tHe VoDgA ; aLcOhOl ชุลมุนรักสาวหน้าหล่อ (ไม่ใช่ Yuri ค่ะ)

บทที่  45  กุญแจและคำใบ้  100%  
 

เช้าวันถัดมา  ร่างของรุ่นน้องทั้งห้าที่เป็นขวัญใจหนุ่ม ๆ สาว ๆ ปราสาทฤดูร้อนพากันชี้ชวนดูรุ่นน้องหนุ่มในชุดนอนทั้งห้าที่เพิ่งหมดสภาพตกปุ๊กกลางโรงอาหารของหอเมื่อวาน  โดยเฉพาะวอดก้าที่เพิ่งโผล่หัวมาเรียกอาการวี๊ดว๊ายเพราะความน่ารักของเจ้าตัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

หัวหน้าคณะกรรมการปีหนึ่งซึ่งมักแต่งตัวเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้าเป็นลูกคู่กับเจ้าชายหนุ่มหัวหน้าชั้นปีเพื่อเป็นตัวอย่างที่ดีให้เพื่อน ๆ ตามคำสั่งของสภา  บัดนี้ปรากฏตัวด้วยเสื้อยืดสีชมพูหวาน ( ที่ไม่รู้ไปเอามาจากไหน )  กับกางเกงวอร์มขายาวสีเทาและหนีบอีแตะมาด้วย  แต่กระนั้นก็สู้ที่คาดผมรูปหูกระต่ายสีดำปุยบนเส้นผมสีเงินไม่ได้เพราะเรียกความเด่นสะดุดตาให้กับเจ้าตัวมากกว่าเดิม  คอเรียวมีผ้าพันคอสีส้มสดใสที่ผู้เป็นเจ้าของสวมใส่ติดตัวเสมอเช่นเดียวกับต่างหูสีชมพูอ่อนพันไว้อย่างสวยงามเรียกได้ว่าแม้จะแต่งตัวธรรมดาแต่ออร่าความเด่นมันก็ยังเรืองรอง

“  ไง...ราฟาเอลบอกให้หยุดวันนี้อีกวันสินะ ”  วอดก้าเอ่ยถึงผอ.หนุ่มเจ้าของโรงเรียนที่อนุญาตให้พวกเขาพักหนึ่งวันไม่รวมเมื่อวานเป็นกรณีพิเศษ  เนื่องจากรู้ว่าเด็กหออัคคี  เมื่อมีงานเลี้ยงแล้วจะจัดหนักจัดเต็มเสียเกือบโต้รุ่ง  ยิ่งเป็นพวกตัวแสบอย่างพวกเขาย่อมไม่พ้นดื่มหนักจนแฮงค์ข้ามวัน   ดังนั้นวันนี้พวกวอดก้าจึงได้หยุดหนึ่งวัน

“  เออ...แต่ฉันจะยิ้มออกมากกว่านี้ถ้าไม่มีประโยคหลังมาด้วยอ่ะ ”  วิสกี้ว่าด้วยสีหน้าเซ็งจิต  วันนี้คุณพ่อค้าจัดหนักด้วยเสื้อสีดำ  กางแกงดำ  แทบจะดำทั้งตัว ( ไม่ช่าย )  เหมือนจะไว้อาลัยให้ใครบางคนที่ได้ส่งของขวัญชิ้นล่าสุดไปให้  นั่นทำให้พวกเขาต้องยิ้มร่าเพราะมันคือสารพัดสัตว์ที่แสนน่ารักทั้งหลายที่พวกเขาพร้อมใจออกตังค์ไปหาซื้อมาเพื่อให้รุ่นพี่ตัวแสบของอีกโรงเรียนโดยเฉพาะ

ส่วนสิ่งที่นักพนันสาวในคราบชายหนุ่มโอดครวญคือการหยุดนั้นต้องมีการทำงานแลกเปลี่ยน 

“  เอาเถอะ...วันนี้เราก็ไม่ค่อยเป็นอะไรมากแล้วไปช่วยผอ.ที่ห้องก็ได้ ”  จินเอ่ยแสดงความคิดเห็น   ยังคงความสดใสเริงร่าเช่นเดิมด้วยเสื้อสีแดง  กางเกงผ้าไหมสีดำและตุ๊กตาหมีสีขาวในอ้อมแขน

“  นั่นสิ  อ่อ...พรุ่งนี้วิชาเวทมนตร์ของอาจารย์เอ็กเซลบอกว่าให้เอาตำราการวาดอักขระไปแทนหนังสือเวทมนตร์นะ ”  รัมว่าขึ้นอย่างกระตือรือร้น  แสดงความสนใจจากการวาดอักขระอย่างชัดเจนเพราะสายของเจ้าตัวเป็นประเภทการวางกับดักและวางอักขระเวทย์เช่นเดียวกับวอดก้าที่กำลังอยากเรียนรู้ประสบการณ์ใหม่ ๆ พอดี  นัยน์ตาสองคู่จึงทอประกายตื่นเต้น 

