คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SF โดดเดี่ยว Tono Part (โน่ริท)
แอ๊ดดดด ผมเปิดประตูเข้ามาในห้อง
“พี่โน่ กลับมาแล้วเหรอ” ริทเดินมารับผม
“ยังไม่นอนอีกเหรอริท” ผมถามเสียงเรียบ
“ยัง ริทรอพี่โน่” ริทยิ้มหวาน
“รอทำไม แล้วนี่กินข้าวรึยัง” น้ำเสียงเป็นห่วงปนดุนิดๆ
“ก็ ๆ ริทอยากกินข้าวพร้อมพี่” เสียงเหมือนไม่ค่อยกล้าตอบ
“วันหลังไม่ต้องรอนะ พี่ถ่ายละครกลับดึกทุกวัน เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะ”
“พี่โน่เป็นห่วงริทเหรอ” ยังจะมาพูดเล่นอีก
“เปล่า เบื่อที่ต้องพาคนบางคนไปโรงพยาบาล ไปกินข้าวแล้วไปนอนซะ”
“แล้วพี่โน่ละ”
“พี่กินมาแล้ว”
ปัง!!เสียงประตูห้องมันปิดลง
“ อ้าวแล้ววันนี้ไม่มานอนด้วยกันเหรอวะ” ไม่มีเสียงตอบจากริท
ผมเดินเข้ามาในห้องตัวเอง อาบน้ำและนอนลงกับเตียงด้วยความเหนื่อยล้าแต่นอนยังไงก็ยังไม่หลับจนผมทนไม่ไหวต้องออกมาข้างนอก ผมเห็นแสงไฟรอดออกมาจากประตูห้องริทมันยังไม่นอนแน่ๆ
“ริท นอนได้แล้วนะเว้ยพรุ่งนี้ต้องไปทำงานนะ” ผมตะโกนบอกคนในห้องแต่ไม่มีเสียงใด ๆ ตอบกลับมา ผมนั่งอยู่หน้าห้องรอจนกว่าไฟข้างในจะดับเพราะจะได้แน่ใจว่าริทได้พักผ่อน
ตอนเช้า
ไม่รู้ว่าเผลอหลับที่โซฟาตอนไหน แต่พอตื่นมาผมก็เห็นผ้าห่มมาห่มที่ตัวผม วันนี้ริทมีงานแต่เช้ากลับเย็น ส่วนผมไปกองถ่ายตอนบ่ายกลับดึก เวลาเราไม่ค่อยจะตรงกันเลย ผมลุกขึ้นกำลังจะไปอาบน้ำเห็นถ้วยโจ๊กวางที่โต๊ะอาหาร มันคงไม่ได้โกรธผมอย่างที่ผมคิดหรอก ไอ้ริทมันน่ารักจริง ๆ ผมเตรียมตัวและออกไปทำงานอย่างเดิม
ตอนดึก
กลับมาผมเห็นไฟในห้องปิดลงแล้ว แต่ไปในห้องริทยังเปิดอยู่
ก๊อก ๆ “ริทหลับยัง” เงียบไม่มีเสียงใดอีกเช่นเคย ผมเดินเข้ามาในห้องที่หัวเตียงมีกระปุกยาวางไว้พร้อมโน้ต "กินยาด้วยวันนี้ถ่ายตากฝนไม่ใช่เหรอ” ลายมือคนตัวเล็กและคำที่มันเขียนบ่งบอกถึงความห่วงใย
ก๊อก ๆ ผมออกมาอีกครั้ง “ริทพี่รู้ว่าริทยังไม่นอนออกมาแป๊ปนึง”
เงียบ!!
“ริท”
ยังเงียบอยู่!!
