นิยาย <Yaoi>Eyeshield21 Riku x Sena เรื่องสั้นของสองเรา<NC17> : Dek-D.com

// เขาเป็นคนสำคัญของผมครับ//

คำพูดของร่างบางตอนทีเขาถามถึงความสัมพันธ์ระหว่างบุคลทั้งคู่ที่เอ่ยออกมาทำให้เขาเจ็บมาก เจ็บยิ่งกว่าตายทั้งเป็นเสียอีก

:คนสำคัญอย่างนั้นหรอแล้วฉันที่ยืนอยู่ข้างๆนายมาโดยตลอดละนายเอาไปทิ้งไว้ซะที่ไหน: คำพูดตัดพ้อต่างๆนานาดังขึ้นมาภายในใจ ทว่า ณ เวลานั้นเขาทำได้เพียงแค่ยิ้มรับและพูดอวยพรให้กับทั้งคู่เท่านั้นเพราะเขายังไม่อยากเห็นคนที่รักต้องทำสีหน้าเจ็บปวด

คาอิทานิ ริคุ ลืมตาตื่นขึ้นมาจากความทรงจำที่เจ็บปวด ตอนนี้เขานอนอยู่บนพื้นหญ้าในสนามข้างๆโรงเรียนตั่งแต่ที่เขาล่วงรู้ความสัมพันธ์ของ เซนะผู้ที่เปรียบเสมือนน้องชายของตน โคบายาคาว่า เซนะ คนที่ตนยอมที่จะมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้ได้อย่างไม่มีข้อแม้ กับผู้เล่นที่ได้รับตำแหน่งMVP ชิน เซย์จูโร่ เมือ่คิดมาถึงตรงนี้มันก็เจ็บจนไม่รู้ว่าจะเจ็บอย่างไง

“ริคุมาทำอะไรอยู่ตรงนี้” เสียงของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลผู้ที่เป็นเจ้าของตำแหน่งรันนิ่งแบ็คของทีมเดมอนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเขา

“อ๋อ!...เอ่อ....มานอนเล่นนะอากาศเย็นสบายดีนะตรงนี้นะ” เขาตอบกลับไปพร้อมกับยิ้มให้อย่างเสแสร้ง

“เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกเข้าไปนอนในห้องเถอะ” เซนะเอ่ยออกมาพร้อมกับฉุดมือริคุลุกขึ้น

“อืม” ริคุรับคำแล้วยอมที่จะลุกขึ้นตามแรงฉุดแต่โดยดี

“แหม.....หวานกันจริงๆนะ” เสียงของใครบางคนดังขึ้นใครบางคนที่แม้ว่าริคุจะไม่หันกลับไปก็สามารถรู้ได้โดยทันทีว่าเป็นใคร คอนโง อากอน ศัตรูหัวใจอีกคนหนึ่งของเขา

“นายมาทำอะไรที่นี่อากอน” ร่างสูงของริคุเอยถามออกไปอย่างไม่เกรงกลัวพลางดันร่างบางให้ไปอยู่ข้างหลังถึงแม้ว่าถ้าเทียบขนาดตัวกันแล้วเขาจะตัวเล็กกว่าอากอนมากก็เถอะ

“ก็แค่จะมาหาเจ้าสวะตัวเปี๊ยกนี่ก็เท่านั้น” อากอนตอบออกมาอย่างไม่สะทกสะท้านใดๆ

“หน้าด้านจริงๆนะนายนะรู้ทั้งรู้ว่าเขามีเจ้าของแล้วก็ยังจะพยายามเอาไปให้ได้” ริคุตอกกลับไปซึ่งอากอนก็เพียงแต่ยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะพูดว่า

“ก็ดีกว่านายก็แล้วกัน” เด็กหนุ่มผู้ที่เป็นอัจฉริยะเอ่ยออกมาพลางส่งยิ้มอย่างรู้ทันไปให้