“  อย่างนี้ก็เจ๋งสิ  ”  วอดก้าพูดยิ้ม ๆ ท้องเริ่มร้องโครกครากเพราะเมื่อวานได้กินเพียงข้าวต้มสำหรับคนป่วยยกเว้นเจ้าแม่วงการข่าวสารที่ได้ทานขนมบวกแก้มนุ่ม ๆ ของใครบางคนไปด้วย 

“   อึก...”  เตกีล่าออกอาการสะอึกเล็กน้อยยามนึกถึงใบหน้าคม ๆ ของรูมเมทร่วมห้อง  ยิ่งเหตุการณ์เมื่อวานยังฝังอยู่ในหัวจนคนที่เงียบเป็นปกติอยู่แล้วต้องเงียบกว่าเดิมจนอีกสี่หัวแอบสุมหัวกันซุบซิบผู้เป็นเพื่อนทิ้งอารมณ์หิวชั่วคราวในเมื่ออาการอยากรู้อยากเห็นมันแรงกว่า...ของมันแรงก็เงี้ย

“  ฉันว่างานนี้มีเบื้องลึกแน่เลย ”  วอดก้าพูดขึ้นก่อนด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ไม่ต่างจากจินที่หัวเราะคิ ๆ ในมาดโฉด  มุมปากกระตุกรอยยิ้มหวาน 

“  อย่างนี้มันต้องล้วงซะหน่อยแล้ว ” 

“  นั่นสิเพราะคู่กรณีก็มอง ๆ หลบ ๆ เหมือนไปทำความผิดอะไรมา ”  รัมว่าสนับสนุน  หลิ่วตาไปทางท่านชายจากกรมข่าวสารที่ทำท่าหลุกหลิก  พยายามปรับท่าทางให้เป็นปกติยามอยู่กับเพื่อนหนุ่ม  วิสกี้ที่นึกอะไรขึ้นได้ถามผู้เป็นเพื่อนทั้งหมดเบา ๆ

“  พวกแกว่าแก้ม  หน้าผาก  หรือว่าปากกัน ” 

“  อะไร ? ”  วอดก้านิ่งหน้าอย่างสงสัยแต่ก็ต้องบางอ้อเมื่อนักพนันหนุ่มพูดขยายความ 

“  ก็...จุ๊บ ๆ ไง ” 

“  ... ” สี่สายตาประสานอย่างเจ้าเล่ห์  ตามด้วยการประสานเสียงหึ ๆ 

“  อย่างนี้มันต้องถามเจ้าตัวเอง ! ”  ไม่ว่าเปล่า  วอดก้าเดินไปหาผู้เป็นเพื่อน   มือหนึ่งเลื้อย (?)  โอบรอบคอเตกีล่าจากทางด้านหลังทำเอาเพื่อนหนุ่มสะดุ้งเฮือกจากภวังค์  เริ่มรู้สึกถึงลางร้ายเมื่อเห็นหูกระต่ายสีดำไหวระริกเหมือนมีแผนการเจ้าเล่ห์  ไม่ต้องพูดถึงอีกที่เหลือที่แสยะยิ้มกว้าง  จินและรัมพากันไปล็อกแขนของเพื่อนสาวในคราบชายหนุ่มอย่างแน่นหนา  วิสกี้ลากเก้าอี้มานั่งด้านหน้าเตกีล่าที่ทำท่างุนงงแล้วถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

“  เอาล่ะเติร์ก...เราคงต้องมีการเปิดเผยความจริงเรื่องเมื่อวานกันบ้างแล้ว ”  เจ้าตัวหน้าซีดลงเมื่อรู้ว่าเหล่าเพื่อนตัวแสบอาจจะรู้สึกตะขิดตะขวงใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาและบลัดดี้  เรียกเถียงปากคอสั่น 

“  มะ ๆ เมื่อวาน...เมื่อวานไม่มีอะไรสักหน่อย  แล้วเฮ้ย ! จะล็อกทำไมเนี่ยจิน  รัม ไอ้วอดก้าด้วย ! ”  เตกีล่าโวยวายเมื่อเพื่อนทั้งสามกระชับการจับไว้แน่นขึ้น  วิสกี้รีบหรี่ตาถามต่อกับท่าทางมีพิรุธนั้น

“  แน่ใจนะว่าไม่มีอะไร  มีจุ๊บ ๆ กันแล้วไม่บอกพวกฉันหรือเปล่า ? ” 

“  ... ”  เงียบ...ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก

“  อย่างนี้จูบกันไปแล้วชัวร์ว่ะ ”  วอดก้าพูดทะลุกลางปล้องเรียกคำแก้ตัวลนลานจากเตกีล่าทันที

