คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : EP3 วันประหลาด 1/3
ลิ่นหอมอ่อนๆอแมพูลอยมาแะมูผมในะที่ผมยัไม่ลืมา มันละมุนและบาเบา ผมว่ามันล้ายๆลิ่นอมะลิ มันเป็นลิ่นที่ผมำไ้ี และรารึผมมาลอห้าปี
สัมผัสนุ่มอเส้นผมใรบานลอเลียอยู่บริเวใบหน้าอผม
ผิวเย็นๆอนัวเล็ในอ้อมออผมทำให้ผมสัมผัสไ้ว่าเธอ็เปลือยเปล่าไม่่าัน
ร่าบายับัวเล็น้อยเมื่อผมลูบไล้เบาๆไปทั่วแผ่นหลัเนียนอเธอ
ใร...
ผมำไ้ว่าเมื่อืนลับมาห้อนเียว
ไม่ไ้ว้าสาวาานปาร์ี้นั่นมา้วย
อันที่ริั้แ่เิเรื่อนั้นึ้นผม็ไม่ิะทำแบบนั้นับใรอี
แล้วนในอ้อมอผมเป็นใร
ผมพยายามะลืมาึ้นมาเพื่อ้อมอ แ่่อนที่ผมะไ้ทำแบบนั้น สัมผัสนุ่มละมุน็รอบรอริมฝีปาอผม ริมฝีปาเย็นๆนุ่มๆแ่ลับทำให้ผมหลไหล เผลอลิ้มรสหวานอเธอเ้า
ผมว่าเธอเหมือนไอศรีม ยิ่ิมยิ่หวาน ไม่นาน็ลายเป็นผมที่รุล้ำเธอมาึ้นเรื่อยๆ
มือไม้ผมเริ่มอยู่ไม่สุ หรือว่ามันเป็นสัาาอผู้าย ผมหยุัวเอไม่ไ้เลย
ทั้ลิ่นหอม และสัมผัสหวานๆ ทำให้ผมปล่อยัวปล่อยใ โยที่ยัไม่ลืมา้วย้ำ
ไม่นานร่าายเรา็เี่ยวระหวัันไว้แน่นราวับว่าลัวอีฝ่ายะหายไป แนเรียวทั้สอ้าโอบอไว้ที่รอบออผม
ผมละสัมผัสาริมฝีปาอเธอ้าๆ้วยวามเสียาย แ่เธอเล่นไม่หายใเลยผม็ลัวว่าเธอะเป็นลมเ้า
ผม่อยๆลืมามอูนที่ในอ้อมอ เธอมีใบหน้าเรียวเป็นรูปไ่ มูโ่ าลมโอเธอำลั้อมอมาที่ผม ริมฝีปาอวบอิ่มอเธอเป็นสีแระเรื่อาารูบอผม
ผู้หิที่รั้หนึ่เยร่วมเียับผมที่นี่
ผู้หิที่หลีเลี่ยาริ่อผมเสมอหาไม่ำเป็น ผู้หิที่ผมไม่ิว่าะยอมลับมาเหยียบที่นี่เป็นรั้ที่สอ
“วันันทร์” ผมหลุเสียเรียื่อเธอออไปอย่าแผ่วเบา
ราวับเสียระิบ
สายาอเธอทำให้ผมรู้สึเหมือนล่อลอยอยู่ในวามฝัน มันฟุ้ เพ้อ
และมึนในเวลาเียวัน เธอมาอยู่ทีนี่ไ้ยัไ ำไ้ว่าเราเอันล่าสุเมื่อเือน่อนอนที่ผมไปหาวันสุ
แล้วู่ๆ นรหน้า็น้ำาไหลออมานอหน้า
เธอปล่อยมือทั้สอ้าาผมมาปิปาัวเอไว้เพื่อไม่ให้เสียร้อไห้หลุลอออมา
หรือว่าผมืนใเธออีแล้ว...
“วันันทร์...พี่...”
“ฮึ”
ผมึผ้าห่มึ้นมาลุมร่าอเธอไว้และนอนะแมอหน้าเธอที่เปรอะเปื้อนไป้วยน้ำา
ผมไม่เยเห็นน้ำาเธอมา่อน แม้แ่อนที่เิเรื่อวันนั้น
แล้ววันนี้มันเิอะไรึ้นันนะ
“พี่อโทษ”
“พี่เอย ฮึ”
ในที่สุเธอ็ยอมพูับผม ผม้อเธอเอาไว้รอว่าเธอะพูอะไรอย่าเียบๆ
ปล่อยให้เธอไ้มีเวลาปรับอารม์อัวเอ
“พี่เอยะ”
“รับ”
“ไปรับลูที่ะ”
“หื้ม” ผมมวิ้วมอเธอ้วยวามแปลใ
ไปรับลู...ริสิ วันันทร์มมาอยู่ที่นี่แล้ววันสุอยู่ที่ไหน
ั้แ่วันสุเิมา เธออยู่ับลูลอ
และไม่เยมีรั้ไหนที่เธอะให้ผมไ้แะ้อัวลู
ยเว้นวันที่เรานัันประำเือน เธอยอมให้ผมเอลูแ่เือนละรั้เท่านั้น
แ่วันนี้เธอลับบอให้ผมไปรับลู...เิอะไรึ้น
“พี่เอย ่วยไปรับลูแทนันทร์ที่ะ ฮึๆ” เธอพู้ำพร้อมับสะอื้น
ผมอยาะอเธอไว้เป็นารปลอบใ แ่นั่นอาะทำให้เธอร้อไห้หนัึ้น
“...ที่ไหน” ผมพยามถามเธออย่าใเย็น
ารพูไป้วยร้อไห้ไป้วยทำให้ผมำใวามเธอไ้ลำบา
“ไปรับลูที่ะ ฮือๆ”
“ันทร์ใเย็นๆ” ผมแะที่ไหล่อเธอเบาๆเพื่อเป็นารปลอบประโลม
แ่ร่าบาลับสะอื้นนัวโยน
“ที่โรเรียน” ำอบอเธอลั่นรอออมาอย่ายาลำบา
เสียอเธอฟัูอู้อี้
“ให้ไปรับที่โรเรียนเหรอ” ผมถาม้ำาที่พยายามับใวามำพูอเธอ
“พี่เอย...่วยไปรับลูแทนันทร์้วย”
บประโยร่าบา็ร้อไห้หนัึ้น น้ำาอเธอหลั่ไหลออมาอีรั้ แ่ราวนี้สีอมันลับเ้มึ้น เ้มึ้น นแทบะเป็นสีเลือ
ผมเบิาว้า้วยวามใ แ่ไม่ทันที่ผมะไ้ยับหรือพูอะไรออไป
ร่าบารหน้า็หายวับไปับา
เี่ย!!!!
.
.
.
Talk โถ วันันทร์ะรู้มั้ยว่าพี่เอยเาฝันอะไรแบบนั้นน่ะ
ความคิดเห็น