[Fic Digimon]"โรงเรียนดิจิมอน"ใครไม่ซ่าอย่ามาท้าเฟ้ย!!!

ลำดับตอนที่ #14 : บทเรียนที่ 12 เรื่องราวของยามาโตะ&ไทจิ (100%)

     ผมคิดว่าคงถึงเวลาเเล้วครับ ผมคิดว่าให้ไทจิเป็นคนเล่าตั้งเเต่ช่วงเเรกๆ เดี๋ยวตอนท้ายๆผมจะเล่าเอง


                                                                      ***************************
     วันประกาศผลสอบโรงเรียนดิจิมอน

     ผมยางามิ ไทจิ เป็นประธานสภานักเรียนของโรงเรียนดิจิมอน ตั้งเเต่ยังไม่เปิดเทอมผมต้องเจอเรื่องวุ่นๆ น่ารำคาญตั้งเเต่เช้า ระหว่างที่ผมมาส่งฮิคาริ ฮิคาริเป็นน้องสาวของผม เธอมาสอบเข้าเรียนโรงเรียนนี้ พอเธอเก็บเเว่นของเด็กเมื่อวานซืนที่หายเข้าไปโรงเรียนเธอก็ดันหายไปกะเค้าด้วย ทำให้ผมต้องยืนโด่อยู่คนเดียวท่ามกลางหมู่คนทั้งหลายต่างฝ่ายต่างก็เเย่งกันดูผลสอบ อะไรกันนักหนานะ

     "ไทจิ นายก็มาด้วยหรอ"คนที่เรียกผมคือเพื่อนสาวที่ผมรู้จักมานาน ทาเคโนะอุจิ โซระ เธอยิ้มเเป้นเหมือนปกติ นั้นก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะ เเต่ทำไมจู่ๆความรู้สึกดีๆที่พึ้งเกิดขึ้นกับผมกลับลงฮวบรวดเร็ว อาจเป็นเพราะคนที่อยู่ข้างหลังโซระ อิชิดะ ยามาโตะยิ้มกวนประสาทผมเเต่เช้า ทั้งที่ตอนเช้า อากาศดีๆควรมีเรื่องที่น่าดู น่าชมกว่านี้น๊า

     "นายอย่าเอาเเต่ทำหน้าบูดเป็นตูดปลากระเบนเเบบนี้ได้มะ ไทจิ"โซระเอามือเท้าสะเอว เเสดงว่าเธอจะเริ่มเเปลร่างเป็น"คุณเเม่"เเล้วล่ะสิ เหนื่อยนะเนี้ย

     "ไทจิ พอดีชั้นคิดถึงนาย"ยามาโตะ ขอร้องเถอะผมไม่อยากเซ็งไปมากกว่านี้เเล้ว ขอละคำพูดเน่าๆหยุดซะทีเถอะ

     "เออน่า เข้าเรื่องดีกว่า ตกลงว่าที่นัดชั้นมาทำอะไร"โซระยิ้ม ยิ้มเเบบเเปลกๆเเสดงว่าต้องมีอะไรเเน่ๆ

     "วันนี้เราจะมาคุยเรื่องรับน้องไง ลืมไปเเล้วหรอไทจิ"เอ่อ... ลืมไปซะสนิทเลย ดินะผมที่มาส่งฮิคาริ

     "อ้อ งั้นระหว่างคุย เราน่าจะหาอะไรกินดีกว่านะ"

                                                                         ////////////////////////////////////

    ม้านั่งในสวนหน้าห้องพัก เเถวนี้ยังไม่มีใครอยู่ ต้องรออีกอาทิตย์หนึ่งถึงจะเข้าได้ ตอนนี้ผมนั่งคุยอยู่กับเพื่อนๆของผมหลายคน ไม่ว่าจะเป็นโคจิโร่ สมองของสภา มีมี่ คุณหนูผู้สร้างสีสัน เเต่โจไม่มา เเสดงว่าอาจารย์คงจะใช้โจอีกร้อยเเปดพันเก้า น่าสงสารจริงๆ ผมคิดว่าคงจะดีกว่านี้ ถ้าเจ้ายามาโตะไม่มาจับนู้นนี่ผมหรือไม่ก็เเย่งขนมจากผมไฟ

    "....ตกลงเอาเเบบนี้นะ ไทจิฟังอยู่หรือป่าว"เสียงของโซระปลุกผมให้ตื่นจากฝันกลางวัน ผมเลยตอบตกลงโดยที่ไม่รู้อะไรเลย ยามาโตะเเอบหัวเราะ ผมยิ่งมองยิ่งเซ็งกับมันเข้าไปทุกที

    "งั้นเราพอเเค่นี้ก่อน อาทิตย์หน้าเจอกัน"

                                                                         /////////////////////////////////

     อาทิตย์หนึ่งผ่านไป หลังจากที่ผมมาส่งฮิคาริมาปฐทนิเทศ ผมลากกระเป๋าไปยังห้องพัก ซึ่งผมไม่ค่อยพิศมัยเท่าไร เพราะเลขห้องผมมันดันเลข 13 (เลขสยองขวัญอีกละ) พอผมเดินขึ้นมายังห้องผมกลับมีป้ายเเปะเอาไว้

     สำหรับนักเรียนปี 2 ให้ย้ายไปยังชั้น 2 เลขห้องเดิม....

