ตอนที่ 52 : 52

52

           ตระกูลฉีที่เคยรุ่งเรืองมาตลอดหลายปีตกต่ำลงเพราะผู้นำตระกูลไร้ผลงานทั้งยังมีหลักฐานการทุจริตเล็กๆน้อยๆอีกหลายข้อหา อำนาจในมือฉีหย่งเกานับวันยิ่งถูกลดทอนจนแทบไม่เหลือหากไม่ใช่เพราะตระกูลฉีรับใช้ราชสำนักมาหลายชั่วอายุคนอีกทั้งบุตรชายคนโตยังฝากผลงานเอาไว้ในสนามรบไม่น้อยมิเช่นนั้นตำแหน่งขุนนางเองก็ใช่จะรักษาเอาไว้ได้แล้ว 

         เพื่อนฝูงที่เคยไปมาหาสู่เองก็เริ่มหลบลี้หนีหายไปนับเป็นจุดที่ตกต่ำที่สุดตั้งแต่บ้านฉีเข้ารับราชการในราชสำนักเลยก็เป็นได้ ถึงจะสิ้นไร้ไม้ตอกฉีหย่งเกาก็ไม่เคยคิดโทษตนเองที่ไร้สามารถไม่อาจยอมรับว่าตระกูลตกต่ำลงในรุ่นของมันในขณะที่มันเองเป็นผู้นำตระกูล มันกล่าวว่าฟ้ากล่าวโทษดินและนึกโกรธฉีอวิ้นซีที่อกตัญญู ความคิดหนึ่งในหัวคือหากคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือฉีจื่อฟูลูกรักคงไม่เป็นเช่นนี้

           ฉีหย่งเกาทำได้แต่นึกแค้นในใจด้วยคนที่มองนั้นอยู่ในจุดที่ไม่อาจแตะต้องได้อีก แม้แต่ติดต่อยังไม่รู้ส่าทำได้หรือไม่จดหมายหลายฉบับที่เพียรส่งไปขอความช่วยเหลือเหมือนหายไปกลางอากาศไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธเช่นกัน เช่นนี้ก็พอเดาได้ว่ากู้หลุนกงจู่ไม่ได้แม้แต่เห็นซองใส่จดหมายก็เป็นได้เรื่องนี้จะเป็นใครไปได้นอกเสียจากฝ่าบาท 

         รู้ว่าตนจ้องนานไปฉีหย่งเกาก็เก็บสายตากลับมามองโต๊ะในใจเริ่มคิดแผนการส่งฉีจื่อฟูเข้าวังบุตรสาวคนโตทั้งฉลาดเฉลียวและงดงาม ศาสตร์ทั้งสี่เองก็ถูกฝึกจนเชี่ยวชาญเป็นโฉมงามผู้เพียบพร้อมและมีชื่อเสียงขาวสะอาด คนงามอย่างไรก็คือคนงามแต่เมื่อเวลาผ่านไปความงามก็ร่วงโรยเป็นเรื่องสามัญเฟิ่งซูเฟยให้หน้าตาอันโดดเด่นเหนือผู้ใดคว้าเอาความโปรดปรานของฝ่าบาทมาได้บุตรสาวของตนฉีจื่อฟูนั้นยังสวยสดและอ่อนเยาว์เหตุใดจะทำเช่นนั้นบ้างมิได้

           ไม่มีคนรู้ความคิดของใต้เท้าฉีผู้ตกต่ำเมื่อถึงยามอุ้ย(ประมาณบ่ายโมง)การคัดเลือกขุนนางฝ่ายบุ๋นก็เกิดขึ้นตามกำหนดเวลา การคัดเลือกขุนนางฝ่ายบู้นั้นน่าสนใจกว่าฝ่ายบุ๋นมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสายตาขุนนางฝั่งบู้ทั้งหลายผู้เข้าสอบจำนวนหนึ่งพันจะเข้าทดสอบการใช้อาวุธในรูปแบบต่างๆ เริ่มจากความแม่นยำในการใช้ธนู และทักษะการยิงสร และทักษะการขี่ม้า 

