คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : Chapter 30 เพียงแค่
Chapter 30
หลัาวาสายาเพื่อนัวีแล้วผม็หันมาัารับแฟนัวเอที่นั่ิหนึบมืออเอวเาแน่นไม่ยอมปล่อย ถ้าแ่อน่ะ็ไม่ไ้ว่าอะไรหรอนะแ่ไม่เ้าใว่าฮยอะเอาเี้ยวแหลมๆอัวเอมาับลบนอผมทำไม ะว่าันฟันรึยัไ แ่มันน่าะเลยวัยนั้นแล้วนะ
"ื้ออ ฮยออย่าัสิเ็บไปหมแล้วนะ" ผมย่นอหนีเี้ยวแหลมออีนนี่เป็นนหรือหมารับเนี่ย
"แบม้า" มาร์ฮยอเยหน้ามาอบผม่อนะ้มลุับอผมเหมือนเิม ผมันอีนออึ่อีน็ให้วามร่วมมือีมา นผม้อทำเป็นโรธริๆ มาร์ฮยอถึะยอมปล่อยมือปลาหมึนั่นออไป
"โอเยอมแล้วๆ อย่าโรธเลยน้า" มาร์ฮยอีัวออมาาผม่อนะูมือึ้นทั้สอ้าประมาว่ายอมแพ้แล้ว
ผมออมอนรหน้า พยายามปั้นหน้าบึ้ใส่อีนนฮยอเอื้อมมือมาบีบมูผมแรๆ ผมร้อโอ๊ยออมา่อนะยมือลูบมูรที่โนึไป
"โอ๊ยเ็บนะฮยอ มูแบมหลุไปะทำไล่ะ" ผมลูบมูัวเอป้อยๆ มาร์ฮยอเห็นึยมือึ้นเหัวผมเบาๆอีทีนี่็ะทำร้ายร่าายันลอเลยใ่ไหม เห็นว่ารัว่ายอมแล้วะทำอะไร็ไ้หรอไรับ
"มูมันะหลุออมาไ้ยัไล่ะเ็โ่"
"็มันเ็บนะ ฮยออ่ะอบแล้" ผม้อนใส่อีน แ่แทนที่ะสำนึมาร์ฮยอลับเอาแ่ยิ้มอยู่นั่นแหละ
"ยิ่อบเลยยิ่แล้ไ" ำว่าอบอฮยอทำให้หน้าผมร้อนึ้นว่าปิ ็แบบนี้ไนเรา แล้ๆอยู่ีๆ็มาทำให้นอื่นใเ้นเป็นว่าเล่น พ่อนหล่อ พ่อนมีเสน่ห์
"หรอรับ แล้วถ้าแบมแล้บ้าล่ะ" ผมเอียอถามอีน
"ฮยอ็ะยอมให้แบมแล้เลย แบมอยาะแล้ฮยอรนี้ รนี้ หรือว่ารนี้ ฮยอ็ยอมหมเลย" มาร์ฮยอึมือผมมาับรหน้า ไล่มามู นมาบที่ปาสวยๆออีนแถม้วยารูบมืออผมเบาๆสอสามที
"แ่อย่าแล้รนี้นะ เพราะรนี้มันรัแบมมาเลยนะ รู้ยั" มาร์ฮยอพูพร้อมับลามือผมมาทาบลที่ำแหน่อ้า้ายอัวเอ ผมหลบสายาหวานๆออีน เพราะมอนานว่านี้ัวผม้อละลายลายเป็นอาาศในห้อนี้แน่ๆเลย นอะไรปาหวานั ่า่าาอนแรที่ผมเอับฮยอเาริๆเลย
"ีั้นแบมะแล้รนี้ นี่แหละ นี่แหน่ะๆ" ผมพูพร้อมับบิยอออีนแรๆหนึ่ที่อนะรีบวิ่หนีมาร์ฮยอเ้ามาในห้อน้ำ
"โอ๊ยแบม ฮยอเ็บนะออมาเมื่อไหร่โนทำโทษแน่ๆ" เสียมาร์ฮยอะโนมาาโฟา ผมเบ้ปาเบาๆ เรื่ออะไระยอมให้แล้ันเล่ารู้ัแบมแบมศิษย์น้อุ้มน้อยไปะแล้ว ผมหัวเราะ่อนะเินไปหยิบผ้าเ็ัวที่แวนอยู่่อนะเินเ้าไปโนอาบน้ำ นี่อยู่มาั้นาน็ยัไม่เ้าใว่ามาร์ฮยอะสร้าห้อน้ำแบ่โนทำไม ี้เียเินนะเฮ้ย
ว่าผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า็ใ้เวลานานพอสมวร นานพอที่ะไ้รับเสียโอรวทันทีที่เปิประูห้อน้ำออมา
"แบมเ้าไปนานัฮยอนึว่าเป็นลมไปะแล้ว" มาร์ฮยอเินเ้ามาอผมา้าหลัใบหน้า็ุลที่ออผมนผมรู้สึั๊ี้
"ื้อ ฮยอปล่อยแบม แบมะแ่ัวะไ้รีบไปันไรับ" ผมีแนอีนเบาๆ่อนที่มาร์ฮยอะยอมปล่อยให้ผมแ่ัวอย่าว่า่าย
"รีบๆแ่ัวนะ เี๋ยวะไม่ไ้ออไปไหนันพอี" ปาน่ะพู แ่าอ่ะมอ่ำเียวนะฮยอ ผมีแนอีนไปอีที มาร์ฮยอหัวเราะในลำอเล็น้อย่อนะเินออไปให้ผมไ้แ่ัวสัที