     หมายความว่าผมไม่ต้องอยู่ห้องเลขสยองขวัญอีกเเล้ว ผมเลยเดินขึ้นชั้นสองมองหารายชื่อห้องพักที่ผมอยู่ ตายละ เลข 13 อะไรกันนักกันหนานะ ถึงจะอยู่คนละชั้น เเต่เลขนี้มัน... ช่างเถอะ พอผมเปิดประตูเข้ามา เหมือนกับห้องที่ผมเคยอยู่ คือมีเตียงอยู่สี่เตียง ตู้เสื้อผ้า 2 ตัว โต๊ะ 2 ตัว ห้องน้ำ 2 ห้อง เตียงหนึ่งติดผนังฝั่งซ้ายมือมีคนจับจองไว้เเล้ว เเต่คนที่นอนอยู่นั้นกลับเป็น...

      "ยะ...ยา..มาโตะ นายมาทำอะไรที่นี่"เจ้ายามาโตะหันมายิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มที่ผมเกลียดที่สุดเเถมผมถูกเจ้านี้มองผมเเบบนี้ทุกครั้งที่ผมอยู่ตามลำพังกับเจ้ายามาโตะสองคน

      "หวัดดีไทจิ ชั้นรอนายมานานเเล้วล่ะ"ทำไมรอยยิ้มเจ้านี่มันทำไห้ผมปวกประสาทจริงๆ เสียงโทรศัพย์ของผมดังขึ้น คนที่โทรมาเป็นโซระ

      "ดี โซระมีไรหรอ"

      "วันนี้เราจะไปเมืองไทยกัน ไปไหมไทจิ"ผมหันไปมองเจ้ายามาโตะเเวบหนึ่งเเล้วหันมาคุยกับโซระต่อ

      "ทำไมหรอ"

      "ยามาโตะเขาได้เป็นดารารับเชิญที่นู่น คุณซานาดะเขาชวนชั้นกับนาย ไปไหมล่ะ"

      ผมยืนคิดครู่หนึ่ง ทำไมใจผมมันดันสู้กันรุนเเรง ใจหนึ่งอยากไป อีกใจก็เป็นห่วงน้องสาว ผมก็เลย...

       "งั้นชั้นไปด้วยละกัน"โซระกดวางหูทันที จู่ๆเเขนเเข็งเเรงสองข้างโอบตัวผมเเน่น "นายทำบ้าอะไรของนาย ยามาโตะ"

       "ดีใจที่นายไปด้วย ไทจิ"ใบหน้าของเจ้านั่นซุกไซ้ที่คอผม จะทำบ้าอะไรฟระ

         "หยุดทำบ้าๆนะเฟ้ย ยามาโตะ"ผมยิ่งดิ้น เเรงเจ้ายามาโตะยิ่นเเน่นกว่าเดิม ผมไม่สามารถสู้เเรงยามาโตะได้เลย พอผมหันไปมองมัน สายตาที่ยามาโตะมองมาที่ผมทำให้ผมเเทบอ่อนเเรง ใบหน้าของยามาโตะเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมแทบจะได้ยินเสียงในใจของยามาโตะ

        "ไทจิ ยามาโตะ โก ทู ไทยเเลนด์กันเถอะ!!!!"โซระเปิดประตูห้องดังปัง!! ทำให้ผมหลุดรอดจากยามาโตะไปได้ เเต่...

        "โซระเข้ามาได้ไง นี่หอพักชายนะ"โซระยักไหล่นิดหน่อย หมายความว่าเเอบเข้ามาชัวป๊าบ ผมหันไปมองหน้ายามาโตะ ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่สนใจในสิ่งที่ทำกับผมลงไปเมื่อกี๊

        "ไปกันเถอะ โซระ"

                                                                        /////////////////////////////////////////

       หลังจากที่ผม โซระ เเละยามาโตะนั่งก้นเปียกก้นเเฉะกัน 5 ชั่วโมงจากญี่ปุ่นมาเมืองไทย สิ่งที่ผมประทับใจในไทยเเทบเป็นศูนย์ เพราะพอผมเดินลงจากเครื่องปุ๊บ สาวๆที่จัดว่าน่ารักเเทบทุกคนต่างวิ่งกรูเข้าไปทางผม จริงๆเป็นเพราะพวกหล่อนต่างก็ไปรุมยามาโตะเหมือนเเมลงวันตอมกองอึ(คิดเข้าไปได้) มีอยุ่อย่างที่ผมประทับใจในทันทีก็คือ ผมเจอเพื่อนของผม มีมี่ เเต่โคจิโร่ เเละโจไม่ได้มาด้วย สงสังคงโดนอาจารย์ใช้ชัว 

