้สึกว่า……” คำพูดในลำคอของนักบวชหายไปในลำคอเมื่อเห็นใบหน้าของเพื่อนร่วมห้องชัดเจน    เจ้าชายหนุ่มออกมาด้วยหยาดน้ำที่เส้นผมซึ่งขับเน้นให้ใบหน้าเย็นชาดูเซ็กซี่จนน่าใจสั่นแม้แต่กับวอดก้า   แต่เพียงแวบเดียว  อารมณ์ของเขาก็กลับมาเป็นปกติดั่งเดิม  

เขาเดินเข้าไปอาบน้ำต่อเงียบ ๆ โดยไม่ได้พูดอะไรซึ่งพาราไดซ์ก็ไม่ได้เอ่ยรับ  เพียงเดินไปจัดตารางสอนตามปกติ

สักพักวอดก้าก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดเรียบร้อยเหลือเพียงใส่เสื้อคลุมประจำพอ  เขาหันไปเหลือบมองดูนาฬิกา

04 ; 59  A.M.

“ อืม…..” วอดก้าทำหน้าครุ่นคิด  ยิ้มกริ่มพลางนับถอยหลังเบา ๆ โดยเริ่มมีสายตาสนใจเล็กน้อย ( ย้ำว่าเล็กน้อย ) จากชายหนุ่มอีกคนให้หันมามอง

“ 3…..2…..นะ ”

ปึง  !!!

“ วอดก้าน้องรัก ” ร่างของรุ่นพี่หนุ่มคนหนึ่งซึ่งมีเรือนผมสีม่วงคุ้นตากระโดดขึ้นที่นอนของเจ้าของห้อง  หากแต่นัยน์ตาสีเงินคมก็ทำหน้าสงสัยเมื่อสัมผัสถึงความนิ่มของเตียง  แทนที่จะเป็นร่างของรุ่นน้องคนโปรด

“ อยู่นี่ครับ…..อรุณสวัสดิ์ตอนเช้าครับ  รุ่นพี่ ” วอดก้าเอ่ยทักรุ่นพี่หนุ่มเสียงใส   มือข้างหนึ่งคว้าเอกสารที่โต๊ะทำงานเพื่อเตรียมตัวนำไปส่งมอบเช่นเดียวกับของเจ้าชายหนุ่มที่มีเอกสารมากกว่าเล็กน้อยในมือ

“ ว้า….รู้ทันอย่างนี้ก็ไม่สนุกน่ะสิ ” เทรนร้องขึ้นอย่างเสียดายหากแต่นัยน์ตาเต็มไปด้วยความถูกใจกับความฉลาดและรู้ทันของผู้เป็นรุ่นน้อง   หากแต่อีกความคิดก็ดังขึ้น

แต่ยิ่งฉลาด……ก็ยิ่งน่าแกล้ง

วอดก้าหรี่นัยน์ตาลงกับสายตาไม่ชอบมาพากลของผู้เป็นรุ่นพี่หากแต่เทรนก็กลบเกลื่อนด้วยการชักชวนรุ่นน้องทั้งสองไปที่สภา

“ จะเอาเอกสารไปส่งใช่ไหม  งั้นรับไปเถอะวอดก้า  ไดซ์  เวลาไม่เคยคอยใครนะ ” เทรนว่า  ดันหลังพวกเขาให้ก้าวนำแล้วเดินตาม  แต่เพียงแป็บเดียวก็มายืนข้าง ๆ  ชวนคุยกันอย่างสนุกสนาน 

“ นี่ไดซ์จัง  ถ้าไม่พูดบ้าง เดี๋ยวสาว ๆ ก็หนีนะ ”

“ … ”

“ นี่ไดซ์จัง  ไม่เบื่อบ้างหรอก ทำแต่หน้าเรียบ ๆ เดี๋ยวสักวันหน้าก็กลายเป็นกระดาษหรอก ”

“ … ”                             

“ นี่ ๆ ตกลงนายเป็นใบ้เหรอเนี่ย  น่าเสียดายประชากรชายบนโลกแฮะ ”

“ … ”

“ อุ๊บ…คิก ” วอดก้าที่กลั้นหัวเราะไม่อยู่พยายามหยุดเสียงหัวเราะจนร่างสั่นกึก ๆ พยายามทำไม่เห็นสายตาเย็นชาของคนที่มองมา  นึกขำรุ่นพี่หนุ่มที่กล้าพูดปาว ๆ ไม่กลัวร่างสูงของคนข้างกายสักนิด

หากแต่เรื่องที่ได้พูดคุยกับราฟาเอลเมื่อคืนก็ย้อนกลับเข้ามาในหัว  ทวีความปวดหัวมากกว่าเดิม

“ วันเสาร์กับอาทิตย์จะให้พวกเราร่วมกิจกรรมที่โรงเรียนของวิเวียย่างั้นหรือ ” เสียงวอดก้าเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจจากสิ่งที่ได้ฟังโดยราฟาเอล  ด้านหลังมีวิสกี้  จิน  รัมและเตกีล่ายืนทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่

“ คงหมายถึง ‘ กิจกรรมวัลฮัลน่า ’ ของโรงเรียนที่นักเรียนทุกคนต้องเข้าร่วมวันเสาร์กับอาทิตย์หน้าซินะ ” เตกีล่าพูดขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะข่าวสารที่ได้รับรู้ก่อนเรียกความสนใจจากทั้งหมด  ราฟาเอลพยักหน้าแล้วพูดเสียงราบเรียบ

“ ตอนนี้วิเวียย่าใช้เวทหุ่นจำแลงในการสร้างร่างของพวกเธอให้ไปเรียบตามปกติเพื่อไม่ให้นักเรียนบางคนสงสัย   แต่ในกิจกรรมนี้จำเป็นต้องใช้เงมนตร์และทักษะบางอย่างที่หุ่นจำแลงทำไม่ได้  พวกเธอจึงต้องเข้าไปร่วมกิจกรรมเพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย ”

“ ไม่ร่วมไม่ได้เลยหรือคะ ” วิสกี้ถามอย่างมีความหวัง  ตอนนี้ทั้งหมดยังอยู่ในร่างชายหนุ่มเช่นเดิมเพื่อความปลอดภัย   หากแต่ราฟาเอลก็ส่ายหน้า

“ ไม่ได้เลย  ไม่ต้องห่วง  วันเสาร์-อาทิตย์ของโรงเรียนเราจะให้นักเรียนออกไปเที่ยวคลายเครียดได้  ไม่ต้องกลับมาที่โรงเรียนก็ได้เพียงแต่วันอาทิตย์ในตอนเย็นต้องไปรายงานตัวเท่านั้นเอง ” ราฟาเอลบอก

“ งั้นก็ได้  แล้วเรื่องคนที่บุกรุกโรงเรียนนายล่ะ  เรียบร้อยหรือยัง ” วอดก้าหมายถึงคนที่เข้ามาโจมตีโรงเรียนของคนตรงหน้าในระหว่างการสอบซึ่งคนเป็นเจ้าของโรงเรียนก็พยักหน้าช้า ๆ

“ อืม……เรียบร้อยแล้ว  คิดว่าเป็นพวกเดียวกับคนที่โจมตีเธอ  ช่วงนี้มันเงียบ ๆ ไป  ยังไงก็ระวังตัวหน่อยล่ะกัน  อ้อ…..บางวิชาฉันจะแจ้งไปยังอาจารย์บางคนเพื่อให้สะดวกกับการปลอมตัวหรือใช้พลังของพวกเธอนะ ”

“ งั้นก็ขอบใจ / ขอบคุณ ” จากนั้นทั้งหกก็ร่วมปรึกษาหารือเรื่องการวางมาตราการป้องกันโรงเรียนและการปกปิดตนในทุกวิถีทางซึ่งราฟาเอลก็แนะนำแบบย่อ ๆ ไปเรียบร้อย  ทีนี้  พวกวอดก้าก็พากันเตี๊ยมเรื่องพูดเอาไว้เวลาคนอื่นมาถามประวัติกันเอง  จากนั้นจึงแยกย้ายกันไปส่วนวอดก้าไปเข้าประชุมกับพาราไดซ์แล้วจึงเข้านอน

“ วอดก้า…เฮ่….วอดก้า ” เสียงของเทรนที่เรียกข้างหูทำให้เขาที่กำลังเหม่อ ๆ ครุ่นคิดสะดุ้งเล็กน้อย  มีสายตาสงสัยของรุ่นพี่หนุ่มมองมาแต่วอดก้าก็ถามกลับด้วยน้ำเสียงปกติ

“ มีอะไรหรือเปล่าครับ ? ” เทรนทำหน้าข้องใจแล้วปรับสีหน้าให้กลับเป็นเหมือนเดิมแล้วบอกใสเสียง

“ เนียร์อยากเจอนายน่ะสิเลยอยากให้ไปหาหน่อย  อีกอย่าง  คนในสภาอยากพึงบุญขนมทั้งหลายทั้งแหล่ของนายที่มีให้ไม่หมดนั่นแหละ ”

“ อ้อ…..ได้ครับ ” นักบวชหนุ่มพยักหน้าอย่างเข้าใจพลางหยุดยืนพร้อมพาราไดซ์ เมื่อเทรนหยุดที่หน้ากำแพงเปล่า ๆ เจ้าตัวหันมายิ้มกริ่มเล็กน้อยที่สร้างความไม่ไว้ใจให้ทั้งสองก่อนเทรนจะกดลงไปที่อิฐก่อนหนึ่ง

