unfaithful love(เดอะปริ้น ออฟ เทนนิส)

ลำดับตอนที่ #6 : ใจแข็ง

ฟูจิวิ่งมาด้วยเร็วสุดชีวิตมาที่โรงพยาบาลทันที หลังจากวางสายจากยูคิมูระ

"ขอโทษครับ ผมมาเยี่ยมคนไข้ชื่อ เอจิเซน เรียวมะครับ"
ฟูจิแจ้งธุระกับเค้าเตอร์โรงพยายาลทั้งๆที่ยังเหนื่อยจากการวิ่งมาอยู่

"หมดเวลาเยี่ยมแล้วนะคะ ยังไงช่วยมาพรุ่งนี้นะคะ"
พยาบาลตอบกลับมา

"บอกห้องมาก็ได้ครับ ผมไม่กวนคนไข้หรอก ได้โปรด..."
ฟูจิเอ่ยร้องขอด้วยน้ำตาคลอ จนพยาบาลเห็นใจ

"เอออ ขึ้นไปห้อง xxx คะ"

"ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆ"
จบคำฟูจิรีบวิ่งขึ้นไปหาเอจิเซนทันที



เมื่อถึงที่หมาย ฟูจิมองภาพเด็กน้อยผ่านช่องกระจกใส ถ้าไม่ติดว่าประตูล๊อคอยู่ เขาคงวิ่งเข้าไปกอดคนตัวเล็กแล้ว

"เอจิเซน..."

ฟูจิ เรียกชื่อเด็กน้อยด้วนนำ้เสียงสั่นเครือ
เขาพิจารณารอยช้ำที่บริเวณแก้มใสของเด็กน้อยผ่านม่านน้ำตาอย่างยากลำบาก
ยิ่งผิวขาวเท่าไหร่ รอยช้ำยิ่งเห็นชัด

เขาทำได้เพียงร้องไห้ ไม่สามารถผ่านประตูเข้าไปหาเด็กน้อยได้
เขากลัวเหลือเกินว่าถ้าเอจิเซนตื่นขึ้นมา จะมีเส้นแบ่งกั้นระหว่างเขากับเอจิเซน เหมือนประตูบานนี้ไหม...

"ฉันขอโทษ ที่ทำให้นายเจ็บตัวแบบนี้..."

ฟูจิพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม



วันต่อมา....


@สาธิตริคไค

การซ้อมเป็นไปตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคงจะมีเรื่องเดียว ไม่มีนิโอ...

"นิโอไม่มาหรอ?"

บุนตะเอ่ยถามยูคิมูระ เพราะไม่เห็นร่างสูงที่คุ้นตา

"หมอนั่นไม่หาเรื่องเด็กโรงเรียนอื่น ฉันเลยให้งดเข้าชมรมไปสงบสติอารมณ์3วัน"
กัปตันแห่งสาธิตริคไคเอ่ยเสียงเรียบ

"ร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอ?"
บุนตะถามต่อ

"เด็กคนนั้นเข้าโรงพยาบาล"

"ฮะ! ใครล่ะ?"

"เอจิเซน โรงเรียนเซงาคุ"

"แล้วนิโอไปหาเรื่องเด็กนั่นทำไม?"
ยิ่งพูดก็ยิ่งงง บุนตะจึงถามต่อ

"สองคนนั้นแย่งฟูจิกัน เฮ้ออ..."
พูดจบยูคิมูระพูดจบก็ถอดหายใจออกมา

ฟูจิมีดีอะไรขนาดนั้นนะ....

หัวใจบุนตะหล่นวูบ เมื่อรู้ว่าเจ้าของรอยเล็บแดงยาวบนหลังของนิโอที่เขาเห็นคือใคร
พลันก็แอบอิจฉาฟูจิขึ้นมา ....

ทำไมนายต้องไปทำเรื่องเสี่ยงๆเพื่อฟูจิด้วยนะนิโอ....
บุนตัคิดตัดพ้อในใจ เขาตั้งใจจะไปหานิโอที่บ้านวันนี้
อย่างน้อยก็ได้ฟังหมอนั้นระบายบ้าง
เขาคงจะรู้สึกแย่ไม่ใช่น้อย...



