ตอนที่ 31 : 31 re

31

          กว่าสัปดาห์แล้วที่จิงคุณเริ่มหมกตัวอยู่กับฟางหรงเจเจ่แทบจะตลอดเวลาเพื่อเรียนการต่อสู้ แน่นอนว่าในตอนแรกฉีอวิ้นซีไม่เห็นด้วยแต่นักรบก็คือนักรบจะมาฝืนให้มาเรียนวาดรูปคัดอักษรเช่นนักปราชญ์ไม่ได้ เพราะนั่นอาจเป็นความสุขของตัวจิงคุณเองทั้งที่มาบาดแผลหรือมอมแมมกลับมาทุกครั้งอาคุณก็ดูกระตือรือร้นมากกว่าการคัดอักษร หรือท่องตำรา ทั้งที่เคยไม่ถูกชะตากันมาตลอดแต่เดี๋ยวนี้กลัวเรียกฟางหรงว่าอาจารย์แล้วว่าง่ายจนผิดปกติ อันที่จริงอาจเป็นเพราะจิงคุณไม่ติดนางแจเหมือนตอนแรกแล้วกระมังที่ทำให้ฉีอวิ้นซีรู้สึกแปลกไป อีกสามวันจะถึงเวลานัดแล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ถูกเตรียมเอาไว้พร้อมสรรพนางจึงมีเวลาว่างมาคิดเรื่องอะไรต่อมิอะไร

          เมื่อเบนสายตากลับมามองหนังสือเล่มใหม่ที่วางอยู่บนโต๊ะก็ขมวดคิ้ว ตลอดเจ็ดวันที่ที่ผ่านมาฉีอวิ้นซีออกไปข้างนอกเพื่อจัดการปัญหาต่างๆให้เรียบร้อยนางออกไปนอกจวนห้าวันและเจอเจ้าของหนังสือห้าวันเลยทีเดียวช่างเป็นความบังเอิญที่ผิดปกติคราวหน้านางต้องหยิบหนังสือชลประทานไปด้วยจะได้คืนเสียที และจะได้รู้ไปเลยว่าจะมีความบังเอิญอีกหรือไม่

          คุณชายหลางผู้นี้ก็อีกคนที่ทำตัวแปลกคนทั้งที่ชอบฉีจื่อฟูแต่เพียงเดินเข้ามาถามไถ่เอาจากนาง ไม่รุกมามาหาสาวเจ้าสักครั้งมันจะได้ผลไหมนี่ต่อให้แม่สื่อเช่นนางจะเก่งอย่างไรแต่ก็ไม่ได้ทีอำนาจของเฒ่าจันทราเสียหน่อยที่จะผูกด้ายแดงให้คนสองคนที่ไม่เคยเจอหน้ากันได้ มองสินบนมูลค่ามหาศาลที่ตั้งอยู่บนโต๊ะก็เริ่มคิดหาหนทางนางไม่อยากติดหนี้คุณชายผู้นี้เอาเสียเลย

          "คุณหนูคิดถึงเจ้าของหนังสืออยู่หรอเจ้าค่ะ"เห็นนายหญิงมองหนังสือสองเล่มสลับไปมาก็เอ่ยทัก ไป่หลางตัวติดกับฉีอวิ้นซีแทบตลอดเวลายามอยู่ข้างนอกจวน ย่อมรู้ย่อมเห็นสายตาที่คุณชายใหญ่บ้านหลางนั่นมองนายหญิง เห็นความพยายามแล้วก็อยากสนับสนุนสักหน่อยดูไปคุณชายท่านนี้ก็ไม่เลวนัก

          อวิ้นซีพยักหน้าตอบ"พี่ไปหลางว่าพี่ใหญ่จะชอบคุณชายท่านนี้หรือไม่"ไป่หลางฟังก็ชะงักไปครู่หนึ่งคุณชายหลางชอบพอคุณหนูชัดๆแล้วเกี่ยวอันใดกับคุณหนูใหญ่กันเล่า

          "คุณ.."ยังพูดไม่ทันจบท่านฟางหลงก็ปรากฏตัวจากเงามืดแล้วส่งสัญญาณให้เงียบจึงหยุดปากเสีย สายตาที่ฟางหรงใช้มองนางจะกี่คราก้ทำให้อดขนลุกขึ้นมาไม่ได้

          "พี่ไป่หลางว่าอย่างไรนะ"