ผมเลือใส่เสื้อเิ้สีรีมเ้ารูปับาเยีนส์สีีาๆ มาร์ฮยอไม่ไ้บอว่าะไปไหนแ่ถ้าให้เา็น่าะพาไปห้าิน้าวันธรรมา ผมึเลือแ่ัวเรียบๆไม่เยอะหรือน้อยนเินไป ัผมัวเออีเล็น้อย็เป็นอันเสร็ หยิบโทรศัพท์ใส่ระเป๋าาเ่อนะเินออมา ็พบว่ามาร์ฮยอำลันั่อะไรสัอย่าในโทรศัพท์เมื่อเยหน้าึ้นมาเห็นผม็ส่ยิ้มละมุนมาให้่อนะเินไปหยิบุแรถ แล้วเินลับมาับมือผมให้เินามไป
"น่ารััเลยัวแ่เนี้ย" แ้มผมร้อนึ้นมาาำมไม่มีปี่มีลุ่ยอนทีู่มืออยู่ในอนนี้ แ่ำมเล็ๆน้อยๆอฮยอ็ทำให้ผมมีวามสุมาเหลือเิน อยาให้เราเป็นแบบนี้ลอไปะไ้ไหมนะ
เราเินมานถึรถันเิมอมาร์ฮยอ ผมเ้าไปประำที่อย่าุ้นิน เมื่อรถหรูแล่นออาอนโแล้วผมึเอ่ยถามน้าๆที่อนนี้ำลัฮัมเพลอย่าอารม์ี
"ฮยอยัไม่บอแบมเลยนะว่าเราะไปไหนัน"
"อืม แล้วแบมอยาไปไหนล่ะ ฮยอ็พาไปไ้ทุที่นั่นแหละ" ำอบออีนทำให้ผม้อร้ออ้าวออมา นี่ออมาทั้ๆที่ไม่ไ้ิไว้เนี่ยนะว่าะไปไหน
"ฮยอไม่ไ้ิไว้หรอรับว่าะพาแบมไปไหน"
"็ินะ แ่ฮยออยาามใแบมไ แบมอยาไปไหนล่ะไ้ิไว้ไหมรับ" มาร์ฮยอยัถามย้ำว่าผมอยาไปไหนหรือเปล่า ผมที่ไม่ไ้ิเอาไว้็ไ้แ่ส่ายหน้าอบลับไป ็ใระไปิล่ะว่าฮยอะออมาทั้ๆที่ไม่มีแพลนแบบนี้ ไม่ั้นผมอนอนอยู่ห้อแล้ว
"ไม่อ่ะแบมไม่ไ้ิเอาไว้ ็แบมิว่าฮยอมีที่ที่อยาพาแบมไป"
"ั้นเราไปที่ที่นึันีว่าฮยอว่าแบมะ้ออบ"
"ที่ไหนหรอรับ"
"เี๋ยวถึแล้ว็รู้เอรับ"
หลัาอบำถามผมที่ไม่ไ้วามสัเท่าไหร่ มาร์ฮยอ็เอาแ่ยิ้มฮัมเพล ูท่าะอารม์ีผิปินผมัะหวั่นๆว่าฮยอเาะพาผมไปที่ไหนทำไมูมีวามสุั และ็ะเป็นเพราะว่าผมเอาแ่้ออีนไม่วาา มาร์ฮยอรู้ัวว่าผมมออยู่ึหันหน้ามาสบาผม่อนะปล่อยมือาพวมาลัย มายี้หัวผมเบาๆสอสามที่อนะหัวเราในลำอ ยิ่ทำแบบนี้ผมยิ่สสัยเ้าไปให่แ่ถ้าให้ถามอะไรออไป็ะไม่ไ้รับำอบาอีฝ่ายแน่ๆ
"แบมนอน่อน็ไ้ เี๋ยวถึแล้วฮยอะเรีย" เป็นเพราะว่าผม้อมาไปมาร์ฮยอเลยบอให้ผมนอนสินะ ผมปรับเบาะเล็น้อยให้ัวเอนอนสบาย อย่าว่า่าย ในเมื่อถามไปอีน็ะไม่ยอมพูหรอ สู้นอนแล้วรอให้ฮยอพาไปเอะีว่า
เพราะไม่ว่าฮยอะพาผมไปที่ไหนผม็ไปทั้นั้นแหละ แ่ไ้ไปับมาร์นนี้็พอแล้ว
"เราะไปไหนันรับฮยอ" แบมแบมเอ่ยถามมาร์ในะที่ำลันั่เี้ยวนมที่แวะื้อาปั๊มมาเมื่อี้ ูาทาที่ไปแล้ว็พอะเาออว่าไป่าัหวัเพียแ่มาร์ยัไม่ยอมบอว่าะไปที่ไหน บอแ่ว่าเี๋ยว็รู้
"ไปที่ที่มีแ่เราสอน" มาร์อบอีนทั้ๆที่ายัมอไปที่ถนน แ่ำพูนั่นทำให้แบมแบมหน้าึ้นสีอย่าไม่มีสาเหุึหยิบนมึ้นมาิน่อแ้เิน
ทั้สอับรถไปเรื่อยๆนแบมแบมเริ่มะำเส้นทาไ้ลาๆเหมือนับว่าเยมาที่แห่นี้แล้ว แ่สสัยไ้ไม่นานเพราะรถันสวยอมาร์เลี้ยวเ้าประูบ้านหลัโที่แบมแบมำไ้ว่าเยมาแล้ว บ้านพัริมทะเลที่เยมาับพวยอแเมื่อราวที่แล้วยัเหมือนเิมไม่เปลี่ยนแปล เพราะไ้รับารูแลอย่าีาุลุุป้าทีู่แลที่นี่ ้าวอพร้อมสำหรับเ้าอยู่ในู้เย็นมีอสมามายอยู่ในู้มาร์ฮยอะโทรมาบ
