คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : { My Passion } · 。Coeur De Loup † 05 - Full Moon
5th
Full Moon
อีอยอลิว่าัวเอำลัถูินนาารประหลาอเ้าเ็น้อยนัมแทฮยอนเ้ารอบำเสียแล้ว สิ่ที่ทำให้อยอลิเ่นนั้น มันเิาวามฝันอันแปลประหลาเมื่อืน ถึแม้อยอละอบารินนาาร อบอ่านวรรรรมเหนือธรรมาิอยู่บ่อยรั้ แ่ไม่เยมีเลยสัรั้ที่ะเ็บสิ่เหล่านั้นเอามาฝันเป็นุเป็นะไ้นานี้ แถมวามฝันนั้น ไม่ใ่แ่แปลประหลาธรรมา แ่มันแปลประหลามา ๆ นอยอลื่นึ้นมา้อบหน้าัวเอเรียสิให้ลับมาปิเหมือนเิม เพราะอยอลฝันว่าหมาป่าัวโอเา...ลายร่าเป็นมนุษย์
ึ่ในุนี้อยอลิว่าัวเอเ็บเอาินนาารอแทฮยอนที่ล่าวเหมือนแอลเป็นมนุษย์นั้น อนอยู่ในร้านายอสัว์มาฝันาม หาแ่มันะไม่แปลประหลามามายอะไร ถ้ารูปร่าหน้าาอหมาป่าแอลในวามฝันอยอลไม่ไ้ันไปเหมือนับใรบานที่เย่วยีวิเาให้พ้นาวามายเมื่อไม่นานนี้...ายหนุ่มผู้มีสีำเป็นเอลัษ์นนั้น
และในวามฝันอยอลรู้สึว่าร่าายและัหวะหัวใเหมือนนไร้ารวบุม ยามสบประสานวาสีรัิาลวนั้น ลิ่นหอมเพาะายที่เาเยไ้สัมผัสและำไ้แม่นยำ ทำให้อยอลรู้สึราวับว่าสิ่ที่เิึ้นไม่ใ่วามฝัน
“บ้าไปให่แล้วอยอลมันะเป็นไปไ้ยัไ”อยอลพึมพำเบา ๆ แล้วสะบัศีรษะไล่วามิเหล่านั้นออาหัวสมอพร้อมสูหายใเ้าลึ ๆ เพื่อเรียสิให้ลับเ้าที่เ้าทาไม่ิฟุ้่านเี่ยวับวามฝันเมื่อืนอี
ร่าบอบบาบิัวเล็น้อยไล่อาารปวเมื่อยามเนื้อัวหลัื่นนอนอยู่สัพั ่อนะลุึ้นาเียนอนนาให่ที่อยอลำไม่ไ้ว่าละเมอเินึ้นมานอนั้แ่อนไหน แล้วหายเ้าไปัารธุระส่วนัวในยามเ้าเพื่อพร้อมรับวันใหม่ ๆ ที่ำลัะเริ่มึ้น
ว่าแ่...วันนี้แอลไม่ไ้ึ้นมาปลุเหมือนทุวันแฮะ หายไปไหนันนะ
ร้านายอโบรานั้นเียบเียบว่าทุวัน เป็นเพราะวันนี้เ็น้อยนัมแทฮยอนไปรวสุภาพับุพ่อที่โรพยาบาลึไม่ไ้มาเรียนศิลปะับอยอลเหมือนเ่นทุวัน เลยาัววุ่นวายประำร้านไป และอีสาเหุที่ทำให้ร้านเียบสบนอยอลรู้สึเหาแปล ๆ นั่น็ือ...สุนัหมาป่าัวโอเานั้นหายไป
โยปิแล้วแอลมัะามลอเลียเาอยู่ไม่ห่า ไม่ว่าเาะยับัวทำอะไร็าม ทั้เวลาินอาหารแอละอบาบถาอาหารอัวเอมานั่ิน้า ๆ หรือแม้แ่ยามนอนลาวันแอลมัะเ้ามาอ้อนและนอนหนุนบนัอเาเป็นประำ แ่วันนี้ลับไร้ึ่เาอหมาป่าี้อ้อนัวนั้น มันผิปินอยอลัวล ลอทั้วันอยอลพยายามามหาแอลทั่วทุที่ในบ้าน แ่็ไม่พบ นล่วเลยเวลาอาหารลาวันมา็แล้ว อาหารเย็น็แล้ว ระทั่ไ้เวลาปิร้าน แอล็ยัไม่โผล่มาให้เห็น
“หายไปไหนนะมยอู” อยอลพึมพำับนเออย่าวิัวล ่อนะรีบปิร้านให้เสร็เรียบร้อยอย่ารวเร็ว แล้วัสินใรีบึ้นไปหยิบเสื้อโ้ทอุ่นๆบนห้อนอนเพื่อออไป้านอามหาแอล
แ่ทว่าลับ้อหยุะัทันทีที่เปิประูห้อนอนเ้าไป ิ้วเรียวมวับอย่าุนเมื่อเห็นสิ่ที่เาามหามาลอทั้วันลับมาปราัวอยู่ภายในห้อนอนอเาเสียอย่านั้น
"มยอู ! หายไปไหนมา" อยอลส่เสียัเรียสุนัหมาป่าที่ำลันอนหมอบอยู่บนพื้นพรม้าเียนอน้วยวามใระนเป็นห่ว
