ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มาซาฮารุ นิโอ
เจ้าของเรือนผมสีเทานั่งเหมอมองออกไปริมหน้าต่างขณะที่รถประจำทางเคลื่อนไปบนท้องถนน
ภายในหัวของนิโอมีแต่ภาพการแข่งขันนัดชิงชนะเลิศระหว่างเขากับอัจฉริยะแห่งเซชุน ฟูจิ ชูสุเกะ...
เขาที่ใช้เทคนิคการเล่นที่เลียนแบบ เทะซึกะ อย่างแบบยล เพื่อนหลอกล่อให้ฟูจิเสียท่า เพราะเขารู้ว่า ฟูจิ แพ้ทางคนๆนั้นขนาดไหน
แต่สุดท้ายเขาก็แพ้...
คำพูดสุดท้ายของ ฟูจิ ก่อนที่กรรมการจะขานชัยชนะให้เซชุน ยังดังก้องอยู่ให้หัวเขา
"นายน่ะ เทียบร้อยเท้า เทะสึกะ ไม่ติดแม้แต่นิดเดียว"
นิโอกำมือแน่น ขบริมฝีปากจนเลือดซึม เขาไม่เคยรู้สึกโดนเหยีบย่ำขนาดนี้ คนๆนั้นจะต้องชดใช้ ด้วยร่างกาย...
"ฟูจิ...".
.
.
.
หลังจากซ้อมประจำวันของชมรมขนะที่ทุกคนจะแยกย้ายกันกลับ ฟูจิ เปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องชมรม พร้อมเทะสึกะ
"นี่เทะซึกะ ตอนนี้น้องๆในชมรมเขาคิดว่านายกับฉันเป็นแฟนกันด้วยละน๊า"
ฟูจิ เอ่ยพูดกับเทะสึกะ ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเหมือนเดิม ใบหน้าที่ทุกคนลงความเห็นว่า รอยยิ้มของฟูจินั้น ทำให้โลกสดใสเหลือเกิน..
"แล้วทำไมนายไม่ปฏิเสธไปละ?"
เทะสึกะ ถามด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยเหมือนทุกครั้ง ที่น้องๆในชมรมเห็นจนชินตา
"ก็ไม่เห็นเสียหายตรงไหนนิน่า? ^^"
"....."
"หรือนายมีแฟนแล้ว?"
"ไม่มีหรอก"
"งั้น ไว้นายมีแฟนเมื่อไหร่ ชั้นค่อยบอกคนอื่นละกันว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน โอเคนะ?^^"
"ตามใจนายละกัน"
เทะสึกะเอ่ยตัดบทด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีเล็กน้อย ด้วยความที่เขาเป็นคนไม่ค่อยพูดอะไรให้มากความ คนในชมรมจึงลงความเห็นกันว่าเขาคบกับฟูจิ
"งั้นฉันไปก่อนนะ ต้องไปดูหนังสือต้นไม้ให้พี่น่ะ ไว้เจอกันนะ เทะสึกะ"
"อืม"
ฟูจิ โบกมือลาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเหมือนเดิม ถ้าไม่ติดว่าต้องไปทำธุระให้พี่ เขาคงอยู่แกล้งเทะสึกะ อีกนิด
@ห้างสรรพสินค้า
ฟูจิ เดินดูหนังสือต้นไม้ไปเรื่อยๆ จริงๆเขาได้สินที่มองหามาแล้วแหละ แต่เขารู้สึกมาสักพักแล้วว่ามีคนเดินตามเขาอยู่ จึงลองเดินวนไปวนมาจนแน่ใจว่า มีคนตามมาจริงๆ
"นายสะกดรอยตามชั้นทำไม? นิโอ"
ฟูจิ แอบอยู่หลังชั้นหนังสือ จนคนที่ด้อมๆมองๆเดินตามเขาเผยตัวจนได้
"ชั้น....แต่อยากจะขอความช่วยเหลือจากนายหน่อยน่ะ"
นิโอ ตีหน้าซื่อตอบออกไป พร้อมสบตาคนที่ตัวเล็กกว่าเกือบ10ซม. ผมสีน้ำตาลสั้นรับกับใบหน้าหวาน ร่างเรียวบาง กับสายตาสีท้องทะเล
เหมือนกำลังดึง นิโอ จมลงไปในหลุมดำมืด
คนตรงหน้ามีเสน่ย์เหลือร้าย...จนหัวใจเขากระตุกวูบไปพักนึง
"ฮ่ะๆ จอมหลอกลวงอย่างนายเนี่ยนะ? มีเรื่องขอร้องฉัน"
ฟูจิ แสร้งยิ้มเหมือนจับผิดคนตัวสูงตรงหน้า
"ชั้นก็มีมุมที่จริงใจเหมือนกันนะ อย่าเพิ่มตัดสินชั้นสิ ฟูจิ"
นิโอ ยังคงยืนยันกับคนตรงหน้า
"งั้น...นายมีรัยให้ฉันช่วยละ?"