ครืน

“ แค่เสียงก็ไม่น่าไว้ใจแล้วแฮะ ” วอดก้าคิดในใจและเพียงวูบเดียว  เท้าที่ทั้งสามยืนอยู่ก็กลายเป็นยืนอยู่กลางอากาศ…….เพราะพื้นที่เลื่อนลง

“  !  ” สองรุ่นน้องออกอาการตกใจนิด ๆ  เมื่อร่างเริ่มร่วงหล่นตามแรงโน้มถ่วง  กลายเป็นไถลลงตามท่ออย่างรวดเร็วโดยมีเสียงร้องสนุกสนานของเทรนที่ไถลนำ

“ วู้ ! ” เทรนยิ้มกว้าง  ร่างไถลไปตามท่ออย่างรวดเร็ว  ซ้ายบ้างขวาบ้าง  กลับหัวแล้วดิ่งลงบ้างจนวอดก้าและเจ้าชายหนุ่มออกอาการมึน

“ ใกล้ถึงแล้ว ” เทรนร้องบอกด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นอาการของรุ่นน้องทั้งสอง  เตรียมตั้งหลักเพื่อไถลออกจากทางลับหากแต่ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว

“ เมื่อกี้…….เราพาเด็กเลี้ยวทางซ้ายหรือทางขวาฟะ ” ก็เพราะการมาทางลับนี้สามารถแยกไปสู่จุดหมายได้สองปลายทาง  ถ้าเลี้ยวทางซ้ายก็จะโผล่ไปที่ห้องทำงานของเทรนเอง  แต่ถ้าหากเลี้ยวทางขวาก็จะไปปรากฏที่……

“ ทำไมหนังตาขวากระ……ว้าก! / เฮ้ย ! ” คราวนี้เสียงแรกเป็นของรุ่นพี่ตัวดีที่รู้แล้วว่าจะปรากฏที่ไหนเช่นเดียวกับเสียงร้องตกใจของหนึ่งนักบวชหนึ่งเจ้าชายที่ปรากฏตัวจากเพดานด้านบนห่างจากพื้นกว่า  10  เมตรและเพราะไม่ทันตั้งตัวร่างของทั้งสามดิ่งลงอย่างรวดเร็ว  ท่ามกลางศีรษะของคนที่สภาที่เงยขึ้นมอง

พาราไดซ์รีบร่ายเวทด้วยความฉับไว  เกิดเป็นลมหนุนบาง ๆ รับพวกเขาไว้ก่อนตกถึงพื้นเพียงเล็กน้อย  ก่อนจะหล่นตุ้บ ! อีกทีหนึ่งโดยเฉพาะเทรนที่หัวโขกโต๊ะทำงาน

“ อูย…..” เทรนร้องอูยเบา ๆ ด้วยความปวดก่อนจะต้องร้องจ๊ากเมื่อสัมผัสถึงแรงดึงมหาศาลที่หู

“ แก !......ไอ้เทรน  เล่นอะไรอีกแล้วใช่ไหม ! ” จีจี้นั่นเองที่กำลังดึงหูเทรนอยู่ทั้งตะคอกใส่หูคนเป็นหัวหน้าหอ  นัยน์ตาสีชมพูคู่หวานกลายเป็นแข็งกร้าวและส่อความเป็นแม่มดจนคนรอบข้างต้องถอยกรูด  เตรียมพนมมือฟังเทศน์ เอ๊ย ! เตรียมอโหสิให้ผู้เป็นเพื่อน

“ ทางดี ๆ มีให้ใช้ทำไมไม่ใช้…..เข้าใจว่าทางลับใช้ประหยัดเวลาแต่แกจะมาทุกครั้งกับไอ้ทางลับบ้า ๆ นี่ไม่ได้นะโว๊ย ! แถมยังพารุ่นน้องลำบากไปอีก ” เจ้าแม่ประจำสภายืนกอดอกมองเทรนด้วยสายตาเหี้ยม ๆ ทำเอาหนุ่มน้อยผู้ใสซื่อ ( ? )  ออกอาการผวา

“ กะ….ก็เค้า….” เจ้าตัวทำท่าจะพูดอะไรอย่างสะดีดสะดิ้งเรียกหางคิ้วให้กระตุกจากจีจี้   ริมฝีปากบางกระตุกยิ้ม  ปลายเท้ายกเหยียบโต๊ะทำงานข้าง ๆ ก้มหน้าถามด้วยมาดโหดราวตำรวจสอบสวนผู้ร้าย

“ ก็…..อะไร….” มาร์ค   เซย์   เฮดิสและเซราสมองจำเลยที่ก้มหน้าอยู่อย่างกลั้นขำ ( ยกเว้นเซราส ) เนื่องจาก ณ บัดนี้  สายน้ำผู้ดับอารมณ์ไฟประจำกลุ่มไม่อยู่ ( หมายถึงเนียร์ )  จึงไม่มีใครกล้าห้ามจีจี้แม้แต่พวกเขา   แม้ผู้เป็นเพื่อนผู้อยู่ใต้เงาดำจะกระพริบตาใส่เป็นเชิงขอร้องให้ช่วย  พวกเขาก็ทำเป็นมองไม่เห็น

แหม……..ชีวิตใครใครก็รัก   ถ้าให้ไปสู้กับจีจี้  สู้อยู่สู้กับเบฮามอสทั้งฝูงยังมีอัตราการรอดมากกว่าอีก

วอดก้ากับพาราไดซ์ยันกายขึ้นอย่างรวดเร็วพลางกวาดตาไปรอบห้อง  รู้ได้ทันทีว่าพวกเขาหลุดมาอยู่ที่ไหน   มันคือ…..กลางห้องประชุมสภาที่นักเรียนผู้ทำงานในสภาจะนั่งปะชุมเรื่องสำคัญหรือบางครั้งก็เป็นห้องทำงาน  เคลียร์เอกสารต่าง ๆ เพื่อให้สะดวก  รวดเร็วต่อการขนส่งและการซักถาม

วอดก้ายิ้มบาง ๆ หันไปยิ้มทักทายคนในสภาแล้วจึงมาทักทายพวกเทรน

“ อรุณสวัสดิ์ครับรุ่นพี่เซราส  รุ่นพี่เฮดิส  รุ่นพี่จีจี้  รุ่นพี่มาร์ค  รุ่นพี่เซย์ ” วอดก้าทักทายแต่ละคน  ก่อนจะได้รับเสียงทักทายกลับ

“ อรุณสวัสดิ์จ้า ” เสียงจากจีจี้ที่เงยหน้าขึ้น  ยิ้มหวานให้กับเขา  ก่อนมือเรียวจะกระชากคอเสื้อด้านหลังของเทรนที่กำลังคลานหนี

“ อรุณสวัสดิ์  ตื่นเช้าเหมือนกันนี่นา  ” มาร์คทักอย่างอารมณ์ดี  มือเริ่มแบขอขนมร้อน ๆ จากวอดก้า  แน่นอนว่าเขาก็หัวเราะเบา ๆ แล้วดึงถาดคุกกี้ออกจากช่องอากาศแล้วส่งให้  พร้อมไอร้อนขาว ๆ เหนือคุกกี้

“ รุ่นพี่ก็เหมือนกันนะครับ ” หลังจากนั้นมหกรรมเสิร์ฟของว่างก็เกิดขึ้น   วอดก้าเดินตัวปลิว  แจกทั้งพาย  ขนมเค้ก  คุกกี้  ลูกอมหวาน ๆ ให้แต่ละโต๊ะด้วยปริมาณที่มากแถมเสริมด้วยน้ำชาหอม ๆ ให้กินคู่กับขนมเรียกเสียงขอบใจจากสมาชิกสภาไม่ขาดสาย  จนตอนนี้คนทั้งสภาขนานนามนักบวชหนุ่มผู้นี้ว่า ‘ เทวดาสีขาว ’ เพราะความใจดีของรุ่นน้องหนุ่มที่ดั่งเทวดามาโปรด

แต่จะเทวดาหรือปีศาจก็ต้องดูกันไป

“ ตกลงแกทำงานทั้งหมดเสร็จหรือยัง ” จีจี้ถามเสียงเหี้ยม  หักนิ้วมือกร็อบ ! กร็อบ ! จนเทรนกลืนน้ำลายเอือก  ทันทีที่เหลือบไปเห็นรุ่นน้องคนสนิทกับอีกคนซึ่งน่าสนใจไม่แพ้กันกำลังปรึกษางานกันอยู่  ร่างของเทรนก็กระโจนไปหาทั้งคู่ทันที

“ น้องรัก !  ” วอดก้าและพาราไดซ์หันขวับไปมองแล้วกระโดดแยกไปอีกทางทำให้มือของเทรนแทนที่จะได้คว้าเด็กทั้งสองกลายเป็นกอดลมไป  หากแต่ปลายเท้าของเทรนก็สะดุดเข้ากับน้ำชาที่หก  จนลื่นไปทางที่ทั้งสองยืนอยู่  และมือสองข้างของรุ่นพี่หนุ่มก็กลายเป็นผลักเซย์จนคนผมแดงถลาไปชนกับพาราไดซ์ที่ไม่ทันตั้งตัว  แต่ดีที่เซราสคว้าผู้เป็นเพื่อนทั้งสองทัน  แต่กับวอดก้าและพาราไดซ์ที่ร่างกระแทกกันกลับ…..ไม่ทัน

