หนี้แค้น แสนรัก (เดรโก/เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #17 : ความจริงที่แสนเจ็บปวด

 แพนซี่รวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายคว้าไม้กายสิทธิ์ที่เดรโกขว้างไว้ใกล้เธอ เสกคาถาคลายสะกดนิ่งให้เบลส ขณะที่รอนรีบเข้ามาประคองแพนซี่แต่เธอกลับชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่หน้าเขาอย่างโกรธแค้น 

" รีบไปให้พ้นวีสลีย์ ก่อนที่ฉันจะมีกำลังฆ่าแก " แพนซี่ตวาดและล้มลง ขณะที่เบลสวิ่งเข้าไปชกหน้ารอนอย่างแรงจนเขาล้มลง " ไปซะให้พัน เพื่อนของฉัน ฉันดูแลเองได้ " เบลสพูดและพาร่างของเดรโกและแพนซี่หายตัวไป 

รอนกลับมายังบ้านโพรงกระต่ายก็พบกับจินนี่ที่เดินไปเดินมาอยู่หน้าบ้านอย่างกังวล

" แฮร์รี่ล่ะ " รอนถาม

" อยู่ข้างบน ฉันไม่รู้นะว่าเฮอร์ไมโอนี่เต็มใจกลับมารึเปล่าน่ะ " จินนี่ส่่ายหัวให้กับพี่ชายและมองขึ้นไปยังห้องของแฮร์รี่ 

--------------------------------------------------------------------------------------

" เจ็บตรงไหนรึเปล่า เฮอร์ไมโอนี่ " แฮร์รี่คลายเชือกให้กับเฮอร์ไมโอนี่และมองดูรอบตัวเธอที่เป็นรอยช้ำเป็นเส้นๆ บนผิวกายอันขาวนวลของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าอย่างเดียว น้ำตาเธอไหลรินลงมาอาบแก้ม โดยที่เธอไม่พูดไม่จาอะไร 

" มันทำอะไรเธอ บอกฉันมาเฮอร์ไมโอนี่ ฉันจะไปฆ่าไปมัน " แฮร์รี่เขย่าตัวเธอและเมื่อเธอไม่ตอบอะไร เขาจะคว้าไม้กายสิทธิ์และกำลังจะเดินออกห้องไป 

" อย่าทำอะไรเค้า ได้โปรดแฮร์รี่ เธอจะทำอะไรฉันก็ยอม แต่อย่าทำอะไรเค้า " เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้และทรุดตัวลงกับพื้น 

" ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ เธอจะไปปกป้องมันทำไม " แฮร์รี่ทิ้งไม้กายสิทธิ์และเดินกลับมาพยุงตัวเฮอร์ไมโอนี่ขึ้น 

" ฉันถามว่าเธอจะไปปกป้องมันทำไม เธอเป็นห่วงมันรึไง มันเป็นศัตรูของเรานะ " แฮร์รี่บีบแขนเฮอร์ไมโอนี่แน่น 

" ปล่อยนะแฮร์รี่ ฉันเจ็บ " เฮอร์ไมโอนี่พยายามขัดขืน แต่แฮร์รี่กลับผลักเธอลงกับเตียง

" เจ็บหรอ ฉันก็เจ็บ ฉันยิ่งเจ็บปวดและทรมานที่เธอหายไปกับมัน ฉันไม่อยากจะคิดว่าเธอตายไปแล้ว ฉันฝันถึงเธอที่เจ็บปวด เธอรู้ไม๊ว่ามันทรมานแค่ไหนที่เธอหายไป แต่ฉันตามหาเธอไม่เจอ "

" ฉันขอโทษแฮร์รี่ " เฮอร์ไมโอนี่พยายามยันตัวขึ้นมา และขยับตัวออกห่างแต่แฮร์รี่กดเธอลงกับเตียง เฮอร์ไมโอนี่ขัดขืนสุดแรง " ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ " แฮร์รี่งงกับท่าทางของเธอ ทำไมเธอถึงดูรังเกียจเขา 

