คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 03 : Command [100 per.]
*เปิเพลฟัเพื่อเพิ่มอรรถรสในารอ่าน*
“Do you see what we’re done?...
We’ve gone and made such fools of ourselves…”
- Decode By Paramore -
“เห็นหรือเปล่าว่าเราทำอะไรลไปบ้า...
เรา่าทำเรื่อโ่ ๆ ลไป...”
Chapter 03 : Command [100 per.]
“ท่านประธานเรียผมมา ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่ารับ...” ผมพูเสียเรียบ นัวสูรหน้า้อหน้าผมนิ่ ่อนริมฝีปาบาะยยิ้มเย้ยหยันึ้นให้ไ้เห็น
ปึ!!
ระาษเอสารลอยไปทั่วห้อเมื่อนรหน้าฟามันใส่หน้าผมอย่าแรนเิวามเ็บแสบที่ผิว และยิ่แสบเป็นพิเศษรแ้ม้าน้าย
ผมยมือึ้นสัมผัสแ้มัวเอเบา ๆ อเหลวไหลลมาาผิวแ้มให้ผมไ้สัมผัส ผมลูบมัน่อนะยมันึ้นมาู้า ๆ
เลือ...
ระาษพวนั้นบาหน้าผม...
“…” ผมเียบและมอหน้าร่าสู้วยวามไม่เ้าใ
ผมทำอะไรผิ?
วามผิอมันร้ายแรมานานั้นเลย?
ำเป็น้อรุนแรนานี้เลยรึไัน?
“หึ! เ็บไหม?” เสียเ้มพูึ้น ใบหน้าหล่อเหลาเยหน้ามอ้วยสายาูถูเหยียหยาม
อีแล้ว...
สายา ท่าทา ำพูพวนี้อีแล้ว...
“ทำแบบนี้้อารอะไรหรือเปล่ารับ?” ผม้อาอีนอย่าไม่ลละ
ะว่าผมท้าทายนั่น็ใ่...
ผม็นเหมือนันนะรับ...โนระทำทั้ ๆ ที่ไม่ไ้ทำอะไรผิมัน็ไม่ใ่เรื่อแล้ว...
“ำถามนั้นันหรือเปล่าที่้อถามนาย?” นรหน้าเลิิ้วมอผม
“หมายวามว่ายัไันรับ?” ผมถาม้วยวามไม่เ้าใ
“โเินบริษัทไปสิบล้านไม่ใ่เล่น ๆ เลยนะนายเนี่ย...” ร่าสูรหน้าพูแล้วหยิบอเอสารึ้นมาเปิอ่าน
“อะไรนะรับ?” ผมถามทวนอีรั้ ผมว่าผมหรือท่านประธานไม่ใร็ใรสัน้อเ้าใอะไรผิไปแน่ ๆ
โเินบริษัทไปสิบล้าน?
ลแล้ว...
“ะปิเสธัน็ไม่ว่าหรอนะ เพราะไม่มีใรที่ะยอมรับผิ่าย ๆ หรอว่าัวเอเป็นทำ” ท่านประธานยัพู่อ
“ผมว่าท่านประธาน้อเ้าใอะไรบาอย่าผิแน่ ๆ เลยรับ รบวนทบทวนเอสารที่ท่านไ้รับมาใหม่้วยนะรับ” ผมล่าวเสียนิ่
“นายะบอว่านายไม่ไ้เป็นนทำอย่านั้นสินะ?”
“ใ่รับ...มันไม่ใ่้อแ้ัวหรือ้ออ้า เพราะผมไม่มีทาที่ะทำแบบนั้นแน่ ๆ รับ” ผมพู
“หลัานี้ัไปที่นายนานี้ยัะปิเสธอีรึไ?” ท่านประธานพูพร้อมโยนอเอสารนั้นใส่ผมอีรั้
ไอ้หมอนี่!
ที่บ้านอมันวาอยู่ไลนัรึไวะ! ทำไมอบโยนัวะ!
