คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : { My Passion } · 。Coeur De Loup † 06 - MATE
6th
MATE
เ็น้อยนัมแทฮยอนไ้หยุเรียนเป็นเวลาหนึ่อาทิย์ เนื่อาเป็นวันสถาปนาอทาโรเรียน ุรูึารเรียนารสอนลอทั้อาทิย์และประวบับพ่อแม่อเ็น้อยไ้เินทาไป่าัหวัพอี ึไม่มีใรูแลเ้าัวแสบไ้ ผลเลยอยู่ที่อูฮยอน หาแ่ัวเาเอ็ยัมีาน้อสะสาอีมามายและไม่มีเวลามาพอะูแลหลานายไ้ ผลระทบริ ๆ เลยมาอยู่ที่เพื่อนสนิทอย่าอีอยอล
อยอลรับหน้าทีู่แลเ็น้อยแทนอูฮยอนลอทั้สัปาห์ ึ่หน้าที่นั้นไม่ไ้หนัหนาสาหัสอะไรมามายเหมือนแ่่อน เพราะอนนี้มีนมา่วยอยอลรับมือเ็น้อยนัมแทฮยอน และูะทำไ้ียิ่ว่าเามาเสีย้วย
“พี่แอลเปิลับไปหน้านี้ ๆ ”เ็น้อยำลันัู่นิยาสารสำหรับเ็อยู่ับแอลในห้อนั่เล่น เร่เร้าให้แอลเปิไปหน้าโษาสวนน้ำแห่หนึ่เปิผ่านมาเมื่อรู่
แทฮยอนูะอบใพี่ายนใหม่เป็นอย่ามา ถึนาเลิมา่อวนอยอลและทำัวิับแอลแทน เพราะนอาอยอลแล้วแอลยัยอมเปิเผยัวนที่แท้ริให้แทฮยอนเห็นอี้วย…วามริะว่าแบบนั้น็ไม่เิเสียทีเียว เพราะวามริแล้วแทฮยอนนั้นรู้่อนเาเสียอีว่าแอลเป็นมนุษย์หมาป่า ไม่น่าอนเลือเสื้อให้แอลแทฮยอนถึพูแบบนั้นออมา
อยอลเห็นวามสนิทิเื้ออทั้สอนแล้ว็อหมั่นไส้นิหน่อยไม่ไ้ที่เหมือนโนเ้าหมาป่าเ้าเล่ห์แย่วามรัาเ็น้อยไป
“น่าเล่นัเลย เ้าอยาไปเล่นน้ำที่นี่อ่ะพี่แอล”
“อยาไปที่นี่ั้นเหรอ” แอลมอรูปโษาสวนน้ำแห่ใหม่ที่มีารโปรโมเรื่อเล่น่า ๆ ล่อาล่อใเ็น้อยอย่าแทฮยอน้วยวามุน ว่าสถานที่แบบนี้เาเรียันว่าอย่าไร
แอลที่นั่อเ็น้อยไว้บนัรีบหันไปอวาม่วยเหลือานน่ารัที่นั่เท้าาอยู่บนโฟามออยู่้วยใบหน้าเิ่ ๆ อาารล้ายนำลัอิานั้นแสออมาให้เห็นอย่าัเน
“อยอลรู้ัที่นี่ไหม” แอลเอ่ยถามเบา ๆ โยมีสายาอเ็น้อยแทฮยอนเฝ้ารอำอบาอยอลเ่นันวาเป็นประายอายหนุ่ม่าวัยทั้สอนั้นูเว้าวอนอออ้อนอยอลยัไอบล เหมือนไม่ไ้ั้ใะถามเพียอย่าเียว หาแ่อยาะอให้พาไปที่แห่นั้น้วยแน่ ๆ
“ไม่รู้ัหรอ อยาไปเล่น็หา้อมูลเอสิ”อยอลบอ้วยน้ำเสียหน่าย ๆ พร้อมเบ้ปาใส่หมาป่าหนุ่ม้วยวามหมั่นไส้
วามริแล้วอยอลรู้ีว่าสวนน้ำแห่นั้นอยู่ที่ใ มันเป็นสวนน้ำลาแ้เปิใหม่ที่อยู่เลยออไปอีัหวั ึ่ไลาที่แทบนี้พอสมวร อยอลิว่าหาเิบอว่ารู้ัออไป ทั้สอหนุ่ม้อเอ่ยปาอ้อนอให้พาไปแน่ เาึบอปัว่าไม่รู้ไปเสียีว่า้อลำบาพาไปเที่ยวไล ๆแถมอนนี้ยัอยู่ใน่วฤูหนาวอี้วย ไม่มีสวนน้ำลาแ้ที่ไหนเปิแน่ ๆ
“อยอลไม่รู้ัริ ๆ เหรอ เ้าอยาเล่นริ ๆ นะ”
“นั่นสิ มันน่าเล่นมา ๆ เลยนะ นายไม่รู้ัริเหรอ” วาอทัู้่ับ้อมาทาอยอลเป็นสายาเียว
นัยน์าทัู้่นั้นประายวามอออ้อนเหมือนลูหมาน้อย ๆ สอัวำลัรอให้เ้านายพาออไปเินเล่นอย่าไอย่าั้น เรียะแนนวามน่าเอ็นูให้นมอ้อใอ่อนยวบอย่า่วยไม่ไ้
“ม-ไม่รู้ัริ ๆ แ่…” อยอลัริมฝีปาแน่น่อนะถอนหายใเบา ๆ แล้วลุยืน ทำให้ลูหมาทั้สอมอามาปริบ ๆ อีรั้
“เรียมอสิ เี๋ยวพาไป็ไ้”อยอลอยาะบปาัวเอที่ยอมามใอีนไ้ แ่อันที่ีเาวระหายามาสร้าภูมิุ้มันหัวใให้แ็แร่อน ะไ้ไม่อ่อนยวบยาบเวลาโนไอ้ลูหมาอ้อนน่ะ!
เป็นอย่านี้เสียทุรั้เวลานับั้แ่แอลเ้ามาใล้ิ อยอล็ไม่อาหาำอธิบายไ้ว่าเพราะอะไร…ทำไมเาถึยอมไ้มานานี้
.
.
.
หลัาที่อยอลรับรู้ว่าแอลเป็นมนุษย์หมาป่า็ผ่านมาแล้วหลายสัปาห์ อยอลเริ่มุ้นเยับารสลับร่าอแอลระหว่าร่าหมาป่าับร่ามนุษย์ แอลมัะลายเป็นสุนัหมาป่าเวลามีลู้าเ้าร้านใน่วลาวัน แ่ทว่าพอเวลาพลบ่ำหรืออยู่ับอยอลเพียสอน แอลลับลายเป็นมนุษย์หมาป่าเ้าเล่ห์ที่อบีเนียนเ้ามาลอเลียและอออ้อนเหมือนอนเป็นสุนัหมาป่าแม้ว่าะโนอยอลุยัไ หมาป่าหนุ่ม็ยัทำเนียนเ้ามาอยู่ใล้ ๆ ลอเลียไม่ห่า….เหมือนอย่าเ่นอนนี้
“อย่ามาเบียันไ้ไหมมยอู” อยอลใ้อันให้หมาป่าหนุ่มยืนออไปห่า ๆ
หลัาเาเ้าหมาทั้สอัวออมาสวนน้ำามำอและำลัพาแทฮยอนสนุสนานไปับอเล่นในสวนน้ำไ้สัพัให่พวเาทั้สามนอยู่ในุเสื้อยืัวบาและาเาสั้นสำหรับหน้าร้อนึ่เปียปอนนหมแล้วเรียบร้อยำลัเล่นน้ำอยู่ในสระสไล์เอร์ท่ามลาผู้นมามาย ทั้เ็เล็ ทั้ผู้ให่และลุ่มวัยรุ่น สวนน้ำในร่มแห่หนึ่ไม่ใล้ไม่ไลาร้านออยอลเท่านัไหร่ สวนน้ำแห่นี้เป็นสวนน้ำำลอบรรยาาศในฤูร้อนไว้ให้ผู้อยาเล่นในน้ำใน่วฤูหนาวมาใ้บริาร ึ่มีเป็นำนวนไม่น้อย
“มยอู! ”อยอลหันไปเอ็หมาป่าหนุ่มอีรั้เพราะแอลยัไม่ยอมถอยห่าออไปเสียที ลับยิ่ระเถิบเ้ามาิแถมยัใ้แนโอบรอบเอวเาไว้หลวม ๆ มันทำให้ร่าายที่เปียปอนแนบิัน
“ถ้ารู้ว่านเยอะแบบนี้ ันไม่อยามาหรอ”
“แล้วใรันที่อยามา…เอามือออไปเลย” ิ้วเรียวสวยมวับอย่าไม่่อยพอใับำพูอหมาป่าหนุ่ม ทั้ ๆ ที่อีอยอลนั้นามใพามาแล้วแท้ ๆ ทำไมถึพูเหมือนไม่น่ามาอะไรแบบนี้ล่ะ!