@บ้านนิโอ

นิโอฝังตัวเองอยู่บนเตียงทั้งวัน ไม่อยากลุกไปไหน
ไม่หิว ไม่ทำอะไรทั้งนั้น เขาไม่เคยรู้สึกแย่อย่างนี้มาก่อน
เสียงโทรศัพท์ปลุกเขาให้หลุดจากถวังค์ เมื่อหยิบมาดูว่าเป็นเบอร์ใคร หัวใจก็ผองโตขึ้นมา
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า ก่อนจะกดรับสาย

"ฮัลโล ฟูจิ! ฉันดีใจที่นายโทรมานะ ฉันคิดถึง นา..."

"เลิกยุ่งกับฉันซะ อย่ายุ่งกับเอจิเซน ออกไปจากชีวิตของชั้นซะ"
ประโยคสุดท้ายกลืนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อฟังคำพูดร่ายยาวของคนที่เขาเฝ้าคิดถึงทั้งวันทั้งคืน

"ทำไมนายพูดแบบนี้ แล้วเรื่องของเราละ"
นิโอถามกลับ พยายามประคองเสียงไม่ให้สั่นเครือไปมากกว่านี้

"นายเข้ามาหาฉันทำไม อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ นายแค้นที่ฉันเอาชนะนายได้ครั้งนั้นใช่ไหม?
ทีนี้อย่ามาถามเรื่องของเราเลย ถือซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นละกันนะ"

ฟูจิร่ายประโยคยาวเหยียดกดจะตัดสายทิ้งไป ปล่อยให้นิโอนั่งจมอยู่กับความเงียบงันในห้อง
พร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูลงมา ตอนแรกเขาไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้
แต่ใครจะไปรู้ว่าเขาจะตกหลุมรักฟูจิขึ้นมาจริงๆ
จนควบคุมตัวเองไม่อยู่ขนาดนี้

เขาเข้าใจแล้วว่าการที่ถูกคนรักปฏิเศษมันเป็นยังไง
จนคิดย้อนไปถึงคนที่เขาเคยปฏิเศษมาหลายต่อหลายคน คนที่เคยเป็น

ของเล่นของเขา..

คนพวกนั้นคงเกลียดเขามาก นิโอร้องไห้สะอื้นหนักด้วยความรู้สึกผิดของตัวเอง
ที่เคยทำไม่ดีไว้กับหลายๆคน ความคิดหยุดลงชั่วคราวเมื่อกริ่งที่บ้านดัง
บ่งบอกว่ามีคนมาหา นิโอพาร่างที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงลงไปเปิดประตูต้อนรับผู้มาเยือน

"บุนตะ..."
นิโอตกตะลึงกับคนตรงหน้า ไม่คิดว่าบุนตะยังจะอยากเจอเขา

"นิโอ! นายร้องไห้ทำไม?"
บุนตะวิ่งเข้าไปเอามือเช็ดน้ำตาคนตัวสูงตรงหน้า

ไม่ทันตั้งตัวนิโอก็ดึงรั้งร่างของเขาไปกอดแน่น บุนตะไม่เคยปฏิเศษอ้อมกอดนี้ได้เลย

"ชั้นรู้เรื่องหมดแล้ว นายคงชอบฟูจิมากสินะนิโอ"
บุนตะเอ่ยปลอบด้วยประโยคที่เขาพูดเองก็เจ็บเอง

"ชั้นขอโทษนะบุนตะ ทุกๆเรื่องเลย อย่าเกียดชั้นเลยนะ"
นิโอพูดด้วนน้ำเสียงอู้อี้ ยิ่งดึงรั้งร่างบุนตะให้ด้วยอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น

"ชั้นไม่เคยเกลียดนายเลยนิโอ ไม่เกลียดเลยซักนิด"
บุนตะพูดตามความรู้สึกที่แท้จริง
จนนิโอเอ่ยประโยคที่ทำให้เขาหัวใจพองโต

"เริ่มกันไหม่ได้ไหมบุนตะ ให้ฉันแก้ตัวกับนายได้ไหม"
บุนตะสบตานิโอนิ่ง ไม่รู้ว่าจะโดนหลอกอีกซักกี่ครั้งเขาก็เต็มใจ
เพราะหัวใจเข้าเป็นของคนตรงหน้าไปแล้ว