นน่ารัรีบเินับเ้าไปหาหมาป่าัวโอย่ารวเร็ว แ่แล้ววาสวย้อเบิว้า้วยวามใเมื่อเหลือบไปเห็นเลือสีแาำลัึมไหลออมาาบริเวาหน้า้าน้ายอแอลไม่หยุ
"ท-ทำไมถึเลือออเยอะนานี้ไ้ ใรทำอะไรนายน่ะมยอู" ราบเลือเปรอะเปื้อนนสีำลับนุ่มบ่บอให้รู้ว่าบาแผลนั้นให่และลึแ่ไหน อยอลมือไม้สั่นอย่านทำอะไรไม่ถู เมื่อเห็นราบเลือเหล่านั้น
อาารหวาลัวอเหลวสีแสำลัเล่นานอยอลนแทบหมสิ หาแ่เห็นอาารอ่อนแรและลมหายใแผ่วเบาอหมาป่าัวเอแล้ว อยอล้อรวบรวมสิและรีบหาทารัษาบาแผลนั้นให้ทุเลาอย่าเร็วที่สุ
"อย่าเป็นอะไรไปนะมยอู ันะรีบทำแผลให้" นน่ารับอ้วยสีหน้าเป็นห่ว ่อนะรีบวิ่ลไปั้นล่าเพื่อหาอุปร์มาห้ามเลือและทำแผลให้แอล โยไม่ทันสัเุเลยว่ามีอะไรบาอย่าำลั่อยๆเปลี่ยนไป
ลุ่มวันสีาวลอยัวฟุ้ระายอยู่เหนือพื้นพรมอ่อนนุ่ม่อย ๆ เลือนหายไปในบรรยาาศพร้อมับปราร่าอใรบานที่่อยๆันัวึ้นมานั่พิอบเียอย่าอ่อนแร ายหนุ่มร่าายสมส่วนมีเพียาเยีนส์เอว่ำสีำสนิทปปิเรือนร่าไว้เท่านั้น มือหนา่อย ๆ อบุมบาแผลบริเวแน้าน้าย้วยสีหน้าไม่สู้ีนั
แอลหลับาล้วยวามสบ พยายามผ่อนหายใเ้าออ้า ๆ เพื่อเิมเ็มพลัทีละนิ ถึบาแผละไม่สาหัสมามายนั แ่เพราะพลัอแอละอ่อนำลัลทุืนเือนมื ึ่รับวันนี้พอี และประวบับที่โนลอบทำร้ายมาึทำให้พลัและร่าายอแอลนั้นอ่อนแอลอย่าที่เห็น แอลึัสินใแปลายอยู่ในร่าอมนุษย์เพราะเป็นวิธีฟื้นฟูพลัไ้รวเร็วที่สุ เาะไม่ยอมปล่อยให้ร่าายอ่อนแอเป็นารเปิ่อว่าให้พวอโรมเ้ามาทำลอบทำร้ายไ้โยเ็า
แม้ะเสี่ยับารถูอยอลหวาลัว แ่แอลมั่นใในระับหนึ่ว่าวามสัมพันธ์สนิทใล้ิระหว่าเาับอยอล ะทำให้อีฝ่ายหายหวาลัวไ้ เพราะารปราร่าอันแท้ริอแอลนั้นไม่ใ่เพียแ่้อารฟื้นฟูพลัเท่านั้น หาแ่มันถึเวลาที่เาะพิสูน์อย่าริัเสียทีว่า…อีอยอลนั้นือเมทอันแท้ริอเาหรือไม่
ึ!
ล่อปมพยาบาลในมือหลุล่วลบนพื้นห้อนแระาย เรียให้ายหนุ่ม่อย ๆ ปรือาึ้นแล้วหันมามอทา้นเสียอยอลมอภาพรหน้า้วยวามะลึับารปราัวอายหนุ่มแปลหน้าภายในห้อนอนอเา ถึแม้ว่าวามเ้มที่ับ้อมานั้นะูุ้นเยอย่าน่าประหลา เหมือนเยเห็นที่ไหนมา่อน แ่เพราะสภาพเปลือยท่อนบนอายแปลหน้านนั้นทำให้อยอลนึหวาลัวึ้นมาอย่า่วยไม่ไ้
เท้าเรียว่อย ๆ ถอยหลัลับไปทีละน้อย่อนะหันหลัเรียมวิ่ออาห้อไปอวาม่วยเหลือานอื่น แ่ทว่าร่าอเาลับถูว้าเอาไว้แล้วลบนเีย้วยฝีมืออายแปลหน้าที่แสนุ้นเยนนั้นอยอลพยายามิ้นรนให้หลุาารับุมนั้นแ่แล้วลับ้อหยุนิ่เมื่อไ้เสียทุ้มระิบถามอย่าเบา น้ำเสียนั้นูุ้นเย เหมือนเยไ้ยินาที่ไหนมา่อน
“ำันไม่ไ้เหรออยอล”เสียทุ้มเอ่ยถาม้วยน้ำเสียแผ่ว หาแ่อยอลลับไ้ยินอย่าัเน นน่ารัมวิ้วับ้วยวามุนที่นรหน้าูเหมือนรู้ัับเาเป็นอย่าีถึเรียื่อเาไ้อย่าสนิทสนม
“น-นายเป็นใร ันไม่รู้ั ปล่อยนะ”
“นายรู้ัันอยอลนายรู้ั...”