อยอลเริ่มหัวเสียนิหน่อยับท่าทาอแอลที่ำลัแสสีหน้ามู่ทู่ไม่รับแ เหมือนอยาลับบ้านเสียเ็มประา มือเรียวพยายามปัท่อนแนที่โอบเอวเาอยู่ออไปให้พ้นทาอย่าไม่พอใ เรียมะพาแทฮยอนเินหนีไปเล่นน้ำอีฝั่ ทว่ามือเล็ ๆ อเ็น้อยที่อยอลูไว้นั้นลับระุมืออเาเบา ๆ พร้อมับเอ่ยอะไรบาอย่าออมาทีู่เินวัยอเ็น้อยอยู่มาโ
“อยอลไม่อนพี่แอลน้า ~พี่แอลเาแ่หวเอ”
“หา ?” ิ้วเรียวเลิึ้น้วยวามุน
อยอลทำหน้าเลิลั่ระนมึนพลาหันไปมอหน้าน้าายล้ายับ้อารำอธิบายเพิ่มเิมอประโยที่แทฮยอนพูออมา ใบหน้าอหมาป่าหนุ่มยัไม่สบอารม์อยู่เ่นเิม วาสีรัิาล้อเม็รไปยัลุ่มวัยรุ่นายหิลุ่มให่เหมือนำลัไม่พอใอะไรบาอย่าเป็นอย่ามาท่าทาแบบนั้นมันทำให้ย้ำัในวามิภายในใออยอล หาแ่เาไม่อยาิไปเอฝ่ายเียวเลยริ ๆ ว่า…
“ันไม่อบสายาไอ้พวผู้ายพวนั้นมอนาย ยิ่ัวนายเปียแบบนี้ ันยิ่ไม่อบ ถ้าอยู่ในอาาเัน ันไม่ปล่อยพวนั้นไว้แน่”
วามเ้มวัลับมามออยอล้วยสายาริั ไม่มีแววล้อเล่นเลยแม้แ่น้อย นอยอล้อเป็นหลุบสายาหนีพร้อมับพวแ้มร้อนเห่อหลัไ้ยินำยายวามอย่าระ่าว่า…แอลรู้สึอย่าที่แทฮยอนว่าริ ๆ แอลำลัหวอีอยอล
อยอล้มมอสภาพเปียปอน เสื้อัวบาแนบนเห็นสัส่วนัเนอัวเอ มือเรียวพยายามึเสื้อให้โปร่ไม่แนบเนื้อแล้วเอ่ยออมาแผ่วเบา
“ม-มาสวนน้ำ มัน็้อใส่แบบนี้นี่น่า…”
เาไม่ล้าหันลับไปมอน้าายเพราะลัวว่าสายานั้นะทำให้หัวใอัวเอทำานผิปิึ้นมาอี ทว่าเหมือนอยอละิผิ เพราะไม่ว่าเาะสบาหรือไม่ อีฝ่าย็สามารถทำให้หัวใอเาเ้นผิปิอยู่ีและเหมือนะยิ่เพิ่มมาึ้นทุวัน
“ลับไปนั่ให้ัวแห้้าบน ไม่้อห่วแทฮยอน ันะูแลเอเพราะันไม่ยอมให้ใรมอนายอนเสื้อแนบเนื้อแบบนี้แน่…ันหว”
เพราะถ้อยำวนให้ใเ้นอแอลนั้น ทำให้อยอล้อำใลับึ้นมานั่ลุมผ้าเ็ัวบนฝั่นเียว้วยใบหน้าร้อนพราวับหัวใที่ยัเ้นระรัว ในะที่เ้าหมาสอัวยัเล่นน้ำันอย่าสนุสนานอยู่ในสระสไล์เอร์ที่อยู่ไม่ไลาที่นั่ แอลนั้นเหมือนเป็นพ่อลูอ่อนอยพาแทฮยอนเล่นเรื่อเล่น่า ๆ โยไม่บ่นสัำ ใบหน้าหล่อายรอยยิ้มอ่อนโยนลอเวลาที่ามูแลเ็น้อยเป็นอย่าี…รอยยิ้มที่ไม่่อยไ้ปราบนใบหน้าหล่อทำให้หัวใออยอลเ้นึั้วยวามรู้สึบาอย่า สายาอเาไม่อาละไปมอที่ไหนไ้นอารอยยิ้มอ่อนละมุนนั้น
แอลำลัร่ายเวทมน์หรือยัไัน
อยอลนั่เท้าามอหมาป่าหนุ่มร่าายสมส่วนในุเปียปอนแนบเนื้อำลัพาเ็น้อยแทฮยอนสไล์ัวลมาา้านบนสู่พื้นน้ำอย่าสนุสุเหวี่ย เหมือนลายเป็นเ็ัวน้อยเล็ ๆ เ่นเียวับแทฮยอน โยไม่สนใสายารอบ้าเลยแม้แ่น้อยว่าำลัมีหิสาวน้อยให่้อมออย่าไม่ว่าา อยอลนั่มอภาพนั้น้วยรู้สึหุหิอย่าบอไม่ถู
แอลสไล์ัวลมาในสระเรียบร้อย ่อย ๆ พยุแทฮยอนึ้นยืนพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนุพ่อแสนใี ่อนะถอเสื้อยืสีาวัวบาออแล้วบิน้ำออนหมา เพื่อนำมาเ็หน้าเ็าให้แ่แทฮยอน และนั่น….มันยิ่ทำให้อยอลหุหิมาว่าเิมนั ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แ่อยอลไม่อบใเลยที่เห็นพวผู้หิพวนั้น้อมอร่าายเปลือยเปล่าท่อนบนอแอลล้ามเนื้อสวยไ้รูปและใบหน้าหล่อเหลายามเปียปอนำลัึูสายาอพวผู้หิไว้ทั้หม
“นาย็เหมือนันนั่นแหละมยอู! ”อยอลพึมพำ้วยอารม์หุหิ
ร่าบอบบายืนึ้นเ็มวามสู้วยใบหน้ามุ่ย ๆ มือเรียวึผ้าเ็ัวที่อุส่าเอามานั่ห่มเพื่อไม่ให้ใร่อใรเห็นเนื้อหนัมัสาใ้เสื้อเปียปอนนั่นออ ่อนะสาวเท้าเินลุยรไปทาไอ้ลูหมาทั้สอในสระนเนื้อัวที่แห้แล้วเปียื้นอีรั้
“ลมาให้ัวเปียอีทำไมอยอล” แอลหันไปมอร่าบอบบาที่เินลุยน้ำนเสื้อเปียแนบเนื้ออีรั้ ้วยวามไม่พอใพร้อมับเอ่ยเสียเ้มออมา
“แทฮยอนึ้นไ้แล้วรับ พี่ะพาลับบ้าน” หาแ่อยอลทำเป็นไม่สนใลับเินไปับมือเ็น้อยให้เินึ้นฝั่าม โยไม่มอหน้าแอลเลยแม้แ่น้อย ทำเหมือนายหนุ่มไร้ัวนไปเสียอย่านั้น
น้ำเสียริัออยลอทำให้เ็น้อยหวั่นเร ไม่ล้าัำสั่ึเินาม้วยสีหน้าหอย ๆ เพราะเ้าัวนั้นยัอยาเล่นสนุในสวนน้ำ่ออีสัพั แอลที่เห็นแบนั้นึรีบเินามมาว้า้อมือบาแล้วเอ่ยถามอย่าสสัย
“เี๋ยว่อนทำไมะรีบลับละอยอลแทฮยอนยัเล่นไม่เ็มทีเลยนะ”
“ถ้านายอยาเล่น็เล่น่อไปนเียว ันะพาแทฮยอนลับ” อยอลอบ้วยน้ำเสียห้วน ๆ ยิ่ทำให้แอลสสัยในท่าทาแบบนั้นมาว่าเิม
หมาป่าหนุ่มเลิิ้วและมอหน้าอยอลอย่าุน นนน่ารั้อถอนหายใออมาฮึฮั เรียวปาอิ่มว่ำลอย่าไม่พอใ หาแู่น่ารัไปอีแบบในวามิอหมาป่าหนุ่ม ่อนเรียวปานั้นะเอื้อนเอ่ยถ้อยำบาำออมาึ่สามารถเรียรอยยิ้มให้แ่นฟัไ้อย่าไม่ยา
“อยาอยู่ให้สาว ๆ พวนั้นมอ็อยู่ไปสิ ไม่้อามลับ ! ”
พูเสร็็ูเ็น้อยเินนำลิ่วหายไปทาห้อเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที โยไม่ทันเห็นใบหน้าหล่ออหมาป่าหนุ่ม่อย ๆ ลี่ยิ้มออมาอย่ามีวามสุ ไม่้อเาอะไรให้ยุ่ยา เพียแ่นี้็พอเป็นำอบไ้แล้วว่าอีอยอลนั้น…็หวแอลเ่นัน
