เด็กสลัมกับโลกโอโตเมะเกมของเธอ

ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 15 : ขอบคุณนะ

บทที่ 15

หลังจากกลับมาถึงบ้าน ทั้งฉันทั้งเครซิเมอร์ก็หลับเป็นตาย ด้วยเพราะเหนื่อยจากงานเลี้ยงมาทั้งวัน และแน่นอนว่าคร่าวนี้เขาไม่ลืมที่จะมานอนกับฉัน ฉันเดาว่าเขาต้องเล่าเรื่องที่ฉันหงุดหงิดใส่เขาไปเล่าให้ท่านพ่อกับท่านแม่ฟังแน่ๆ เจ้าเด็กนี่..

ฉันคิดอย่างขุ่นเคือง สาบานเลยว่าฉันจะไม่เล่าอะไรให้เขาฟัง ช่างเป็นพวกที่เก็บความลับเอาไม่เก่งซะเลย ! 

ฉันพูดและบ่นพึมพำกับตัวเองหลังจากที่ตื่นมาแล้วถูกท่านพ่อและท่านแม่มองอย่างล้อเลียน ตอนนี้ฉันกับเครซิเมอร์ตื่นเป็นที่เรียบร้อย เพราะนี้ก็เข้าเช้าวันใหม่แล้ว  เครซิเมอร์ตอนนี้อาจจะกำลังเล่นอยู่กับท่านแม่ ส่วนฉันก็มานั่งเล่นอยู่ที่สวนหลังบ้านเพียงลำพัง ดวงตาเหม่อมองไปตามพื้นหญ้าที่กำลังลู่ไปตามลม และหลับตาลงด้วยความเย็นสบาย แต่ทว่า..

" เร ย์ น่ า.. "

เฮือก

ฉันที่กำลังผ่อนคลาย พลันต้องสะดุ้งตัวขึ้นมาตื่นตระหนก สองตาสอดส่องไปมาทั่วสวน เพื่อค้นหาที่มาของเสียงอันแหบกระด้าง

" นิ กซ์.. "

เสียงแหบและแผ่วเบาดังขึ้นอีกครั้ง แต่กลับเปลี่ยนชื่อเรียก ฉันพยายามเงียบฟังเสียง ก่อนจะพบว่ามันดังมาจากใต้น้ำ

ฉันไม่ลังเลที่จะเดินเข้าไปหา พลางหันซ้ายขวาเพื่อมองหา แต่กลับไม่พบเจอใคร พลันสัญชาติญาณกลับบอกให้จ้องมองลงที่ผืนน้ำ

" เรย์น่า..? นิกซ์...? ใครคือเจ้ากันแน่ "

เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมๆกับภาพที่สะท้อนมาจากพื้นน้ำ แทนที่มันจะสะท้อนเป็นภาพของตัวเธอ มันกลับสะท้อนเป็นภาพของใครอีกคน.. ที่เป็นตัวเธอเช่นกัน

เด็กสาวเรือนผมสีดำราวกับรัตติกาลอันมืดหม่น เส้นผมนั้นดูหยาบกระด้างและยุ่งฟูยาวคลอเคลียถึงกลางหลัง ดวงตาสีมรกตเข้มมีเพียงแต่ความหวาดกลัวและเคียดแค้น ดวงตาคู่นั้นบวมเป่งและช้ำแดงอย่างน่ากลัว ทั้งบนใบหน้าก็ปรากฎร่องรอยบาดแผลมากมายจนดูเกินกว่าที่เด็กคนหนึ่งจะรับไว้ ดวงตาของฉันและเธอซึ่งก็คือฉัน จ้องมองสบกันอยู่เนิ่นนานราวกับจะทดสอบว่าใครจะอยู่ได้นานกว่า

" เรย์น่าหรือนิกซ์ เจ้าคือใคร..? "

เสียงชวนขนลุกดังขึ้นอีกครั้ง แต่เราทั้งสองก็ยังคงจ้องมองมาที่กันและกัน แล้วริมฝีปากของตัวตนในเงาน้ำก็ขยับปากพูด

