ฟิคสั้น โน่ริท

ลำดับตอนที่ #27 : ตลอดไป??

คุณเชื่อคำว่าตลอดไปหรือเปล่า??
 

“ริทจะรีบไปไหน ยังเช้าอยู่เลย” พี่โน่กอดเอวผมไว้และค่อยๆเขยิบตัวเข้ามากอดผม แล้วจูบที่ไหล่ผมเบาๆ ผมรู้เมื่อคืนเขานอนไม่หลับ เขากำลังคิดมากเรื่องของเราอยู่...

“พี่โน่ ริทมีเรียนเช้านะ” ผมจับมือเขาที่โอบเอวผมอยู่

“นี่เพิ่งจะหกโมงเองนะ จะรีบไปไหน” พี่โน่ลูบไล้ไปมาแล้วขบเม้นเบาๆที่แผ่นหลังของผม เขารู้ว่าผมก็กังวลอยู่สินะ

“อย่า พี่โน่ ปล่อยเถอะ”

“พี่รักริทนะ” เขากระซิบเบาๆน้ำเสียงแหบพร่ายังกับจะร้องไห้

“ตลอดไปรึเปล่า” ผมถามเบาๆ

“อื้ม ตลอดไปสิ” ผมยิ้มจางๆให้เขา พี่โน่ประคองหน้าผมเข้าไปหาก่อนที่จะประทับริมฝีปากลงมาจากนั้นก็ใช้ลิ้นลิ้มเลียปลายลิ้นผมเบาๆก่อนจะเพิ่มดีกรีความเร่าร้อนขึ้นมา ผมหลับตาซึมซับสัมผัสนั้นแล้วกอดเขาไว้แน่น จากนั้นผมก็ลุกไปอาบน้ำ...

                ผมส่องกระจกเอามือสัมผัสริมฝีปากที่ยังคงอุ่นร้อนและตราตรึงไปด้วยสัมผัสของเขา หน้าผมเป็นสีแดงระเรื่อ ผมไล้นิ้วสัมผัสรอยสีแดงจางๆที่เขาฝากไว้ทั้งตรงแผ่นอกและหน้าท้อง ใช้แขนสองโอบกอดตัวเองราวกับหวงแหนสัมผัสของเขา ไม่อยากให้มันลบเลือนไป  ผมส่องกระจกดูท่าทีของตัวเองแล้วยิ้มเยียดให้กับการกระทำที่ดูบ้าๆ ที่ต้นขาด้านในมีน้ำสีขาวเปอะอยู่ในตัวของผมเขาก็ยังอยู่เช่นกัน นี่ผมกำลังเห็นแก่ตัวรึเปล่า ผมดึงเขาไว้รึเปล่าทั้งๆที่เขาควรจะเดินไปข้างหน้าได้มากกว่านี้แท้ๆ ผมเข้าไปอาบน้ำก่อนจะไปเรียนตามปกติ

ถ้าไม่มีผมบางทีเรื่องมันอาจจะดีกว่านี้...

ณ มหาวิทยาลัย

“ริท ดูข่าวพี่โน่ดิ จริงป่าววะแต่เขาก็ดูเหมาะกันดีนะ” เพื่อนกำลังอ่านหนังสือพิมพ์กันแล้วคุยกันเสียงเจี๊ยวจ๊าว

“ริท ตกลงเขาคบกันป่าว” ผมหันไปมองหน้าเพื่อน ทุกคนมองเหมือนพยายามหาคำตอบจากผม

“ริท ว่าไงละ”

“ไม่รู้สิ” ผมกำลังจะเดินหนีไป

“ริทไม่รู้ได้ไงงะ ออกจะสนิทกัน บอกมาเถอะพวกเราลุ้นคู่นี้อยู่” เพื่อนอีกคนพูดแทรกขึ้นมา

“เอ่อ คือริทไม่ค่อยได้คุยกับพี่โน่เรื่องนี้เท่าไหร่”