ไอ้นที่ถูโยนอใส่มันเ็บเป็นนะโว้ย!
แ่นั้นผม็ทำไ้แ่โวยวายในใเท่านั้นแหละรับ...
ผมเปิูอเอสารนั้นที่เาโยนใส่ผม ในอนั้นประอบไป้วยหลัานที่บ่ี้ว่าผมเป็นนยัยอเินไปสิบล้าน ไหนื่อและเลบัีอผมที่มีเินำนวนสิบล้านอยู่ในนั้น
บ้าไปแล้ว!
“ผมไม่ไ้ทำ! ่อใหุ้ะบัับให้ผมสารภาพยัไผม็ยัมีำอบใหุ้อย่าเียวือ ผม! ไม่! ไ้! ทำ!” ผมเน้นย้ำเสียแ็ร้าว มอหน้าอีฝ่าย้วยวามไม่พอใ
“นผิยัไ็ผิอยู่วันยัน่ำ ัน็ไ้บัับให้นายยอมรับผิเพราะนายทำอะไรไว้็รู้อยู่แ่ใ” ท่านประธานล่าวเสียนิ่
“ผมบอแล้วยัไรับว่าผมไม่ไ้ทำ! เอาหัวเป็นประันไปสาบานที่ไหน็ไ้! แ่ที่แน่ ๆ ผมไม่ไ้ทำ” ผมบอเสียหนัแน่น ้อมอเา้วยสายาท้าทาย มือไม้อผมำแน่นไปหมเพื่อสะลั้นอารม์ไม่ให้เินไปัหน้านรหน้าเอาอนนี้
เพราะอนนี้เา็ยัึ้นื่อว่าเป็นเ้านายอผมอยู่...
“หลัานันานี้ะเล่นละรไปถึไหน!!” ท่านประธานวาลับ
“ไม่! ผมไม่รู้อะไรทั้นั้นแหละ! ไม่ว่าท่านะบอว่ามีหลัานหรือพยานอย่าไร็ามเถอะรับ แ่ที่แน่ ๆ ผมไม่ยอมรับผิ เพราะผมไม่ไ้ทำ”
ปึ!
“ื้อ้าน” อีฝ่ายลุึ้นาเ้าอี้่อนะระาผมเ้าหาัวเอนัวอผมระแทับโ๊ะทำานที่วาั้นระหว่าผมับท่านประธานอยู่
“ปล่อยเถอะรับ ผมเ็บ” ผมร้อบอพร้อมบิ้อมือออ แู่เหมือนแรผมะสู้อะไรนรหน้าไม่ไ้เลยสันิ
“ปาเ่...” อีฝ่ายพู่อนะใ้อี้าหนึ่บีบสันรามอผมนเ็บไปหม
“ปล่อยผม...” ผมบอ
“มาูันว่านอย่านายะโหไปไ้อีนานแ่ไหน” พูบ ริมฝีปาบา็ทาบทับลมาที่ริมฝีปาสีสอผมอย่ารุนแร
ฟันมนั้นูเ้าับริมฝีปาผมอย่าแรนไ้ลิ่นสนิมอเลือลอยละลุ้มาว่าเิม วามเ็บแสบอผิวแ้มาที่มีมาอยู่แล้วยิ่โนเ้าบีบบริเวแถวนั้นเอาไว้แน่นมันยิ่เ็บไปหม
เลือบริเวผิวแ้มอผมไหลออมามามายนผมมอเห็นไ้ว่ามันำลัไหลลมาเปื้อนมือหนาที่ำลับีบบัับให้ผมอบสนอัวเาอยู่
ฟันมนั้นัริมฝีปาผมไ้ไม่นาน ็เปลี่ยนมาูุนนริมฝีปาผมห่อ้ำ ลิ้นร้อนถูส่เ้ามาเี่ยวระหวัเรียวลิ้นอผมอย่ารุนแร
เาูบผมอยู่เนิ่นนานนาอนสุท้ายที่เาผละออ็ยัไม่วายที่ะัริมฝีปาล่าอผมนมันไ้เลือไปอีที่
“แฮ่ พะ...พอใหรือยัรับ” ผมถามเสียสั่น แล้วหอบหายใเ้าปอหนั ๆ ยอมรับว่าารที่เาูบเมื่อี้มันร้อนแรริ ๆ
และมัน็โหร้ายับผมริ ๆ...
