คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Intro
ณ ปราสาทใหญ่
“อือ...”
เสียงทุ้มที่ดังท่ามกลางความเงียบพร้อมกับแสงที่สาดส่องผ่านม่านสีขาวเข้ามา ชายหนุ่มร่างใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียงลุกขึ้นมาหลังจากออกจากห้วงนิทราแล้ว บางอย่างที่อยู่ข้างเขากอดแขนเขาแน่น
เนื้อนุ่มนิ่มจากอีกฝ่ายสัมผัสกับแขนของเขาโดยตรง
“อื้อ คุณสึนะตื่นแล้วเหรอคะ?”
เสียงหวานแหลมดังขึ้นพร้อมกับยันตัวลุกนั่งตามก่อนที่จะเบียดกายที่ไร้สิ่งปกคลุมเข้าหาหนุ่มตรงหน้าและบรรจงจูบที่แก้มเบาๆ
เพี้ยะ––!
เสียงดังจากที่ฝ่ามือหนาตบหน้าหญิงสาวข้างกายที่พยายามที่จะทำตัวเป็นเจ้าของเขา
นั่นทำให้ร่างบางนั้นตกจากเตียงหลังใหญ่ด้วยแรงของฝ่ามือคนตรงหน้า
“อย่าทำอะไรที่ฉันไม่ได้สั่งจะได้ไหม?”
ชายหนุ่มลุกขึ้นและจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองทันที
ก่อนที่จะปลายตามองหญิงสาวที่นั่งตื่นกลัวอยู่ที่พื้นพร้อมกับมือเล็กที่จับหน้าที่โดนตบไปเมื่อครู่อย่างสับสน
“ตะ..แต่ฉันเป็นผู้หญิงของคุณแล้วนะคะ คุณสึนะ..ใช่ไหมคะ?”
หญิงสาวพยายามใจดีสู้เสืออีกครั้งและปั้นยิ้มออกมา ถึงจะบอกยิ้มแต่รอยยิ้มนั้นก็เสแสร้งและน่ารังเกียจ
สึนะเห็นแบบนั้นก็ยิ้มขึ้นมาบางๆก่อนที่จะก้มตัวคุกเข่าต่อหน้าหญิงสาวและลูบผมเธอเบาๆ
หญิงสาวเห็นแบบนั้นก็ยิ้มกว้างออกมาและยื่นมือเพื่อหมายจะจับมือที่ลูบผมเธออย่างอ่อนโยนแต่ทว่า...
วูบ..
‘เอ๋’
พลั่ก!!!
สัมผัสที่อ่อนโยนที่รู้สึกกลับกลายเป็นปีศาจทันทีเมื่อมือใหญ่ได้จิกหัวหญิงสาวตรงหน้าและกระแทกกับพื้น เลือดที่ไหลออกมาจากจมูกปากและหน้าผาก ไม่มีเสียงร้องขอมาจากปากหญิงสาวตรงหน้า ตอนนี้เธอคงลิ้มรสเลือดของตัวเองอยู่ก็เป็นได้
ชายที่จับหัวเธอกระแทกอยู่หลายครั้งจนเธอนิ่งไป ชายหนุ่มยืนเต็มความสูงอีกครั้งก่อนที่จะมองภาพตรงหน้าอย่างนิ่งๆก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเลือดที่มือของเขา
“โกคุเดระ”
“ครับ
รุ่นที่10”
สิ้นเสียงเรียกชื่อคนสนิทไม่ทันไร
เสียงตอบรับก็ตอบมาทันทีพร้อมกับประตูปานใหญ่ที่ถูกเปิดพบร่างของชายหนุ่มผมสีเทาและหน้าตาที่หล่อคมคายจนสาวใดที่เดินผ่านต้องมองเหลียวหลังเป็นแน่
“เอาไปทิ้งด้วย ฉันจะไปที่ใต้เมือง”
“ทราบแล้วครับ
ผมจะให้คนมาเก็บนะครับ”
“ขอบใจ
และตามยามาโมโตะมาด้วยล่ะ ฉันจะไปก่อน”
“ครับ”
สิ้นคำสั่งสึนะก็เดินออกจากห้องทันทีพร้อมกับคนสนิทที่กำลังเรียกคนให้มาเก็บและตามเพื่อนร่วมงานอีกคนของตน
บนรถ
สึนะที่นั่งอยู่เบาะหลังกำลังให้ความคิดในหัววิ่งไปไกลๆก่อนที่ความคิดทั้งหลายจะวิ่งกลับเข้าสู่สมองอีกครั้งเพราะเสียงของโทรศัพท์
ชายหนุ่มล้วงหาโทรศัพท์ในเสื้อสูทก่อนที่จะดูชื่อที่ขึ้นหน้าจอ
พบว่าเป็นคนที่เขาให้ความเคารพมากเลยทีเดียว ก่อนที่จะกดรับสายทันที
“ครับ คุณดีโน่”
‘ฮัลโหล
สึนะ ตอนนี้อยู่ไหนน่ะ?’
