เรื่องเล่าของชายคนหนึ่ง

เมื่อ 8 ปีก่อน . . . 
ผมตื่นเช้ามา อย่างเดียวดาย บน เตียงเล็กๆ เก่าๆ 
ผมทำกิจวัตรประจำวันทุกอย่าง อย่างที่เคย ไม่มีอะไร เปลี่ยนแปลง 
ผมออกจากบ้านไปยังออฟฟิศ ตอนเก้าโมงเช้า พร้อมกับกระเป๋า เอกสารใบเล็กๆ 
เมื่อผมไปถึงที่ทำงาน ผมได้พบกับเธอ เช่นทุกวันเธอเป็น เพื่อนร่วมงานของผม 
โต๊ะทำงานของผมติดกับเธอทุกเช้าที่ผมเข้ามาที่ทำ งาน ผมจะเจอเธอเป็นคนที่สอง 
รองจากพีอาร์หน้าออฟฟิศ  พร้อมด้วยใบหน้า ยิ้มแย้ม และเสียงอันแจ่มใสของเธอ 
ที่ทักทายผมทุกครั้งที่ผมก้าวเข้า มา  เธอไม่ใช่คนสวยเลย 
เธอดูแย่กว่าสาวๆหลายคนในออฟฟิศผมด้วยซ้ำ ไป   แต่ทุกๆ คนในออฟฟิศชอบและเอ็นดูเธอ 
ด้วยความที่เธอเป็นคนอัธยาศัย ดี  พูดจาไพเราะ มีมารยาท อีกทั้งยังเป็นคนมองโลกในแง่ดีเอามากๆ 
จนบาง ครั้ง มันทำให้เธอ  ตามโลกของคนอื่นไม่ค่อยจะทันเท่าไหร่นัก  น่าแปลก ที่ผม จะรู้สึกเขินๆ 
ทุกครั้งที่ผมจ้องหน้าเธอนานๆ   ผมรู้สึกว่าเธอมีอะไร บางอย่างที่น่ารักอย่างบอกไม่ถูก 
เธอไม่ใช่คนช่างพูด  แต่เธอไม่เคย เงียบเวลาอยู่กับผม  เธอไม่ใช่คนยิ้มเก่ง 
แต่เรามักจะยิ้มเวลาที่อยู่ ด้วยกัน  เธอไม่ใช่คนมีเสน่ห์นัก แต่ผมกลับอยากอยู่ใกล้เธออย่างไม่มี เหตุผล 
เธอไม่ใช่คนคุยโทรศัพท์เก่ง แต่เธอไม่เคยเป็นฝ่ายบอกผมว่า  " แค่นี้นะ"   ก่อนเลย 
และที่สำคัญ . . . เธอไม่ใช่คนสวย แต่ผมรัก เธอ   วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ 
เพื่อนที่ทำงานของผมก็เริ่มแต่งงานไปทีละ คู่ๆ  ผมได้ไปงานแต่งงานบ่อยครั้งมาก 
โดยจะมีเธอไปกับผมใน ทุกๆ ครั้ง  จนทุกคนต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า เราเป็นแฟนกัน 
ทั้งๆ ที่ เรายังไม่เคยพูดเลยสักครั้ง ว่าเราเป็นแฟนกัน  เจ้าสาวของเพื่อนผม สวยๆ กัน ทั้งนั้น 
หน้าตาบางคนเทียบได้กับนางแบบหรือดาราทีเดียว  เธอมักจะพูด ทุกครั้งว่า อิจฉาเจ้าสาวเหล่านั้นเหลือเกิน 