“  เฮ้ย...มีที่ไหนแค่แก้มเท่านั้นอะ...เอง ” เจ้าแม่วงการข่าวสารชะงัก  ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อรับรู้ว่าเผลอหลุดไปเต็ม ๆ  ส่วนไอ้สี่ตัวที่เหลือเมื่อได้รับคำตอบก็ระเบิดเสียงหัวเราะลั่นในทันที   แล้วแยกย้ายกันหนีก่อนจะโดนคนเป็นเพื่อนเตะ  เรียกเสียงหัวเราะครื้นเครงจากเหล่าเด็กที่เหลือเพราะพวกเขาวิ่งกันไปทั่ว  หลบหลังคนเป็นรุ่นพี่บ้าง  เพื่อนบ้าง  จนโผล่มาที่หลังเจ้าชายหนุ่มที่กำลังรับประทานอาหารอยู่  เตกีล่าที่กะจะเคาะกะโหลกเพื่อนสักทีต้องถอยกรูดเมื่อเจอรังสีหนาวเหน็บที่ส่งมาไม่ได้แม้มันจะไม่ได้ส่งถึงเขาโดยตรงก็เถอะ

“  ว้าว...ทาร์ตไข่นี่นา  น่ากินจัง ”  วอดก้าที่เกาะบ่าคนตัวสูงอยู่ไม่รอช้า  หาส้อมมาจากไหนไม่รู้  ตัดแย่งทาร์ตไข่แล้วตักเข้าไปกินอย่างอร่อย  ทำเป็นไม่สนใจสายตาและไอเย็น ๆ จากผู้เป็นเจ้าของที่แผ่พุ่งใส่  แต่มีหรือคนอย่างวอดก้าจะสำนึก  ลากเก้าอี้มาร่วมวงด้วยแล้วกวักมือเรียกคนที่เหลือที่พากันไปซื้ออะไรมาเรียบร้อยแล้วให้มานั่งร่วมโต๊ะด้วยกัน

“  ไดซ์ ๆ ไอ้นั่นน่ากินจัง  ซื้อร้านไหนเหรอ ? ” 

“  ... ” 

“  อ้อ...ร้านที่สามจากขวามุมสุด อร่อยแฮะ ” 

 “  ... ” 

“  ไดซ์ ส่งจานนั้นให้หน่อย...แต้ง ๆ ” 

“  ... ” 

“  อ่า...อร่อยสุดยอด ” 

“  ... ” 

“  ไม่ต้องมาบ่น  นายก็รวย  ขอนิดขอหน่อยอย่าขี้เหนียวหน่อยน่า  ” 

“  ...  ” 

“  จ้า ๆ กินเงียบ ๆ ก็ได้ ”

เอ่อ...วอดก้า  รู้ว่าแกเทพแต่ไม่ยักรู้ว่าอ่านใจคนได้ด้วย

คนฟังได้แต่ทำตาปริบ ๆ เมื่อฟังคำสนทนายืดยาวจากคนเพียงคนเดียวที่พูดคนเดียวราวกับคนบ้า  จนทั้งหมดทำหน้าเหลอหลาไปตาม ๆ กัน 

 “  พรืด...หึ ๆ ขอโทษนะ  แต่มันหยุดไม่ได้จริง ๆ ”  วิมเลทที่นั่งเงียบฟังเสียงหนึ่งพูดมานานหลุดหัวเราะพรืดอย่างฉุดไม่ได้จริง ๆ เมื่อเห็นท่าทางของเจ้าชีวิตที่แม้จะทำท่าทางเรียบเฉย  แต่ก็มีความเอือมระอาปนรื่นรมย์แฝงอยู่ในนัยน์ตาคู่สีม่วงนั้นเมื่อเจอความแปลกประหลาดของนักบวชร่วมห้องที่ตอนแรกก็ดูสุภาพดีอยู่หรอก  ไป ๆ มา ๆ มันก็เริ่มหลุดอาการมากยิ่งขึ้นจนผยความบ้า ๆ บอ ๆ ออกมาอย่างเต็มพิกัด ไม่ต่างจากคนอื่น ๆ   เจ้าชายหนุ่มที่ไม่เคยเจอคนที่กล้าสั่งเขามาก่อนมองท่าทางธรรมดาแต่บางครั้งแฝงความกวนประสาทมาด้วยจนอดไม่ได้ที่จะเผลอเอ็นดู...

เอ็นดูอย่างนั้นหรือ ? 

พาราไดซ์ชะงักกึกจนวอดก้าต้องหันมาเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจหากแต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ตอบอะไร  คิ้วขมวดเล็กน้อยแล้วคลายลงอย่างรวดเร็วเมื่อเขาไม่คิดจะนำมาใส่ใจแม้ใจจะเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ซึมวาบเข้ามาจากประตูที่ปิดสนิทของเขา...ปิดตั้งแต่ที่สูญเสียคนสำคัญไป

“  ไอ้วิส... ”  เสียงขบกรามกรอด  รอดไรฟันของจินทำเอาหลายสายตาหันมองก่อนจะเจอของที่ปลิวหวือเพราะสองหนุ่มที่แย่งน่องไก่กันเอง

“  ฉันรู้สึกว่าส้อมฉันมันปักที่เนื้อก่อนนะไอ้เกลอ ”  จินว่าพลางหรี่ตาลงเป็นเชิงเตือนแต่วิสกี้ก็ลอยหน้าลอยตา  ยกยิ้มกวนประสาท 

“  สงสัยแกจะรู้สึกไปเองล่ะมั้งไอ้เพื่อนเลิฟ ”

โป๊ก !