C o u r e d e l o u p
“ฮัเ้ย ! ”
เสียามัแว่วมาาในห้อน้ำ ทำให้อยอลที่ำลัเรียมผ้าห่มและหมอนอใรบานอย่าเ่นทุวัน ้อเหลือบมอไปทา้นเสียอย่าสสัย ่อนะเห็นหมาป่าหนุ่มเินัมูออมาในุาเวอร์มสีำเพียัวเียวและมีผ้านหนูผืนเล็โปะไว้บนศีรษะเปียหมาอัวเอ
เป็นภาพินาออยอลที่ะ้อเห็นหมาป่าัวโเปลือยล้ามอออมาาห้อน้ำโยไม่อายสายาใร ะว่าิน็ิน แ่ไม่ินน่าะีว่า เพราะอยอลไม่เยทนมอร่าาำยำนั่นไ้นาน เป็น้อหันหลบหรือทำเป็นไม่มอให้อีฝ่ายรู้ และอนนี้็เ่นัน
ถึะนึเป็นห่วอาารามไม่หยุอแอลมาเพียใ แ่เพราะภาพร่าายเปลือยเปล่าอแอลและอารม์หุหิาอนอยู่ในสวนน้ำยัหลเหลืออยู่ เลยทำให้อยอล้อทำเป็นนิ่เียบ ไม่แสวามสนใออมาให้อีฝ่ายเห็น ทว่ายิ่ทำเป็นไม่สนใลับยิ่สนใ แอลยัามิัน่อเนื่อออมาให้ไ้ยิน แถมยัไม่ยอมใส่เสื้อป้อันอาาศเย็นอี้วย
อยอลถอนหายใเบาพลารีบปูที่นอนให้แอลรพื้นพรม้านล่านเสร็ แล้วรีบเินออาห้อโยไม่สนใหมาป่าหนุ่มที่มอามาละห้อย หลัาลับาสวนน้ำอยอล็ไม่ยอมพูับเาเลยสัำ แอลนั้นพยายามเรียร้อวามสนใให้อยอลหันมามอ ทั้ามปลอม ๆ บ้า ามริ ๆ บ้า สลับันไป แ่็ไม่สำเร็ อยอลยันิ่เยไม่หันมาสนใ นแอลรู้สึหอยลไปถนัา
“โรธอะไรนะ…”
แอลเินลไปล้มัวนอนบนฟูนิ่มที่อยอลเรียมให้เมื่อรู่ พร้อมับึผ้าึ้นมาห่มนมิอ ิ้วเ้มมวพันันยุ่้วยวามรู้สึปวรบริเวมับบวับรู้สึหายใไม่สะวเหมือนทุรั้ สสัยเป็นืนเือนมืเลยทำให้แอลรู้สึพลัลลนอ่อนำลั วาม่อย ๆ ปิลอย่าอ่อนแรไปพร้อมับวามไม่สบายที่อยอลทำหมาเมิน
อยอลเินลับมาพร้อมับบาอย่าในมือ ภายในห้อนั้นปิไฟมืเหลือเพียแสไฟสีส้มอ่อนาโมไฟ้าเียเท่านั้น วาหวานทอมอร่าสูให่ที่นอนห่อัวในผ้าห่มรพื้น้านล่าแล้ว็้อถอนหายใออมา เมื่อหมาป่าหนุ่มามออมาอย่าแรอีรั้ แถมยัมีอาารัมูเพิ่มมาึ้นอี้วย อยอลเินรไปนั่ลร้า ๆ ฟูนิ่มพร้อมับพลิัวร่าให่ให้หันลับมา
“อยอล…” แอลพึมพำออมา้วยน้ำเสียึ้นมูล้ายนเป็นหวั ่อนะันัวเอึ้นมานั่เผิหน้าับนน่ารัที่ำลัทำหน้าบึ้ึ
“บอไม่เยำว่าให้ใส่เสื้อเวลานอน…ยแนึ้นสิ” อยอลเอ็เบา ๆ พร้อมับออำสั่เสียเรียบ ทำให้แอล้อยอมทำาม้วยอาารมึน ๆ เหมือนไม่่อยมีสิ
อยอลสะบัเสื้อแนยาวัวให่เล็น้อย่อนะ่อย ๆ สวมใส่ให้หมาป่าหนุ่มอย่าเบามือ พลาัแให้เ้าที แอลมอารระทำออยอลแล้วอยาะยิ้มออมา แ่ิรที่ใบหน้าหวานยับึ้ึอยู่
“หน้าหนาวแบบนี้ใรเานอนไม่ใส่เสื้อบ้า”
“ฮัเ้ย ! ”
“ูิ ไม่ยอมใส่เสื้อ แถมเล่นน้ำนเป็นหวัเลยเนี้ย”อยอลยัเอ็่อ ทว่าสีหน้านั้นูเป็นห่วมาว่าบึ้ึอย่าเมื่อรู่
มือเรียวเอื้อมไปประอใบหน้าหล่อให้เยึ้นในระับสายาแล้วยืนหน้าเ้าไปใล้ ๆ พลาเอียอเล็น้อยเหมือนำลัเพ่อะไรบาอย่า ท่าทาแบบนั้นทำให้แอลสามารถมอเห็นใบหน้าหวานใล้ ๆ ไ้อย่าัเน…หัวใอหมาป่าหนุ่มระุยามวาหวาน้อนมอมาพร้อมับริมฝีปาอิ่ม่อย ๆ ยับพูเบา ๆ
“เป็นหมาป่าทำไมถึอ่อนแอแบบนี้ล่ะ” อยอลหยิบผ้าเ็หน้าผืนเล็ที่พิัวไว้ลอึ้นมาเ็ราบหยาน้ำใสบริเวปลายมูออให้หมาป่าหนุ่มอย่าไม่นึรัเีย
วาหวาน้อมออย่าุ ๆ หาแ่แววานั้นเ็มไป้วยวามห่วใยอย่าปิไม่มิ แอลนั่นิ่ ๆ ให้อยอลเ็ร่าายามสะว แววาหอย ๆ ที่ทอมอมานั้นเรียะแนนวามน่าสสารไ้มาโ อยอลปัผมสีำลับที่ปรหน้าายหนุ่มออเบา ๆ แล้วทาบหลัมือลบนหน้าผา เป็นารวัอุหภูมิร่าาย
“ัวอุ่น ๆ นะ ินยาันไว้่อนีว่า”ยาเม็เล็และแ้วน้ำที่อยอลถือิเ้ามาั้แ่อน้นถูยื่นให้หมาป่าหนุ่มหลัโนเ็อุหภูมิร่าายเสร็
แอลมอยาเม็สีาวในมืออยอลแล้วส่ายหน้าเบา ๆ วาม้อนมอรหน้าอย่าเล็น้อย ที่แอลไม่ยอมินยาเม็นั้น ไม่ใ่เพราะไม่อบ หาแ่เาไม่รู้ัสิ่ที่อยอลยื่นมาให้่าหา ว่าวรัารับมันอย่าไร มนุษย์หมาป่าอย่าเาไม่เยอ่อนแอน้อพึ่สิ่ที่อยอลเรียว่ายาเลยสัรั้ เพียแ่ปล่อยให้ผ่านพ้นืนเือนมืไป ร่าาย็ะลับมาแ็แร มีพลัเ่นเิม
“ไม่เอาไ้ไหม…แ่พ้นืนเือนมืืนนี้ไป ัน็หายแล้ว” อยอลมวิ้วันยุ่หลัไ้ฟัำอธิบายนั้น ่อนะับปาอหมาป่าหนุ่มให้อ้าออแล้วยัยาเม็เล็ลไป าม้วยบัับให้แอลื่มน้ำามนแทบสำลั
“นายำลัะไม่สบายนะมยอู ไม่ใ่พลัอ่อนแออะไรนั่นอนาย ลืนยาลไปแล้วนอนห่มผ้าหนา ๆ ะ” อยอลันัวายหนุ่มให้นอนลไปบนฟูามเิมพร้อมทั้ึผ้าึ้นมาห่มให้เสร็สรรพ
แอลับผ้าห่มไว้แน่นแล้วนอน้อใบหน้าหวาน้วยสายาปริบ ๆ อยู่แบบนั้น ไม่ยอมหลับานอนอย่าที่อยอลสั่ ทำให้อยอลถอนหายใออมาเล็น้อยพร้อมับเอื้อมไปลูบศีรษะอหมาป่าหนุ่มเบา ๆ ล้ายอนล่อมแทฮยอนให้นอนลาวัน
“หลับาไ้แล้ว”
สัมผัสอ่อนโยนออีอยอลทำให้แอลอยาหยุเวลาเอาไว้เพียแ่นาทีนี้ เพื่อเาะไ้ยินเสียหัวใที่ำลัเ้นประสานเป็นัหวะเียวันออยอลย้ำัให้มั่นใว่านรหน้า…ำลัเริ่มรู้สึเ่นเียวันับเา
เส้นใยบาเบาอวามรู้สึที่ผูพันเราทัู้่เอาไว้้วยำลััเนมาึ้นเรื่อย ๆ
.