อสินะว่าะเ้ามา เรียมไว้หมแล้วแบบนี้ยัะมีหน้ามาบอว่าะามใถ้าผมอยาะไปที่ไหนเนี่ยนะ เื่อเาเลย
ผมเินสำรวในบ้านอีรั้่อนะเินออมาหยุรระเบียที่สามารถมอเห็นทะเล สายลมเอื่อยพัเ้าหาัว ผมหลับาพลารับเอาอาาศสื่นเ้าปอ แ่ไ้มานัู่ทะเลวามเรียและวามเหนื่อยล้าที่มี็แทบะหายไปหม นี่สินะที่หลายๆนอบมาทะเลเวลาเรีย เอาวามทุ์มาทิ้ไว้ทะเลแล้วรับเอาพลัาทะเลลับไปอย่ามีวามสุ
“อบไหม” เสียทุ้มัึ้น้าๆหูพร้อมๆับแนหนาที่โอบเ้ารอบเอวอผม
“อบสิรับ อบทุอย่าที่ฮยอทำให้นั่นแหละ” ผมหันหน้าไปอบอีน
“ีในะที่แบมอบ ฮยอว่าเราเ้าบ้านันเถอะแยัไม่ลเลยเี๋ยวะไม่สบายไปอี” มาร์ฮยอว่า่อนะูมือผมให้เินเ้ามาในบ้าน ่อนะปล่อยให้ผมนั่ที่โฟาส่วนมาร์ฮยอ็เินเ้ารัวไป
ผมนัู่โทรทัศน์ับเล่นเมในโทรศัพท์นเริ่มเบื่อ ึลุึ้นไปหามาร์ฮยอที่หายเ้าไปในรัวนานแล้วไม่ยอมออมาสัที เมื่อเ้าไปในรัว็เห็นร่าสูใส่ผ้าันเปื้อนสีมพูึ่มัน็ูเ้าันแบบแปลๆ ำลัั้ใหั่นผัอยู่ ผมมอส่วนผสมร่าวๆ็พอะเาไ้ว่าวันนี้ะเป็นสุี้สินะ
“เี๋ยวแบม่วยนะ”
“หือ ไม่เอาวันนี้ฮยอะแสฝีมือให้แบมินเอ แบมออไปรอ้านอเถอะ” มาร์ฮยอเอ่ยับผมทั้ๆที่ายัมอผัที่ำลัหั่น ผมมอผลานที่ถูหั่นเรียบร้อยแล้วบาส่วนในาม อืมผมว่าผม้อทำเอแล้วแหละ
“่วยันทำมันน่าะอร่อยมาว่านะรับ อย่าเถียนะแบมะ่วยลามนี้” ผมพูับท่อนะเินไปล้ามือพร้อมับหยิบมีและเียออมา่วยอีนทำอาหาร ถ้าให้ทำนเียววันนี้ผมว่าไม่ไ้ินมาร์ฮยอที่เห็นว่าผมไม่ยอมแน่ๆึยอมลับไปหั่นผัอัวเออย่าอนๆ
ผมหันไปมออีนที่ำลัั้ใทำอาหารแล้ว้ออมยิ้ม ใระไปิล่ะว่าะไ้เห็นะรรมารนัเรียนผู้เย็นาแถมยัพ่วำแหน่อนาีอีโอบริษัทำลัใส่ผ้าันเปื้อนสีมพูทำอาหาร มันูมุ้มิ้เินะรับไ้นิๆนั่นแหละ
"หัวเราะอะไรรับ ไม่เยเห็นนหล่อทำอาหารให้ภรรยาทานหรือไ” ผมสะุ้ับเสียเรียออีฝ่ายที่ัึ้นนี่็แสว่ารู้ั้นานแล้วสินะว่าเามายืนูแล้วะทำเป็นไม่เห็นทำไมร้ายาริๆ
“เยเห็นนทำอาหารรับแ่ไม่เยเห็นใรที่ใส่ผ้าันเปื้อนแล้วูน่ารัแบบแปลๆแบบนี้”
“ผ้าันเปื้อนแบบนี้ไม่เหมาะหรอฮยอรู้เพราะมันเหมาะับภรรยาแบบแบมแบมมาว่า” ผมหยุหั่นผัในมือันะเียบหน้าึ้นสบาับมาร์ฮยอที่ำลัส่ยิ้มทะเล้นมาให้ผมอยู่
“เผื่อฮยอะยัไม่รู้อนนี้แบมถือมีอยู่นะรับ” ผมยมีหันผัูึ้นรหน้า
“และถ้ายัไม่หยุทะเล้นทะลึ่ แบม็ไม่รับประันวามปลอภัยอน้อายฮยอนะรับ”
“โอ๊ะ ถ้าแบมทำแบบนั้นแบมะไม่ไ้ไปสวรร์ลอีวิเลยนะ แบมะทำใไ้หรอ” ำพูสอแ่สอ่ามออีฝ่ายทำให้ผมะั ่อนะเบิาว้าเมื่อแปลวามหมายที่อีฝ่ายอยาะสื่อให้ไ้แล้ว
“มาร์ ออไปเลยนะมาพูอะไรทะลึ่แบบนี้ในห้อรัวห๊ะ” ผมยมีึ้นู่มาร์ฮยออีรั้แ่เหมือนอีฝ่ายะไม่ลัวอะไรเลยสันิแถมยัมีหน้ามาหัวเราะใส่ผมอี เาไ้เลยว่าอนนี้หน้าผมมัน้อลมาๆแน่ๆ
“เินโหนะเราน่ะ โอเๆไม่แล้แล้ว มาๆทำอาหารันีว่าเี๋ยวะไม่เสร็โนะ”