ถ้าเธอใส่ชุดเจ้า สาว  เธอจะสวยเช่นเจ้าสาวเหล่านี้บ้างมั้ย เธอพูดพร้อมกับทิ้งรอยยิ้มเพ้อ ฝันไว้ 
ให้ผมเก็บมานึกถึงทุกครั้ง  หลังงานเลี้ยงจบลง   รอยยิ้มของ เธอ ดูชุ่มชื่นกว่าทุกครั้งที่เธอยิ้มให้ผม ดูสดใส เพ้อฝัน อย่างบรรยายไม่ ถูก  ผ่านไปนับร้อยกว่างานแต่งงาน จนผมคิดว่า 
มันถึงเวลาเสียที ที่ผม จะเป็นเจ้าบ่าวบ้าง   ผมเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้วตั้งแต่เมื่อคืน 
ผม ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ   ผมจึงลุกขึ้นมาเตรียมตัว   ผมวาดภาพจินตนาการว่าผม เจอเธอ 
ใต้ต้นไม้ใหญ่ . . .  เสื้อผ้าชุดเก่ง ดูเรียบร้อย  และเหมาะ กับรูปร่างอย่างผม . . . 
ให้เธอได้เอ่ยชมเสื้อของผม  น้ำหอมขวด ใหม่ ที่ผมไม่ค่อยจะใช้นัก . . . 
ให้เธอประหลาดใจ และถามว่า  "วันนี้ มีอะไรพิเศษหรือเปล่า"  มือผมที่ทาโลชั่นอย่างดี . . . 
ให้มันนุ่มและ คู่ควรพอที่จะกุมมือเล็กๆ  ของเธอไว้  คำพูดสั้นๆ รวบรัด ที่ผมพร้อมจะบอก กับเธอ . . . 
ให้เธอยิ้ม  และน้ำตาเอ่อเล็กๆ   ดอกไม้สีขาวช่อ เล็กๆ กลิ่นหอม . . . พร้อมกับ . . . 
แหวนแต่งงาน สำหรับเธอ   ผมไปหา เธอตามที่นัด ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง 

ผมรอเธออยู่ที่ม้านั่งใต้ ต้นไม้ใหญ่  1 ชั่วโมงผ่านไป . . . เธอไม่มา ผมยังรอ 
2 ชั่วโมงผ่าน ไป . . . เธอไม่มา ผมก็ยังรอ  4 ชั่วโมง 12 นาทีผ่านไป . . . 
เธอไม่ มา ผมชักกังวลแล้วสิ   เกิดอะไรกับเธอหรือเปล่า  4 ชั่วโมง 27 นาที 
เสียง โทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น  มันเป็นเบอร์โทรศัพท์ของเธอ 
เสียงผู้ชาย คนหนึ่งที่ไม่คุ้นหูกำลังคุยกับผมอยู่   ผมถามถึงเธอ 
เขาบอกว่า   เขา เป็นเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เธอถูกรถชน ! 
ขณะที่เธอกำลังถือ ดอกไม้สีขาวช่อหนึ่ง  ข้ามถนนหน้าหมู่บ้านเธอ 
ที่โรงพยาบาล เธอกำลัง อยู่ในห้องผู้ป่วยฉุกเฉิน   พยาบาลที่หน้าห้องสั่งห้ามเข้าเด็ดขาด 
หลัง จากนั้นพ่อกับแม่ของเธอ  วิ่งมาถึงยังหน้าห้อง  พร้อมกับถามไถ่ว่าเธอเป็น อย่างไรบ้าง 
ผมตอบไม่ได้ ผมไม่มีคำตอบ  และไม่มีแม้แต่เสียงที่จะ ตอบ  มีแต่น้ำตาแห่งการรอคอย 
น้ำตาที่เป็นเครื่องขอพรพระเจ้าของ ผม   ให้เธอปลอดภัย และออกมามอบรอยยิ้มให้ผมอย่างเคย 

สองชั่วโมง ผ่านไป  พ่อกับแม่ของเธอนั่งรออย่างอ่อนล้า   พ่อต้องคอยปลอบแม่ โอบไหล่ 
และ เช็ดน้ำตาแม่เป็นระยะๆ  ผมมองเห็นภาพนั้นแล้ว น้ำตาผมแทบจะอดไม่ไหวที่จะ หลั่งรินลงมา 
ไม่น่าเลย . . . ผมไม่น่าเรียกเธอออกมาวันนี้   ไม่อย่าง นั้น เธอคงไม่ต้องมารับเคราะห์อย่างนี้.. 
ผมผิดเอง   ผมทรุดลงนั่งที่ เก้าอี้บ้าง  หลังจากที่เดินขวักไขว่มานาน 
แล้วผมก็เผลอหลับไป อย่าง ไม่รู้ตัว    ผมตื่นขึ้นมาไม่เห็นใคร 
ผมจึงถามกับพยาบาลที่เดินผ่านมา ว่า  คนไข้ในห้องอยู่ที่ไหน  เธอบอกว่า 
ต้องไปถามกับหมอที่รับผิดชอบคน ไข้คนนี้ เธอพาผมไป  หมอบอกผมว่า อาการเธอยังไม่ดีนัก 
ต้องใช้เครื่อง ช่วยหายใจอยู่  เธอเสียเลือดมาก ซี่โครงเธอร้าว  กระดูกชิ้นหนึ่งทิ่มปอด 
มี แผลฟกช้ำและถลอกตามตัวมากมาย    และผ่านมากว่าครึ่งวันแล้ว เธอยังไม่ฟื้น เลย 
ผมขอเข้าไปเยี่ยมเธอ หมอจึงพาผมไป  พ่อกับแม่เธอนั่งอยู่ใน ห้อง แม่ของเธอหลับ 
และกุมมือเธอไว้ข้างๆเตียง  ส่วนพ่อของเธอนั่งอยู่ บนโซฟา ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก 