          "ไม่มีเจ้าค่ะ ข้าแค่คิดว่ายังไม่รู้จักคุณหนูใหญ่มากพอที่จะบอกในเรื่องนี้ได้"ไปหลางเข้าใจง่ายฟางหลงก็หลบออกไป คุณชายท่านนั้นน่าสนใจไม่น้อยก็จริงหากเป็นปกติย่อมเป็นตัวเลือกที่ไม่เลวนัก แต่หากฉีอวิ้นซีเลือกเดินในทางนี้แค่คนทั่วไปไม่มีอำนาจในราชสำนักหรือกองกำลังที่มีอำนาจแล้วฟางหรงไม่อยากเสี่ยง หากจะต้องวางอวิ้นซีไว้ในมือใครสักคนคนผู้นั้นต้องดูแลน้องสาวนางให้อยู่อย่างปลอดภัยต้องมีอำนาจหนุนหลังนางได้ไม่ใช่แค่อำนาจเงินตราอย่างที่หลางหย่งจิ้นผู้นั้นมีแต่ต้องเป็นขุนเขาที่ทำให้น้องสาวคนดีปลอดภัย

          "นั่นซีข้าเองก็ยังไม่รู้จักพี่สาวดีเช่นกัน"นางกับจื่อฟูไม่ได้เป็นพี่สาวน้องสาวที่สนิทรักใคร่กันมากมายจะไปรู้ใจกันได้อย่างไร หน้าที่แม่สื่อนี่ก็เอาตามความสามารถที่มีแล้วกันถือว่าเห็นแก่สินบนที่รับมาแล้ว คิดตกก็ปัดเรื่องนี้ไปจากสมองจะอย่างไรก็ช่างแต่หนังสือพวกนี้ก็น่าสนใจจริงๆ

          บ้านหลางตอนนี้เลิกวุ่นวายเสียแล้วเมื่อคุณชายใหญ่หายตัวไปครึ่งค่อนวัน เป็นที่รู้กันดีอย่างลับลับในหมู่บ่าวรับใช้ว่าคุณชายใหญ่ประจำบ้านนั้นออกไปขายขนมจีบคุณหนูรองบ้านฉีอยู่เนืองๆแต่ก็ดูเหมือนว่าสาวเจ้าจะไม่ยอมรับรักเสียที

          "เจ้าเคยเห็นคุณหนูผู้นี้หรือ"บ่าวชายที่ถือไม้กวาดอยู่กางก็กลายเป็นที่สนใจของคนรอบข้างขึ้นมาทันที

          "พวกเจ้าอย่าเอ็ดไป"นินทาเรื่องเจ้านายพูดเสียงดังได้อย่างไรหากท่านพ่อบ้านเหลียวมาได้ยินเข้าเบี้ยหวัดเดือนนี้คงไม่เหลือ"ข้าเคยถูกฮูหยินสั่งให้ตามดูคุณชายใหญ่ครั้งหนึ่ง"เห็นเพียงแค่แวบเดียวแต่ก็นับว่าเห็นแหละน่า

          "เป็นอย่างไรกัน"ใครในจวนก็ต่างอยากรู้ว่าคนที่ทำให้คุณชายใหญ่สนใจจนเทียวเช้าเทียวเย็นนั้นเป็นอย่างไร"นางสวยมากไหม"

          คนเดียวที่เคยเห็นหญิงสาวผู้ลึกลับส่ายหน้า"นางปิดหน้าปิดตาด้วยผ้าบางๆข้าเห็นไม่ชัดนัก"หยุดเว้นวรรคให้คนฟังยิ่งสนใจแล้วว่าต่อ"แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าสบตานางเพียงแวบเดียวก็รู้สึกว่าแผ่นดินเคลื่อนเชียว"เป็นความรู้สึกที่บรรยายได้ยากจนบอกไม่ถูกเอาเสียเลย คงให้อารมณ์เหมือนสบตานางจิ้งจอกกระมังแต่เปรียบอย่านี้พูดออกไปไม่ได้แน่นอน

          "อย่างไรเล่า"คนฟังเห็นผู้เล่าอมพะนำอยู่นั่นก็เริ่มหงุดหงิด สักพักคนเล่าก็เบิกตาโตเหมือนเห็นผี