" ฉันขอโทษแฮร์รี่ แต่ฉันทำไม่ได้จริงๆ " เฮอร์ไมโอนี่พูดทั้งน้ำตา ทำให้แฮร์รี่ชะงักและปล่อยเธอ เขาเดินออกมานอกห้องก็พบกับรอนและจินนี่ที่ยืนอยู่ แฮร์รี่เดินลงบันไดไปโดยไม่พูดอะไร รอนพยักหน้าให้จินนี่และเดินตามแฮร์รี่ไป จินนี่เข้าไปในห้องและปลอบโยนเฮอร์ไมโอนี่ที่ร้องไห้อย่างหนัก 

" ไม่เป็นไรแล้วนะ เฮอร์ไมโอนี่ พี่อยู่ที่นี่ปลอดภัยแล้ว " จินนี่กอดเฮอร์ไมโอนี่และแตะไหล่เธอเบาๆ

" ฉันผิดเองจินนี่ ฉันควรจะรับผิดชอบความรู้สึกของแฮร์รี่ " เฮอร์ไมโอนี่ปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย

" ไม่มีใครรับผิดชอบความรู้สึกของคนอื่นได้หรอกนะ พี่ เราต่างคนต่างต้องรู้จักวิธีรับผิดชอบความรู้สึกของตัวเอง " 

" แล้วเธอกับแฮร์รี่ " เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าจินนี่ที่พยายามหลบสายตาเธอ 

" เอ่อ ทำไมหรอ ฉันกับแฮร์รี่มีอะไร" จินนี่แกล้งถาม

" ไม่ต้องปิดบังฉันหรอก ฉันเห็นเธอสองคน .. " เฮอร์ไมโอนี่โผเข้ากอดจินนี่ 

" ฉันขอโทษนะีพี่ แต่มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิด เขาคิดว่าฉันเป็นพี่และมันไม่ได้มีอะไรเลยเถิดกว่านั้น " จินนี่ร้องไห้ออกมา ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ลูบศีรษะจินนี่อย่างเอ็นดู 

" ฉันไม่ว่าอะไรเธอหรอก เรื่องของหัวใจ ห้ามกันได้ที่ไหน" เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าจินนี่ที่ร้องไห้และเช็ดน้ำตาให้เธอ

" สรุปใครปลอบใครกันแน่เนี่ย " เฮอร์ไมโอนี่แกล้งแซวและทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาเบาๆ 

" แล้วพี่กับมัลฟอย เอ่ออ .. " จินนี่ถาม

" เรารักกัน " เฮอร์ไมโอนี่ตอบขณะที่จินนี่อ้าปากค้างกับคำพูดของเฮอร์ไมโอนี่ 

" ได้ยังไง " จินนี่ถามอย่างสนใจ 

" เอ่อ เรื่องมันยาว " เฮอร์ไมโอนี่พูดและทำท่าบิดขี้เกียจ แต่จินนี่นั้นซุกตัวใต้ผ้าห่มนอนรอฟังเรื่องราวของเฮอร์ไมโอนี่อย่างตั้งใจ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม และส่ายหัวกับท่าทางของจินนี่ เธอนอนลงข้างๆจินนี่และเริ่มเล่าเรื่องราวให้น้องสาวที่รักฟัง โดยข้ามช็อทสวีทๆไปบ้าง

" เฮ้ย แกจะไปไหนแฮร์รี่ " รอนเดินออกมาจากในครัวและพบกับแฮร์รี่ที่วิ่งลงบันไดและออกจากบ้านไปโดยที่ไม่สนใจเขา  " อะไรของเขาวะ " รอนเดินมานั่งที่โซฟาและทานขนมอย่างงงๆ

" แล้วพี่กับมัลฟอย " 
" เรารักกัน " / เรารักกัน / เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ดังก้องในหัวของเขา เขาไม่สามารถทนฟังเรื่องราวที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะเล่าให้จินนี่ฟังได้ เขาจึงตัดสินใจหนีออกมาเพื่อไปหาที่ทำให้อารมณ์ของเขาสงบลง