 “แล้วพี่โน่ชอบคนแบบไหนเหรอ” ผมส่ายหัวอีกครั้ง

“ถามไรก็ไม่รู้สักอย่าง ริทเอ้ยริท” เพื่อนผมหัวเราะกันใหญ่เพราะปกติผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรอยู่แล้ว

“แต่เราว่าแฟนพี่โน่ต้องเป็นคนที่โชคดีที่สุดเลยก็ว่าได้เนอะ” เพื่อนคนเดิมหันไปบอกเพื่อนของเธอ

“คงเป็นแบบนั้นมั้ง” ผมยิ้มจางๆให้พวกเขา

เย็นวันนั้นผมกลับมาที่คอนโด

....เหมาะสมกันดีนะ

......พวกเราเชียร์คู่นี้กันอยู่

........คนที่เป็นแฟนพี่โน่นี่โชคดีเนอะ

                คำพูดต่างๆเมื่อกลางวันลอยเข้ามาในหัว นั่นสินะก็เหมาะสมกันดี เป็นคู่ที่ทุกคนเชียร์ เป็นคู่ที่ทุกคนชื่นชอบและมันก็ถูกต้องไม่เหมือนเรื่องของเรา มันผิด...ในสายตาคนอื่นทั้งๆที่เขาควรได้คู่กับคนที่เหมาะกับเขาไม่ต้องมาทนอยู่กับผม

เป็นแฟนพี่โน่นี่โชคดี

............แต่ผมไม่ควรได้รับความโชคดีแบบนั้น
 

“ริท นั่งเหม่ออะไรอยู่” พี่โน่เดินเข้ามากอดเอวผม

“พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“มาตั้งนานแล้ว เรียกริทตั้งหลายครั้งแต่ริทมัวแต่คิดถึงใครไม่รู้” พี่โน่หมุนตัวผมให้หันกลับไปหาเขา ผมเอื้อมมือไปกอดเขาไว้แน่น ซบหน้าลงกับอกเขาซึมซับอ้อมกอดนี้ ความรักความอบอุ่นในวันที่เราอยู่กันแค่นี้สำหรับผมมันมากพอแล้ว...วันนี้เรามาไกลพอแล้ว ผมรักเขาและยินดีให้เขาไปเจอคนที่ดีกว่า... ความรักหลบๆซ่อนๆแบบนี้ควรยุติลงสักที

“เป็นอะไรรึเปล่าริท” เขากอดผมกลับแล้วกระซิบถาม

“ริทรักพี่นะ รักพี่มาก พี่รู้ใช่ไหม” เขาซบหน้าลงกับไหล่ผมแทนคำตอบ

“เพราะฉะนั้น ริทว่าพี่ไปอยู่กับคนที่เหมาะสมกับพี่เถอะ พี่จะได้ไม่ต้องมาหลบๆซ่อนๆแบบนี้ ไม่ต้องเหนื่อยกับเรื่องของริท” พี่โน่ดึงตัวผมออกแล้วมองหน้าผมเหมือนไม่เข้าใจ

“ริทคิดว่าเราเดินมาไกลแล้วนะ ไกลจนริทว่ามันสุดทางแล้ว คำว่าตลอดไปมันไม่มีอยู่จริงหรอก” ผมห้ามน้ำตาตัวเองไม่ได้ มันไหลลงมาอาบแก้มผม พี่โน่ยังคงมองหน้าผมนิ่งแต่แรงบีบที่ต้นแขนผมมันเพิ่มขึ้น

“ริทขอโทษนะ แต่ริทไม่อยากฉุดรั้งพี่ไว้ อยากให้พี่ไปเจอคนที่ดี เรื่องของเรามันผิดมันเป็นไปไม่ได้ ไม่มีใครเห็นด้วยกับเรื่องของเรา พี่เข้าใจริทนะ”

“พี่ไม่เข้าใจ” พี่โน่ส่ายหัว เสียงเขาสั่นๆผมรู้ว่าเขากำลังโกรธ ครั้งนี้มันน่ากลัวมากเพราะเขานิ่ง นิ่งมากจนผมกลัว

“พี่อย่าโกรธริทเลย ริทว่าทางนี้มันดีที่สุดแล้ว”

