คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : { My Passion } · 。Coeur De Loup † 01 - Destiny
1st
D E S T I N Y
ปลายินสอสีำสนิทำลัี ๆ เียน ๆ ลายเส้นนเิเป็นรูปเป็นร่าบนระาษสีาวสะอาแผ่นให่อสมุสเภาพสีำ บรรยาาศทิวทัศน์เบื้อหน้าถูย่อนาลบนระาษ้วยลายเส้นมสวย้วยฝีมืออเ้าอสมุ ใบหน้าหวานว่ารึ่ถูบบั้วยผ้าพันอไหมพรมถัสีแเ้มผืนให่ที่เ้าัวพันมันไว้นเลยึ้นมาเพื่อให้วามอบอุ่น ำลั้มหน้า้มารปลายินสอร่าแบบามที่เห็นพร้อมระับผ้าพันอไป้วย ถึแม้ะมีไอแอ่อน ๆ เป็นั่เรื่อทำวามร้อน่วยบรรเทาอาาศหนาวเย็น แ่็เท่านั้น เพราะไออุ่นาวอาทิย์ไม่ไ้่วยให้ร่าเพรียวบาอผู้ที่ำลัวัปลายินสอไปมาบนระาษนั้นหายสั่นสะท้านไ้เมื่อลมหนาวพัผ่านมาเป็นระลอ สายลมนั้นมีอิทธิพล่อร่าายมาว่าแสแในฤูนี้ มูโ่รั้นผ่อนลมหายใออมานเิวันสีาวลอยฟุ้ระายในบรรยาาศ่อนะเลือนหายไปยาม้อแสอาทิย์ พวแ้มอิ่มเอิบที่โผล่พ้นผ้าพันอมาเล็น้อยึ้นริ้วระเรื่อสีอ่อนเพราะสภาพอาาศเย็นั ูล้ายมะเือเทศสอลูแ้มอยู่บนใบหน้า
วหน้าหวาน้ม ๆ เย ๆ ระหว่าสมุสเภาพับวิว้านหน้าอยู่สัพั สลับับยภาพวาลายเส้นึ้นมาเทียบวามเหมือนาสายานเ้าัวแย้มยิ้มอย่าพอใ สมุสเถูวาลบนหน้าัเผยให้เห็นลายเส้นินสอมสวยอภาพสวนอฟล็อ์ (Phlox) ที่ปลุมไป้วยเล็น้ำแ็สีาว้านหน้า เป็นทัศนีย์ภายที่สวยามมานัสำหรับผู้วา อไม้พุ่มเล็สีม่วสลับฟ้าอ่อนที่อบแสแเ็มวันอฤูร้อน แ่ทว่าลับเิบโบานสะพรั่ไ้ามที่สุในฤูหนาว ัแย้แ่ลัวเหมือนับเ้าอภาพสเ เาื่นอบารนอนุอยู่ในที่อบอุ่นมาว่ามานั่าลมหนาวให้ร่าายสั่นสะท้านเล่น แ่ในะเียวันลับอบบรรยาาศสื่นภายนอใน่วฤูหนาวมาว่าเสียอย่านั้น ทำให้อไม่ไ้ที่ะพาัวเอออมาทัทายบรรยาาศสื่นและใ้ยามว่าับสิ่ที่อบอย่าารีเียนลายเส้นลสมุสเ เาสามารถสร้าสรร์ผลานออมาไ้ีในยามที่ลมหนาวและวามเียบสบผัผ่าน และยิ่หามีาแฟอุ่น ๆ สัแ้วไว้ลายหนาวแล้ว้วย เายิ่อบและยิ่ทำานศิลปะออมาไ้ีมาว่าเิมนั
อีอยอล ายหนุ่มอายุ 24 ปีเศษ เพิ่บารศึษาามหาวิทยาลัยศิลปะั้นนำมาไ้สอปีว่า อยอลไม่มีไ้มีรอบรัวเหมือนนอื่น ๆ เาไม่เยรับรู้ว่าหน้าพ่อแม่อเาเป็นเ่นไร ั้แ่ำวามไ้เา็ไ้รับารเลี้ยูอย่าีาุามาั้แ่เล็ มีเพียุาเท่านั้นเป็นรอบรัวนสำัและอีอยอลไ้อบแทนบุุ้วยาร่วยานุาอยู่ในร้านายอเ่าแถบานเมือไม่ใล้ไม่ไลาสวนสาธาระนี้