ฟูจิ ลองเสี่ยงถามอีกครั้ง
"ชั้นสนใจจะเริ่มปลูกต้นไม้น่ะ แต่ยังไม่เคยปลูกเลย ว่าจะขอคำแนะนำจากนายหน่อยน่ะ"
ใช่แล้ว เขาทำหน้าที่ได้เหมือนกับฉายาที่ได้รับ จอมหลอกลวง ต้นไม้อะไร เขาไม่สนสักนิด
ในเมื่อสิ่งที่ดึกดูดความสนใจเขากำลังยืนอยู่ตรงหน้านี่แล้ว...
"หรอ งั้นฉันจะช่วยนายก็ได้" ฟูจิ ตอบด้วยใบหน้ายิ้มเหมือนเดิม
โกหก.... คำเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวของฟูจิตอนนี้
นายจะเล่นเกมกับฉันใช่ไหม นิโอ ได้...
.
.
.
.
ฟูจิ แนะนำนิโอเรื่องต้นไม้ อยู่เกือบชั่วโมง เจ้าของเรือนผมสีเทาทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดี จนรู้สึกเคลิ้มไปกับคนตรงหน้า ท่าทางของฟูจิ ไม่ว่าจะพูด จะเดิน จะทำอะไร ก็ดูมีเสน่ย์ไปหมด จนเขาเริ่มกลัว กลัว ว่าเขานี่แหละจะตกเป็นเหยื่อเสียเอง
"เย็นแล้ว นิโอ ชั้นว่า นายกลับได้แล้ว"
ฟูจิ เอ่ยลาคนตรงหน้า เพราะถ้าไม่เป็นฝ่ายเอ่ยพูด คนตัวสูงคงเดินตามเขาต้อยๆอยู่อีกนาน
"ฉันจะไปส่งนายก่อน ถือว่าเป็นการขอบคุณ เรื่องต้นไม้"
นิโอ พูดประโยคเชิงบังคับ พร้อมขว้ามือฟูจิ เดินออกจากห้างไป
"นายรู้หรอบ้านชั้นอยู่ไหน?"
"ไม่รู้ นายนำสิ"
"ฮ่ะๆ เอาแต่ใจชะมัด" ^^
"....."
"ก็ได้"
ความเงียบของ นิโอ ทำให้ฟูจิ ยอมให้นิโอ ไปส่ง ขณะเดินได้ไปครึ่งทาง ฝนก็ตกหนักลงมาเหมือนมีพายุเข้า เสื้อผ้าของทั้ง ฟูจิ และ นิโอ ก็เปียกไปด้วยสายฝน
"ถ้าไม่รังเกลียด ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านฉันก็ได้"
ฟูจิ เอ่ยกับนิโอ แข่งกับสายฝน
"ก็คงงั้น ฝากตัวด้วยนะ"
นิโอ กระตุกยิ้มร้าย
แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็มีเพียงร้อยยิ้ม ที่เคลือบใบหน้าของ ฟูจิ ไว้เหมือนเดิม
ติดตามตอนต่อไป....