          "อย่างนั้นไงเล่า"มองไปตามสายตาก็เห็นสตรีสองนางยืนอยู่ใต้ต้นสนหน้าจวน สาวใช้ข้างกายชะเง้อคอหาใครสักคนซึ่งแน่นอนว่าจะไม่เจอด้วยบ่าวแทบทุกคนกำลังจับกลุ่มนินทากันอยู่ตรงนี้ เมื่อรู้สึกถึงสายตาคนมองฉีอวิ้นซีก็เงยหน้ามองไปยังทิศทางนั้น ลมพัดกิ่งใบของต้นสนใหญ่ให้พลิ้วไหวล้อแสงตะวันฉายลำแสงเล็กๆที่ทอดผ่านใบสนที่ซ้อนตัวหนาทอดลงมายังดรุณีน้อยปรากฏเป็นภาพที่งดงาม ไม่อาจบอกได้ว่าหญิงสาวตรงหน้างามเพียงใดแต่ที่รู้คือคำกล่าวว่าแผ่นดินเคลื่อนเมื่อแรกสบตานั้นไม่น้อยไปกว่าความเป็นจริง ดวงตาที่มีสีสันไม่ต่างกันเหตุใดถึงได้สร้างแรงดึงดูดมากถึงเพียงนี้ เหมือนตกอยู่ในห้วงอากาศที่ไม่อาจหยั่งความลึกได้ แม้แต่พ่อบ้านใหญ่ที่ออกมาต้อนรับยังอดตะลึงลานไปครู่ไม่ได้ ผู้หญิงตรงหน้าคือบุคคลที่ทำให้ผู้อื่นรู้สึกขาดหรือเกินอย่างแท้จริงเมื่อต้องเปรียบกับนาง

          เห็นบ่าวในเรือนแล้วอวิ้นซีก็ดึงมือไป่หลางให้หันไปมองตาม

          "คุณหนูท่านนี้มีธุระอันใดหรือ"พ่อบ้านเหลียวนั้นย่อมรู้ว่าเบื้องหน้าคือคุณหนูรองบ้านฉีที่กำลังเป็นที่โจษจันจึง จำต้องถ่วงเวลาไว้รอเจ้านายที่หายตัวไปจากจวนตั้งแต่เช้า คุณชายใหญ่นะคุณชายใหญ่ออกไปข้างนอกวันไหนไม่ไปดันไปวันที่สาวมาหาถึงที่ ไร้โชคด้านความรักโดยสิ้นเชิงจริงๆโถคุณชายน้อยของเหลียวตันบ่าวชราน้ำตาตกในในความอับโชคของนายน้อย แต่ต่อหน้าแขกก็ยิ้มแย้มต้อนรับพร้อมภาวนาให้เอ้อซานตามนายน้อยกลับมาโดยไว

          "คุณหนูของข้าต้องการนำหนังสือพวกนี้มาคืนคุณชายใหญ่หลาง"สาวใช้ของอีกฝ่ายออกหน้าพูดแทนหากเป็นคนอื่นเหลียวตันคงโกรธแต่เมื่อเป็นคุณหนูรองฉีที่นายน้อยหลางหย่งจิ้นพึงใจก็มองข้ามไป ไป่หลางยื่นหนังสือทั้งสองเล่มที่ถูกห่อมาอย่างดีคืนแก่อีกฝ่ายแต่เหลียวไห่ไม่มีทีท่าจะรับมันไปจากมือเลยแม้แต่น้อย

         "ของมีค่าเช่นนี้พ่อบ้านเช่นข้ามิกล้ารับไว้หลอกขอรับ"หนังสือโบราณพวกนี้ย่อมเป็นของมีค่าควรเมืองสามารนำมาเป็นข้ออ้างได้เป็นอย่างดี พ่อบ้านเหลียวทำสีหน้าหนักใจอย่างน่าสงสาร

          "ไม่มีใครอยู่เลยหรือ"ในจวนนั้นมีเพียงฮูหยินเท่านั้น มองตาคุณหนูรองที่สบมาปากเหลียวไห่ก็พูดออกไปโดยไม่ผ่านการไตร่ตรองอีก

          "ฮูหยินอยู่ที่เรือนใหญ่ขอรับ"พูดจบก็อยากตบปากตัวเองสักทีตนเผลอพูดออกไปได้อย่างไรกัน

          "ข้านำไปคืนกันฮูหยินหลางแทนได้หรือไม่"

          "คุณหนู"ฟางหรงเตือนนางให้กันคุณหนูออกจากคุณชายหลางแล้วครั้งหนึ่งตนเข้าไปยุ่งจะดีหรือ

          เหลียวตันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ผายมือเข้าไปภายในจวน อย่างน้อยให้เจอฮูหยินก็ยังดี"เชิญคุณหนูทางนี้ขอรับ"

          ไป่หลางถองหลังแล้วกลับไปเดิมตามผู้เป็นนายครึ่งก้าวเป็นการตัดสินใจของคุณหนูท่านฟางหรงคงไม่โทษตนกระมัง