         เพื่อคัดเลือกเอาผู้มีคะแนนดีที่สุดร้อยคน จากนั้นจึงจะประลองฝีมือระหว่างผู้เข้าสอบโดยจะจับฉลากสุ่มมาเป็นคู่จำนวนหนึ่งครั้งจะได้ผู้ผ่านการทดสอบจำนวนห้าสิบคนซึ่งจะได้รับยศนายกองทันที ยศนายกองนั้นหาได้สูงส่งแต่การทดสอบครั้งนี้เป็นการแสดงฝีมือต่อหน้าแม่ทัพใหญ่ทั้งหกแห่งซูโจวซึ่งเป็นโอกาสที่หาไม่ได้อีกแล้ว กองทัพทั้งสี่ประจำสี่ทิศอันได้แก่ประตูอุดร ประตูทักษิณ ประตูประจิม ประตูบูรพาเป็นดังสี่ป้อมปราการป้องกันข้าศึก กองทัพใหญ่ที่ปกป้องเมืองหลวง และกองกำลังอินทรีดำ

           ฮ่องเต้เองก็เป็นทหารชาญศึกยามดำรงตำแหน่งรัชทายาทจึงให้ความสนใจแก่การคัดเลืกนี้ไม่น้อย"เห็นผู้นั้นหรือไม่นั่นคือหลานจี้เซียว"มองตามที่ซูหนานตี้ชี้จึงได้เห็นชายหนุ่มร่างผอมบางผู้หนึ่ง

           "เพคะรูปร่างเล็กกว่าผู้อื่นทีเดียว"

           "คนผู้นี้เคยเป็นอดีตรองแม่ทัพเชี่ยวชาญการรบในพื้นที่กันดารเป็นอย่างมากเพียงแต่ต้องโทษอาญาทหารลดไปเป็นจวินซือ(ทหารชั้นประทวน)"นอกจากจะเปิดโอกาสให้แสดงฝีมือแล้วยังเป็นการงดโทษทหารมากฝีมือที่ผิดอาญาเช่นนี้การทดสอบจึงเป็นประโยชน์อย่างมาก"เห็นวิธีการจับธนูของเขาหรือไม่ว่าแตกต่างจากผู้อื่นเช่นไร"คนไม่เคยจับธนูหรือถือดาบมองอย่างไรก็ไม่เห็นความแตกต่าง

           "ลูกไม่เก่งในด้านนี้เลยเพคะ"เมื่ออวิ้นซียอมรับออกมาตามตรงเสียงหัวเราะก็ดังตามมา

 

          "มีเรื่องที่เจ้าไม่ทราบด้วยหรือ ดีจริง"นางอายุย่างสิบแปดหากรู้มากกว่านี้พระองค์เองต้องทรงพิจารณาตนเองแล้ว

           "เสด็จพ่อ อาคุณไม่ยอมให้ลูกจับดาบเลยเพคะ"ได้โอกาสก็เอ่ยปากฟ้องไป

            "กลายเป็นความผิดของแม่ทัพเจาหรือนี่"ทรงว่าด้วยอารมณ์ดียิ่ง"เช่นนั้นบิดาจะสอนเอง การจับธนูนั้นแบ่งเป็นการยิงเน้นความเร็วแลถความแรงทั้งสองจะแตกต่างกันตามสถานการณ์ที่เหมาะสม เพียงแต่ผู้รบในทะเลทรายนั้นหากใช้ธนูจะติดการยิงแบบเน้นความแรงและแม่นยำเสียมากกว่าด้วยภูมิประเทศนั้นมีลมพัดแรง....."ฮ่องเต้ค่อยๆอธิบายอย่างช้าๆพร้อมตอบในข้อสงสัยอย่างใจเย็น การทดสอบในช่วงแรกเพื่อคัดคนนั้นซ้ำไปมาจึงหันมาคุยกับราชธิดามากกว่าดูการทดสอบ เมื่อพบคนที่น่าสนใจก็ทรงตั้งใจอธิบายอย่างละเอียด

