unfaithful love(เดอะปริ้น ออฟ เทนนิส)

ลำดับตอนที่ #7 : รักนะฮะรุ่นพี่ของผม(จบ)

@โรงพยาบาล


ยูคิมูระมารับเอจิเซนออกไปแต่เช้า เจ้าตัวก็ดูจะพร้อมออกจากการเป็นคนไข้มาก
ดูจากรอยยิ้มที่ปรากฏบนหน้าตอนนี้ก้าวขาออกจากโรงพยาบาล

"ยิ้มหน้าบานเชียวนะ"
ยูคิมูระอดที่จะแซวคนตัวเล็กข้างๆไม่ได้

"ก็แหม่ ไม่ได้ออกแรงซะนานนิฮะ"
เอจิเซนพูดพร้อมกับเดินนำไปคอร์ดสตรีทเทนนิส






เอจิเซนตีโต้กับยูคิมูระอยู่นานจนร่างกายร้อนระอุ
หยดเหงื่อเกาะกุมไปทั่วร่างกายเพื่อระบายความร้อน
แต่เจ้าตัวก็ยังรู้สึกร้อนอยู่ดี ทำไมกันนะ...

"ไม่คิดถึงฟูจิหรอ?"
ยูคิมูระเอ่ยถามขณะโต้ลูกเทนนิสของเอจิเซนกลับไป

"....."
คนร่างเล็กไม่ตอบ ได้แต่โต้ลูกกลับไปหายูคิมูระด้วยแรงที่เพิ่มขึ้น

...ร้อน ร้อนเหลือเกิน...

"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้นายเลิกยุ่งกับฟูจินะ แค่ให้คิดดูเฉยๆ
ความรักมันบังคับไม่ได้หรอก ถ้านายตัดใจจากฟูจิไม่ได้ จะฝืนใจไปทำไม"
ยูคิมูระพูดไปขณะตบลูกข้ามไปยังคอร์ดของ เอจิเซน
แต่เจ้าเด็กนั่นกลับปล่อยลูกให้ลง โดยที่ไม่โต้กลับมาเหมือนลูกก่อนๆ

...สงสัยคำพูดเขาจะไปกระตุกต่อมอะไรละมั้ง..

. "ผมเหนื่อยแล้วฮะ ว่าจะกลับแล้ว"
เอจิเซนพูดตัดบทง่ายๆ ขณะเดินเอาเร็คเกตไปเก็บ
เสียงโทรศัพท์ยูคิมูระก็ดังขึ้น


"สวัสดีครับ..ครับ อยู่ครับ สักครู่ครับ.."
ยูคิมูระบอกปลายสายให้รอก่อนจะยื่นโทรศัพท์มาให้เอจิเซน

"เทะสิกะจะคุยด้วย"
เอจิเซนมองโทรศัพท์นิดนึงก่อนจะหยิบมันขึ้นมาทักทายคนในสาย

"ฮะกัปตัน"

'ฟูจิโดนรถชน พวกเรากำลังจะไปเยี่ยมที่บ้าน นายจะไปด้วยกันไม๊?'

ปลายสายตอบกลับมาทำให้สติเขาแทบหลุดออกจากร่าง
รีบยัดโทรศัพท์คืนยูคิมูระ ก่อนจะสะพายกระเป๋าวิ่งออกไป

"ผมมีธุระฮะ กลับก่อนนะ"
เอจิเซนตะโกนกลับมาหายูคิมูระก่อนจะวิ่งลับหายไป
ยูคิมูระเพียงแค่ยิ้มให้กับร่างเล็กที่วิ่งไม่คิดชีวิต

...สงสัยเจ้าของหัวใจเรียกมั้ง...




เอจิเซนรีบมาที่บ้านของฟูจิ สถานที่ที่เขาไม่ได้มาตั้งหลายวัน
แต่ก็ลืมครั้งสุดท้ายที่อยู่ด้วยกันไม่ได้ ร่างเล็กเปิดประตูเข้าไปในบ้านบรรยากาศบ่งบอกว่าไม่มีใครอยู่

...ทุกคนไปไหนนะ...