“ันมีทาเลือให้นายือให้นายลาออไปะแล้วันะไม่ถือสาเอาวาม...” ร่าสูพูทั้ ๆ ที่มือหนานั้นยับีบสันรามอผมเอาไว้แน่น
“ถ้าั้นท่านประท่านวรเ็นใบลาออให้ผมไ้แล้วนะรับ และรบวนปล่อยผม้วยเพราะผมะไปเ็บอแล้วหาที่ทำานใหม่” ผมพูแล้วพยายามแะมือเาออ
แ่็ไม่เป็นผล...
“เี๋ยวสิ...”
“รับ?”
“ไม่ิะฟัทาเลือที่สอหน่อยหรือไ?”
“…” ผมมอนรหน้า้วยวามไม่เ้าใ แ่็ทำไ้เพียเียบแล้วฟัอีฝ่ายพู
“ะไล่นายออไปเย ๆ ัน็เสียาย...”
“...”
“เรียน็เ่ ทำาน็ี มีเียรินิยมารันีุภาพอี่าหา แถมนาย็ยืนยันว่าัวนายเอไม่ไ้เป็นนทำ”
“ท่านประธาน้อาระบออะไรผมันแน่รับ...” ผมถามเสียนิ่เมื่ออีฝ่ายยัพูยืเยื้ออยู่
“นายอยาพิสูน์ัวเอไหมละว่านายไม่ไ้ทำามที่ันล่าวหา...” เสียเ้มเอ่ยึ้นอย่าท้าทาย
“ะให้ผมพิสูน์ไปทำไมเหรอรับ? ในเมื่อท่านประธานเื่อในสิ่ที่ท่านประธานัสินใที่ะเื่อไปแล้ว” ผมบอ
“ั้นมัน็แสว่านายยอมรับริ ๆ ว่านายเป็นนทำ”
“ผมไม่ไ้ทำ!!” ผมวาึ้นเมื่ออีฝ่ายยัไม่มีท่าทีที่ะปล่อยผมไป่าย ๆ
อะไรอเา! ผมเริ่มามเาไม่ทันแล้วนะ! สรุปะเอายัไันแน่!
“ั้นนาย็พิสูน์สิ...” อีฝ่ายพู
“ไม่ำเป็นหรอรับ...” ผมบอปั
“หึ นายยอมรับผิแล้วสินะ...”
“ะเอาให้ไ้ใ่ไหมรับท่านประธาน...” ผมัฟันอบ สายาอท่านประธานมอมาแบบนิ่ ๆ แ่ในแววานั้นายแววอารม์ีเสียเหลือเิน
เออเวรละ! วามิบหายในีวิผมเป็นเรื่อสนุสำหรับนอื่นไปแล้ว!
“…”
“ไ้รับ! ผมะพิสูน์ให้ท่านประธานเห็นว่า ผม! ไม่! ไ้! ทำ!”
.
.
.
และถ้าย้อนเวลาลับไปไ้ผมะไม่พูแบบนั้นออไป!!
สู้ถูไล่ออาที่นั้นแล้วไปหาที่ทำานใหม่ยัะีว่าทาเลือบ้า ๆ นี่!
“รบวนอย่าเอาัเอาท์ไฟอห้อลถ้าไม่ำเป็นนะรับ...” เสียพนัานิั้อุปร์พู่อนะเินออไป
ผมมอรอบห้อพัอัวเอ้วยสายานิ่ ๆ ทั้ ๆ ที่ในใอยาะโวยวายออมาเสียเหลือเิน...
