คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ( SF ) ❥【 My Pikachu 】
หมายเหตุ : เรื่องนี้เป็นภาคต่อจากเรื่อง Hair Color เพื่อความสนุกให้ย้อนกลับไปอ่านเรื่องนั้นก่อนนะคะ :)
หลังจากที่ได้ข้อสรุปเรื่องคอนเซ็ปต์อัลบั้มเดบิวต์อัลบั้มแรกของหกเด็กหนุ่มหน้าใสว่าที่นักร้องบอยแบนด์วงใหม่จากท่านประธานบริษัทแล้ว วันรุ่งขึ้น ทีมงานฝ่ายเมคอัพและเสื้อผ้าก็พาเด็กหนุ่มทั้งหกมาที่ร้านซาลอนชื่อดังที่มีชื่อเสียงอย่างมากในกลุ่มไอดอล เนื่องจากว่าที่นักร้องใหม่ทั้งหกยังไม่มีชื่อเสียงและยังไม่เป็นที่รู้จัก ท่านประธานจึงไม่กล้าเสี่ยงที่จะจ้างช่างแต่งหน้าหรือสไตลิสต์ส่วนตัวให้ เพราะยังพิสูจน์ไม่ได้ว่าทั้งหกเด็กหนุ่มจะมัดใจบรรดาหนุ่มสาวได้มากน้อยแค่ไหน
"ดงฮยอน ยองมิน เชิญทางนี้เลยค่ะ"
หนึ่งในพนักงานประจำร้านเอ่ยเรียกหัวหน้าวงและ 'แฝดผู้พี่' พร้อมกับผายมือไปยังอีกมุมหนึ่งของร้านเพื่อสระผมเตรียมตัวรับกับการเปลี่ยนแปลงของสีผมตามคอนเซ็ปต์ที่ได้รับจากท่านประธาน สองหนุ่มที่ถูกเรียกก็เดินตามไปอย่างว่าง่าย ทิ้งให้อีกสี่คนที่เหลือได้ไปทำการเปลี่ยนทรงผมและลองชุดที่ได้รับมาใหม่บ้าง
การเปลี่ยนสีผมจากผมสีดำให้กลายเป็นสีแดงและสีทองทั้งศีรษะนั้นจะใช้เวลาในการทำค่อนข้างนาน เนื่องจากต้องกัดสีผมให้กลายเป็นสีขาวก่อน แล้วจึงค่อยใช้สีผมผสมย้อมลงไปให้ได้สีตามต้องการอีกที เพราะฉะนั้นคนนั่งรอการเปลี่ยนแปลงอย่าง 'แฝดผู้น้อง' จึงนั่งไม่ติดเก้าอี้ สองขายาวคอยแต่จะก้าวเดินไปเดินมาอย่างเป็นกังวล ทำเอาอีกสามคนที่นั่งรอเช่นเดียวกันต้องบ่นออกมาด้วยตาลายกับร่างสูงตัวบางที่ผ่านลูกตาไปๆ มาๆ
"นี่...โจกวังมิน นายนั่งอยู่เฉยๆ ไม่เป็นหรือไง จะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น" มักเน่ตัวเล็กของวงบ่นอุบออกมาก่อนใครเพื่อนอย่างนึกรำคาญ
"นั่นสิ ยองมินแค่เปลี่ยนสีผมนะ ใช่ไปศัลยกรรมให้หน้าแตกต่างจากนายซะเมื่อไหร่"
"ถูกของพี่จองมิน ยังไงผลที่ได้มาก็ไม่ทำให้หน้าต่างจากนายอยู่แล้ว" คำพูดของพี่ชายคนที่สามของวงเรียกท่าพยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วยของสองสมาชิกที่เหลือ
"พี่ไม่เคยมีแฝด พี่ไม่เข้าใจหรอกว่ามันน่าลุ้นแค่ไหน พี่คิดดูนะ ตั้งแต่เด็กจนโตพวกเราทำทรงผมและสีผมเหมือนกันมาตลอด ใส่ชุดก็เหมือนหรือคล้ายกัน แต่พอใครอีกคนนึงจู่ๆ จะมาเปลี่ยนไป มันก็น่าใจหายนะพี่จองมิน พี่ฮยอนซอง มีนู"
"ตรงจุดนั้นพี่เข้าใจ แต่ไอ้การเดินไปเดินมาของนายก็ไม่ได้ช่วยให้ยองมินออกมาเร็วขึ้นนะ"
จบประโยคของจองมิน ขายาวที่ก้าวเดินฉับๆ ก็หยุดชะงักลงทันที สมองเริ่มประมวลผลคล้อยตามคำพูดของพี่สองของวง
...นั่นสินะ จะเดินไปเดินมาทำไมให้ปวดขา ยังไงก็ไม่ได้ทำให้เห็นพี่ชายได้เร็วขึ้น...
