คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ละเมอ…หรือตั้งใจ (2)
“พลอยหวานและเร่าร้อนมา”
พลอยะรัลืมาึ้นทันที
หัวใเริ่มเ้นแรโรมราม ลมหายใาเป็นห้วๆ
อย่าพยายามนึว่าำลัเิอะไรึ้น
เธอเ้านอนพร้อมมี
แ่เอ๊ะ! มีเล่มนี้มันแปลๆ นะ ทื่อ แ็
อวบหนาและยาวว่ามีที่เลือมา
“อู้ว
ี๊”
เอ!
ทำไมภูมินทร์ถึไ้ทำหน้าเหมือนทรมาน้วยล่ะ แปลริๆ เลย
“บีบเล้นมัน”
เสียแหบห้าวร้อบอ
ให้บีบเล้นมีเหรอ
เอ่อ! แล้วมันะบามือเธอไหม?
แ่มันทื่อนี่ไม่บามือหรอมั่
เธอรูมือึ้นล...อย่านัสำรว
ภูมินทร์ราระโหยแทบาใภายใ้ฝ่ามือนุ่มๆ ที่หมุนวนไปเรื่อยอเธอ
“อา…ีึ้น ีเหลือเิน” เสียแหบห้าวร้อำับทุั้นทุอน
วาเรียวรีวัึ้นมอ
“ภูอบหรือ”
“ะ…อบ อบมาเลย” มือนุ่มยับรูึ้นล...้าล
นถูระทำัฟันและส่เสียราลึในลำอ “แรและเร็วึ้นอีนิสิพลอย”
“…” พลอยะรัไม่อบ
บีบเบาๆ รส่วนปลายอย่ายั่วเย้า แล้วยับรูเร็วึ้น แรึ้นามำอ
สีหน้าสุสมอภูมินทร์ทำให้เธอเินอายนหน้าร้อนผะผ่าว
“อา ทำ่อ หย่าหยุ” ภูมินทร์บรามแน่นึ้นอี ร่าหนาสั่นสะท้านทั่วสรรพา์ เมื่อมือนุ่มๆ
อภรรยาบีบรส่วนปลายอย่าหนัหน่ว “อา…ใ่ แบบนั้นแหละ”
พลอยะรัใ้มือรูึ้นลลอวามยาวแรและเร็วึ้น
้วยวามอยารู้อยาลอ แ่มีไม่ยับามือแหะ! ็มันเป็นฝันนี่เนอะยัยบ๊อ!
“มือนุ่มๆ
อพลอยให้วามรู้สึีริๆ ี๊” นฟัเร่ัหวะรัวเร็วมาึ้นเมื่อเห็นว่าสะโพสอบเพรียวยสวนเ้าหามือนุ่มอเธออย่ารุนแร
แล้วมือหนา็ับมือเธอไว้แน่น “พอ่อน ภูไม่อยาให้สวรร์ล่มในอนนี้”
แล้วเา็ะโหน้ามาระิบำพูหยาบโลนเี่ยวับเ็์และสิ่ที่เาะทำับเธอ
ว่าะทำให้เธอถึุสุยอไ้ยัไ ะรอบรอเธอในท่วท่าไหนบ้า
ใบหน้าเรียวสวยร้อนผ่าวและแ่ำ
เหุาร์ในฝันนี้มันแปลริๆ
นะ
สสัยอนนี้เธอำลันอนหลับอยู่บนเียและำลัฝันลามอยู่แน่ๆ
เวอร์ันสอที่ำลัะเิึ้น็เร่าร้อนพอๆ
ับเวอร์ัน่อนหน้า ภูมินทร์ถอเสื้อผ้าเธอออนหม โยนล้าเียระายเลื่อน
แล้วแนเรียวถูันไปเหนือศีรษะอีรั้ หน้าอสล้าแอ่นันึ้นมาอย่าเิวน
“อย่ายับ”
นั่นือำสั่
“ภะ..ภูำลัะทำอะไร”
“ภูำลัะหม่ำพลอย”
พลอยะรัอ้าปาะพู
แ่เาประทับูบลมา ปิปาเธอ้วยุมพิเปียื้นเร่าร้อน
“ภู”
เธอเรียื่อเา
ภูมินทร์อืออออบรับในอ
แล้วโน้มใบหน้าเ้ามาใล้หน้าอสล้า
โอ้ว! ไรหนวแ็ๆ ถูไถับผิวอ่อนนุ่ม แล้ววามรู้สึเสียว่านแบบแปลๆ ็แล่นพล่านไปทั่ว...
“อ๊ะ” เธอร้อหวี้วยวามเสียวระสันรุนแร้วยวามสุสม วามเสียว่านแผ่เป็นระลอไปทั่วร่า ...
“พะ…พอเถอะ”
“ไม่พอ พลอยเป็นอภูและนี่เพิ่ะเริ่ม้นเท่านั้น”
+++UN CUT+++ หาอ่านเอ
“อา” เสียหวานราพร่า
สอมือยุ้มศีรษะไ้รูปอเาไว้แน่น รึเาไว้ที่นั่น
เมื่อแราปาร้อนผ่าวผลัันเธอให้พุ่ทะยานสูึ้นอี “โอ…ภู”
“อย่ายับ” เสียแหบห้าวสั่อย่าวาอำนา
ความคิดเห็น