.
.
วันนี้อยอลื่นเ้าว่าปิเพราะเา้อออไปื้ออุปร์วารูปและรีบื้อยาแ้หวัลับไปให้แอลที่ยัมีอาารอ่อนเพลียอยู่ ร่าบอบบารีบนั่รถโยสารไปยัย่านลาเมือเพื่อเลือสมุสเับินสอวารูปี ๆ ลับมาใ้สร้าสรร์ผลานามที่ื่นอบ นอานั้นอยอลยัเลือื้อพวสีน้ำอีสอสามหลอิมือลับมา้วย ่อนะรไปยัร้านสุท้ายอภารินั่น็ือ ร้านายยานาให่ใล้ป้ายรถประำทา อยอลบออาารโยรวมอแอลให้เภสัอร้านฟั เพื่อให้ไ้ยาถู้อามอาาร เวลาเพียไม่นานเา็ไ้อรบทั้หมและรีบเรียรถแท็ี่ลับบ้านในเวลา่อมา
หาแ่ระหว่าทารถแท็ี่ที่เานั่ลับเิเสียึ้นมาลาทา ลุนับึให้อยอลลรนั้นเพื่อเรียันใหม่ไปยัปลายทา แ่เพราะละแวที่อยอลลนั้นว่าะมีรถผ่านมาสััน ่ายาลำบา และ้วยอาารที่อยู่ ๆ แปรปรวนึ้นมา ทำให้มีสายฝนโปราปรายลมาท่ามลาวามหนาวเหน็บอฤูหนาว อยอลเลยัสินใรีบหาที่หลบฝนแทนารมอหารถโยสาร
าาว่าะถึบ้านเร็วลับล่า้าลว่าเิมหลายเท่าเพราะสภาพอาาศอันแปรปรวน อยอลยืนสั่นเทาอยู่ใ้ันสาสีหวานอร้าน้าแห่หนึ่ มือทั้สอ้าโอบอัวเอไว้อย่าแนบแน่นเพื่อลบรรเทาอาารหนาวเหน็บที่ำลัเล่นานเาอยู่ ภายในในึโทษฟ้าฝนที่มาอะไรเอาป่านนี้และอ้อนอให้พระเ้าหยุสายฝน่ำนั้นหรือไม่็เสให้ใรสันมาพาอยอลลับบ้านเสียที เพราะอยอลนั้นรู้สึเป็นห่วใรบานที่ำลัป่วยอยู่ที่บ้าน
“ป่านนี้อาาระเป็นไบ้านะ”เสียหวานพึมพำเบา ๆ พลาระับเสื้อโ้ทให้แน่นึ้น
วาสวยหลุบ่ำมอหยาน้ำฝนระทบพื้นเบื้อหน้าอย่าเหม่อลอย ในในั้นลอยไปหาหมาป่าหนุ่มเป็นที่เรียบร้อย โยไม่ทันสัเว่ามีใรบานำลัเินรมาหยุอยู่้าายและว้าร่าอเาเ้ามาโอบไว้
อยอลเบิาว้า้วยวามใ เรียมะิ้นให้หลุาารโอบออนแปลหน้า แ่ทว่าน้ำเสียทุ้มและไออุ่นาอ้อมอนั้นทำให้อยอล้อหยุะั
“ไม่้อใ ันเอ…” อยอลเหลือบสายาึ้นมอเ้าอเสียนั้น้วยหัวใที่เ้นโรมราม เาไม่อาหาำมาอธิบายว่ารู้อย่าไรอนเห็นว่าน ๆ นั้นือใร ทั้ประหลาใ ทั้สับสนและทั้…ีใ
“ม-มยอู มาไ้ยัไ”
“ามันมา่อนอยอล มีทาลัอยู่แถวนี้พอี ันะพาไปหาที่อุ่น ๆ อยู่อย่านี้นาน ๆ นายะไม่สบายเอา”
C o u e r d e l o u p
สายฝนยัโปรยปรายลมาอย่า่อเนื่อและไม่มีทีท่าว่าะหยุ อุหภูมิภายนอนั้นล่ำลเรื่อย ๆ ามสภาพอันย่ำแย่ วามหนาวเหน็บแทรึมสัมผัสผิวายให้สั่นสะท้านไปทั้ร่า หาแ่อยอลลับไม่รู้สึถึวามหนาวเย็นนั้น เพราะอ้อมแนอันอบอุ่นอน้าายำลัโอบอแบ่ปันไออุ่นให้แ่เาและอยันไม่ให้ละออฝนสาระเ็นโนร่าายเาแม้น้อยลอทาเินไปยัที่หลบฝนแห่ใหม่
“ถือร่มี ๆ สิ นายำลัไม่สบายนะมยอู โนฝนสาเปียแบบนี้ เี๋ยว็..”
“ันไม่เป็นอะไร”
“ถ้าไม่สบายหนั อย่ามาโทษันแล้วัน”เสียหวานพึมพำเบา ๆ พร้อมับเบ้ปาเล็น้อย
ท่าทาเหล่านั้นสามารถเรียรอยยิ้มบา ๆ ให้แ่หมาป่าหนุ่มไ้ไม่ยา ิไม่ผิที่ื่นึ้นในัหวะที่อยอลำลั้อารวาม่วยเหลือ แอลไ้ยินเสียอยอลั้อภายในหัว อ้อนวอนอให้มีใรสันไปรับออมาาาริฝนนั่น เหมือนอนที่แอลไ้ยินเสียอนเ้าไป่วยอยอลรอพ้นารถนไม่มีผิ เารีบ้นหาเสื้อผ้าพออุ่นและว้าร่มันเล็ในร้านออมาามเสียร้อเรียนั้นและ็ไ้พบอยอลยืนิฝนอยู่ท่ามลาวามหนาวปาอิ่มแนั้นีเียวลอย่าน่าใ เาึัสินใทันทีว่า้อหาที่อุ่น ๆ ให้อยอลโยเร็วที่สุและเป็นโีที่แถวนั้นมีทาลัไปยัฤหาสน์มนุษย์หมาป่าอเา
แอลพาอยอลเ้ามาในัวฤหาสน์หลัาใ้เวลาเินมาเพียไม่นาน อยอลมอไปรอบ บริเวอย่าื่นาื่นใับสถานที่ที่แอลนั้นพามา ภายนอนั้นูลึลับเหมือนอย่าในวรรรรมที่อยอลเยอ่านเอ เเ่นเียวับัวฤหาสน์ที่ามามสไล์โธิแ่แฝไป้วยวามลึลับ ึ่ถูในื่นอบานศิลปะอย่าอีอยอลเป็นอย่ามา
“นายพามาบ้านใรน่ะมยอู” อยอลถามึ้น้วยวามสสัย
“บ้านอันเอเ้าไป้าในันเถอะ” อยอลเอียศีรษะอย่าุนพร้อมับเินามแอลเ้าไป้านในอย่าระมัระวั…มนุษย์หมาป่ามีบ้านให่โนานี้ันรึไนะ
อยอล้าวเท้าามหมาป่าหนุ่มเ้ามาในัวบ้าน แ่ลับ้อหยุะัทันทีที่้าวเท้าเ้ามาถึห้อนั่เล่น ร่าบอบบามอไปรอบ ๆ อย่าหวั่นเร เมื่อเห็นสายาุันอนภายในบ้าน้อเม็มาทาเาอย่าไม่วาา อยอลไม่ล้ายับเท้า้าวเิน่อ มือเรียวเอื้อมไปับายเสื้ออแอลเอาไว้อย่าล้า ๆ ลัว ๆ นแอล้อเหลือบหันมามอ้วยวามแปลใ