       "พวกเเมลงวันทั้งหลาย ออกไปจากกองอึของฉันนะยะ!!!"เสียงผู้หญิงไม่ใช่ ผู้ชายไม่เชิงดังอยู่ข้างหลังเพื่อนผมสามคน ผมไม่เห็นตัวคนพูด เเต่น้ำเสียงบ่งบอกได้เลยว่า ใครไม่ทำตาม ตายลูกเดียว

     คำพูดเหล่านั้นได้ผล พวกสาวๆต่างค่อยปล่อยทางให้ผม โซระ เเละยามาโตะเดินผ่านเเต่โดยดี พอพวกผมเดินไปหาทุกคนที่เหลือ เเล้วผมก็เจอกับคนที่ไล่พวกเเมลงวัน เขาเป็นผู้ชาย ผมสีน้ำตาลดำตัดซอยสั้น ตาสีดำสนิททำให้ผมนึกถึงเด็กเมื่อวานซืนที่มาเจ๊าะเเจ๊ะฮิคาริ ผิวสีเทนเข้มๆ เสื้อผ้าที่ใส่ยังกับชุดทหารผ่านศึก เเละก็สูงพอๆกับผม

      "สวัสดีครับอิชิดะ ยามาโตะ นักร้องขวัญใจวัยรุ่น คุณดังมากในที่นี่ ถึงพวกสาวๆส่วยใหญ่จะนิยมเกาหลี เเต่สาวเเมลงวันพวกนั้นเป็นพวกบ้าดารา เเละก็ยางามิ ไทจิเเละทาเคโนะอุจิ โซระ ผมดีใจที่พวกคุณมาตามคำเชิญ ผมซานาดะ ยูกิมูระ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ"ระหว่างที่พูด เขาเดินเข้ากอดยามาโตะ ทำให้ผมรู้สึกหมั่นไส้ ดูเหมือนว่าซานาดะ ยูกิมูระก็สังเกตเห็นผมจึงเดินเข้ามาทักทายผมกับโซระ หน้าด้าน

     "ผมไม่ได้ชอบยามาโตะหรอกครับ ไทจิซัง มารยาทน่ะ"คิดว่าผมเชื่องั้นหรอ ไม่มีทาง

     "เเล้วเราจะไปกันหรือยังคะ คูณซานาดะ"มีมี่เดินมาคุยกับซานาดะ ยูกิมูระ เขายักไหล่พลางมองมาที่ผม แล้วยิ้ม รอยยิ้มเหมือนกับของยามาโตะ ผมเกลียดที่สุด

                                                                           /////////////////////////////////////////

   ยูกิมูระพาพวกผมมาโรงเเรมเเห่งหนึ่งใจกลางเมือง นับว่าเป็นโรงเเรมสำหรับคนมีกะตังค์โดยเฉพาะ ผมมองไปรอบๆข้าวของที่จัดตกเเต่งระยิบระยับ โซระกับมีมี่ยืนอยู่ข้างๆยูกิมูระ เเล้วพูดกับเขากระซิบกระซาบอย่างหน้าสงสัย ไม่พอเจ้ายูกิยังเอาเเต่มองผมจนขนลุกขนพองไปหมด

      "โซระพักอยู่กับมีมี่ชั้นเก้า ห้อง201 ส่วนยามาโตะกับไทจิก็ห้องติดกัน"ยูกิมูระยื่นกุญเเจใซระก่อนจะเดินเอากุญเเจมาให้ผม ผมงงไปกับคำพูด ผมจึงตัดสินใจถามออกไป

      "เเล้วคุณล่ะครับ หวังว่าผมคงไม่ได้นอนกับยามาโตะเเค่...."

      "สองคน ตามนั้นเเหละ"ผมรู้ได้เลยว่า ตัวของผมสั่นพับๆรู้สึกยังไง ผมก็บอกไม่ได้ พอผมหันไปมองยามาโตะ เจ้าตัวกลับยืนเก็กเท่ไปทำไมก็ไม่รู้

       "งั้นเราไปเก็บของ เเล้วก็เดินเที่ยวเเถวนี้เป็นไง"มีมี่บอกพลางลากกระเป๋านำไปคนเเรก โซระกับผมเดินตามไป ส่วนยามาโตะกับยูกิมูระฝากกระเป๋าของยามาโตะเเล้วเดินออกจากโรงเเรมไปไหนไม่รู้ ซึ่งผมก็ไม่สนใจอะไร

                                                                  ////////////////////////////////////

        ผมคิดผิด ที่ผมต้องเดินมากับโซระเเละก็มีมี่ ตอนนี้ในมือของผมเต็มไปด้วยถุงกระดาษราคาเเพง ข้าวของข้างในก็ไม่ใช่ของผมเหมือนกัน มีมี่ซื้อทุกอย่างที่ขวางหน้า มีโซระตามสนับสนุน ผมคิดเสมอเลยว่าสองคนนี้เอาเงินมากมายมาจากไหน ผมน่าจะนอนเล่นดูทีวีในโรงเเรมคงจะดีกว่านี้ ผมมาคิดเอาตอนนี้ก็สายไปเเล้วล่ะ