“กำลังจะไปในท่อระบายน้ำครับ
คุณดีโน่มีอะไรรึเปล่า?”
‘อ่า
นิดหน่อยน่ะงั้นเดี๋ยวเจอกันที่ท่อระบายน้ำก็แล้วกัน’
“ได้ครับ”
สิ้นเสียงตอบรับเขาก็กดวางทันทีก่อนที่จะปล่อยความคิดไปไกลอีกครั้งและผล็อยหลับไปจนถึงที่หมาย
เขาก้าวเท้าไปตามบันไดอย่างไม่รีบร้อนก่อนที่จะได้ยินเสียงกรีดร้อง
คำขอร้อง ขอชีวิต เขาดูสุขสมขึ้นมาทันทีที่ได้ยินแบบนั้นจนถึงบันไดขั้นสุดท้าย แขนที่ยื่นออกมาจากกรงขังมาหมายที่จะจับตัวเขา
พลั่ก!
กร๊อบ!
“อ๊าก!!”
เสียงร้องดังไปทั่วหลังจากที่กระดูกหักจนผิดรูปของแขนที่ยื่นออกมาจากกรง
เสียงหักกระดูกยังคงดังขึ้นเรื่อยๆไปตามทางเดินของเขา
จนถึงห้องขังสุดท้ายที่เขาต้องการเงินจากคนที่กู้ดขาไปและไม่คืน
“เปิดประตู”
สิ้นคำสั่งประตูเหล็กถูกเปิดออกทันทีพบเป็นคนมากมายที่ถูกล่ามด้วยโซ่ที่มือและขาต่างหันมามองเขาเป็นตาเดียวก่อนที่จะลนลานรีบก้มหัวให้
เขามองภาพนั้นนิ่งๆก่อนที่จะไปนั่งเก้าอี้กลางห้องและยกขาพาดขาอีกฝั่งก่อนที่จะมองคนที่ก้มหัวแต่ละคน
เขาเหยียดยิ้มออกมาก่อนที่เสียงหนึ่งจะพูดกับเขา
“ท่านซาวาดะ เรื่องหนี้ของพวกเรา เรามีข้อต่อรองครับ”
เสียงของชายวัยกลางดังขึ้นพร้อมกับลุกตรงมาหาเขาเพื่อที่จะสนทนา โกคุเดระที่เพิ่งเข้ามาพร้อมยามาโมโตะเห็นแบบนั้นก็รีบพุ่งเข้าใส่ชายคนที่เข้าใกล้บอสของเขาทันที
“หยุด”
เสียงคำสั่งที่ออกมาสั้นๆทำให้ยามาโมโตะและโกคุเดระหยุดนิ่งและหันกลับมาอยู่ข้างหลังบอสของเขาแทน
“สิทธิ์ของคุณลุงตอนนี้ กล้าที่จะต่อรองกับผมด้วยเหรอครับ?”
สึนะยิ้มออกมาก่อนที่จะสบตาคนตรงหน้า จนทำให้หลายๆคนไม่กล้าที่จะเงยหน้าสบตาเจ้าหนี้เจ้าชีวิตของเขาเลยทีเดียว
“ปะ..โปรดฟังข้อเสนอก่อนเถอะครับ”
“ถ้าพูดขนาดนั้นแล้วผมจะลองฟังก็แล้วกันนะครับ
ไหนว่ามาสิครับ..”