ร่าเพรียวบาในุโ้สีรีมัวให่เอนพิไปับพนัเ้าอี้ยาวสีาวสะอาในสวนสาธาระที่เายึรอใ้เป็นสถานที่สเภาพไ้พัให่ อยอลปล่อยให้วามหนาวเย็นพัเอื่อย ผ่านร่าายที่นั่เร็ในท่าเิมมาเป็นเวลาหลายั่วโมเพื่อผ่อนลายไปพร้อม ๆ ับยแ้วอเมริาโนอุ่น ๆ ที่ื้อิมือ่อนะมานั่วารูปึ้นิบเล็น้อย ัฟเฟอร์ไอพอทำานอีรั้เมื่อเพลเ่าบล ทวทำนอใหม่เริ่มบรรเลึ้น น้ำเสียนุ่มลึที่ลอเบา ๆ ภายในหูำลันำพาวามิและินนาารอเาแ่แ้มเป็นรูปเป็นร่าให้ไหลลื่นามทวทำนอและเนื้อเพลละมุนละไม ระาษสเสีาวถูพลิหน้าใหม่เป็นรอบที่สออวัน ผลานิ้นใหม่าแรบันาลใเพลนี้ำลัะเริ่มึ้น แ่ทว่าสายเรียเ้าาโทรศัพท์ที่วาไว้อยู่บนหนัสือที่้อนทับบนระเป๋าำลัแผเสียลอทวทำนอเบา ๆ เ้ามาภายในหูทำให้อยอล้อหยุะัปลายินสอเอาไว้ ่อนะว้าสมาร์ทโฟนสีาวึ้นมารอเสียอบรับออไป
“ว่าไอูฮยอน” ไม่ำเป็น้อเอ่ยทัทายเป็นพิธีารอะไรมามาย เมื่อรู้ว่าปลายสายือใร
นัมอูฮยอนเพื่อนสนิทั้แ่สมัยมัธยมเพียนเียวที่ยัิ่อันนถึอนนี้ แม้ว่าหลับมัธยมปลายไป เาับอูฮยอนะแยันเรียนนละสายนละะ แ่วามสัมพันธ์ีามที่มี่อันลับไม่มีเปลี่ยนแปล
[ อนนี้นายอยู่ไหนอยอล ันไปหาที่ร้านแล้วไม่เอนาย ุาบอว่านายออไปสวนสาธาระใล้ ๆ นี้ แ่ว่าันไม่รู้ว่ามันอยู่รไหน สรุปแล้วนายอยู่ไหนอยอล ]
ปลายสายบำถามยืยาว้วยำถามแรที่เอ่ยออมา้วยน้ำเสียหอบเล็น้อย ทำให้อยอลอหัวเราะับนิสัยอบอธิบายเสียนยาวเหยียแ่ใวามสำัลับมีอยู่นิเียวอเพื่อนสนิทไม่ไ้
“ใเย็น ๆ นะอูฮยอน อนนี้ันอยู่สวนสาธาระ L นายมีอะไรรึเปล่า ? ”
[ ็ไอ้ัวเล็น่ะสิ ]
“ไอ้ัวเล็ ? อ๋อ...” อยอลมวิ้วพลานึิอยู่ประเี๋ยวเียว่อนะลาเสียร้อเบา ๆ ทันทีที่นึออว่า ‘ไอ้ัวเล็’ ที่ว่าออูฮยอนนั้นหมายถึใร
[ เ้าแทฮยอนอยาเรียนวารูป นายิูนะเ็ห้าวบะเรียนวารูป ทั้ ๆ ที่ับเป็นแ่สีเทียนแท้ ๆ ันละปวหัว เ้าเ็นั่นมารบเร้าันอให้สอนวันละหลายสิบหน แล้วนาย็รู้ว่าันทำอะไรแบบนั้นเป็นที่ไหน ]
อูฮยอนูท่าะหัวเสียนิหน่อยับเ้าหลานัวแสบที่อบหาเอาเรื่อวุ่น ๆ มาวนใเ้าัว อยอลเยพบหลานายัวน้อยออูฮยอนอยู่สอสามหน ็พอะารันีไ้ว่าแสบและวุ่นวายไม่เินำบอเล่าออูฮยอนเลย แ่ในราเียวัน็ูน่ารัน่าเอ็นูไม่น้อยในสายาอยอล
นัมแทฮยอนเป็นเ็่าินนาาร ื่นอบเี่ยวับศิลปะนรีเป็นพิเศษ อูฮยอนมัเล่าให้ฟัอยู่บ่อย ๆ ว่าหลานายอบวาภาพาินนาาร แ่แ้มเป็นเรื่อเป็นราวมาให้อูฮยอนูบ่อย ๆ ถึแม้ะูไม่่อยรู้เรื่อ็ามที อยอลิว่าินนาารอเ็นั้นบริสุทธิ์ ผู้ให่อย่าเรา็วรพันาและเสริมสร้าให้เ็มที่
[ เพื่อนฝูที่พอะเ้าับเ้าแทฮยอนไ้แล้ว็เป็นศิลปะ็ไม่มีใรเลย นอานาย...]