"อืม ได้สิ"

นิโอมอบจูบแสนหวานให้กับคนผมแดงตรงน้า
บุนตะรับรู้ได้ถึงความแตกต่างจากจูบที่ผ่านมา

"ขอบคุณที่นายเลือกชั้นนะนิโอ"





. . . . @โรงพยาบาล

เอจิเซนรูสึกลืมตาขึ้นมาให้ห้องขาวโพล่นอีกครั้ง
ก่อนจะรับรู้ถึงการมีใครอีกคนอยู่ในห้องด้วย

"ตื่นแล้วหรอ แมวน้อย^^"
ฟูจิเอ่ยเสียงใสให้คนตัวเล็กที่นอนอยู่ แต่แทนที่จะได้ยินเสียงตอบกลับมา
เขากลับสำผัสถึงความเงียบงัน พร้อมกับเด็กน้อยแบนสายตามองไปทางอื่น

...อย่าบอกนะว่าเอจิเซนสร้างกำแพงกั้นเขาไว้แล้ว..

"ฉันขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้นายเจ็บตัวนะ"

"......."

"ฉันสัญญาว่ามันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก"
ฟูจิพูดพร้อมกับกุมมือเด็กน้อยไว้ ใต้ตาเริ่มร้อนผ่าวเมื่อรับรู้ถึงความเฉยชาที่เอจิเซนส่งมา

"ที่ๆผมอยู่ ถ้ามันไม่ใช่ของผม ผมก็ควรถอยใช่ไหมฮะ"

ประโยคแรกถูกเปร่งออกมาจากริมฝีปากบาง จนฟูจิหัวใจหล่นวูบ

"ไม่ใช่นะเอจิเซน มันเป็นที่ของนาย"
ฟูจิเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

เอจิเซนไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เอื้อมมือไปกดปุ่มเรียกพยาบาลฉุกเฉินขึ้นมาแทน จนฟูจิร้องห้าม

"ทำอะไรน่ะเอจิเซน เรายังคุยไม่รู้เรื่องเลยนะ"

"ผมไม่มีอะไรจะคุยแล้วฮะ"

"อย่าเฉยชากับฉันได้ไหม ขอร้องละ"
ฟูจิเอ่ยพร้อมน้ำตาที่เริ่มจะคลอเบ้า

"รุ่นพี่ คบกับกัปตันไปเถอะครับ อย่ามายุ่งกับผมเลย"

เอจิเซนเอ่ยพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมา แต่ก็เลือกที่จะหันไปอีกทาง
ฟูจิทำท่าจะเข้าไปเช็ดนำ้ตาให้เด็กน้อย แต่ประตูห้องพยาบาลก็ถูกเปิดออก

"มีอะไรรึป่าวค่ะ?"

พยาบาลที่เอจิเซนกดเรียกขึ้นมาเอ่ยถามทันที

"ผมอยากพักฮะ"
เอจิเซนเอ่ยออก

"งั้นขอให้คนไข้ได้พักนะคะ วันหลังค่อยมาไหม่นะ"

ฟูจิยืนกำมือแน่นแต่ก็ยอมทำตามเด็กน้อย
เวลานี้ไม่ใช้เวลามาขัดใจกัน
จึงยอมเดินออกไปพร้อมพยาบาล

หลังจากเดิมออกมาบริเวณทางเดิน ฟูจิก็เหลือบไปเห็นร่างนึงที่เดินสวนมาก
ชุดวอมสาธิตริคไคปลิวไสวอยู่ด้านหลัง เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงิน
ผู้ที่มีรอยยิ้มอยู่บนหน้าตลอดจนดูเหมือนคนใจดี

"ยูคิมูระ..."

ฟูจิเผลอเรียกชื่อคนที่เดินสวนไป เขาสังเกตุเห็นช่อดอกไม้ในมือ
เดาไม่ยากเลยว่าจุดหมาย ปลายทางอยู่ที่ห้องเอจิเซนแน่นอน

ยูคิมูระเพียงแค่ยิ้มทักทาย และก้มหัวให้ฟูจิเล็กน้อยเมื่อเดินผ่าน
รอยยิ้มที่ฟูจิคิดว่ามันดูเย้ยหยั้นเขาเหลือกเกิน








. . . .