“ถ้าไม่เปิดพี่จะพังประตูเข้าไป” ผมตะโกน ได้ผลแหะ
แอ๊ด! ยอมจนได้
“มีอะไรอีกละ จะมาว่าอะไรริทอีก” น้ำเสียงประชดประชัน
“ปะเปล่า อย่าทำเสียงแบบนั้นสิ”
“จะให้ริทยิ้มทั้งที่พี่โน่จะว่าริทเหรอ”
“พี่ไม่ได้ว่าแค่อยากขอบคุณ”
“ไม่เป็นไร” ริทกำลังจะปิดประตู
“เดี๋ยวสิ ขอนอนด้วยคนนะ นะ” ผมทำเสียงอ้อน ๆ
“พรุ่งนี้มีงานเช้าไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เป็นไรพี่ไหว” ริทเดินเข้าไปนอนบนเตียง ผมเดินตามเข้ามานอนด้วยแล้วกอดริท
“ไปอาบน้ำไป” ริทบอก
“ไม่เอา เดี๋ยวก็ต้องไปอาบอีกอยู่ดีเพราะเหงื่อมันออก” ผมก้มไปหอมแก้มริท
“เหม็นเหงื่อจะตาย” ริทหันหลบ
“เมื่อก่อนริทยังบอกอยู่เลยว่าชอบกลิ่นเหงือพี่เพราะมันเซ็กซี่” ผมพลิกตัวมาอยู่บนตัวริทแล้วจ้องหน้า หน้าริทแดง สายตาที่หันไปทางอื่น ริมฝีปากก็เม้มไว้กลัวผมจะจูบ
“ไม่ให้จูบ พี่ทำอย่างอื่นก็ได้” ผมไซร้ไปที่ซอกคอขาว ๆ และปลดกระดุมไล่ลงมาที่แผ่นอก
“พะพอแล้วพี่โน่” ริทบอกเสียงสั่น ๆ
“ริทยังโกรธพี่อยู่อีกเหรอ” ผมเลื่อนไปจูบที่หน้าผากริท
“เปล่า ริทแค่รู้สึกเหงาที่ต้องกินข้าวคนเดียว กลัวที่ต้องอยู่ห้องคนเดียว นอนไม่หลับเพราะไม่มีคนให้กอด ริทคิดถึงพี่โน่ตลอดเวลา แต่ริทเพิ่งรู้ว่าจริง ๆ แล้วพี่โน่รำคาญริท” น้ำตาใส ๆ ออกมาจากดวงตาคู่สวย ผมค่อย ๆ จูบซับน้ำตา
“พี่ไม่เคยรำคาญริทนะ พี่แค่เป็นห่วงที่ริทต้องมารอพี่ทุกวันจนไม่ได้พักผ่อน”
“แต่ริทไม่อยากทำอะไรคนเดียวมันรู้สึกโดดเดี่ยว”
“ครับ ๆ พี่เข้าใจแล้ว ต่อไปจะไม่ว่าริทแล้วนะคนดี”
ผมจูบที่ริมฝีปากบาง ๆ ใช้ลิ้นสัมผัสความหวานซึ้ง มือผมลูบไล้ไปทั่วล่างคนตัวเล็ก กลิ่นสบู่ของมันกำลังจะทำผมคลั่งและหยุดไม่ได้ ผมถอดเสื้อตัวเองออก
“พี่โน่จะไม่อาบน้ำจริง ๆ เหรอ” ริททวนคำถาม
“พี่รออีกไม่ไหวแล้วริท”
ผมพูดพร้อมถอดเสื้อผ้าของผมและเขาออก
“ขอบคุณนะริทที่ดูแลพี่มาตลอด” ผมพูดพร้อม ๆ กับรุกนิ้วเข้าไปในตัวริท
“อะ อือ อื้ม แต่ว่าริทคงไม่ได้ดูแลพี่โน่สักพักนะ” ริทเอ่ยในลำคอ
“ทำไมล่ะ ริท” ผมเร่งจังหวะนิ้วเร็วขึ้น
“กะก็ โอ๊ะ อื้ม พี่โน่ ๆ ระริทไม่ไหวแล้ว” น้ำสีขาวขุ่นจากด้านหน้าไหลลงมาสู่มือผม
“อะไรแค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอริท” ผมยิ้มและพูดพร้อม ๆ กับจูบริทอีกครั้ง
“วันนี้พอแค่นี้เถอะ ริทเหนื่อยแล้ว”
“ไม่ พี่ยังไม่ได้ออกแรงอะไรเลย คราวนี้ล่ะของจริงแล้วนะที่รัก” หลังจากนั้นผมถามอะไรริทก็ตอบมาไม่เป็นคำหรือไม่ก็ฟังไม่รู้เรื่อง จนผมต้องเอาไว้ถามตอนเช้าดีกว่า
พอตอนเช้าริทมันยังไม่ตื่นเพราะยังเพลียอยู่ผมเลยรีบออกไปทำงานจะได้รีบกลับบ้าน วันนี้ผมทำงานแต่เช้าเลิกค่ำ ๆส่วนริทผมไม่รู้แต่ปล่อยให้พักผ่อนเถอะคงหน่อยเพราะเมื่อคืนโดนจัดหนัก
ตอนค่ำ ๆ