เตกีล่าขึงตาดุสองหนุ่มแล้วเอ่ยสอน   “  อย่าทะเลาะกันตอนทานอาหารสิ ”  ไม่ว่าเปล่ารีบใช้มือคว้าน่องไก่แล้วทำท่าจะงับท่ามกลางสายตาเบิกกว้างของหนึ่งนักพนันและหนึ่งพ่อค้าแต่ก็มีเงาดำสายหนึ่งคว้าไปอีกรอบ 

“  หุ ๆๆ ไม่แบ่งกันแบบนี้ไม่ดีนะครับ ”  รัมนั่นเองที่คว้าไปพลางยักคิ้วให้อีกสามหนุ่มเพื่อนซี้อย่างสุขสันต์แต่ยังไม่ทันจะได้งับน่องไก่แสนอร่อย   อีกมือก็ฉวยไป  คราวนี้ไม่มีการพูด  มีแต่กินก่อนจะโดนชิงไปอีกรอบพร้อมเสียงหัวเราะก๊ากยามมองใบหน้า อ้าปากค้างของผู้เป็นเพื่อน 

“  ชักช้า...ก็เสร็จโจรสิครับ ว่ะฮะ ๆ ” ไม่ว่าเปล่า  ส่งเสียงหัวเราะลั่น  สี่เสียงประสานพูดอย่างเจ็บใจที่พลาดเสียได้ 

“  ขี้โกง ! ” 

“  เฮ้ย ๆ อย่าเล่นหัวดิ  ลามปาม ๆ ” 

“  เอามานี่เลยนะ ! ” 

“  แซนวิสชิ้นนั้นของฉันนะ ” 

“  หลบไปเคียร์ ” 

“  ของฉันนะนั่น ! ” 

“  ไอ้บลัด  ไอ้เพื่อนเลว ” 

“  ใครดีใครได้โว๊ย ! ” 

“  ชิ...เราคงต้องตัดความเป็นเพื่อนแค่นี้แหละ  ส่งเค้กชิ้นนั้นมาซะ ! ” 

“  หน็อย ! ” 

“  เฮ้ย ๆ ! ” 

โป๊ก !

เจ้าชายหนุ่มเอาส้อมเคาะหัวรูมเมทร่วมห้องที่ทำให้เวลาทานอาหารอันสุขสงบของเขาหมดลงจนวอดก้าต้องแจกยิ้มแห้ง  ไล่เคาะกะโหลกวิสกี้ จิน  รัมและเตกีล่าเรียงคนเมื่อได้รับคำสั่ง  แสร้งทำเป็นไม่สนใจเสียงโวยวายของเพื่อนหนุ่ม  กลับชิมอาหารในจานของเขาต่อ

“  วิมคร้าบ ”  เสียงใสของไอ้ตัวแสบร่วมห้องทำเอาองครักษ์หนุ่มชะงักกึกเมื่อได้ยินคำพูดดี ๆ จากวิสกี้แต่ก็ต้องเปลี่ยนความคิดเมื่อได้ยินประโยคถัดมา  “  เค้าขอพายชิ้นนะตัวเอง อ่ะ ! ขอบใจมาก ”  ไม่ว่าเปล่า  มือเรียวทำท่าจะคว้าหมับพายสอดใส้สัปปะรสของชายหนุ่มแต่มีหรือที่เขาจะยอมในเมื่อมันเป็นของโปรดของเขาอันดับหนึ่งที่เหลือเพียงชิ้นสุดท้ายแล้วเท่านั้น  มือหนาจึงตีเพี๊ยะเข้าให้ที่มือนุ่มแล้วถลึงตาใส่ 

“  เก็บมือไปเลยไอ้หัวส้ม  พายชิ้นนี้เป็นชิ้นสุดท้าย  ฉันไม่ยอมยกให้ใครแน่ ”  แขนแกร่งโอบจานตัวเองไว้ตามที่บอกจริง ๆ แล้วแยกเขี้ยวใส่คนหัวส้มเมื่อเห็นนัยน์ตาที่วาวระยับของอีกฝ่าย

“  เชอะ  ไอ้ขี้งก  น่า...ฉันอยากกินจริง ๆ นี่ ”  เสียงของวิสกี้เอ่ยต่อรองแต่เขาก็ยังส่ายหัวยืนกราน  การปะทะคารมของสองหนุ่มจึงเริ่มขึ้นทันใด