แอลน้ำหนัลบน้อมือบาพร้อมับโน้มใบหน้าลไปสบาอยอลอย่าใล้ิราวับะให้อีนมอให้ีและนึให้ออว่าเาเป็นใร อยอล้อมอใบหน้าอน้านบนอยู่นานนับนาที่อนะเบิาโ้วยวามใ อยอลไม่อยาะเื่อว่าสิ่ที่ินั้นือวามริวามร้ายสีรัิาลูน่าหลใหลมีเพียนเียวเท่านั้น
“ม-ไม่ริ...แอล...มยอู”
“ใ่ ันแอลหรือมยอูหมาป่าอนาย”อยอลนิ่อึ้อย่าไม่เื่อสายาพยายามหาเหุผล่าๆว่าทำไมหมาป่านสีำัวนั้นถึลายร่าเป็นมนุษย์รูปร่าหน้าาีแบบนี้…แถมยัูุ้นอย่าน่าประหลา
“ทำไมนายถึ..”แววาสวยูสับสนวุ่นวายเสียหวานพูพึมพำับวามิอัวเอนแอลแอบหัวเราะเบาๆในวามน่ารัน่าัออีฝ่าย่อนะ้อเลิิ้วอย่าใเล็น้อย เมื่ออยู่ ๆ นน่ารัร้อโวยึ้นมาเสียั
“มยอู ! นายเป็นนเียวับ...ที่่วยันไว้ราวนั้น...ใ่ไหม”อยอลนึไ้อีอย่าหนึ่ว่านอาเป็นหมาป่าัวโอเาแล้วนรหน้ายัือผู้ายที่เย่วยเาไว้ในอนนั้น
แอลไม่ยืนยันว่าสิ่ที่อยอลินั้นถู้อหรือไม่ เาทำเพียยยิ้มมุมปาเล็น้อยพลาับ้อวาหวานที่ยัมอ้วยวามสับสนุนอย่ารอำอบ
“ไว้ถึเวลาแล้วะเล่าให้ฟันะรับ”อยอลมวิ้วับทันที เรียมะเ้นเอาำอบแน่ัาอีฝ่ายให้ไ้
ทว่าลับ้อะัไปพร้อมับใบหน้า่อย ๆ ร้อนผ่าวเมื่อแอลูบลบนหน้าผาอเาแผ่วเบาทุสิ่รอบัวราวับหยุเลื่อนไหว เว้นเสียแ่ัหวะหัวใที่ำลัเ้น้วยวามบ้าลั่อย่าไม่เยเป็นมา่อนวาหวานเบิว้าและนิ่้าอยู่แบบนั้นนแอลแทบอใอยาะแล้อีรั้ไม่ไ้
อยอลระพริบาเรียสิให้ลับืนมา แล้ว็้อรีบันัวแอลออไปอย่ารวเร็ว้วยอาารเอะเินเพราะไม่มีใรเยทำแบบนี้ับัวเอมา่อนโยลืมไปว่าอีฝ่ายนั้นำลับาเ็บอยู่
“เ็บ...”แอลโอรวเบา ๆ พร้อมับแสอาารเ็บปวออมาอย่าเห็นไ้ัอยอลเบิาโ้วยใอยู่ไม่น้อยเมื่อเหลือบเห็นบาแผลบริเว้นแน้ายที่ยัมีเลือไหลึมอยู่ลอเวลา่อนะนึึ้นไ้ว่า่อนหน้าแอละลายเป็นนนั้นำลัไ้รับบาเ็บอยู่ ออยลรีบเ้าไปูอาารแล้วเอ่ยอโทษเบา ๆ อย่ารู้สึผิ
“-อโทษ...เี๋ยวันทำแผลให้นะ”
อยอลรีบวิ่เ้าไปในห้อน้ำนำผ้าสะอาุบน้ำหมา ๆ มาเ็ทำวามสะอารอบบาแผลอแอลอย่าระมัระวัไม่ให้ระทบระเทือนรอยแผลนสะอาไม่เหลือราบเลือ านั้นึเริ่มแ้มยาลบนรอยแผลอย่าเบามือิ้วเรียวมวเ้าหาันแน่นอย่าัวลลัวว่าะทำให้แอลเ็บ อยอลไม่รู้ัวเลยว่าแสสีหน้าห่วใยมาแ่ไหนลอารทำแผลและไม่รู้เลยว่ามีใรบานำลัลอบมอเา้วยรอยยิ้มอย่าไม่วาา
ผ้า๊อแบบนุ่มถูพันปิรอบรอยแผลบริเว้นแน้ายอแอลไว้เพื่อไม่ให้บาแผลไ้รับวามสปร อยอลเ็บอุปร์ทำแผลทุอย่าลล่อโยไม่ยอมเยหน้าึ้นมาเลยแม้แ่น้อย ่อนะ้อสะุ้สุัว เมื่อร่าอเาถูึเ้าไปอไว้้วยฝีมืออหมาป่าหนุ่ม
“ท-ทำอะไรน่ะ” ศีรษะอแอลนั้นบลบนไหล่พร้อมับรั้เอวบาให้ยับเ้าไปใล้นสัมผัสไ้ถึลมหายใอุ่น ๆ ที่ผ่อนเ้าอออย่าแผ่วเบา
วามเ้มหลับนิ่ไม่เอื้อนเอ่ยำอบใ ๆ ออมาทว่าลับยิ่ระับนในอ้อมอให้เ้ามาแนบิพร้อมับพาล้มัวลนอนบนเียนุ่ม้วยัน อยอลพยายามิ้นออาอ้อมแนนั้น้วยวามใที่ถูรุรานาหมาป่าหนุ่ม ลอีวิอยอลไม่เยใล้ิับใรมาเท่านี้มา่อน แม้แุ่าเอ อยอล็เยแ่โอบอแบบธรรมาเพียเท่านั้น
“มยอูปล่อยนะ”
“รัเียันเหรอ”
“เปล่า......ันแ่ลัว”หลัาเสียหวานเอ่ยออมาอย่าแผ่วเบา วามเียบไ้เ้าปุมบรรยาาศโยรอบนอยอลนั้นใหวิวแปล ๆรู้สึผิับำอบนั้นอัวเอ หาแ่เารู้สึเ่นนั้นริ ๆ
ารไ้พบับเรื่อเหนือธรรมาิอย่าไม่าฝันนั้นไม่ใ่เรื่อปิที่ใร่อใระทำใยอมรับไ้ รวมทั้อยอลเอ้วย เาอหวาลัวอยู่หน่อย ๆ ไม่ไ้ แม้ว่าแอละเป็นสุนัหมาป่าที่อยอลรัและเอ็นู็าม...แ่รู้สึลัว แ่ไม่ไ้รัเียแม้แ่น้อย
“มยอู..ือ..”
“ันเ้าใ...แ่เรานอน้วยันเหมือนเิมไ้ไหม”อยอลัริมฝีปาแน่น ้วยวามรู้สึผิับำพู่อนหน้านั้นอัวเอและยัลัวับสถานะใหม่อแอลที่ไม่ใ่สุนัหมาป่านนุ่มที่เาอบนอนออี่อไป แ่ทว่า...
