ฟิคสั้น โน่ริท

ลำดับตอนที่ #18 : เปลี่ยนแฟนหลายหนไม่ใช่คนหลายใจ ตอน คนสุดท้าย The End

เปลี่ยนแฟนหลายหน ไม่จำเป็นต้องเป็นคนหลายใจ

เจอคนที่ใช่ มีใครอยากเปลี่ยนอีกหน

ไม่เคยหลายใจ คบใครแค่ทีละคน แต่สุดท้ายกี่หนก็โดนทิ้งไป

เปลี่ยนแฟนหลายหน ไม่ได้แปลว่าคนหลายใจ แค่รอคนสุดท้ายเท่านั้น

“ตอนที่ริทวิ่งออกมาตรงนั้น ริทเสียมาก ริทคิดว่าต่อไปคงจะไม่มีแฟนอีกแล้วเพราะความรักมันทำให้ริทเจ็บปวดเหลือเกิน คนที่ริทรักมากไม่ว่าคนไหนก็ทิ้งริทไปทั้งนั้น จนริทได้มาเจอกับพี่”

“แน่นอนเพราะพี่มันหล่อ พี่ก็รู้ตัวอยู่” เขาทำหน้าแบบว่าน่าเตะมากๆ=.=”

“ไอ้หลงตัวเอง” ผมอดไม่ได้ที่จะแขวะเขา

“พี่ไม่ได้หลงตัวเองอย่างเดียวนะ แต่พี่ทำให้ริทหลงพี่ด้วย” มือไวๆของเขาเริ่มมาซุกซนในเสื้อของผม

“อย่าสิ” ผมบิดตัวหนีสัมผัสร้อนๆจากมือเขา

“ริทบอกแล้วไง ว่าขอเล่าให้จบก่อน”

“ก็เล่าไปสิ พี่ก็ไม่ได้บอกให้หยุดเล่าสักหน่อย” เขาเริ่มเอาปากมาซุกไซร้ที่ต้นคอผมอีกครั้งแล้วเอนตัวผมลงไปนอนกับเตียง

“ทำแบบนี้แล้วจะเล่าได้ยังไงเล่า” ผมพลักอกเขาไว้

“พี่ไม่ได้จูบริทสักหน่อย ปากก็ยังว่างหรือว่าจะทำให้มันไม่ว่างดีจ๊ะ” เขาเงยหน้ามายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม

“พี่โน่บ้า” ผมตีไหล่เขา

“เล่าสิ ถ้าไม่เล่าต่อพี่จะปิดปากริทแล้วนะ ตอนที่ริทเจอพี่ครั้งแรกริทรู้สึกยังไง” เขาถามทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่ที่ลำคอผม

“ตอนนั้นนะเหรอ” ภาพวันเก่าๆสีเข้มขึ้นมาในหัวผม

“พอริทวิ่งหนีไปที่ชายหาด ริทก็วิ่งไปชนกับพี่แล้วริทก็ล้มลง”

“ขอโทษครับ เป็นอะไรรึเปล่า” พี่มาพยุงริทขึ้น

“อย่ามาเตะต้องตัวผม” ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมตัวสั่นมาก ผมกลัวไปหมด

“ขอโทษครับ” พี่มองหน้าผมด้วยความเป็นห่วง

“นั่นไง มันอยู่นั่น ตามมันไป” เสียงลูกน้องไอ้เสี่ยนั่นวิ่งตามผมมา

“ช่วย ช่วยผมด้วย” ผมบอก เสียงเริ่มเบาลงเรื่อยๆเพราะผมเริ่มอ่อนแรงเต็มที ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอนนั้นผมถึงรู้สึกไว้ใจพี่

“มาทางนี้ครับ” พี่ดึงมือผมวิ่งไปบนชายหาด ตอนนั้นมันกำลังจะค่ำแล้วพระอาทิตย์กำลังตกดิน ท้องฟ้าเป็นสีส้มแดง ผมจำได้ดี

“เราจะไปไหนกัน” ผมถามออกไป ตอนนั้นผมคิดว่าไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ห้องนอนของไอ้เสี่ยหื่นนั่น

“บ้านพี่เอง” คำตอบของพี่ทำให้ผมกลัวขึ้นมา

“แต่ริทก็จับมือพี่แน่น แล้วไปบ้านพี่จนได้” พี่โน่เอ่ยขึ้นมาบ้าง

“ก็ตอนนั้นริทไม่มีทางเลือก” ผมมองหน้าเขาที่ยังอยู่บนตัวผม

“ต่อจากนี้พี่ขอเป็นคนเล่าบ้าง เพราะหลังจากวิ่งมาสักพักริทก็เป็นลมปล่อยให้พี่อุ้มมาจนถึงบ้าน อยากรู้ไหมว่าพี่รู้สึกยังไงครั้งแรกที่เห็นหน้าริท”

“ก็เล่าสิ แต่ก่อนอื่นลงไปจากตัวริทได้ไหม มันหนัก”

“ไม่”