เมื่อพ่อของเธอเห็นผมเดินเข้า มา   พ่อเข้ามาปลุกแม่ให้ผละออกจากเตียงมานั่งกับพ่อ 
ผมจึงเข้าไปยืน อยู่ข้างๆ เตียงของเธอ  เข้าไปกุมมือเธอไว้ 
และแล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็ไม่ สามารถห้ามไว้ได้  มันหยดลงมาช้าๆ  อย่างกล้ำกลืน 
ผมไม่อยากมี วันนี้ . . . วันที่คนที่ผมรัก   จะต้องมานอนหลับใหลอย่างไม่รู้ชะตากรรม ข้างหน้า 
8 ปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยเงียบอย่างนี้เลย เธอคนนั้นของผม  จะ กลับมาคุยกับผมเมื่อไหร่ 
จะกลับมามอบรอยยิ้มนั้นให้กับผมได้ไหม ได้ โปรด . . .  กลับมาฟังคำที่ผมเตรียมไว้ได้ไหม 
ในขณะที่ผมกำลังสิ้นหวัง อย่างสุดขีด มือเล็กๆของเธอในอุ้งมือผม   กระตุกขึ้น 
เธอเริ่มรู้สึก ตัวช้าๆ รอยยิ้มของผมเผยออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ ผมยิ้ม 
ยิ้มทั้ง น้ำตา  ผมกดออดเรียกพยาบาลเข้ามา พยาบาลเข้ามาดูแล 
จัดการกับเครื่อง ต่างๆ  แล้วพยาบาลก็กล่าวยินดีกับผม และพ่อกับแม่ของเธอ 

จากนั้น พยาบาลก็ถอยไปยืนข้างหลัง  ผมเรียกชื่อเธอ เธอยิ้ม   ผมเห็นรอยยิ้มที่คุ้น เคยนั้น 
ผ่านเครื่องช่วยหายใจที่ปิดอยู่   พ่อกับแม่ของเธอด้านหลังลุก ขึ้นมาอยู่อีกข้างหนึ่งของเตียง 
เธอพยายามจะเอื้อมมือไปหาพ่อกับแม่ของ เธอ   แม่กุมมือเธอและร้องไห้โฮอีกครั้ง 
พ่อยืนอยู่ข้างหลัง ด้วยสี หน้าชุ่มชื่น  และพยายามข่มน้ำตาอยู่   เธอหันมาหาผมอีกครั้ง 
เธอ พยายามจะพูดอะไรบางอย่างกับผม  แต่เธอพูดไม่ได้ 
ผมขอปากกากับกระดาษจาก พยาบาล พยาบาลยื่นมาให้  ผมนำมันให้กับเธอ 
เธอใช้มือข้างซ้ายของเธอ เขียน มือที่เธอไม่ถนัด   เธอพยายามขีดเขียนบนกระดาษ 
ผมอ่านได้ความ ว่า "ชุดสวยดีนะ" . . .  ผมยิ้มและมองหน้าเธอ 
และบอกกับเธอว่าผมเตรียม มาเพื่อเธอโดยเฉพาะ   เธอเขียนบนกระดาษอีกครั้ง ครั้งนี้ 
ผมอ่านได้ ความว่า  "ใส่น้ำหอม . . . มีอะไรพิเศษหรือเปล่า"  ผมประหลาดใจ 
เธอยัง จำได้ดีว่า   ผมเป็นคนไม่ชอบใส่น้ำหอมเท่าไรนัก    ผมยิ้ม พยักหน้าตอบรับ 
และ ใช้มือผมทั้งสองลูบไล้มือของเธอเบาๆ   เธอยังเขียนต่อ ผมอ่าน " มือเธอ นุ่ม . . . แปลก" 
มันแปลกเพราะผมเป็นคนมือหยาบกร้านมาแต่ไหนแต่ไร แล้ว เธอก็รู้ 