“ไม่้อมาโนะอะไรเลยนะ ออไปเลยเี๋ยวแบมะทำเอออไปสิรับฮยอ” ผมวามี่อนะันร่าออีนให้ออไปารัวเร็วๆืนให้อยู่่อนานว่านี้แบมแบม้อัวระเบิแน่ๆเลยรับ ไม่เยมีภูมิ้านทานับำพูอผู้ายนนี้สัที ร่าบาสะบัหัวสอสามทีเพื่อั้สิ่อนะะหันลับมาสนใอาหารที่ทำ้าไว้
้านมาร์ที่โนไล่ออมาารัว็ออมารับลมที่ริมระเบียามมอออไปยัสุอบฟ้าที่บรรบับทะเลปลปล่อยวามเรีย่าๆที่แบเอาไว้เพีย้าหลั ลืมทุๆวามเสียใที่เยพบเอเอาไว้เพราะอนนี้เาพูไ้เลยว่าเป็นผู้ายที่โีที่สุแล้วที่ไ้เอแบมแบม
รื รื
เสียสั่นอโทรศัพท์ในระเป๋าาเอมาร์ัึ้นทำให้ร่าสูหลุาอารม์สุนทรียะ มือหนาล้วเ้าไปในาเ่อนะรับสาย
“รับ” เสียทุ้มอบรับปลายสาย่อนะหยุฟัสิ่ที่ปลายสายเอ่ยึ้น
“โอเรับ อบุที่่วยัารให้นะรับ รับสวัสีรับ” มาร์วาสาย่อนะเ็บมันใส่ระเป๋า ามมอออไปที่ทะเลอีรั้พร้อมับยิ้มมุมปาออมา แ่่อนที่มาร์ะไ้ื่ม่ำธรรมาิ่อ เสียหวานๆอนในบ้าน็เรียให้เาเ้ามาทานอาหารที่ไม่ใ่ทั้มื้อเที่ยแ่็ยัไม่เย็นพอะเป็นินเนอร์ แ่ที่แน่ๆอาหารมื้อนี้เป็นมื้อแรอวันสำหรับมาร์ เพราะั้แ่เ้าเายัไม่ไ้ินอะไรเลย แบมแบม็เ่นันแ่รายนั้นินนมมาลอทาแล้วเลยยัไม่บ่น ลอยัไม่ไ้ินอะไรเลยสิมีหวัโวยวายบ้านแแน่ๆ
“ทำไมเสร็เร็วัเลยอ่ะแบม”
“สุี้ไม่ไ้ทำยาสัหน่อยนี่รับ มาินเร็วเี๋ยวมันไม่ร้อนะไม่อร่อยนะ” แบมแบมวัมือเรียให้มาร์รีบเินมาประำที่สัที เพราะเ้าัวหิวะแย่อยู่แล้ว
“ินนมมาลอทายัไม่อิ่มอีหรอ”มาร์ที่เินมานั่ลร้ามับแบมแบมที่ำลััสุี้ใส่ามเล็่อนะวาลรหน้าเา
“นม็ส่วนนมสิรับ อันนี้้าว็ส่วน้าว” แบมแบมอบหน้าายทำให้มาร์หลุหัวเราะในวามินุออีฝ่ายออมาเบาๆ ่อนะเริ่มลมือทานอาหารรหน้าเพราะอนนี้ท้ออเา็ร้อเสียัเ่นัน
บรรยาาศบนโ๊ะอาหารเป็นไปอย่าราบรื่น มีเสียพูุยัึ้นเป็นระยะและโยส่วนมา็มัะเป็นเสียอนน้อที่เอาแ่พูไม่หยุนนพี่้ออยปรามให้ทาน้าวบ้า หลัาอาหารมื้อนั้นแบมแบม็เ้าไปเปลี่ยนุเพื่อที่ะลมาว่ายน้ำที่สระ ร่าบาใส่เสื้อยือลมสีาวับาเาสั้นธรรมา เพราะถือว่ายัไนี่็เป็นสระส่วนัวไม่ำเป็น้อใสุ่ว่ายน้ำ็ไ้ มาร์ที่นั่อ่านหนัสืออยู่ที่อบสระเหลือบามอร่าบาที่ำลัเอาาหย่อนลไปในน้ำ้าๆ แู่เหมือนะไม่ทันใเ้าัวเพราะ่อมาแบมแบม็เล่นระโลไปในสระแทน
“มาร์ ลมาสิมาเที่ยวยัะอ่านหนัสืออี” เสียเล็ๆอแบมแบมทำให้มาร์เยหน้าาหนัสืออีรั้ สบาับนัวเล็ที่วัมือเรียเาอยู่ในสระ แบมแบมอบเรียเาว่ามาร์เยๆเวลาที่ัวเอเินหรือเผลอ ึ่มาร์็ยอมรับว่าเาอบให้อีนเรียมาร์เยๆมาว่ามาร์ฮยอ
“้อหน้าแบมทำไมลมาเร็ว เล่นนเียวน่าเบื่อะาย” แบมแบมยัไม่เลิวัมือเรียให้เาลไป มาร์วาหนัสือล ลุึ้นถอเสื้อยืออเหลือแ่าเาสั้นสามส่วน่อนะเินลไปยืนอบสระ้าๆเ็ัวน้อยที่ยืนยิ้มอยู่ลาสระ มาร์ยยิ้มบาๆให้อีน่อนะ
ู้ม
“แ่ แ่ มาร์ ะระโลมา็ลมาีๆสิะมาแบมมน้ำทำไมเนี่ย” ทันทีที่หัวทุยพ้นน้ำึ้นมาไ้็เปิาบ่นเาที่ไปแล้ให้อีนมน้ำามเาที่ระโลมา