หมาป่าหนุ่มเหลือบท่าทาหวา ๆ อนน่ารัที่มอรไปยั้านหน้า แอลหันมอามและพบว่าาิพี่น้อในฝูหมาป่าอเาำลัับ้ออยอลอย่าไม่วาา โยเพาะโฮย่าเพื่อนสนิทอเาที่ริสอยให้เฝ้าับาูแลเาและอยอลลอเวลา ำลัยัิ้วลิ่วาส่มาให้อย่ามีวามหมาย
“พวอันเอ นายไม่้อลัวนะอยอล” แอลพูพร้อมับเอื้อมมือมาุมอยอลไว้ให้อีฝ่ายหายหวาลัว อยอลับมือหนาเอาไว้แน่น้วยวามไม่มั่นใับสายาเหล่านั้นอพวมนุษย์หมาป่าอแอล ่อนะ่อย ๆ โ้ำนับทัทายามมารยาทให้แ่ทุน
“ส-สวัสีรับ” เพียแ่อยอลเอ่ยทัทายพร้อมรอยยิ้มา ๆ
บรรยาาศอันน่าหวาเรเมื่อรู่ไ้พลันหายไปพร้อมับเสียรื้นแรและรอยยิ้มใีอเหล่ามนุษย์หมาป่าไ้เ้ามาแทนที่
“นายาถึริ ๆ แอล ันฟัโฮย่าเล่ามาหลายหน ยัไม่เท่าับเห็น้วยาัวเอ”
“ันบอนายแล้วแ็สันว่านนี้้อ…ใ่”
“ัน็ิแบบนายแล้วล่ะว่า้อ…ใ่” ทั้โฮย่าและแ็สัน่าหันมายิ้มให้แ่อยอลที่ำลัุนับประโยสนทนาอทัู้่
อยอลเหลือบสายามอไปรอบ ๆ อย่าุนับท่าทาพลิาหน้ามือเป็นหลัมืออพวมนุษย์หมาป่าที่มี่อเา สายาเหล่านั้นับ้อมา้วยรอยยิ้มและพร่ำแสวามยินีับแอลนอยอลสับสนับสถานาร์รหน้า ท่าทาุนออยอลทำให้หมาป่าหนุ่มลอบยิ้มเบา ๆ ่อนะหันไปพูอะไรบาอย่าับพรรพว ึ่ทำให้อยอลยิ่สสัยุนเ้าไปให่
“อนนี้ยัไม่ถึนานั้นหรอ…แ่ไม่น่ามีอะไรผิพลา” แอลหันมาอมยิ้มให้อยอลอย่ามีวามหมาย ่อนะบีบมือเรียวเบา ๆ แล้วพาเินึ้นไปยั้านบนท่ามลาสายาอเหล่าหมนุษย์หมาป่าภายใ้ารปรออแอล
อยอลเินามแอลึ้นมาอย่าเียบ ๆ อยาะเอ่ยถามเรื่อเมื่อรู่ว่าหมายวามว่าอย่าไร แ่็ไม่ล้า เพราะวามรู้สึแปล ๆ ภายในหัวใ อยอลวามอสำรวรอบห้อที่เพิ่้าวเ้ามา ห้อโถ้านล่าฤหาสน์ว่าามแล้ว หาแ่เทียบไม่ไ้เลยับห้อนอนอแอล วามหรูหราอยุสมัยริสศัราที่ 21 ถูนำมารวมอยู่ในห้อแห่นี้เรียบร้อยแล้ว อยอละลึับวามหรูหราามนไม่ล้ายับัวไปทาไหน เพราะลัวว่าะทำลาย้าวอเหล่านั้นเสียหาย
“ห้อนี้ห้ออะ…มยอู!!” ยัไม่ทันที่อยอละเอ่ยถามวามสสัย่า ๆ เ้าอบ้านอย่าแอลลับทรุลับพื้นอย่ารวเร็วนอยอลใ แ่ทว่าลับยิ่ใมาว่าเิมเมื่อสัมผัสัวอายหนุ่มแล้วพบว่าร่าายนั้นร้อนระอุยิ่ว่าเปลวไฟ
อยอลรีบพยุร่าอหมาป่าหนุ่มเินรไปนอนบนเียที่อยู่ไม่ไล เาใ้หลัมือทาบบนหน้าผาอแอลวัอุหภูมิร่าายแล้ว้อมวิ้วพันันยุ่ สีหน้าแสวามวิเป็นห่วอาารอแอลเป็นอย่ามา เป็นเพราะอาารหวัยัไม่หายี ประวบับมาเอละออฝนเลยทำให้แอลอาารทรุลและมีไ้สูอย่าที่เห็น
“บอแล้วว่าให้ระวั ไม่สบายะออมาทำไมัน ูสิ ัวร้อนนานี้ ะทำยัไี”อยอลูว้าวุ่นอย่าไม่เยเป็นมา่อน วิ่หาอุปร์มาทำให้ไ้อแอลบรรเทาล
อยอลวิ่ลับมาพร้อมับผ้าสีาวสะอาที่หาเอภายในห้อน้ำ มือเรียว่อย ๆ ปลเสื้อผ้าอหมาป่าหนุ่มออให้พอเ็เนื้อเ็ัวบรรเทาไ้ไ้ ผ้าสีาวุบน้ำแล้วบินหมา่อย ๆ เ็ามเนื้อัวร้อนระอุเพราะพิษไ้อหมาป่าหนุ่มอย่าเบามือเหื่อเม็เล็ึมออามใบหน้าและลำัวอหมาป่าหนุ่ม ลมหายใร้อนผ่อนเ้าผ่อนออ้า ๆ ยิ่ทำให้อยอลไม่สบายใ วามเ้มนั้น่อย ๆ ปรือึ้นอย่าอ่อนแร
“ยัหนาวอยู่รึเปล่า ห้อนี้ทำให้นายอุ่นึ้นไหม”เรียวปาหยัอันีเียวยับเปล่เสียแหบพร่าทำให้อยอล้อถอนหายใพลาพยัหน้าเป็นำอบให้อีฝ่ายระบายยิ้มบา ๆ ออมา
แอลมัเป็นแบบนี้เสมอ มันเป็นเรื่อที่อยอลสัมผัสไ้มาลอทั้อนเป็นสุนัหมาป่าและมนุษย์หมาป่า…แอลนั้นะอยเป็นห่วและอยปป้อเาเสมอ โยไม่ห่วว่าัวเอะเป็นเ่นไร
อยอลพยุร่าอหมาป่าหนุ่มให้นั่พิหัวเีย่อนะัหาเสื้อผ้าุใหม่มาสวมใส่ให้อีฝ่ายอบอุ่นึ้นเมื่อเรียบร้อยแล้วนน่ารั่อย ๆ เอนัวอแอลลบนเียให่สี่เสา ัท่าให้หมาป่าหนุ่มนอนไ้อย่าสะวโยมีสายามเ้มอยทอมออยู่เียบ ๆ
ทุารระทำออยอลนั้นอยู่ในสายาอายหนุ่มั้แ่อน วามห่วใยที่อยอลแสออมาอย่าัเนนั้นทำให้หัวใอหมาป่าหนุ่มรู้สึพอโอย่าไม่เยเป็นมา่อน แอลอยอบุมมือเรียวอนน่ารัไว้แน่น ล้ายลัวว่าอีฝ่ายะหายไปหาเาปล่อยมือึ่อยอลเอ็ยอมให้เาับมืออยู่แบบนั้น พร้อมับทอมอลับมา้วยสายาห่วใยพร้อมับเอื้อมมือมาลูบผมอเาอย่าแผ่วเบา
แอลอยาะมอใบหน้าหวานออยอลรานานเท่านาน อยารับรู้ถึสัมผัสอ่อนโยนที่อยล่อมให้เามีวามสุ่อไปเรื่อย ๆ แ่เพราะพิษไ้ำลัรุมเร้าอย่าหนั ทำให้เาไม่มีแรมาพอะฝืนร่าายไ้อี่อไป แอลึทำไ้เพียส่สายาอออ้อนทิ้ท้ายไว้่อนะ่อย ๆ หลับาลอย่าอ่อนแร
