ฟิคสั้น โน่ริท

ลำดับตอนที่ #21 : รูป(ลูบ)ละร้อย (RitPotter)

ตอนนี้ผมอยู่ในห้องน้ำ กำลังจะเปิดประตูออกไปเห็นคนยืนคนคุยโทรศัพท์อยู่

“ฮาโหล   อะไรนะ ให้ไปถ่ายรูปริท เดอะสตาร์ให้” อ้าว เขาพูดชื่อเรานี่หว่า ผมเข้ามาในห้องน้ำแล้วยืนฟังต่อ(ไม่ได้ตั้งใจแอบฟังนะ แต่มันมีชื่อเรานี่หว่า =;=)

“โอ๊ย! ใครจะกล้าไปถ่ายให้ เขาเพิ่งมาเรียนเองยังไม่เคยคุยกันสักคำ” นี่ผมดูหยิ่งขนาดนั้นเลยเหรอ ผมนึกในใจ

“เออ รู้ว่าเขาไม่หยิ่ง แต่ประเด็นคืออยู่ดีๆก็จะให้ไปขอถ่ายรูปนี่อะนะ” อ้าวไอ้นี่มันรู้ความคิดผมได้ไง ก็ขอได้นี่ไม่เห็นเป็นไร ผมคิดต่อ

“อะไรนะ จะให้ขอกอดเผื่อด้วย ไอ้บ้า พ็อตจะได้โดนต่อยกลับมานะสิ” อ๋อชื่อพ็อต พ็อตชื่อคุ้นๆ ผมแอบมองดูหน้าเขา อ๋อ คนนี้ที่เรียนอยู่ห้องเดียวกัน ได้ข่าวว่ามีเว็บเพจด้วยดังน่าดูแต่ก็น่ารักดีนี่หว่า

“เออรู้แล้วว่าพี่ริทไม่ต่อยหรอก แต่พี่โตโน่นี่สิเป็นนักมวยด้วยนะเว้ย เห็นแฟนคลับเขาจิ้นๆกันอยู่” เข้าใจผิดไปใหญ่แล้วไอ้น้อง (ผมกับพี่โน่เป็นพี่น้องกันจริงๆ)

“อะไรนะให้รูปละ 100 เลยเหรอ เอออันนี้น่าสน ถ้าถ่ายได้จะถ่ายไปให้แล้วกัน” แล้วมันก็วางโทรศัพท์ ไอ้เด็กนี่ขี้งกวะ

“แล้วกูจะถ่ายยังไงวะเนี่ย เอาวะ แอบถ่ายก็ได้ จริงๆก็แอบถ่ายมานานละ” มันบ้าเปล่าวะ คุยกับตัวเองก็ได้ด้วย (เหมือนผมเลย) แล้วมันไปแอบถ่ายผมเมื่อไหร่ ไอ้โรคจิตนี่ ผมยิ้มๆเข้าใจแผนมันแล้ว

ผมเดินตามเขาเข้าห้องเรียน วันนี้เรียนรวมห้องประชุมใหญ่ ผมนั่งแถวบนพ็อตหนึ่งแถว ผมจะคอยดูว่าเขาจะแอบถ่ายรูปผมยังไง สักพักผมเห็นเขาหันหลังมา ผมทำเป็นก้มหน้า พอเขาหยิบมือถือขึ้นมาผมก็เงยหน้ามองไป เขาทำเป็นรับโทรศัพท์ ผมยิ้มออกมาเพราะท่าทีตลกๆของพ็อต ผมนั่งฟังอาจารย์ไปเรื่อยๆแล้วพ็อตก็หันหลังมาอีก ผมมองหน้าเขาต่อแบบนิ่งๆ เขายิ้มๆแล้วพยักหน้าให้ผมแต่สายตาเหมือนกลัวๆแล้วหันกลับไปอย่างเดิม แกล้งคนนี่สนุกวะ