“คะ..ครับ
ผมทราบนะครับว่าท่านซาดาวะนั้นมีผู้หญิงอยู่มาแล้ว
แต่ช่วยรับลูกสาวของพวกผมไปเพิ่มด้วยเถอะครับ”
“หือ?...ไม่เอาหรอก
ผมไม่อยากฟังเสียงโอดครวญ”
“ตะ..แต่
ลูกสาวของพวกผมยังบริสุทธิ์นะครับ! แถมยังน่ารักมากๆเลยด้วย”
“บริสุทธิ์?”
สึนะยกยิ้มก่อนที่จะมองคนตรงหน้าอีกครั้ง
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเงินของผมเหรอครับ?”
“อะ..เอาลูกสาวผมเป็นตัวขัดดอกก็ได้ครับ!!”
สึนะถึงกับเลิกคิ้วสูงและถอนหายใจก่อนที่จะยื่นมือไปจับใบหน้าของชายวัยกลางคนก่อนที่จะลูบเบาๆ
“เพียงเพื่อชีวิตของตัวเอง ถึงกับแลกลูกสาวเลยเหรอครับ?”
“นะ..แน่นอนว่าพวกผมจะพาเธอกลับมาพร้อมกับเงินแน่นอนครับ!”
“งั้นเหรอครับ..นี่แสดงว่าจะให้ลูกสาวกับผมและพวกคุณออกไปหาเงินมาช่วยสินะ?
เหมือนผมเป็นตัวร้ายเลยนะครับ เนาะ?”
“มะ..ไม่ใช่นะครับ! ท่านซาวาดะเป็นคนดีมากๆรับ พวกผมจะไปหางานหาเงินมาคืนแน่นอนครับ!”
“ก็ได้ครับ
แต่ต้องเอาลูกสาวของทุกคนมาให้ผมก่อน แล้วผมจะพิจารณาอีกที”
“ขะ...ขอบพระคุณมากครับ!”
สึนะยกยิ้มก่อนที่จะลุกออกจากห้องไปพร้อมๆกับโกคุเดระและยามาโมโตะ ระหว่างทางที่จะถึงบันได
พบว่าม้าพยศได้ลงมาเจอพวกเขาพอดี
“อ้าว สึนะ จะกลับแล้วเหรอ?”
“ครับ
คุณดีโน่มาช้าไปนิดนะครับจะได้มาดูการเจรจา”
“เจรจางั้นเหรอ?
ฮะๆ น่าสนุกนะ แล้วตอนนี้จะไปไหนต่อเหรอ?”
“จะไปที่เมืองท่าน่ะครับ
อยากไปดูพวกสินค้า”
“งั้นฉันไปด้วยนะ?”
“ได้สิครับ
ไปกันเถอะครับ”
สิ้นเสียงของสึนะ ดีโน่ก็ชวนสึนะคุยไปพร้อมกับเดินขึ้นรถไป
จุดหมายที่เมืองท่า
ณ เมืองท่า
หลังจากที่ลงจากรถ
ผู้คนที่เห็นก็ต่างยกมือทักทายผู้นำของเมืองและผู้ที่มีอำนาจสูงสุด
สึนะเห็นแบบนั้นก็ยิ้มและโบกมือกลับทันที
“ฮะๆ เมืองนี้ยังคึกครื้นดีเนอะ สึนะ”
“นั่นสินะ
ยามาโมโตะฝากไปดูที่สลัมทีนะแล้วก็เอาของไปแจกด้วย”
“โอ๊ส!”
“โกคุเดระ
ช่วยไปดูของที่ท่าเรือหน่อยนะ”
“ได้เลยครับ
รุ่นที่10”
หลังจากออกคำสั่ง สึนะกับดีโน่ก็เดินไปรอบๆย่านการค้า
พูดคุยถามไถ่ แต่ใครจะรู้เบื้องหน้ามาเฟียที่แสนดีกับลับหลังกลายเป็นที่กินมนุษย์ด้วยกันเอง
“ซาวาดะ สึนะโยชิ”
สิ้นเสียงเรียก สึนะที่คุ้นเสียงอยู่แล้วหันไปมองผู้มาเยือนใหม่
และระบายยิ้มออกมา
“ฮิบาริ กลับมาแล้วเหรอ?”
“อือ...ผมได้ตัวคนมาอีกแล้วล่ะ”
“งั้นเหรอ
ขอบคุณนะ”
“งั้นผมก็ขอตัวล่ะนะ
ฮ้าว...ง่วงจัง...”