“ อูย ” วอดก้าร้องครางเมื่อศีรษะและหลังกระแทกเข้ากับพื้นหินอ่อนอย่างแรงซึ่งเจ้าตัวคาดว่ามันต้องช้ำแน่ ๆ   ไหนจะร่างของเจ้าชายหนุ่มที่ทาบทับลงมาจนจุกอีก  พาราไดซ์ยันตัวด้วยแขนอย่างว่องไวเพื่อที่จะลุกขึ้นหากแต่ขาของเทรนก็เตะเข้าที่ขาของชายหนุ่มซึ่งกำลังลุกพอดีประกอบกับนักบวชผมเงินที่ยันกายขึ้นช้า ๆ

เพราะความไม่ระวังตัว  ริมฝีปากอุ่นร้อนจากคนที่เย็นชาประทับเข้ากับริมฝีปากแดงจัดของคนที่อยู่ใต้ล่าง  นัยน์ตาสองคู่เบิกกว้างเช่นเดียวกับสายตาสาว ๆ และคนในสภาที่อ้าปากค้าง   สัมผัสจากริมฝีปากที่แรงพอสมควรทำให้ทั้งสองรับรู้ถึงรสคาวเลือดในปาก   ( กรี๊ด !!! - ,. – อูย….เลือดกำเดา )

สมองของคนเป็นนักฆ่าคล้ายกับเกิดความช็อคอย่างรุนแรง   สติลอยหายไปและกว่าจะรู้ตัว  ทั้งสองก็นิ่งในท่านั้นกว่าห้าวิ  วอดก้าจึงได้สติ  ผลักร่างของเจ้าชายหนุ่มออกด้วยความเร็ว  มองใบหน้านิ่ง ๆ ที่ยังคงความเป็นปกติหากแต่นัยน์ตาสีม่วงเข้มก็มีความช็อคไม่ต่างกัน

“ จูบแรกของฉัน ???? ” ( ไม่บอกว่าความคิดใครค่ะ อิ ๆๆ )

ริมฝีปากของทั้งคู่แดงก่ำพร้อมของเหลวสีแดงที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากเพราะเลือดของแต่ละฝ่ายที่ไหลออกมา  ครั้งนี้ไม่เคยเป็นครั้งไหนที่วอดก้ารู้สึกมีเป้าหมายและเห็นด้วยกับเจ้าชายหนุ่มเท่าวันนี้

“ เทรน…..แกตาย ” เสียงในใจของทั้งสองดังประสานกัน  ส่งจิตสังหารอันรุนแรงไปใส่รุ่นพี่หนุ่มทันที  นัยน์ตาสีเงินของเทรนหรี่ลเล็กน้อยก่อนจะกลายเป็นหวาดกลัวอย่างรวดเร็ว   เพียงแวบเดียวร่างของเทรนก็หายไปทิ้งเพียงเสียงที่ขอโทษเอาไว้

“ ขอโทษ ~ พี่ไม่ได้ตั้งจาย ~~~ ”

เช่นเดียวกับสาว ๆ ( และหนุ่ม ๆ ) ในสภาที่แอบหมายปองสองหนุ่มเอาไว้  เกิดอาการบ้าคลั่งอย่างรุนแรงเมื่อเห็นฉากจูบ ( อุบัติเหตุ ) ของรุ่นน้องทั้งสอง  ยิ่งหันไปมองเห็นอาการหน้าแดงก่ำและไม่กล้าสบตาใคร ๆ ของนักบวชหนุ่มกับอาการนิ่ง ๆ แต่ใบหน้าแดงระเรื่อของเจ้าชายผู้เย็นชาก็เพียงพอที่จะทำให้สาว ๆ และหนุ่ม ๆ ( ? )  รู้ได้ทันทีว่าต่างเป็นจูบแรกทั้งคู่

“ อ๊าก !!!……ไอ้เทรน ! ฉันจะฆ่าแก !!! ” เสียงเหล่าชายหนุ่มดังประสานขึ้นอย่างแค้นเคือง

“ กรี๊ด !!!……ไอ้เทรน ! ฉันจะฆ่าแก !!! ” เช่นเดียวกับเสียงของสาว ๆ ที่ต่อพร้อมกับอากัปกิริยากัดผ้าเช็ดหน้าในมือ  สายตามองที่ริมฝีปากของทั้งคู่จนทั้งสองเกิดอาการขนลุกโดยพร้อมเพรียง

เท่านั้นแหละวอดก้ากับพาราไดซ์ก็พากันเผ่นสิครับ     

“ กรี๊ด !!!….หญิงเสียจาย ~~~  ฮือ ๆๆๆ ”         

เหล่าหญิงสาวพากันกรี๊ดร้องเป็นครั้งสุดท้าย  เรียกอาการสะดุ้งและความสนใจจากคนอื่นในสภาที่ไม่ได้อยู่ร่วมเหตุการณ์…….

เวลาเช้าก็ยังคงสงบสุขเหมือนเดิม………..คิดว่านะ……

ต่อกองอีก   80 % จ้า

ที่โรงอาหารสุดหรู

“ อืม…เตกีล่า…..งานของโร   เราทำเสร็จหมดแล้วใช่ไหม ? ” วอดก้าถามขึ้นช้า ๆ ระหว่างทานอาหารซึ่งเตกีล่าก็เหลือบมองกองเอกสารแวบหนึ่งแล้วตอบเสียงเฉยชา

“ อืม…..ครบหมดแล้ว ” จินที่นั่งเท้าคางมองวอดก้าก็พูดลอย ๆ

“ งั้นก็เหลือแค่ส่ง…..” จินเว้นคำ  หลิ่วตาใส่ทั้งหมด

“ เอกสาร ” รัมแทรกขึ้นหากแต่วอดก้าและวิสกี้  สองคู่ซี้ตัวแสบก็ประสานเสียงต่อ

“ บวกกับของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ! ”

“ แน่นอน ! ” คราวนี้อีกสามเสียงที่เหลือประสานตอบ  พร้อมเสียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ จากนั้นวอดก้าจึงเก็บเอกสารเพื่อเตรียม ‘ ใส่ของขวัญ ’ ให้ผู้ส่งมา

“ เดี๋ยวฉันไปสั่งอาหารนะ ” วอดก้าลุกขึ้นเพื่อแยกย้ายไปสั่งอาหารเช้าเช่นเดียวกับอีกที่เหลือ  วันนี้สิ่งที่เขาจะทานเป็นกุ้งอควาเรี่ยมอบซอส  กับสเต็กราดซอสมูฟัสเหมือนกับเตกีล่าเด่ะ…….

ด้านวิสกี้นั้นเป็นสเต็กราดซอสไวน์ขาวกับขนมปังอบน้ำผึ้วหวาน ๆ น่ารับประทานเช่นเดียวกับจินผิดแต่เป็นสเต็กและขนมปังปิ้งหอม ๆ กับ…เมนูใหม่…น้ำผึ้งลาวา  ซึ่งพวกเขาก็แค่เห็นว่ามันเป็นน้ำผึ้งที่นำไปอบจนร้อน  หากแต่พอจับก็ต้องพากันสะดุ้ง เพราะมันร้อนสุด ๆ สมชื่อ

รัมกินง่าย ๆ คือซุปสาหร่ายและข้าวต้มทรงเครื่องบอกเพียงว่าไม่อยากทานอะไรมากเพราะเดี๋ยวจะจุกคาบอาจารย์โมเซสแถมยังมีเตือนวอดก้าว่าระวังต้องไปสู้กับพาราไดซ์ต่อด้วย

เล่นเอาเจ้าตัวสำลัก….แต่ก็เพราะชื่อของเจ้าชายหนุ่มนั่นแหละ

“ แค่ก ๆๆ ”

“ เป็นอะไรหรือเปล่า…วอด…กะ ” จินชะงักไม่ต่างจากรัมที่เริ่มเหลือบมองผู้เป็นเพื่อนท่ามกลางอาการเลิกคิ้วของวิสกี้และเตกีล่า  และไม่ทันตั้งตัวท้ายทอยของเขาถูกเพื่อนรักกระชากเข้าไปใกล้พร้อมกับจมูกและริมฝีปากของผู้เป็นเพื่อนที่เริ่มวนเวียนรอบ ๆ เล่นเอาวอดก้าแข็งค้างแต่ก็เข้าใจว่าจินคงมีอะไรสงสัยเช่นเดียวกับรัมที่เดินอ้อมไปด้านหลังวอดก้าแล้วเริ่มทำจมูกฟุดฟิดที่ใบหูและลำคอ

โดยอาการของทั้งสามมีคนสามคนมองอยู่ไม่ไกล ( บวกกับคนอีกค่อนครึ่งโรงอาหาร ) นั่นได้แก่  หนึ่งเจ้าชายหนุ่ม  บราวน์และเคียร์

จินเริ่มขมวดคิ้วแล้วผละใบหน้าออกเช่นเดียวกับรัมพลางพูดด้วยสีหน้าสงสัย

“ ได้กลิ่นเลือดของนายจาง ๆ แหะวอดก้า  ไปโดนอะไรมาล่ะนั่น ” วิสกี้และเตกีล่าร้องอ้อ  เข้าใจแล้วว่าจินและรัมคงได้กลิ่นเลือดเลยกลัวว่าเจ้าตัวอาจจะแอบไปบาดเจ็บมา