“นะรับอยอล”เสียนุ่มระิบแผ่วเบา้าหูนั้นูอออ้อนแ่เือไป้วยวามเศร้าอยู่ไม่น้อย นอยอลนั้นใอ่อนยอมนอนนิ่ ๆ ในอ้อมออหมาป่าหนุ่มลอทั้ืน้วยหัวใที่เ้นไม่เป็นระส่ำ
C o u e r d e l o u p
อยอลยัใ้ีวิในร้านรับายอโบราามปิเหมือนเ่นทุวัน แม้แ่เรื่อเหนือแปลประหลาเมื่อืน็ูะลับมาเป็นปิเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น แอลนั้นลับมาอยู่ในร่าสุนัหมาป่าอีรั้โยที่าหน้า้าน้ายมีผ้าอสีาวสะอาพันอยู่ เพื่อย้ำว่าายหนุ่มที่อยอลทำแผลให้เมื่อืนนั้นือน ๆ เียวับหมาป่าแอลริ ๆ ไม่ใ่วามฝัน
ทุอย่าูลับมาเป็นปิ แ่อยอลลับรับรู้ไ้ถึบาสิ่ทีู่ะเปลี่ยนไปาเิม นั่น็ือวามรู้สึอเาเอ เพราะแอลนั้นมีอีร่าที่เป็นมนุษย์ ึทำให้หยอล้อเล่นอย่าสนิทใแบบแ่่อนไม่ไ้แ่ไม่ใ่เาเพียนเียวที่เปลี่ยนไป ท่าทาอสุนัหมาป่า็เปลี่ยนไปเ่นันโยปิแอละอบเ้ามาอ้อนและเล่นับเาลอเวลา แ่วันนี้เ้าหมาป่าัวโลับนอนหมอบอยู่ห่า ๆ ้วยแววาเศร้าสร้อยอย่าบอไม่ถู นอยอลอเป็นห่วไม่ไ้ว่าอาารึม ๆ นั้นะเิาอาารบาเ็บรึเปล่า
“มยอู...ไ้เวลาิน้าวแล้วนะ” อยอลยามบรรุเนื้อไ่อบหอมรุ่นลาเาพลาเหลือบมอแอลในร่าหมาป่าที่ยันอนมอมาทาเา้วยสายาหอย ๆ
“นายะินในถาแบบเิมหรือว่า...” อยอลถาม้วยวามลัเล เพราะอนนี้เาไ้รับรู้แล้วว่าแอลไม่ไ้เป็นสุนัหมาป่า หาแ่มนุษย์หมาป่า ึไม่มั่นใว่าแอลินอาหารแบบใ
ำถามออยอลเหมือนลอยหายไปามสายลม แอลทำเพียแ่ลุเินนั่ล้า ๆ เา้วยสภาพร่าายที่ยัเป็นสุนัหมาป่าและินอาหาราถาเหมือนทุรั้ อยอลิว่าเป็นำอบออีฝ่ายที่แสออ้วยท่าทาและวามเียบ ึ่มันทำให้อยอลรู้สึอึอัอยู่ไม่น้อย
“-ันออไปูอไม้ในสวนใหุ้า่อน...ไม่้อามมานะ” อยอลเอ่ยอย่าลอย ๆ ่อนะ้มหน้าเินออไปทา้านหลัร้านอย่ารวเร็ว
หมาป่าหนุ่มไ้แ่มอาม้วยสายาที่ไม่อาาเาวามรู้สึไ้ ทุรั้ที่เห็นสีหน้าและท่าทาหวาลัวออยอลเวลาเาเ้าใล้ มันทำให้หัวใอเาเหมือนำลัถูบีบอย่ารุนแร ไม่เยมีใรสามารถทำให้แอลรู้สึไ้เ่นนี้มา่อน อยอลมีอิทธิพล่อหัวใและวามรู้สึเามาริ ๆ
แอลิพลาไปอยู่มาว่าที่อยอลรัและเอ็นูเาในร่าหมาป่า ะทำให้อยอลไม่หวาลัวและยอมรับเาในร่าอมนุษย์ไ้ แ่มันลับไม่ใ่แบบนั้น อยอลพูออมาามรว่าลัวเาและไม่ยอมอยู่ใล้เายิ่ว่าในรั้แรที่เอัน แ่ทว่าแอละปล่อยให้วามสัมพันธ์อเาับอยอลเป็นแบบนี้่อไม่ไ้
.
.
.