           "แล้วเสด็จพ่อเล่าเพคะถนัดทางใด"

 

          "ลองเดาดูสิ"

           "แน้นความแม่นยำใช่หรือไม่เพคะ"

           "ผิดแล้ว พ่อถนัดทุกแบบ"

           "ตอบแบบนี้เรียกว่าโกงเพคะ"

           "ดูการทดสอบเถอะจะเริ่มประลองแล้ว"เป็นการเปลี่ยนเรื่องซึ่งหน้าที่ไม่มีใครกล้าค้าน

           การประลองนั้นนับเป็นการเปิดมุมมองอย่างหนึ่งได้เลยพวกเขาต่างงัดเอากลเม็ดและฝีมือออกมาประชันกันอย่างสุดความสามารถ ในกลุ่มคนที่ผ่านนั้นนอกจากหลานจี้เซียวที่ฮ่องเต้ชี้ให้ดูเป็นผู้แรกแล้วห็ยังมีซ่านเปียวฮูที่โดดเด่นคนจากเผ่าทางเหนือผู้นี้รูปร่างใหญ่โตอย่างเห็นได้ชัดทั้งยังมีวรยุทธสูงส่งผลคะแนนในการทดสอบเองก็มาเป็นอันดับแรก คาดได้ว่าอนาคตย่อมต้องรุ่งโรจน์

           ฮ่องเต้เองยังมีรับสั่งกับผู้ผ่านการทดสอบด้วยพระองค์เองเป็นการสร้างขวัญและกำลังใจในทางหนึ่งก่อนจัดงานเลี้ยงในยามเย็น

           "ฝ่าบาทกระหม่อมมีเรื่องกราบทูล"มองไปตรงหน้าก็เห็นเป็นซ่านเปียวฮูที่โดดเด่นเหนือผู้ใด

           "ว่ามา"

           "กระหม่อมอยากขอประลองกับแม่ทัพเจาจิงคุณพะยะค่ะ กระหม่อมไม่คิดว่าฝีมือของตนจะด้อยกว่าท่านแม่ทัพเพียงแค่ไม่มีโอกาสเท่านั้น"วาจาเช่นนี้ช่างอวดดีซ่านเปียวฮูไม่รู้หรือว่าจะตีสุนัขนั้นต้องดูเจ้าของเสียก่อนมีใครบ้างไม่รู้ว่าแม่ทัพเจาจิงคุณนั้นเป็นคนของอวิ้นซีกงจู่ ขุนนางทั้งหลายแม้แต่ผู้เข้าสอบยังต้องรอบมองพระพักตร์เห็นไม่เปลี่ยนการเปลี่ยนแปลงแล้วก็พอหายใจได้โล่งคอบ้าง

           "นอกจากตำแหน่งหัวหน้าหน่วยอินทรีดำแล้วแม่ทัพเจาเองก็เป็นองครักษ์ประจำพระองค์ขององค์หญิงสิบสี่ อวิ้นซีกงจู่เห็นว่าอย่างไร"แม้แต่ฮ่องเต้เองยังต้องมองสีหน้านางคนที่เกือบจะรุ่งโรจน์นั้นอาจรุ่งริ่งแทนก็เป็นได้ อวิ้นซีเอ็นดูเจาจิงคุณผู้นี้เพียงใดพระองค์เองรู้ดีที่สุด