เอจิเซนคิดใจใจก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องของฟูจิ
เมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นเพียงแต่ห้องว่างเปล่า


ความคิดหยุดลงเมื่อมีอ้อมแขนหนึ่งกอดรัดมาทางด้านหลัง
ก่อนที่ปลายจมูกจะซุกไซร้บริเวณต้นคอของเขา

"คิดถึงนายจัง แมวน้อย"
ฟูจิพูดพร้อมกับขบแม้มที่ใบหูของเอจิเซน จนเจ้าตัวหน้าแดง

"ระ..ร..รุ่นพี่ ไหนบอกโดนรถชนไงฮะ"
เอจิเซนหันหน้ามาเผชิญกับคนที่พยายามลวนลามเขา

"ถ้าไม่ทำงั้น จะรู้ได้ไงว่านายเป็นห่วงจนวิ่งแจ้นมานี่ละ"
ฟูจิเฉลยพร้อมรอยยิ้มบนหน้าเหมือนเดิม

"นี่รวมหัวกันหรอฮะ ผมจะโกรธ...."

ฟูจิกลืนคำพูดสุดท้ายของเอจิเซนด้วยจูบที่วาบหวาม
ก่อนจะทวีความเร่าร้อนขึ้น ด้วยปลายลิ้นที่ควานหาความหวามในโพร่งปากเรียวบางของ
เอจิเซนอย่างชำนาน จนคนตัวเล็กกว่าเผลอร้องออกมาอย่างลืมตัว
รู้ตัวอีกทีร่างเปลือยเปล่าของเขากับฟูจิก็กอดรัดกันอยู่บนเตียงนอนหนานุ่ม

...ถอดไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย...

เอจิเซนค้านในใจ ก่อนที่ฟูจิจะใช้ปลายลิ้น ตวัดวนอยู่ที่ยอดอกสีหวาน
จนเด็กน้อยแอ่นตัวรับพร้อมกับกดร่างฟูจิให้แนบแน่นลงมายิ่งขึ้น
ฟูจิใช้ปลายนิ้วใส่เข้ามาในโพร่งปากของเอจิเซน
จนเจ้าตัวดูดปลายนิ้วเรียวยาวของฟูจิอย่างลืมตัว

ฟูจิทำร่อยรอยความเป็นเจ้าของไปทั้วตัวของ เอจิเซน ทั้งหน้าอก หน้าท้อง
ก่อนที่ความเสียวซ่านจะเล่นงานเอจิเซนอีกครั้งเมื่อฟูจิใช้ริมฝีปากครอบครองไปที่ส่วนอ่อนไหวของเอจิเซน
ซึ่งตอนนี้กำลังขยายใหญ่อยู่ในโพร่งปากร้อนของฟูจิ

"ระ..ร..รุ่นพี่..."
เอจิเซนใช้มือกดไปที่ลำคอของฟูจิ ก่อนจะส่ายสะโพกเข้าออกไปที่โพล่งปากของฟูจิอย่างลืมตัว

"ผะ..ผม..จะไม่ไหวแล้วฮะ"
เอจิเซนเร่งจังหวะเร็วขึ้นอย่างลืมตัว

"อ๊ะ!"

ร่างกายต้านทานไม่ไหวอีกต่อไป ของเหลวร้อนพุ่งทะลักเข้าไปให้โพล่งปากของฟูจิ
เอจิเซนแอบมองใบหน้าหวานของรุ่นพี่ที่ เปรอะเปื้อนไปด้วยนำ้รักของเขาเมื่อกี๊
ซึ่งเขามองว่ามันเซกซี่มากกว่าเดิมอีก

ยังไม่ทันหายเหนื่อย ความเสียวซ่านก็เล่นงานเขาอีกครั้ง
เมื่อฟูจิบีบเจลล่อลื้นใว้ที่ปลายนิ้วก่อนจะสอดใส่เขามาในร่างกายของเขา
เอจิเซนบิดตัวด้วยความเสียวซ่านจนฟูจิต้องร้องเตือน

"อย่าเกร่งสิ เอจิเซน"
พูดไปแต่ปลายนิ้วก็เร่งจังหวะเข้าออกเร็วขึ้นจน เอจิเซนร้องครางไม่เป็นภาษา
ฟูจิดึงปลายนิ้วเรียวยาวออกจากร่างกายที่ร้อนระอุของเอจิเซน

"คราวนี้ของจริงละนะ"
พูดจบฟูจิก็สอดใส่ส่วนหนึ่งของร่างกายซึ่งตอนนี้
ขยายตัวใหญ่เต็มที่เข้าไปในร่างกายของเอจิเซน

"อ๊ะ! ผมเจ็บ"
เอจิเซนร้องบอก แต่เสียงที่ตอบกลับมาจากรุ่นพี่มีเพียงคำว่า อย่าเกร่ง..