“ริทไม่รักพี่แล้วเหรอ ที่ผ่านมามันพิสูจน์อะไรไม่ได้เลยใช่ไหม” ผมเงียบไม่รู้จะตอบว่าอะไร

“พี่ถามว่าที่ผ่านมามันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม” พี่โน่ตวาดเสียงดังแล้วเขย่าตัวผม

“พี่ ริทขอโทษ แต่ริทเหนื่อยแล้ว พอเถอะ” ผมตวาดเขากลับ

“ตลอดไปของมึงคืออะไรริท” พี่โน่ถามผมในน้ำเสียงปกติเขารู้ว่าผมไม่ชอบคนขึ้นเสียงใส่ ผมส่ายหัวน้ำตาตอนนี้มันไหลไม่หยุดในหัวผมตื้อไปหมด

“ถ้ามึงต้องการแบบนี้กูก็ไม่ว่า คนที่เหมาะสมกับกูที่มึงว่าอยากให้กูไปคบกับเขาใช่ไหม อยากให้กูมีความสุขแบบหลอกตาคนอื่นทั้งๆที่ข้างในกูเจ็บเหรอ”

“เขาเป็นคนดี อีกหน่อยพี่ก็จะรักเขา ลืมริทไปเถอะ ริทมันไม่มีอะไรสู้เธอได้หรอก”

“กูไม่เคยต้องการคนดีเพราะมึงดีที่สุดสำหรับกูแล้ว กูไม่เคยคิดที่จะลืมมึงสักนาทีเดียว ริทกูเคยบอกมึงไหมว่ากูรักมึงมากแค่ไหน” น้ำตาพี่โน่ตอนนี้มันคลอๆ

“ริทรู้ว่าพี่รักริท รักมาก แต่ริทคิดว่าเราหยุดตอนนี้ยังจะดีกว่า ข้างนอกไม่ได้มีแค่เรา คนอื่นเขาไม่มีใครคิดเหมือนเรา แฟนคลับพี่ละ คนที่รักพี่ละ ครอบครัวพี่ละ จะให้ริทมีความสุขได้ยังไงในเมื่อพี่ทุกข์ใจ”

“กูเคยบอกมึงเหรอว่ากูทุกข์ กูเคยบอกมึงเหรอว่าเวลากูอยู่กับมึงแล้วไม่มีความสุข”

“ริทรู้ว่าพี่ก็คิดมากเรื่องของเรา ริทรู้ว่าพี่เข้าใจทุกอย่างแต่พี่ทำเป็นไม่สนใจแต่ริททำแบบพี่ไม่ได้”

“มึงแคร์คนอื่นไม่เปลี่ยนเลยริท  แต่ที่มึงเปลี่ยนไปคือวันนี้มึงไม่แคร์กูแล้ว กูทำอะไรเพื่อมึง มึงเคยรู้บ้างไหม มึงเคยรู้ไหมว่ากูแคร์มึงแค่คนเดียว แล้วที่กูได้กลับมาวันนี้คือมึงทิ้งกูงั้นเหรอริท”

“พอเถอะ ริทตัดสินใจแล้ว” ผมเดินหนีออกมา

“ตลอดไปของกูคืออะไรรู้ไหม” ผมชะงักแล้วหันไปมองหน้าเขา

“ตลอดไปของกูคือมึง ริท” แล้วเขาก็เดินออกจากห้องไป

                ผมทรุดตัวลงร้องไห้เราจะเจ็บแค่วันนี้ พี่จะเสียใจกับริทแค่วันนี้ถึงแม้ว่าต่อไปพี่จะเกลียดริทแต่ชีวิตของพี่ก็จะเดินไปข้างหน้า...ริทยอม พี่จะไปเจอคนที่เหมาะสม ผมต้องดีใจ ต้องดีใจกับพี่ถึงแม้ว่าผมจะเจ็บแค่ไหนแต่แบบนี้มันถูกต้องที่สุดแล้ว

วันต่อมา...