“  บราวน์...นั่นมันเค้กฉันนะ ! เอาคืนมาซะดี ๆ ”  เสียงทุ้มขู่ฟ่อ ๆ ราวลูกแมว  มองเค้กเลม่อนที่ถูกดึงไปก่อนเจ้าตัวจะได้กินโดยบุตรชายแท้ ๆ ของแพทย์หลวงแห่งพระราชวังที่ลอยหน้าลอยตา  ใช้ส้อมจิ้มชิ้นเค้กนั้นเข้าปากอย่างอร่อย 

“  หา...ว่าอะไรนะ ”  ชายหนุ่มทำท่าแคะหูอย่างที่เห็นแล้วน่าตบเป็นที่สุดจนรัมต้องกระตุกยิ้มเหี้ยม  หรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วใช้มือคว้าชิ้นเค้กบราวน์นี่ของอีกฝ่ายเข้าปากด้วยความเร็วเช่นกัน 

“  เฮ้ย ! เค้กบราวน์นี่ของฉัน... ”  เจ้าของที่มีชื่อเหมือนขนมเบิกตากว้างเมื่อมองบราวน์นี่ช็อกโคแลตสีน้ำตาลถูกส่งเข้าปากรัมอย่างรวดเร็ว  แพทย์เถื่อนยิ้มเยาะ  ส่งสายตาท้าทายอย่างต่อเนื่อง  และมันยังคงมีเสียงโหวกเหวกโวยวายดังเสมอ  แต่ทั้งหมดหารู้ไม่ว่าหลาย ๆ คนมองภาพความสนิทสนมนี้อย่างแปลกใจกับความผ่อนคลายที่คล้ายกำแพงกั้นทั้งสองกลุ่มที่มีได้หมดลงจนอดยิ้มบ้างไม่ได้   ไม่นานคาเมลเทียร์และคาเมสเทียร์  ฝาแฝดหัวชมพูก็เริ่มลากเก้าอี้มาร่วมวงพร้อมเล่าเรื่องขำ ๆ ที่เรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มครื้นเครงได้ทั้งวง  ตามมาด้วยสาว ๆ ทั้งห้า เจน  มาดอนน่า  แครอไรน์  ซูกิและซิซีลี  สาวผมแดงที่กระโดดมาคาดคั้นวอดก้าว่าไปทำอะไรมาถึงได้เมาแอ๋ขนาดนั้น  แน่นอนว่าผู้เป็นพี่ชายอย่างซาเซนก็ตามมาด้วยเพื่อกราดตาดุ ๆ ไปยังรุ่นพี่หน้าละอ่อนที่คิดจะกินน้องสาวเขา   ก๊วนที่เหลืออันคือไรออน  พ่อค้าจากเมืองท่าน้ำ  รีฟ  เร็นได้มาขอให้รัมสอนและช่วยแก้ไขจุดบกพร่องในการต่อสู้ให้  โจเซฟ อันนี้ก็คู่หูซาเซนและไรออน  พาสเซ่ หนุ่มหน้าหวานแต่อาวุธไม่หวานตาม ( ดาบคาตะนะ ) มาขอความช่วยเหลือจากจินด้วยวัสดุลับหินที่ทำเอาคนฟังทำหน้าไปไม่ถูกเลยทีเดียว  ไบรอนที่  ณ  ตอนนี้กำลังซวยเรื่องมารยาท  เจ้าตัวเนียนมาขอให้วอดก้าติวเรื่องนี้ให้เพราะชายหนุ่มเล่าให้ฟังว่าหากคาบชมรมที่เขาได้เข้าชมรมฝึกมารยาทครั้งต่อไป  สอบไม่ผ่านจะถูกหักคะแนนทั้งที่คะแนนวิชานี้ก็ต่ำเตี้ยติดดินอยู่แล้ว  แน่นอนว่าวอดก้าเราไม่ทำอะไรให้ผู้ใด๋ ( ? ) ฟรี ๆ น้ำเสียงเจ้าเล่ห์พร้อมรอยยิ้มชวนหนาว ๆ ร้อน ๆ ส่งมอบแบบใส่พานถวายให้เพื่อนร่วมชั้นปี

“  งานนี้ต้องมีแลกเปลี่ยนนะไบรอน ” 

“  เอางั้นก็ได้  นายอยากได้อะไรล่ะ ”  นักหอกผู้เก่งกล้าพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ

“  ติดไว้ก่อน  ตอนนี้นายติดหนี้ฉันอยู่อย่างหนึ่งแล้วนะ ”  ไม่ว่าเปล่า  มือเรียวเชยคางผู้เป็นเพื่อนขึ้น ทำเอาไบรอนขนลุกซู่  เริ่มรู้สึกหวั่นใจว่าคิดผิดที่ไปตอบรับข้อเสนอของนักบวชหนุ่ม

“   หึ  ! ๆ ”  เอิ่ม...เข้าใจว่าคุณพี่อยากหัวเราะ  แต่ขอร้อง...อย่าหัวเราะด้วยน้ำเสียงราวซาตานแห่งความมืดทั้งที่เจ้าตัวมีฐานะอันศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นถึงนักบวชได้ม้ายยยย !