                                                                 ///////////////////////////////////

      ยามาโตะอยู่ในห้องตอนที่ผมพึ่งกลับมาจากการเป็นขี้ข้าของโซระ เห็นเขานั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง หน้าปกมันเขียนไว้ว่า "พูดทักทายเเละมารยาทของไทยฉบับคนญี่ปุ่น" ผมอยากรู้จังเลยว่าคุณยูกิมูระเขาคิดอะไรอยู่

     "ไทจิ"เสียงดังจากข้างหลังผม พอผมหันไปมองตอนนี้ยามาโตะมองมายังผม สายตาของเขามองมายังผม ทำให้ผมรู้สึกว่าภายในร่างกายกำลังร้อนผ่าวเหมือนต้องการอะไรซักอย่างมากๆ ผมต้องต่อสู้กับความต้องการนั้นให้หายไปก่อนที่ผมจะหยุดไม่ได้

      "ไทจิ..."

      "ชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ"ผมหันกลับเเล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที ไม่รู้ทำไมผมถึงทำอย่างนั้น ผมหันไปมองยังกระจก เห็นชัดได้เลยว่าผมหน้าเเดง

                                                               ///////////////////////////////////////

     [(ตอนนี้ให้ผมเป็นคนเล่าดีกว่าครับ เพราะสติเจ้าไทจิไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เลยเล่าอะไรไม่ได้->ตังเม)]

      เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเดินจากห้องน้ำในชุดผ้าคลุมสีขาวสะอาด ผมเปียกที่พึ่งสระเสร็จหมาดๆหยดลงบนผิวเนื้อเนียน ดวงตาสีน้ำตาลมองไปยังเด็กหนุ่มผมทองที่นั่งอยุ่บนเตียงหรูหราในห้อง ในมือมีหนังสือเล่มบางคั่นระหว่างหน้าเอาไว้

      "ไทจิเสร็จเเล้วหรอ"ใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรจากสวรรค์เงยหน้าจากหนังสือมามองเด็กหนุ่มเบื่องหน้า ไทจิเดินมานั่งข้างๆ เพื่อนชายพลางเช็ดหัวตัวเอง

       "อ่านไปทำไมหรอ ยามาโตะ"เจ้าตัวถาม ยามาโตะหันมามองหนุ่มร่างบางข้างๆ โยนหนังสือให้พ้นตัว มือเเข็งเเรงของยามาโตะกดร่างบางลงกับเตียงทำให้ร่างบางไม่ทันตั้งตัว 

       "ยามาโตะ นายจะทำบะ...อุ๊บ"ไม่ทันที่ร่างบางจะโต้ตอบอะไร ร่างสูงก้มประกบริมฝีปากของอีกฝ่ายไม่ให้ขัดขืน ร่างบางเเทบหมดเเรงเพื่อเจอกับความเร่าร้อนในความต้องการของร่างกายตน รสจูบของทั้งสองต่างก็เเลกภายในใจกันเเละกันไม่ลดละ มือเเข็งเเรงข้างหนึ่งของร่างสูงควานหาไออุ่นจากร่างบางผ่านเเผ่นอกสวยได้รูป เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลค่อยๆเอามือทั้งสองข้างไล่ไปตามไรผมอีกฝ่ายหวังไม่ให้ร่างสูงพละไปจากตน

     .
     .
     .
     .
     ..... [(เเละเอ็นซีที่ใครไม่ยอมรับ http://g4.buildboard.com/viewtopic.php/36/320/196/0/ ครั้งเรกของผม ขอขอบคุณชมรมคนรักดิจิมอน ที่ให้คำเเนะนำดีกับผมในเรื่องนี้)->ตังเม]

     .
     .
     .
     .
                                                           //////////////////////////////////////////////

     [(ตอนนี้ให้ไทจิเล่าเเล้วครับ หลังจากได้สติกลับมา-->ตังเม)]

     ผมตื่นเช้ามารู้สึกหมดเรี่ยวหมดเเรง ทั้นที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย ถึงผมจะตื่นสายประจำ เเต่ไม่เคยเป้นอย่างนี้เลยนะ

     "ตื่นเเล้วหรอ ไทจิ"ผมหันหน้ามองไปยังเสียงข้างๆ นั้นพอทำให้ผมมีเเรงลุกขึ้นมาทันที เส้นเเปร๊บๆวิ่งทั่วทั้งหลังทั้งเอว ผมต้องนั้งงอก้มจูบพื้น(เตียง) เกิดอะไรขึ้นน่ะ เมื่อคืนเนี้ย

      "ทำมายนายมานั่งข้างๆชั้น"ผมยังคงก้มจูบพี้นเตียงในท่าเดิม พยายามมองไปข้างๆเตียง เห็นเจ้ายามาโตะในชุดเสื้อผ้าที่โซระซื้อมาเเล้วฝากผมมาให้มัน เท่ก็จริงหรอก เเต่ยิ่งมองมันยิ่งเซ็งกะชีวิต