          ห้องรับรองถูกตกแต่งอย่างสวยงามเครื่องเรือนทุกชิ้นมีราคาบอกถึงความมั่งคั่งของจวนหลางและการจัดวางก็บอกถึงรสนิยมของเจ้าของสถานที่ เป็นการตกแต่งที่ต่างจากห้องรับรองของท่านลุงให้ความรู้สึกต่างกันโดยสิ้นเชิงห้องรับรองแห่งนี้ดูเหมาะแก่การต้อนรับแขกมากกว่าห้องที่ท่านลุงใช้พุดคุยกับตนมาก ฉีอวิ้นซีไม่เหลือบซ้ายแลขวาแค่นั่งอยู่ตรงที่พ่อบ้านเหลียวจัดเอาไว้ให้

          ฮูหยินหลางเมื่อเห็นก็ขยับยิ้มพอใจเด็กคนนี้ไม่มีความประหม่าเลยแม้แต่น้อยทั้งที่มาอยู่ในสถานที่ไม่คุ้นเคย ศีรษะนางตั้งตรงไม่เชิดสูงไม่ก้มต่ำดูพอเหมาะลงตัวไปเสียทุกอย่าง ดีกว่าที่นางคิดเอาไว้มากนัก

          "คราวะฮูหยินหลาง"เมื่อเห็นเจ้าบ้านปรากฏตัวฉีอวิ้นซีลุกขึ้นเคารพตามระเบียบ

          "ไม่ต้องเรียกห่างเหินถึงเพียงนั่นเรียกท่านน้าก็พอแล้ว"หากต้องการผูกสัมพันธ์กันพูดเป็นทางการกันอยู่เมื่อไรจะสนิทเล่า

          "เช่นนั้นท่านน้าก็เรียกข้าว่าอวิ้นซีเถอะ"ฉีอวิ้นซีเรียกตามอย่างว่าง่าย หลางหย่งจิ้นชอบพอฉีจื่อฟูเรื่องนี้มารดาของเขาคงทราบเช่นกัน"อวิ้นซีนำหนังสือที่ยืมไปมาคืนเท่านั้น"ไม่คิดว่าเพียงหนังสือเล่มสองเล่มจะยุ่งยากถึงเพียงนี้

          "หย่งจิ้นยกให้เจ้าแล้วจะให้ข้าเอาคืนมาได้อย่างไร"ฮูหยินหลางพูดอย่างใจกว้าง เจ้าเด็กบ้ากล้าเอาหนังสือของข้าไปมอบให้คนอื่นถึงสองเล่มเชียวหรือ

          "อย่าเลยท่านน้า ทั้งสองเล่มล้วนเป็นหนังสือโบราญจากรัชสมัยก่อนมีค่าเกินกว่าจะยกให้กันเช่นนี้"อีกอย่างนางไม่รู้ว่าคุณชายท่านนั้นจะรู้ค่าของเช่นนี้หรือไม่

          "เจ้าชอบอ่านหนังสือพวกนี้ด้วยหรือ"ตั้งแต่สามีล้มป่วยเมื่อห้าปีก่อนงานในส่วนของกิจการตระกูลหลางก็มีตนและหลางหย่งจิ้นเป็นผู้ดูแลหนังสือเหล่านี้นางจึงต้องศึกษาไว้ แต่ไม่คิดว่าจะมีแม่นางน้อยคนใดชอบหนังสือเหล่านี้ด้วย

          "ตอนท่านแม่ยังอยู่ท่านชอบมาก จึงสอนให้อวิ้นซีชอบไปด้วย"กล่อมอีกหลานประโยค'ท่านน้า'ก็ยอมรับเอาหนังสือคืนไปเสียที

          "อวิ้นซีคนต้องขอตัวก่อนแล้ว"

         "บ้านหลางยินดีต้อนรับเจ้าเสมอ"พอแขกคนสำคัญจากไปฮูหยินกลางก็หุบยิ้ม 

          "ท่านไม่รั้งนางไว้ก่อนเล่า"

          "ข้าจะเอาอะไรไปรั้งนางไว้นานนักเล่า"แค่ที่ผ่านมานี่ก็ครึ่งค่อนชั่วยามแล้วที่นางสรรหาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาพูดน้ำไหลไฟดับ เจ้าลูกตัวดีต่างหากถ่วงเวลาไปขนาดนี้แล้วทำไมยังมาไม่ถึงอีก"หย่งจิ้นกลับมาแล้วให้มาพบข้าด้วย"

          "ฮูหยินแล้วนางเป็นอย่างไรบ้าง"ฮูหยินหลางขยับยิ้ม

         "ดีกว่าที่คิดไว้เสียอีก"