“็แบมเรียให้มาร์ลมา” มาร์ยยิ้ม่อนะว่ายหนีอีนที่ำลัสาน้ำใส่เาอย่าเอาเป็นเอาาย
“็ลมาีๆสิ มาแบมมลไป้วยทำไมถ้าแบมมน้ำึ้นมาะทำยัไฮะ นนิสัยไม่ี” แบมแบมบ่นยาวเหยียส่วนมือ็ยัไม่เลิวัน้ำใส่มาร์ที่อนนี้ว่ายลับมาหาเพราะเริ่มเห็นว่าอีฝ่ายั้ท่าะอนเาริๆแล้ว
“โอ๋ๆ อโทษนะรับนี มาร์อโทษน้า” แบมแบมหันหน้าหนีอีฝ่ายเพราะถ้ายั้อนานๆอาะยอมหายโรธ่ายๆ ็แบมแบมน่ะไม่เยโรธมาร์ไ้นานหรอ
“หายอนเ้าเถอะนะแบมแบม เ้าไม่ไ้ั้ใ” มาร์ัเสียอ้อนอีฝ่ายสอมืออเอวอีฝ่ายไม่ให้ว่ายหนี
“ไม่้อมาัเสียอ้อนเลยแบมไม่ยอมหรอนะราวนี้ มาร์อบแล้แบม” แบมแบมืนัวะออาอออีฝ่ายแ่มาร์ลับยิ่โอบรัให้แน่นยิ่ึ้น
“โธ่เพราะหนูน่ารั มาร์ถึแล้ไะ ไม่อนน้า” มาร์ัเสียอ้อนสุวามสามารถ และูเหมือนะไ้ผลเพราะสรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้แบมแบมหยุืนัวออาอ้อมออเาแล้ว
“ นะ หนูอะไร ปล่อยแบมนะแล้ว็ไม่้อมาพูาะานะ แบมไม่ใอ่อนหรอ”
“ริหรือเปล่าะ ไหนมาให้มาร์พิสูน์ทีว่าหนูะไม่ใอ่อนให้มาร์ริๆหรอ” มาร์ว่าพลาเอียหน้ามาหอมแ้มอีฝ่ายไปมาสอ้า นแบมแบม้อหอหนีอีน
“มาร์ พออย่าแล้แบม อ๊ะ มาร์”
“ไม่เรียมาร์ฮยอแล้วหรอะ” มาร์แล้ล้ออีฝ่าย
“มาร์ฮยอ”
“หืม ไม่เอารับเรียมาร์เยๆีแล้ว มาร์ไม่อยาเป็นพี่ให้แบมหรอนะ” แบมแบมหน้าึ้นสีเพราะำพูรๆไม่หวานออีฝ่ายที่มาแบบไม่ให้ั้ัว
“รู้แล้วๆ ทีนี้็ปล่อยแบมไ้แล้วแบมะว่ายน้ำ” แบมแบมพยามยามันัวเอออามาร์เป็นรอบที่สิบแ่อีฝ่าย็ไม่มีทีท่าว่าะปล่อยให้เาเป็นอิสระเลย
“ไม่ปล่อยแบมะว่าย็ว่ายไป้วยันทั้อย่านี้แหละ ไปสิแบมอยาไปทาไหนล่ะ”
“มันะไปไ้ยัไันเล่า ปล่อยน้าื้อออ”
“มะ..”
รื รื รื
เสียโทรศัพท์อมาร์ััเสียอแบมแบม ทำให้มาร์ยอมปล่อยอีน
“มาร์ไปรับโทรศัพท์แปปนะ แบมเอ็ึ้นไ้แล้วเพราะนี่็เย็นแล้วะไ้ไปิน้าวเย็นัน” มาร์ว่าพลาว่ายไปที่อสระ่อนะลุมาหยิบผ้าเ็ัวออไปพร้อมโทรศัพท์ ทิ้ให้แบมแบมมอามอย่าสสัยว่าใรที่โทรมาแล้วทำไมมาร์้อหลบไปุยไลๆ้วย
หวัว่าะไม่มีเรื่ออะไรอีหรอนะ
หลัาที่มาร์หายไปโทรศัพท์นแบมแบมึ้นาสระมาอาบน้ำแ่ัวแล้วมาร์็ยัไม่ลับเ้ามา แบมแบมเอ็ไม่อยาะไปวุ่นวายเผื่อว่าะเป็นเรื่อานอมาร์แล้วเาเ้าไปยุ่เา็ะลายเป็นนไม่ีไปะเปล่าๆ
แุ่ยนป่านนี้็นานไปหน่อยไหม
แบมแบมนัู่ทีวี โยที่ไม่รู้ว่าโทรทัศน์ำลัายอะไรเพราะสมาธิออีนหายไปอยู่ับาร่อว่าเมื่อไหร่มาร์ะลับเ้ามา มือเรียวรีโมเปลี่ยน่ออย่าเหม่อลอย เปลี่ยนไปนวนรบทุ่อแล้วมาร์็ยัไม่เ้ามา
“ุยับใรทำไมนานนานั้น” ร่าบาพึมพำับัวเอเบาๆ ัหวะเียวันมาร์็ลับเ้าในบ้านพอี ร่าสูส่ยิ้มให้แบมแบม ่อนะอัวไปอาบน้ำแ่ัวใหม่
มาร์ที่อาบน้ำเสร็แล้ว ำลัเินเ้าไปในห้อแ่ัว มือเรียวเลือหยิบเสื้อเิ้สีาวับาเสามส่วนสีรีมออมาสวมใส่ ปลระุมลสามเม็ ่อนะเินไปหยิบล่อใบหนึ่ออมาาระเป๋าเินทาใส่ระเป๋าาเ