           "เรื่องนี้หากแม่ทัพเจายินดีลูกก็ไม่ขัดเพคะ เพียงแต่คุณชายซ่านต้องการตำแหน่งแม่ทัพมีสิ่งใดมาเดิมพันหรือไม่"ริมฝีปากนั้นยังประดับยิ้มแต่น้ำเสียงกลับเย็นยะเยือก หากปล่อยให้มีผู้ใดพูดจายุยงเช่นนี้แล้วมีโอกาสชิงตำแหน่งแม่ทัพได้ทันที เช่นนี้ไม่ประลองชิงตำแหน่งกันวุ่นวายหลอกหรือ

           "กระหม่อมมีดาบพระอาทิตย์ทรงกลดและหนึ่งชีวิตพะยะค่ะ"ดาบพระอาทิตย์ทรงกลดเป็นยอดยุทธภัณฑ์ในยุทธจักรนำมาเป็นเดิมพันนับว่าไม่ดูแย่เท่าใดนัก หากได้ตำแหน่งแม่ทัพเอาชีวิตตัวเองกับดาบหนึ่งเล่มมาเดิมพันนับว่าคุ้มค่านัก

           "แม่ทัพเจาว่าอย่างไร"เมื่อฮ่องเต้ตรัสถามเจาจิงคุณก็ลุกขึ้นจากที่นั่งลงมายังลานพิธี เส้นผมสีเงินที่ไม่พบแม้แต่ในชาวโพ้นทะเลดวงตาสีน้ำเงินเย็นชาเหมือนเดนเหมันต์อันไร้ขอบเขตยังคงสร้างความกริ่งเกรงไม่เปลี่ยนแปลง

           "กระหม่อมจะไม่ทำให้องค์หญิงผิดหวังพะยะค่ะ"เจาจิงคุณไม่ได้จับจ้องสายตาไปที่ใครหาได้สนใจทุกสายตาที่มองมาไม่ว่าจะมองในแง่ดีหรือร้ายประการใดล้วนไม่ใส่ใจได้ทั้งสิ้น เพียงมองซูอวิ้นซีที่กำลังอยู่ในอารมณ์โกรธแทนตนแล้วอดรู้สึกอุ่นในหัวใจอย่างอดไม่ได้เพียงแค่ความรู้สึกนี้ก็เพียงพอแล้ว

           "ดี เจิ้งเองก็ไม่ได้เห็นฝีมือแม่ทัพเจานานแล้วเช่นกัน"

            สองจอมยุทธเหินร่างเข้าสู่สนามประลองเมื่อกงกงประกาศเริ่มหนึ่งดาบและหนึ่งกระบี่ก็เข้าปะทะกันเทียบกันที่อาวุธแล้วกระบี่ธรรมดาเล่มหนึ่งย่อมไม่อาจสู้ดาบพระอาทิตย์ทรงกลด เพียงแต่เคยมีคำกล่าวไว้ว่าสำหรับยอดฝีมือเพียงยอดอ่อนต้นหญ้าก็สามารถแปลงเป็นศาตราสังหารที่ทรงฤทธิ์ ซ่านเปียวฮูใช้สองมือจับดาบหนักเข้าฟาดฟันความรุนแรงนั้นมากพอให้ได้ยินเสียงลมจากการสะบัดอาวุธ 

         เทพอสูรสีขาวยังคงยืนเช่นเดิมไม่ถอยสักก้าวเพื่อหลบเลี่ยงคมดาบเป็นการบ่งบอกถึงความมั่นใจว่าจะสามารถรับเอาไว้ได้ทั้งที่ตัวกระบี่และเจ้าของเล็กถึงเพียงนั้นเมื่อเทียบกับคู่ประลองหากแต่สามารถดีดอีกฝ่ายออกมาได้จนเกือบสุดขอบลานประลองที่กั้นไว้ เจาจิงคุณยืนอยู่ที่เดิมไม่เข้าไปซ้ำแม้แต่น้อยเป็นการเหยียดหยามความห่างชั้นของฝีมือบ่งบอกว่าแม้ไม่ลงมือเต็มที่ก็เอาชนะได้อย่างแน่นอน 

