| |
|
"ผู้ชนะสิบทิศ" เป็นเรื่องของ"มหาราช" ของพม่าพระองค์หนึ่ง ที่มีพื้นตระกูลกำเนิดสามัญชน โดย"ยาขอบ"สร้าง"ตัวเอก"ขึ้นมาชื่อ"จะเด็ด"
นิยายเรื่องนี้ เป็นเรื่องของ 3 เมืองใหญ่ ที่"ยาขอบ"นำมาถูกผูกเป็นเหตุการณ์เกี่ยว เนื่องกันตั้งแต่การเมือง การรบ ความแค้นและความรัก อันประกอบด้วย "ตองอู" เป็นเมืองพม่า มีเมงกะยินโย เป็นผู้ยกเศวตฉัตรเหนือตองอู
เมืองต่อมาคือ"แปร" มีพระ เจ้านระบดี เป็นกษัตริย์ มีราชธิดาที่จะเด็ดรักยิ่ง คือตละแม่กุสุมา
สุดท้ายคือ"หงสาวดี" อันเป็นเมืองมอญ มีพระเจ้าสการะวุตพี เป็นกษัตริย์ มีมเหสี ซึ่งต่อมาก็เป็นหนึ่งในภริยาของจะเด็ดในชื่อตละแม่มินบู อันเป็นนามเดิมก่อนอภิเษกเป็นพระมเหสีของพระเจ้าสการะวุตพี ทั้ง 3 เมือง รบกันเพื่อชิงความเป็นหนึ่ง และผู้ชนะสุดท้ายคือ"จะเด็ด" หรือ"บุเรงนอง"ขุนพล เอกของ"พระเจ้าตะเบงชะเวตี้" แห่งตองอู จากนั้นพระเจ้าตะเบงชะเวตี้ ก็ย้ายพระมหาราชวังจากตองอูมาอยู่หงสาวดี เพราะเป็นเมืองใหญ่ ส่วนมเหสี คือ"นันทะวดี"ก็ ถูกยกเป็นอัครมเหสี
เมื่อ รวม 3 เมืองใหญ่และอังวะเข้าเป็นอาณาจักรเดียว พระเจ้าตะเบงชะเวตี้ก็ประกาศตั้ง"บุเรงนอง"เป็น"พระเจ้าตองอู" แต่บุเรงนองปฏิเสธ เพราะรับปากกับมหาเถรกุโสดอว่าจะไม่ขอแข่งบารมีกับ"มังตรา" น้องร่วมเต้าของมารดาฃ |
|
|
ตัวตนจริงๆของ"จะเด็ด" ในนิยาย กับตัวตนจริงๆของ"พระเจ้าบุเรงนอง"ในประวัติศาสตร์ ไม่ตรงกันทั้งหมด !!!
โดยในประวัติศาสตร์พม่า ระบุว่า พระ เจ้าบุเรงนอง (Bayinnaung) กษัตริย์พม่า พระองค์ที่ 3 ในราชวงศ์ตองอู อาจจะเป็นกษัตริย์พม่าองค์ที่คนไทยหรือชาวต่างชาติรู้จักดีที่สุด ประสูติเมื่อวันพุธ ขึ้น 12 ค่ำ เดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ.2059 ก่อนพระเจ้าตะเบงชะเวตี้ 1 เดือน ตามหลักฐานทางประวัติศาสตร์ พระนามเดิมของพระองค์ออกเสียงว่า "จะเต็ด" แปลว่า "เจ้าปลวกไต่" ("จะ"หมาย ถึงปลวก "เต็ด"หมายถึง ไต่ หรือ ป่ายปีน) ขณะที่ในนิยาย"ผู้ชนะสิบทิศ" ถูก"ยา ขอบ"ตั้งชื่อว่า"จะเด็ด"
อีกหลักฐานระบุ ว่า พระนามดั้งเดิมคือ "เชงเยทุต" ซึ่งแปลว่า "เจ้ายอดผู้กล้า" ("เชง"เป็น คำที่เรียกหน้าชื่อบุคคลสำคัญ "เย"หมายความว่า กล้าหาญ และ "ทุ ต"แปลได้หลากหลาย รวมทั้งแปลว่า ยอด)