หลังจากจบคลาสเรียน ผมกำลังจะเดินไปโรงอาหาร ผมหันหลังกลับไปเห็นเขาเดินตามผมมา ข้างหลังก็จะเอาหรือวะ(หมายถึงถ่ายรูปนะครับ อย่าคิดลึกนะ555) ผมเดินช้าๆเพื่อจะให้เขาเดินไปก่อน เขาเดินช้าลงไม่เดินแซงผมสักที ผมเลยหยุดเดินเขาที่เดินตามมาติดๆเลยชนกับตัวผมเข้าอย่างจัง

“โอ๊ะ ขอโทษครับ” เขาทำหน้าตกใจยกมือไหว้ผม

“ไม่เป็นไร” ผมยิ้มๆมองโทรศัพท์ในมือเขา

“เอ่อ ไม่มีอะไรครับ ไม่มีอะไรจริงๆ” เขารีบเก็บโทรศัพท์ท่าทางร้อนรน

“จะไปกินข้าวเหรอ ไปกินด้วยกันไหม” ผมชวนเขา เขามองหน้าผม

“ไปนั่งกินเป็นเพื่อนหน่อย กินคนเดียวมาหลายวันแล้ว” ผมยิ้ม

“ครับ” เขาพยักหน้าแล้วเดินตามผมไปนั่งกินข้าว

“อยู่ห้องเดียวกันแท้ๆแต่ไม่เคยคุยกันเลยเนอะ” ผมชวนเขาคุยเพราะบรรยากาศจะได้ไม่เหงา

“ผมไม่กล้าคุยกับพี่นิครับ” เขาก้มหน้าก้มตากินค่อ

“ทำไมละ ริทดูหยิ่งงั้นเหรอ” ผมจ้องหน้าเขา

“ปะ...เปล่าครับ พี่ดูดีมากต่างหาก” เขาพูดเบาๆ

“ห๊ะ ว่าไงนะ” ผมเอียงหูไปใกล้ๆเขา

“มะไม่มีอะไรครับ” เขาส่ายหัวไปมา ไอ้หมอนี่ขี้อายเหมือนกันนะเนี่ย ดูแล้วน่าแกล้งชะมัด

“เลิกเรียนไปไหนรึเปล่า”

“ไม่ครับ กลับหอไปเล่นเกม” เราคุยกันต่อระหว่างที่เดินไปเรียนภาคบ่าย

“จริงดิ กำลังอยากเล่นเกมพอดีเลย” ผมบอกอย่างดีใจ

“ไปเล่นด้วยกันไหมละครับ ผมเล่นคนเดียว” เขาบอก

“ไปดิ” ผมยิ้มให้เขา เขายิ้มให้ผมตอบ นี่เป็นรอยยิ้มแรกที่ผมเห็นว่าเขายิ้มออกมาจากใจ เมี่อก่อนเห็นแต่เขายิ้มแหยๆให้ผม

                ตอนเย็นผมไปเล่นเกมที่หอของพ็อต เราซื้อขนมและข้าวไปนั่งกินด้วย เราคุยกันในหลายๆอย่าง ผมรู้สึกว่าเราสนิทกันเร็วมาก อาจเพราะเขามีสไตล์การใช้ชีวิตและนิสัยคล้ายๆกับผม

“พ็อต” ผมเรียกชื่อเขา

“ว่าไงพี่ริท”

“มีแฟนยังวะ” เขาส่ายหน้าแทนคำตอบ

“เหรอ” ผมยิ้มๆและพยักหน้า

“ถามทำไม จะจีบเหรอ” เขาหัวเราะ (อ่อยนะไอ้นี่^^)

“เออ” ผมพูดออกไป เขาทำตาโต

“บ้า พูดเล่นใช่ไหม”

“เปล่าเอาจริง ไม่ดีเหรอเป็นแฟนกับพี่จะได้ถ่ายรูปเยอะๆไง รับรองขายได้เป็นหมื่น”

“พี่รู้เหรอว่าผมแอบถ่ายรูปพี่มาตลอด” เขาตกใจ

“เออ ไม่โง่นะเว้ย ไหนเอาตังมาแบ่งกับบ้างดิ”