“เฮ้ย แล้วจะถอดเสื้อทำไม” ผมหันหน้าไปอีกทาง เมื่อเขาถอดเสื้อออก

“มันร้อน งั้นริทก็ถอดเป็นเพื่อนพี่สิ” เขาเอามือมาปลดกระดุมเสื้อผมออก

“เฮ้ย จะเล่าก็เล่าจะถอดก็ถอด” ผมลุกขึ้นมา

“งั้นถอดก่อนค่อยเล่า” ผมห้ามไม่ทันเสื้อผมตอนนี้อยู่ที่พื้นแล้ว

“มาเล่าต่อ หรือจะให้ถอดกางเกงด้วย” พี่โน่กอดผมแล้วลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง

“อื้ม อย่าๆเล่าก่อน ริทอยากรู้ว่าตอนนั้นพี่คิดยังไงกับริท” ผมส่งเสียงบอก

“พอพี่อุ้มริทมาที่บ้านพี่ใช่ไหม พี่คิดอย่างแรกเลยว่า…” เขากลับมาจ้องหน้าผม

“ว่า…อย่าบอกนะว่าริทหนีเสือมาปะจระเข้เนี่ย” ผมเอ่ย

“พี่คิดว่าต้องให้ริทพักผ่อนก่อนเพราะริทไม่สบาย พี่วางริทลงที่เตียง เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ริท ยืนยันว่าแค่เช็ดตัวตัวจริงๆแล้วก็นั่งมองหน้าริทอยู่อย่างนั้น ริทรู้ไหมว่าพี่ดีใจแค่ไหนที่อยู่ดีๆริทก็โผล่มาหาพี่ พี่ไม่เคยคิดเลยว่ามีวันนี้”

“พี่พูดยังกับว่ารู้จักริทมาก่อน” ผมมองหน้าเขาอีกครั้ง

“ไม่ ไม่รู้จัก แต่แอบมองมาตั้ง 8 ปีแล้ว”

“ห๊ะ 8 ปี” ผมตกใจแล้วมองหน้าเขาอย่างสงสัย

“ตั้งแต่วันแรกที่พี่เจอให้เด็กมัธยมหัวเกรียนๆขึ้นรถเมล์มาเจอหน้าใครก็ยิ้มให้เขาไปทั่ว พี่ก็แอบมองริทตอนเช้าก่อนไปเรียนเหมือนกัน จากนั้นริทก็มากับไอ้เด็กฮัท พี่พยายามมาขึ้นรถเมล์ให้เช้าๆเพราะจะได้เจอริททุกวัน จนวันนึงพี่ไปเล่นดนตรีที่ผับตื่นสาย จนคิดว่าคงไม่เจอริทแล้วแต่โชคดีที่เจอ แล้วริทก็ยังทำนี่ตกไว้ด้วย” พี่โน่ยื่นบัตรประจำตัวนักเรียนให้ผม หน้าผมในบัตรตอนนั้นมันแบบ…อย่ารู้เลย!!

“นี่พี่เจอริทตั้งแต่ตอนมัธยมแล้วเหรอ” ผมยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่

“อื้ม พี่วิ่งตามจะเอาบัตรไปคืนริทด้วยนะ แต่พอไปถึงหน้าโรงเรียนก็เห็นริทยืนคุยกับไอ้รุจอยู่ พี่เลยไม่กล้าเข้าไปทัก พี่เปลี่ยนที่อยู่ใหม่แล้วก็ไม่ได้ขึ้นรถเมล์และเจอริทอีก พอต่อมาพี่ก็ไปทำงานพิเศษที่ร้านไอติม ไม่คิดเลยว่าจะเจอริทอีกครั้งในชุดเสื้อกาว ตอนนั้นพี่ดีใจมากที่เจอริทแต่ก็นั่นแหละ ริทมากับกัน”

“อ๋อ ริทพอจะนึกหน้าพี่ออกแล้ว พี่เป็นคนที่คุยกับเจ้าของร้านหาว่าริทพูดคนเดียวใช่ไหม ตอนนั้นพี่ผมยาวกว่านี้” ผมพยักหน้าเมื่อนึกออก

“ดีใจจังจำพี่ได้แล้ว ยังไม่หมดนะกีต้าร์ที่ริทซื้อให้ไอ้ตาม ซื้อร้านพี่บอยแถวๆมหาวิทยาลัยริทใช่ไหม”

“ใช่ครับ  อย่าบอกนะว่ากีต้าร์นั่น…”

“ใช่แล้ว พี่เอามันไปขายเองละ พอพี่ไปร้านอีกที พี่บอยก็บอกว่า น้องที่มึงชอบอะมาซื้อกีต้าร์มึงไปแล้ว รู้ไหมตอนนั้นพี่โคตรดีใจเลย” พี่โน่ยิ้มออกมา “พี่พยายามสืบเรื่องของริทมาตลอด กะว่าสักวันนึงพี่จะเข้าไปคุยกับริทให้ได้ จนวันที่พี่เห็นริทจูบกับไอ้ฮั่นในสวนวันนั้น”