“อะไรมีอะไรหรอริคุ” เซนะถามอย่างสงสัย

“มะ...ไม่มีอะไรหรอกไปกันเถอะ” ร่างสูงว่าแล้วก็รีบดึงร่างบางให้เดินออกไปกับตนก่อนที่ไอ้บ้าบางตัวมันจะเอยอะไรออกมา

“ฮึ! อย่านึกนะว่าฉันไม่รู้” อากอนเอ่ยอย่างเศร้าๆกับตัวเอง ใช่ทำไมเขาจะไม่รู้เขาก็เป็นอีกคนที่ถูกเสน่ห์ของร่างบางดึงดูดจนไม่อาจที่จะลืมได้แต่ก็เท่านั้นมันเป็นได้เพียงแค่ความฝันเพราะถึงแม้ว่าร่างบางจะไม่มีใครบางคนที่คอยดูแลอย่างในปัจจุบันเขาก็ยังมีเด็กหนุ่มอีกคนที่ยังคอยยืนอยู่เคียงข้าง เขามันก็เป็นได้เพียงแค่ที่สามเท่านั้น

***********************************

“คุณชินนี่มันอะไรกัน ! ทำไมคุณ...คะ...คุณซากุราบะถึง...ถึงมาอยู่ที่นี่ในลักษณะนั้ได้!” เซนะเอ่ยถามบุคลที่ตนรักทั้งน้ำตาเมื่อภาพที่อยู่ตรงหน้ามันบาดตาบาดใจเขาเหลือเกินเมื่อคนที่เขามอบทุกสิ่งทุกอย่างให้แม้แต่ร่างกายนี้กลับมานอนอยู่กับรีซีฟเวอร์ของทีมผู้ที่เป็นถึงอดีตนายแบบในลักษณะที่เปลือยเปล่ามิหนำซ้ำยังนอนกอดก่ายกันอย่างหมดแรงเหมือนกับคนที่พึ่งผ่านกิจกรรมบางอย่างมา

“ซะ...เซนะ มะ...มันเป็นอุบัติเหตุนะ” ชินพยายามที่จะอธิบายให้กับร่างบางเข้าใจ

“ไม่ต้องพูดแล้ว!” เซนะตะโกนออกมาอย่างหมดความอดทนแล้ววิ่งออกไปด้วยความเร็วสูงสุดของตัวเอง

“เซนะ!!!!!!” ชินพยายามที่จะตะโกนเรียกเพราะถึงแม้ว่าเขาจะวิ่งได้ไวและอึกขนาดไหนก็ไม่สามารถที่จะเทียบกับร่างบางได้เลยซักนิด

“ชะ...ชินฉันขอโทษนะ” ซากุราบะที่แต่งตัวเสร็จแล้ววิ่งออกมาหาชินที่ตอนนี้ใส่แต่กางเกงเพื่อปิดบังช่วงล่างไว้เท่านั้น

“มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอกมันเป็นความผิดของฉันที่ไม่รู้จักหักห้ามใจ” ชินหันไปมองร่างที่ตอนเองกกกอดไว้ในราตรีที่ผ่านมา

“ฉันจะได้เซนะกลับมาไหมหรือว่าฉันจะต้องเสียเขาไปซากุราบะ” เด็กหนุ่มร่างสูงเอ่ยออกมาพลางเข้าไปกอดอดีตนายแบบไว้แล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร

//เซนะฉันรักนายที่สุดนะ// ชินตะโกนร่ำร้องในใจอย่างเจ็บปวด

***************************************

“ดื่มหน่อยนะค่ะ” เสียงของหญิงสาวนางหนึ่งดังขึ้นเมื่อเธอกำลังออดอ้อนเอาอกเอาใจแขกในค่ำคืนนี้

“นี่นายมาที่นี่บ่อยหรอ” เด็กหนุ่มผมเงินเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อสายตาสำรวจไปรอบๆจนครบหมดแล้ว

“ก็นะก็บ่อยใช้ได้” เด็กหนุ่มผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็ยอัจฉริยะตอบกลับไปแบบนิ่งเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดา

“ในบาร์เกย์เนี่ยนะ” ริคุเอ่ยถามออกมาแบบอึ้งๆ

“ใช้แล้วจะทำไมหรือว่านายมาชอบ” คอนโง อากอนถามกลับไปบ้าง

“ไม่ใช่หรอกฉันแค่คิดว่านายน่าจะชอบนอนกกผู้หญิงมากว่านะ” ริคุตอบกลับไป

“ก็เพราะว่าเขานั้นแหละที่ทำให้ฉันกลายเป็นแบบนี้” อากอนเอ่ยออกมาอย่างเหม่อลอยไม่ต้องขยายความเขาก็รู้ว่าคนที่อัจฉริยะผู้นี้เอ่ยคือใคร

“นั้นซินะ....เซนะ!!!!” ร่างสูงชะงักเมื่อเขาเห็นร่างที่แสนจะคุ้นเคยฟุบหลับอยู่กับโต๊ะหน้าเคาร์เตอร์

“นี่เพื่อนคุณหรอครับโชคดีจริงๆหน้าตาน่ารักแบบนี้ถ้าทิ้งไว้คนเดียวมีหวังถูกจับกดแน่ๆยังไงก็ต้องระวังด้วยนะครับ” พนักงานที่ประจำอยู่ที่เคาร์เตอร์เอ่ยขึ้นมาพลางจ้องมองตรงไปที่ใบหน้ายามหลับของเด็กหนุ่มร่างบางด้วยสายตาแทะโลมอย่างออกนอกหน้า

“ครับแล้วผมจะดูแลแฟนผมให้ดี” ริคุเอ่ยออกไปพร้อมกับส่งรอยยิ้มสุดอำมหิตไปให้ ก่อนที่จะอุ้มเซนะออกมาโดยไม่สนใจอาการของพนักงานคนนั้นแต่อย่างไร

“ฉันกลับก่อนนะ” เด็กหนุ่มผมเงินเอ่ยกับเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกันเมื่อครู่

“อืม....แล้วอย่าจับกินเองซะละ” อากอนเอ่ยออกมาด้วยท่าทางสบายๆตามแบบฉบับของตน แต่ทว่าในใจกลับร้อนรนอยากเป็นคนที่อุ้มร่างบางไปส่งเสียเองมากกว่า

“ฉันไม่ใช่คนฉวยโอกาสแบบนั้นนายก็น่าจะรู้” ริคุหันมาเอ่ยกับเขาก่อนที่จะเดินจากไป

“ฉันรู้และก็รู้ดีด้วยว่านายกำลังคิดอะไรอยู่” อากอนเอ่ยออกมาเบาๆราวกับว่ากำลังพยายามย้ำเตือนตนเอง

***********************************************************

“เซนะนี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมนายถึงได้ไปอยู่ในที่แบบนั้น” ริคุเอ่ยถามร่างบางเมื่อเด็กหนุ่มเริ่มได้สติกลับมาแล้ว

“คุณชิน...คุณชินเขานอกใจผม” เด็กหนุ่มร่างบางเอ่ยทั้งน้ำตา

“แล้วนายแน่ใจได้อย่างไงว่าคุณชินเขานอกใจนาย” ริคุถามออกไป ถึงแม้ว่าจะดีใจก็เถอะแต่เขาก็ไม่อยากให้ร่างบางต้องร้องไห้นี่นา

“ผมเห็นกับตาเขานอนกับคุณซากุราบะแล้วจะให้ผมคิดว่ามันเป็นอะไรได้อีก!!!!!!!” เซนะตะดกนออกมาอย่างเต็มเสียง

:ชินแกบังอาจทรยศเซนะ: ร่างสูงคิดในใจอย่างโกรธแค้นเพราะเขานี่แหละที่เป็นคนเข้าไปคุยเรื่องของเซนะกับอัจฉริยะผู้มุมานะผู้นั้นว่าเป็นอย่างไรกันแน่ ทั้งๆที่นายสัญญากับฉันแล้วว่าจะไม่ทำให้เซนะร้องไห้แต่นายก็ทำ ชินนายอย่าหวังว่าจะได้อยู่ใกล้ๆเซนะอีก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“ไม่เป็นไรน่านายยังมียังมีฉันอยู่นะ” ริคุหันไปปลอบร่างบาง

“ริคุฮือๆๆๆๆๆๆ” ร่างบางร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครแล้วโผเข้าไปกอดร่างสูงเอาไว้

“ไม่เอาน่าคนดีอย่าร้องซิ” เด็กหนุ่มผมเงินกอดตอบเบาๆพลางลูบหัวเป็นการปลอบโยนร่างบาง.............

“งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ” ริคุเอ่ยขึ้นมาเมื่อร่างเล็กในอ้อมกอดรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว

“นี่มันก็ดึกแล้วนะค้างด้วยกันที่นี่แหละ” เซนะเอ่ออกมาเมื่อหันไปดูนาฬิกา

“ไม่เป็นไรหรอก” ริคุเอ่ยแล้วลุกขึ้นจากพื้นห้องนอนของร่างบาง

“รถไฟก็คงหมดแล้วนะแล้วนายจะกลับบ้านอย่างไงกันละ” เซนะถามด้วยความเป็นห่วง

“ฉันหาทางกลับได้น่า” ริคุบอกปัด

“ไม่เอานายค้างที่นี่อยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยไม่ได้หรือไงกัน” เซนะเริ่มอ้อน สรรพนามต่างๆที่เขาให้กับคนๆนี้เขาไม่เคยที่จะใช้กับใครมาก่อนนอกจากคนที่อยู่ตรงหน้าคนเดียว

“ไม่เอาน่า” ริคุเอยพร้อมกับลูบหัวร่างบางอย่างเอ็นดู

“ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวพ่อกับแม่ก็ไม่อยู่บ้านด้วยพวกท่านไปเยี่ยมคุณปู่นะ” ร่างบางเอ่ยอย่างออดอ้อน

ไม่ใช่ว่าริคุไม่ไม่อยู่หรอเพียงแต่ว่าเขากลัวกลัวใจตนเองว่าจ้ะผลอพลังทำอะไรที่ไม่ควรลงไป

“น่านะริคุอยู่เป็นเพื่อนฉัน” เซนะว่าพลางจับมือของเขาไว้

“กะ...ก็ได้แต่เอ่อ...เซนะปล่อยมือก่อนได้ปะ” ริคุเอ่ยออกมาน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย เขารู้ดีว่าร่างกายเขากำลังต้องการตนที่อยู่ตรงหน้า

“ริคุฉันถามนายคำเดียวนายรักฉันไหมหรือนายเห็นฉันเป็นแค่พี่น้องเหมือนกับที่เคยบอกฉัน” เซนะเอ่ยถามออกมาซึ่งคำถามนี้มันทำให้ริคุถึงกับอึ้ง

“ถะ...ถามทำไม” ร่างสูงเอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกัก

“ริคุตอบมา” ร่างบางยื่นคำขาดทำให้เขาต้องตอบกลับไป

“เราเป็นแค่พี่น้องกัน” ริคุตอบตรงกันข้ามกับที่ใจตัวเองคิด

“แค่นั้นจริงๆนะหรอ” เซนะเริ่มคาดคั้น

“แค่นั้นจริงๆ” ริคุปฏิเสททั้งๆที่ในใจเริ่มเจ็บ

“แล้วถ้าเป็นแบบนี้ละ” เมื่อพูดจบร่างบางก็เข้าไปประกบจูบกับริมฝีบากของร่างสูงทันที

ริคุตกใจกับการกระทำของร่างบางที่อยู่ข้างใต้พยายามที่ผลักออกเพราะถ้าอยู่แบบนี้อีกไม่นานเขาจะต้องควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างแน่นอนเพราะตอนี้ร่างกายของเขามันกำลังเรียกร้องอะไรบางอย่างจากร่างข้างใต้