ผมน้ำตาไหลอีกแล้ว มันยั้งไม่อยู่   ทุกอย่างเกือบ จะเป็นไปอย่างที่คิด 
แต่มันไม่ใช่ที่นี่ ! ไม่ใช่ตรงนี้ ! ที่ที่เธอ ต้องบาดเจ็บและทุกข์ระทม   เธอควรจะอยู่ในชุดสีขาว 
เธอควรจะยืน อยู่ และยิ้มกับผมใต้ต้นไม้ใหญ่  . . . . . ไม่-ใช่-ที่-นี่ . . . . . 
ผม ก้มลงไปหาเธอ และบอกกับเธอ คำพูดสั้นๆ ที่ผมเตรียมมาทั้งคืน 
ผมบอกกับ เธอทั้งน้ำตา " ผมรักคุณแต่งงานกับผมเถอะ" 
ผมหยิบแหวนแต่งงาน สวมลงที่ นิ้วเธอ   เธอยิ้ม ยิ้มทั้งน้ำตาเช่นเดียวกับผม เธอสบตาผมอย่างจริงใจ 
ผม ก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากของเธอ ลูบแก้มของเธอ   เธอพยายามเขียนอีกครั้ง หนึ่ง 
ผมหยิบขึ้นมาอ่าน  เธอเขียนยาวกว่าครั้งก่อนๆ  " คนที่ไม่ สวย ไม่ดีพร้อมอย่างฉัน 
จะเป็นเจ้าสาวของเธอได้หรือ "   ผมไม่คำตอบเธอ ด้วยคำพูด   แต่ผมยิ้มให้เธอและสบตาเธออีกครั้ง 

นี่แหละ . . . คน รักของผม คนที่ผมรักที่สุด   เจ้าสาวของผม   ทุกอย่างดูเหมือนจะผ่านไปด้วย ดี 
คืนนั้นผมต้องกลับบ้านเพื่อไปเคลียร์งานของวันต่อไป  พรุ่งนี้ ผมจะ ได้อยู่กับเธอได้ทั้งวัน 
พอวันรุ่งขึ้นมา ผมไปที่โรงพยาบาล หมอและ พยาบาลที่ผมเจอเมื่อวาน 
วิ่งกันวุ่น ผมสงสัย   ผมมุ่งตรงไปที่ห้อง มือ เอื้อมไปที่ลูกบิดประตู   ผมได้ยินเสียงร้องไห้ 
เสียงแม่ของเธอ   ผม ไม่อยากคิด ผมไม่กล้าคิด หรือว่า . . . 
ผมเปิดเข้าไป ช้าๆ ผมเห็น ภาพ ที่ผมไม่อยากเห็น   แม่ นอนร้องไห้อยู่บนร่างของเธอ 
ผมเดินเข้าไป ใกล้ๆ   เข้าไปมองที่หน้าเธอ  หน้าที่เมื่อวานยังยิ้มให้กับผมอยู่ 
แต่ วันนี้  ไม่มีอีกแล้ว  เธอเงียบไปอีกแล้ว แต่มันไม่เหมือนเมื่อวาน 
หมอ พูดแสดงความเสียใจกับผม   ครั้งนี้ เธอจะไม่ฟื้นขึ้นมายิ้ม   ไม่ฟื้นขึ้นมา พูด 
หรือแม้แต่จะเขียนข้อความถึงผม   ผมสังเกตเห็น ที่มือของเธอ ไม่มี แหวนวงนั้น 
ที่ผมมอบให้   เธอถอดมันทิ้งไว้วางบนโต๊ะ ข้างๆ เตียง  วางอยู่พร้อมกับกระดาษแผ่นหนึ่ง 
ผมหยิบขึ้นมาอ่าน เธอ เขียนข้อความไว้ยาวเหยียด  ถึงผม 

" ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง ทุกอย่าง ทุกคำที่พูด  ทุกสิ่งให้  ทุกรอยยิ้มที่ส่งมา 
ฉันอยากจะบอกมา ตั้งนานแล้วว่า ฉันก็รักเธอ    รักมากเสียจนไม่อยากเห็นเธอเสียใจ 
แต่ ฉันไม่เคยกล้าที่จะบอก ฉันคิดมาตลอด  ว่าเมื่อไหร่  ที่ฉันจะสวยมากเท่ากับ คนอื่นๆ 
เหมือนเจ้าสาวคนอื่นๆ  ที่ได้แต่งงานกับคนที่เขารัก  เมื่อ ไหร่ที่ฉันจะสวยพอ คู่ควรพอ กับเธอ . . . 
ที่ฉันรัก  ฉันอยากเป็นเจ้า สาวของเธอ  ฉันอยากใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวที่สวยงามดูสักครั้งในชีวิต 
แต่ ฉันไม่อาจรับแหวนวงนี้ไว้ได้ เพราะฉันรู้ดี   ว่ามันไม่เหมาะสมสำหรับฉัน 
แหวน วงนั้นมันมีค่ามากเกินไป สำหรับฉัน  ฉันรับไว้ได้แค่เพียง ความรู้สึก ดีๆ ที่เธอมีให้ 
ฉันรับได้เพียง   คำพูดที่ฉันเฝ้ารอฟังจากเธอมาแสน นาน  เท่านั้น . . . ที่ฉันต้องการ 
และฉันจะนำมันติดตัวไปทุกที่   ไม่ ว่าฉันจะอยู่บนโลกใบนี้ หรือไม่ก็ตาม  ฉันรักเธอ . . . 
ที่สุดแห่งความ รักของฉันตลอดไป"   ผมอ่านจบ น้ำตาของผมมันหยดลงบนกระดาษแผ่นนั้น 
ซึ่ง มีคราบน้ำตาหยดหนึ่งอยู่แล้ว  น้ำตาของเธอ ไม่น่าเลย . . . เธอคิดผิด 

นี่ แหละ  คือแหวนของเธอ   คือความรัก คือสิ่งที่เธอสมควรจะได้รับ 
ผม ตัดสินใจ  และบอกกับพ่อกับแม่ของเธอให้เตรียมการอย่างหนึ่ง 
งานศพของ เธอ   ก่อนที่เขาจะนำเธอเข้าไปในโลงสี่เหลี่ยมนั้น   ผมขอว่า ให้เปลี่ยนชุด ให้กับเธอ 
ผมสั่งซื้อชุดเจ้าสาวชุดหนึ่งให้กับเธอ   แม่และน้องสาวของ เธอ เปลี่ยนชุดให้กับเธอ 
พร้อมทั้งแต่งหน้าบางๆให้   บัดนี้ เธอนอน หลับใหลอยู่บนแผ่นไม้ 
ที่ห้อมล้อมด้วยดอกไม้ประดับ   เธอสวมชุดเจ้า สาวสีขาวตามที่เธอหวัง  สวมแหวนวงนั้น 
และนิทราอยู่อย่างเงียบสงบ  ใคร ว่าเธอไม่สวย . . . ใครว่าเธอไม่สวยเท่ากับเจ้าสาวคนอื่นๆ 

ไม่ ! วันนี้ . . . เธอ สวยที่สุด  ไม่มีใครสวยเท่าเธอในสายตาผม 
" ผมรักเธอ . . . ที่สุดแห่ง ความรักของผม ตลอดไป"   เมื่อก่อน . . . ผมบอกกับเธอว่า ผมรักเธอ 
เพราะ ผมคิดว่า เธอไม่ได้สวยไปกว่าใคร ผมพอใจเธอ   ปัจจุบัน . . . บัดนี้ หลาย สิ่งเปลี่ยนแปลงไป 
ผมบอกกับเธอว่า ผมรักเธอ เพราะผมคิดว่า  ไม่มีใคร สวยไปกว่าเธอ . . . . .  อีกแล้ว