ฟิคสั้น โน่ริท

ลำดับตอนที่ #32 : เรื่องเล่า คืนเฝ้าเวร

เรื่องเล่า คืนเฝ้าเวร

สวัสดีครับ คนเราเมื่อมีอาชีพไม่ว่าจะอาชีพใดก็ตาม เมื่อได้รับหน้าที่มาแล้วก็ควรทำหน้าที่นั้นให้ดีที่สุด ถึงแม้ว่ามันจะตรงข้ามกับความรู้สึกของเรามากเท่าไร

ผมเป็นหมอครับ...

วันนี้เป็นคืนที่ผมมาเข้าเวร  ดูเหมือนทั้งคืนจะมีแต่เหตุการณ์ปกติ   มีเพียงเคสอุบัติเหตุนิดหน่อย จนเวลาเกือบเที่ยงคืน มีเคสฉุกเฉินการคลอดบุตรเข้ามา ผมและพยาบาลรีบเตรียมตัวถึงแม้ผู้ป่วยจะไม่ได้ฝากท้องที่โรงพยาบาลนี้แต่หน้าที่ของหมอเวรก็ต้องรับผิดชอบ

“คุณหมอคะ ผู้ป่วยมีภาวะเด็กไม่ยอมกลับหัวค่ะ” พยาบาลที่เข็นผู้ป่วยมารีบบอก

“ครับ เตรียมเครื่องมือผ่าคลอดฉุกเฉินเลยครับ” ผมกำลังรีบสวมเสื้อกาวน์แล้วเดินเข้าห้องคลอด

“คุณหมอครับ ช่วยลูกผมด้วยนะครับ” ผมหันกลับมามีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาจับมือผม ผมเงยหน้าขึ้นมา เราสองคนสบตากัน ต่างคนต่างไม่มีอะไรจะเอ่ยออกมาหลังจากนั้น

“ครับ” ผมตอบสั้น ๆ

“หมอ คือ ผม”

“หมอจะตั้งใจ เหมือนวันที่คุณตั้งใจนะครับ หมอขอตัว” ผมพูดและเดินเข้าห้องคลอด

“หมออย่าทำอะไรลูกผมนะ” เขาบอกผมเสียงสะอื้นกลับมา

ผู้หญิงคนนี้น่าจะวัยประมาณ 20 ปี โดยประมาณ หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม ขณะที่ผมกำลังทำคลอด ผมเหลือบมองออกไปที่หน้าประตูห้อง ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งอยู่ข้างหน้า ผู้ชายที่ทำให้ผมใจเต้นแรงจนมือที่จับมีดผ่าตัดสั่นเทา

“คุณหมอคะ คนไข้มีภาวะการเต้นของหัวใจต่ำ” ระหว่างนั้นผมมองหน้าผู้หญิงที่นอนอยู่  ถ้าสมมติว่าไม่มีเขาล่ะ ต่อไปมันจะเป็นอย่างไรกันนะ...

ผมเปิดประตูห้องคลอดออกมา

“หมอ หมอ ลูกของผมปลอดภัยดีใช่ไหม” ผมมองหน้าเขานิ่ง ๆ กับคำถามของเขา แล้วเดินเลี่ยงมาอีกทาง

“หมอ ไม่ตอบนี่หมายความว่ายังไง” เขาเดินมาจับข้อมือผมเอาไว้

“กรุณา ปล่อยมือผมด้วย” ผมปรายตามองเขา

“ไม่ หมอต้องบอกมาก่อนว่าลูกของผมปลอดภัย”

“ถามหาแค่ลูกเหรอครับ ทั้ง ๆ ที่แม่ของเด็กมีภาวะการเต้นของหัวใจต่ำด้วยซ้ำ เด็กไม่กลับหัว ต้องผ่าคลอดแต่ในกรณีที่แม่มีภาวะการเต้นของหัวใจต่ำอาจส่งผมทำให้แม่ของเด็กช็อกขณะผ่าคลอด”

“และแล้ว แม่ของเด็กเป็นยังไงบ้าง” เขาถามผมด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“คุณต้องการคำตอบแบบไหนดี ถ้าเกิดผมปล่อยให้เธอและเด็กตายล่ะ”  ผมถามเขาเสียงนิ่ง