อยอลำลัใ้พลั่วอันเล็พรวนินแปลอไม้นาย่อมอุาแอรบริเวสวนหลับ้าน้วยอาารเหม่อลอยเหมือนนำลัมอยู่ในห้ววามิ อยอลไม่สามารถสลัเรื่ออหมาป่าหนุ่มออาหัวสมอไ้เลยแม้แ่น้อย ทั้สสัย ทัุ้น ทั้หวาลัว วามรู้สึทั้หมผสมปนเปันนแยไม่ออ
สสัย...ว่าทำไมแอลถึ้อลายร่าเป็นหมาป่าเ้ามาอยู่ในร้านอเาและุาับุริส รู้รึเปล่าว่าแอลนั้นไม่ใ่สุนัหมาป่าธรรมา ุน...ว่าเรื่อเหนือธรรมาิเ่นนี้มีอยู่ริไ้ยัไ มนุษย์หมาป่าในยุ 2014 และหวาลัว...ลัวหัวใอัวเอที่มีอาารแปลประหลาทุรั้ที่สบวาสีรัิารู่นั้น ัหวะอหัวใเ้นแรราวับไร้ารวบุม อีอยอลไม่อบเลยริ ๆ เหมือนหัวใอเา ำลัถูวบุม้วยวามเ้มู่นั้น
“อะ…” ห้ววามิหยุะัล เมื่อสัมผัสไ้ถึบาสิ่บาอย่าที่ำลัุนันหลัมืออเา ึ่เิาใรบานที่เพิ่อยู่ในวามิออยอลเมื่อรู่
อยอลสะุ้อย่าใทันทีที่รับรู้ว่าเป็นหมาป่าหนุ่มที่เาพยายามะไม่เ้าใล้ัวนั้น ร่าายนั้นเรียมะยับหนีามสัาา แ่ลับถูหยุไว้้วยบาสิ่บาอย่าาหมาป่าหนุ่มที่่อย ๆ วาลบนหน้าัอเา อยอลทอมอสิ่นั้น้วยวามรู้สึ่า ๆ มามายที่ำลัเิึ้นภายในใ
วาสีรัิาล้อมอเา้วยแววาน่าสสาร พร้อมับส่เสียร้อเบา ๆ ล้ายเป็น้อวามแนบมาับอ Freesia เพียหนึ่อนี้ ให้อยอลรับรู้ถึวามรู้สึอหมาป่าหนุ่มที่้อารอยาะสื่อผ่านวามหมายออไม้อนี้ ึ่อยอลรู้ัวามหมายอมันี
อ Freesia หมายถึ ำอโทษ ารให้อภัย
หมาป่าหนุ่มส่เสียร้อเบา ๆ เหมือนอยาะอธิบายทุสิ่ให้อยอลเ้าใในร่าอสุนัหมาป่าที่อยอลไม่ิผลัไส้วยวามหวลัว แอลส่สายาอ่อนให้ับเ้านายนน่ารั่อนะหมอบลลนหน้าันุ่มออยอลแล้วถูไถไปมาอย่าอออ้อน เรียะแนนวามน่าสสารให้อยอลอภัย
แอลนั้นอยาะอโทษทุสิ่ที่ทำให้อยอลหวาลัวและไม่ไว้ใ…เรื่อที่ัวเาเป็นมนุษย์หมาป่าน่าลัวแบบนี้
“มยอู…” อยอลเอ่ยเรียหมาป่าัวโเบา ๆ ้วยวามใอ่อน ถึะพยายามีัวออห่าแอลมาเพียใ แ่พอเห็นท่าทาและแววาน่าสสารนั้น วามหวาลัวทั้หมไ้มลายหายไปพร้อมับวามรู้สึรัและเอ็นูที่เ้ามาแทนที่เ่นเิม
วามริแล้วอยอลไม่ไ้หวาลัวับารเปลี่ยนแปลอแอล หาแ่เายัไม่ินและยัทำใให้ยอมรับเรื่อพรรนั้นไม่ไ้เท่านั้น เพราะสิ่ที่เาลัวริ ๆ นั้นไม่ใ่ที่แอลเป็นมนุษย์หมาป่า แ่ลับเป็นหัวใอเาเอที่ลัวว่าะถูมนุษย์หมาป่านนั้นวบุมไว้ทั้ว่าหา
“อ้อนเ่แบบนี้ ัน็ใอ่อนสิ” อยอลพึมพำเบา ๆ ับัวเอโยไม่ิให้หมาป่าหนุ่มไ้ยิน มือเรียวเรียมะลูบนอ่อนนุ่มอแอลอย่าที่เยทำ แ่้อสะุ้สุัวเมื่ออยู่ ๆ มืออี้าที่ถือพลั่วไว้ถูระาไปอย่ารุนแร
“อะ…! !”
พลั่วนาเล็ถูาบามือออยอลไป่อหน้า่อา อยอลมอเ้าัวาราบพลั่วที่แย่มาาเาำลัพลาสะบัหาระริอย่าน่าหมั่นไส้ ิ้วเรียวสวยมวับทันวันับท่าทาอหมาป่าัวโ ทั้ ๆ ที่เมื่อรู่ยัอ้อนเสียน่าสสารอยู่เลย
“เอาืนมานะมยอู” อยอลมุ่ยหน้าอย่าเือ ๆ พลายื่นมือออไปอพลั่วืน
หาแ่หม่าป่าหนุ่มลับ้าวถอยหลัออห่าาอยอลออมาไปอีนิ ไม่ยอมืนพลั่วให้อย่าที่อยอล้อาร ึทำให้อยอลเผลอยับ้าวเ้าไปหาหมาป่าหนุ่มอย่าลืมัว ยิ่อยอล้าวเ้าไปใล้ แอลยิ่ถอยห่าพร้อมับระิหาระริล้ายับว่าำลััวนให้อยอลหยอล้อเล่น้วยัน ่อนะออัววิ่หนีผ่านัวอยอลไปอย่ารวเร็ว
“แอล ! มยอู ! เอาพลั่วืนมานะ” อยอลวิ่ามหมาป่าหนุ่มไปทั่วทั้บริเวสวนหลัร้าน เพื่อามทวพลั่ว้ามนั้นืน
าวามโรธเือลายเป็นเสียหัวเราะิััไปทั่วทั้บริเวสวนหลัร้าน อยอลวิ่ามหมาป่าอัวเออย่าสนุสนานไปามเส้นทาิแที่แอลเป็นผู้นำ ล้ายเ็น้อยวิ่เล่นไล่ับันในสวอไม้