“เซนะทำอะไรเนี่ย!” เขาเอ่ยถามร่างบางเมื่อริมฝีปากของตนเองเป็นอิสระแล้ว แต่นั้นก็เป็นการเปิดโอกาสให้ลิ้นเล็กสามารถเข้าไปในโพรงปากของตนเองได้เป็นผลสำเร็จ

“อืม......” เซนะครางออกมาเมื่อลิ้นเล็กของตนเองเป็นฝ่ายถูกรุกเร้าดูดดึงอย่างร้อนแรง

“แบบนี้นะหรอที่นายคิดกับฉันเป็นแค่พี่น้องนะ” เซนะพูดปนหอบหายใจเมื่อการจูบที่เร่าร้อนจบลง

“เซนะทำไม....” ริคุมองร่างบางอย่างสับสน

“ตอนแรกฉันนะเสียใจมากๆที่คุณชินทรยศจนวิ่งออกมาอย่างไม่ได้มองทิศทางจนไปเจอกับคุณอากอนเข้าเขาเล่าอะไรหลายอย่างมากมายให้กับฉันฟังและบอกให้ฉันมารอนายที่ร้านนั้น” เซนะเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้กับริคุฟัง

“อากอนทำไม....” เด็กหนุ่มผมเงินนิ่งอึ้งเมื่อได้ยินเรื่องราวที่ร่างบางเล่าให้ฟังเพราะว่าอากอนก็รักร่างบางที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้เหมือนกันไม่ใช่หรือไง

“ใช่เขาสารภาพรักกับฉันไปแล้วและก็บอกว่าตัวเองนั้นไม่คู่ควรกับฉันแต่มีอีกคนที่รักฉันไม่แพ้เขาและคู่ควรกับฉันมากกว่าตัวเองคนคนนั้นก็คือนายริคุ” เซนะเอ่ยออกมา

“ส่วนเขาจะกลับไปหาคนที่เขารักเช่นเดียวกัน” ร่างบางเอ่ยต่อ

“พี่ชายเขาซินะ” ร่างสูงคิดแล้วก็ยิ้มออกมาได้

“อืม” ร่างบางรับคำ

“ถ้างั้นนายละรักฉันไหม” ริคุหันมาถามร่างบางบ้าง

“ไม่รู้สิฉันยังกลัวและก็สับสนในตนเองมากๆเลย” เซนะตอบกลับตรงๆ

“ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรฉันจะอยู่เคียงข้างนายแบบนี้ตลอดไปจำไว้ไม่ว่านายจะรักหรือไม่รักฉัน” ริคุเอ่ยแล้วดันร่างบางออกเล็กน้องเพื่อให้เห็นใบหน้าของตนเอง

“แต่ฉันจะรักนายตลอดไป” เขาเอ่ยออกมาพร้อมกับมอบจูบที่อ่อนโยนไปให้

“อืม....” ร่างสูงครางออกมาเมื่อลิ้นเล็กเริ่มตอบสนองเขาทีละน้อยอย่างหยอกเย้า

“พอเซนะพอ....” ริคุพยายามห้ามร่างที่อยู่ภายใต้อ้อมกอดของตนแต่ก็ไม่เป็นผล และแล้วความอดทนของเขาก็หมดสิ้นลง

“เซนะฉันขอโทษ” เมื่อพูดจบร่างสูงก็ก้มลงมอบจูบให้กับร่างบางอย่างร้อนแรง มือแกร่งเริ่มไม่อยู่สุขเริ่มสอดเข้าไปในเสื้อของร่างบาง

“อือ....” เซนะเริ่มร้องประท้วงเมื่อตนเองหายใจไม่ออก ร่างสูงจึงละออกมาอย่างอ่อยอิ่งอย่างเสียดาย

“เซนะฉัน....” ริคุพูดออกมาแค่นั้นก็เงียบหาบไป

“ก็ทำสิฉันรู้ว่านายต้องการฉันมากแค่ไหนในตอนนี้” เซนะว่าพลางซบลงไปกับอกของร่างสูง

“แต่จำไว้อย่างนึงนะเพราะเป็นนายฉันถึงได้ยอม” ร่างเล็กกระซิบที่ใบหูของอีกฝ่ายก่อนที่ร่างของตนเองจะถูกผลักลงไปบนฟูกหนาบนพื้นห้อง