“หมอหมายความว่าไง หมอทำแบบนั้นได้ยังไง นั่นชีวิตคนทั้งชีวิตเลยนะ” เขาบอกแล้วเขย่าตัวผมจนโยกไปตามแรง

“แล้วชีวิตผมล่ะ ไม่ใช่ทั้งชีวิตเหมือนกันเหรอ” ผมเอ่ยออกมาเบา ๆ ราวกับมีอะไรจุกอยู่ที่คอ

“แต่มันคนละส่วนกัน สองคนนั้นไม่ได้ทำผิดอะไรเลย” เสียงของเขาสั่น ราวกับจะร้องไห้แตกต่างกับผม ที่น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาแล้ว

“แล้วใครที่ผิด ใครกัน ผมเหรอ ผมใช่ไหมที่เป็นคนผิด” ผมถามออกมา เป็นคำถามที่อยู่ในหัวของผมตลอดเวลา

“ไม่ใช่หมอ หมอไม่ผิด ผมต่างหากที่ผิด ผมขอโทษ” เขาดึงผมไปกอดเอาไว้ และร้องไห้ไม่ต่างกัน

“ถ้าไม่ใช่วันนี้ คุณจะบอกผมเมื่อไหร่ ถ้าเกิดเขาไม่ได้กำลังตายป่านนี้ผมคงตายไปแล้ว”

“ผมขอโทษ แต่ผมก็ไม่ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้”

“คุณเคยตั้งใจอะไรในชีวิตบ้าง”

“ผมตั้งใจ รักคุณ” เขาเอ่ยออกมาและกอดผมแน่นขึ้นอีก

“แล้วเขา...”

“เขาเป็นแค่ความผิดพลาด” เขาตอบขึ้นมา เป็นเวลาเดียวกับที่มือของผมฟาดออกไปที่แก้มสีจางนั่น

เพี้ยะ

                “ผมขอโทษ แต่หมอ หมอช่วยเขาได้ไหม ช่วยลูกของผมได้ไหม เด็กคนนั้นไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย เขาเป็นลูกของผมนะ” เขาร้องไห้อ้อนวอนผม ยอมแม้กระทั่งคุกเข่าลงกอดขาผม

                “ทำไมผมต้องช่วยลูกของคุณ เขาไม่ใช่ลูกของผมสักหน่อย ทำไมผมต้องช่วย บอกหน่อย” ผมขึ้นเสียงใช่เขา เหมือนอารมณ์ของผมก็เริ่มควบคุมไม่ได้ตอนนี้

                “หมอ คุณไม่ใช่หมอคนเดิมที่ผมรู้จัก”

                “คุณก็ไม่ใช่คนเดิม ไม่สิ  นี่อาจจะเป็นตัวตนที่แท้จริงของคุณก็ได้”

“หมอไม่รักผมแล้วเหรอ” 

“คนที่ผมรักตายไปแล้ว เพราะฉะนั้นคุณไม่ใช่คนรักของผม”

“หมอ”

“คุณหมอคะ คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ”

เสียงพยาบาลมาตามผมและเธอก็คงเห็นความตึงเครียดระหว่างผมและเขา เขาลุกขึ้นและมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ

“ผมต้องไปแล้ว” ผมเดินหันหลังออกมา และรู้สึกถึงแรงกอดจากด้านหลัง

“ขอบคุณนะหมอ ขอบคุณ”

“ผมไม่ได้ทำเพื่อคุณ ผมทำเพราะมันเป็นหน้าที่ของหมอ”

                ผมเดินกลับเข้าไปดูคนไข้ เธอยิ้มและส่งสายตาขอบคุณส่งมาให้ผม ผมพยักหน้าตอบไป ผมเดินไปอุ้มเด็กน้อยมาเพื่อส่งให้แม่ แต่เด็กผู้ชายคนนั้นมองผมตาแป๋วและกุมมือผมไว้ ผมยิ้มหวานและส่งเสียงทักทายออกไป

“สวัสดีครับลูก”

The end

หายไปนานมากกกก ไม่รู้มีใครจำได้รึเปล่า

แต่เพราะงานรัดตัวมากกก ยังไงฝากด้วยนะคะ