“ไม่ให้หรอก กว่าจะถ่ายได้เดี๋ยวพี่ก็หันไปหันมา เดี๋ยวคุยกับคนโน้นคนนี้ถ่ายทีติดใครไม่รู้มาด้วย”

“ไอ้ขี้งก แอบถ่ายเขาแล้วยังจะมาว่าเขาอีก” ผมตบหัวมัน ผมลูบหัวตัวเองเบาๆ

“โห ก็พี่รวยอยู่แล้ว ทำร้ายร่างกายผมก็คิดตังนะ”

“ไหนๆเป็นอะไรมากปะเนี่ย” ผมเขามือจับหน้าเขาหันมา แบบแกล้งๆ

“เฮ้ย ใกล้ไปแล้ว” พ็อตถอยหนี

“ทำไมเขินรึไง” ผมจ้องหน้าพ็อต

“ปะเปล่า ใกล้ไปผมคิดตังนะ” เขาหน้าแดงขึ้นมาทันที

“แล้วถ้าจับละ” ผมจับแขนเขา

“คิด 100 นึง หรือไม่ก็ถ่ายรูปมาแลก”

“ถ้าแบบนี้ละ” ผมลูบไปที่ตัวพ็อต

“เย้ยยย แบบนี้คิดเพิ่มนะ” เขาลุกหนี

“แล้วถ้ายิ่งกว่านี้ละ” ผมตามไปกอดพ็อตจากด้านหลัง

“พี่ริทอย่าแกล้งพ็อตสิ” เขายืนนิ่งปล่อยให้ผมกอดอยู่อย่างนั้น

“ว่าไงละ กอดเนี่ยคิดเท่าไหร่” ผมซุกไซร้ไปที่ต้นคอพ็อตเบาๆ

“1000 นึง ปล่อยได้แล่วววว อย่ามาแกล้ง” เขาเดินหนีผมไปอีก ผมดึงเขาเข้ามาเราสองคนเลยล้มลงไปบนเตียง หน้าพ็อตตอนนี้แดงระเรื่อ เสียงก็สั่นๆ ชักยิ่งสนุกขึ้นมาแล้วสิ

“แล้วถ้าจูบละ” ผมยักคิ้ว

“ยะอย่านะ” พ็อตหลับตาพริ้ม เม้มปากแน่น

“บอกมาสิจะได้ถ่ายรูปให้ทีเดียวเลย เดี๋ยวให้ถ่ายทั้งคืนเลยก็ได้” ผมหัวเราะ

“ทั้งหมดก็…” ผมอาศัยจังหวะที่เขาเอ่ยปากก้มลงจูบเขา แล้วส่งลิ้นไปชิมความหวานจากพ็อตทันที พ็อตทำตาโตแต่ก็จูบผมตอบอย่างลืมตัว เขาหลับตาอย่างเดิม ผมค่อยๆยื่นมือไปสัมผัสภายใต้เสื้อนักศึกษาของคนใต้ร่าง

“อิ้มมมม…” เสียงนุ่มครางออกมา ผมถอนจูบออกแล้วมองหน้าเขา เขาค่อยๆลืมตามองผม

“หึหึ ถึงกับเคลิ้มเลยเหรอ” ผมหัวเราะในลำคอ

“พี่ริทบ้า เลิกแกล้งสักที” เขาผลักผมออกแล้วจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่

“ทำขนาดนี้ยังคิดว่าแกล้งอีกเหรอ” ผมเอ่ยถาม ตอนแรกผมกว่าจะแกล้งเล่นๆแต่จูบเมี่อกี้มันหวานมาก จนทำให้ผมรู้สึกว่า...ชักจะชอบคนๆนี้ขึ้นมาจริงๆซะแล้วสิ

“พี่มีพี่โน่อยู่แล้ว อย่ามาให้ความหวังพ็อตแบบนี้สิ” ผมยิ้มออกมากับคำพูดนอยด์ๆของเขา