" ฉันคือนิกซ์ เธอเป็นใคร "

ภาพในน้ำนั้นสั่นไหวราวกับใกล้จะแตกสลาย เพียงพริบตาเดียว ภาพก็เปลี่ยนไป

" ฉันคือเรย์น่า แล้วเธอล่ะ ? "

เสียงในน้ำพูดออกมา ตรงหน้าเธอคือคนๆเดิม เพียงแค่โตขึ้น เส้นผมนั้นดูดีขึ้น และยังเรียบสวยง่ายไม่ชี้ฟู ทั้งยังยาวมากยิ่งกว่าตอนแรก ดวงตาสีมรกตเข้มยังคงเหมือนเดิม มีเพียงแค่แววตาที่เปลี่ยนไป แววตาไร้ซึ่งชีวิต ไร้วิญญาณ ตามใบหน้าไม่มีแม้แต่รอยแผล ดูเรียบเนียนจนยากจะคิดว่าคือคนๆเดียวกันกับเด็กก่อนหน้า แต่เราก็ยังคงสบตากัน และภาพในอดีตก็กลับมาอีกครา

ภาพที่มีเด็กมากมายถูกนำตัวมาโชว์ขายกลางท้องถนนเช่นนี้กับไม่ใช่เรื่องผิดกฎหมายของที่นี้.. เมืองค้ามนุษย์ กระทำอย่างถูกกฎหมาย ทั้งๆที่สิ่งที่เด็กมากมายต้องเจอนั้นล้วนสาหัสเกินกว่าจะทนไหว เธอก็เหมือนกัน นิกซ์ คือชื่อของเธอ..

ดวงตาสีมรกตนั้นดูช่างไร้วิญญาณ เธอในช่วงอายุ 17 ปี ยืนแน่นิ่งอยู่ในกรงเหล็ก ถูกสวมปลอกคอราวกับสัตว์เลี้ยง สองตาของเธอนั้นไม่ได้จ้องมองไปที่ใด เพียงแค่ปล่อยให้มันเลื่อนลอยไปเรื่อยๆ..

" นี้ เธอนะ.. "

พลันมีเสียงหวานใสราวกับกระดิ่งแก้วดังขึ้นตรงหน้า นิกซ์ใช้สองตาเลื่อนมามอง เด็กหญิงตรงหน้าดูแล้วน่าจะอายุ 14-15 ปี เด็กคนนั้นจ้องมองมาที่เธออย่างใคร่รู้ เธอไม่ตอบกลับเด็กคนนี้และทำเพียงเมินหน้านี้ แต่เด็กหญิงกลับทำท่าทีราวกับถูกใจเธอ ก่อนจะวิ่งออกไป

นิกซ์ไม่ได้สนใจอะไร เธอยังคงเพียงเลื่อนลอยอย่างไร้ชีวิตอยู่ตรงนี้ ในกรงขังมนุษย์แห่งนี้..

.
.
จนกระทั่งอยู่ๆแรงกระชากมหาศาลก็ฉุดรั้งให้สติของเธอกลับมา ดวงตาฉายแววตระหนกเล็กน้อยเมื่อเธอถูกพาออกจากกรง 

เธอถูกซื้อแล้วเหรอ..? 

นั้นคือความคิดแรกของเธอ จะเป็นคนแบบไหนกันนะ ตาแก่โรคจิตที่ชอบทำร้ายทาส หรือว่าหญิงบ้าที่ชอบทรมาณคน เธอครุ่นคิด ด้วยเพราะได้ยินมาจากคนที่ถูกซื้อไปก่อนหน้านี้ว่าช่างน่าสงสารนัก.. อ่า ชีวิตของทาสอย่างเรา สุดท้ายก็ต้องมาจบที่แบบนี้อยู่ดี