ไบรอนเหงื่อแตกพลั่ก ๆ หัวเราะเจื่อน ๆ  แล้วถูกวิสกี้ชวนคุยเรื่องอื่นต่อแทน

พาราไดซ์ส่ายหัว  อดรู้สึกสงสารคนเป็นเพื่อนไม่ได้ที่ตกหลุมพรางปีศาจไปเสียแล้ว

แต่ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องของเขานิ

เมื่อคิดได้ดังนั้น  เจ้าชายหนุ่มจึงยกชาขึ้นจิบอย่างสงบนิ่งเช่นเดิม...   

วันต่อมา  วิชาเวทมนตร์

“  เอาล่ะ  อย่างที่ครูแจ้งไปล่วงหน้านะว่าวันนี้เราจะเรียนการเขียนหรือวาดอักขระโบราณ  นี่เป็นหนึ่งในวิชาขั้นสูงและหาวิธีในการเขียนได้ยาก  นอกจากนี้ตั้งใจเรียนให้ดีเพราะจะมีทดสอบท้ายคาบ ”  อาจารย์ชราว่าเรียกเสียงฮือฮาและความกังวลจากนักเรียนคนอื่น ๆ  ทั้งหมดต่างนั่งประจำที่เพื่อเตรียมฟังคำสอนพร้อมกับเปิดตำราควบคู่ไปด้วย

การวาดอักขระจะมีวิธีการวาดอยู่สองรูปแบบ  อย่างที่หนึ่งวาดด้วยร่างกายคือการใช้น้ำหมึกหรือสื่อต่าง ๆในการวาดออกมาเป็นอักขระสั่งการ  อักขระคือคำที่เป็นตัวแทนของพลังเวท  ใช้ในการเรียกตัวตนหรือพลังที่ไร้แก่นที่มาหรือไร้ชื่อของเวทนั้น ๆ และเพื่อรวบรวมพลังเวทในการให้สามารถใช้ได้ดั่งใจนึก  วิธีนี้เป็นการฝึกขั้นเริ่มต้นเหมือนการวาดวงเวทโดยใช้หมึกพิเศษที่ตราเวทมนตร์เพื่อให้ควบคุมได้ง่ายสำหรับมือใหม่  แบบที่สองคือการวาดด้วยพลังเวท  ควบคุมเวทให้กลายเป็นอักขระแทนการให้สื่อ  เช่นการควบคุมสายน้ำให้กลายเป็นอักษรของอักขระแล้วรวมพลังนั้นจนกอ่ให้เกิดพลังใหม่  โดยปกติแล้วพลังเวทของธาตุหลักทั้งหกอันได้แก่  ดิน  น้ำ  ลม  ไฟ  แสงสว่าง  และความมืดจะข่มกันเองยกเว้นสองธาตุสุดท้ายที่จะเป็นธาตุที่สร้างความสมดุลให้กับอีกสี่ธาตุที่เหลือ  ดังนั้นเมื่อสามารถตราอักขระให้เสริมส่งกันได้จะทำให้พลังเวทนั้นเสียน้อยลงและมีความรุนแรงมากยิ่งกว่าการร่ายเวทโดยตรง  แต่เพราะความเสียเวลาในการวาดรวมถึงความซับซ้อนทำให้ส่วนใหญ่ผู้ใช้เวทมนตร์นิยมการร่ายด้วยการท่องออกมามากกว่า   แม้จะเสียพลังมากแต่ได้ผลเร็ว  ยิ่งในสถานการณ์ที่คับขันด้วยแล้ว

การวาดอักขระขั้นสูงหรือแบบที่สอง วิธีการคือกลั่นไอเวทย์อย่างใดอย่างหนึ่งหรือก็คือพลังเวทนั่นเองออกมาแล้วควบคุมมันให้ได้ดั่งใจนึก  แค่การจะควบคุมยังยากแล้วแค่ส่วนที่ยากจริง ๆ คือการบังคับให้กลายเป็นตัวอักขระและให้ไอเวทย์นั้นสามารถคงรูปอยู่ได้โดยที่ไม่สลายหรือบิดเบี้ยวไปก่อน  เพราะหากเกิดเหตุการณ์อย่างนั้นจะทำให้การวาดวงเวทที่เกิดจากการวาดอักขระจะสูญเสียสมดุลและพลังจนเกิดการหักล้างกันนั่นเอง  ผู้ที่สามารถทำได้ต้องมีสมาธิอยู่ในขั้นสูงมาก  ตัดทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวแล้วควบคุมพลังเวทย์ของตนให้เขียนอักขระให้ถูกตลอดการวาด  ดังนั้นวิธีนี้จึงจัดได้ว่ามีความเสี่ยง  ต้องเป็นผู้ที่ชำนาญเฉพาะทางเท่านั้นที่จะสามารถทำได้อย่างรวดเร็ว  ถูกต้อง  แม่นยำ  นอกจากนี้ถึงแม้จะฝึกทำการวาดอักขระขั้นต้นแต่ก็ต้องปวดหัวไปกับการจำและวิธีวาดอักขระทั้งหมดให้ถูกต้องอยู่ดี

ระหว่างที่ทั้งหมดตั้งใจฟัง  วอดก้ากลับปรือนัยน์ตาลงจนแทบจะปิดจนสุดท้ายก็ฟุบลงไปกับโต๊ะเพราะความง่วงงุนบางอย่างที่ฉุกรั้ง

กริ๊ง !