           เช่นนี้คือการหยามเกียรตินักสู้ยิ่งซ่านเปียวฮูเลือดขึ้นหน้าด้วยความโกรธจัดพุ่งเข้าไปแล้วกระหน่ำยอดยุทธภัณฑ์การเคลื่อนตัวนั้นรวดเร็วรุนแรงไม่นับว่าอ่อนด้อยได้เลย เพียงแต่บุคคลที่มันเลือกต่อสู้นั้นหาได้สามัญสายเลือดในร่างนั้นครึ่งหนึ่งคือพญามังกรอีกครึ่งคือพรายน้ำเพียงแค่กำลังกายมนุษย์เดินดินทั่วไปก็ไม่อาจเทียบได้แล้ว เท้าทั้งสองข้างของเจาจิงคุณยังคงอยู่ที่ตำแหน่งเดิมไม่เคลื่อนย้ายไม่ว่าฟาดฟันลงมาหนักหน่วงเพียงใดก็เป็นร่างใหญ่ยักษ์นั่นกระเด็นกลับออกมาเสียร่ำไป 

         ต่อให้เป็นยอดนักสู้มีหัวใจเป็นราชสีห์แต่เมื่อทุ่มเทฝีมือเท่าใดก็ไม่อาจสร้างแม้รอบข่วนบนเสื้อผ้าอีกฝ่ายใจนักสู้จะคงอยู่ได้อย่างไร อยู่บนสนามประลองที่ตนเองเป็นผู้ร้องขอให้กล่าวยอมแพ้ก็เป็นไปไม่ได้จะเอาชนะก็ไม่มีหนทางเช่นกัน

           การประลองที่ไม่เหมือนการประลองเป็นการเล่นราชสีห์ตะปบหนูเสียมากกว่าเพียงรอว่าเมื่อใดที่ราชสีห์บนลานประลองจะหยุดเล่นแล้วรุกฆาตเท่านั้นเมื่อปล่อยให้อีกฝ่ายโจมตีสิบครั้ง ยอดขุนพลก็บิดข้อมือเปลี่ยนท่วงท่าการโจมตีใช้สันดาบตวัดเอาข้อมือฝ่ายตรงข้ามแรงปะทะครั้งเดียวยอดยุทธภัณฑ์ก็ล่วงหลุดจากมือ ดาบต่อไปคือดาบปลิดชีพเป็นแน่แท้ด้วยซ่านเปียวฮูเองเป็นผู้วางชีวิตเป็นเดิมพันเกิดความเงียบขยายวงกว้างทั่วลานพีธีไมมีผู้ใดกล้าขัดขวางพอกับไม่มีผู้ใดกล้าหายใจ

           "อาคุณพอแล้ว"เสียงที่ดังขึ้นท่ามกลายความเงียบนั้นแม้ไม่ดังมากแต่ทุกผู้ต่างได้ยินชัดเจนกระบี่เล่มบางหยุดชิดกลับลำคอซ่านเปียวฮูที่หลั่งเหงื่อเย็นทั่วแผ่นหลัง ผู้เอ่ยห้ามมิใช่ผู้อื่นแต่เป็นอวิ้นซีกงจู่หาใช่ฝ่าบาท

จิงคุณใครกลัวหนูลูกหนูออกจะน่าเอ็นดูถึงเพียงนี้ อัยย์เองยังมองเห็นแต่ความหล่อ

ขอสมมุติว่าตาเป็นสีน้ำเงินนะค่ะอัยยไม่อยากเอาไปแต่งใหม่

หลังจากนี้จะหายตัวไปเที่ยวปีใหม่นะคะ 

สุขสันต์วันปีใหม่ล่วงหน้าค่ะ 

ขอให้คนอ่านที่น่ารักทุกคนเจอแต่สิ่งดีๆนะค่ะ

รักรีดเดอร์คะ ฝันดีล่วงหน้านะคะ