ฟิคสั้น โน่ริท

ลำดับตอนที่ #30 : last

SF Last

“พี่จะไม่ทิ้งผมใช่ไหม”

“ไม่ เราจะรักกันตลอดไป พี่สัญญา”

            ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในกลางดึก ห้องมืดสนิทมีเพียงแสงไฟที่ลอดเข้ามาจากหน้าต่างเท่านั้น ผมมองไปรอบๆห้องมันว่างเปล่า  กลิ่นไอเย็นจากแอร์ฯกำลังทำให้ผมหนาวทั้งๆที่มีผ้าห่มผืนใหญ่คลุมอยู่ ผมเดินออกมากินน้ำเพราะลำคอแห้งผาด  สายตาตอนนี้เลือนรางเหลือเกิน มันหนักที่เปลือกตาเหมือนจะลืมตาไม่ขึ้น  ปลายเท้าชาเหมือนไม่มีแรง  มือสั่นๆค่อยๆยกน้ำขึ้นดื่มช้าๆ ผมกะพริบตาถี่ๆก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา มองรูปนั้น มองห้องๆนี้ มองเขา มองให้นานที่สุด

“เราอยู่ด้วยกันไปจนแก่เลยดีไหม”

“จริงเหรอ ไหนพี่อยากมีลูก 2 คน เลี้ยงหมาสัก 2ตัวไง”

“มีแค่เราสองคนก็พอแล้ว” เสียงเราพูดคุยและหัวเราะยังดังแว่วในหูของผม  ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนนี้ผมคงตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของเขา  อ้อมกอดที่อบอุ่น มือคู่นั้นและคำว่ารักที่มัน..เคย..เป็นของผม

            ผมเดินออกมาจากห้องเพราะหลายวันแล้วที่ผมไม่ได้ไปไหน  ตอนเย็นๆทำให้อากาศยิ่งหนาวแล้วยังใกล้ปีใหม่แบบนี้ด้วยแล้ว

“ปีใหม่ไปญี่ปุ่นกันดีไหม”

“ผมชอบญี่ปุ่นที่สุด พี่จะพาผมไปจริงๆใช่ไหม”

“ครับ พี่สัญญา”

................................สัญญาที่ว่านี่มันคืออะไรกันนะ??

ผมยิ้มให้ตัวเองจางๆแล้วเฝ้าถามในกระจกทุกวันถึงความหมายของคำๆนั้น แต่ไม่เคยพบ ไม่รู้ว่าผมหวังจะพบคำตอบหรือคนที่ให้คำสัญญากันแน่???

            ผมเข้ามาในร้านอาหารที่ชอบมาเป็นประจำ

“ปีใหม่นี้เราไปญี่ปุ่นกันไหม”

“ดีเลยครับ ผมชอบญี่ปุ่นที่สุด”

“คุณจะขอฉันแต่งงานที่นั่นไหมนะ” เสียงคู่รักคุยกันกระซิบกระซาบดูน่ารัก ผมมองแล้วยังแอบยิ้มตามไปด้วย

“ผมขอไปแล้วนี่”

“ขอที่ไหน คุณแค่สัญญาว่าเราจะมีลูกสัก 2 คน เลี้ยงหมาไว้วิ่งเล่น 2 ตัวแล้วเราก็จะอยู่ด้วยกันไปจนแก่”

“คุณลืมอีกประโยคนะ เราจะรักตลอดไปด้วย”

            ผมค่อยๆหลับตาแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น ทั้งๆที่ยังไม่ได้แตะอาหารสักอย่าง

“โอ๊ะ ขอโทษครับ” ผมลืมตาขึ้นมอง

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอยิ้มสวยให้ผม

“คุณครับ” ผมจับมือเธอเบาๆ สัมผัสถึงแหวนที่นิ้วของเธอ แหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย

“คะ” เธอมองหน้าด้วยความสงสัย

“ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ” ผมยิ้มให้เธอก่อนจะเดินออกมา

.

.

“เลิกกันเถอะ” ผมมองหน้าเจ้าของประโยคนั้นอย่างไม่เชื่อสายตา

“พี่ว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้หรอก”

“ผมไม่เข้าใจ”

“นายคิดว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปได้จริงๆเหรอ”

นั่นสินะเมื่อก่อนผมก็คิดแบบนั้น  แต่ใครล่ะ  ใครกันที่ทำให้ผมเชื่อว่ามันเป็นไปได้

“หยุดตอนนี้ดีกว่า อย่าให้มันไปไกลเกินกว่านี้เลย”

นี่เรายังมาไม่ไกลอีกเหรอ ผมมาไกลแล้ว ไกลจนสุดทางจะไปต่อ...

“นายยังมีอนาคตที่ดี  ควรได้เจอคนที่ดีและมีครอบครัวที่ดี”

ผมพยักหน้าช้าๆ

“นายเข้าใจพี่นะ ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันพี่จะไม่มีวันลืม”

ผมก็ลืมไม่ได้เหมือนกัน ผมพร่ำคิดในใจ

“ดูแลตัวเองดีๆ นายต้องเข้มแข็ง มีชีวิตที่ดีและที่สำคัญรักตัวเองให้มากๆ”

นั่นเพราะไม่มีคนที่รักและดูแลผมแล้วสินะ

            ที่เขาพูดทั้งหมดวันนั้นผมไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจอะไรเลยเพราะในหัวมันตื้อไปหมด  เสียงปิดประตูดังพร้อมเสียงร้องไห้โฮของผม  ผมนั่งร้องไห้เหมือนคนบ้า  เฝ้าคิดว่าตัวเองทำผิดอะไร มีอะไรที่เราพลาด คนของเราไปไหน  เขาหมายความว่าอะไร  เขาเคยรักผมหรือเปล่า  จนสุดท้ายเสียงที่ตอบกลับมามีแต่เสียงสะอื้นของตัวเอง

จนวันที่ผมเจอเขาอีกครั้ง

ได้ยินคำพูดนั้น

สิ่งที่ผมรับรู้ได้คือความเข้าใจทุกสิ่งที่เคยได้ฟังมา

“พี่จะไม่ทิ้งผมใช่ไหม”

“ไม่ เราจะรักกันตลอดไป พี่สัญญา”  ผมยังรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

ตลอดไปของผม

สัญญาที่ให้ผม

พี่ทิ้งผม

Last…เหลือแค่ผม

……………………………………………………………………….

โอ้!!! หายไปนานเลยนะคะ  คิดถึงลีดเดอร์ทุกคนเหมือนเดิม

สำหรับเรื่องนี้อาจจะเปลี่ยนแนวหน่อยนะคะ  ชอบรึเปล่า

ฝากเม้นติชมได้นะคะ>>>>>

ที่หายไปพราะกำลังแต่งเรื่องใหม่ที่เป็นนิยายวายค่ะ

ไม่ใช่ฟิคแล้วนะตัวเธอ  ฝากติดตามด้วยนะคะ  เจอกันปีหน้าแน่นอนค่ะ

                        สวัสดีปีใหม่ มีความสุขกันตลอดไปนะคะ....love U