“เซนะฉันรักนาย” ริคุพูดด้วยน้ำเสียงอับแหบพร่าเต็มไปด้วยความต้องการก่อนที่จะลงไปซุกไซ้ที่ซอกคอของอีกฝ่ายพร้อมกับทำร่องรอยแห่งความเป็นเจ้าของเอาไว้

“อ่า...” ร่างเล็กร้องออกมาอย่างไม่มีการปิดบังความรู้สึกเมื่อฝ่ามือหนาก็ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของตนเองราวกับว่าต้องการที่จะสำรวจให้ครบทุกซอกทุกมุม ปลายลิ้นร้อนเริ่มไล่ต่ำลงมาเรื่อยๆพร้อมกับทั้งมือของอีกฝ่ายที่กำลังปลดกระดุมเสื้อของเขาออกอย่างช้าๆเมื่อเห็นดังนั้นร่างเล็กจึงเอื้อมมือของตนไปปลอดอาภรณ์ของร่างที่อยู่เหนือตนออกบ้าง

เมื่อหน้าอกแกร่งปรากฏแก่สายตากล้ามเนื้อที่อยู่บนนั้นทำให้ร่างบางเผลอให้ฝ่ามือลูบไล้อย่างหลงใหล

“ฮืม...” ร่างสูงครางออกมากับการกระทำนั้นของร่างบางก่อนที่จาถอดเสื้อของตนเองกับร่างบางออก จากนั้นเขาก็ใช้ปลายลิ้นไล้ไปทั่วหน้าท้องก่อนที่จะวกกลับขึ้นไปดูดดึกเม็ดเชอร์รี่ทั้งสองข้างบนหน้าอกของร่างบาง

“อืม...มากกว่านี้ริคุได้โปรด” เซนะเอ่ยออกมาอย่างไม่สามารถที่จะอดทนได้เพราะตอนนี้ร่างกายเขาพร้อมแล้ว

“ได้เลยครับ” ริคุขึ้นมากระซิบที่ข้างหูก่อนที่จะตนเองจะกำจัดปราการชิ้นสุดท้ายของร่างข้างใต้ออกไป

“นายสวยจังเลยเซนะ สวยมากๆเลย” ร่างสูงเอ่ยอย่างหลงใหลซึ่งร่างบางก็ยิ้มรับเป็นอย่างดีกับคำชมนั้น

ทำไมเขาจะไม่รู้ละว่าร่างสูงคิดอย่างไงกับเขาแต่ตอนนั้นเขามีคุณชินอยู่ทำให้ไม่อาจที่จะตอบรับความรู้สึกของอีกฝ่ายได้ ในตอนแรก....เขาคิดว่าริคุจะต้องตีตัวออกห่างเขาไปแน่ๆแต่เปล่าเลยร่างสูงกับอยู่เคียงข้างเขาตลอดมาแล้วแบบนี้จะไม่ทำให้เขารักได้ไง...เมื่อก่อนอาจติดอยู่ที่ว่ามีคุรชินอยู่แต่ตอนนี้เขาไม่มีใครอีกแล้วและจะขอมีแต่ริคุคนเดียวตลอดไปเท่านั้น

“อะ...อืม...อา...” เซนะร้องออกมาอย่างสุดกลั้นเมื่ออีกฝ่ายใช้ฝ่ามือกอบกุมส่วนอ่อนไหวของเขาไว้พร้อมกับทั้งขยับขึ้นลงอย่างร้อนแรงจะในที่สุดร่างบางก็กระตุเกร็งและปลดปล่อยออกมา

“ต่อไปเป็นของจรองแล้วนะ” ริคุกระซิบที่ข้างใบหูก่อนที่จะขบกัดอย่างหมั่นเขี้ยว พร้อมกับทั้งใช้นิ้วชี้ที่เปื้อนไปด้วยน้ำรักของอีกฝ่ายไล้วนอยู่รอบๆทางเข้า

