คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : บ่วงปรารถนาจอมมาร 8.2
“บ้านใครคะ”
พราวพิรุณเอ่ยถามเมื่อภาคินขับรถมาจอดที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งมีลักษณะเหมือนบ้านพักตากอากาศที่อยู่ริมทะเล
และมีชายหาดที่เรียกได้ว่าเป็นหาดส่วนตัวของเหล่าบรรดามหาเศรษฐีมีเงินทั้งหลาย
หลังจากออกจากจุดชมวิว
เขาพาเธอไปกินข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งโดยอ้างว่าตัวเอง ‘หิว’ แล้วระหว่างที่กินข้าวเธอก็พยายามบอกเขาเรื่องที่เธอต้องการโรงแรมสำหรับพักค้างคืนกับเขาอย่างเป็นกังวล
เพราะตอนนั้นก็หนึ่งทุ่มแล้วจึงกลัวว่าจะหาโรงแรมลำบาก ในขณะที่เขานั้นนั่งกินอาหารอย่างสบายอกสบายใจในบรรยากาศแสนชิลล์
แล้วพอเธอเซ้าซี้มากเข้า สุดท้ายก็ได้รับคำตอบกลับมาอย่างรำคาญว่า
‘รู้แล้ว
จะย้ำอะไรนักหนา เอาเป็นว่ายังไงคืนนี้ผมไม่ทิ้งให้คุณนอนข้างถนนหรอกน่า’
แต่ถึงเขาจะบอกแบบนั้น
ไม่ว่าอย่างไรพราวพิรุณก็อดที่จะใจตุ้มๆ ต่อมๆ ไม่ได้อยู่ดี ก็คนอารมณ์แปรปรวนจะไปเอาแน่เอานอนอะไรได้
“ที่นี่เป็นบ้านพักของครอบครัวผมเอง
คืนนี้เราจะค้างกันที่นี่”
“เรา?”
ดวงตาของเธอเบิกกว้าง “หมายถึงท่านผู้อำนวยการกับฉันน่ะเหรอคะ”
“ก็แล้วตอนนี้นอกจากคุณกับผม
มีคนอื่นอีกไหมล่ะ”
เขาว่าแล้วเปิดประตูก้าวลงไปจากรถ
ก่อนจะเอื้อมไปหยิบถุงข้าวของหลายถุงจากด้านหลังเบาะที่นั่งแล้วเดินเข้าบ้านไป
พราวพิรุณเห็นแบบนั้นก็รีบตามเขาลงไปทันที ก็แน่ล่ะ
เพราะถึงนั่งอยู่ในรถต่อไปก็เปล่าประโยชน์ ในเมื่อเธอดันหลวมตัวมากับเขาแล้วนี่นา
พราวพิรุณเดินตามร่างสูงไป
ขณะเดียวกันก็สำรวจบ้านที่เขาบอกว่าเป็นบ้านพักตากอากาศของครอบครัว ซึ่งมีอยู่สองตึก
ตึกด้านขวานั้นเป็นตัวบ้านสไตล์โมเดิร์นขนาดสองชั้นหลังใหญ่ ในขณะที่ตึกด้านซ้ายซึ่งถูกคั่นกลางด้วยสระว่ายน้ำเป็นบ้านชั้นเดียวขนาดเล็ก
แต่ก็ตกแต่งได้อย่างน่ารักและเหมาะอย่างยิ่งสำหรับจัดงานปาร์ตี้
ภาคินเปิดประตูบ้านพักที่อยู่ทางด้านซ้ายซึ่งเขาโทรศัพท์สั่งให้คนดูแลมาเปิดเอาไว้ตั้งแต่เมื่อตอนบ่าย
ก่อนจะวางถุงข้าวของที่ใช้เวลาระหว่างรอพราวพิรุณให้ปากคำอยู่ที่สถานีตำรวจออกไปหาซื้อมาไว้บนโต๊ะภายในห้องนั่งเล่น
ก่อนที่สายตาจะเหลือบเห็นร่างบอบบางเดินตามเข้ามา
“ผมให้คนเปิดบ้านแค่หลังนี้
เพราะเรามากันกะทันหัน ถ้าเปิดบ้านใหญ่คงทำความสะอาดไม่ทัน”
เจ้าของบ้านเอ่ยบอกแล้วพยักหน้าเบาๆ ไปที่ประตูห้องห้องหนึ่ง
“คืนนี้คุณก็นอนในห้องละกัน เดี๋ยวผมนอนโซฟาข้างนอกนี่เอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ
คุณ...เอ่อ ท่านผู้อำนวยการนอนในห้องเถอะค่ะ ฉันนอนที่โซฟาข้างนอกได้”
เธอรีบบอกเขาอย่างเกรงใจ แค่เขาไม่เอาเธอไปทิ้งไว้ที่ไหนอีกก็ถือว่าดีมากแล้ว
“ผมสั่งยังไงก็ทำตามนั้น”
เขาตัดบทอย่างรำคาญ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องมาทำอะไรๆ เพื่อผู้หญิงใจร้ายคนนี้อีกทำไม...แต่จะให้เขาตัดใจไม่ดูดำดูดีก็ทำไม่ลงอีกเหมือนกัน
“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณค่ะ”
แม้จะรู้สึกเกรงใจอยู่บ้าง แต่เมื่อเขาบอกว่านั่นคือคำสั่งพราวพิรุณก็คร้านจะทำตัวเรื่องมาก