อนนี้อยอลไ้เห็นแล้วว่าถึแอละอยู่ในร่าไหน แอล็ยัเป็นที่ี้อ้อนและน่าเอ็นูเสมอ วามหวาลัว่า ๆ นา ๆ ่อนนี้ถูลบออไปนหมสิ้น วามสัมพันธ์ออยอลและหมาป่าหนุ่มลับมาใล้ิเหมือนเิมอีรั้ รอยยิ้มสใสายบนใบหน้าหวานอย่ามีวามสุ ่อนนน่ารัะเร่ฝีเท้าแล้วระโเ้ารวบัวหมาป่าัวโให้หยุ
“ับไ้แล้ว อะ…” อยอเอ่ยอย่าีใที่สามารถไล่ามหมาป่าหนุ่มทัน แ่ยัไม่ใร่าอเาะถูพลิเป็นฝ่ายถูรวบัวเสียเอ เมื่อแอลลายร่าเป็นมนุษย์อีรั้ในเสี้ยววินาทีที่อยอลเ้าถึัว
“เ่มาเลย ับันทัน้วย”
“ป-ปล่อยนะ หมาี้โ หมาีเปลือย” เห็นสีหน้ามุ่ย ๆ อนในอ้อมอแล้ว แอลึ้อยมือยอมแพ้ามำสั่อย่า่วยไม่ไ้ ้วยวามลัวว่าะทำให้นน่ารัะลับไปลัวและออห่าเาเหมือนเิม
แอล่อย ๆ ลุึ้นมานั่ับพื้นสวน่อนะ่วยึให้อยอลลุึ้นมานั่้วยเ่นัน ใบหน้าหวานมู่ทู่อย่าไม่พอใพลา้มลมอเนื้อัวมอมแมมอัวเอ
“เปื้อนหมเลย เห็นไหมเนี่ย” อยอลบ่นเบา ๆ พลาปัราบินามัวออโยไม่ทันระวัว่ามืออัวเอนั้นเลอะราบินเ่นัน เผลอปาหน้าปาานแ้มเปื้อนราบสีำเป็นรอยว้า
แอลอมยิ้มให้ท่าทาน่ารัเหมือนเ็ัวน้อย ๆ แบบนั้นออยอล ่อนะเยิบัวเ้าไปใล้แล้วเอื้อมมือไปเ็ราบินออาแ้มนุ่ม นถูสัมผัสสะุ้เล็น้อย้วยวามใ่อนะ้อนามอารระทำอายหนุ่ม้วยัหวะหัวใผิปิ อยอลไม่เยถูใรสัมผัสอย่าใล้ิเ่นนี้มา่อน ยามนิ้วโป้อแอลถูบนแ้มอเาอย่าแผ่วเบา ๆ นั้น มันรู้สึร้อนวูบไปทั่วทั้ใบหน้าอย่าห้ามไม่อยู่ ยิ่ไ้สบวาสีรัิาลู่นั้นใล้ ๆ หัวใอเาเหมือนไร้ารวบุมโยสมบูร์แบบ ทำไ้เพียแ่ปล่อยให้เวลาเินผ่านไปอย่าเื่อ้าพร้อมับสัมผัสอ่อนโยนอแอล
ไม่่าอะไราอีฝ่าย แอลลอบมอพิาราใบหน้าหวานที่อยู่ใล้ ๆ โลหน้าเรียวสวยนั้นรับับทุสัส่วนบนใบหน้าออยอล ทั้วาลมใส มูรั้น ๆ ริมฝีปาอวบอิ่มและพวแ้มาวเนียนนั่น ทุอย่าูลัวนไม่อาละสายาไม่ให้มอไ้ อีอยอลนั้นมีแรึูมามายริ ๆ
ทัู้่ปล่อยให้เวลาเินผ่านเรื่อย ๆ นระทั่อยอลเป็นฝ่ายรู้สึัว่อนและันแอลออเบา ๆ พร้อมับเบือนใบหน้าหวานระเรื่อหนีสายามเ้มู่นั้น ส่วนแอลนั้นลับอมยิ้มเล็น้อยแล้วเอ่ยอะไรบาอย่าออมา ที่ทำให้อยอล้อรีบหันลับมา
“ันเ็ให้แล้ว ่อไปนาย้ออาบน้ำให้ัน้วยนะ เพราะัน็เปื้อนเหมือนัน”
“อ-อาบเอสิ นายเป็นนแล้ว็อาบสิ” ิ้วเรียวมวับ พลาปิเสธ้วยน้ำเสียิัเมื่อไ้ยินำอออีฝ่าย เพราะมันทำให้ภาพวามทรำในวันที่อาบน้ำให้แอลับมาอีรั้…อนนั้นเายัไม่รู้ว่าแอลไม่ไ้เป็นเพียแ่หมาป่า แ่อนนี้เารู้แล้ว เหุาร์แบบนั้นะไม่มีทาเิึ้นอีแน่ ๆ !
“แ่ันยัเ็บแผลอยู่เลยนะ…”
“มะ…” เรียมะปิเสธอย่าริั หาแ่ว่า…
“นะรับ” แอลส่สายาอ้อน ๆ พร้อมับลูบแผลแสสีหน้าเ็บปวออมาเล็น้อย นอยอล้อัริมฝีปาอย่ายับยั้ั่ใ อนนี้อยอลรู้ัวแล้วว่าัวเอนั้นแพ้ทาวามี้อ้อนอหมาป่าเ้าเล่ห์และอนนี้เา็ใอ่อนยวบนยอมทำามำอ้อนอนั้น
“บ้าะมั…ะอาบให้แ่รั้นี้เท่านั้นนะ !”
“รับ สระผมให้้วยนะ” อยอลแยเี้ยวใส่หมาป่าเ้าเล่ห์ัวนั้น่อนะเินนำลิ่วลับเ้าไปหลัร้าน โยไม่รอันเลยสันิ
หมาป่าหนุ่มไ้แ่นั่อมยิ้มให้ับท่าทารัในอีมุมหนึ่ออีอยอล…แอลเริ่มรู้สึว่าสัาาอัวเอนั้นำลัมาถูทา
แอลรีบเินามอยอลลับเ้าไปหลัร้านโยไม่รู้เลยว่าำลัมีสายาอใรบาน้อมออยู่ในมุมหนึ่าที่หนึ่อันแสนไล
.
.
.
“อย่าเพิ่ลืมาสิมยอู !”
