คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แจ็คแบมมอไซค์วิน - Intro ♡ {100%}
ท่ามกลางความร้อนระอุจากพระอาทิตย์ในเวลาเที่ยงวันของประเทศไทย รถมอเตอร์ไซต์ wave 125i สีดำ ขับขี่ฉวัดเฉวียนซิกแซกไปมาบนถนนที่มีการจราจรติดขัด ก่อนจะเลี้ยวเข้าซอยเพื่อหลบหนีความวุ่นวายของถนนใหญ่ เจ้าของรถโบกมือทักทายให้กับผู้คนในซอยที่เดินอยู่ตามทางเดินอย่างเป็นกันเอง ก่อนจะหักมอเตอร์ไซค์คู่ใจเลี้ยวเข้าจอดหน้าเพิงที่ทำด้วยไม้ มุงด้วยสังกะสี ที่เป็นจุดสำหรับจอดรถของวินมอเตอร์ไซค์ประจำซอยนี้..
“ร้อนโว้ยยยยยยยยยย แดดเมืองไทยนี่จะร้อนไปไหนวะ ร้อนจนตับจะแตก ม้ามจะระเบิดอยู่แล้วแม่ง” ‘แจ็คสัน’ หนุ่มหน้ามนคนขาสั้น ถอดหมวกกันน็อกออกวางบนโต๊ะที่มีรุ่นน้องสองคน เล่นหมากรุกกันอยู่ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะบ่นเสียงดังพร้อมกับจับคอเสื้อตัวเองสั่นเบาๆเพื่อคลายความร้อน
“บ่นแล้วได้ไรวะพี่ บ่นแล้วแดดมันร้อนน้อยลงป้ะวะครับ” ‘ยูคยอม’ รุ่นน้องหน้าหล่อที่เด็กที่สุดประจำวินนี้พูดขึ้น แต่สายตากลับยังไม่ยอมละไปจากกระดานหมากรุกตรงหน้า
“เออนั่นดิ่ มันก็ร้อนงี้แม่งทุกวันควรชินแล้วก็แฮปปี้กับมันได้ละ” ‘ยองแจ’ เด็กหนุ่มหน้าหวานประจำวิน เอ่ยเสริมขึ้นพร้อมยื่นขวดน้ำเย็นให้แจ็คสัน
“ไอ้สัส กูเป็นคนนะครับไม่ใช่เทเลทับบี้ที่จะได้แฮปปี้กับพระอาทิตย์ตลอดเวลา” พูดพลางยกขวดน้ำกระดกน้ำเข้าปาก อย่างคนหิวกระหาย เหมือนกับชีวิตนี้ไม่เคยกินน้ำมาตั้งแต่เกิด
“ได้อยู่นะพี่ ขาสั้นๆเหมือนกัน 55555555555555”
“พรู่ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“อิเชี่ยพี่แจ็คคคคคคคคคคค” ยูคยอมร้องโวยวายลุกจากเก้าอี้เมื่อโดนแจ็คสันพ่นน้ำออกจากปากใส่หัวตัวเอง “แม่งสกปรก โสโครกที่สุด คนหล่อแม่งรับไม่ได้อย่างแรง!!” พูดไปมือก็ขยี้น้ำออกจากหัวตัวเองไปด้วยความรังเกียจ
“อยากกวนตีนกูเองช่วยไม่ได้..” แจ็คสันไหวไหล่เบาๆก่อนจะหันไปหายองแจ “ มึงลุกดิ๊ ไปนั่งตรงนู้น กูจะมองแฟนกู”
“หูยยยยย แฟนกู~” ยูคยอมและยองแจจีบปากจีบคอพูดออกมาพร้อมกัน แล้วเบ้ปากใส่แจ็คสันอย่างพร้อมเพรียง
“กล้าพูดนะพี่ เขายอมรับเป็นแฟนด้วยรึยังเหอะ เห็นแม่งมองงี้มาเป็นปีๆละไม่คืบหน้าสักที”
“อะไรๆ ใครบอกไม่คืบหน้า น้องเขาแค่เขินกูเว้ย เลยยังไม่ได้ตกลงปลงใจเฉยๆ”
“อ้อหราาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”
“เออ!! เลิกกวนตีนแล้วหุบปากไปเลย ก่อนที่จะโดนกูเอาตีนอุดปากพวกมึงเนี่ย”
“ยกขาให้ถึงปากผมก่อนเหอะแล้วค่อยมาพูด”
“สัสยูค!”
“อุ๊บ! ‘x’ ” เด็กตัวสูงรีบเอามืออุดปากตัวเองพร้อมส่งตายิ้มไปให้คนเป็นพี่ที่นั่งอยู่อีกฝั่งเมื่อถูกหมายหัว
“เดี๋ยวเหอะมึง เดี๊ยะๆ” แจ็คสันชี้หน้ายูคยอมเป็นเชิงคาดโทษ ก่อนจะนั่งลงกอดอกเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วมองไปยังตึกแถวฝั่งตรงข้าม ที่เขามักจะนั่งมองเป็นประจำในเวลาที่ไม่มีผู้โดยสารเรียกใช้บริการ..
‘กาแฟเฮียบี’
ร้านกาแฟโบราณที่อร่อยที่สุดประจำซอยนี้ เพราะในซอยมีอยู่แค่ร้านเดียว ไม่อร่อยสุดก็ไม่รู้จะว่ายังไง.. ร้านนี้เปิดมานานกว่า 20 ปี ทั้งซอยนี้ถ้าพูดถึงกาแฟเฮียบีแน่นอนว่าไม่มีใครไม่รู้จัก แต่.. ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ความอร่อยของกาแฟ หรือการเปิดร้านมาอย่างยาวนาน
สิ่งที่ทำให้แจ็คสันต้องมานั่งมองเข้าไปในร้านกาแฟร้านนี้เป็นประจำทุกวันอยู่ที่ลูกชายสุดน่ารักของเจ้าของร้านต่างหาก เขากวาดสายตามองไปทั่วร้านเพื่อมองหาเป้าหมาย ก่อนจะเจอร่างบางของเด็กหนุ่มที่ตัวเองหมายปองเดินออกมาจากหลังร้าน เจ้าของใบหน้าน่ารักส่งยิ้มและพูดคุยกับลูกค้าอย่างเป็นกันเอง ทุกกิริยาท่าทางของเด็กหนุ่มตรงหน้าทำให้เขาไม่สามารถละสายตาไปไหนได้เลย จะก้าวซ้าย ก้าวขวา เดินหน้าหรือถอยหลัง ไม่ว่าจะทำอะไรเด็กคนนี้ก็ดูน่ารักไปซะหมด ขนาดแคะขี้มูกยังดูน่ารักอ่ะคิดเอาละกัน!
‘แม่งตอนเด็กๆแม่ให้กินข้าวกับอะไรวะ ทำไมโตมาถึงได้น่ารักขนาดนี้ แบมแบม..’
#แจ็คแบมมอไซค์วิน
1 เม้นท์ + 1 โหวต = 1 กำลังใจเนอะ
เราเพิ่งจะเริ่มเขียนฟิคไม่นาน ภาษาเลยยังไม่ค่อยดี แต่จะพยายามปรับไปเรื่อยๆน้า
ความคิดเห็น