เธอเดินตามแรงกระชากมาราวกับหุ่นกระบอก จนกระทั่งหยุดอยู่ต่อหน้าเหล่าผู้มีอันจะกินกลุ่มหนึ่ง และก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าหนึ่งในคนตรงหน้าคือเด็กหญิงที่เธอเมินเฉยไปคนนั้น เด็กหญิงเพียงฉีกยิ้มสดใส

" ต่อจากนี้ฝากตัวด้วยนะ ! "

เด็กหญิงกล่าวแบบนั้น

หลังจากนั้น เธอก็ได้มาอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่โอ่อ่า กว้างขวางและประดับไปด้วยของตกแต่งมากมายที่ทำจากทอง มันช่างระรานตาจนเธอต้องหรี่ตามองทุกครั้งที่เดินผ่าน เธอถูกพาตัวไปขัดถูเสียยกใหญ่ จนดูเป็นผู้เป็นคนขึ้น

" ถ้าตัดเรื่องสีหน้านิ่งเฉย แววตาว่างเปล่า กับการไม่พูดของเจ้าออกเนี้ย ทุกอย่างก็โอเค ใช่ได้  "

ป้าแม่บ้านที่ค่อยดูแลเธอพูดขึ้น ก่อนจะจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ พลางบอกเธอเรื่องที่ต้องทำ

" คุณหนูซื้อเจ้ามาให้ไปรับใช้ข้างกาย เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าโชคดีแค่ไหน "

เธอฟังที่ป้าแม่บ้านหรือ ป้านอร์ริส พูด แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา จนคนตรงหน้าบ่นเบาๆ

" เจ้านี้ไม่คิดจะพูดบ้างเลยรึไง "

" ถ้างั้นโชคดียังไงเหรอ..? "

เธอเอ่ยเสียงแหบแห้งออกมา จนป้านอร์ริสตกใจและรีบไปหาน้ำมาให้เธอทาน

" เจ้านี้คงไม่ทันโลก ก็อย่างว่าล่ะนะ.. เจ้าช่างน่าสงสาร " 

ป้านอร์ริสพูดก่อนจะถอนหายใจกับตัวเองแล้วพูดออกมาอย่างเจี้ยวจ้าว

" คุณหนูซูซานนะ ท่านป่วยหนักจนต้องแยกมาอยู่คนเดียวในคฤหาสน์หลังนี้ พร้อมกับหมอประตัว 2 คน แล้วก็คนรับใช้อย่างเจ้ากับข้านี้แหละ นอกนั้นก็ไม่มีคนอื่น จะมีก็แค่คุณชายเท่านั้นแหละที่มาเยี่ยม "

ป่วย? ทั้งๆที่ดูภายนอกก็ร่าเริงขนาดออกมาเที่ยวเล่นได้แท้ๆเนี้ยนะ เธอคิดอย่างสงสัยแต่ไม่แม้แต่จะพูดออกไป

" คุณชาย? " เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อป้านอร์ริสเห็นเช่นนั้นจึงอธิบายให้ฟัง

" คุณชายเดนนิส พี่ชายของคุณหนูนะสิ เอ้าๆ ไม่ต้องถามมากแล้ว ไปหาคุณหนูซะไป " 

ป้านอร์ริสอธิบายจบก็ผลักไส่ไล่ส่งเธอออกจากห้องทันที เธอไม่ว่าอะไร เพียงเดินตามคนที่มาตามเธอก็เท่านั้น 

ซักพักก็มาถึงห้องๆหนึ่ง สาวใช้เคาะประตูอย่างแผ่วเบา ก่อนจะมีเสียงตอบกลับมา สาวใช้เพียงมองมาที่เธอเชิงว่า " เข้าไปสิ "

เธอเพียงพยักหน้า ก่อนจะก้าวเดินเข้าไป

" มาแล้วสินะ " 