กวังมินคิดได้อย่างนั้นก็เดินมาหย่อนตัวลงนั่งตรงเก้าอี้ว่างข้างๆ พี่ชายตัวใหญ่ ก่อนจะนิ่งไม่พูดไม่จาจ้องมองแต่เพียงมือตัวเอง จนสามสมาชิกที่เห็นท่าทางนั้นต้องพากันส่ายหน้าระอา เพราะดูเหมือนว่าแฝดน้องน้อยจะกลับเข้ามิติส่งสัญญาณหายานแม่ซะแล้ว
...โจกวังมินหนอโจกวังมิน สี่มิติหาใครเปรียบไม่...
และแล้วเวลาแห่งการรอคอยก็สิ้นสุดลง เมื่อร่างสูงของหัวหน้าวงปรากฏขึ้น...ผมสีดำยาวประบ่าถูกซอยให้สั้นถึงท้ายทอยและสีผมถูกเปลี่ยนให้เป็นสีแดงสดปรับให้ใบหน้าหล่อที่ขาวเป็นทุนเดิมให้ขาวใสยิ่งขึ้นไปอีก...สี่สมาชิกที่รอคอยอยู่ด้านนอกต้องลุกขึ้นชื่นชมกับความเปลี่ยนแปลงที่ดีของพี่ใหญ่ประจำวง
"โห...พี่ดงฮยอนหล่อมากๆ เลยพี่" ฮยอนซองเอ่ยชมเป็นคนแรกพร้อมกับพินิจพิจารณาใบหน้าหล่อของพี่ใหญ่จนถีถ้วน
"ดูดีมาก สมกับที่เป็นหัวหน้าวงเลย"
"พี่ดงฮยอน...ดูอบอุ่นมาก" เหมือนว่าคำชมของมีนูจะไม่ค่อยเข้ากับสถานการณ์เท่าไหร่ ยิ่งบวกกับท่าทางบิดไปบิดมาจนตัวจะเป็นเกลียวนั่นแล้ว ก็เรียกเสียงหัวเราะจากพี่ทั้งสามได้เป็นอย่างดี เพราะมันเหมือนแฟนคลับอยากจะกรี๊ดไอดอลยังไงอย่างนั้น
หากเสียงหัวเราะที่ดังลั่นร้านก็ต้องเงียบลง เมื่อสมาชิกทั้งสี่สัมผัสได้ว่ามีสมาชิกอีกคนที่ยังไม่เอ่ยปากชม ดวงตาทั้งสี่คู่เบนไปมองยังสมาชิกผู้มาจากดาวแม่ก่อนจะพบว่าหน้าสวยกำลังชะเง้อมองหาใครสักคนที่เขาเฝ้ารอคอยมาร่วมหลายชั่วโมง
"หายองมินหรือกวังมิน"
เด็กหนุ่มไม่ตอบแต่พยักหน้ากลับไป ดงฮยอนได้ทีอยากแกล้งน้องเลยทำท่าจะพูดสปอยหน้าตายองมินให้ฟัง หากยังไม่ทันเริ่ม เสียงของพนักงานประจำร้านก็พูดขึ้นมาซะก่อน นั่นจึงทำให้หัวหน้าวงจอมซนเซ็งชะมัด
"ยองมินเสร็จแล้วค่ะ"
กวังมินที่เฝ้ารอคอยคำนี้มาเนิ่นนานแทบจะถลาเข้าไปดูด้วยความใจร้อนถ้าไม่ติดว่าหัวหน้าวงโอบบ่าของเขาไว้อยู่ และแล้วร่างสูงโปร่งของแฝดพี่ก็ปรากฏมาในมาดใหม่กับผมยาวประบ่าสีทองสว่างปรับใบหน้าหล่อปนสวยให้ดูดีได้อีกเป็นเท่าตัว รอยยิ้มสดใสหากมีรอยเขินอายยิ่งทำให้มีออร่าขึ้นมาอีกเป็นกอง
"ปิกาจู!!!"
ห้าศีรษะหันไปมองทางต้นเสียงแทบจะพร้อมกัน กวังมินกำลังยืนชี้มาทางยองมินพร้อมด้วยเบิกดวงตาโตอย่างตกตะลึง และเหมือนมีมนต์สะกด ขายาวก้าวเข้าไปหาพี่ชายอย่างคนไม่มีสติ มือบางไล่จับตัวของแฝดพี่ตั้งแต่เส้นผมจรดปลายนิ้ว ใช้สายตาสำรวจแทบจะทุกซอกทุกมุมก่อนจะคว้าตัวสูงตรงหน้ามากอดหมับ
"ปิกาจู...ปิกาจูของฉัน"
พี่ชายทั้งสามและมักเน่ตัวเล็กอยากเอามือกุมขมับกับอาการบ้าตัวการ์ตูนของแฝดน้องผู้มาจากนอกโลก คนโดนกอดยืนตัวแข็งกระดิกไปไหนไม่ได้ด้วยแขนเรียวของแฝดน้องรัดแน่นเหลือเกิน
"นี่! ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันไม่ใช่ปิกาจูของนายนะ" ยองมินพยายามแกะตัวปลาหมึกของน้องชายออกด้วยเริ่มขนลุกกับสัมผัสที่มันมากเกินไป
"ไม่! นายเป็นปิกาจู ฉันต้องการนาย คืนนี้ฉันจะนอนกอดนายทั้งคืนเลย"
...นี่เขาคิดถูกมั้ยที่ยอมเสียสละทำสีผมเพื่อน้องชายเนี่ย!...