“ฮาโหล ริทเห็นโน่ไหม” พี่ปอผู้จัดการพี่โน่โทรมาหาผม

“พี่โน่ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วครับ”

“อ้าวแล้วโน่ไปไหน แล้วงานที่รับไว้ตอนบ่ายจะทำยังไงเนี่ยติดต่อก็ไม่ได้”

“ริทก็ไม่รู้เหมือนกันครับ”

“ทะเลาะกันเหรอ”

“เปล่าครับ เลิกกันกันแล้ว” ผมตอบตรงๆเพราะพี่ปอรู้เรื่องของเรา

“ว่าไงนะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ทั้งๆที่โน่อุตส่าห์บอกกับบริษัทไปตรงๆว่าคบกับริทอยู่ เขายอมแลกกับการยกเลิกสัญญาถ้าทางบริษัทให้เลิกกับริท ทางบริษัทก็เลยต้องสร้างข่าวเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องนี้ไป”

.... กูทำอะไรเพื่อมึง มึงเคยรู้บ้างไหม มึงเคยรู้ไหมว่ากูแคร์แค่มึงแล้วที่กูได้กลับมาวันนี้คือมึงทิ้งกูงั้นเหรอริท

“ว่าไงนะครับ”

“โน่น่ะ รักริทมากรู้ไหม เขาจริงจังกับริทมาก เขายอมแลกทุกอย่างเพื่อริท” พี่ปอพูดน้ำเสียงเศร้าๆแล้วก็วางหูไป

....นี่ผมทำอะไรลงไป

ผมกดโทรศัพท์หาพี่โน่แต่เขาปิดเครื่อง ผมพอจะรู้ว่าเขาไปไหน เวลาเขาไม่สบายใจ เหนื่อยหรือท้อเขาจะกลับบ้าน ผมขับรถไปบ้านพี่โน่

“สวัสดีครับแม่น้อย พี่โน่อยู่ไหมครับ”

“โน่ไม่อยู่หรอกลูก เพิ่งกลับไปเมื่อกี้ไม่สวนกันเหรอ” แม่น้อยตอบ

“เหรอครับ” ผมยิ้มๆให้แม่น้อย

“ริทมาก็ดีแล้ว แม่ขอคุยอะไรกับเราหน่อยได้ไหม” แม่น้อยมองหน้าผม ผมเริ่มหวั่นใจกับสิ่งที่แม่น้อยจะพูด ผมพยักตอบแล้วเดินเข้าไปในบ้าน

เราสองคนนั่งบนโซฟา

“โน่น่ะเป็นคนใจร้อน อาจจะดูแข็งก้าวไปบ้างแต่ข้างในแล้วแม่ว่าเขาอ่อนไหวนะ เขาต้องการคนดูแล คนเอาใจใส่แม่รู้ว่าริทก็รู้ว่าโน่เป็นคนแบบไหนจริงไหม” แม่น้อยถามผม

ผมได้แต่พยักหน้าตอบ

“แล้วริทรู้ไหมว่าเวลาโน่รักใครเขาจะทุ่มเทให้คนนั้นมากๆ เขาจะรักคนๆนั้นหมดใจทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับคนที่เขารัก” ผมมองหน้าแม่น้อย

“แม่ไม่เคยเห็นโน่จริงจังกับใครเท่าริทเลย แม่ไม่เคยเห็นเขาแคร์ใครเท่าริท เมื่อวานเขาเข้ามาบอกแม่ว่าเขารักริท เขาเข้ามาขอโทษแม่ กลัวแม่จะโกรธหรือผิดหวัง”

“แต่ริทเชื่อไหมว่าแม่ไม่โกรธหรือผิดหวัง” แม่น้อยยิ้มแล้วกอดผม

“ความรักมันไม่มีเหมาะสมหรือไม่เหมาะสมหรอกนะลูก มันมีแต่รักหรือไม่รัก ถ้าเรารักกันก็ทำอย่างที่เราต้องการ แม่ไม่ได้อยู่กับโน่ตลอดไปแม่เลยอยากเห็นเขามีความสุขแม่รู้ว่าริททำให้ลูกของแม่มีความสุขได้” แม่น้อยลูบหลังผม