“นายะอให้ันสอนศิลปะให้แทฮยอนใ่ไหม ? ”
หลัาฟัำอร้อทีู่อ้อมโลนยืยาวปนับำบ่นหน่อย ๆ อเพื่อนสนิทมานานพอสมวร อยอลเลยพูัทาออไป่อนอูฮยอนะพาอ้อมไปโลอีหน เาพอะับประเ็นไ้ั้แ่อูฮยอนพูออมาประโยแล้วล่ะ
[ ใ่เลย ! นายนี่เ่ะมั ว่าแ่ันไม่รบวนนายเินไปใ่ไหม ? เ้าแสบมันวุ่นวายพอัว ันลัวว่าุาท่านะว่าเอา ]
“ุาท่านเ้าใ ไม่ว่าอะไรหรอ อีอย่าแทฮยอน็เป็นเ็ี้วย ไม่มีปัหาอย่าที่นายัวลหรอน่า”
[ เฮ้อ ถ้าอย่านั้น็สบายใหน่อย ] อยอลส่ายหัวเบา ๆ ให้ับปลายสายแล้วระบายยิ้มออมาอย่าบัน่อนะถาม่อว่า
“แล้วนายะให้ันเริ่มสอนแทฮยอนวันไหน”
[ วันนี้เลย ! มา่วยันหยุแทฮยอนที มันามันมา้วย เอาแ่ะยืนล่อินสอสีเทียนให้ันวารูปสัว์อะไร็ไม่รู้…อยู่นิ่ ๆ สิแทฮยอน ! อย่าเอาสีเทียนไปีโ๊ะร้านเาแบบนั้นสิวะ โอ้ย ! ให้าย ]
ูท่าฝั่ปลายสายะวุ่นวายพอัว อูฮยอนหันไปทำเสียุใส่หลานัวแสบที่ะเริ่มุนามประสาเ็อยู่ไม่อยู่สุ ่อนะถอนหายใออมาอย่าแรแล้วสบถอย่าหุหิใส่ในสาย นอยอล้อลั้นหัวเราะเอาไว้ับอาหลานวุ่นวายู่นี้
[ อนนี้ันนั่อยู่ในร้านไอศรีมรหัวมุมถนน xoxo นายมาเอันที่นี่นะ มาเร็ว ๆ นะอยอล ]
“โอเ แล้วเอัน” อูฮยอนพูออมาอีสอสามประโย่อนะวาสายไป
อยอล่อย ๆ เ็บอุปร์วารูปทุอย่าลในระเป๋าสะพายใบให่สีน้ำาลเ้ม เหลือเพียอสอสิ่ในมือที่อยอลเลือะถือมันไว้ับัว ือ ไอพอสีาวที่ยับรรเลทวทำนอหวานละมุน้ออยู่ในหูและสมุสเเล่มโปรที่เามัถือิมือไว้เผื่อว่าหาเอสิ่ที่ทำให้เิแรบันาลใระหว่าทาเาะไ้หยิบึ้นมาบันทึสิ่เหล่านั้นลไปไ้สะว
รอเท้าบูทหนัสีน้ำาลเ้ม้าวเินไปามทาอย่าไม่รีบร้อน ทาเินหินอ่อนในสวนสาธาระถูปลุมไป้วยปุยหิมะสีาวบริสุทธิ์อย่าบาเบาลอนสุทาเินออหัวมุมถนนให่ อยอลหยุปลายเท้าลท่ามลาฝูนมามายที่ำลัรอสัาไฟรารเปลี่ยนเพื่อ้ามไปยัอีฝาฝั่อถนนให่ มือเรียวระับสมุสเภาพสีำเล่มให่ไว้ในอ้อมอพร้อมับใ้มืออี้าสไล์ไอพอในมือเลือเพลไปเรื่อย ๆ หูฟัสีาวยัทำหน้าที่ปิั้นเสียรบวนโยรอบ อยอลปล่อยวามิให้ล่อลอยไปามบททำนอแสนไพเราะ นระทั่รู้สึถึารเลื่อนไหวรอบัว สัาไฟารรเปลี่ยนเป็นสีแส ฝูน่า้าวเท้าเินไป้าหน้าเพื่อ้ามไปอีฝาถนนอย่ารวเร็ว ปะปนับผู้นอีฝาถนนที่้ามสลับมาฝั่นี้เ่นัน
อยอลพาาเรียวยาว้าวเินเพื่อไปยัุหมายฝั่ร้ามพร้อมับ้มเปลี่ยนเพลในไอพออีรั้ ปลายนิ้วเรียว้ามไปยัเพลโปรนเมื่อทวทำนอเริ่ม้นึ้น อยอลึละสายาึ้นมอทา้านหน้า วามริมันวระเป็นอย่านั้น ถ้าเิว่าประสาทสัมผัสเาไม่ไ้รับรู้ถึบาสิ่บาอย่าเพียเสี้ยวนาที