ร่างกายของเอจิเซนทั้งบีบรัดแน่น
ทั้งร้อนจนตัวเขาแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆด้วยความเสียวซ่าน
นาทีนี้เขาหยุดไม่ได้แล้ว...

ฟูจิขยับร่ายกายเข้าออกเป็นจังหวะช้าๆเพื่อให้
เอจิเซนปรับตัว ก่อนที่เขาจะเร่งสะโพกเข้าออกเร็วขึ้นเมื่อรู้สึกว่าสิ่งที่อัดอั้นในร่างกายพร้อมที่จะประทุออกมาแล้ว

"จะ..ไปแล้วนะ เอจิเซน"
ฟูจิพูดด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีแดงจัด
ก่อนที่ของเหลวร้อนในร่างกายจะทะลักออกมาจนมันจุกแน่นใส่สะโพกของเอจิเซน
ทั้งสองร้องออกมาพร้อมกันก่อนที่ฟูจิจะทิ้งตัวลงมานอนหอบหายใจแรงอยู่ข้างๆเอจิเซน

"ผมยังไม่ได้ลงโทษรุ่นพี่เลยนะฮะ เรื่องที่โกหกผม"

เอจิเซนยิ้มอย่างมีเลศนัยจนฟูจิเริ่มละแวง
ไม่มีเวลาหนีเมื่อเอจิเซนจับฟูจินอนพลิกคว่ำ
พร้อมกับยกสะโพกของฟูจิขึ้นมาชิดกับแก่นกายของเขา
ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนจะขยายใหญ่และแข็งขึ้นมาอีกรอบ

"อ๊ะ! เอจิเซน"
ฟูจิร้องเรียกเอจิเซน เมื่อเขาค่อยสอดใส่แก่นกายมาในสะโพกของเขา
เอจิเซนใช้ปลายลิ้นวนจูบไปทั่วแผ่นหลังฟูจิ
และไม่ลืมที่จะทำร่องรอยที่แสดงออกถึงความเป็นเจ้าของไว้ด้วยเช่นกัน

"ข้างในตัวรุ่นพี่ ร้อนจังเลยฮะ"
เอจิเซนหลับตาพูดพร้อมกับขยับทั่วเข้าออกตามจังหวะช้าไปเร็วขึ้นเรื่อยๆ
จนถึงจุดๆหนึ่งที่ร่างกายจะต้านไม่ไหว
เอจิเซนยึดสะโพกกลมกลึงของฟูจิไว้ ก่อนจะขยับร่างกายเร็วขึ้นกว่าเดิม

"ผมไม่ไหวแล้วฮะ อ๊ะ!"

เอจิเซนปล่อยน้ำรักขุ่นข้นเข้าไปในตัวฟูจิจนมันล้นทะลักออกมาบริเวณสะโพกขาวเนียน
ทั้งสองนอนหายใจแรงก่อนที่ฟูจิจะหันมากอด
เอจิเซนเอาไว้

"ฉันรักนายนะ เอจิเซน"
ฟูจิกระซิบคำพูดหวานไปที่ใบหูเอจิเซนอย่างแผ่วเบา

"ผมก็รักรุ่นพี่ฮะ"
เอจิเซนตอบคำหวานกลับไปให้คนที่นอนเปลือยกายอยู่ข้างๆ
ก่อนจะใช้ปลายนิ้วปัดเส้นผมที่หล่นลงมาปกหน้า

"เลิกหมดแล้วนะ ตอนนี้ฉันมีนายคนเดียวนะ"
ฟูจิพูดพร้อมกับสบตาเอจิเซนอีกครั้ง

"ขอบคุณฮะ"
สิ้นคำขอบคุณเอจิเซนมอบจูบแสนหวานให้ฟูจิอีกครั้ง
ซึ่งมันจะร้อนแรงขึ้นอีกครั้งแน่นอน...




จบเถอะ


เลือดหมดตัวแล้ว55555