“ห๊ะ พะพี่เห็นเหรอ” ผมทำตาโต

“เต็มๆตาเลยละ พี่เสียใจมากและคิดว่าคงไม่มีหวังแล้ว เลยย้ายมาอยู่หัวหิน แล้ววันนั้นอยู่ดีๆริทก็วิ่งเข้ามาชนพี่ เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของพี่ เหมือนฝันเลย” นี่เขามองผมมาตลอดเลยเหรอเนี่ย ทำไมผมไม่เคยรู้ตัวเลย

“แล้วตลอดเวลาพี่ไม่มีแฟนเลยเหรอ” ผมถามเพราะชักอยากรู้เรื่องของเขาขึ้นมา

“เมื่อก่อนเคยมี แต่พอพี่ได้เจอริท ไม่ว่าพี่คุยกับใครพี่ก็นึกถึงแต่รอยยิ้มแบบนี้มาตลอด แล้วจะให้พี่ไปคบกับใครได้ละ ไอ้คุณหมอ”

“นี่พี่แอบรักริทมาตั้ง 8 ปีเลยเหรอ” ผมชักดีใจขึ้นมาแล้วสิ

“ก็เออสิวะ ไม่มีใครจนจะแห้งเหี่ยวตายแล้วเนี่ย ใครจะไปเหมือนแกละ มีคนข้างกายตลอด ไม่มีที่ว่างให้พี่แทรกเข้าไปจีบเลย”

“หึหึ” ผมหัวเราะออกมา

“ไม่ต้องมาหัวเราะ แล้วจะยังมีหน้ามาบอกว่าไม่อยากมีแฟนอีก” พี่โน่ก้มลงขบเม้มที่ต้นคอผมจนเป็นรอยแดงขึ้นมา

“โอ๊ย เจ็บนะ ก็ริทไม่รู้ว่าพี่รักริทมาตั้งนานแล้วเนี่ย” ผมลูบที่คอเบาๆหลังจากที่เขาเงยหน้าขึ้น

“ก็หมั่นไส้นี่หว่า”

“แล้วทำไมตอนนั้นริทถึงเปิดใจให้พี่ละ” พี่โน่ถามผมต่อ

“ก็เพราะริทรักพี่นะสิ” ผมโผเข้ากอดเขาแน่น

“ตอนนั้นที่ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงของเขา ผมยอมรับว่าตกใจอยู่เหมือนกัน เขานั่งหลับอยู่ข้างเตียงผม ผมลุกขึ้นผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำตกลงจากหน้าผากผม ผมเดินไปดูรอบๆบ้าน ข้าวต้มถ้วยหนึ่งวางไว้บนโต๊ะมีฝาชีครอบอยู่ ผมกลับมานั่งพิจารณาที่ใบหน้าของเขา เขารู้จักผมเหรอทำไมดีกับผมจัง อาจเพราะผมเจอเรื่องร้ายๆมามากจนลืมคิดว่ายังมีคนดีๆอยู่ แต่ตอนนั้นผมก็ยังไม่ไว้ใจเขาอยู่ดี จากนั้นเขาก็ขับรถมาส่งผมที่กรุงเทพ ผมจำได้ว่าพอมาถึงผมก็รีบเก็บของแล้วย้ายไปอยู่ที่บ้านฮัทก่อนเพราะผมกลัวว่าพี่ฮั่นจะกลับมาอีก จากนั้นผมก็เลี้ยงข้าวพี่โน่เพื่อเป็นการขอบคุณ เราคุยกันมาเรื่อยๆเขาดีกับผม ดูแลผม ผมเองก็ยังนึกแปลกใจที่เขาเหมือนจะรู้เรื่องของผมดีแต่เขาอาจจะไปสืบมาเหมือนพี่ฮั่นก็ได้ ตอนนั้นผมกลายเป็นคนขี้ระแวงซะแล้ว”

“คิดอะไรอยู่ริท” เขาถามผมเมื่อผมกอดเขาแล้วนิ่งอยู่อย่างนั้น

“ตอนนั้นพี่เบื่อริทไหม ที่ริทไม่ยอมรับรักพี่สักที ทั้งๆที่พี่ก็บอกรักและขอริทเป็นแฟนออกจะบ่อย”

“ไม่นิ พี่รอมาตั้ง 8 ปีแล้ว รออีกสักปีก็คงไม่เป็นอะไร” เขาลูบหัวผม

“ริทคิดไม่ผิดจริงๆที่เลือกพี่” ผมหอมแก้มเขา

“พี่ไม่รู้ว่าริทเคยเจอกับอะไรมาบ้าง แต่พี่จะไม่มีทางทำให้ริทเสียใจแบบนั้นอีกเป็นครั้งที่สองแน่นอน ริทเชื่อใจพี่นะ” คำพูดเหมือนกับตอนนั้น ตอนที่ผมยอมเปิดใจให้เขาเข้ามาชีวิตผม

“ริทเชื่อใจพี่ คนรักคนสุดท้ายของริท”

จบบริบูรณ์