สายลมบาเบาพัผ่านร่าายพร้อมับลิ่นหอมแลประหลาที่ึูอยอลให้้อหันไปามทิศทาอลิ่นนั้น วหน้าหวานผินมอเ้าอลิ่นนั้นท่ามลาผู้นมามายที่ำลัเินสวนัน
ุโ้สีำสนิทเรียบหรูลอนรอเท้าบูท ทุอย่าบนัวอใรอีนที่ำลัเินสวนันับเานั้นล้วนแ่เป็นสีำสนิททั้สิ้น ไม่เว้นแม้เรือนผมสีำลับและวามเ้มสีรัิาลทีู่ลึลับลับึูให้เาไม่อาละสายาในห้วนาทีที่ผู้ายนนั้นปรายมอมาเ่นัน
ทุสิ่ทุอย่ารอบัวไ้หยุเวลาลั่วะ เมื่อนัยน์่าทัู้่่าสบันเพียั่วเวลาหนึ่ เหมือนราึึ่ันและันไว้ ่อนทุสิ่ะลับสู่สภาวะเิมเเ่นไม่มีสิ่ใเิึ้น
ผู้นมามาย่าเลื่อนย้ายนถึฝาถนนที่เป็นุมุ่หมาย แ่ร่าบอบบาลับเลือะหยุปลายเท้าเมื่อถึฟุบาทอีฝาถนนและหันมอไปทา้านหลัที่ใรบานเพิ่เินสวนผ่านไป อยอลเอียอเล็น้อยมอามแผ่นหลัที่่อย ๆ ถูลืนไปในฝูนลุ่มใหม่ที่มายืนรอสัาไฟรารแทนที่ ๆ เาเิน้ามมา้วยวามรู้บาอย่าอยู่สัพั ่อนะปล่อยให้วามรู้สึแปลประหลาเมื่อรู่เลือนหายไปพร้อมับ้าวเิน่อไป้าหน้าอีรั้โยไม่ิใหรือสสัยอะไรอี
แ่เพียเสี้ยวนาทีที่ไ้สบวาสีรัิาลนั้น อีอยอลไม่มีทารู้ไ้เลยว่าหัวใอเาำลัะเปลี่ยนแปลไปลอาล
C o u e r d e l o u p
“แทฮยอน ! เอาไอศรีมไปป้ายระาษแบบนั้นไม่ไ้นะ” อูฮยอนเอื้อมมือไปีเบา ๆ ลบนแนป้อม ๆ อหลานายัวยุ่ที่ำลัใ้นิ้วิ้มไอศรีมรส็อแลที่ละลายแล้วในถ้วยแ้วไปป้ายลในสมุวาภาพอัวเอล้ายะละเลสีในานศิลปะ สีน้ำาลเ้มอ็อโแลถูใ้แทนแท่สีเทียนสั้นุในมืออเ็น้อยนเป็นอาไ้แ่ส่ายหน้าอย่าเหนื่อยใ หยิบระาษทิู่เ็ราบ็อโแลรปลายนิ้วและแ้มลมอหลานาย
“้อินไอศรีมให้หม่อนแล้วอาะให้วารูป” อูฮยอนบอ้วยน้ำเสียุ ๆ พร้อมับึสมุวาภาพออามือหลานาย แู่เหมือนหลานายัวแสบะไม่ยอมเื่อฟั่ายแบบนั้น
“อูฮยอนอย่ามาโมยสมุอเ้าี่ ! เ้าะวาุหมี”
“อย่าทำัวื้อแบบนี้แทฮยอน”
เ็น้อยวัยห้าวบเศษยู่ปาพร้อมับส่เสียร้อในลำออย่าัใ ไม่ยอมปล่อยอรัอหวใหุ้อาอมุ่าย ๆ พยายามึสมุอัวเอลับมาอไว้ ลายเป็นศึยื้อแย่สมุวาภาพระหว่าุอาับหลานายไปเสียอย่านั้น
“ุัเลยน้าุอาอูฮยอน”
อยอลเพิ่เินเ้ามาถึที่นัหมายหย่อนัวลนั่ฝั่ร้ามอูฮยอนับแทฮยอนพร้อมับพูอย่าหยอล้อึ้น รอยยิ้มบันถูส่ให้ับใบหน้าบูบึ้อเพื่อนสนิทที่หันมาแบะปาใส่
“ไมุ่ไม่ไ้แล้วอยอล นายูหลานันทำแ่ละอย่าสิ ามใันมาไ้พัันพอี”
อูฮยอนถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยหน่ายับวามวุ่นวายอหลานายัวเอ เาิว่าไม่มีใรวุ่นวายและนไ้มาเท่าเ้าแทฮยอนัวแสบอีแล้ว เ็ายวัยห้าวบอมนที่อบหาเรื่อปวหัวมาให้นัมอูฮยอนไม่เว้นวัน นิที่เรียว่าเ้าแทฮยอนปราัวอยู่ที่ไหนที่นั่นะหาวามสบสุไม่ไ้แน่และวันนี้ที่เา้อนัอยอลออมาแบบเร่่วน็เป็นเพราะเ้าหลานายัวแสบนี่แหละ
“เอาหน่าอูฮยอน ล้าเลอะยิ่เยอะประสบาร์ เยไ้ยินไหม” อยอลเอ่ยอย่ายิ้ม ๆ พลาึสมุเ้าปัหาในมืออูฮยอนนั้นส่ให้แ่เ้าอัวน้อยพร้อมับลูบศีรษะทุย้วยวามเอ็นู
อยอล็เป็นเสียอย่านี้ทุรั้ามใแทฮยอนทุทีแล้วเ้าัวแสบ็ูะอบใมาเสีย้วยที่มีนอย่าอยอลอยามใ
“นาย็อย่านี้ทุที”
“นาย็เหมือนันนั่นแหละ ไม่ั้นไม่หิ้วแทฮยอนมาหาันถึานเมือแบบนี้หรอ ริไหม ? ” อูฮยอนไ้แ่เบ้ปาเพราะเถียอะไรไม่ออ มันริอย่าที่อยอลพูนั่นแหละ ถึนัมอูฮยอนะบ่นว่าหลานายวุ่นวายนาไหน แ่เาเอ็รัและเอ็นูแทฮยอนไม่น้อยถึไ้พยายามหาทุอย่าที่หลานาย้อาร
“อยอลใีว่าอูฮยอนอี” เ้าัวแสบแทฮยอนส่เสียเล็ ๆ แทรึ้นนอูฮยอน้อถลึาใส่
ุอาอมุไ้แ่แยเี้ยวทำท่าู่หลานายัวแสบที่ำลัแลบลิ้นปลิ้นาใส่ เ้าัวเล็อสมุวาภาพไว้แน่น่อนรีบย้ายัวป้อม ๆ ปีนไปนั่บนัอุอานสวยแทน แล้วเปิสมุวาภาพสีเทียนอัวเอให้อยอลูโยไม่สนใอาแท้ ๆ อัวเอเลยสันิ
หมั่นไส้หลานัวเอ พ่อมันะมาีนัมอูฮยอนไหม ?
“ุอาบอว่าแทฮยอนอยาเรียนวารูปเหรอรับ” อยอลหยุสรามเล็ ๆ ออาหลานแล้วหันวามสนใอแทฮยอน้วยารเปิูภาพวาในสมุ้วยสีหน้าื่นเ้น ทำให้แทฮยอนพลอยื่นเ้นที่ะพรีเน์ผลานัวเอไป้วย
“อยอลูุหมีอเ้าี่ ~ เ้าอยาวารูปสวย ๆ เหมือนอยอลล่ะ ให้อูฮยอนวาใหู้ วาไม่ไ้เรื่อเลย เ้ายัวาสวยว่าอี” แทฮยอนบอพร้อมับเบ้ปาแล้วส่ายหัวหน่อย ๆ เลียนแบบพวผู้ให่เวลาทำท่าเหนื่อยหน่ายใ แถมสรรพนามที่เรียแทนัวเอ็ูน่ารัน่าั นอยอล้อระเบิหัวเราะออมา ส่วนนที่โนพลาพิถึับ้อี้นิ้วาโทษ้วยสีหน้าุ ๆ
“ั้นไหนลอลอโว์ภาพที่สวยที่สุอแทฮยอนให้พีู่หน่อยสิ ะสวยเหมือนที่โม้รึเปล่าน้า” ไ้ยินอย่านั้นแล้ว เ็น้อยไม่รอ้าที่ะพลิสมุวารูปอย่ารวเร็วเพื่อหาภาพวาในสมุเล่มโปรเพื่อะโว์ภาพสวย ๆ อัวเอ อยอลอระบายยิ้มออมาให้ับวามน่ารัน่าเอ็นูอเ็น้อยไม่ไ้
“รูปนี้สวยที่สุ ! แทฮยอนวาหมาป่าล่ะฮะ” เสียเล็ะโนึ้นอย่าื่นเ้นพร้อมับยสมุวาภาพให้อาทั้สอู อูฮยอนถอนหายใพลาว้าสมุนั้นมาเพ่พิารา ผิับอีนที่ไ้นิ่ไปเมื่อเห็นภาพวานั้น อยอล้อมอรูปวาอเ็น้อยอย่าไม่ละสายาราวับถูึเ้าไปในรูปนั้นยามไ้มอ