อีกแล้ว...เสียงกระดิ่ง ไม่สิ  เสียงระฆังแก้วนี่อีกแล้ว

วอดก้าคิดในใจเมื่อเริ่มได้ยินเสียงแว่ว ๆ ยังเป็นท่วงทำนองของระฆังเสียงใสที่จากตอนแรกยังแผ่วเบาแต่ยิ่งนานก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ เช่นเดียวกับความง่วงที่มากขึ้น  แขนขาและร่างกายเริ่มด้านชาจนขยับตัวไม่ได้  แต่เพราะพลังสายหนึ่งที่ชักนำให้ไว้วางใจต่อเสียงนั้น  วอดก้าจึงเลือกที่จะทำตามและไม่ขัดขืน

ภาพในฝันนั้นเป็นภาพอักขระมากมายที่วิ่งวนนับร้อยตัว  ล้อมรอบตัวเขาไว้จากนั้นมันจึงเคลื่อนไหวอย่างช้าลงจนกลายเป็นหยุดนิ่งในที่สุดโดยแย่งแยกเป็นหกสีชัดเจนอันได้แก่สีแดง  น้ำตาลทอง  เขียว  ฟ้า  สีดำและสีขาวแต่กลับมีสีหนึ่งที่สว่างเรืองรองเกินสีใด  นั่นคือแสงสีน้ำตาลทอง  อักขระที่มีความยาวมากพอสมควรถูกดวงตาคู่สีม่วงอมแดงจดจำไปอย่างรวดเร็ว  แม้เหมือนจะผ่านไปชั่นพริบตาเดียวแต่เวลาภายนอกนั้นผ่านไปถึงครึ่งชั่วโมง  คาบนี้เรียนหนึ่งชั่วโมงครึ่งโดยอีกหนึ่งชั่วโมงจะเป็นการฝึกวาดอักขระ

“  วอดก้า...วอดก้า ! ตื่นได้แล้ว  อาจารย์จะให้ฝึกวาดอักขระแล้ว ” 

วิ๊ง !

เสียงที่แทรกตามหลังมาทำให้วอดก้าสะดุ้งตื่นทันใดราวกับสติเพิ่งเข้าตัว  นักบวชหนุ่มเหลียวมองดูรอบกายก็พบว่าเพื่อน ๆ ของเขานั้นทยอยเดินเข้าไปในห้องซ้อมเวทมนตร์แล้ว  และคนที่ปลุกเขาก็คือรัมนั่นเอง

“  เมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนเหรอ ? รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ? ” เพื่อนสาวในคราบชายหนุ่มถามอย่างเป็นกังวลแต่วอดก้าเพียงส่ายหน้าเล็กน้อย  รวบตำราเข้าตัวแล้วบอกด้วยรอยยิ้ม

“  แค่นอนดึกไปหน่อยน่ะ  ไปกันเถอะ ” 

“  อืม ”  รัมพยักหน้ารับ

คนที่ได้เข้ามาในห้องฝึกนี้ต่างแสดงอาการตื่นเต้นกันทั่วหน้า   แสงสว่างที่เกิดจากพลังเวทที่มีอยู่ภายในทำให้เห็นสภาพห้องนี้ชัดเจน  ผิดก็แต่วอดก้าที่รู้สึกแปลก ๆ ตั้งแต่ย่างกรายเข้ามาในห้องซ้อมเวทมนตร์

ห้อง ๆ นี้มีลักษณะเป็นห้องที่สร้างด้วยศิลามนตราที่วาดด้วยพลังของเอลฟ์เพื่อสร้างความแข็งแกร่งให้กับหินศิลาเหล่านี้  นอกจากเวทมนตร์ใดจะทำลายหรือก่อให้เกิดความเสียหายได้ยากแล้วยังช่วยฟื้นฟูพลังเวทได้ดีขึ้นมากด้วย  สมกับที่ถูกสร้างโดยเผ่าพันธุ์ที่ก่อกำเนิดจากธรรมชาติ  นอกจากนี้ความพิเศษของมันคือสามารถฟื้นฟูสภาพได้เองด้วยทำให้เป็นที่สนใจของใครหลาย ๆ คน  ความกว้างของมันเกือบเท่าพื้นที่ในโรงอาหารของหอเลยทีเดียวทำให้พวกเขารู้อีกอย่างว่าที่นี่เป็นมิติพิเศษ

“  เอาล่ะ  ขอให้ทุกคนตั้งแถวห้าแถว  แถวล่ะห้าคนและเว้นห่างกันคนละแปดเมตรด้วยเพราะอาจเกิดข้อผิดพลาดในการวาดอักขระ  จำไว้ใช้เฉพาะธาตุที่เธอถนัดแค่ธาตุเดียว ”  เอ็กเซลสั่งนักเรียนของตนแล้วมองดูการจัดลำดับแถวที่ดูวุ่นวายเล็กน้อยของทั้งหมดด้วยรอยยิ้มแล้วจึงให้สัญญาณในการฝึก  แสงวูบวาบของการบังคับพลังเวทย์ให้กลายเป็นตัวอักขระจึงเริ่มขึ้นทันที  แน่นอนว่ามันย่อมต้งมีข้อผิดพลาดกันบ้าง

ตูม ! 