“็ันไม่อบหลับานาน ๆ นี่” แอลอยู่ในุาเวอร์มสีำัวเ่าออยอลเพียัวเียว ปรือาทั้สอ้าเล็น้อยพลาส่ายศีรษะไปมาประอบำพูเมื่อรู่ ในระหว่าที่อยอลำลัล้าฟอแมพูออาผมให้ โยไม่ทันระวัว่าน้ำะระเ็นน้านหลัแม้แ่น้อย
“โอ้ย ! อย่าสะบัหัวสิ น้ำมันระเ็นโนเสื้อันเปียหมแล้ว ถ้าไม่อยู่นิ่ ๆ นายไ้สระผมเอแน่มยอู” ไ้ยินำู่แบบนั้น หมาป่าหนุ่มึ้อยอมหลับาแน่นแล้วนั่นิ่ ๆ ให้นน่ารัเปิน้ำล้าฟอแมพูอออย่าสบเสี่ยม ถ้าหาว่าริสหรือนในฝูหมาป่ามาเห็นผู้นำ่าฝูลายเป็นหมาป่าเื่อ ๆ ยามอยู่ับนน่ารัอีออยล แอลโนหัวเราะเยาะลอีวิแน่ ๆ
“เื่อฟัแบบนี้สิน่ารั” อยอลยอลเอ่ยเบา ๆ พร้อมับลูบล้าผมสีำสนิทอแอลอย่าอ่อนโยนว่าะปราบให้หมาป่าหนุ่มอยู่เย ๆ ไ้ อยอลแทบะเอาฝับัวีหัวเ้าหมาป่าหนุ่มอยู่หลายที
อาบน้ำให้อนเป็นหมาป่า็เยอยู่นิ่ ๆ แท้ ๆ พอลายเป็นมนุษย์ทำไมถึอยู่ไม่นิ่แบบนี้นะ
“่อไปยแน้าที่เป็นแผลึ้นี ๆ นะ ันะอาบน้ำให้…” อยอลลระับน้ำอฝับัวให้เบาลเพื่อไม่ให้น้ำระเ็นโนบาแผลอแอล ึ่หมาป่าหนุ่มให้วามร่วมมือเป็นอย่าี ยแน้าที่ไ้รับบาแผลึ้นสูและยอมนั่นิ่ ๆ ให้อยอลอาบน้ำถูสบู่นหอมฟุ้
สายน้ำเย็น่ำไหลผ่านร่าายสมส่วนอายหนุ่ม มือเรียวลูบล้าฟอสบู่อออย่าเบามือ อยอลนึอิาร่าายำยำอแอลไม่ไ้ ล้ามเนื้อนั้นแ็แรสมายารี ผิับเาที่ร่าายผอมบานหลายนเยเ้าใผิ
วาหวานแอบสำรวร่าายอหมาป่าหนุ่มอยู่เียบ ๆ พร้อมับลูบล้าทำวามสะอาผิวายอฝ่ายั้แ่ลาไหล่ลมายัแผ่นหลัแ็แร ในอนนั้นเออยอลเพิ่สัเว่าแผ่นหลัอแอลนั้นมีรอยสันาให่เหมือนเป็นสัลัษ์นเผ่าอะไรบาอย่าทั่วแผ่นหลันั้น เหมือนมีพลัแรึูบาอย่าให้อยอล่อย ๆ เลื่อนนิ้วลาผ่านลาแผ่นหลัลมาสัมผัสรอยสันั้นอย่าหลใหล
ลวลายสัอแอลนั้นเป็นศิลปะอีนิที่อยอลยอมรับว่าในวามามอมัน และอยอลิว่าเาสัมผัสไ้ยิ่วามว่าาม ลวลายสันั้นเหมือนมีพลับาอย่าแอบแฝอยู่้วย
“อยอล…” เสียทุ้มระิบเรียแผ่วเบา ใบหน้าหล่อเหลาอหมาป่าหนุ่มเอนเอียหันมามอน้านหลัทีู่นิ่เียบไป
อยอลสะุ้เล็น้อย่อนะระพริบาถี่เรียสิอัวเอให้ลับมา พอนึไ้ว่าัวเอำลัทำัวเหมือนนโริแอบมอร่าายอนอื่น ใบหน้าอเา็ร้อนเห่อึ้นมาอย่าห้ามไม่อยู่ มือเรียวรีบล้าฟอสบู่ออาร่าายอหมาป่าหนุ่มนหมแล้วรีบึผ้าเ็ัวโยนใส่ร่านั้น
“เ็ัวให้แห้ -ันะออไปรอ้านอ เสร็แล้ว็มาทำแผลล่ะ” อยอล้มหน้าเินออาห้อน้ำไปทันโยไม่มอสีหน้าอีฝ่ายเลยว่าำลัอมยิ้มน้อย ๆ อยู่
ทำไมแอละไม่รู้ว่าท่าทาและแ้มสีอ่อน ๆ ออยอลนั้น หมายวามว่าอย่าไร
อยอลนั่้มหน้า้มาทำวามสะอาบาแผลอแอลอยู่เียบ ๆ โยมีสายามเ้มนั้นลอบมออย่าไม่ละสายา ั้แ่ออาห้อน้ำมานน่ารั็ไม่ยอมพูุยับแอลอีเลย เป็นรั้แรที่แอลนึอยาับนน่ารัรหน้ามาฟัแ้มแ ๆ ให้รู้แล้วรู้รอ นิสัยสุุมเย็นาอเาำลัเปลี่ยนไปทีละนิเมื่อไ้ใล้ิอีอยอล แอลไม่เยรู้สึอยาอยู่ใล้ใร อยาเรียร้อวามสนใับใรเท่าอีอยอลมา่อน
“เ็ผมให้้วยสิอยอล” แอลเอ่ยเบา ๆ หลัอยอลใ้ผ้าอปิแผลอเาเสร็เรียบร้อย
อยอลเหลือบมอเพียเล็น้อยแล้วหยิบล่อยาเินออาห้อนอนไปทันที โยไม่อบอะไรออมา เพียแ่นั้น็ทำให้หมาป่าหนุ่มหอยลไ้อย่าไม่น่าเื่อ แอลยี้ผมัวเออย่าหัวเสียที่ทำให้อยอลห่าเหินเาไปอีรั้ สสัยเาะรุมาไปนอยอลหวาลัวแน่ ๆ แอลหันหลันั่พึมพำ่าว่าัวเอเบา ๆ โยไม่ทันสัเว่านที่เินออไปเมื่อรู่ ไ้เินลับเ้ามาพร้อมผ้านหนูผืนเล็อย่าเียบ ๆ