ภายในหัวของนิโอมีแต่ภาพการแข่งขันนัดชิงชนะเลิศระหว่างเขากับอัจฉริยะแห่งเซชุน ฟูจิ ชูสุเกะ...
เขาที่ใช้เทคนิคการเล่นที่เลียนแบบ เทะซึกะ อย่างแบบยล เพื่อนหลอกล่อให้ฟูจิเสียท่า เพราะเขารู้ว่า ฟูจิ แพ้ทางคนๆนั้นขนาดไหน
แต่สุดท้ายเขาก็แพ้...
คำพูดสุดท้ายของ ฟูจิ ก่อนที่กรรมการจะขานชัยชนะให้เซชุน ยังดังก้องอยู่ให้หัวเขา
"นายน่ะ เทียบร้อยเท้า เทะสึกะ ไม่ติดแม้แต่นิดเดียว"
นิโอกำมือแน่น ขบริมฝีปากจนเลือดซึม เขาไม่เคยรู้สึกโดนเหยีบย่ำขนาดนี้ คนๆนั้นจะต้องชดใช้ ด้วยร่างกาย...
"ฟูจิ...".
.
.
.
หลังจากซ้อมประจำวันของชมรมขนะที่ทุกคนจะแยกย้ายกันกลับ ฟูจิ เปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องชมรม พร้อมเทะสึกะ
"นี่เทะซึกะ ตอนนี้น้องๆในชมรมเขาคิดว่านายกับฉันเป็นแฟนกันด้วยละน๊า"
ฟูจิ เอ่ยพูดกับเทะสึกะ ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเหมือนเดิม ใบหน้าที่ทุกคนลงความเห็นว่า รอยยิ้มของฟูจินั้น ทำให้โลกสดใสเหลือเกิน..
"แล้วทำไมนายไม่ปฏิเสธไปละ?"
เทะสึกะ ถามด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยเหมือนทุกครั้ง ที่น้องๆในชมรมเห็นจนชินตา
"ก็ไม่เห็นเสียหายตรงไหนนิน่า? ^^"
"....."
"หรือนายมีแฟนแล้ว?"
"ไม่มีหรอก"
"งั้น ไว้นายมีแฟนเมื่อไหร่ ชั้นค่อยบอกคนอื่นละกันว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน โอเคนะ?^^"
"ตามใจนายละกัน"
เทะสึกะเอ่ยตัดบทด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีเล็กน้อย ด้วยความที่เขาเป็นคนไม่ค่อยพูดอะไรให้มากความ คนในชมรมจึงลงความเห็นกันว่าเขาคบกับฟูจิ
"งั้นฉันไปก่อนนะ ต้องไปดูหนังสือต้นไม้ให้พี่น่ะ ไว้เจอกันนะ เทะสึกะ"
"อืม"
ฟูจิ โบกมือลาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเหมือนเดิม ถ้าไม่ติดว่าต้องไปทำธุระให้พี่ เขาคงอยู่แกล้งเทะสึกะ อีกนิด
@ห้างสรรพสินค้า
ฟูจิ เดินดูหนังสือต้นไม้ไปเรื่อยๆ จริงๆเขาได้สินที่มองหามาแล้วแหละ แต่เขารู้สึกมาสักพักแล้วว่ามีคนเดินตามเขาอยู่ จึงลองเดินวนไปวนมาจนแน่ใจว่า มีคนตามมาจริงๆ
"นายสะกดรอยตามชั้นทำไม? นิโอ"
ฟูจิ แอบอยู่หลังชั้นหนังสือ จนคนที่ด้อมๆมองๆเดินตามเขาเผยตัวจนได้
"ชั้น....แต่อยากจะขอความช่วยเหลือจากนายหน่อยน่ะ"
นิโอ ตีหน้าซื่อตอบออกไป พร้อมสบตาคนที่ตัวเล็กกว่าเกือบ10ซม. ผมสีน้ำตาลสั้นรับกับใบหน้าหวาน ร่างเรียวบาง กับสายตาสีท้องทะเล
เหมือนกำลังดึง นิโอ จมลงไปในหลุมดำมืด
คนตรงหน้ามีเสน่ย์เหลือร้าย...จนหัวใจเขากระตุกวูบไปพักนึง
"ฮ่ะๆ จอมหลอกลวงอย่างนายเนี่ยนะ? มีเรื่องขอร้องฉัน"
ฟูจิ แสร้งยิ้มเหมือนจับผิดคนตัวสูงตรงหน้า
"ชั้นก็มีมุมที่จริงใจเหมือนกันนะ อย่าเพิ่มตัดสินชั้นสิ ฟูจิ"
นิโอ ยังคงยืนยันกับคนตรงหน้า
"งั้น...นายมีรัยให้ฉันช่วยละ?"