“อา....ระ..ริคุอย่างแกล้งกันสิเข้ามาได้โปรด” เซนะร้องออกมาพร้อมกับทั้งโอบกอดร่างสูงไว้

“ครับผม” ริคุรับคำก่อนที่จะเริ่มสอดนิ้วเข้าไป จากหนึ่ง สอง เป็นสามนิ้วเมื่อเห็นว่าร่างบางเริ่มชินแล้วเขาจึงถอนนิ้วออกก่อนที่จะรูดซิบกางเกงของตนเองออกแล้วนำของของใส่เข้าไปในช่องทางสีหวานแทน

“อะ...อา....” เซนะร้องออกมาพร้อมกับใช้เล็บจิกไปบนฟูกเพื่อบรรเทาความเจ็บให้ลดลงแล้วพยายามผ่อนคลายเพื่อที่จะได้รับของของร่างสูงเข้ามาให้หมด

“คับจังเลยเซนะ” ริคุเอ่ยออกมาเมื่อเขาสามารถเข้าไปข้างในได้หมดแล้ว

“อา...อา!!!!!!!!!!!!” เซนะครางลันเมื่อร่างสูงเริ่มขยับจากช้าๆ แล้วเริ่มเพิ่มจังหวะให้เร็วและก็แรงมากขึ้นๆเรื่อยๆตามอารมณ์แห่งความปรารถนาที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

“อ้า!!!!!!!!!!!!!”ร่างบางกรีดร้องลั่นเมื่อตนเองมาถึงที่สุดก่อนที่จะกระตุกร่างเกร็งพร้อมทั้งปลดปล่อยออกมาอีกรอบ แต่แล้วก็ต้องเกร็งร่างอีกครั้งเมื่อรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างกำลังถูกปล่อยออกมาข้างในตนเอง

“ฉันรักนายเซนะ” รางสูงพูดก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าสู่ห้วงนิทรา

*********************************************************

เช้าวันต่อมาเมื่อริคุตื่นขึ้นเขาก็ไม่เห็นร่างบางแล้วเด็กหนุ่มจึงลุกขึ้นจัดแจงแล้วรีบลงมาด้านล่างเพื่อที่จะตามหาอีกร่างที่เขากกกอดเมื่อคืน

“อ้าวริคุตื่นแล้วหรอรอเดี๋ยวนะอาหารเช้าใกล้ที่จะเสร็จแล้ว” ร่างบางที่เขากำลังจะออกไปตามหาถามขึ้นเมื่อเขาลงมายังด้านล่าง โดยที่บนโต๊ะมีอาหารมากมายหลายอย่างวางเรียนรายไว้

“นายตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าหรอ” ริคุเอ่ยถามออกมาอย่างอึ้งๆ

“ใช่ทำไมหรอ?นี่อย่าบอกนะว่านายคิดว่าฉันจะหนีนายไปนะ” เซนะเอ่ยออกมาซึ่งมันก็จี้ใจดำร่างสูงพอดิบพอดี

“ก็....ก็....แบบว่า...” ร่างสูงไม่รู้ว่าจะเอ่ยออกว่าไงดีที่ตนเองคิดบ้าๆออกไป

“เมื่อคืนฉันเป็นของนายแล้วนะและฉันก็จะเป้นของนายตลอดไป” เซนะเอ่ยพลางเข้าไปซบอกคนตรงหน้าอย่างอ้อนๆ

“อืมฉันก็จะอยู่กับนายตลอดไป” ริคุยิ้มรับพลางสวมกอดเซนะไว้เช่นเดียวกัน ขอแค่นี้ละไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะลำบากสักแค่ไหนเขาก็ไม่หวั่นแล้ว

END

<Yaoi>Eyeshield21 Riku x Sena เรื่องสั้นของสองเรา<NC17>

ผลงานอื่นๆ ของ ukinose ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ ukinose

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

คำนิยม Top

คำนิยมล่าสุด

ความคิดเห็น