อยอลึ้นมานัุ่เ่าบนเียให่้านหลัอแอลอย่าเียบ ๆ พร้อมับ่อย ๆ ใ้ผ้านหนูผืนเล็ับลบนเรือนผมสีำลับอน้านหน้าอย่าเบามือ ารระทำเียบเียบนั้นทำให้แอลสะุ้เล็น้อยอไม่ไ้ที่ะเอียหันไปมอ
“อยู่นิ่ ๆ สิ” น้ำเสียหวานเอ่ยออมาอย่าเรียบ ๆ ทำให้แอล้อทำามำสั่อีรั้
“นึว่าะไม่มีนเ็ผมให้ะแล้ว”
“ันไม่ใร้ายับหมาพิารแบบนายหรอ”
“ันไม่ใ่หมาธรรมานะ ! ันเป็นหมาป่า ! ” แอลร้อบอเสียัพร้อมับพยายามหันหน้าลับมามอ หาแ่อยอลับล็อศีรษะไม่ให้แอลหันลับมาแล้วเ็ผมให้่อพร้อมเสียหัวเราะเบา ๆ
เป็นรั้แรที่อยอลเห็นแอลล้าทำเสียัใส่เา แถมยัทำปาเบะเหมือนไม่พอใเาหน่อย ๆ ้วยนั้น มันทำให้อยอลอำไม่ไ้ ท่าทาแอละริัเรื่อสายพันธุ์ไม่น้อย ึ่่าาอยอลที่ิว่าถึะเป็นพันธุ์ไหน ยัไแอล็ือหมาอยู่ี แถมยัเป็นหมาี้อ้อน้วย ไม่มีเ้าลาอหมาป่าุร้ายเลยสันิ
“ะเป็นหมาแบบไหน นาย็เป็นหมาอันอยู่ีนั่นแหละ”
“อบอย่านี้ ยอมให้เรียหมาธรรมา็ไ้” แอลแหนหน้ามอพร้อมับรอยยิ้มที่ทำให้ัหวะหัวใออยอลเ้นผิปิอีรั้ นน่ารัึ้อเบ้ปาใส่ลบวามรู้สึภายในใไม่ให้แสออมา พร้อมับแล้ใ้ผ้านหนูเ็ใบหน้าหล่อนั้นแร ๆ หนึ่ที
“หมาป่าเาอ้อนันแบบนี้ทุัวรึเปล่า ฮึ?”
“แ่ับนายนเียวเท่านั้นแหละอยอล” ำอบอแอลทำให้อยอล้อเ็ใบหน้าหล่อนั้นอีรั้เพื่อลบเลื่อนอาารร้อน ๆ บนแ้มอัวเอ
หมาป่าไม่เ่แ่อ้อน แ่เ้าู้้วยแน่ ๆ
“เสร็แล้ว ! ” อยอลระแทเสียพร้อมับปาผ้านหนูใส่ศีรษะอหมาป่าหนุ่ม
แอลหัวเราะเบา ๆ ับท่าทาแบบนั้นออยอล เพราะเารู้ว่าอยอลนั้นะ้อเินอยู่มาแน่ ๆ าที่อยู่้วยันมานานนับเือน แอลพอะเาอาาร่า ๆ ออยอลออนหมเปลือ ร่าสูลุยืนหันหลัให้นน่ารัพลาใ้ผ้านหนูเ็ผมัวเออีเล็น้อย ่อนะหยุะัเมื่อไ้ยินอีฝ่ายถามอะไรบาอย่าออมา
“หมาป่าเาสั้วยเหรอ”
เป็นอีรั้ที่อยอลเห็นรอยสันาให่บนแผ่นหลัอแอลอย่าเ็มาและรั้นี้รอยสันั้นยัึูอยอลไว้ไ้เ่นเิม น้อเอ่ยถามผู้เ้าอออมาอย่าเสียไม่ไ้ แอลเหลือบมอรอยสััวเอเล็น้อย่อนะอบออมาพร้อมเหลือบมอนน่ารัแทน
”สัลัษ์เผ่าันเอ”
“เหรอ…เท่ห์ั” อยอลอบออมาแผ่วเบาอย่าเผลอไผล วาหวาน้อมอรอยสับนแผ่นหลัว้านั้นอย่าหลใหลนอีฝ่ายสัเเห็นไ้อย่าัเน
“อบเหรอ...อยาสัหรือเปล่า”
“บ้า ! ันไม่ใ่หมาป่าอย่านายเสียหน่อย” เหมือนอยอละไ้สิรีบสวนลับมาอย่าเสียั นแอลลอบยิ้มเล็น้อยพร้อมับเลื่อนใบหน้าเ้าไปับ้อใบหน้าหวานใล้ ๆ
วามเ้ม้อมอนัยน์าสวยที่ำลัสั่นไหวอยู่เนินนาน เหมือนึูให้อยอลอยู่ในมน์สะ นไม่อารู้ัวเลยว่าริมฝีปาอิ่มำลัถูหมาป่าหนุ่มรอบรอ้า ๆ อย่าแผ่วเบา ภายในรู้เบาโหวล้ายำลับินอยู่บนท้อฟ้า ่อนะสัมผัสอ่อนนุ่มนั้นะอย ๆ ถอนอออย่าอ้อยอิ่ มูโ่เียผ่านพวแ้มเนียนใสราวับใแล้ให้หัวใออีนเ้นผิัหวะยิ่ว่าเย ่อนเสียทุ้มะระิบแผ่วเบา้าใบหู
“ถึไม่ใ่หมาป่า แ่ถ้า 'ใ่' นาย็ะไ้รอยสัเียวับัน…อยอล”
อยอลไม่อาีวามหมายอำพูนั้นไ้เลยแม้แ่นิเียว ไ้แ่นั่นิ่อึ้ราวับอยู่ในห้วมน์สะอสัมผัสอ่อนนุ่มและถ้อยำนั้น โยไม่รู้เลยว่าวามหมายนัยอประโยนั้นำลัะระ่าในอีไม่้านี้
to be continue
ความคิดเห็น