ินสอสีเทียนสีำถูละเลเป็นเส้นเล็ ๆ เหมือนเส้นนนเป็นรูปเป็นร่า ทรสามเหลี่ยมเบี้ยว ๆ ถูวาลแทนหูอหมาป่า รวมทั้วรีลีบ ๆ ที่เป็นหา ภาพวาาประสาเ็วัยห้าวบทีู่ ๆ แล้วไม่ไ้ใล้เียับำว่าหมาป่าเลยสันิ หาแ่ว่าบาสิ่ในรูปนั้นับสามารถหยุสายาออยอลไ้อย่าไม่น่าเื่อ และอยอล็ไม่อยาะเื่อ้วยว่าเารู้สึุ้นับสิ่นั้นเหลือเิน
วาสีำอหมาป่าที่แทฮยอนวานั้น่าเสมือนวอนริ ๆ เหมือนับเยเห็นวาสีำสนิทเ่นนี้ที่ไหน
“แทฮยอนแบบนี้มันหมาหลัอานั ๆ ไม่ใ่หมาป่า อาว่าไม่้อเรียนีป่ะ” อูฮยอนเอ่ยอย่าหยอ ๆ แล้หลานายัวแสบ ทำให้เ็น้อยเบะปาราวับะร้อไห้พร้อมทั้ส่ายหน้าเป็นพัลวัน
เ็น้อยแทฮยอนลัวว่าุอาอนะทำามที่พูริ ๆ รีบหันไปเย่าแนุอาที่ัวเอนั่ัอยู่เป็นารอวาม่วยเหลืออีแร แ่เพราะแทฮยอนมัวแ่เย่าแนอยอลเลยไม่ทันไ้ระวัทำให้้อศออเ็น้อยไประแทแ้วน้ำ้า ๆ ร่วหล่นลพื้นนแระาย ทำให้นที่ำลัอยู่ในห้ววามิ้อสะุ้ึ้นเมื่อไ้ยินเสียแ้วแ
“นัมแทฮยอน ! ” อูฮยอนลุึ้นยืนพร้อมับหันไปุหลานายเสียัลั่นนแทฮยอนแทบะร้อไห้ เ็น้อยเรียมเบะปาเปล่เสียร้อออมา้วยวามลัวว่าุอาอมุะีเอา อยอลเลยรีบอเ็น้อยเอาไว้แล้วหันไปพูให้เพื่อนสนิทใเย็น่อนเ็ะลัวไปมาว่านี้
“ใเย็น ๆ ่อนอูฮยอน แทนฮยอนใแล้วเห็นไหม” อูฮยอนมุ่ยหน้าอย่าหุหิแล้วผ่อนหายใเ้าออ พยายามใเย็นอย่าที่อยอลบอมอแทฮยอนมุหน้าออยอลเอาไว้แล้วหลบสายาอเา
“แทฮยอนอา อโทษุอาสิรับ เราทำผิ้อรู้ัอโทษนะรู้ไหม” อยอลสอนเ็น้อย้วยน้ำเสียอ่อนโยน เารู้ว่าแทนฮยอนไม่ใ่เ็ื้อรั้นเพียแ่้ออยพูอยสอนเา้วยวามใเย็น เ็น้อยถึพร้อมะเื่อฟัโยี
“-เ้าอโทษนะอูฮยอน” เ็น้อยเอ่ยออมา้วยน้ำเสียแผ่วเบา เหลือบมอุอาอมุอย่าล้า ๆ ลัว ๆ
เห็นแบบนี้แล้ว็ทำให้อูฮยอนใอ่อนยวบ เอื้อมมือไปรับเ้าัวแสบาอ้อมแนอยอลมาอุ้มเอาไว้แล้วลูบศีรษะทุยเบา ๆ ล้ายเป็นารอโทษที่เาเผลอทำเสียัใส่ ส่วนแทฮยอนนั้นรีบโอบอุอาเอาไว้แน่นพร้อมับุหน้าลบนไหล่อย่าอ้อน ๆ ลัวุอาะุอี
อยอลระบายยิ้มออมาเมื่อเห็นภาพน่ารั ๆ ออาหลานที่นาน ๆ ทีเพื่อสนิทอเาะแส้านน่ารัออมา ไม่วามาทำัวเป็นุอาอมุให้หลานายลัว อยอลนั่อมยิ้มมออยู่สัพั่อนะนึึ้นไ้ว่าแ้วน้ำแระายอยู่บนพื้นยัไม่มีใรเ้ามาเ็บเศษแ้วพวนั้นไป ้วยวามลัวว่าแทฮยอนหรืออูฮยอนะโนบาเ้า อยอลึรีบ้มลไปเ็บเศษแ้วเหล่านั้นไว้บนระาษทิู่ที่รออยู่บนฝ่ามือ แ่เพราะห่วแ่นอื่นะโนบาทำให้ไม่ทันระวััวเอ เศษแ้วและเอียเล็ ๆ บาเ้าับนิ้วเรียวนอเหลวสีแหม่นึมออมาารอบแยอแผล