กว่าจะแกะตัวปลาหมึกของน้องชายฝาแฝดออกได้ก็เล่นเอาเหนื่อยกันทั้งพี่ชายแท้ๆ และพี่ชายไม่แท้ เพราะต้องช่วยกันยืนยันกับกวังมินว่ายองมินไม่ใช่ปิกาจู ยองมินแค่มีผมสีเหลืองเท่านั้นเอง และกว่าแฝดน้องจะเข้าใจหลุดออกมาจากมิติและพากลับมาหอได้นี่ก็เล่นเพลียจนสลบคาเตียงกันไปถ้วนหน้า
"อ้าว...ปิดไฟนอนกันหมดแล้วหรือเนี่ย" ยองมินที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเปิดประตูห้องนอนเข้ามาก็พบว่าห้องสี่เหลี่ยมตกอยู่ในความมืดซะแล้ว
เด็กหนุ่มเดินไปแขวนผ้าไว้ตรงราวตากข้างๆ ตู้เสื้อผ้าก่อนจะปีนบันไดเตียงสองชั้นหวังจะขึ้นไปนอน หากพอล้มตัวลงนอนราบเท่านั้นก็เกิดมีอะไรบางอย่างมาพาดที่ช่วงเอว ยองมินสะดุ้งกับแขนปริศนาที่รอดออกมาจากใต้ผ้าห่มข้างตัว
"เฮ้ย!"
ยองมินอุทานลั่นอย่างลืมตัว หากดีที่สมาชิกคนอื่นเพลียกันมาทั้งวันทำให้หลับลึกเลยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ กับเสียงอุทานของแฝดพี่ มือหนาเอื้อมไปเปิดผ้าห่มออกก่อนจะพบหัวทุยๆ และใบหน้าหลับตาพริ้มเปื้อนยิ้มของน้องชายฝาแฝด แม้จะโล่งใจที่ไม่ใช่สิ่งเร้นลับ หากก็ไม่ได้ทำให้เบาใจเมื่อกวังมินปีนมานอนเตียงเดียวกับเขาแบบนี้
"นายมานอนตรงนี้ทำไม" เสียงทุ้มกระซิบถามกลัวสมาชิกคนอื่นจะได้ยิน เปลือกตาบางเปิดลืมขึ้นมองพี่ชายก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
"ก็ฉันบอกนายแล้วไงว่าฉันต้องการนาย ฉันจะนอนกอดนายทั้งคืน"
"นี่นายยังไม่เลิกคิดว่าฉันเป็นปิกาจูอีกเหรอ"
"เลิกแล้ว แต่...ตอนนี้ฉันอยากกอดยองมินมากกว่าปิกาจูซะอีก" กวังมินพูดเสียงอ้อนก่อนจะซบหน้าลงกับอกของพี่ชายแสร้งทำเป็นหลับ มือหนาดันศีรษะของน้องชายออกด้วยความขนลุก
"กลับไปนอนที่ของนายเลย ถ้าคนอื่นตื่นมาเห็นเตียงนายว่างจะทำยังไง"
"ไม่เป็นไร ฉันวางภาพลวงตาไว้แล้ว" นิ้วเรียวชี้ไปที่เตียงสองชั้นด้านบนที่มากมายด้วยตุ๊กตาปิกาจู หากบนที่นอนกลับมีผ้าห่มโปร่งขึ้นคล้ายมีร่างของคนนอนหลับอยู่บนนั้น "ฉันเอาปิกาจูคลุมโปงไม่มีใครรู้หรอกว่าที่จริงแล้วฉันนอนอยู่ตรงนี้ พอฟ้าใกล้จะสว่าง ฉันก็จะปีนไปนอนที่เดิม"
ยองมินอยากจะเอาศีรษะโขกกับกำแพงให้หัวแตกกันไปข้างกับแผนสูงของน้องชายสี่มิติตัวแสบ แขนเรียวรัดเอวบางแน่น ซบศีรษะลงกับอกอย่างหาไออุ่น แฝดพี่ก็ใช่ว่าอยากจะนอนกอดน้องชาย แต่ครั้นจะไล่หนีก็ดูจะใจร้ายเกินไป เพราะพี่ชายที่แสนดีเขาคงไม่ทำกัน ยองมินก็เลยได้แต่ไหลไปตามน้ำที่น้องชายเป็นคนริน...
...กอดก็กอดวะ อากาศหนาวๆ แบบนี้มีคนนอนกอดก็ดีเหมือนกัน...
#Fin
❥ Happy white day
ความคิดเห็น