ฟูจิ ลองเสี่ยงถามอีกครั้ง
"ชั้นสนใจจะเริ่มปลูกต้นไม้น่ะ แต่ยังไม่เคยปลูกเลย ว่าจะขอคำแนะนำจากนายหน่อยน่ะ"
ใช่แล้ว เขาทำหน้าที่ได้เหมือนกับฉายาที่ได้รับ จอมหลอกลวง ต้นไม้อะไร เขาไม่สนสักนิด
ในเมื่อสิ่งที่ดึกดูดความสนใจเขากำลังยืนอยู่ตรงหน้านี่แล้ว...
"หรอ งั้นฉันจะช่วยนายก็ได้" ฟูจิ ตอบด้วยใบหน้ายิ้มเหมือนเดิม
โกหก.... คำเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวของฟูจิตอนนี้
นายจะเล่นเกมกับฉันใช่ไหม นิโอ ได้...
.
.
.
.
ฟูจิ แนะนำนิโอเรื่องต้นไม้ อยู่เกือบชั่วโมง เจ้าของเรือนผมสีเทาทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดี จนรู้สึกเคลิ้มไปกับคนตรงหน้า ท่าทางของฟูจิ ไม่ว่าจะพูด จะเดิน จะทำอะไร ก็ดูมีเสน่ย์ไปหมด จนเขาเริ่มกลัว กลัว ว่าเขานี่แหละจะตกเป็นเหยื่อเสียเอง
"เย็นแล้ว นิโอ ชั้นว่า นายกลับได้แล้ว"
ฟูจิ เอ่ยลาคนตรงหน้า เพราะถ้าไม่เป็นฝ่ายเอ่ยพูด คนตัวสูงคงเดินตามเขาต้อยๆอยู่อีกนาน
"ฉันจะไปส่งนายก่อน ถือว่าเป็นการขอบคุณ เรื่องต้นไม้"
นิโอ พูดประโยคเชิงบังคับ พร้อมขว้ามือฟูจิ เดินออกจากห้างไป
"นายรู้หรอบ้านชั้นอยู่ไหน?"
"ไม่รู้ นายนำสิ"
"ฮ่ะๆ เอาแต่ใจชะมัด" ^^
"....."
"ก็ได้"
ความเงียบของ นิโอ ทำให้ฟูจิ ยอมให้นิโอ ไปส่ง ขณะเดินได้ไปครึ่งทาง ฝนก็ตกหนักลงมาเหมือนมีพายุเข้า เสื้อผ้าของทั้ง ฟูจิ และ นิโอ ก็เปียกไปด้วยสายฝน
"ถ้าไม่รังเกลียด ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านฉันก็ได้"
ฟูจิ เอ่ยกับนิโอ แข่งกับสายฝน
"ก็คงงั้น ฝากตัวด้วยนะ"
นิโอ กระตุกยิ้มร้าย
แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็มีเพียงร้อยยิ้ม ที่เคลือบใบหน้าของ ฟูจิ ไว้เหมือนเดิม
ติดตามตอนต่อไป....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น