“โอ้ย..” อยอลร้อรวเบา ๆ ุมนิ้วที่โนบาไว้แน่น ิ้วเรียวสวยมวเ้าหาัน้วยวามเ็บเล็น้อย
“เป็นอะไรอยอล ! ทำไมเลือไหลแบบนี้ล่ะ” อูฮยอนเห็นเพื่อนอัวเอโนเศษแ้วที่หลานัวเอเป็นนทำแบาเ้า็รีบรุเ้ามาูอาาร ่อนะเรียพนัานร้านไอศรีมะรีบเ้ามาเ็บเศษแ้วแระายบนพื้นนี้ออไป
อูฮยอนหยิบหาทิู่มาับเลือบนนิ้วเรียวนั้น้วยวามรีบร้อน เห็นหน้าี ๆ ออยอล็ยิ่เป็นห่ว เารู้ีว่าอยอลไม่่อยถูับเลือเสียเท่าไหร่
“นายน่าะเรียพนัานมาเ็บสิ ไม่ใ่เ็บเอ้วยมือเปล่า” เสียบ่นนั้นเือ้วยวามเป็นห่ว นโนุไม่ไ้รู้สึเืออะไร แ่ลับรู้สึอุ่นใและอบุมาว่าเพราะที่อูฮยอนบ่น็้วยวามเป็นห่วนั่นแหละ
“ไม่เป็นอะไรมาหรออูฮยอน”
“หน้าีแบบนี้ ไม่มาเลยมั้ ูสิ แผลลึรึเปล่า็ไม่รู้”
อยอลไ้แ่ยิ้มแหย่ ๆ ้วยใบหน้าีเผือ ้มมอรอยแผลบนนิ้วเรียว้วยวามรู้สึบาอย่าที่แล่นเ้ามา ิ้วเรียวมวเ้าหาัน้วยสีหน้าไม่สู้ีพลาเหลือบสายาไปมอภาพวาหมาป่าอแทฮยอนที่เปิ้าไว้บนโ๊ะ
ทำไมถึรู้สึแปลประหลาแบบนี้นะอยอล
“อยอล...อีอยอล !” เสียเรียั้อออูฮยอนุอยอลึ้นาห้ววามิ ร่าบอบบาสะุ้อย่าใเล็น้อย วาลมใสระพริบปริบ ๆ เรียสิัวเอให้เ้าที่่อนะหันมอไปทานเรีย้วยวามมึน
“อ-อะไรเหรอ”
“ฟัที่ันพูอยู่รึเปล่า ? เหม่อะนันิว่า็อ้าที่เห็นเลือไปแล้วนะเนี่ย”
“บ้าน่า ันไม่ไ้อ่อนแอนานั้นสัหน่อยอูฮยอน” อยอลเม้มริมฝีปาเล็น้อยพลามอรอยแผลบนนิ้วมือัวเอ้วยวามรู้สึที่ยัไม่าหาย เหมือนลาสัหร์อเาำลับ่บออะไรบาสิ่บาอย่า หาแ่ไม่สามารถบ่บอไ้ัเนว่าะีหรือร้ายันแน่ มันึทำให้อยอลรู้สึแปลอย่าบอไม่ถู
ิ้วเรียวพันันเล็น้อยเหมือนนำลัิอะไรมามายอยู่ในหัวและสีหน้าแสออมาร้ามับำพูนั้นไม่สามารถปปินัมอูฮยอนไ้มิ เพื่อนสนิทที่บันมานานหลายปีอย่าอูฮยอนย่อมรู้ีว่าอาารและท่าทาออีอยอลผิปิไปาเิม
“เรื่อสอนศิลปะให้ไอ้เ้าแสบนี่ไว้่อยเริ่มวันอื่นแล้วัน ันว่าเราลับบ้านันเถอะ ูท่าทานายไม่่อยโอเเท่าไหร่” อยอลพยัหน้ารับแล้วเินามอูฮยอนไปเลียร์บิล่าไอศรีมและ่าเสียหายอแ้วที่แ โยที่ยัไม่สามารถสลัวามรู้สึแปล ๆ โหว ๆ นั้นออไปไ้
“ลับี ๆ นะอยอล อย่าเหม่อลอยระหว่าทาล่ะ” อูฮยอนบอำับเพื่อนสนิท้วยวามเป็นห่วหลัาเลียร์บิลเสร็และำลัะแยย้ายันลับบ้าน
อยอลยิ้มเล็น้อยพลาพยัหน้าอบรับให้อูฮยอนลายวามเป็นห่ว ่อนะรู้สึว่าแนเสื้ออเาถูมือเล็อเ้าัวแสบในอ้อมออูฮยอนระุเบา ๆ ให้หันไปมอ วาเรียวเล็อเ็ายมอมาทาอยอลพร้อมับยับริมฝีปาเล็เือแวเสียใส ๆ ออมาอย่าน่ารั