ฮิบาริที่มารายงานสั้นๆก็ตรงกลับไปที่ปราสาทพร้อมกับคนติดตามทันที
ดีโน่เห็นแบบนั้นก็ยกมือลูบหัวสึนะทันที
“มีลูกน้องที่ดีเลยนะ สึนะ!”
“นั่นสินะครับ
งั้นคุณดีโน่วันนี้อยากฟังข่าวสนุกๆไหมครับ?”
“เอาสิ
ข่าวแบบไหนล่ะ?”
“เอาไว้ผมจะพูดตอนทานข้าวที่ปราสาทแล้วกันนะครับ”
“โอเค
งั้นไปเดินเล่นจนกว่าจะถึงช่วงนั้นแล้วกัน!”
สิ้นพูดของม้าพยศ
ก็พากันเดินไปดูรอบๆเมืองอีกครั้งก่อนที่ตะวันจะลับขอบฟ้าไป
ห้องรับประทานอาหาร
สึนะรอเหล่าพวกผู้พิทักษ์มาครบที่ห้องเขาก็นั่งจิบไวน์ไปพลางพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากกับเรื่องสนุกๆที่เขาคิดได้หลายอย่าง
“ขอโทษที่มาช้าครับ
รุ่นที่10”
“โทษทีนะ สึนะ”
“มาแล้ว สึนะ
โทษทีนะหลับเพลินไปหน่อยน่ะ”
“อ้าว
สึนะโยชิคุงนี่มาเร็วเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย”
สิ้นเสียงของชายผมขาวเพียงคนเดียวในห้องอาหาร เดินเข้ามาอย่าง
ชิวๆและนั่งลงที่ประจำของตัวเองก่อนที่จะยิ้มออกมาแบบเดิมๆ
“เบียคุรัน อย่าลืมนะว่านายก็อยู่ในฐานะที่วองโกเล่ควบคุมตัวน่ะ”
“คร้าบๆ
ไม่ลืมหรอกน่า”
“....พวกคุณเรียกผมมาเพื่อสุมหัวกันสินะ?”
สิ้นเสียงของฮิบาริที่เดินเข้ามาอย่างไม่สบอารมณ์ แต่เพราะข่าวต้องฟังจากบอสนั่นทำให้เขาต้องท่อสังขารมานี่และนั่งห่างๆจากกลุ่ม
“แค่สักพักน่าฮิบาริ อย่าซีเรียสน่าๆ”
ดีโน่ที่เห็นลูกศิษย์ของเขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรก็หัวเราะและหันไปมองเจ้าของปราสาท
“ถ้ารีบอร์นล่ะก็ ตอนนี้อยู่ที่อื่นน่ะแต่ฉันก็ส่งข้อความไปให้แล้วรู้ข่าวก่อนใครเลยล่ะ”
“สึนะเนี่ยรักเจ้าหนูมากเลยนะเนี่ย”
“ก็นิดหน่อย
แล้วสควอ––”
“โว้ย––––!! ทเรียกมาช้าจังฟะ––––!!”
เสียง18หลอดของฉลามคลั่งแห่งวาเรียทำให้ทุกคนถึงกับนิ่งและมองอีกฝ่ายอย่างมาคุ แต่มีหรือฉลามจะสนใจ ยังคงบ่นและไปนั่งที่ประจำของตัวเอง
“สควอโล่ นี่ร่าเริงดีจังเลยนะ แต่มาช้าแบบนี้เดี๋ยวซันซัสก็ว่าหรอก”
“ช่างบอสตะลัยนั่นไปเส่––!! แล้วแกเบียคุรัน ทำไมไม่เรียกฉันว้ะ––!!”
“ก็เพราะผู้คุมเสียงดังแบบนี้ไงผมถึงไม่อยากเรียกน่ะ”
“คุฟุฟุ
เสียงดังจนน่ารำคาญจริงๆนั่นล่ะครับ พวกคุณเนี่ย”
“หุบปาก
ไอ้สัปปะรด!!”
กึก...
เพียงชายที่เข้ามาใหม่ได้ยินคำว่าสัปปะรดถึงกับชะงักและเงียบก่อนที่เดินไปนั่งที่ตัวเองอย่างเสียใจ(?)