“  แหงะ...ตวัดเส้นยาวเกินแฮะ ”  วสกี้ที่หน้าดำเพราะวาดอักขระผิดยู่หน้าเล็กน้อยแต่ก็มองตำราที่กางอยู่บนตักของตัวเองเพื่อวาดใหม่และเสียงระเบิดที่ดังต่อมาก็เรียกความสนใจได้จากนักพนันหนุ่ม

เปรี้ยง ! 

“  แค่ก ! ๆ ดันวาดหางสั้นไปแหะ ”  วิมเลทนั่นเองที่เป็นผู้โชคร้ายคนต่อมาเรียกเสียงหัวเราะครืนจากวิสกี้และในที่สุดสองหนุ่มก็เข้าสู่การแข่งขันว่าใครจะวาดอักขระเวทได้สมบูรณ์ก่อน

แน่นอนว่าคนที่เหลือชะตาก็ไม่ได้แตกต่างกันเลยแม้แต่น้อยเว้นก็แต่วอดก้าที่นั่งนิ่ง  นัยน์ตาเหม่อลอยทั้งยังไร้ประกายแปลก ๆ มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมา  ขยับช้า ๆ อักษรสีน้ำตาลทองก็ผุดขึ้นจากใต้เท้า  เรียงเป็นอักขระโบราณดั่งที่เขาเห็นในฝัน

แวบ !   

“  ที่นี่...ที่ไหนอีกหว่า ? ” วอดก้าเกาหัวแกรกเมื่อพบเห็นผืนดินอุดมสมบูรณ์แต่ไร้ซึ่งพืชพรรณเติบโตทอดยาวสุดลูกหูลูกตาแต่มีร่างร่างหนึ่งยืนอยู่พร้อมสิ่งหนึ่งในมือ 

กุญแจ ?

วอดก้าขมวดคิ้วพอดีกับที่ร่างนั้นเอื้อนเอ่ยบทกลอนหนึ่งซึ่งนั่นทำให้เขาเองพูดประสานไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว

อันความรู้   หนังสือ   และปัญญา

ทั่วโลกา   นั่นอยู่    ที่แห่งนี้

หนึ่งที่ซ่อน   สร้อยมือ   องค์เทพี

ฤดูสี่    ในคิมหันต์   ยังฝังใจ

แล้วกุญแจดอกเล็กนั้นก็พุ่งเข้าหาเขาพร้อมสติที่กลับคืน  รอบตัวเขาเต็มไปด้วยเศษดินและกำแพงดินล้อมเป็นป้อมปราการจนวอดก้าสั่งสลายอักขระ  ฝุ่นควันจึงฟุ้งจนเขาต้องเบ้หน้า  ใบหน้าเปื้อนไปด้วยสีน้ำตาลของดินเรียกเสียงหัวเราะครื้นจากคนอื่น ๆ เมื่อรู้ว่าแม้แต่เพื่อนคนเก่งยังพลาดท่า

“  ฝันอย่างนั้นเหรอ ? ”  เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แต่ก็รู้สึกตัวมือข้างขวาได้กำบางสิ่งไว้  มันคือ...กุญแจดอกเล็กสีน้ำตาลทอง 

“  ของชิ้นแรกได้ฤกษ์หาแล้ว ”  รอยยิ้มที่มุมปากปรากฏความพึงพอใจ  ใช่ว่าวอดก้าจะไม่สามารถหาของทั้งสี่จากอาเรียได้แต่สิ่งที่ผู้เป็นมารดาได้บอกต่างหากว่าเมื่อถึงเวลา  ผู้พิทักษ์จะเป็นคนปรากฏกายและมอบกุญแจในการค้นหาของทั้งสี่เองพร้อมมอบบททดสอบเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเขาหรือเธอนั้นเหมาะสมที่จะครอบครองหรือไม่

“  สถานที่ยังไงก็บอกถึงเมืองวาเนซซ่า แต่ปัญหาคือมันอยู่ที่ไหนต่างหาก ”  วอดก้าพูดพลางปิดหนังสือในมือดังปึง    ดวงตาหลังเลนส์กรอกไปมาอย่างใช้ความคิด โดยมีอีกสามหน่อเพื่อนซี้นั่งเท้าคางมอง