      "ถ้านายไม่มีเเรงลุก... งั้นชั้นช่วย"ผมรู้สึกเลยว่า ผมวิ่งเข้าห้องน้ำทั้งที่ตัวล่อนจ้อน มารู้ตัวอีกทีผมดันลืมผ้าขนหนู

       "ยามาโตะ เอาผ้าขนหนูมาให้ที"ผมยื่นเเขนออกนอกประตู เผื่อเกิดอะไรขึ้นจะได้ปิดประตูทัน ยามาโตะส่งผ้าขนหนูเเละก็เสื้อผ้าใหม่ให้ ไม่มีท่าทีกวนอะไร มันเเปลก

       "เมื่อคืน เกิดอะไรขึ้นกะชั้น ยามาโตะ"ไม่ทันที่ผมจะพูดจบ ยามาโตะผลักประตูห้องน้ำทำให้ผมแทบปิดประตูไม่ทัน ก้นกระเเทกพื้นเต็มรัก เจ็บกว่าเมื่อเช้าอีกเท่าตัว

       "จำไม่ได้จริงๆหรอ ไทจิ"ยามาโตะมองผม ตาของเขาไม่เหมือนทุกครั้งที่ชอบเเกล้งผม เเต่ออกเศร้าๆปนผิดหวัง พอมันมองผมเเบบนั้นก็เดินออกจากห้องน้ำ เเถมยังปิดประตูให้ด้วย ผมรีบลุกไปกดล๊อคกุญเเจ ผมคิดผิดหรือป่าวที่ผมไปถามยามาโตะเเบบนั้น

                                                                     /////////////////////////////////////////////

     ตอนผมตื่นนอนก็ปาไปเกือบเที่ยง พอผมออกจากห้องห็นโซระกะมีมี่เอากระเป๋ามาวางไว้หน้าห้องตัวเอง เยอะมากจนทางเดินเเคบลงกระทันหัน ที่ช๊อปเมื่อวานยังไม่พออีกหรอ ผมรู้เลยว่าอนาคตของผมกำลังจะเกิดขึ้น

     "ไทจิจ๋า....ช่วยขนของพวกนี้ลงข้างล่างที"ผมว่าเเล้วว่ามันจะเป็นเเบบนี้ เเต่ผมก็ยอมยกของพวกนี้ดีกว่า อยู่ในห้องกะยามาโตะอะนะ

      "ก็ได้ ขนครึ่งเดียวนะ"

                                                                         //////////////////////////////////////////

      เเรงของผมหดหายไปพอผมมาถึงชั้นรับเเขก ทุกๆคนมองผมเป็นตาเดียว ไม่ได้อยากเด่นอยากดังซะหน่อย มองอยู่ได้

      "ยางามิ ทำไมมาขนของคนเดียวล่ะ"เสียงที่ผมไม่พิสมัยรองมาจากยามาโตะ ซานาดะ ยูกิมูระ เเถมยังตะโกนดังลั่งกลัวผมจะไม่ได้ยิน พอเขาเดินเข้าใกล้ผม ผมรู้สึกว่าเขาดูเเปลกไปจากเดิมนิดหน่อย ตรงที่เสื้อผ้าไม่ได้เป็นชุดทหารเหมือนเมื่อวาน เเต่เป็นเสื้อสีขาวยังกับชุดนักเรียน กางเกงขายาวสีเทา ที่อกเสื้อมีเข็มกลัดสีทองเขียนไว้ว่า AES 

      "ก็เปล่าผมเเค่..."คุณยูกิดึงถุงจากมือของผมช่วยผมไปมากกว่าครึ่งหนึ่งในมือผม

       "ถูกใช้ถือของ... ที่ไม่ใช่ของตัวเอง ผมรู้ดีน่า"คุณยูกิยิ้มเเป้นมาให้ผม ผมมองดูเหมือนเขาเป็นเด็กเล็กๆ เหมือนฮิคาริตอนเด็กๆ เลย คุณยูกิพาผมมายังที่จอดรถข้างนอก เเดดตอนเที่ยงของไทยนี้สุดๆไปเลย พอผมเดินมาถึงทั้งตัวก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ที่อาบน้ำไปหมดประโยชน์ทันที

        "ไทจัง... ยุตกี้ ชั้นช่วยนะ"ผมได้ยินเสียงหญิงสาวลงจากรถตู้สีน้ำเงินเบื่องหน้า พอเดินเข้ามาใกล้ผม เธอมีผมสีดำสนิดยาวถึงไหล่ ปลายผมด้ายข้างร้องลูกปัด เสื้อผ้าที่ใส่เหมือนกับของยูกิ เเค่เพียงเธอใส่กระโปรงลายสก๊อตสีเเดง น่ารักดีนะ