“ ไปทำอะไรมาครับ ? ” รัมหรี่นัยน์ตาลงเช่นดียวกับเตกีล่าที่มองอย่างกดดัน  ทำเอาวอดก้าต้องยิ้มแห้ง  แอบคิดในใจ “ รู้สึกว่ารัมกับเติร์กชักจะกลายเป็นแม่เราทุกวัน  เอ…หรือเราคิดไปเองหว่า …”

“ ว่าไง ” เจ้าแม่ข่าวสารย้อนถามเสียงเย็นบ้าง  เขาจึงยกมือลูบท้ายทอยเก้อ ๆ แล้วตอบเสียงสบาย ๆ

“ เกิดอุบัติเหตุตอนเช้านิดหน่อยน่ะ…เลยปากแตกนิด ๆ ” เขาว่าแล้วเริ่มตักอาหารเข้าปาก

“ แต่แปลกแหะ….ทำไมฉันถึงได้กลิ่นเหมือนมีเลือดของคนอื่นด้วยล่ะ  แถมกลิ่นของสายเลือดชั้นสูงด้วย ( คนพูดหรี่นัยน์ตานิด ๆ ; เจ้าตัวคนมีกลิ่นแอบสะดุ้ง ) หรือนายว่าไงรัม ” ชายหนุ่มผมสีเขียวแก่ นัยน์ตาสีอำพันหันไปถามความคิดเห็นเพื่อนผมรัตติกาล  ในขณะที่วอดก้าเริ่มภาวนาให้ไอ้สองเพื่อนรักหยุดสงสัยสักที

“ ไม่รู้สิครับ  แต่ผมได้กลิ่นเหมือนกลิ่นของผู้ชายน่ะครับ ” รัมว่าง่าย ๆ แต่เรียกสายตาจากวิสกี้ให้หันมามองขวับ 

วิสกี้เริ่มทวนคำของอีกสองเพื่อนรัก  นัยน์ตาคู่สีม่วงเบิกกว้าง กับความคิดของตัวเอง !

“ อืม…กลิ่นเลือดที่ปาก  แถมเหมือนเป็นของผู้ชาย  วอดก้า…นาย…หรือว่า…” วอดก้ายังตีหน้านิ่ง  กินอาหารตามปกติเพราะรู้ว่าไอ้เพื่อนตัวแสบหัวส้มมันไม่เคยพูดอะไรตรงประเด็น  แถมมั่วได้ทุกอย่าง  ถึงจะยกเว้นการพนันก็เถอะ…รายนี้ต่อให้หลับตาเล่นก็ชนะ

“หรือว่า……นายไปจูบกับผู้ชายที่ไหนมา ! ”

“ พรวด…แค่ก ๆๆๆ ”

“ อึก….” เพล้ง !

“ หือ…” แต่ละคนหันไปมองเจ้าชายหนุ่มที่ออกอาการสำลักน้ำที่เพิ่งดื่มลงไป  แก้วใสตกลงสู่พื้นกระเบื้องของโรงอาหารของหอแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย  หากแต่คนมองก็ต้องสะดุ้ง  หันไปมองทางอื่นในทันทีเมื่อรังสีอำมหิตและความเย็นยะเยือกของพาราไดซ์พุ่งเข้าหา

“ แค่ก ๆ ” วอดก้าไอเล็กน้อยเพราะอาการสำลักอาหารเมื่อกี้  ในใจก็ค้นเคืองไอ้เพื่อนตัวดีที่ก็รู้ว่าเขาอยู่ในร่างผู้ชาย…ถ้ามันบอกว่าเขาไปจูบกับผู้หญิงก็ไม่แปลก  ดันพูดออกมาดังลั่นว่าเขาไปจูบกับผู้ชายอีก 

แต่ที่สำคัญ…มันดันแทงใจสุด ๆ

ชั่วเสี้ยววินาทีหนึ่ง  นัยน์ตาสองคู่ก็สบกัน  ภาพเมื่อเช้าแวบเข้ามาในหัวทำให้แต่ละคนต้องเบือนหน้าหนี

“ เป็นอะไรเปล่าวอดก้า ” วิสกี้ถามขึ้น  ลูบหลังเพื่อนผมเงินที่เริ่มหยุดไอ  วอดก้ากระแอมแก้เก้อนิด ๆ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเสียงของเตกีล่าถามขึ้น

“ ทำไมวอดก้าต้องสำลักด้วย ”

ชะอุ้ย !

วอดก้าสะดุ้งเล็กน้อย  หันไปตอแหลตอบเพื่อนผมแดงด้วยสีหน้าปกติ

“ ก็สำลักไอ้สิ่งที่วิสกี้พูดไง  ฉันเป็นผู้ชายนะ  จะไปจูบกับผู้ชายได้ไง  นายก็บ้าจริง ๆ ” ว่าแล้วก็เอื้อมมือไปโยกหัววิสกี้เล่นกลบเกลื่อน  หากแต่เหล่ารุ่นพี่สาวและรุ่นพี่ในสภาบางคนที่ร่วมเหตุการณ์เมื่อเช้า  พากันกัดผ้าเช็ดหน้า  น้ำตาซึม + คลอเบ้ากันถ้วนหน้าแม้จะไม่มีใครพูดอะไร

“ โธ่…น้องวอดก้า / พาราไดซ์ของแม่  ฮือ ~ ” หลายคนพึมพำเบา ๆ ด้วยท่าทีเสียดายอย่างสุดซึ้ง

ทางด้านพวกวอดก้าที่หยอกล้อกันอยู่

 “ เอ่อ….น้องครับ ” รุ่นพี่หนุ่มคนหนึ่งกะเถิบเข้ามาใกล้วอดก้าด้วยท่าทางกล้า ๆ กลัว ๆ นิด ๆ ก่อนเขาจะยื่นถาดขนมอย่างหนึ่งให้กับวอดก้า

“ ครับ ? ” เจ้าตัวเอียงคอมองอย่าสงสัยยิ่งเสริมอาการหน้าแดงของรุ่นพี่หนุ่ม

“ เอ่อ…..ถ้าไม่รังเกียจ…น้องทานขนมนี่ไหมครับ ” รุ่นพี่ถาม  วอดก้าพินิจดูขนมในมือรุ่นพี่ก่อนจะพบว่ามันคือ ‘ ลาเรียเต้  ’ ขนมขึ้นชื่อของโรงเรียนซึ่งทำออกมาเพียง  40  ชิ้น  หอละ 10 ชิ้นซึ่งใครที่ต้องการทานต้องไปต่อแถวยาวเหยียด  รูปร่างของมันคล้ายทาร์ตหากแต่ในไส้ประกอบด้วยผลไม้หวานปนขมหลากชนิดซึ่งสร้างความลงตัวเป็นอย่างดี  ตัวทาร์ตนั้นเป็นแป้งผสมกับแอปเปิลฉ่ำ ๆ ที่ยังหวานกรอบ  โรยด้วยน้ำตาลและไอซิ่งสีขาว  สตอร์เบอร์รี่คำโต ( หรืออาจเป็นผลไม้ชนิดอื่น ) วางไว้อย่างสวยงาม   ของที่ทานคู่กันคือครีมนมสดกับทับทิม  ใส่แก้วเล็ก ๆ เอาไว้ทานคู่กัน  ให้รสชาติหวานอมเปรี้ยวของทับทิมก่อนจะกลายเป็นจืดและนุ่มลิ้นของนมสดร้อนหรืออุ่นตามใจชอบ

แต่ที่ไม่เข้าใจคือ……ทำไมต้องเอามาให้เขา

และดูเหมือนรุ่นพี่หนุ่มคนนั้นจะรู้  เขาจึงยื่นหน้ามากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของวอดก้า  เรียกรอยยิ้มเล็ก ๆ อย่างเอ็นดู ( ? ) ให้ปรากฏที่ริมฝีปากก่อนจะกล่าวว่า 

“ ฝากขอบคุณรุ่นพี่ด้วยนะครับ ” อีกฝ่ายที่นำขนมมาให้ชะงักค้างกับนัยน์ตาอบอุ่นอ่อนโยนของผู้เป็นรุ่นน้องจนวิสกี้ต้องดีดนิ้วเรียก  รุ่นพี่หนุ่มจึงรู้สึกตัว   โค้งศีรษะเป็นเชิงขอโทษเล็กน้อยแล้วจากไป

“ พี่คนนั้นพูดอะไรหรือวอดก้า ? ” เตกีล่าถามเสียงเรียบหากแต่นัยน์ตาสีฟ้าใสจ้องมองไปที่ลาเรียเต้ตาไม่กระพริบ  เพราะกลิ่นอันหอมหวานของมันท่ามกลางความยากรู้ของอีกสามคน

“ อืม…..พี่เขาพูดอะไรกับนายหรือเปล่า ? นายถึงรับของเขามา  เฮ้ย ! ไอ้วิส….นายรอกินพร้อมกันสิฟะ ” จินถามอย่างกังขาหากแต่ก็หันไปโวยกับวิสกี้ที่เอานิ้วปาดซอสสตอร์เบอร์รี่ชิม

“ แหม…..ก็มันน่ากินอ่ะ จ๊วบ ! ” วิสกี้ดูดนิ้วข้างที่ปาดซอสเข้าปากก่อนจะทำตาโตอย่างน่าหมั่นไส้  บอกเสียงออกแนวกวน “ หวานสุด ๆ ”

ผล๊วะ !