เด็กหญิงตรงหน้า หรือก็คือคุณหนูซูซานพูดอย่างร่าเริง ก่อนจะเดินเข้ามาจับมือเธอและลากให้เธอไปนั่งที่โซฟา เธอไม่ว่าอะไร แล้วเดินตามอย่างที่คนตรงหน้าต้องการ ช่างเหมือนกับหุ่นไร้ชีวิต

" เธอชื่ออะไร เราชื่อซูซาน ซูซาน แคสเปียน ยินดีทีได้รู้จักนะ ! "

เธอนิ่งไปซักพักก่อนจะเอ่ยปากตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

" นิกซ์.. "

" นิกซ์งั้นเหรอ ที่แปลว่ากลางคืน?  ถ้างั้นนามสกุลล่ะ ไม่มีเหรอ "

คุณหนูพูดขึ้นอย่างสงสัย เธอเพียงแค่พยักหน้าเป็นการตอบรับเท่านั้น คุณหนูขมวดคิ้วอย่างคิดหนัก

" แบบนั้นมันน่าเศร้าออก... "

คุณหนููพูดพลางเผยสีหน้าเศร้าใจออกมาเล็กน้อย และกลับมาร่าเริงอีกครั้ง

" เอาอย่างนี้ ต่อไปนี้เจ้าชื่อ เรย์น่า ที่แปลว่าบริสุทธิ์ ดีกว่า ! "

เธอเลิกคิ้วอย่างงงงวย บริสุทธิ์เนี้ยนะ? 

" ไม่ชอบเหรอ "

คุณหนูทำหน้าเศร้าอีกครั้งจนเธอต้องตอบไปว่าชอบ และมันก็ทำให้คนตรงหน้าเธอยิ้มได้อย่างสดใสอีกครั้ง

" ถ้างั้นต่อไปนี้เธอชื่อเรย์น่านะ ! นามสกุลเอาเป็น เพริดอต ! "

" เพริดอต ? "

" อือ ! เพริดอต อัญมณีสีเขียว เหมือนกับสีตาของเรย์น่าไง "

คนตรงหน้าแย้มยิ้มมาให้เธออย่างสดใส พลันเธอก็รับรู้ได้ถึงหยดน้ำบ้างอย่างบนใบหน้า

" หว่าา เรย์น่า ร้องไห้ทำไม "

คุณหนูพูดอย่างร้อนรนพลางเดินเข้ามาหาเธอ

เธอก้มลงแล้วใช้มือปกปิดใบหน้าของตัวเอง พลางปล่อยให้น้ำตาไหลรินอย่างไม่คิดที่จะอดกลั้น

" ไม่ชอบเหรอ ? "

เสียงคุณหนูเอ่ยถามอย่างกังวลใจ เธอเพียงส่ายหัวไปมา พลางกลั้นเสียงสะอื้น

" ไม่ใช่.. "

เธอพูดด้วยเสียงสั่นเครือ และสัมผัสได้ว่าคุณหนูกำลังเอื้อมมือมาแตะเธอ

" มีความสุขค่ะ.. " 

เธอสะอื้นไห้อย่างรุนแรง ก่อนจะค่อยๆเอามือออกจากหน้าเมื่อคุณหนูยื่นมือมาจับมัน

" ถ้าอย่างนั้นก็ยิ้มให้ดูหน่อยนะ "

คุณหนูพูดอย่างแย้มยิ้ม เธอจ้องมองรอยยิ้มนั้นผ่านม่านน้ำตา 

" อือ.. "

เธอขานรับ ก่อนจะยกยิ้มออกมาราวกับเด็กๆ ในสายตาของซูซาน รอยยิ้มนั้นราวกับว่าความทุกข์ทั้งหมดที่มีมาของคนตรงหน้าถูกยกออกไป ดวงตาที่ราวกับอัญมณีคู่สวยนั้นเปล่งประกายระยิบระยับด้วยหยาดน้ำใส ซูซานเองก็ปล่อยให้หยาดน้ำตาหยดลงมาเช่นกันเมื่อได้ยินสิ่งที่คนตรงหน้าพูดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ

" ขอบคุณนะ "