ใน"ผู้ชนะสิบทิศ" จะเด็ดเป็นบุตรของสามัญชนที่มีอาชีพปาดตาล แต่ประวัติศาสตร์พม่าระบุว่าพระองค์เองมีเชื้อกษัตริย์(บ้าง) เพราะเป็นบุตรชายของ"เมงเยสีหตู" ขุนนางระดับสูงผู้หนึ่งของพระเจ้าเมงจีโย พระราชบิดาของพระเจ้าตะเบงชะเวตี้ และเป็นหนึ่งในผู้ร่วมสถาปนาอาณาจักรตองอูร่วมกับพระเจ้าเมงจีโย และเป็นบุคคลที่พระเจ้าตะเบงชะเวตี้เคารพ เพราะมี 2 สถานะ คือหนึ่งเป็นพระอาจารย์ และอีกสถานะคือนเป็นพระ****สุระ (พ่อตา) ของพระเจ้าตะเบ็งชะเวตี้ เพราะบุตรีของเมงเยสีหตู ก็เป็นมเหสีองค์หนึ่งของพระเจ้าตะเบงชะเวตี้(ไม่มีรายละเอียดว่าเป็นพี่สาว หรือน้องสาวของบุเรงนอง)
|
|
 | | พระราชวังกัมโพชธานีในปัจจุบัน |
|
|
ที่เกี่ยวเนื่องต่อก็คือ พระพี่นางของพระเจ้าตะเบงชะเวตี้ก็เป็นมเหสีอีกองค์หนึ่งของพระเจ้าบุเรงนอง ซึ่งในนิยายเรื่อง"ผู้ชนะสิบทิศ"ก็คือ"ตละแม่จันทรา"
พระนามของพระเจ้าบุ เรงนอง ออกเสียงตามสำเนียงพม่าว่า "บาเยนอง" ซึ่งแปลว่า "พระเชษฐาธิราช" และมีพระนามเต็มว่า "บาเยนองจอเดงนรธา" (ไทย เรียกเพี้ยนเป็น "บุเรงนองกะยอดินนรธา") แปลว่า "พระเชษฐาธิราชผู้ ทรงกฤษดาภิหาร" โดยพระนามนี้ เชื่อว่าพระเจ้าตะเบงชะเวตี้พระราชทานให้ หลังจากพระเจ้าบุเรงนองชนะศึกนองโย อันเป็นศึกไล่ตามทัพของพระเจ้าสการะวุตพี กษัตริย์มอญ ที่เสียกรุงหงสาวดีให้แก่พระเจ้าตะเบ็งชะเวตี้ อันเป็นเกียรติประวัติที่เลืองลือครั้งแรก ๆ ของพระองค์
พระนามต่างๆของ บุเรงนองก็มีอีกมาก เช่น "เซงพะยูเชง" แปลว่า "พระเจ้าช้างเผือก" หรือ "ตะละพะเนียเธอเจาะ" แปลว่า "พระเจ้าชนะสิบทิศ" เป็นฉายาที่พบในศิลาจารึกของชาวมอญ และชาวตะวันตกรู้จักพระองค์ในพระนาม "บราจินโนโค่" (Braginoco)
ใน ประวัติศาสตร์พม่า พระเจ้าบุเรงนอง เป็น 1 ใน 3 กษัตริย์ ที่ยิ่งใหญ่ของพม่า ถือเป็นกษัตริย์นักรบอันเป็นที่ปรากฏพระเกียรติเลื่องลือ โดยยุคสมัยของพระองค์ อาณาจักรตองอูเข้มแข็งและแผ่ไพศาลมากที่สุดในประวัติศาสตร์ โดยครอบคลุมอาณาเขตตั้งแต่ลุ่มน้ำอิรวดีจนถึงแม่น้ำโขง มีประเทศราชต่างๆมากมายในภูมิภาคอุษาคเนย์ ได้แก่ หงสาวดี ล้านช้าง ไทยใหญ่ เขมร ญวน อยุธยา เชียงใหม่ เป็นต้น
อีก หนึ่งเรื่องที่ประวัติศาสตร์พม่าบันทึกไว้ คือพระเจ้าบุเรงนองเป็นกษัตริย์นักปกครองและบริหารที่เก่งกาจ เพราะสามารถปกครองและบริหารข้าทาสบริวารมากมาย ทั้งของพระองค์เองและของประเทศราช เช่น การยึดเอาพระราชวงศ์ที่สำคัญๆของประเทศราชต่างๆเข้ามาอยู่ในพระราชวังเพื่อ เป็นองค์ประกัน ซึ่งหนึ่งในนั้นคือพระนเรศวรมาหราชและพระพี่นางนั่นเอง