“ ก็บอกว่าอย่าเพิ่งกินไงฟะ ” วิสกี้หน้าคว่ำเมื่อมือเรียวของเพื่อนข้างกายตบเข้าให้อย่างจังจนต้องร้องโอดโอยเพราะความเจ็บ

“ อูย….ตบมาได้นะแก  ตรูคบกันมันเป็นเพื่อนได้ไงฟะ ” ประโยคท้ายชายหนุ่มผมสีส้มพูดพึมพำเบา ๆ ก่อนจะรีบหันไปอ้อนให้รัมรักษาเมื่อเห็นสายตาของผู้เป็นเพื่อน “ รัมจ้า…..รักษาให้ที…”

“ แล้วตกลงว่าไงครับ ” รัมเป็นคนถามต่อในขณะที่มือเริ่มร่ายเวทรักษาหัวที่โนของวิสกี้อย่างคล่องแคล่ว

“ ขอบใจนะรัม ”

“ ก็นะ…..” วอดก้าหัวเราะหึ ๆ แล้วตอบ “ มีรุ่นพี่ผู้หญิงเขาบังคับรุ่นพี่ผู้ชายคนนั้นให้เอาลาเรียเต้มาให้เราทาน  แล้วพี่เขาก็บอกอีกว่าถ้าเราไม่รับ  พี่เขาจะโดนเพื่อนผู้หญิงตบกับรุมกระทืบ  ก็เลยขอร้องฉันให้รับไว้ทีน่ะสิ ”

“ อ้อ ~ ” ทั้งหมดร้องพร้อมกัน ก่อนจินจะถามด้วยสีหน้าแอบชั่วร้ายนิด ๆ “ ทำไมนายไม่ปฏิเสธว่ะ  ท่าทางรุ่นพี่คนนั้นจะเก่งใช่ย่อย  อยากเห็นหน้าพี่แกโดนรุมกระทืบ  คงจะสะใจพิลึก ”

วิสกี้คิดตาม ก่อนจะดีดนิ้วเปาะ

“ เออ…..นั่นสิ ตั้งแต่มาอยู่นี่เรายังไม่เริ่มป่วนอะไรเลยนะ  หาอะไรทำหน่อยดีไหม ”

“ คงไม่ได้ เพราะถ้าเราทำตัวเด่นมากจะมีภัย  อีกอย่างพยายามอย่าป่วนมากดีกว่าเพราะปัญหาจะตามมาแบบไม่รู้จบ ” วอดก้าปฏิเสธ

“ นี่….ทานได้ยังอ่ะ ” เสียงครางของเตกีล่าดังขึ้นเรียกความสนใจของทั้งหมด  นักบวชหนุ่มหลุดหัวเราะพร้อมกับส่งช้อนให้กับทั้งหมด

“ เอาเถอะ….รีบทานกันดีกว่า  ใกล้จะได้เวลาเรียนแล้ว ” เขาว่าก่อนช้อนเล็กจะตักลาเรียเต้กรอบ ๆ พอดีคำเข้าปาก  เช่นเดียวกับทั้งสี่  ก่อนห้าเสียงของพวเขาจะประสานขึ้น

“ อร่อย ! ” เทศกาลกินของหวานจึงเริ่มขึ้น วอดก้าและวิสกี้แย่งกันตักทาร์ตกินส่วนกลางไส้เพราะความหวานของผลไม้  ส่วนเตกีล่ากินแป้งกรอบผสมแอปเปิลหวาน  รัมกับจินแย่งกันตักครีมนมสดและครีมทับทิมเพื่อกินคู่กับผลไม้

“ ฮึ ๆๆ   เฮ้ย….วิสกี้  นั่นมันของผมนะ ”

“ ถอยไปเลย  ส่วนนี้เค้าจอง ”

็



 

“ เอ่อ….เติร์กจ้า  กินช้า ๆ หน่อยก็ได้ ”

“ ง่ำ ๆๆ ”

“ ไอ้วอด ! แกอย่ามาแย่งฉันนะ ”

“ นายนั่นแหละ  อย่ามาแย่งฉัน ”

“ ซู้ด…..เปรี้ยวอ่ะ ”

“ จิน……มาแย่งจากช้อนผมได้ไง ! ”

“ หึ ๆๆๆ ชิ้นนั้นฉันจองนะ ! ”

เหล่ารุ่นพี่และเด็กปีหนึ่งพากันมองท่าทางง่องแง่งของทั้งห้าที่เหมือนกับเด็กตัวเล็ก ๆ ด้วยสีหน้ากลั้นหัวเราะเพราะความน่ารักของทั้งห้า  ใบหน้าของชายหนุ่มชื่อเป็นแอลกอฮอล์เต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้างสดใสราวพระอาทิตย์  สายลมเย็น ๆ และแดดที่เริ่มออกขับเน้นใบหน้าของทั้งห้าให้สว่างไสว  รอยยิ้มบริสุทธิ์สีขาวทำเอาแต่ละคนเผลอมองตาค้าง

“ ฮะ ๆๆๆ ” วอดก้าระเบิดเสียงหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นสีหน้างอน ๆ จากเติร์ก  รอยยิ้มที่นำพาให้โลกกลายเป็นสีชมพู ( เพราะคนมองหน้าแดง ) ปรากฏขึ้นทำเอารุ่นพี่หนุ่มที่นำลาเรียเต้เพราะเพื่อนสาวสั่งให้เอาไปให้มองตาค้าง  เช่นเดียวกับเหล่าสาว ๆ ที่กรี๊ดกร๊าดกับความน่ารักของทั้งห้า

“ ว้า….หมดแล้วล่ะ  เสียดายจัง ” ทั้งห้าทำหน้าเสียดายเมื่อขนมหวานขึ้นชื่อหมดแล้ว  เหลือเพียงลูกสตอร์เบอร์รี่ชิ้นสุดท้าย

“ งั้น…..สตอร์เบอร์รี่นี่ให้วอดก้าก็แล้วกันนะ  เพราะไหน ๆ รุ่นพี่เขาก็ให้นายนี่นา ” เตกีล่าพูดขึ้นด้วยสีหน้าเสียดายนิด ๆ แต่ก็ไม่คิดอะไรมากเพราะเขาสามารถขอขนมอย่างอื่นกินได้จากเพื่อนหนุ่มอยู่แล้ว                                                          

“ เอางั้นเหรอ….” เขาเลิกคิ้วใส่คนที่เสนอ  แต่เมื่อได้รับคำตอบ  วอดก้าก็ยิ้มยั่ววิสกี้ที่มองตาละห้อย  ค่อย ๆ คีบลูกสตอร์เบอร์รี่ชิ้นโตให้สัมผัสที่ริมฝีปากเพื่อประทับความเป็นเจ้าของ ( กรี๊ด….อยากให้ไปทำกับพาราไดซ์อ่ะ )  กัดครึ่งคำให้น้ำหวานฉ่ำ ๆ สีแดงหยดลงก่อนมันจะค่อย ๆ ไหลจากริมฝีปากลงไปยังปลายคาง  จากนั้นจึงอ้าปากรับเข้าปากเต็ม ๆ คำ  ลิ้นสีชมพูอ่อนกวาดรอบริมฝีปากด้วยนัยน์สีส้มพราวระยับ  พยายามระงับความขำของตัวเองเต็มที่  หากแต่สำหรับเหล่าคนมองแล้ว  มันกลับเป็นสิ่งที่ยั่วยวนเหลือเกิน  หลาย ๆ คนกลืนน้ำลายดังเอือกตาม ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมใจถึงเต้นตึกตักความจริงแล้วเป็นเพราะสายเลือดเทพและปีศาจในตัวของนักบวชหนุ่มซึ่งมีเสน่ห์เกินต้านทานกับเผ่าอื่น  นอกจากนั้นยังสามารถดึงดูดคนเผ่าเทพและปีศาจอีกด้วย  โดยเฉพาะกับพาราไดซ์ที่ภาพริมฝีปากสีแดงและความอบอุ่นที่ยังตราตรึงอยู่เมื่อเช้าผุดขึ้นในหัว

“ ไดซ์เป็นอะไรเปล่า ? ” เสียงบลัดดี้ถามขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าของเพื่อนหนุ่มดูแปลก ๆ หากแต่เจ้าชายหนุ่มก็ยกมือลูบหน้าของตนเองก่อนมือหนาจะยกมือปิดปาก

 “ บ้าจริง ” เสียงทุ้มสบถเบา ๆ ฟังดูอู้อี้  อีกหนึ่งลูกชายแพทย์หลวง  และไม่รู้พวกเขาตาฝาดหรือเปล่าที่เห็นใบหน้าของเพื่อนเขาแดงระเรื่อ ??? ( เจ้าชายเราเขินตอนนึกถึงตอนจูบวอดก้า )  ยิ่งเมื่อหันไปมองอีกสองเพื่อนผู้เป็นองครักษ์ก็พบว่าวิมเลทและเคียร์มองไปที่วอดก้าตาไม่กระพริบ  นัยน์ตาปรากฏความคิดและความลุ่มหลงบางอย่างเพราะสายเลือดเทพและปีศาจที่ดึงดูดพวกเขา

“ แง….วอดก้าขี้โกง ” วิสกี้ทำหน้าหงอยเมื่อเห็นของที่โปรดปรานหายเข้าไปในปากผู้เป็นเพื่อน  ก่อนจะซดน้ำผึ้งลาวาของจินแก้เซ็งหากแต่เพราะความรีบไปนิด  ลืมไปว่ามันยังร้อนระอุทำให้ทันทีที่มันไหลเข้าปาก  เจ้าตัวก็ปล่อยพรวดออกมาเลย