“โริหรือไันนะ...” ผมพูออมาเสียเบา่อนะเินเ้าไปหยิบเสื้อผ้าเินเ้าห้อน้ำไป
สายน้ำเย็น ๆ ไหลผ่านร่าายอผมอย่าุ่ม่ำทั้ ๆ ที่ผมเป็นนที่รัารอาบน้ำมาเป็นีวิิใ แ่มาอนนี้วามเย็นที่ผมอบนัอบหนาไม่ไ้่วยอะไรผมเลยสันิเมื่อนึถึำพูอท่านประธาน
‘แล้วผม้อทำอะไรรับ?’ ผมถาม
‘็ไม่มาอนนี้ถือะว่าันอให้นายไ้พัผ่อนหลัาที่ทำานหนัมานาน...’
‘ะบอว่าพัานผม็บอเถอะรับ...’ ผมพูั
‘็...ามนั้น...’ ท่านประธานอบลับเสียนิ่
‘แล้วารที่สั่พัานผมมันเป็นารพิสูน์ยัไไม่ทราบรับ?’
‘ันแ่้อารรวสอบพฤิรรมารใ้ีวิอนาย่อน นาย็รู้ว่าโลเราทุวันนี้ัสินัน้วยหมายแ่นั้นใ้ไม่ไ้ับัน...’
‘…’
‘บาทีารัสินใวรอาศัยริยธรรม และหมายสบู่ันไป...’
‘…’
‘ะให้ันสัแ่ว่านายผิโยไม่ไ้สืบหา้นสายปลายเหุ หรือเหุผลที่นายทำลไป็ไม่แฟร์ับัวนาย...’
‘ผมไม่ไ้ทำ!’ ผมว่าึ้นเมื่ออีฝ่ายยัพูแบบะยัเยียวามผิให้ผมไม่เลิ
‘เพราะนายปิเสธริัแบบนี้ไ ันถึไ้ให้โอาสนายพิสูน์ัวเอ’ ท่านประธานพู
‘แล้วละให้ผมทำอะไรรับ?’
‘็ไม่เยอะ ันแ่อยาให้นายพิสูน์ว่าัวนายเอบริสุทธิ์ใริ ๆ และไม่ไ้ทำโยารที่ อืม...วิธีารอาะลุล้ำวามเป็นส่วนัวอนายไปสัหน่อยนะ...’
‘หมายวามว่าไรับ?’
‘ัน้อารให้นอันเ้าไปิั้อุปร์ในที่พัส่วนัวอนายนิหน่อย อย่าพวล้อวรปิ ไมโนโฟน เรื่อรวับสัานวามถี่อลื่น เรื่อัฟัที่มือถือ ันมีวามเป็นส่วนัวให้นายไ้แ่ห้อน้ำ และที่สำัพวเอสาร อุปร์อิเล็ทรอนิส์ที่มีวามเสี่ย่อาร้อโให้นายเอาออมาไว้ที่บริเวใล้อุปร์รวับทั้หม และนาย้อมาที่บริษัททุวันามที่เยมา นายะไม่ไ้ทำานแ่นาย้อมานั่ในห้อัน เพื่อรวสอบพฤิรรมสุ่มเสี่ยอนายแ่นั้นเอ...’
‘ผมว่ามันมาเินไปนะรับ...ถ้าะลำบานานั้นรบวนไล่ผมออเถอะรับ...’ ผมบอ
ือุเ้าใผมไหมรับ ในเมื่อผมไม่ไ้ทำอะไรผิทำไมผม้อถูลุล้ำวามเป็นส่วนัวนานั้นแ่เพียเพราะรวสอบพฤิรรมและมูลเหุในาร้อโที่ผมไม่ไ้เป็นนทำเนี่ย!
ลาออไป่ายว่าันเยอะไหมรับ?
‘ันไล่นายออไ้ามที่นาย้อนะ แ่ว่านาย้อ่าย่าเสียหายาที่นาย้อโไปสิบเท่า นายโไปเท่าไหร่นะ? สิบล้านนี่...’