แอ๊ด! ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องก็ปิดไฟเหมือนเดิม ริทไม่น่าจะนอนเร็วขนาดนี้นะเพราะมันเพิ่ง 2 ทุ่มเอง
“ริท พี่กลับมาแล้ว ริทยุไหน” ผมเดินเข้าไปหาในห้องมัน ก็ไม่มี ห้องน้ำ ห้องผม ห้องครัวผมหาทุกที่แต่ก็ไม่มีแม้แต่เงา กับข้าว ขนม ดอกไม้ในมือผมตอนนี้มันลงไปกองอยู่ที่พื้น
ริทไปไหน ผมนึกขึ้นได้เลยไปเปิดสู้เสื้อผ้า เสื้อผ้ากับกระเป๋าใบใหญ่ของมันก็หายไป ผมทรุดลงกับพื้นน้ำตาเริ่มเอ่อ ผมคิดว่าเมื่อคืนเราเข้าใจกันแล้วนะ ผมไม่รู้จะทำยังไงนอกจากหยิบโทรศัพท์โทรหามันแต่มันก็ปิดเครื่อง
พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ ถ้ารู้ว่าชอบอะไรจะหาให้เธอ ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต้องเป็นริทแน่เลย
“ฮาโหลพี่โตโน่ทำไรอยู่”
“อ้าวกันเหรอ ไม่ได้ทำไร” ผมตอบเสียงเซ็ง ๆ
“อ้าวไม่ได้ไปส่งริทไปฝรั่งเศสเหรอ”
“ว่าไงนะ ริทไปฝรั่งเศสไปกับใคร ไปเมื่อไหร่ กับมาวันไหน แล้วทำไมเมิงรุ้พี่ไม่รุ้ว่ะ”
“ใจเย็น ๆ มาเป็นชุดเลย ริทไปกับรายการไนน์เอนฯ ไปอาทิตย์นึงเต็ม ๆ ที่ผมรุ้เพราะริทโทรมาบอกแล้วฝากผมดูแลพี่อ่ะ นี่พี่ไม่รู้จริง ๆ เหรอ อยู่ด้วยกันทุกวันไม่ถาม มัวทำอะไรอยู่”
“เออ ทำอะไรก็เรื่องของกรุเถอะนะ แล้วโทรมามีอะไร”
“จะบอกว่าพรุ่งนี้เลื่อนกองนะ ไม่ต้องมา”
“เออ” ผมวางโทรศัพท์แล้วนึกถึงคำของกัน ใช่ผมอยู่กับมันแท้ ๆ แต่กลับไม่สนใจเรื่องของริท ทั้งที่ริทคอยดูแลผมแต่ผมกลับชอบพูดทำร้ายจิตใจมัน แต่ที่ผมว่าริทก็เพราะเป็นห่วงที่ต้องมารอกินข้าวรอนอนพร้อมกับผมบางทีผมกลับเกือบเช้า สงสารริทแล้วงานมันก็เยอะเหมือนกันแต่ผมไม่มีคำพูดหวาน ๆ จะบอก ผมก็บอกตามสไตล์พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ^^ ตอนนี้กับข้าวที่ซื้อมาก็ไม่อยากกิน ใครมันจะไปกินลงว่ะ กินคนเดียว ผมเข้ามาอาบน้ำและล้มตัวลงบนที่นอนผมนอนพลิกไปพลิกมา ใครมันจะไปหลับลงนอนก็นอนคนเดียวไม่มีคนมานอนกอดเหมือนทุกวัน อย่างน้อยถึงไม่ได้นอนเตียงเดียวกันทุกวันแต่ผมก็ยังรู้สึกว่ามันยังนอนอยู่ห้องข้าง ๆ แต่นี่มันอยู่ไกลจากผมมาก ผมค่อย ๆหลับตาลงภาพที่ผมอยู่กับริทค่อย ๆ ลอยมา ผมคิดถึงริท คิดถึงตาคู่นั้นที่คอยมองผม คิดถึงจมูกที่มันชอบเอามาถูที่แก้มผม คิดถึงปากน่าสัมผัสของมัน คิดถึงรอยยิ้ม คิดถึงทุกอย่างที่เป็นริท
ตอนเช้า ....
ผมลุกจากที่นอนเพราะแสงแดดจากหน้าต่างในห้องมันทำให้ผมแสบตาเหลือเกิน ผมเดินเซ ๆ เพราะไม่ได้หลับทั้งคืนพอไม่มีริทแล้วมันเหมือนไม่อยากจะทำอะไร วันนี้ไม่มีงานแล้วผมต้องอยู่คนเดียว เข้าใจความรู้สึกโดดเดี่ยวของริทแล้วผมเข้าใจแล้วครับที่รัก พอริทกลับมาผมจะไม่ทำให้เขาเสียใจอีกแน่ ๆ ผมสัญญา...
The EnD
อิงสถาการณ์บ้าง อารมณ์ ณ บัดนั้นบ้าง
มีโอกาส ว่าง ๆ เลยเอามาลง
ยังไงช่วยเม้นติชมกันด้วยนะคะ
ยังมีอีกหลายเรื่อง ยังอยากอ่านกันป่าวน้า^^"
ความคิดเห็น