“ แอะ….พรวด ! ว้าก ๆ ร้อนอ่ะ ร้อน ๆๆ ” วิสกี้กระโดดโหยงออกจากที่นั่งพร้อมกับแก้วที่หลุดมือ  มันลอยละลิ่วแล้วสาดเข้าใส่อีกสี่คนที่เหลือ

“ เฮ้ย !/ โอ๊ย ! ” เสียงจินดังขึ้นประสานกับคนอื่น ๆ เมื่อน้ำสีเหลืองเหนียวหากแต่ร้อนสาดเข้าใส่พวกเขา  ผลคือ……เปียกและเละกันถ้วนหน้า  โดยเฉพาะคนผมเขียวแก่ ( จินนั่นเอง ) ที่แก้วกระแทกเข้ากลางศีรษะดังโป๊ก ! จินโวยวายใส่วิสกี้เพราะยังไม่ทันจะได้ทานของโปรดแถมยังเจ็บตัวอีก  ส่วนเตกีล่านั้น  พอเห็นว่าน้ำผึ้งเริ่มเย็นแล้วก็จัดการเลียนิ้วมือทั้งห้าที่เต็มไปด้วยน้ำผึ้งทั้งหยั่งงั้นแหละ  ทำเอารุ่นพี่หลายคนมองน้ำผึ้งหวาน ๆ ด้วยความอยากกินบ้าง  รัมถอนหายใจอย่างโล่งอกที่กระถางดอกทิวลิปไม่เละไปด้วย  คว้าลูกเชอร์รี่สองลูกกัดเบา ๆ แล้วเคี้ยวช้า ๆ ด้วยรอยยิ้มทำเอาคนมองใจสั่น  สุดท้ายจินก็ถอนหายใจเมื่อเห็นหน้าผู้เป็นเพื่อนที่ทำหน้าหมาหงอยใส่ ( ? ) คว้าแท่งลูกอมหวานไว้ในปากแล้วเล่นหัววิสกี้อย่างหมั่นเขี้ยวซึ่งวิสกี้ก็ตอบแทนกลับด้วยการแย่งแท่งลูกอมหวานในปากของจินไปกินเอง ( ไม่คิดมากอยู่แล้วเพราะต่างรู้ดีว่านี่ก็เพื่อนเราที่เป็นผู้หญิง ) เรียกอาการให้รุ่นพี่อยากจะไปแย่งแท่งลูกอมหวานนั้นมากินบ้าง

“ ไอ้บ้าวิสกี้…..สุดท้ายก็ต้องไปอาบน้ำใหม่เลย ” วอดก้าพูดอย่างเซ็ง ๆ ก่อนทั้งห้าจะแยกย้ายกันไปอาบน้ำใหม่เพราะกลัวเข้าเรียนสาย

ด้านเด็กปีหนึ่งก็พากันลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวไปเรียน  พยายามลบภาพของไอ้เหล่าห้าแอลกอฮอล์  ความคิดในใจก็ยังไม่หายปั่นป่วน  คิดแปลก ๆ ในใจ

ทำไมไอ้ห้าแอลกอฮอล์นี่มันมีเสน่ห์จังฟะ

เหล่ารุ่นพี่มองตามหลังเด็กรุ่นน้อง  โดยเฉพาะคนที่เอาลาเรียเต้มาให้วอดก้าตามคำสั่งเพื่อนสาวพากันคิดในใจอย่างพร้อมเพรียง

“ พรุ่งนี้ต้องเอาขนมมาให้น้องพวกนี้กินอีกให้ได้ ”

ยูดาสเองก็ลุกออกจากที่แม้ในใจจะครุ่นคิดถึงลักษณะแปลก ๆ ของสององครักษ์เจ้าชาย  พาราไดซ์และ…..แม้แต่ตัวเขาเองที่ดูจะต้านเสน่ห์ของนักบวชลึกลับคนนั้นไม่ได้

หรือว่า…..นายจะเป็นคนที่ฉันกำลังตามหา

ความคิดหนึ่งดังขึ้นในหัวของชายหนุ่มผมสีน้ำเงินหากแต่เขาก็ลุกขึ้นอย่างเงียบ ๆ แล้วต่อคำตัวเองในใจ

คงไม่ใช่หรอก……คนที่เราตามหาคงมีพลังมากเกินกว่าที่จะปิดไว้…..แต่ถ้าใช่

…..เขาก็ต้องฆ่าทิ้งเสีย………

              วิชาแรก  ศิลปะการต่อสู้และอาวุธ  อาจารย์โมเซสดูจะช็อกเล็กน้อยับค่าเสียหายที่ต้องจ่าย  แม้จะมีอาการเหงื่อแตกนิด ๆ ตอนท่านผอ.เรียกเก็บเงิน  แต่ก็บอกพวกวอดก้าว่าเรื่องการต่อสู้  มันก็ต้องเกิดความเสียหายบ้าง  การฝึกของทุกคนยังตามโปรแกรมเดิมยกเว้นวอดก้าและพาราไดซ์กลายมาเป็นคนตอบคำถามของโมเซสที่แสดงอาการสนใจพวกเขาทั้งสองอย่างชัดเจนร่วมถึงศาสตราวุธของพวกเขา…กลาเดียโต้และคาซานเดรีย

แต่ก็นะ…เพราะความเงียบของเจ้าชายหนุ่มอยู่แล้ว……วิบากกรรมก็ต้องตกที่วอดก้าอย่างช่วยไม่ได้

คาบที่สองพวกเขาคือวิชาเวทมนตร์ของเอ็กเซล

“ วันนี้เราจะเรียนทฤษฏีและทวนพื้นฐานเวทมนตร์ก่อน ” เอ็กเซลพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มพลางหันไปเขียนกระดาษ

“ เอาล่ะ เปิดหนังสือไปหน้า  25   เรื่อง…พื้นฐานเวทมนตร์ ”

พรึ่บ ๆๆๆ

เสียงคนทั้งห้องเปิดหนังสือกันไปหน้า  25 ตามที่อาจารย์เอ็กเซลบอก  เขากวาดตาไปรอบห้องก่อนจะเริ่มทำการสอน

“ อืม…..เวทมนตร์ในอาเรีย  ที่จริงแล้วมันคือพลังอันแรงกล้าและความปราถนาส่วนลึกในร่างกายคนเรา  แต่สามารถปรากฏขึ้นเป็นรูปธรรมและมีสัญลักษณ์ประจำตัวของมัน และบ่งบอกธาตุกับความสามารถบางประการซึ่งสอดคล้องกัน  เป็นสิ่งที่มีในธรรมชาติ  ยิ่งจิตและความตั้งมั่น กับความสงบนิ่งมากเท่าไหร่……เวทมนตร์ก็จะรุนแรงขึ้นมากเท่านั้น  ดังนั้นเราจึงสามารถบัญญัติคำในการร่ายเวทได้    มีสองแบบคือการร่ายเวทแบบออกเสียงและการร่ายเวทแบบตั้งจิต  การร่ายเวทแบบออกเสียงคือการร่ายบทคาถาหรือบทเวทมนตร์ที่ต้องใช้พลังและสมาธิสูง   มีความยากพอสมควรจนต้องใช้การออกเสียงเพื่อเป็นการควบคุมจิตใจให้จดจ่อ  เหมือนกับ…การที่คนเราเลือกที่จะจดจ่อกับการอ่านหนังสือ  ทำให้มีสมาธิและสติผนึกเอาไว้  บทเวทมนตร์ก็เช่นกัน  ส่วนการร่ายเวทแบบตั้งจิต  ใช้สำหรับการร่ายเวทง่าย ๆ และมีคาถาหรือคำบัญญัติสั้น  ใช้พลังเวทย์ในการร่ายต่ำ  บางครั้งไม่จำเป็นต้องออกเสียงก็ได้  อย่างเช่น…ตั้งจิตให้สงบนิ่งแล้วนึกถึงไฟ หรือ ไอความร้อน…ก็จะปรากฏดวงไฟขึ้น ” เอ็กเซลว่าแล้วทำให้ดูก่อนจะดับไฟที่ฝ่ามือ  หันไปเขียนที่กระดาน

“ โดยธาตุตามธรรมชาติและตามพลังของคนเราแบ่งออกเป็นหกธาตุ คือธาตุ ดิน ( ปฐพี ) ลม  ( วาโย ) ไฟ  ( เตโช ) และน้ำ ( อาโป )  อีกสองธาตุคือธาตุสมดุลอันคือธาตุแสงและความมืดที่ควบคุมทุกธาตุให้สมดุลและหมุนเวียนกัน  ทุกคนต่างมีธาตุเหล่านี้ในตัวทุกคน  ขึ้นอยู่กับว่ามันมากหรือน้อย และขึ้นอยู่กับความถนัดในการใช้และความชำนาญ ”