ลมหายใผ่อนเ้าออสม่ำเสมออายหนุ่ม ทำให้ออยลรู้ว่าแอลไ้เ้าสู่ห้ววามฝันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ร่าบอบบาระับผ้าห่มให้อีฝ่ายอบอุ่นึ้นว่าเิมและเรียมะลุออาห้อไป แ่ทว่า…
“อยอล..” มืออเาลับถูรั้เอาไว้เบา ๆ ้วยฝีมือใรบานที่อยอลิว่าไ้หลับไปแล้ว
วาสีรัิาล่อย ๆ ปรือึ้นในวามมืับ้อร่าบอบบา้วยสายาอ่อนพร้อมับุรั้้อมือบาไม่ให้าไปไหน ่อนเรียวปาหยัะเอ่ยออมาอย่าแผ่วเบา
“อย่าไปไหน นอนับันนะ” อยอลบริมฝีปาแน่น เหลือบมอมืออุ่นที่รั้้อมืออเาไว้่อนะทรุัวลที่เิม
ร่าบอบบา่อย ๆ สอัวเ้าไปในผ้าห่มผืนหนาพร้อมับสวมอร่าอันสั่นเทาเพราะพิษไ้อหมาป่าหนุ่มเอาไว้อย่าแนบแน่น เพื่อมอบไออุ่นให้อีฝ่ายลายวามหนาวเหน็บ ใบหน้าหล่อุเ้าหาอบาอย่าอออ้อนพร้อมสูมลิ่นายหอมหวานเ้าเ็มปอ วแนแร่ระับเอวบาไว้อย่าแนบแน่น ลัวว่าอีฝ่ายะลุหนีไปอีรั้
มือเรียวลูบเรือนผมสีำลับอหมาป่าหนุ่มอย่าเบามือล้ายล่อมให้อีฝ่ายเ้าสู่ห้วนิทรา วาหวานหลับพริ้มลพร้อมับวามรู้สึอหัวใที่ำลั่อย ๆ ัเนึ้น นาทีนี้อีอยอลไม่สามารถปิเสธหัวใหัวเอไ้อี่อไป…ว่าเานั้นำลัหลุมรัหมาป่าัวนี้อย่าถอนัวไม่ึ้นเสียแล้ว
“มยอู……”นายรู้สึยัไับัน
“นายำลัทำให้ันหลุมลึลไปเรื่อย ๆ นหาทาปีนึ้นมาไม่ไ้แล้วเหมือนันอีอยอล…”เหมือนล่วรู้ำถามภายในใออีฝ่าย
เสียแหบพร่าที่เอ่ยออมาเบา ๆ ท่ามลาวามเียบสั สามารถทำให้หัวใอนฟัเ้นระรัวราวับะหลุออมา้านนอ อยอลยับัวออมาเล็น้อยเพื่อสบานในอ้อมอ้วยวามรู้สึ่า ๆ มามายที่ำลัล้นออมาาหัวใ
ทัู้่สบาันอยู่เนิ่นนานราวับำลับอวามรู้สึอันและันผ่านทาสายา ่อนวาหวานะ่อย ๆ หลับพริ้มเมื่อริมฝีปาร้อนออีฝ่ายประทับลมาอย่าแผ่วเบา เรียวปาหยัูึวามหวานอย่านุ่มนวลและเ็มไป้วยวามรู้สึภายในใที่้อารบอให้รับรู้ สัมผัสอ่อนละมุนที่มอบให้แ่ันทำให้หัวใอเาทัู้่เ้นระรัวมาว่าที่เยเป็น
แอลนึภาพไม่ออเลย ถ้าหาเมทอเานั้นไม่ใ้อยอล…สภาพหัวใอเาะเป็นเ่นไร
C o u e r d e l o u p
“ไ้ลลเยอะเลยใล้หายแล้วล่ะ”อยอลูอุภูมิในปรอทวัไ้ที่ลลมานแทบอยู่ในระับปิพร้อมับเอ่ยออมา้วยรอยยิ้ม
“เี๋ยวเ็ัวหน่อยนะมยอู”
เือบหนึ่อาทิย์ที่อยอลอยูแลอาารป่วยอแอลอยู่ในฤหาสน์ส่วนัวอหมาป่าหนุ่มโยเาไ้ฝาวานให้อูฮยอน่วยูแลร้านแทนใน่วหลายวันที่ผ่านมา เพราะเาไม่สามารถปล่อยให้แอลอยู่นเียวโยไม่มีใรูแล อยอลเพิ่มารับรู้ทีหลัาำบอเล่าอโฮย่าว่าแอลนั้นไม่่อยไ้เป็นไ้ไม่สบายแบบนี้เท่าไหร่ เพราะแอลูแลัวเออย่าี แ่ถ้าหาเป็นแล้ว็ะเป็นหนัอย่าที่เห็น
ำบอเล่าเหล่านั้นทำให้อยอลรู้สึผิอยู่ไม่น้อยที่เป็นสาเหุให้แอลไม่สบายนทรุหนัอย่านี้ อยอลถอนหายใออมาเบา ๆ ในะำลัรอน้ำใส่อ่าแ้วเพื่อไปเ็ัวให้แอล
ทว่าะำลัิอะไรเพลิน ๆ ร่าอเาไ้ถูสวมอา้านหลัพร้อมโน่วิวามหอมาพวแ้ม้วยฝีมือใรบาน ลมหายใอุ่น ๆ ผ่อนรใล้้นอทำให้อยอล้อระทอหนี้วยวามัเิน
“อีแล้วนะมยอู”
“็อยอลหายเ้ามาในนี้นานแล้วนี่ อยาอยู่ใล้ ๆ อะ” ำพูอออ้อนอหมาป่าหนุ่มเรียอาารร้อนบนแ้มอิ่มไ้ไม่ยา
หลัาืนนั้นที่เาทัู้่เปิเผยวามรู้สึภายในใออมาให้ันและันรับรู้ วามสัมพันธ์ระหว่าเาและแอลไ้พันาไปอย่ารวเร็ว อยอลยอมให้แอลเ้ามามีอิทธิพล่อหัวใโยไม่มี้อแม้ใ ๆ มาวาัน เพราะารระทำอแอลนั้นบ่บอัเนว่ารัและทะนุถนอมเามาเพียใ ถึแอละไม่เยเอ่ยำ ๆ นั้นออมา แ่หัวใอเาสัมผัสไ้อย่าัเน…เพราะเา็รู้สึเ่นเียวัน
“ยัไม่หายี มาทำเป็นอ้อน ไม่มีราวัลให้นี้อ้อนหรอนะ”อยอลแลบลิ้นใส่อย่าน่ารั ทำเอานออยาฝัมูลบนแ้มสีอ่อนแร ๆ สัหลายทีให้หายหมั่นเี้ยว
“็ไม่ไ้อยาไ้ราวัลสัหน่อย…อยาูบ่าหา” ยัไม่ทันที่อยอละไ้ั้ัว
ริมฝีปาอุ่นอหมาป่าเ้าเล่ห์ไ้แนบลมาูึวามหวานาเรียวปาอิ่มเบา ๆ พร้อมทั้เลยมาลอเลียสูมวามหอมาพวแ้มระเรื่ออีรั้ เรียไ้ว่าุ้มยิ่ว่าไ้ราวัลใ ๆ วามายับ้อใบหน้าระเรืออนน่ารัแล้วยยิ้มอย่าพอใ…แอลนั้นอบให้อยอลเินบ่อย ๆ เพราะเวลาอยอลเินยิ่น่ารันอยารัให้าใ
“ม-มยอู! ลับไปรอเ็ัวเลยไป !”
.
.
.