“เ้าะไม่ทำแ้วแอีแล้ว อยอล้อมาสอนเ้าวาุหมาป่านะ” เ็น้อยเอ่ยออมา้วยน้ำเสียหอย ๆ นอยอลอมยิ้มให้ับวามน่ารัอเ็น้อยที่ลัวว่าเาะโรธนไม่มาสอนวารูปอีเพราะทำแ้วแ
อยอลเอื้อมไปมือไปยีผมนุ่มสวยสีำลับอเ็น้อยแทฮยอน้วยวามเอ็นู ไม่่าาอูฮยอนที่ส่ายหัวอย่ายิ้ม ๆ ให้ับหลานายัวเอ
“แน่นอนอยู่แล้ว ไว้เรามาวาุหมาป่าอย่าที่แทฮยอนอบันนะ” ไ้ยินุอานน่ารัรับปาแบบนั้น เ็น้อย็รีบพยัหน้ารัวพร้อมับียิ้มนาหยี้วยวามีใ ่อนเสียเล็ ๆ ะหัวเราะิัออมาเมื่อุอาอยอลฟัแ้มนุ่ม ๆ เป็นารบอลาส่ท้าย
นน่ารัโบมือร่ำลาุอาับหลานายอมนนทั้สอเินลับาไปอีมุมถนน าเรียวสวยึ้าวเินไปามทาอัวเอ่อนะรีบเร่ฝีเท้าเมื่อมอเห็นสัาไฟ้ามถนนเป็นสีเียวอยู่ลิบ ๆ อยอลรีบหอบหิ้วสัมภาระในอ้อมอวิ่ไปยัทาม้าลายให้ทันสัา้ามถนนที่อยู่ไม่ไลาร้านไอศรีมที่เพิ่แยาอูฮยอน ้วยวามรีบร้อนลัวว่าสัาไฟะเปลี่ยนสีบวับวามี้เียรอ เพราะถ้าหาไม่ทันไฟ้ามถนนรอบนี้ ็้อมายืนรอสัาไฟใหม่อีนานร่วมหลายนาที ึทำให้อยอลสาวเท้าอย่าเร่รีบโยไม่ทันไ้ระวัผู้นที่เินสวน้าฟามา ร่าบอบบานเ้าับุลุนหนึ่ที่ำลัเิน้ามมาาอีฝั่้วยวามเร่รีบเ่นันนทำให้สมุสเและระเป๋าสะพาย้าใบให่ในอ้อมแนร่วหล่นไปับพื้นถนน
“อโทษรับ” อยอลรีบโ้และล่าวอโทษุลุนนั้น่อนะ้มลไปเ็บ้าวออย่ารีบร้อน โยไม่ทันรู้เลยว่าสัาไฟ้ามถนนสีเียวำลั่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแา อันรายำลัะมาเยือนในไม่้า
สัาไฟ้ามถนนไ้เปลี่ยนเป็นสัาให้รถแล่นในเสี้ยวนาทีที่อยอล้มลไปเ็บอ ว่าะรู้ัวอีที็อนที่ไ้ยินเสียบีบร้อัอแรรถยน์สีาวันให่ันหนึ่ที่ำลัแล่นรมาทาเา ใบหน้าหวานเยึ้นพร้อมับวาลมที่เบิโ้วยวามใับอันรายที่ำลัพุ่รเ้ามา อ้า้ายเ้นถี่รัว้วยวามหวาลัว ไม่สามารถบัับร่าายให้ยับเยื้อน ออารนั้นไ้ หรือแม้ะยับไ้็ไม่หลบหลีไม่พ้นรถยน์นาให่ที่ำลัใล้เ้ามาทุะ ภายในหัวสมอาวโพนไม่สามารถประมวลวามิที่ะป้อันัวเอไ้เลยแม้แ่นิเียว มีเพียเสียเพรียร้อภายในใที่ำลัะโนแ่ับวามหวาลัวนี้
‘ใร็ไ้่วย้วย ’
วินาทีนี้อีอยอลิว่ามีแ่พระเ้าเท่านั้นที่สามารถ่วยีวิเาไ้
to be continue
lcheshirex ; อนที่หนึ่มาเสริฟ์แล้วนะะ ทุอย่าทีู่ลึลับะ่อย ๆ ไวามสสัยไปทีละนิน้า ฝาิาม Couer De loup หนึ่ในฟิโปรเ็ My Passion ้วยนะะ สรีมผ่านแท #mypassionpj ไ้น้า♥
ความคิดเห็น