“ อาจารย์ครับ  แล้วธาตุไม้  ไฟฟ้าหรือน้ำแข็งล่ะครับ ” ซาเซนยกมือถาม

“ เป็นคำถามที่ดี คุณฟรอเทียร์  ธาตุที่ไม่ใช่ธาตุหลักทั้งหกคือธาตุพิเศษที่มีพลังเวทย์เป็นธาตุหลักแต่ผลลัพท์หรือบทเวทย์นั่นให้ต่างกัน  ธาตุน้ำแข็งคือการที่ธาตุน้ำถูกไฟและลมดึงความร้อนออกจากน้ำทำให้อุณหภูมิของมันลดลงอย่างรวดเร็ว  เกิดเป็นความเย็นและทำให้มวลน้ำกลายเป็นน้ำแข็งจนใช้ในการโจมตี  ซึ่งบางครั้งสามารถประยุกต์ให้เกิดระเบิด แต่เราจะเรียนในบทเรียน…การประยุกต์เวทกับการต่อสู้  ธาตุไม้คือการก่อกำเนิดของธรรมชาติ  อันได้แก่ธาตุดิน  ธาตุน้ำและธาตุไฟที่สร้างสิ่งมีชีวิตเกิดเป็นต้นไม้เล็ก ๆ ให้ความชุ่มชื่นจนกลายเป็นเติบโตอย่างรวดเร็ว  รวมถึงการให้ความร้อนจึงกลายเป็นไม้ที่แข็งแรงและมีลักษณะตามที่ต้องการ  ธาตุไฟฟ้าคือความร้อนที่มหาศาลของธาตุไฟเกิดปะทะกับธาตุน้ำเกิดแรงเหมือนแรงระเบิดมหาศาลหากแต่ควบคุมได้โดยใช้ลมบีบอัดเป็นเส้น  ทำให้มันเหมือนท่อนำไฟฟ้าที่ประจุความร้อนและกระแสของน้ำเอาไว้  ยามปล่อยมันจะเกิดเป็นไฟฟ้าแรงสูงที่ให้ความรู้สึกร้อนและเย็นสลับกัน  สุดท้ายคือธาตุเหล็ก คือธาตุที่เกิดจากธาตุดิน ธาตุไฟ และธาตุนั้นเหมือนกัน ตอนนี้มาเรียนกันเฉพาะวิธี…”

อาจารย์เอ็กเซลยังคงอธิบายและบรรยายไปเรื่อย ๆ โดยที่นักเรียนบางคนก็เริ่มเอนหัวฟุบโต๊ะ  ไปเข้าเฝ้าพระอินทร์กันทีละคนสองคนถึงสวรรค์ชั้นไหนบ้างก็ไม่รู้  บางคนก็ตั้งใจฟังและจดบันทึกซึ่งหนึ่งในนั้นคือจินกับวิสกี้ผู้แพ้คำบรรยายที่ยาวเกินห้านาที

และแล้วเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง  เสียงกริ่งขึ้นเป็นระฆัง  บอกเวลาหมดคาบเรียน  เห็นได้เลยว่าคนที่หลับกระเด้งตัวออกจากที่ตัวลอยด้วยความดีใจที่คาบนี้ผ่านไปสักที

“ เอาล่ะ  วันนี้เอาไว้แค่นี้แล้วกัน ” อาจารย์เอ็กเซลเลิกคาบเรียนทันทีที่ได้ยินเสียงสัญญาณเรียกเสียงชัยโยลั่นจากหลาย ๆ คนที่ดีใจเพราะไม่มีการบ้าน

พวกวอดก้าและพาราไดซ์ทยอยเดินกันไปที่โรงอาหารของหอสราทเพื่อรับประทานอาหารกลางวันและสิ่งที่ไม่เคยขาดคือ…

“ ตะกละจังนะไอ้คุณองครักษ์ สงสัยจะทำงานหนักทั้งที่เห็นแค่นั่งเก๊ก ”

“ มีปัญหาหรือไงไอ้คุณพ่อค้า  ฉันไม่ใช่นายที่จะนั่งหลับน้ำลายยืดวิชาเวทมนตร์ ” วิมเลทแค่นยิ้มบ้าง

“ อ้าว….ไม่น่าเชื่อว่านายจะกล้าพูด  แล้วใครกันว้าที่นั่งคอพับ แถมเห็นแอบเอาหนังสืออื่นมาอ่านแก้เซ็งน่ะ  ”

“ ไอ้พ่อค้าหน้าเลือด ! ”

“ ไอ้องครักษ์สัปปะรังเค ! ”

“ หน็อย….ไอ้หัวส้ม  มาฉะกันมา ! ”

“ เอาซี้…กลัวตายล่ะไอ้หัวหงอก ! ”

“ แง่ง ๆ ”

คนอื่น ๆ ยังคงทานตามปกติสุขเช่นเดียวกับพวกรุ่นพี่ที่เริ่มออกอาการไม่แปลกใจ  เริ่มมีการพัฒนาขึ้น  สามารถหลบลูกหลงต่าง ๆ ได้อย่างสวยงาม

“ ลองทานนี้สิ ” บลัดดี้นั่นเองที่หยิบชิ้นขนมหวานให้เตกีล่า  ซึ่งเจ้าตัวก็รับไปทานอย่างไม่เกี่ยงงอน  และนั่นทำให้ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลยิ้มเมื่อเห็นรอยยิ้มสว่างไสวที่ใบหน้าของคนที่ดูเหมือนเย็นชา

ยิ่งดู…เขาก็ยิ่งรู้ว่าคน ๆ นี้ไม่เหมือนเพื่อนของเขาแม้แต่น้อย

วิชาคาบบ่าย  ประเดิมด้วยวิชามารยาทเบื้องต้น

ไม่ใช่ว่าพวกวอดก้าทำไม่ได้หรือทำไม่ได้ดี  ความจริงมันออกจะ…ดีมาก  ดีจนผู้เป็นอาจารย์ต้องทึ่งด้วยซ้ำโดยเฉพาะวอดก้าที่มีฝีปากอันยอดเยี่ยมในการตอแหลร่วมถึงการแสดงชั้นเลิศ  แม้เจ้าตัวจะแอบกระตุกยิ้มเหี้ยมด้วยความรำคาญกับเสียงของอาจารย์สาว  แม้แต่สองแฝดคาเมลเทียร์และคาเมสเทียร์ซึ่งเป็นเจ้าชายยังเทียบไม่ได้ด้วยซ้ำ !

“ บ้าจริง…หนีวิชามารยาทที่นู้นยังมาเจอวิชามารยาทที่นี่อีก ” วอดก้าบ่นอุบในใจ  ขณะคุยกับอาจารย์สาวอยู่  โดยมีสีหน้ากลั้นหัวเราะของพวกวิสกี้มองอยู่กับใบหน้าของนักบวชหนุ่มที่แม้จะคุยกับอาจารย์ด้วยสีหน้ามีรอยยิ้มอบอุ่น  แต่พอเจ๊ประจำวิชาแกเผลอนั่นแหละ  พวกเขาก็เห็นรอยยิ้มเหี้ยม ๆ ปนเซ็งได้เป็นอย่างดี  ไม่ค่อยมีใครแปลกใจนักที่วอดก้าทำได้เพราะนักบวชทุกคนย่อมได้รับการสั่งสอนเรื่องมารยาทต่าง ๆ เป็นอย่างดี  มีทึ่งบ้างที่เพื่อนเขาสามารถทำได้เหมือนถอดแบบออกมาจากตำรา

“ … ” อ้อ…ยังมีอีกคนที่ทำได้เหมือนในตำราไม่แพ้วอดก้า  นั่นคือเจ้าชายหนุ่มนั่นเอง  แน่นอนว่าในช่วงการทดสอบ  คนคู่นี้ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมคือแข่งมารยาท  ไอสังหารยังประชันกันต่ออย่างน่าขนลุก…ซึ่งก็ลุกไปแล้วเรียกรอยยิ้มจืดเจื่อนจากอาจารย์สาว

ผลการแข่งครั้งนี้คือเสมอ…

ชิ้ง !

ชิ้ง !

วิชามารยาทคาบแรกเสมอ….แต่ครั้งหน้าฉันชนะนายแน่  !

สองความคิดดังประสานกันเงียบ ๆ ( ไอ้สองคนนี้ก็จะแข่งกันอย่างเดียวเลยเรอะ ! )

วิชาต่อไป  วิชาการวางแผนกลยุทธ์  แน่นอนว่าอาจารย์สอนเป็นอาจารย์แก่ ๆ คนหนึ่ง  ซึ่งพอมาถึงพี่ท่านก็เริ่มพูดถึงกลยุทธ์ที่สำคัญที่สุด…นั่นก็คือ กลยุทธ์ของซุนวู

พวกวอดก้าก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง  และเช่นเดิม  วิสกี้และจินหลับคาโต๊ะไปเรียบร้อย  ส่วนวอดก้าก็เฮฮา  เอาผ้าพันคอมาพับเป็นรูปสัตว์เล่นเช่นเดียวกับเตกีล่าที่นั่งอ่านข่าวสารอย่างเมามันส์…คิดว่านะ  หากแต่ก็มีหัวข้อข่าวบางหัวข้อที่เจ้าของโน้ตบุคซ์โน้ตเอาไว้พร้อมกับความคิดที่เริ่มผุดขึ้น  ซึ่งเป็นข่าวที่ช่วงนี้มีคนหายตัวไปบ่อยมากขึ้น

“ คงต้องลองเอาเรื่องนี้ไปปรึกษากับวอดก้าหน่อยแล้ว ” เตกีล่าคิดในใจ  มือเลื่อนลงไปดูหัวข้อข่าวอื่น

วิชาสุดท้าย  วิชาโปรดของรัมผู้เป็นแพทย์และบราวน์ลูกชายของแพทย์หลวง

“ เอาล่ะทุกคน  อาจารย์ชื่อเชอรีน ….เชอรีน  เบลล่า เป็นอาจารย์ประจำวิชานี้  เริ่มเลยนะ  พวกเราจะเริ่มทำสูตรยารักษาก่อนเลย ” อาจารย์สาวผมสั้นบ็อบเทสีน้ำตาลเริ่มการสอนด้วยอาการกระฉับกระเฉง  ทำให้วิชานั้นเต็มไปด้วยความสนุกโดยเฉพาะรัมที่ห่างหายการทำยาเสียนาน

“ เฮ้ย ! ไม่ยักรู้ว่านายจะทำยาพิษนะไรออน ” วอดก้าเอี้ยวหัยไปแซวเพื่อนเล่น  ได้รับอาการค้อนจากรูมเทมของซาเซน  และเพียงไม่นาน  เสียงออดหมดเวลาก็ดังเรียกอาการเสียดายจากรัมอย่างสุดซึ้ง

“ อาจารย์ครับ  ว่าง ๆ ผมแวะมาหาอาจารย์ไดไหมครับ ”  รัมถามด้วยสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความหวัง  อาจารย์เชอรีนหัวเราะ  บอกด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ

“ ยินดีจ้ะ ”

ในขณะที่พวกวอดก้ากำลังเฮฮาเพื่อเตรียมไปทานอาหารเย็น  อีกด้านหนึ่งของเงามืด

พล่อก !