มือเรียวบิผ้าสะอาให้พอหมาแล้วเ็ามลำัวอนป่วยอย่าเบามือ หาแ่ใบหน้าหวานยัมู่ทู่ไม่พอใที่โนแล้เมื่อรู่ แอลมออาารนั้นออยอลแล้ว้อหัวเราะออมาอย่าบัน ยิ่ทำให้อยอลหน้ามุ่ยมาว่าเิม แ้มอวบอิ่มพอลมเล็น้อย่อนะใ้ผ้าถู้นแนแร่อย่าแร นหมาป่าหนุ่มร้อโอรว
“โอ้ย ๆ ๆ เ็บนะอยอล”
“เ็บ็ี”
“ใร้ายริ ๆ ”วาสวยวัมอหลัไ้ยินประโยนั้นอแอล มือเรียวึออแรถูให้แรว่าเิม้วยวามหมั่นไส้ นแอล้อยธาวยอมแพ้อย่าราบาบ
“โอ้ย ๆ โอเ ยอม ๆ ไม่แล้แล้ว็ไ้รับ”
“ิ…” อยอลย่นมูใส่ แล้ว่อย ๆ ลับมาเ็ัวให้อย่าเบามืออีรั้
วามเ้มทอมอนรหน้า้วยวามเอ็นู ั้แ่ไ้พบับอยอลแอลรู้สึว่าารำรีวิมนุษย์หมาป่าอเานั้นมีวามหมายมาึ้น ลอเวลาหลายร้อยปีที่ผ่านมา เาไม่เยรับรู้ถึารอยาใ้ีวิร่วมับใรสันไ้มาเท่าอยอลมา่อน หัวใอเายอมรับอยอลเ้ามาเป็นผูู้แลทีละนินระทั่อนนี้ หัวใอเาไ้มอบให้อยอลเป็นผู้อบุมทั้ว
“มออะไรนัหนา” อยอลเอ่ยถามเบา ๆ พลา้อนสายามอลับ
“เปล่า…แ่ำลัิว่าทำไมเราถึไ้มาเอัน…ทำไมันถึไม่เอนายให้เร็วว่านี้”
“พระเ้าอาะให้นายรอ เพื่อะทำให้นายรู้ว่านที่ใ่ มีวามหมายับนายมามายเพียใ็ไ้” อยอลเอ่ยออมาแผ่วเบาพร้อมับ่อย ๆ สวมเสื้อให้นรหน้า
“เหมือนับที่ันรู้สึับนายสินะ”
ำพูสารภาพรัเอ่ยออมาอย่าไม่ทันให้อยอลไ้ั้ัวท่ามลาวามเียบเียบ ใบหน้าหวานึ้นระเรื่ออย่าห้ามไม่อยู่ วาสวยหลุบ่ำลพลาลัระุมเสื้อให้นพูแ้อาารัเิน ่อนะเยหน้าึ้นมาสบวาสีรัิาล้วยแววาที่มีำถามมามาย
“นายบอันไ้ไหมว่าทำไมถึ้อแปลร่าเป็นหมาป่าเ้ามาอยู่ับัน” อยอลรวบรวมวามล้ามาเป็นเวลานานว่าะล้าเอ่ยถามประโยนี้ออมา
หมาป่าหนุ่มับ้อใบหน้าหวานทั่วทุสัส่วนพร้อมับเอื้อมมือไปสัมผัสพวแ้มอวบอิ่มและลูบไล้อย่าแผ่วเบา ่อนะเริ่มบอเล่าเรื่อราวทั้หมที่ทำให้เา้อมาอาศัยอยู่ปะปนับพวมนุษย์และเหุผลมามายที่ทำไมเาถึ้อลายร่าเป็นสุนัหมาป่าเ้ามาอยู่ใล้ิอยอล…ารโนไล่โนอำนาาพวโรมและารามหา MATE ู่ีวิที่ะเ้ามาเิมเ็มีวิและ่วยให้ทุ้านอแอลพร้อมสมบูร์แบบ สิ่ที่แอลทำทั้หม็เพียเพราะแ่อยารู้ว่าอยอลใ่นที่เาามหามาแสนนานนนั้นหรือไม่
“ถึอนนี้ันะไม่รู้ว่าในอนา นายะือเมทอันไหม แ่เพราะันรันายไปนหมทั้หัวใ เรื่อนั้นมัน็ไม่สำัับันอี่อไปแล้ว ว่านายะใ่หรือไม่ใ่…แ่ันรันายและนาย…รัันเท่านี้็เพียพอ”
แอลมอลึลไปในวาหวานอนรหน้าราวับ้อารให้อีฝ่ายรับรู้ถึวามรู้สึาหัวใอเา มือหนาลูบไล้พวแ้มอิ่มอย่าแผ่วเบา ทุสัมผัสเ็มไป้วยวามรัวามทะนุถนอมที่อยามอบให้อยอลเพียนเียว
“แล้วนายะรู้ไ้ยัไว่าัน…ือเมทอนายริ ๆ รึเปล่า” อยอล้อนมือพร้อมับเอียใบหน้าบลับฝ่ามืออุ่นพลาเอ่ยถามเบา ๆ
“รู้ไ้้วยาร Knot เท่านั้น”
“มันืออะไร…” ำถามนั้นทำให้แอลนิ่เียบไปราวับำลัใ้วามิ่อนะัสินใอบออมาในที่สุ
“มันือารมีวามสัมพันธ์ันอย่า…ลึึ้และเิวามรู้สึพิเศษึ้นในระหว่านั้น ึ่มันะเิับเมทเพียแ่นเียว”แอลหลุบาลหลัอธิบายวามหมายนั้นให้อยอลเ้าใ เาิว่าอยอลอาไม่เื่อเรื่อพวนี้ แ่ทว่า…
.
.
.
“นายอยาพิสูน์ไหมแอล…พิสูน์ับัน” แอลเยหลับมามอ้วยวามนิ่อึ้ับำพูออยอลเพราะไม่าิว่าะไ้ยินถ้อยำนั้นานที่เารั
“ไม่ !อยอล ันแ่บอให้นายรับรู้ ไม่ไ้หมายวามว่าันอยาะทำเรื่ออย่าว่าับนาย มันทรมานมานะอยอลัน..ันลัวนายเ็บ เพราะถ้าหาไม่ใ่ นายะ้อาันไป ันไม่ยอมให้มันเิึ้นเ็า”
แอลปิเสธออมา้วยวามหวาลัวับอนาที่าเาไม่ไ้ว่าะออมาในรูปแบบไหน หาเาและอยอลไ้พิสูน์เรื่อนั้น แอลลัว…ลัวว่าสิ่ที่าหวัับผลลัพธ์ที่ออมามันะรามหัวใ้อาร อยอลระบายยิ้มบาเบาพลา่อย ๆ ยับเ้าใล้หมาป่าหนุ่มพร้อมับุเ้าับหน้าอออีฝ่ายนไ้ยินเสียหัวใที่ำลัเ้นเป็นัหวะเียวัน
“เื่อในพรมลิิอเราสิแอล” เสียหวานระิบแผ่วเบา มือเรียวประอใบหน้าหล่อให้เ้ามาใล้่อนะ่อย ๆ แนบูบลบนเรียวปาหยัแผ่วเบาให้แอลมั่นใในวามรู้สึอันและัน
“อยอล…นายไม่ลัว...”
“แ่มีนาย ัน็ไม่ลัวอะไรทั้นั้น” เพียถ้อยำนั้นออยอล แอล็ไม่หวาลัวับอนาที่ะเิอี่อไป แม้มันะเป็นเ่นไร เา็มั่นใแล้วว่าอยอละไม่าเาไปไหน
ใบหน้าหล่อเหลาอหมาป่าหนุ่ม่อย ๆ เลื่อนัวเ้าไปุมพิลบนเรียวปาอิ่มแอย่าเื่อ้า วาสวย่อย ๆ หลับพริ้มล ใบหน้าหวานเอนเอียรับสัมผัสนุ่มละมุนโยไม่ัืนพร้อมับ่อย ๆ โอบรอบลำอออีฝ่ายให้แนบิ
เรียวลิ้นร้อนสอแทรเ้าไปวาิมวามหวานาริมฝีปาเย้ายวน ูึเ็บเี่ยววามหวานหอมอย่าไม่รู้ัพอ เพียแ่เริ่มแรอยอล็ทำให้เาไม่อยาะหยุเพียแู่บนี้
วาหวาน่ำเป็นประายที่้อนมอนั้นึูให้แอลแนบริมฝีปาลไปอีรั้ สัมผัสอ่อนนุ่มย้ำลไป้ำแล้ว้ำเล่านปาอิ่มนั้นเ่อแอย่าน่ามอ ลมหายใอทัู้่ผ่อนประสานเป็นหนึ่เียวเนินนานนับนาที เสียหอบหายใแผ่วอนน่ารัทำให้แอล่อย ๆ ถอนริมฝีปาอออย่าอ้อยอิ่ หาแ่ปลายมูนั้นยัลอเลียันและันไม่ห่า
“มยอู...”