       "เอ้ย มองอะไร ไม่เคยเห็นคนสวยหรอยะ"หล่อนเท้าสะเอว เเล้วก็เดินกลับไปที่รถ ผมคิดผิด เห็นว่าเธอน่ารักไปได้ยังไงกัน พอผมกับยูกิมาถึงรถ ยามาโตะ โซระ มีมี่มานั่งรอในรถเเล้ว อะไรกัน ให้ผมยกมาคนเดียวเนี่ยนะ กับยูกิด้วย

      "ไทจิ ขอบใจมาก โฮโอะจังช่วยยกมาให้เเล้วล่ะ"ผมมองไปหลังรถ เยอะกว่าที่ผมยกมาอีก ผมมองหาผุ้หญิงคนเมื่อกี้ กลับกลายเป็นว่า เธอกำลังเกาะเเขนยามาโตะ... ยังกับเป็นของตัวเองงั้นเเหละ น่าหมั่นไส้จริงๆยัยนี่

      "หีงหรอ ไทจิ"ความรู้สึกร้อนๆวิ่งปร๊าดทั่วหน้า ทำไมผมรู้สึกเเบบนั้น คำพูดเมื่อกี้...ของยูกิหรอ เสียงยูกิไม่ได้เป็นเเบบนั้นซะหน่อย เสียงยามาโตะ...หรอ

     "ไทจิ ขึ้นรถสิ ยามาโตะเค้ามีงานทำนะ"ผมขึ้นนั่งรถ เเถวหลัง ผมขอนั่งคนเดียวดีกว่า ยามาโตะมีโฮโอะอยุ่นี่ ไม่ต้องมาสนผมหรอก พอรถออกจากโรงเเรม คนที่มานั่งข้างๆผม เป็นโฮโอะ

      "ไทจัง ไม่ไปนั่งเเถวน่าล่ะ ยุตกี้เค้าขับซิ่งนา~"ผมเเหล่มองเธอ น่าเบื่อจริงๆ

      "ไม่ ทำไม"

      "เห็นชั้นเกาะยาตจังเเล้วหึงใชมะ ฮิฮิ"หล่อนมองผมเหมือนกับที่ยูกิมองผมตอนเเรกที่เจอกัน

      "หมายความว่าไง"

      "ก็เรื่องเมื่อคืน เธอกะยาตจังน่ะ..."

      "ปราง ชั้นบอกเเล้วนะ!!!"เสียงตะโกนมาจากที่นั่งขับรถ ยูกิจ้องหน้าเขม็งมายังทางผม คำพุดเมื่อกี้ผมไม่รู้ว่าเขาพูดว่าอะไร

       "ก้ได้ ตังเม"โฮโอะใช้ภาษาพูดเเบบเดียวกับที่ยูกิพูดเมื่อกี้ ที่พูดคงจะเป็นภาษาไทยมัง ผมอยากรู้จังว่าเค้าพูดอะไร


                                                           ////////////////////////////////////////////////////////////

      ยูกิพาพวกผมมายังห้างเเห่งหนึ่ง ผมรู้สึไปเองหรือป่าวว่า... ผมจะถูกใช้ถือของอีกเเล้ว เซ็ง=3=

      "วันนี่ยามาโตะมีเเจกลายเซ็น โซระ มีมี่ โฮโอะ เเละก็ไทจิเป็นบอดิการ์ดนะ"พูดจบ ยูกิก็ยื่นถุงเสื้อผ้าให้กับพวกผม สาวๆทั้งสามไปเปลื่ยนชุดในรถ ส่วนผม ยามาโตะ เเละก็ยูกิรออยู่ข้างนอก

      "ไทจิ คิดว่าผมชอบยามาโตะหรอครับ"ยูกิหันมาคุยกับผม ยามาโตะก็หันมามองผมเป็นตาเดียว ผมรู้สึกอยากมุดเเผ่นดินหนีไปให้พ้นจังเลย

      "เปล่าซะหน่อย มาถามชั้นเเบบนั้นทำไม"

      "ก็เห็นนายมองชั้นกับโฮโอะตอนกอดยามาโตะมองด้วยสายตาเเบบเห็นได้ชัด"คำพูดยูกิเสียบที่ใจกลางอกผมเต็มเป้า ผมเเทบอยากชกเจ้ายูกิเเบบจังๆชักครั้ง ดีนะที่พวกผู้หญิงเเต่งตัวกันเสร็จเเล้ว อารมณ์ของผมคงสูงปรีดกว่านี้

                                                                ///////////////////////////////////////////////////////

     ห้างที่ยูกิพามา คือสยามพารากอน มีพวกของให้ซื้อสารพัดอย่างเท่าที่ต้องการ ส่วนใหญ่มีเเต่ของเบรนเนม ทั้งโซระ มีมี่ เเละโฮโอะตาลุกวาวเป็นประกาย พวกผู้หญิงก็งี้เเหละ พวกผมเดินขึ้นไปยังชั้นทีให้จัดงาน ผู้คนหลายหน้าหลายตาต่างก็พยายามหาทางเจอตัวยามาโตะ สาวๆที่เคยรุมยามาโตะตอนอยู่สนามบินก็รวมอยู่ในนั้นด้วย