ร่างหงิกงอร่างหนึ่งกระแทกเข้ากับพื้น  ร่างกายเต็มไปด้วยความเหี่ยวย่นราวถูกสูบวิญญาณออกไป  ฟูจิที่ยืนอยู่ข้างผู้เป็นนายปรายตาให้ปีศาจระดับต่ำตนหนึ่งลากร่างไร้ลมหายใจนั้นไปทิ้ง

“ ซูด…เรื่องของนางไปถึงไหนแล้ว ” ฟูจิโค้งให้กับเสียงทุ้มนั่นแล้วตอบ

“ ยังไม่ได้เรื่องครับ  ดูเหมือนนางเองก็กำลังอยู่ในช่วงพักฟื้น ”

“ อืม…แล้วเรื่องไอ้พวกเทพสวะพวกนั้นล่ะ ”

“ พวกเทพไม่เคลื่อนไหวเลยครับ  พวกมันยังอยู่กันเช่นเดิม  มีเทพอีกบางองค์ที่ระแคะระคายเรื่องที่เราส่งปีศาจไปแทรกซึมแต่พวกมันก็ไม่สงสัยมากครับ ”

“ ดี…ดีมาก ” เสียงทรงอำนาจพูดขึ้นอย่างพึงพอใจ  ก่อนจะไล่ลูกน้องคนสนิทให้ออกไป

หลังเห็นแผ่นหลังลูกน้องของตนออกไปแล้ว  รอยยิ้มแสยะที่มุมปากของเจ้าของเสียงก็ปรากฏขึ้นในเงามืดพร้อมกับนัยน์ตาที่แดงก่ำ  พลังอำนาจมืดแผ่พุ่งให้กับเหล่าสมุนของตน

“ หึ ๆๆ อีกไม่นาน  ไอ้พวกปีศาจกับไอ้พวกเทพสวะ  ฉํนจะต้องหลุดจากผนึกแล้วตามไปฆ่าพวกแกให้ได้ ”

“ อีกไม่นาน….อีกไม่นาน ” เหล่าปีศาจพากันกรีดร้องอย่างพึงพอใจเมื่อได้รับพลัง  นัยน์ตาของมันแดงก่ำ  เต็มไปด้วยกระหายพร้อมกับความมืดที่พุ่งไปรอบทิศ

เสียงหัวเราะและเสียงอัปลักษณ์ของเหล่าปีศาจประสานเสียงร้องฟังดูน่าขนลุก  เสียงเหล่าสัตว์ป่าและฝูงนกพากันกระพือปีกหลบภัยเมื่อสัญชาติญาณของมันบอกว่าจะมีอันตราย

พรึ่บ !!! ๆๆๆๆๆ

กา….กา !!!

ทางด้านวอดก้าและพาราไดซ์นั่นได้รับคำสั่งว่าวันนี้ไม่ต้องไปทำงานสภาทำให้พวกเขาทั้งสองต่างอาบน้ำอาบท่าแล้วเริ่มทำการบ้านของวิชากลยุทธ์กับงานสภาที่เหลือค้างคา

“ อืม…” แกร็ก ! ปากกาลูกลื่นในมือของวอดก้าวางลงช้า ๆ แว่นตาถูกถอดออกแล้วสวมลงที่ปกคอเสื้อเพื่อพักสายตา  เช่นเดียวกับเจ้าชายหนุ่มที่ปิดหนังสือเล่มหนาเพื่อหยุดพักบ้าง

“ ตีหนึ่งกว่าแล้วเหรอเนี่ย…” เขาพึมพำเมื่อเห็นนาฬิกาห้องที่บ่งบอกเวลาวันใหม่  จึงลุกขึ้นบิดขี้เกียจช้า ๆ ได้ยินเสียงกระดูกลั่นดังกร็อบ !

ครืด !

เสียงเก้าอี้ที่พาราไดซ์นั่งถอยออกมาเป็นสัญญาณบอกอีกเช่นกันว่าเจ้าชายหนุ่มก็จะนอนแล้ว

“ ฝากหน่อยนะครับ ” พาราไดซ์ปรายตามองคนพูดแวบหนึ่ง  ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ยร่ายคาถาสั้น ๆ เพื่อให้ความเย็นกับห้อง

ฟู่ !

ไอเย็นจากการร่ายเวทของเจ้าชายหนุ่มไหลไปทั่วห้องเกิดเป็นอากาศบริสุทธิ์และโล่งเย็น  นัยน์ตาสีส้มของวอดก้าปรากฏความเหนื่อยล้านิด ๆ เพราะหลายคืนที่ต้องตื่นแต่เช้ามาก ๆ มานั่งทำงานของโร  แล้วค่อยไปหลับต่อเหมือนปกติ 

สองคนช่วยกันเก็บของบนโต๊ะทำงานแต่ดูเหมือนเจ้าชายหนุ่มจะเกิดการเปลี่ยนใจกระทันหันเมื่อเห็นกองเอกสารจากสภาอีกชุดที่ยังไม่ได้ทำ  จึงหันมามองรูมเมทด้วยสีหน้านิ่ง ๆ

“ จะนอนทีหลังสินะครับ  งั้นผมขอหลับก่อนนะครับ ” ว่าแล้วนักบวชหนุ่มก็กระโจนขึ้นเตียงที่อยู่ติดกันทั้งอย่างนั้นแหละ  เพียงไม่นาน  ลมหายใจของคนนอนก่อนก็สม่ำเสมอส่วนพาราไดซ์ก็หันมานั่งทำงานต่อ

เกือบ ๆ ตีสามกว่า  เอกสารจึงเสร็จไปบางส่วน  เขาเอนหัวหลับตาด้วยสีหน้านิ่ง ๆ แล้วเหลือบมองไปยังเพื่อนร่วมห้องที่หลับสบาย  ใบหน้ามีรอยยิ้มที่มุมปากนิด ๆ บ่งบอกถึงความสุขของเจ้าตัว

เขารวบเอกสารทั้งหมดให้เรียบร้อยแล้วเลื่อนเก้าอี้เข้าที่แล้วล้มตัวลงนอนบ้าง  กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเส้นผมสีเงินของคนที่นอนติดกันทำให้เจ้าชายหนุ่มนิ่งไปเล็กน้อย  ก่อนเขาจะหลับตาพริ้ม  ลมหายใจสม่ำเสมออย่างรวดเร็ว  หากแต่ไม่นาน  นัยน์ตาสีม่วงก็ต้องลืมขึ้นเมื่อรับรู้ถึงความหนักที่เอว 

กลายเป็นใบหน้าของวอดก้าที่ชิดใกล้กับแขนข้างหนึ่งที่กอดเอวของพาราไดซ์ไว้  แต่ดูเหมือนจะทำความลำบากนิด ๆ ให้วอดก้าเพราะท่านอนที่ไม่ถนัด  แต่ที่ลำบากคือเขาด้วยอีกต่างหากเพราะขยับไม่ได้

เจ้าชายหนุ่มถอนหายใจยาว  ดึงมือของคนผมเงินออกแล้วรวบตัวบางของคนข้าง ๆ เข้ามาไว้ในอ้อมแขนแทน  หลังจากคิดว่านอนท่าสบายแล้ว  นัยน์ตาสีม่วงจึงปิดลงเช่นเดียวกับร่างของอีกคนที่ซุกเข้าหาไออุ่นมากขึ้น….ร่างสองร่างกอดกันแนบแน่นมากขึ้นเมื่ออากาศเย็นลง  โดยแวบหนึ่งเส้มผมสีเงินสลวยกลายเป็นสีน้ำตาลแดง





















 

รูปขนมหวาน    ลาเรียเต้

    
♥♥♥♥  แถมให้ อิ ๆๆ ♥♥♥♥

               
 

เอิ่ก ๆๆ แบบหวานนิด ๆ ตอนท้าย  หวังว่าคงสนุกน้า  อย่าลืมคอมเม้นล่ะ  ไม่งั้นไรท์เตอร์มีงอนแน่ !!!

บ้ายบาย ~~~ รักรีดเดอร์ทุกคนน้า จุ๊บ ๆ