“เอาน่าๆ แต่ไหนๆก็มากันครบแล้วฉันพูดเลยแล้วกันนะ”
สิ้นเสียงของสึนะ ทั้งหมดก็อยู่ในครวามเงียบๆและรอฟังคำสั่งและข่าวต่างๆจากผู้เป็นบอส
“พวกนายก็คงรู้สินะว่า
ตอนนี้มีลูกหนี้หลายคนที่ชอบยื่นข้อเสนอมาให้แบบไม่คิดหน้าคิดหลังน่ะ
ตอนนี้ก็มีอีกแล้วล่ะ”
“จะระบายหรือจะออกคำสั่งล่ะนั่น”
สิ้นเสียงของสึนะ สควอโล่ก็พูดขึ้นอย่างเซ็งๆและตักเนื้อชิ้นใหญ่เข้าปาก
“ก็ส่วนหนึ่งล่ะนะ แต่ก็คราวนี้เป็นพวกที่ขายลูกกินน่ะ”
“พวกนั้นอีกเหรอ?
ฆ่าๆทิ้งไปสิครับ คุฟุฟุ”
“ไม่ได้หรอกๆ
แต่อยากจะทำให้เห็นว่าถ้าเอาชีวิตเข้ามาในวองโกเล่แล้วออกไปยากน่ะ”
“ทำยังไงเหรอครับ
รุ่นที่10”
“ฉันพนันได้เลยว่า
ในนี้คงไม่มีใครที่ไม่เคยนอนกับผู้หญิงใช่ไหม?”
สึนะยิ้มและหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่แววตาจะฉายแววเป็นปีศาจร้าย
“ถึงเวลาที่ทุกคนต้องลองมีคนใช้ส่วนตัวแบบแนบชิดกันแล้วล่ะนะ”
“แต่รุ่นที่10ครับ
พวกเราไม่เคยนอนกับผู้หญิงซ้ำๆหน้านะครับ”
“ไม่น่าเบื่อแย่เหรอสึนะ?
หน้าเดิมๆเลยนะ”
“ก็ไม่ได้มีคำสั่งบอกให้นอนเลยนี่นา
ก็แค่ได้มาอยากทำอะไรก็ทำแค่นั้น แต่อย่าฆ่าก็พอ”
“เรื่องมีแค่นี้ใช่ไหม
ซาดาวะ สึนะโยชิ”
ฮิบาริลุกขึ้นก่อนที่จะมองหน้าคนที่นั่งหัวโต๊ะและเดินไปหาเขาอย่างนิ่งๆ
“ถ้าแบบนั้นก็น่าสนุก
ผมอยากจะรู้เหมือนกันว่าพวกสัตว์กินพืชมาเห็นสัตว์กินพืชตัวเล็กแบบไม่ครบ 32
จะเป็นยังไง”
สิ้นคำของฮิบาริเขาก็ยกยิ้มและเดินออกไป
“เอาเป็นว่าทุกคนตกลงนะ
ทุกคนที่ว่านี่คือทุกคนจริงๆ”
“ถ้าเป็นคั่งล่ะก็
ตกลงครับ”
“ไม่มีปัญหา”
“โอ๊ส!”
“งั้นก็ทานข้าวกันเถอะ
ยังมีอีกหลายเรื่องที่ทุกคนต้องทำอีกเยอะ”
หลังจากบทสนทนาจบลง ทุกคนก็ต่างก้มหน้าก้มตากินอาหารที่อยู่ตรงห้นาของตัวเองจนอิ่มกันไปและเข้าห้องนอนของตัวเองไป
สึนะที่นั่งอยู่ในห้องพร้อมกับกองเอกสารที่เขาเพิ่งทำเสร็จไปเมื่อไม่นานมานี้
เขาท้าวคางก่อนที่จะเบนสายตาไปที่ดวงจันทร์สีนวลและยกยิ้มขึ้นมา
“เหล่าลูกแกะที่จะเข้ามาในมือปีศาจเหรอ? จะทำหน้าแบบไหนกันนะ?”
เขาพูดแค่นั้นและหลับตาลง
‘หากยามที่คุณเสียใจหรือไม่รู้จะไปพึ่งใคร’
‘จงละทิ้งสิ่งที่ทำให้จิตใจขุ่นมัว’
‘และหันกลับมารักตัวเอง’
‘เพื่อที่จะรอเวลา เหยียบมันให้จมดิน!’
ความคิดเห็น