      งานเเจกลายเซ็นราบรื่นไปด้วยดี ถึงจะใช้เวลาเเจกตั้ง 6 ชั่วโมงจนห้างเกือบปิด เล่นเอาพวกผมหมดเเรงไปตามๆกัน ยูกิพาพวกผมมาเลื้ยงข้าวที่ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านเล็กๆนอกห้าง ของกินหน้ากินไปหมด ถึงผมจะเป็นคนญี่ปุ่นเเท้ๆ เเต่มากินในไทยก็ได้บรรยากาศไปอีกแบบ 

      พวกผมนั้งกินข้าวไปพูดคุยกันไป สนุกกันสุดๆไปเลย จู่ๆเสียงโทรศัพย์ของโฮโอะก็ดังขึ้น

      "Tsukame! egaita yume wo Mamore! daiji na tomo wo Takumashii jibun ni nareru sa Shiranai pawaa ga yadoru haato ni hi ga tsuitara Donna negai mo uso ja nai Kitto kanau kara...show me your brave heart (เพลงBrave heart ของดิจิมอน 01)"

       "โทษที ขอคุยโทรศัพหน่อยนะ"โฮโอะกดรับโทรศัพไม่ทัน เเต่พอเธอกดรับข้อความปุ๊บ เธอก็เเจ้นนั้งข้างยามาโตะเเถมยังตะโกนดังลั่นไม่อายใครเลย

       "ยามาโตะมีน้องชายด้วยหรอ ไม่รู้มาก่อนนะเนี่ย"เธอทำตาใสเเป๋วยังกะลูกหมาตกน้ำมองไปยังยามาโตะ

      "ใครๆเค้าก็รู้มาตั้งไก่โห่เเล้ว มานั่งนี่โฮโอะ"ยูกิมูระตบที่นั่งที่โฮโอะนั่งก่อนหน้านี้ดังปัง เล่นเอาเธอหน้าหงอยไปทันที เเต่ก็กลับไปนั่งที่เดินอะนะ

      "ชั้นมีเพื่อนที่เรียนโรงเรียนดิจิมอนด้วย ไทจัง ยาตจัง โซจัง มี่จังเรียนที่โรงเรียนนี้ด้วยใช่ป่าว"ไม่ทันที่เธอจะพูดจบ โฮโอะกดโทรศัพย์ เเถมยังพูดซะเสียงดัง

      "นี่ๆๆๆๆๆๆๆ ทามาโอะ นายเรียนทีเดียวกับยามาโตะใช่มะ"ชื่อทามาโอะ คุ้นๆนะคนเนี้ย ผมพยายามนั่งคิดถึงคนที่โฮโอะพูดถึง พอเธอวางสายปุ๊บ เธอก็กลับมานั้งกินต่อ

      "ทามาโอะ ใช่คนที่ชื่ออิจิมาดะ ทามาโอะหรือป่าว"ผมถาม โฮโอะพยักหน้าเเทนคำตอบ

      "รู้จักด้วยหรอ งั้น"จากนั้นโฮโอะก็กดโทรศัพท์โทรออกไป 

      "ใข่ปลามีปัญหาอะไรหรือป่าว"คราวนี้ใครอีกล่ะ เเต่เหมือนกับว่าผมได้ยินเสียงฮิคาริอยู่เเว่วๆ กับเสียงของมาซารุดังอยู่อีกฝั่งของสายโทรศัพท์

      "เดี๋๋ยวก่อนใข่ปลา จำที่เราไปดูหนังเรื่องหนึ่งก่อนปิดเทอมได้มะ ที่พระเอกพูดว่า ที่อันตรายที่สุดคือที่ๆปลอดภัยที่สุด วิหคหลบซ่อนตัว ออกจากรัง คงไม่มีใครคิดจะไปหาที่รังของมันหรอก จะหาคงต้องหาที่อื่น ที่ๆโล่งแจ้งกลับมีที่ซ่อนมากมายนัก..."จากนั้นเธอก็กดวางสาย เเล้วกลับมากินต่อเหมือนไม่มีอะไร
      

                                                            ////////////////////////////////////////////

       ยูกิกับโฮโอะมาส่งผมที่สนามบิน พอเค้าเอาตั๋วเครื่องบินมาให้พวกผม ผมเเทบตาค้าง

       "เครื่องบินA380 ที่นั่งชั้นธุรกิจระดับวีไอพี นี่นายจะ...จ่ายเงินเเบบสุดๆเกินไปเเล้วนะ"ผมเเทบหายใจไม่ทัน ดูสิค่าตั๋วคนระมากกว่าหลักหมื่น เกิดมาผมยังไม่เคยนั่งเครื่องบินเเพงยังนี้หรอก

       "เอ้า เเล้วก็ค่าเสียเวลา"ผมรับซองเงินจากยูกิ พอผมมานับเงิน มือของผมเเทบสั่นตามๆกัน