‘…’
‘่าย่าเสียหายแ่หนึ่ร้อยล้าน...นายมีปัา่ายให้ันอนนี้เลยใ่ไหม?’
ปึ!!
“โถ่เว้ย!!” ผมำหมัแน่น่อนะ่อยเ้าไปที่ำแพห้อน้ำอย่ารุนแรแล้วสบถออมา
ไม่เ้าใ...
ไม่เ้าใเลยสันิ...
ผมเป็นแ่ผู้ายธรรมานหนึ่ที่ถูพ่อแม่ทิ้ั้แ่ยัเ็...
แ่เ็ที่้อทำานอย่าหนัเพื่อที่ะหาเินส่ัวเอเรียนและเพื่อสถานสเราะห์ที่ให้ีวิที่ีับผมมา...
ผมไม่เยอะไรเลวร้าย ไม่เยทำผิ ไม่เยเลยแม้แ่ะิอะไรแย่ ๆ
แ่ทำไมทุอย่าที่เลวร้าย้อพุ่มาที่ผม...
ผมทำอะไรผิ? ทำไมพระเ้าถึลโทษให้ีวิผม้อเออะไรเลวร้ายแบบนี้้วย...
ผม้อเอวามเลวร้ายนี้ไปลอีวิ...เอไปนายเลยรึไัน...
อให้ีวิผมมีวามสบสุสัรั้ไม่ไ้เหรอ...
ออ...ออ...
ผมเินออาห้อน้ำมาไ้ไม่นานเสียออหน้าห้อ็ัึ้นและ้วยวามที่อนโอผมมันแ่เหมาะับพวานะปานลาะให้มีวามปลอภัยเ่นาแมวรหน้าประู็เป็นไปไม่ไ้อี
“มาหาใรรับ?” ผมเปิประูออไป็พบับผู้ายหน้าโหสวมแว่นำปิใบหน้าเอาไว้ ผู้ายนนั้น่อย ๆ ยยิ้มึ้นมา้า ๆ ่อนที่ะ
ผลั!
“ผิเอนะที่นายไม่ยอมรับผิแทนพวเรา…” ผู้ายนนั้นล่าวออมา้วยน้ำเสียเลือเย็นหลัาที่เาถีบผมเ้ามาภายในห้อ
“หมายวามว่าไ!” ผมระาเสียถาม่อนะ่อย ๆ ยันัวเอให้ลุึ้น
บ้าิบ! ไอ้หมอนี่เท้าหนัะมั!
“ถ้าทำัวใสื่อยอมรับผิแทนพวันไปั้แ่แรเรื่อมัน็บไปนานแล้ว...” ผู้ายนนั้นพู่อนที่มืออเาะล้วเ้าไปในสาบเสื้อสูทอัวเอแล้วหยิบวัถุ ‘อันราย’ สีเินวาวออมา...
ปั!
“รารีสวัสิ์ละไอ้เ็เวร...” นั้นือเสียสุท้ายที่ผมไ้ยินาปาผู้ายนนั้น่อนะ่อยปิเปลือาล้า ๆ
ไม่มีวามรู้สึว่าเ็บแสบเหมือนแผลทั่วไป...
มันโหวไปหม...
แ่ถ้าิอีที...
บาทีายไปเลย็ีเหมือนัน เพราะรั้นี้อาะเป็นเรื่อเลวร้ายเรื่อสุท้ายที่ผมะเอ็ไ้...
#รบ100%แล้วแปะ ๆ
#สปอยว่าแนไทไม่ายแ่ไม่น่ารอ(อ้าว)
#รออะไร้อรอลุ้นอนหน้า ><
#รีเอร์หายนาา โอเไม่เป็นไรเนอะเ้าพึ่เปิเรื่อไม่มีนเมนท์ไม่เป็นไรเนอะ ^^
#ฝาอ่าน ฝาโหว ฝาิามนะ่า
#อย่าลืมอมเมนท์แสวามิเห็นัน้วยน้า
ความคิดเห็น