"บุเรงนอง"เสด็จขึ้นครองราชย์ในปี พ.ศ.2094 ด้วยการปราบดาภิเษก เพราะมีกบฏเกิดหลังการสิ้นพระชนม์ของพระเจ้าตะเบงชะเวตี้ พร้อมสร้างพระราชวังของพระองค์ที่กรุงหงสาวดี ชื่อ"กัมโพชธานี" (Kamboza Thadi Palace) ซึ่งเป็นพระราชวังใหญ่โตมาก
พระเจ้าบุเรงนองสิ้นพระชนม์ในปี พ.ศ.2124 ด้วยพระโรคชรา และความยิ่งใหญ่ของพระองค์ จึงมีพระราชอนุสาวรีย์มากมายหลายแห่งในพม่า
เพราะชีวประวัติที่ น่าสนใจ รวมทั้งเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์พม่าที่เกิดขึ้นในยุคนั้นสนุก ทำให้"ยาขอบ"เกิดแรง บันดาลใจให้เขียนนิยายขึ้นมาในชื่อ"ผู้ชนะสิบทิศ" ด้วยการเสริมแต่งเรื่องให้"จะเด็ด"เก่ง เกินจริง...จนเป็นพระเอกในฝันของผู้อ่านยุคนั้น |
|
"บุเรงนอง" ..ในนิยาย"ผู้ชนะสิบ ทิศ"ต่างจากในประวัติศาสตร์มาก
นอกจาก"รบเก่ง" เพราะในนิยาย ตั้งแต่ชื่อ"จะเด็ด" ชื่อ"มัง ฉงาย" กระทั่งนาม"บุเรงนอง" ชายผู้นี้ก็สามารถ"ยึด"ทั้งเมืองแปร อังวะ เมาะตะมะและหงสาวดีให้"ตะเบงชะเวตี้"ขึ้น เป็นใหญ่ในพุกามประเทศ
ขณะที่"จุดเด่น"ที่ทำให้คนทุกชนชั้นที่อ่าน และ"ติด"นิยายเรื่องนี้ก็คือการเป็น"พระเอกนักรัก"ของจะเด็ด
ไล่เรื่องตั้งบแต่วัยเด็ก ที่จะเด็ดผูกพันกับ"ตละแม่จันทรา" แล้วเมื่อหนีภัยไปอยู่เมืองแปรในชื่อ"มังฉงาย" เจ้าตัวก็ไปหลงรัก"ตละแม่กุสุมา" พร้อมๆกับหว่านเสน่ห์ใส่หลานหลวงชื่อ"อเทตยา" พระคู่หมั้นของสอพินยา และต่อมาก็เป็นหนึ่งในภรรยาของบุเรงนอง พร้อมขออยู่รับใช้ตละแม่จันทราที่ตองอู เพราะไม่กล้าสู้หน้าตละแม่กุสุมาที่เมืองแปร ...
นอกจากนั้น ก็ยังมี"เชงสอบู" ที่จะเด็ดไปนำตัวมาจากชานเมืองหงสาสระหว่างปลอมตัวไปเพื่อชิงตละแม่กุสุมา คืนมาจากหงสา
อีกหนึ่งคือ"กันทิมา"บุตรี ครูดาบตะคะญี ที่จะเด็ดผูกพันจนไม่อยากให้นางแต่งกับ"เนงบา" พร้อมดึงนางเข้าไปรับใช้ตละแม่จันทราและเป็นพี่เลี้ยง"นันทบุเรง" พระราชโอรส ทำให้เนงบาโกรธและไม่ขอเห็นหน้าจะเด็ดแม้จะตาย ส่วนกันทิมา ตัดสินใจฆ่าตัวตายเพราะรู้ว่าจะเด็ดไม่รักนางจริง
เมื่อ รบชนะหงสา จะเด็ดก็ยกมเหสีของพระเจ้าสการะวุตพีให้ตะเบงชเวตี้ตามธรรมเนียมกษัตริย์ที่ รบชนะแล้วจะยึดเมืองและข้าราชบริพารรวมทั้งมเหสีของผู้แพ้ ก่อน จะขอจากตะเบงชะเวตี้มาครองเอง และอดีตมเหสีหงสาก็กลับมาใช้นามเดิมเมื่ออยู่กับบุเรงนองคือ"ตละแม่มินบู" โดยนางยินยอมเป็นคนใกล้ตัวตละแม่กุสุมาที่เมืองแปร
จะเด็ดใน นิยาย"ผู้ชนะสิบทิศ" จึงเก่งทั้งรบและรัก จนคนหลงไหลกันทั่วเมือง .... |
|
ความคิดเห็น