       "1 ใบ 2 ใบ.....เเบงค์หมื่น10 ใบ ก็เเสนเยน เยอะไปหรือป่าวอะ"ยูกิกับโฮโอะยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มที่ยามาโตะเคยยิ้มให้ผม รอยยิ้มเจ้าเล่ย์ คิดอะไรอยู่ล่ะพวกนี่

      "ก็ฉลองที่นายกับยามาโตะลงเอยกันด้วยดีไง"ยูกิยิ้ม ส่วนโฮโอะก็เกาะเเขนยูกิเเน่น พลางหอมเเก้มกันเเละกัน

      "อะไร หมายความว่าไง"ผมอึ้งอยู่กับคำพูดมื่อกี้ เเถมสองคนนี้ยังกอดกันกลมไม่อายใคร

      "ก็ที่ยุกกิจังกับชั้นกอดยาตจังไง เธอบอกว่าเธอไม่ชอบไงจ๊ะ"โฮโอะพูด ยามาโตะหูผึ่งมองมายังผม สายตาบ่งบอกอย่างรู้ความจริง

      "ก็...จริงอยู่ ชอบก็คือชอบนี่ ยามา..โตะหน่ะ"ยามาโตะเดินมากอดผมเเน่น ผมได้ยินเสียงหัวใจยามาโตะดังชัด ผมรู้สึกอีกอย่างเลยว่าหน้าผมร้อนผ่าว "ยามาโตะปล่อยเถอะ อายชาวบ้านเค้า"ยามาโตะปล่อยผมเเต่โดยดี ผมเดินเข้าไปหายูกิเเลยิ้มให้

      "ขอบใจ ซานาดะ ยูกิมูระ"

      "ไม่เป็นไร เรื่องเล็..."ผมเงี้ยกำปั้นชกใส่ยูกิเต็มที่ อารมณ์ร้อนวูบวาบของผมถูกปลดปล่อยผ่านทางกำปั้น ตอยนี้ผมรู้โล่งเป็นบ้าเลย สะไจหว่ะ

       "เรื่องเล็กบ้านดิ ชั้นเเทบจะบ้าตายเพราะเเกคนเดียว!!!"ผมหันควบไปขึ้นเครื่องไม่รอใคร ยามาโตะ โซระเเละมีมี่ก็ตามผมมา ผมรู้ว่าทั้งสามต่างก็ขอโทษยูกิ แต่ผมเป็นคนหยิ่งในศักดิ์ศรี ผมจะขอโทษก็ไงอยู่ ผมหันกลับไปเเล้วเดินไปทางยูกิที่ล้มไปเพราะผม

       "ชั้นขอโทษ บายยูกิ โฮโอะ ขอบใจที่ทำให้ผมเข้าใจตัวเอง"

                                                      ////////////////////////////////////////////////////////////////

       ในที่นั้งชั้นธุรกิจวีไอพี ที่นั้งของผมอยู่ข้างๆยามาโตะ ถ้าปิดประตูตรงที่นั่งทางเข้าก็จะเป็นที่นั้งส่วนตัว ตอนนี้ผมนั้งดูทีวีที่ติดอยู่กับที่นั้งเเต่ละที่นั่ง ถึงจะมีไม่กี่ช่อง แต่ก็สบายสุดๆไปเลย ในนี้

      "ไทจิ นายไม่น่าไปชกยูกกิเลย"ยามาโตะหันมามองผม ผมหันหน้ากลับ เเล้วยิ้มให้

      "สะใจดีน่ะ ยามาโตะ"พอผมพูดจบ ยามาโตะก็ก้มมาประกบจูบผม พอเค้าละเค้าก็กลับมายิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม ผมมองหมั่นไส้ อารมณ์ดีๆของผมก็กลับมาเสียอย่างเดิม

      "เซ็งง่ะ ไปไหนก็ไปเลย"ผมดึงหน้าต่างมาปิดกั้น เเล้วก็กลับมานอนดูทีวีต่อเหมือนเดิม

       เรื่องของผมที่เกิดขึ้นก็มีเท่านี้เเหละ ผมจะไม่เล่าเเล้ว อายเค้าจะตาย ให้ตังเมเล่าต่อเถอะ บาย...
                                  
                                                                  ***********************************************

       จบเเล้วครับบบบบบบบบบบบบบบบ  สำหรับเรื่องราวของยามาโตะกับไทจิ ขอขอบคุณเจ้ชมรมคนรักดิจิมอนนะครับสำหรับฉากเอ็นซีเป็นครั้งเเรกของผม  เเละd18d ที่ให้คำเเนะนำในการเขียนฟิคเรื่องเปอร์เซ็นเนื้อหาครับ
  
       ป.ล. ต่อไปจะเป็นเรื่องราวความรักของทามาโอะกับฮิคาริ ทาเครุกับไดสึเกะครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ 
     
       รักคนอ่าน เทิดทูนคนเม้น สักการะคนโหวด บูชาคนวิจารณ์ครับผม