หนี้แค้น แสนรัก (เดรโก/เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #2 : ชีวิตขาดเธอ

 แฮร์รี่นั่งเหม่อมองออกไปภายนอกด้วยสายตาที่เหม่อลอยภายในห้องนั่งเล่นของบ้านโพรงกระต่าย ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นเขายังจำได้ติดตาทำไมเขาถึงช่วยเธอได้ไม่ทัน มันเป็นความผิดของเขาทั้งหมดที่ไม่สามารถรักษาเธอผู้เ็ป็นดั่งดวงใจไว้ได้
/ ได้โปรดเฮอร์ไมโอนี่ กลับมาหาฉัน / แฮร์รี่คิด

" เขาเป็นยังไงบ้าง " เสียงของนายอาเธอร์ วิสลีย์เอ่ยถามภรรยาของเขา

" ก็อย่างที่คุณเห็นแหละค่ะ ยังไม่พูดจากับใึครหรือทานอะไรเข้าไปเลย ฉันล่ะกลัวใจเขาจริงๆ " นางมอลลี่ตอบอย่างเหนื่อยใจ ทั้งคู่มองแฮร์รี่อย่างเห็นใจและสงสารเขาจับใจ แฮร์รี่ต้องสูญเสียผู้คนที่เขารักคนแล้วคนเล่า แถมคราวนี้ต้องสูญเสียหญิงอันเป็นที่รักไป โดยที่ไม่มีแม้แต่ร่างของเธอไว้ให้พบ 

" ผมคงต้องทำอะไรซักอย่าง " รอนพูดและเดินไปที่เตาผิงและหายตัวไป

 -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เฮอร์ไมโอนี่รู้ึสึกตัวขึ้นมาและพบว่าตัวเองอยู่ในห้องสีขาวโพลน ทุกๆอย่างรอบกายเธอเป็นสีขาวไปหมด 
/ ฉันตายไปแล้วจริงๆหรอเนี่ย / เฮอร์ไมโอนี่คิดพลางยกมือสองข้างขึ้นมาดู และจับไปที่คอของเธอ

" ทำไมไม่มีรอย " เธอพึมพำออกมาและลุกขึ้นจากเตียง 

" แกร๊ง " เสียงของโซ่ตรวนที่ผูกข้อเท้าเธอกระทบกับพื้น เธอก้มมองอย่างงงๆ 

/ ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย / เธอคิด 

" ที่ไหนไม่สำคัญหรอก สำคัญตรงที่เธอไม่มีวันออกไปจากที่นี่ได้ " เสียงๆหนึ่งดังขึ้นหน้าประตู เธอจำเสียงอันเย่อหยิ่งของเขาได้ดี ใช่แล้ว เดรโก มัลฟอย กำลังยืนสแยะยิ้มอย่างร้ายกาจ 

" แก !!!! " เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนอย่างดุดันและพยายามจะพุ่งตัวเข้าไปหาเดรโกแต่โซ่ที่ผูกเธอไว้ยึดแน่นอยู่กับเตียง ทำให้เธอล้มลงกับพื้น

" ตุ๊บ " เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ล้มลง ปากเธอฟาดกับพื้นแตกเลือดสีแดงสดออกมาซิบๆ ที่ริมฝีปาก 

" ใช้สมองที่เธอมีบ้างสิเกรนเจอร์ เธอไม่มีวันทำร้ายฉันได้หรอก " เขามองเธออย่างสมเพชและก้าวเดินเข้ามาใกล้เธอ

" แกจับฉันมาไว้ทำไม ทำไมไม่ฆ่าฉันให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย " เฮอร์ไมโอนี่ยันตัวขึ้นอย่างยากลำบากและส่งสายตาประจันหน้ากับเขา แต่ก็ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สะทกสะท้านเลย แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความเฉยชาซึ่งยากจะคาดเดาว่าเขากำลังคิดหรือรู้สึกอะไรอยู่ 

" เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ " เขายื่นชุดสีดำให้เธอแต่เธอก็ปัดมันออกอย่างไม่ใส่ใจ

" ฉันไม่เปลี่ยน ! " เธอตะคอกใ่ส่หน้าเขาเสียงดัง 

" ได้ งั้นฉันเปลี่ยนให้เธอเอง " เดรโกพูดอย่างโมโห และเดินเข้ามากระชากชุดเจ้าสาวสีขาวของเฮอร์ไมโอนี่ออก เผยให้เห็นเรือนร่างขาวบางนวลเนียนน่าัสัมผัสของเธอ เฮอร์ไมโอนี่รีบคว้าชุดที่มือของเขามาและทรุดตัวลงเอามันปกปิดร่างกายของเธอไว้ 

" แก ไอ่โรคจิต สารเลว แกไม่มีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้นะ " เธอตวาด 