สุดท้ายเลยเตรียมจะเดินเข้าห้อง แต่ก้าวได้เพียงสองสามก้าว
เสียงของเขาก็หยุดขาเธอไว้
และเมื่อหันกลับไปเธอก็พบกับถุงข้าวของสองสามถุงถูกยื่นมาตรงหน้า
“เอานี่ไปด้วย”
“อะไรคะ”
“เอาเข้าไปดูก็รู้เอง
ทำไมต้องถาม”
แล้วตอบดีๆ
ไม่ได้หรือไง ทำไมต้องยียวนกวนประสาท
พราวพิรุณนึกอย่างเข่นเขี้ยวในใจ
แต่ก็รับถุงมาจากมือเขา ก่อนจะเข้าห้องไป และเมื่อเข้ามาภายในห้อง สิ่งแรกที่ทำหลังจากวางข้าวของในมือไว้บนเตียงก็คือมองสำรวจไปรอบๆ
ซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าเฟอร์นิเจอร์เท่าที่จำเป็น
และนั่นจึงทำให้ห้องนอนห้องนี้ดูโปร่งโล่ง
แต่ที่ทำให้เธอตื่นตาตื่นใจนั่นก็คือ
ที่ด้านหนึ่งของห้องเป็นกระจกซึ่งสามารถเปิดออกไปยังระเบียงสำหรับชมวิวทะเลสวยๆ
ได้ด้วย
ครืน...ครืน...
ขณะที่พราวพิรุณกำลังเกาะกระจกมองออกไปด้านนอก
จู่ๆ เสียงฟ้าก็ร้องคำรามขึ้นมา
ทำให้เธอต้องรีบกลับมาที่เตียงซึ่งวางกระเป๋ากับถุงข้าวของไว้
ก่อนจะเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเสียบกับสายชาร์จแบตเตอรี่ที่เธอหยิบของภาคินติดมือมาด้วย
จากนั้นก็เปิดถุงข้าวของออกดู
ซึ่งเธอก็พบกับเสื้อยืดสองสามตัวพร้อมกับกางเกงผ้าอีกสองตัว
เป็นขาสั้นสีฟ้าหนึ่งตัว แล้วก็ขาห้าส่วนสีขาวอีกหนึ่งตัว แต่ที่ทำเอาพราวพิรุณถึงกับหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศนั่นก็คือชุดชั้นในที่อยู่ในถุงใบหนึ่ง
ซึ่งมัน...
มันจะเยอะไปไหม!?
พราวพิรุณเทชุดชั้นในที่อยู่ในถุงออกมาด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าวอย่างช่วยไม่ได้
และเมื่อหยิบขึ้นมาทีละชิ้น นับรวมๆ แล้วก็เกือบยี่สิบชุด มีต่างไซซ์ต่างสีเหมือนกับว่าคนซื้อไม่ได้เจาะจง
ซึ่งถ้าหากภาคินเป็นคนซื้อ เธอก็เดาได้ไม่ยากเลยว่าเขาคงจะบอกให้คนขายหยิบๆ
ใส่ถุงมาอย่างแน่นอน
ไม่รู้ทำไมว่าพอนึกภาพตอนที่เขาซื้อชุดชั้นในพวกนี้มาให้
เธอถึงได้ทั้งรู้สึกเขินพอๆ กับรู้สึกขำก็ไม่รู้
เสียงฟ้าร้องดังหนักและถี่ขึ้นเรื่อยๆ
และไม่นานฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก พราวพิรุณนั่งมองสายฝนตกลงมากระทบกับกระจกหน้าต่างอยู่ครู่หนึ่ง
นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวัน แล้วพรุ่งนี้ยังต้องไปจัดการกับเรื่องบ้านอีก
ดังนั้นจึงคิดว่าควรจะรีบอาบน้ำนอนเสียทีเพราะนี่ก็ดึกมากพอสมควรแล้ว
เข้ามาในห้องน้ำ
พราวพิรุณก็เห็นว่ามีผ้าขนหนูเตรียมไว้ให้ เธอจึงถอดเสื้อผ้าออกแล้วแขวนไว้ที่ราว
ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำซึ่งเป็นกระจกใส จากนั้นก็เอื้อมไปเปิดชาวเวอร์
และในทันทีทันใดสายน้ำอุ่นๆ ก็โปรยปรายลงมาสร้างความสดชื่นให้กับร่างกาย รวมถึงความเครียดที่สะสมก็ค่อยๆ
คลายลง
เธอเห็นแล้วว่านอกจากสบู่กับครีมอาบน้ำก็ยังมีแชมพูด้วย
จึงเอื้อมมือไปปิดชาวเวอร์แล้วหยิบแชมพูมาสระผม ทว่าขณะที่กำลังขยี้ฟองและนวดหนังศีรษะอยู่นั้น...
พึ่บ!
“กรี๊ดดดด!!!”
อีบุ๊กมาแล้วน้าาาาาาา
ฝากอีบุ๊กเรื่องอื่นๆ ด้วยนะคะ
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น