"สวัสดี ฉันเอาดอกไม้มาเยี่ยม"
ยูคิมูระทักทายร่างที่นอนอยู่บนเตียงก่อนจะเดินไปจัดดอกไม้วางไว้ข้างๆเตียง

เอจิเซนยิ้มให้เล็กน้อยได้แต่มองตามร่างสูงที่ยืนจัดดอกไม่อยู่

"พรุ่งนี้นายก็ออกจากโรง'บาลได้แล้วนะ
แต่รอยช้ำมันยังไม่หายไปหรอก คงอยู่อีก3-4วัน"
ยูคิมูระบอกพร้อมนั่งลงข้างๆเตียง

"ดีเลยฮะ เก็บไว้เตือนใจ"

เอจิเซนพูดพร้อมกับยิ้มเยาะให้กับตัวเอง

"ฮ่ะๆ นายนี่นะ แล้วอยากทำอะไรเป็นพิเศษไม๊ละ? ออกจากโรง'บาลวันแรกน่ะ"
ยูคิมูระพูดพร้อมกับรอยยิ้ม

"ผมอยากเล่นเทนนิสฮะ เล่นเทนนิสกับผมหน่อยได้ไม๊"
เอจิเซนเอ่ยพร้อมกับสบตาคนตรงหน้าจริงจัง จนยูคิมูระอดหัวเราะไม่ได้

"ได้สิได้ ไว้พรุ่งนี้ฉันจะมารับนะ เด๋วจะพาไปเล่นเทนนิสให้หายอยาก^^"
ยูคิมูระอดที่จะตามใจเด็กน้อยบนเตียงไม่ได้ ก็เล่นทำหน้าจริงจังซะขนาดนั้น

ยูคิมูระพูดคุยเรื่องต่างๆกับเอจิเซนอยู่นาน
ส่วนใหญ่จะเป็นพวกกิจกรรมยามว่าง ของกันและกัน
เอจิเซนสัมผัสได้ว่ายูคิมูระเป็นคนใจดี แต่ก็แอบโหดเอาเรื่องอยู่นะ

"เอาละ จะหมดเวลาเยี่ยมแล้ว ฉันกลับเลยแล้วกัน
พรุ่งนี้จะมารับออกจากโรง'บาลนะ"

ยูคิมูระเอ่ยพร้อมลุกขึ้นยืน มือเรียวขยี้ผมนุ่มของเด็กน้อยที่นอนอยู่บนเตียงไปมา

"กลับดีๆนะฮะ ห้ามลืมสัญญาด้วยนะ"
เด็กน้อยพูดพร้อมทำหน้าจริงจังอีกครั้ง

"ฮ่ะๆ ได้เลย^^"

ยูคิมูระ จับมือเอจิเซนจึ้นมา พร้อมกับแนบริมฝีปากบางลงบนฝ่ามือ
จนเอจิเซนหน้าขึ้นสีเล็กน้อย

"อย่าทำแบบนี้สิฮะ"
เอจิเซนดึงมือกลับ เขาไม่อยากจะหวั่นไหวกลับใครอีกแล้ว
ยิ่งเป็นยูคิมูระด้วย เขากลัวจะต้องเลือดตกยางออกอีก

"ทำไมละ?"
ยูคิมูระเอ่ยถามอย่างสงสัย

"ผมไม่อยากนอนโรง'บาลอีกฮะ"
เอจิเซนเอ่ยตอบ เรียกเสียงหัวเราะให้ยูคิมูระชุดใหญ่

ยูคิมูระเอ่ยลาอีกครั้งก่อนจะเดินจากห้องไป
เอจิเซนอยู่กลับความเงียบอีกครั้ง

บทสนทนาเขากับฟูจิยังคงก้องอยู่ในหัว
ภาพที่ฟูจิน้ำตาคลอยามขอร้องว่าอย่าเฉยชากับเขา
ยังวนเวียนติดตา ยิ่งเพิ่มความโหยหาให้กับ เอจิเซนมากยิ่งขึ้น


...เขาจะใจแข็งกับรุ่นพี่หน้าหวานได้อีกนานแค่ไหน...