“พี่โน่มาเกี่ยวอะไรด้วย” ผมเอียงคอถาม

“ก็พี่กับพี่โน่…”

“เราเป็นพี่น้องกัน แค่พี่น้องน่ะ เข้าใจไหม” ผมกอดพ็อตอีกครั้ง

“ถึงจะอย่างนั้น ถ้าพี่ไม่ได้คิดอะไรกับผมก็อย่ามาทำแบบนี้”

“ทำไม หรือว่าพ็อตคิดอะไรกับพี่” ผมแหย่เขาต่อ

“ก็คิดนะสิ”

“ว่าไงนะ” ผมยื่นหน้าเข้าไปฟังใกล้

“ไม่รู้รึไงว่าผมชอบพี่ ชอบมาตั้งนานแล้ว” พ็อตก้มหน้าลง

“ฮ่าๆ งั้นก็ใจตรงกันนะสิ” เขามองหน้าผมทันที

“จะจริงเหรอ นี่พี่ชอบผมเหรอ”

“แล้วถ้าพี่ไม่ชอบจะยอมให้นายแอบถ่ายรูปทุกวันทุกวี่ไหม จะยอมไปกินข้าวด้วย จะยอมมาที่ห้องไหม”

“เพื่อนเขาก็ทำกันแบบนี้ทั้งนั้น อย่ามาหลอกพ็อตเลย” เขาน้ำตาคลอ ไอ้นี่ขี้แยจัง

“แล้วเพื่อนกันเขาจูบกันด้วยรึไง” ผมโยกหัวพ็อตไปมา

“ก็ผมกลัวพี่แกล้งผมเล่นนี่นา ใครจะคิดว่าคนดังอย่างพี่จะมาชอบผม”

“พี่-ชอบ-พ็อต โอเคไหม คราวนี้ชัดเจนรึยัง” ผมจ้องหน้าเขา แววตาจริงจัง

“จริงนะ” พ็อตกอดผมแน่น

“จ้า จริงจ้า” ผมยิ้มให้เขา

“งั้นขอถ่ายรูปหน่อย” พ็อตหยิบมือถือขึ้นมา ยังขี้งกไม่เลิก

“งั้นขอทำอย่างอื่นแลกกับรูปด้วยนะ จะถ่ายกี่รูปจะได้คำนวณถูกว่าจะทำอะไรบ้าง”

“บ้า งั้นไม่ถ่าย” เขาเอามือถือลง

“ถึงไม่ถ่ายยังไงพี่จะทำ” ผมกดเขาลงไปที่เตียง

“อ๊ากกกกกกกกกกก พี่ริท พี่ริท ผมเจ็บนะ”

“หึหึ สายไปซะแล้วน้อง พี่หยุดไม่ได้ละ” ^_______^ผมว่าคราวนี้ผมต้องยิ้มถ่ายรูปจนเหงือกแห้งหรือไม่ก็เสียเงินไปหลายบาทแน่ๆ แต่ก็คุ้มนะครับบบบบบบบบ ที่นานๆทีริทจะได้รุก!!!

The End

ไรเตอร์  : เรื่องแรกที่ริทเป็นคนเริ่มเลยนะเนี่ย อร๊ายยยยยยย!!><” ไรเตอร์เพ้อริทพ็อตช่วงนี้ ขอตั้งชื่อ ฟิค คอลเล็คชั่นนี้ว่าฟิคขัดใจแล้วกันนะคะ ขอเวลา ฟินพ็อตริท สัก 2 เรื่อง แต่ยังไงก็รักโน่ริทเหมือนเดิมจ๊ะ

ปล.นานๆทีริทจะรุก

ปล.อีกที เรื่องหน้าริทรับเหมือนเดิมแต่ก็ขัดใจอีกแว้วววววววววววว ฮ่าๆๆๆ(สงสัยไรเตอร์จะโดนเฮีย andรีดเดอร์เตะ)