“่อานี้...นายะเปลี่ยนใไม่ไ้แล้วนะ” เสียทุ้มระิบบอพร้อมับพรมูบเบา ๆ บนแ้มสีอ่อน
“แล้วใรบอว่าันะเปลี่ยนใ” แ่เพียถ้อยำนั้นออยอล แอล็ไม่ลัเลสิ่ใอี่อไป
“เ็บมาไหมอยอล” มยอูเอ่ยถามหลัาเาถอถอนแนายที่ปล่อย้าอยู่ในร่าบอบบานานร่วมสิบนาทีว่าวามรู้สึพิเศษนั้นะหมไป ่วเวลานั้นผ่านพ้นไปทำให้แอลไ้รับรู้แล้วว่า...นที่เาามหามาแสนนั้นืออยอลริ ๆ
วาหวาน้อนมอหมาป่าหนุ่ม้วยแววาหม่นหมอพลาส่ายศีรษะเป็นำอบให้อีฝ่ายไม่้อห่ว แม้ว่าวามริเานั้นเ็บแทบเียนาย ภายในในึหวาลัวว่าหลัานี้เาอาะ้อเสียแอลไป หาผลลัพธ์ออมาแล้วพบว่าเมทอแอลนั้น...ไม่ใ่เา
“นายไม่เ็บริ ๆ เหรอ…ั้นนาย็ไม่ใ่...” แอลเว้นวรรถ้อยำนั้นไว้้วยสีหน้าผิหวั ่อนะันัวนในอ้อมอนั้นออและลุึ้นนั่หันหลัให้ ท่าทาแบบนั้นทำเอาหัวใออยอลหล่นวูบลเหว้วยวามเสียใับวามริที่ว่าเาะ้อเสียแอลไปริ ๆ
“ฮึ....” เรียวแนสวยรเ้าไปโอบอร่าอนรัเอาไว้และบลบนแผ่นหลัว้า หลุเสียสะอื้นแผ่วเบาถึวามเสียใพร้อมับหยาน้ำาที่ไหลลมาอย่า้า ๆ าวาู่สวย
“ถ-ถ้าันไม่ใ่...เราะรััน่อไปไ้ไหม”
รอยยิ้มบาเบาปราึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาอหมาป่าหนุ่มทันทีที่ไ้ยินถ้อยำอ้อนออย่าโศเศร้าอนในอ้อมอ วามริแอลอยาะแล้นน่ารั่ออีนิ แ่พอไ้ยินเสียสะอื้นราวับะาในั้น ทำเอาเาอยาะทึ้หัวัวเอที่ทำนน่ารัเสียน้ำา
“โอ๋ ๆ ถ้าไม่ใ่อยอลแล้วะเป็นใรล่ะ เป็นนอื่นันเสียใน่าูเลย...อนนี้นายือเมทออันแล้วนะอยอล” หมาป่าหนุ่มระับแนเรียวที่โอบอัวเอา้านหลัไว้แน่นพร้อมับเลยวามริที่ทำให้นน่ารั้อโวยวายออมา หาแ่ภายในใลับรู้สึีใอย่าหาใเปรียบ ที่สุท้ายแล้ว…อยอล็ือนที่ใ่
“มยอูนบ้า ! ” หมาป่าหนุ่มหัวเราะรวนพร้อมับพรมูบทั่วใบหน้าหวานอย่าอออ้อนล้ายให้อีฝ่าย
“ไม่อนนะรับ” อยอลบหน้าลบนแผ่นหลัแล้วส่ายศีรษะเบา ๆ หยาน้ำาใสไหลออมาอีรั้ แ่รั้นี้เป็นหยน้ำาแห่วามีใและมีวามสุับทุสิ่ที่พระเ้ามอบให้
เสียสะอื้นเบา ๆ ทำให้แอลรู้สึผิมาว่าเิม โยไม่รู้ว่าอีฝ่ายไม่ไ้ร้อไห้เพราะวามเสียใ เรียมะหันลับไปว้าร่าบาเ้ามา่อน แ่ทว่าแนเรียวลับระับเอวเาไว้แน่น ทำให้เ้าัว้ออยู่นิ่ ๆ
วาสวยหลับาล้า ๆ พร้อมับประทับริมฝีปาลบนรอยสัลาแผ่นหลัว้าอย่าแผ่วเบา ส่ผ่านทุวามรู้สึภายในใให้นรัอเารับรู้…นรัที่อยอละฝาีวิไว้้วยลอไป มนุษย์หมาป่าแอล
“ันะเป็นอนายลอไป...แอล”
แอลพลิัวลับมาสบวาที่ประายวาวไป้วยหยาน้ำา มือหนาประอใบหน้าหวาน่อย ๆ ปาหยาน้ำรอบวาสวย่อนะบรรูบลบนเปลือสีสวยนวลอย่าออ่อนโยนราวับะปลอบโยนให้อีฝ่าย
“ันไม่มีวันปล่อยมือานายแน่นอนอยอล ่อไปนี้ัน้อีราให้ทุนรู้สัหน่อยว่านาย…มีเ้าอแล้ว”
.
.
.
ร่านบอบบาอันเปลือยเปล่านอนว่ำอยู่บนโฟาสีแำมะหยี่ัวยาวภายในห้อทาทิศเหนืออฤหาสน์ ท่อนล่าออยอลถูปปิเพียผ้าสีาวสะอาผืนเล็เพียผืนเียว ใบหน้าหวานระเรื่อพราพราวไป้วยหยาเหื่อบลบนหมอนอิใบให่ที่แอลหามาให้อยอลใ้เป็นที่ยึระบายวามเ็บปวรบริเวเิรานบั้นท้าย เรียวปาอิ่มบแน่นนเ่อแพยายาม่มวามเ็บปวที่ำลัไ้รับ
“อะ..” อยอลราแผ่วพร้อมับระุัว้วยวามเ็บปว
ปลายแหลมมอเ็มสีเินแท่เล็ำลัรลบนผิวายาวเนียนสร้าสัลัษ์อันามร่วเิรานอบั้นท้ายอิ่มเเ่นเียวับแอล รอยสัเผ่าพันธุ์มนุษย์หมาป่า ลวลายามเพาะแบบเียวับแอลที่บ่บอให้ทุนไ้รับรู้ว่า...อีอยอลือ MATE อแอล
“อทนหน่อยนะอยอล” มือหนาับปลายเ็มลหมึสีำบนเรือนร่าสวยามอยู่อีอึในลวลายรอยสัเสร็สมบูร์
ร่าบอบบาลายวามเร็ลหลัเสร็สิ้นวามเ็บปว อยอลหลับาพริ้มพลาหอบหายใแผ่วเบาเหมือนับนาอาาศหายใเป็นเวลานาน วามาย้อมอลวลายอันมน่าเรามที่ปราอยู่บนเิรานรบั้นท้ายอย่าสวยาม้วยฝีมือัวเอพร้อมรอยยิ้ม มือหนา่อย ๆ ลูบไล้สัมผัสบนรอยสัามนั้นแผ่วเบา้วยสายาหลใหลในวามามนั้น...ทั้รอยสัและเรือนร่าบอบ
่อนใบหน้าหล่อะ่อย ๆ โน้มัวลไปประทับริมฝีปาอุ่นบนรอยสัรเิรานบั้นท้ายอนรัอย่าแผ่วเบาลาไล้ามแนวแผ่นหลับอบบาึ้นไปนถึ้นอสวย นร่าบอบบาสะท้านไปทั้ร่า้วยวามวาบหวิว ทุสัมผัสลาผ่านนั้นเ็มไป้วยวามรัและวามหวแหนที่้อารสลัลบนเรือนร่าสวยามนั้นเ่นัน แอลพรมูบทั่วเรือนร่าอนรั้วยวามทะนุถนอม่อนทุสัมผัสะบลบนเรียวปาอิ่มแอย่าใ้อาร
“นายเป็นอันโยสมบูร์แบบแล้วนะอยอล” รอยยิ้มอันามถูมอบให้แ่แอลพร้อมับสัมผัสแผ่วเบาบน้าแ้ม
“ันเป็นอนายนเียว...มยอู”
อยอลเินสำรวรอบ ๆ ห้อทาทิศเหนืออฤหาสน์ หลัาเสร็สิ้นารีรารอยสัลัษ์บนเรือนร่าอเา วาหวานวาามอรอบห้อ้วยแววาเป็นประายแห่วามหลใหล ภายในห้อเ็มไป้วยภาพานศิลปะโบราร่วมสมัยอันามและอุปร์านศิลปะรบรันอีมามาย อยอลไม่เยภาพเห็นานศิลปะใามเท่าานศิลปะภายในห้อนี้ อยอลเินื่นมผลานไปรอบ ๆ ห้ออ้วยวามื่นเ้น โยมีหมาป่าหนุ่มทอมอ้วยรอยยิ้ม
“อบรึเปล่า”
“อบสิ อบมา้วย ันไม่เยรู้เลยว่านาย็วารูปเหมือนัน” อยอลหยิบินสอไม้วารูปูทรสี่เหลี่ยมที่วาอยู่บนโ๊ะวารูปรมุมห้อ
“ันอนินสอแท่นี้ัมยอู อไ้รึเปล่า” อยอลูินสอแท่นั้นพร้อมับหันไปทำสายาอออ้อนใส่หมาป่าหนุ่มที่ำลัยืนออมออยู่้านหลั
“ไ้สิ มันสลัื่อไ้้วยนะ อยาสลัรึเปล่า”
“อยาสิ ! นายนี่สลัเ่ั เป็น่าสลัหรือพวสัมา่อนมาเป็นหมาป่าป่ะ” อยอลเอ่ยแวพลาเินเ้าไปหานรัพร้อมับินสอไม้แท่นั้น
แอลหัวเราะรวนอย่าบันพลารับินสอแท่นั้นแล้วยีลุ่มผมสีอ่อนอยอล้วยวามหมั่นเี้ยว ึ่อีฝ่ายรีบปัป้อ้วยใบหน้ามุ่ย ๆ เป็นท่าทาน่ารัน่าฟัไม่หยอในวามิอหมาป่าหนุ่ม
“ันะสลัื่อนายลไป ให้มีเพียแท่เียวในโลเลยีรึเปล่า” อยอลแสร้ทำท่านึิ่อนะ่อย ๆ ลี่ยิ้มน่ารัพร้อมับหยัศีรษะเบา ๆ เป็นำอบ
รอยยิ้มที่หยุทุาลเวลาและหยุหัวใอหมาป่าุร้ายอย่าแอล รอยยิ้มอันามนั้นือหัวใอหมาป่าัวนี้
อีอยอลือหัวใอแอล
to be continue
ความคิดเห็น