มาร์เินลมาาั้นสอเห็นแบมแบมำลัูโทรทัศน์ แ่เาลับรู้สึว่าเ้าัวไม่ไ้่ออยู่ับรายารในโทรทัศน์เลยแม้แ่น้อย เา่อยๆเินไปทิ้ัวล้าๆอีนแ่แบมแบม็ยัไม่รู้สึัว มาร์ึ่อยๆโอบเอวแล้วึอีนเ้ามาใล้นว่าเิม แบมแบมสะุ้เล็น้อยแ่็ไม่ไ้ผละออแ่อย่าใ
“เหม่ออะไรอยู่หรอรับ หืม” มาร์ถามร่าบาที่มีทีท่าเหมือนมีอะไรในใแม้ว่าเ้าัวะส่ยิ้มบาๆและส่ายหัวลับมาให้เา็เถอะ
“มีอะไรถามมาร์ไ้นะ แบมมีสิทธิ์ที่ะถามมาร์นะ” พอเาพูว่าแบมมีสิทธิ์นรหน้า็ูเหมือนอยาะถามอะไรเา วามริเาไม่้อบอ็ไ้ว่าแบมมีสิทธิ์หรือไม่
เพราะแบมมีสิทธิ์เสมอแหละ
“มาร์...ุยโทรศัพท์ับใรหรอเมื่อี้” แบมแบมถามพร้อมับมอเา้วยสายาที่สั่นไหว ราวับว่าลัวำอบอเาเหลือเิน แ่ำถามนี้....เา็ยับอนัวเล็รหน้าไม่ไ้เ่นัน
“านที่บริษัทน่ะ ไม่มีอะไรหรอ” อโทษที่้อโหนะแบม แ่็เพื่อแบมเอนะ
“อ่อ... รับ มาร์ฮยอหิวหรือยัรับ เราไปิน้าวันีว่าเนอะ” แบมแบมถามผมพลาะลุออาแนอผม ทำไมผมะไม่รู้ล่ะว่าแบมแบมยั้อใับเรื่อเมื้อี้อยู่ แ่เ้าัวำลัพยายามไม่ิมา
ึ่แบมแบมไม่รู้ัว ว่าัวเอโหไม่เ่
“ไม่เรียมาร์แล้วหรอ” ผมถามออไป แบมแบมะัเล็น้อย่อนะส่ายหัวไปมา
“ไม่หรอรับ ยัไฮยอ็แ่ว่าแบมแล้วอีอย่า”
“อีอย่า?”
“่ามันเถอะแบมไม่อยาพูถึมัน” แบมแบมมอผม ำพูอเาทำให้ผมเาใว่าลอเวลาที่ผ่านมาเ็น้อยที่มั่นใในัวเอแสวาม้อารอย่ารไปรมาั้แ่แรพบ วามริแล้ว็ยั่อนวามไม่มั่นใในัวผมเอาไว้ และอาเพราะเรื่อราวที่ผ่านมา
แม้ผมะเยพูว่ารัับแบมแบมไปแล้วแ่ยัไแบมแบม็ยัมีวามระแวในัวผมอยู่สินะ
“ั้นไปเินเล่นริมหาันหน่อยไหม เย็นๆอาาศน่าะี” ผมวนอีนออไป้านอเพราะ้าในบ้านอนนี้บรรยาาศมันมีวามอึอัปลุมอยู่และผมไม่้อารให้แบมมีวามรู้แย่ๆในารมาเที่ยวอเราในรั้นี้
“ไปสิรับ ออไปเินเล่นรับลมเย็นๆันีว่า” แบมแบมว่าพลาลุึ้นยืนและึมือผมให้ลุามออมา
เราสอนเินับมือเินเลียบายหาาบ้านมาเรื่อยๆนแบมแบมเริ่มเหนื่อยึบอให้เราเินย้อนลับไปทาเิม ระหว่าทาเราสอนไม่ไุ้ยอะไรันมา ผมเอ็ไม่ใ่นพูเยอะส่วนแบมแบม็ูเหมือนะมลไปในโลส่วนัวอีรั้มีเพียสอมือที่ับันอยู่เพื่อบ่บอว่าเราสอนยัเินอยู่้วยัน ท้อฟ้าในอนนี้เป็นสอสี้ำึ่ระหว่าลาวันและลาืน
ล้ายๆวามสัมพันธ์อเราทั้สอน
“นั่นอะไรน่ะรับฮยอ” ู่ๆแบมแบม็เอ่ยออมาพลาี้ไปที่อบาอย่ารริมายหาหน้าบ้านพัอเราพอี
“มีใรมาทำอะไรรบ้านเรา็ไม่รู้ เรารีบไปูันีว่านะรับ” แบมแบมว่าพลาระุมือให้ผมออเินามมาแ่เหมือนะไม่ทันใแบมแบมึเร่ฝีเท้านอนนี้ลายเป็นว่าเราสอนแทบะวิ่มายัุที่แบมแบมบอ
ทันทีที่แบมแบมวิ่มาถึ ร่าบาสะุับสิ่รหน้าเล็น้อย่อนะหันมามอหน้าผม มือเล็ๆ่อยๆปล่อยมือผม่อนะเินเ้าไป