“แต่คนข้างนอกเขาจะไม่ว่าอะไรเหรอครับ” ผมกอดแม่น้อยน้ำตาค่อยๆไหลลงมา ทำไมแม่น้อยใจดีเหลือเกิน แม่น้อยเข้าใจเราแต่คนอื่นละ

“แม่ว่าเราน่าจะแคร์คนที่เรารักมากกว่าคนอื่นนะลูก” แม่เช็ดน้ำตาให้ผม

“หรือว่าริทไม่รักโน่ละ ตอบให้แม่ชื่นใจหน่อยสิว่ารักลูกแม่รึเปล่า”

“รักสิครับ ริทรักพี่โน่มาก ริทเลยอยากให้เขามีชีวิตที่ดี”

“ชีวิตพี่จะดีได้ไง ถ้าไม่มีริท” เสียงพี่โน่ดังขึ้นจากประตูหน้าบ้าน

“พี่มาได้ไง”

“ถ้าพี่ไม่ลืมโทรศัพท์คงไม่ได้มาได้ยินประโยคนี้” พี่โน่ยิ้มแล้วนั่งลงข้างผม

“พี่ได้ยินอะไรบ้าง”

“ตั้งแต่แรกเลย เห็นรถริทจอดอยู่พี่ดีใจมาก ขอบคุณนะครับแม่ที่เข้าใจเราแล้วยังช่วยคุยกับว่าที่ลูกสะใภ้อีก” พี่โน่โอบไหล่ผม

“ไปแซวน้อง” แม่น้อยตีขาพี่โน่ “แม่เห็นเรามีความสุขแม่ก็มีความสุข ลูกรักใครแม่ก็รักด้วย”

“บริษัทพี่ก็เคลียร์แล้ว กับแม่พี่ก็เคลียร์แล้วเหลือแฟนคลับใช่ไหมที่ริทยังกังวล งั้นพี่จัดแถลงข่าวเลยดีไหม” พี่โน่ถาม

“บ้าเหรอ ไม่ต้อง”

“อ้าว เดี๋ยวริทก็คิดมากอีก”

“ไม่คิดมากแล้ว ต่อไปริทจะแคร์แต่พี่คนเดียวโอเคไหม” ผมหันไปกอดพี่โน่

“ขอโทษทีนะริท” พี่โน่มองหน้าผม

“ขอโทษทำไมอะ”

“พี่เผลออัพทวิตว่ารักริทไปแล้ว” พี่โน่หัวเราะเสียงดัง

“พี่โน่อะ” ผมตีแขนพี่โน่ไม่ยั้ง

“แม่ช่วยผมด้วย ริทรังแกผมอะ” พี่โน่เดินไปหลบหลังแม่น้อย

“เราก็ไปแหย่น้อง เดี๋ยวแม่ตีพี่เขาให้ นี่แนะๆ” แม่น้อยหันไปตีพี่โน่หลายที

“ตกลงผมหรือริทกันแน่ที่เป็นลูกแม่เนี่ย”

“ตอนนี้แม่เห่อลูกคนใหม่แล้ว เสียใจด้วยนะไอ้ตี๋” แม่น้อยหันมากอดผม

                บางทีคำว่า “ตลอดไป” มันคงขึ้นอยู่กับความหมายที่เราจะบัญญัติให้มันมากกว่าความหมายตายตัวเมื่อก่อนผมอาจคิดว่ามันไม่มีอยู่จริง แต่ตอนนี้ผมสัมผัสกับมันได้แล้วละ คำว่า “ตลอดไป” สำหรับผมวันนี้คือ พี่โน่ แล้วคำว่าตลอดไปของคุณละ คืออะไร???

THE END

 

เหมือนจะมาม่านะ ในตอนแรก

แต่ไรต์แต่งไปแต่งมามันแฮปปี้ซะงั้น

เพราะตลอดไปของเค้า คือ โน่ริท ไง >,<”(เสี่ยวตล๊อดด)

ใครคิดเหมือนไรค์เม้นโลดดดด เลยเด้อออออ!!

โอมเพี้ยง เม้นจงมา ลั้นลา หุหุ