" หึ ไม่มีสิทธิ์อย่างนั้นหรอ แล้วใครที่มันมีสิทธิ์ จะบอกว่าพอตเตอร์สุดที่รักของเธองั้นหรอ ฝันไปเถอะ ต่อจากนี้ ฉันคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์ในตัวเธอ " เดรโกพูดอย่างเด็ดขาดและหันหลังเดินไปที่ประตู " เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ถ้าไม่อยากให้ฉันทำอะไรเธอไปมากกว่านี้ " เขาพูดเสียงเย็นชาและเดินออกจากห้องไป

" ฮึก ฮึก ทำไมต้องเป็นแบบนี้ แฮร์รี่ ได้โปรด มารับฉันที " เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้อย่างหนักซุกหน้าลงกับเศษชุดที่ถูกกระชากจนขาดและกอดตัวไว้แน่น 

--------------------------------------------------------------------------------------------------

" เปลี่ยนชุดเร็วดีินิ " เดรโกเปิดประตูเข้ามาและพบว่าเฮอร์ไมโอนี่สวมชุดที่เขาเอาให้เธอแล้ว

" ฉันคงไม่อยากเอาเศษเสื้อผ้ามาห่อตัวแล้วเดินไปมาหรอก " เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้าลง

" นึกว่าเธออยากจะยั่วฉันซะอีก " เดรโกถามเสียงเจ้าเล่ห์

" มันไม่เคยอยู่ในความคิดของฉันเลย ชั่วชีวิต " เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างเฉยชา 

" งั้นก็ดีเกรนเจอร์ ฉันเองก็ไม่ได้พิศวาสเลือดสกปรกของคนโสโครกอย่างเธอนักหรอก " เขาพูดพลางหมุนมือ ทันใดนั้นโซ่ตรวนที่ผูกขาของเฮอร์ไมโอนี่ก็หลุดออก 

" ไป เธอยังมีงานต้องทำอีกมาก " เขาพูดและหันหลังเดินออกไปจากห้อง ทันใดนั้นเฮอร์ไมโอนี่วิ่งเข้าไปกระแทกหลังเขาอย่างแรง ทำให้เขาเซล้มออกไปนอกห้อง เธอได้โอกาสบีบคอเขาอย่างแรงด้วยสองมืออันน้อยนิดของเธอ 

" ฉันจะฆ่าแกมัลฟอย แกมันสมควรตาย " เธอพูดอย่างโกรธแค้นและทุ่มเทแรงทั้งหมดบีบคอเขา เดรโกไอค๊อกแค๊กเนื่องจากเขาไม่ทันตั้งตัวและเมื่อตั้งสติได้เขารวบรวมกำลังผลักเฮอร์ไมโอนี่ออกและกดตัวเธอลงบนพื้น ตรึงแขนสองข้างของเธอไว้กับพื้นโดยที่เธอออกแรงขัดคืนอย่างเต็มที่

" จะฆ่าฉันหรอเกรนเจอร์ หึ ขนาดมีโอกาสบีบคอฉันให้ตายเธอยังทำไม่สำเร็จเลย " เขาเยาะเย้ยเธอ

" ฉันจะไม่จะพลาดซักโอกาสที่จะได้ฆ่าแก มัลฟอย " เธอมองหน้าเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น 

" ฆ่าฉันให้ได้ก่อนที่ฉันจะฆ่าพอตเตอร์ของเธอก็แล้วกัน " เขาลุกขึ้นและปัดฝุ่นที่เืื้ปื้อนเสื้อผ้า 

" หึ อย่างนายเนี่ยนะจะฆ่าเขา ไม่มีทาง ! " 

" ทางน่ะมีแน่ แต่มันอยู่ที่ว่าฉันจะทำหรือไม่ทำ " เดรโกพูดและมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่นิ่ง เขายกมือขึ้นมาเหมือนเล็งไว้ที่คอของเธอและค่อยๆบิดมือช้าๆและยกขึ้น ทันใดนั้นเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังบีบคอเธออย่างช้าๆและยกตัวเธอขึ้น ทั้งๆที่เดรโกนั้นยืนอยู่ห่างจากเธอ แต่เขาทำอย่างนี้ได้ยังไง เขาเริ่มบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ และคลายมันออกอย่างรวดเร็ว ร่างของเฮอร์ไมโอนี่ตกลงสู่งพื้น
เธอหายใจหอบและเอามือลูบที่คอไว้

" เห็นรึยังว่ามันมีตั้งหลายวิธี " เขาพูดและเดินลงบันไดไป

/ ทำไมเขาถึงทำอะไรต่อมิอะไรได้ ขนาดเราหรือแฮร์รี่ยังทำไม่ได้เลย เขามันตัวอันตรายจริงๆ / เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจและพยุงตัวเองขึ้น เธอค่อยๆเดินกลับเข้าไปในห้องและปิดประตูล็อคกลอนไว้