เท้าเล็่อยๆเินเ้าไปยัุ้มอเี่สีาวแมแ มีรูปถ่ายประับประาอยู่ทั่วบริเว เทียนหอมสีาว ถูวาไว้ทั่วบริเวเพื่อสร้าแสสว่าให้ับทะเลที่มืมิเพราะพระอาทิย์ำลัทอแสล เสียเพลรั ลาสสิัลอับบรรยาาศรอบๆอย่าลัว แบมแบมเอื้อมมือไปับรูปใบหนึ่ที่ห้อยลมา รูปนั้นเป็นรูปเาับมาร์ที่โรเรียนในวันที่อบลาลานว่า รูป่อมาเป็นรูปอนแบมแบมหลับในอนโ และอีหลายๆรูปที่ทุรูปล้วนมีแบมแบมเป็นอ์ประอบในรูปเหล่านั้น ร่าบาเินูรูปทุใบมาเรื่อยๆนมาถึุ้มสี่เสาที่มีผ้าสีาวสะอาพันรอบเสาทุ้น อเี่สีาวแมแเหมือนอัน่อนหน้ายัประับประาอยู่ภายใน ล้อมรอบไป้วยเทียนหอมสีาวแบมแบมเินเ้ามาามทาที่เทียนวาไว้ ภายในุ้มมีผู้ายนหนึ่ยืนอยู่ เป็นผู้ายนแรที่และเียวที่ทำให้แบมแบมใสั่นไ้เสมอเวลาที่เาทอสายาอบอุ่นมาให้ และรั้นี้็เ่นัน แบมแบม็ยัใสั่นให้ับรอยยิ้มนั้นอมาร์
ร่าบา่อยๆเินเ้าไปหยุอยู่รหน้านที่รออยู่ มาร์ส่ยิ้มอ่อนโยนให้อีนพร้อมับเอื้อมมือทั้สอ้าอแบมแบมมาุมไว้
“มาร์ไม่ใ่นีหรอนะแบม มาร์ไม่รู้ว่าอนาแบมะ้อร้อไห้เพราะมาร์อีไหมเพราะมาร์็เป็นนธรรมา ไม่ใ่นที่เพียบพร้อมอะไร แ่วันนี้อนนี้และ่อไปมาร์ะูแลแบมให้ีเท่าที่แบมรัมาร์ ะให้แบมเป็นนสำัที่มาเป็นอันับแร มาร์ไม่รู้ว่าแบมไม่มั่นใในัวมาร์ที่รไหนแ่อนนี้มาร์ล้าพูเลยว่ามาร์หยุแล้ว มาร์พร้อมะเป็นนอแบมแล้ว พร้อมที่ะูแลัน์พิมุ์้วยหัวใและำลัอผู้ายนหนึ่ที่ะสามารถทำให้ไ้” มาร์พูพลา้อลไปในวาลมโที่อนนี้ลอไป้วยน้ำาอแบมแบม เพื่อยืนยันำพูอัวเอว่าเาริั
“ฮึ มาร์ฮยอ” เสียเล็เอ่ยเรียนเป็นพี่าลมสวยเอ่อไป้วยน้ำาแห่วามีใ
“อโทษที่ที่ผ่านมามาร์เยทำัวไม่ีใส่แบม ยโทษให้นไม่ไ้เรื่อนนี้้วยนะรับ”มาร์้มหน้าลวาแ่ำเมื่อนึถึเรื่อราวที่เยทำให้อีน้อเสียใเพราะเา้ำแล้ว้ำเล่า
“ฮึ มะ ไม่เลย ฮยอเป็นนที่ีสุอแบมลอมาไม่ว่าะอนนั้นหรืออนนี้ยัไแบม็ให้ฮยอเป็นนที่ีทีสุสำหรับแบม ฮยออย่าโทษัวเอเลยนะ” แบมแบมบัับเสียัวเอให้ปลอบนรหน้าที่ำลัลั้นน้ำาอยู่ไ้
มาร์เยหน้ามาสบาับอีน่อนะปล่อยมือแบมแบมแล้วล้วเ้าไปในระเป๋าาเเพื่อหยิบล่อที่นใส่เอาไว้ออมา มือเรียวเปิฝาล่อสิ่อภายในทำให้แบมแบมถึับลั้นน้ำาไม่อยู่อีรั้
“ที่ผ่านมามาร์ไม่เยให้แหวนับแบม ลายเป็นแบมที่้อให้มาร์่อน วันนี้มาร์อมอบมันให้ับแบม มันะเป็นัวแทนอมาร์ เป็นเหมือนหัวใอมาร์ที่ะอยู่ิัวแบมลอเวลาแบมะรับมันไหม รับหัวใอผู้ายนนี้ไหมรับ" แบมแบม้อหน้าอีฝ่าย่อนะยิ้มทั้น้ำา พลาพยัหน้าอบรับำอออีฝ่าย
“รับรับ แบมรับ”
มาร์ยยิ้ม่อนะถอแหวนอแบมแบมที่ใสู่่ับเาออแล้วใส่แหวนวใหม่ที่เาสั่ทำพิเศษเพื่ออีฝ่ายลไปแทน
“ส่วนมาร์ะใส่แหวนที่แบมให้เหมือนเิม และวนี้แบม็เ็บเอาไว้นะรับ” มาร์ส่แหวนวเิมให้แบมแบมเ็บเอาไว้
"เรามาเป็นู่หมั้นันริๆแล้วนะรับ" มาร์ส่ยิ้มอ่อนโยนให้่อนะว้าอีนเ้ามาอ ใบหน้าหวานที่เ็มไป้วยราบน้ำาุลที่ออมาร์สอมือเล็โอบออบ ทั้สอยืนอันเียบๆท่ามลาเสียเพลและเสียลื่นอทะเล
และแม้ว่าเสียลื่นะัแ่ไหน แ่สิ่ที่ัที่สุในอนนี้สำหรับเาทั้สอน็ือ ัหวะารเ้นอหัวใที่ัและถี่เหมือนๆันอนทั้สอน
“ริๆแล้วเมื่ออนบ่ายมาร์ไม่ไุ้ยเรื่อานที่บริษัทหรอนะ” มาร์เอ่ยึ้นระหว่าที่ำลันอนโอบแบมแบมอยู่บนเปลวนที่ถูนำมาผูใล้ๆับุ้มอไม้ ึ่ในอนนี้เปลวนถูใ้านโยพวเาทั้สอน
แบมแบมที่ำลัมอลื่นทะเลเยหน้าึ้นมามอนที่อยู่สูว่า ิ้วสวยมวเ้าหาันเล็น้อยแ่่อนที่เ้าัวะไ้พูอะไรมาร์็รีบพูประโยถัไป
“มาร์ุยานริๆแ่เป็นานนี้่าหาเมื่ออนบ่ายมีปัหานิหน่อยมาร์เลยออไปุยนาน อโทษที่โหนะรับ” แบมแบมเมื่อไ้ยินัน้อย็ลายใบหน้าลมาเล็น้อย
“็ฮยอ็ทำเพื่อแบมนี่นา แล้วอีอย่าอนนี้แบม็ไ้รู้วามริแล้วแบมไม่โรธมาร์ฮยอหรอรับ” แบมแบมส่ยิ้มหวานลับไปให้อีฝ่ายลายวามัวล
“ีใั แฟนใรทำไมน่ารั” มาร์ยิ้มว้าที่แบมแบมไม่โรธอย่าที่เาัวลไปอนแร ่อนะ้มลูบเรือนผมออีนเบาๆ
“แบมไม่โรธแ่็ไม่ใ่ว่าะโหันไ้นะรับ รู้เมื่อไหร่ายเมื่อนั้น” แบมแบมี้นิ้วใส่มาร์อย่าาโทษ แ่ลับไม่ไ้ทำให้อีนลัวสัเท่าไหร่ลับันมาร์ลับหัวเราะออมาับำู่น่ารัๆออีฝ่าย
“ไมู่่ฮยอ็ไม่ทำหรอ เพราะไม่มีแบมแล้วมันไม่ี่อใฮยอเพราะั้นฮยอ็ะทำทุอย่าให้แบมแบมอยู่ับมาร์้วนนนี้ ไม่ปล่อยให้ไปหาใรหรอ”
“ฮยอไปฝึพูาเลี่ยนๆแบบนี้มาาไหนเนี่ย”
“็ฝึมาเพื่อแบมนเียวเนี่ยแหละ”
“ปาหวาน”
“หวานหรอฮยอว่าไม่นะ ไหนแบมิมให้หน่อย” มาร์ว่าพลายื่นหน้ามาใล้แบมแบม ร่าบาะเยิบหนีแ่พื้นที่ที่ำัอเปลทำให้หนีไปไหนไม่ไ้ แบมแบมึยมือมาันหน้าออีฝ่ายออแ่มาร์เอ็ไม่ยอมแพ้ยัพยายามยื้อันหน้าเ้ามานแบมแบม้อเป็นฝ่ายยอมแพ้เอ
“โอเแบมยอมแพ้ ื้อ ฮยอเอาหน้าออไป่อน”
“แบม็ิมสิรับ” มาร์พูพลาทำหน้าเ้าเล่ห์ใส่แบมแบม นอีฝ่าย้อเบนหน้าแๆหนี
“โอเั้นฮยอหลับา่อน”
“ถ้าหลับาแล้วแบมะไม่เบี้ยวฮยอใ่ไหม” มาร์หรี่ามออีน
“ถ้าลีลาแบม็ไม่ทำ” แบมแบมยื่นำู่ใส่นมาร์้อรีบหลับาล
ไม่ไ้หวัอะไรริๆนะ
แบมแบม่อยยับัวหันหน้าเ้าหาอีฝ่ายอย่าระมัระวั เพราพะืนยับัวมาๆพวเาอาะเปล็เป็นไ้ เมื่อหันหน้ามาอีฝ่ายไ้แล้วแบมแบมึยื่นหน้าเ้าหาอีฝ่ายที่หลับาพริ้มรออยู่่อนแล้ว่อนะ่อยๆ
ุ้บ
สัมผัสบาเบาที่ริมฝีปาอีฝ่าย่อนะรีบผละออมา แ่เ็น้อย็ยัเป็นเ็น้อย ทันทีที่แบมแบมำลัะถอนหน้าออมา มาร์ที่รออยู่่อนแล้ว็เอื้อมมือที่โอบเอวอีฝ่ายมารั้้นออแบมแบมเอาไว้่อนะแนบริมฝีปาลไปอีรั้ โยที่รั้นี้เป็นเพียแ่ารูบที่ไม่ลุล้ำแ่ถ่ายทอทุๆวามรู้สึอเาทั้สอนให้อีฝ่ายไ้รับรู้ ร่าบาเอ็ไม่ไ้ัืนสัมผัสออีฝ่าย ทั้สอนูบันเนิ่นนานท่ามลาแสันทร์และลื่นทะเลที่ับล่อมพวเาทั้สอนเอาไว้
“่อานี้ะมีแ่เรา เราะอยู่้วยัน้วยวามเ้าใ ื่อสัย์และเื่อมั่น่อันนะรับ” หลัาถอนูบอมาร์ออมา แบมแบมมอเ้าไปในามออีฝ่าย่อนะเอ่ยำมั่นสัา่อัน
“่อานี้ไปเราะเื่อใันไม่ปิบั และเห็นอีฝ่ายมาเป็นอันับแรนะรับ”มาร์เอ่ย่ออีฝ่าย
“แบมรัมาร์ฮยอนะ”
“ฮยอ็รัแบมเหมือนัน”
TBC....
ลับมาแล้วในรอบเือบปี
อนนี้เลยยาวมาเือบหพันำ
เป็นำอโทษนะะ
เป็นไปไ้อยาไ้ำลัใาทุนนะ
รัันยัอยู่ แ่ไม่รู้เธอ้อารไหม (:
ความคิดเห็น